ตอนที่8

"พิมกับเพื่อนกลับมาพร้อมเพื่อนกะทันหันน่ะจะนี่พัชเพื่อนหนู..." 

พิมพรรณรีบแนะนำพัชรินทร์ให้ตาของเธอได้รู้จัก

"สวัสดีค่ะ" 

พัชรินทร์รีบยกมือไหว้ชายชราตรงหน้า

"หวัดดีลูกหวัดดี" 

เริงฤทธิ์รับไหว้พัชรินทร์และตบบ่าเธอเบาๆด้วยความเอ็นดู

"ตาแล้วนี่กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอจ้ะ"  

"กำลังคัดสตรอเบอรี่พวกนี้แปรรูปน่ะสิ"

"นี่งานล้นมือจนต้องทำเองเลยเหรอจ้ะ"   

เมื่อก่อนเธอจะเห็นตาของเธอนั่งทำบัญชีมากกว่าไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้ตาของเธอต้องมานั่งทำงานหลังขดหลังแข็งทั้งที่อายุปูนนี้แล้วด้วย

"เปล่าหรอก..ตาไม่มีเงินจ้างคนเยอะอย่างเมื่อก่อนแล้ว"  

เริงฤทธิ์เอ่ยเสียงอ่อนแต่ก็ยังฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้หลานของเขาต้องเป็นกังวล

"ตอนนี้มันขนาดนี้เลยเหรอจ้ะ"  

พิมพรรณพอจะรู้จากน้าของเธอมาบ้างว่าที่ไร่ผลผลิตมันขายไม่ได้ราคาแต่ก็ไม่คิดว่าจะวิกฤตจนไม่มีเงินที่จะจ้างคนงาน

"ก็ค่าหยุกค่ายามันก็แพงไหนจะผลผลิตที่ได้ก็ขายไม่ได้ราคาก็ต้องถูๆไถๆไปนั่นแหละพิมเอ้ย"

"แล้วน้าภูล่ะ"  

"ลงแรงกับคนงานอยู่ท้ายไร่นู่นถางหญ้ากัน"

"อ๋อ..จะ"

"สตอเบอรี่พวกนี้คุณภาพดีนะคะทำไมขายไม่ได้ราคาล่ะคะ"  

พัชรินทร์หยิบดูสตอเบอรี่ในลังที่กำลังจะแปรรุปเธอเห็นว่ามันยังคุณภาพดีอยู่เลยไม่เข้าใจว่าทำไมขายไม่ได้ราคา

"มันอยู่ที่พ่อค้าคนกลางตีราคาน่ะลูกอาศัยแปรรูปฝากขายร้านค้าแถวตลาดพอได้ราคาบ้าง"

"ที่นี่เคยขายออนไลน์โดยตรงกันไหมคะ" 

"คนที่นี่ก็ไม่เคยทำซะทีนะเพราะเก็บได้เท่าไรก็ส่งคนกลางหมดกลัวเหลือเอาไว้แล้วขายไม่ได้คนเลยไม่ทำกันไหนจะต้องมีขั้นตอนการจัดส่งอีกคนของเราก็ไม่ค่อยพอน่ะลูก"

"ถ้าพัชจะลองโพสขายจะเป็นอะไรไหมคะ"  

พัชรินทร์เริ่มเห็นว่าที่นี่พอจะมีอะไรให้เธอทำเพื่อที่จะลืมเรื่องร้ายๆได้แล้ว

"เอาเลยลูกถ้าหนูมีเวลา" 

เริงฤทธิ์ไม่ขัดหากหญิงสาวทำได้ก็เป็นผลดี

"ค่ะ"

"จะทำจริงๆเหรอคะ" 

พิมพรรณหันมาถามพัชรินทร์เพื่อความแน่ใจ

"ค่ะ...ลองดูนะคะเราจะได้เงินเต็มๆไม่ต้องผ่านพ่อค้าคนกลาง" 

พัชรินทร์แน่ใจว่าเธอจะทำแต่เธอยังไม่แน่ใจเรื่องผลลัพท์ว่ามันจะออกมาดีหรือไม่แต่ยังไงก็ต้องลองกันสักตั้งไม่ลองก็ไม่รู้เพราะเธอไม่อยากให้ของดีแบบนี้ขายไม่ได้ราคาทั้งที่มันควรจะได้

อาทิตย์ต่อมา

ตั้งแต่วันที่พัชรินทร์เริ่มคิดพอกลับไปบ้านเธอก็เริ่มทำสตอรี่ของสตรอเบอรี่ที่นี่ลงเพจปรากฏว่าได้รับความสนใจอย่างล้นหลามภายในอาทิตย์เดียวสามารถส่งสตรอเบอรี่ได้หลายพันกิโลเลยทีเดียว

"ไม่คิดเลยนะคะว่าออเดอร์จะเยอะขนาดนี้" 

วันนี้พิมพรรณกับพัชรินทร์ตื่นมาจัดการเตรียมสตอเบอรี่ส่งตั้งแต่เช้าพิมพรรณแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าอาทิตย์เดียวเท่านั้นเธอจะขายของได้เยอะขนาดนี้

"เห็นไหมถ้าเราไม่ลองก็ไม่รู้"  

พัชรินทร์เอ่ยด้วยรอยยิ้มการทำงานนี้ทำให้เธอสุขภาพจิตดีขึ้นมากจนตอนนี้เธอแทบจะลืมความเจ็บปวดในอดีตได้บ้างแล้ว

