ตอนที่11

“กระทงผมล่วงหมดแล้วเอาของคุณมาให้ผมเลย”

“แบบนี้ก็ได้เหรอคุณก็ไปซื้อใหม่ที่หน้าวัดสิมีคนตั้งขายตั้งเยอะ”

พิมพรรณชี้ให้ชายหนุ่มเดินออกไปซื้อที่หน้าวัดเพราะมันไม่ใช่ความผิดของเธอในเมื่อชายหนุ่มมายืนขวางทางเธอเอง

“ไม่ถ้าคุณไม่ให้งั้นผมจะลอยกับคุณ”

ทรงรบดึงกระทงของพิมพรรณออกจากมือของหญิงสาวหน้าตาเฉย

“อย่าเถียงกันเลยค่ะเอาของฉันก็ได้”

พัชรินทร์เห็นท่าจะไม่ค่อยดีจึงยื่นกระทงของตัวเองให้กับทรงรบเพื่อตัดปัญหา

“ไม่ได้นะคะ”

พิมพรรณรีบห้ามพัชรินทร์เอาไว้หากชายหนุ่มอยากจะลอยกระทงกับเธอนักเธอก็จะทำให้วันลอยกระทงปีนี้ทรงรบไม่มีวันลืมไปเลย

“อยากลอยกับฉันใช่ไหม..ได้ตามมา”

“อ้าวทำไมพ่อเลี้ยงมาด้วยล่ะ”

ภูผาที่มารอสองสาวที่ทาน้ำของวัดอยู่ก่อนแล้วเห็นสองสาวมีทรงรบเดินมาด้วยจึงแปลกใจไม่น้อยเพราะเห็นหลานของเขาพูดอยู่ว่าไม่ค่อยชอบหน้าพ่อเลี้ยงของไร่ภิภพเท่าไรไหนตอนนี้มาพร้อมกัน

“ฉันเดินชนกับพ่อเลี้ยงกระทงเค้าเลยพังฉันก็ต้องให้เค้ามาลอยกับฉันนี่แหละ”

“งั้นก็รีบลอยกันเถอะ”

ภูผาพยักหน้าเข้าใจและให้ทุกคนรีบลอยเพราะเดี๋ยวดึกกว่านี้จะต้องต่อคิวกันกับคนอื่นให้ยุ่งยาก

“คุณพัชค่อยๆนะคะ”

พิมพรรณให้ทรงรบถือกระทงเอาไว้ก่อนเพราะเธอต้องคอยพยุงพัชรินทร์เมื่อเธอกำลังอธิฐานลอยกระทงลงในแม่น้ำ

“เข้ามาสิคุณ..เอามานี่ฉันอธิษฐานก่อน”

พิมพรรณพยุงพัชรินทร์ให้ลุกขึ้นยืนหลังจากที่หญิงสาวลอยกระทงเสร็จและหันไปถือกระทงในมือทรงรบมานั่งลงอธิษฐานซึ่งทรงรบก็นั่งอยู่ข้างๆกับหญิงสาวด้วย ในขณะที่ทั้งสองนั่งข้างๆกันสายตาและรอยยิ้มของทรงรบที่ส่งให้กับพิมพรรณขณะที่เธอหลับตาอธิฐานมันทำให้ภูผามองออกว่าทรงรบน่าจะชอบหลานสาวของตนไม่อย่างนั้นคนอย่างทรงรบหรือจะมาเสียเวลาต่อปากต่อคำทำเรื่องไร้สาระกับหลานสาวของเขาอยู่ได้แต่ก็ไม่ได้ทำท่าทีกระโตกกระตากแค่คอยดูพฤติกรรมกันต่อไปเท่านั้น

“อะตาคุณ..อธิฐานสิจะได้ลอยซะที”

เมื่ออธิษฐานเรียบร้อยแล้วพิมพรรณก็ลืมตาและส่งกระทงของเธอให้กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“..พิมทำอะไร..”

