ตอนที่6

“ยังไงลอตแรกที่เราจะส่งไปจะเป็นเดือนหน้านะครับ”

“ครับสะดวกเมื่อไรก็ติดต่อไปที่ผมได้ทันทีเลย”

โนอาห์และอคิณนั่งคุยกันไปดื่มไปทั้งสองแม้จะเจอกันวันแรกก็นับว่าคุยกันถูกคอมากเลยทีเดียว

“ไม่เข้าไปร่วมวงหน่อยเหรอครับ”

มารุตเห็นกิ่งแก้วนั่งมองสองหนุ่มนานแล้วจึงเอ่ยปากให้เธอเข้าไปหาสองคนนั้นเพราะคิดว่าน่าจะทำให้การสนทนาสนุกขึ้น

“ให้ผู้ชายเค้าคุยกันเถอะค่ะ”

กิ่งแก้วอมยิ้มพร้อมส่ายหัวเล็กน้อยเธอไม่ได้อยากเข้าไปขัดจังหวะการพูดคุยของทั้งสองแค่ได้นั่งมองห่างๆก็พอแล้ว

สองวันต่อมา

กรุงเทพมหานคร

บ้านทศพล

อิทธิกรร้อนใจจนต้องมาปรึกษาทศพลเพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาพยายามขอเข้าพบพี่ชายของเขาแต่ก็ถูกปฏิเสธทุกครั้ง

“คุณอาครับผมทนต่อไปไม่ได้แล้วครับผมจะออกตามหาพัชเอง”

อิทธิกรนั่งหัวเสียอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของทศพล

“ถ้าเราจะเอาแบบนั้นอาก็จะช่วย”

ทศพลเห็นทีจะรอให้อคิณใจอ่อนคงไมได้หากอิทธิกรคิดจะช่วยพัชรินทร์เขาก็จะช่วยอีกแรง

“อาพอจะรู้ไหมครับว่าที่ของคุณพ่อที่ซื้อเก็บเอาไว้มีที่ไหนบ้างผมว่าพี่คิณต้องซ่อนพัชไว้ที่บ้านหลังไหนสักแห่งของคุณพ่อแน่นอน”

“อาก็พอจะรู้อยู่ไม่กี่หลังแต่เท่าที่อาจำได้คร่าวๆก็มีอยู่สามสี่ที่เดี๋ยวเราไล่ดูไปเรื่อยๆก็ได้”

“ครับ”

อคิณพอมีหวังบ้างเมื่อรู้ว่าทศพลนั้นรู้ว่าพ่อของเขาเคยซื้อบ้านที่ไหนเก็บเอาไว้บ้าง

“ทานข้าวซะหน่อยนะคะ”

ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องพัชรินทร์ก็เอาแต่นอนซมไม่อยากทานอะไรทั้งน้ำตาก็มีให้พิมพรรณได้เห็นอยู่ตลอดจนพิมพรรณเริ่มจะไม่อยากทำงานนี้แล้ว

“ฉันไม่หิวค่ะคุณเอาไปเก็บเถอะ”

พัชรินทร์เอ่ยเสียงอ่อน

พิมพรรณจำต้องยกถาดข้าวออกไปและมองหญิงสาวด้วยสายตาหดหู่หากเธอเป็นแบบนี้อีกซักอาทิตย์คงไม่ดีเป็นแน่

20.00 น.

ทางด้านอิทธิกร

อิทธิกรตระเวนดูบ้านของพ่อเขาจนมาถึงหลังที่สองแล้วเขาค่อนข้างมีหวังอยู่ไม่น้อยว่าวันนี้จะต้องเจอกับพัชรินทร์

“ป้าก็ดูแลทำความสะอาดที่นี่อยู่ทุกวันก็ไม่เห็นมีใครมาที่นี่นะคะ”

สมพรแม่บ้านที่อคิณจ้างดูแลบ้านเรือนไทยหลังงามที่อยู่ย่านนนทบุรีเธอส่ายหัวหงึกหงักเมื่อได้ฟังคำถามของอิทธิกร

“ครับยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ”

อิทธิกรมองหน้าทศพลอย่างอ่อนใจที่ผิดหวัง

“อาว่าพรุ่งนี้ค่อยหากันต่อดีกว่านะกว่าจะกลับถึงบ้านก็คงจะดึกแล้ว”

“ครับอา”

คลับหรู

“ทำไมดื่มหนักนักล่ะคะ”

หลังจากที่ทั้งสองกลับมาจากเกาะได้อคิณก็พากิ่งแก้วมานั่งดื่มที่คลับโดยที่ยังไม่ได้กลับบ้าน

“เปล่าหรอกแค่อยากดื่มเท่านั้น”

อคิณยกแก้วไวน์ราคาแพงขึ้นมาดื่มรวดเดียวจนหมด

“นี่ก็เริ่มดึกแล้วกิ่งคงอยู่ดื่มกับคุณต่อไม่ได้นะคะต้องรีบกลับเดี๋ยวคุณพ่อจะว่าเอา”

“ก็ได้กลับดีๆนะ”

“ค่ะ”

ว่าจบกิ่งแก้วก็เดินออกจากคลับไปเพราะเธอไม่อยากดื่มจนดึกพรุ่งนี้ยังต้องทำงานต่อเธอไม่ได้คอแข็งเหมือนอคิณเสียเมื่อไรอีกอย่างตอนนี้พ่อของเขาก็โทรตามยิกแล้วด้วยที่รู้ว่ากลับมาแล้วแต่ยังไม่เข้าบ้าน

23.00 น.

บ้านริมน้ำ

หลังจากนั่งดื่มอยู่ที่คลับหลายชั่วโมงอคิณก็ขับรถออกมาเขาไม่ได้กลับบ้านแต่ดิ่งตรงมาที่บ้านริมน้ำเพราะเขาไม่ได้เข้ามาที่นี่หลายวันแล้ว

"หายดีแล้วนี่"

เมื่อเข้ามาได้ก็เข้ามานั่งที่ปลายเตียงของหญิงสาวเขาก็จับขาเรียวของเธอพลิกไปมา

"..ปล่อยพัช.."

พัชรินทร์สะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกว่ามีคนดึงขาเมื่อตื่นขึ้นมาได้จึงปัดมือชายหนุ่มออกจากตัวของเธอ

"ฉันปล่อยเธอแน่แต่ไม่ใช่ตอนนี้"

อคิณเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว

"จะทำอะไร"

พัชรินทร์เห็นเช่นนั้นจึงรีบวิ่งหนีคนตัวโตแต่ก็ลืมไปว่าเธอยังมีโซ่คล้องอยู่ที่ข้อเท้าจึงทำให้วิ่งหนีออกไปไม่ได้

ปึกกก

"อ๊ายย..."

อคิณรวบหญิงสาวและเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียง

"แค่อยากหาที่ระบายช่วยฉันหน่อยแล้วกันนะ"

ชายหนุ่มคร่อมหญิงสาวได้ก็รีบปลดโซ่ที่มันเกะกะออกแล้วเริ่มกระทำย่ำยีหญิงสาวที่ไม่มีทางสู้

"ไม่...ฮือๆๆๆๆ...ออกไป" พัชรินทร์ตัวสั่นเป็นลูกนก

"ไม่นะ... อ๊ายยยยย"

อคิณแทรกตัวผ่านระหว่างขาของหญิงสาวมือหนาฉีกแพนตี้น้อยจนขาดวิ่นแล้วปาไปข้างเตียงแท่งร้อนที่ผงาดเต็มที่ของเขาตอนนี้พร้อมแล้วจึงไม่รีรอที่จะบดเบียดอัดเข้าร่องสวาทของหญิงสาวเขาสอดใส่ตัวตนอย่างไม่ปราณีแม้คนใต้ร่างจะเจ็บจนดิ้นพล่านก็ตาม