ภูผาเห็นพิมพรรณกำลังผลักทรงรบลงน้ำโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวจึงเอ่ยปรามขึ้นมาก่อนแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

ตู้มมม

“นี่คุณผลักผมทำไม”

ทรงรบตกลงไปในน้ำตูมใหญ่เขารีบตะเกียกตะกายขึ้นมาเกาะเสาที่ท่าน้ำและมองพิมพรรณอย่างไม่สบอารมณ์ที่เธอแกล้งเขา

“อยากลอยกระทงไม่ใช่หรือไงงั้นก็ไหลไปกับกระทงไปเลยนะคะคุณพ่อเลี้ยง”

พิมพรรณเอ่ยอย่างลอยหน้าลอยตาสมน้ำหน้าชายหนุ่มที่อยากมากวนประสาทเธอก่อนเอง

“คุณพิม” พัชรินทร์หน้าเสียกะทันหันไม่คิดเหมือนกันว่าพิมพรรณจะแสบขนาดนี้

“เรานี่มันก็จริงๆเลยนะพิม..พ่อเลี้ยงขึ้นมาครับ”

ภูผาส่งเสียงดุหลานของเขาที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่องทั้งรีบยื่นมือให้ทรงรบเกาะแล้วดึงชายหนุ่มขึ้นมาจากน้ำอย่างรวดเร็ว

วันเวลาอันสงบสุขพ้นผ่านนานร่วมหนึ่งปี

หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ทรงรบก็คอยหาเรื่องกวนประสาทพิมพรรณเรื่อยมาไม่หยุดไม่หย่อนเป็นปีแล้วส่วนพัชรินทร์เองก็คลอดลูกแฝดหญิงได้เก้าเดือนแล้วตอนนี้เป็นแก้วตาดวงใจของเธอและคนในไร่ก็ว่าได้ยิ่งเริงฤทธิ์ประคบประหงมเจ้าแฝดทั้งสองยิ่งกว่าไข่ในหินกลางวันพัชรินทร์แทบจะไม่ต้องจับลูกเลยเพราะเริงฤทธิ์เป็นคนดูแลจัดการทุกอย่างเอง

“แอ้..หม่ำๆ..”

ตอนนี้เป็นเวลาโพล้เพล้แล้วเริงฤทธิ์ก็ทำหน้าที่ป้อนข้าวเหลนๆของเขาที่เกาะเปลยืนกันหน้าสลอนรอคนเป็นทวดป้อนข้าว

“โอ้ย..นี่มันลูกคนหรือลูกลิงกันละเนี่ย”

พอเริงฤทธิ์ป้อนอีกคนอีกคนก็จะปีนออกจากเปลเพราะไม่ทันใจทำเอาเขาต้องบ่นออกมาแต่ก็ด้วยความเอ็นดูเจ้าก้อนกลมทั้งสอง

“สมใจพ่อไหมล่ะ”

ภูผาที่นั่งมองอยู่ห่างๆก็หัวเราะพ่อของเขาที่อยากจะหาเลี้ยงเหลนเองคนเดียวไม่ให้ใครช่วยก็เป็นแบบนี้แหละ

“น้ำเมยน้ำปายกลับบ้านเรานะคะ”

หลังจากที่พัชรินทร์และพิมพรรณไปส่งของเรียบร้อยแล้วก็กลับมารับน้ำเมยกับน้ำปายกลับบ้าน

“แอ้..แอ้..”

เด็กหญิงตัวกลมทั้งสองเห็นคนเป็นแม่มาก็กระโดดโลดเต้นดีใจกันดุ๊กดิ๊ก

“เหนื่อยไหมคะตา”

พัชรินทร์ถามเริงฤทธิ์ด้วยรอยยิ้มตั้งแต่เธอฝากให้เริงฤทธิ์เลี้ยงลูกให้เธอช่วงหกเดือนไปแล้วดูเริงฤทธิ์จะมีชีวิตชีวามากขึ้นเป็นพิเศษ

“ไม่เหนื่อยเลยอยู่กับลูกลิงนี่ไม่เหงาดี”

เริงฤทธิ์พูดพร้อมมองเจ้าแฝดด้วยสายตาเอ็นดู

“หลานหนูเป็นลูกลิงไปแล้วเหรอตา”

พิมพรรณเอ่ยหนอกตาของเธอ

“ดูเอาเองสินี่ถ้าไม่มีเปลกั้นกลิ้งลงไร่ไปแล้ว”

“ท่าจะจริง..ฮ่าๆๆ..หลานป้านี่มันอยู่ไม่สุขจริงๆเลย”

“แอร๊..”