แควกก

เขาฉีกชุดนอนของหญิงสาวขาดจนเผยให้เห็นเต้างามอวบนูนตั้งชูชันเขาบีบเค้นเล่นอย่างสบายมือทั้งแรงที่บีบนั่นก็ทำให้เต้างามขาวอมชมพูมีรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด

"อ๊ายย... ไม่.. ฮือๆๆ.. อื้ออ"

มือหนาข้างขวายกมาปิดปากหญิงสาวเพราะรำคาญเสียงร้องของเธอส่วนมือซ้ายก็รวบแขนเรียวชูไว้เหนือหัวในขณะที่สะโพกแกร่งยังขยับเข้าออกอย่างหนักหน่วงจนร่างบางตัวโยนและสั่นเทาด้วยเพราะทั้งเจ็บและกลัวอย่างมาก

"ปล่อยยยย...อึก..ฮือๆๆ.."

พัชรินทร์ร้องขอเสียงสั่นเมื่อร่างกายของเธอถูกกระทำอยู่พักใหญ่จนระบมไปทั้งตัว

"เธอไม่มีสิทธิ์ร้องขออะไรฉันทั้งนั้นฉันให้เธอมีชีวิตอยู่ก็ปราณีเท่าไรแล้ว"

อคิณบีบแขนเล็กเต็มแรงด้วยสีหน้าไม่พอใจและยังไม่หยุดการกระทำอันป่าเถื่อนนี้ง่ายๆจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปร่วมชั่วโมงทำเอาหญิงสาวสลบไปต่อหน้าต่อตาเขาจึงพอใจและทิ้งให้หญิงสาวนอนฟุบอยู่บนเตียงคนเดียวอีกเช่นเคยเมื่อหมดความต้องการ

วันต่อมา

“คุณพัช..”

เป็นอีกครั้งที่พิมพรรณเห็นพัชรินทร์นอนอยู่ในสภาพเปลือยกายบนเตียงเสื้อผ้าของเธอถูกฉีกจนขาดวิ่นทำเอาพิมพรรณนั่งฟุบลงกับพื้นน้ำตาคลอที่ต้องเห็นผู้หญิงด้วยกันถูกกระทำแบบนี้อีกแล้ว

“ฮือๆๆ..”

พัชรินทร์สะอื้นจตัวโยนไม่ยอมหยุดตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเธอเกลียดร่างกายของเธอที่มีแต่รอยราคีคาวที่เขามอบให้

“ฉันจะพาคุณไปจากที่นี่ค่ะ”

พิมพรรณตัดสินใจแล้วเธอไม่กลัวอะไรทั้งนั้นเป็นเธอที่ยอมรับงานนี้เองเธอก็ต้องยอมรับกับผลที่มันจะตามมาตอนนี้เธอจะไม่ทนอีกแล้วแม้เธอจะถูกหมายหัวจากอคิณก็เถอะ

“หา..แค่คุณ”

พัชรินทร์ถึงกับนิ่งงันเมื่อเห็นพิมพรรณกำลังปลดโซ่ให้เธอด้วยน้ำตาทั้งคำพูดเมื่อครู่เอก็ว่าเธอน่าจะได้ยินไม่ผิดที่พิมพรรณบอกว่าจะพาเธอหนี

“ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”

“แต่คุณจะเป็นอันตรายนะคะ”

พัชรินทร์บอกกับพิมพรรณด้วยน้ำเสียงสะอื้น

“ไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวก่อนนะคะแล้วฉันจะรีบพาคุณไปจากที่นี่”

แกร๊กกก

“หา..”

พิมพรรณตกใจไม่น้อยที่จู่ๆก็มีผู้ชายสองคนเปิดประตูเข้ามาในห้องของพัชรินทร์