พิมพรรณขึ้นไปอุ้มน้ำปายขึ้นมากอดรัดฟัดเหวี่ยงอย่างหมั่นเขี้ยวจนหนูน้อยร้องท้วง

“เล่นกับเหลนข้าเบาๆหน่อยสิ”

เริงฤทธิ์เห็นพิมพรรณเล่นกับเด็กๆแรงจึงต้องเอ่ยปราม

“เดี๋ยวนี้อะไรก็เหลนนะตาหลานอย่างหนูหัวเน่าแล้วมั้ง” พิมพรรณพูดพรางอมยิ้ม

พัชรินทร์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ลูกของเธอสร้างความสุขให้คนที่นี่ได้แล้วก็สร้างความสุขให้เธอได้อย่างมากอีกเช่นกัน

กรุงเทพมหานคร

บ้านอิทธิกร

“ดูหลานสิครับน่ารักน่าชังที่สุดเลย”

อิทธิกรนั่งดูรูปเจ้าแฝดที่พัชรินทร์ส่งมาให้ในมือถือพร้อมกับทศพลเขาคิดถึงหลานทั้งสองของเขามากเหมือนกันแต่ก็ยังไม่มีเวลาไปหาสักที

“เหมือนอคิณมากๆเลยนะ”

ทศพลมองเด็กทั้งสองก็อดที่จะพูดไม่ได้เลยว่าเจ้าแฝดทั้งสองเหมือนอคิณอย่างกับเคาะใบหน้ากันออกมา

“นั่นสิครับถ้าพี่ผมอคติน้อยลงกว่านี้ผมก็อยากจะบอกความจริงอยู่เหมือนกันแต่ทุกวันนี้ดูจะหนักขึ้นกว่าเดิมอีกสิครับ” อิทธิกรพยักหน้าเบาๆเขาไม่ปฏิเสธเรื่องนี้และใจลึกๆเขาก็อยากให้อคิณรู้ด้วยว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังมีลูกที่น่ารักน่าชังอยู่ติดตรงที่อคิณนั้นยังอคติกับพัชรินทร์ไม่เลิกเท่านั้นเอง

“อคิณเหมือนพ่อไม่มีผิด”

ทศพลรู้ดีว่านิสัยของอคิณที่ทิฐิไม่เลิกแบบนี้มันเหมือนอัคนีไม่มีผิดเข่าจะเลือกเชื่อตามที่เขาอยากจะเชื่อเท่านั้น

“เพราะแบบนี้ไงครับคุณพ่อคุณแม่ถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้ถ้าพี่คิณได้ความมีเมตตาของคุณแม่ไปบ้างก็คงจะดีกว่านี้นะครับ” อิทธิกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงหดหู่เมื่อต้องพุดถึงเรื่องที่พ่อแม่ของเขาต้องแยกทางกันเพราะแม่ของเขาทนนิสัยของพ่อเขาไม่ไหว

“แล้วนี่จะไปหาหนูพัชเมื่อไรอาว่าจะหาเวลาว่างไปด้วย”

“ช่วงนี้ที่โรงงานแปรรูปยังยุ่งๆอยู่เลยครับคงอีกพักใหญ่”

ช่วงนี้อิทธิกรยังหาวันว่างที่เหมาะๆไม่ได้เลยเพราะปัญหาเรื่องงานก็ยังคงมีให้แก้อยู่ได้ในทุกๆวันเขาทำได้แต่ส่งของให้หลานๆเขาและดูรูปในมือถือต่างหน้าเท่านั้น