"เงินก้อนแรกค่าสตอเบอรี่จะตา" 

พิมพรรณเดินเข้าไปในบ้านเพื่อเอาเงินก้อนแรกที่เบิกมาจากบัญชีมาให้ตาของเธอโดยหักค่าอุปกรณ์การส่งและค่าส่งไปแล้ว

"สตอเบอรี่ไม่เท่าไรขายได้เงินเยอะขนาดนี้เลยเร้อ" 

เริงฤทธิ์ถึงกับเบิกตาโพรงเมื่อเห็นเงินก้อนตรงหน้าไม่คิดว่าสตรอเบอรี่ที่ส่งกันก่อนหน้าไม่กี่วันจะได้รายได้เยอะขนาดนี้หากขายให้พ่อค้าคนกลางคงจะได้ไม่เท่าไรด้วยซ้ำ

"จะตา.."

"ขอบใจนะลูกขอบใจมากๆเลย" 

"เดี๋ยวพิมกับคุณพัชจะช่วยสอนคนที่นี่เกี่ยวกับวิธีการจัดส่งจะได้ส่งออกได้เยอะขึ้น" 

พิมพรรณกับพัชรินทร์คุยกันแล้วว่าคงจะต้องหาคนช่วยเพิ่มไม่อย่างนั้นเธอสองคนทำกันไม่ทันแน่

เดือนต่อมา

พัชรินทร์กับพิมพรรณตอนนี้ก็ง่วนอยู่แต่กับการส่งผลไม้ในไร่ยิ่งเห็นเม็ดเงินทั้งคู่ก็ตั้งใจทำงานกันมากขึ้นตอนนี้พัชรินทร์เองก็กลับมาสดใสร่าเริมดั่งเช่นเดิมแล้วเพราะธรรมชาติและผู้คนที่นี่ทำให้เธอเหมือนได้ชีวิตใหม่อิทธิกรเองก็ติดต่อพัชรินทร์มาบ้างเพื่อถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเมื่อรู้ว่าน่องสาวตนอยู่ดีเขาก็หมดห่วง

"พิมวันนี้น้าต้องพาคนในไร่ไปหาหมอเราขับรถไปส่งของเองได้ไหม"  

ภูผาเดินมาบอกหญิงสาวทั้งสองในช่วงเช้าว่าวันนี้เขาคงไปส่งของให้ไม่ได้เพราะต้องพาคนงานในไร่ไปหาหมอ

ภูผาชายหนุ่มวัยสามสิบสามเป็นน้าชายพิมพรรณด้วยอายุที่ห่างกันไม่มากนักทำให้พิมพรรณและน้าชายค่อนข้างสนิทกันอีกอย่างภูผานั้นก็ไม่มีครอบครัวด้วยเพราะมัวแต่ช่วยพ่อของเขาทำงานในไร่ชายหนุ่มเป็นคนหน้าตารูปร่างดีจึงมีผู้หญิงมาติดหลายคนแต่เขาก็ไมยักจะสนใจเพราะสนใจทำงานอย่างเดียวมากกว่าอีกทั้งกลัวว่าชีวิตคู่จะล้มเหลวเหมือนพี่สาวของเขาอีกด้วย

"ได้จะน้าไม่มีปัญหาอยู่แล้ว"  

เห็นทีพวกเธอต้องเร่งมือแล้วเพราะต้องไปส่งของเองแต่มันก็เป็นเหตุสุดวิสัยซึ่งพิมพรรณก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว

16.00 น.

ขนส่งเอกชนแห่งหนึ่ง

"เดี๋ยวผมช่วยครับ" 

ทรงรบรีบเข้ามาช่วยหญิงสาวทั้งสองคนที่กำลังแบกกล่องเข้าไปส่งด้านใน

"ขอบคุณค่ะ" 

พัชรินทร์ขอบคุณชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าคมเข้มตรงหน้าด้วยรอยยิ้มที่เขาอุตส่าห์มีน้ำใจมาช่วยพวกเธอ

"นี่ของจากไร่ภิภพเหรอคะส่งอะไรเหรอ"   

พิมพรรณเห็นกล่องเป็นชื่อของไร่ภิภพเธอจึงสงสัยและถามชายหนุ่มคนที่กำลังช่วยพวกเธออยู่ทันทีว่าส่งอะไร

"พวกผลไม้สดจากไร่น่ะครับ"  

"เจ้านายคุณก็ช่างจับธุรกิจตามคนอื่นจริงนะคะ" 

พิมพรรณได้ยินเช่นนั้นก็กัดฟันกรอดที่ไร่ใหญ่อย่างไร่ภิภพมาจับธุรกิจตามไร่เล็กๆของพวกเธอ

"คุณพิมคะ" 

พัชรินทร์เห็นว่าพิมพรรณกำลังไม่พอใจจึงเรียกชื่อของหญิงสาวเพื่อเรียกสติ

"ธุรกิจนี้เดี๋ยวนี้ใครๆเค้าก็ทำกันนะครับอีกอย่างผู้บริโภคก็เป็นคนเลือกที่จะซื้อผมเองผมไม่ได้ไปยัดเยียดพวกเค้าซะหน่อย" 

ทรงรบตอกลับหญิงสาวหน้าหวานแต่ปากไม่หวานเหมือนหน้าด้วยน้ำเสียงยียวนทำเอาพิมพรรณได้แต่กำมือแน่นเถียงอะไรไม่ออกเพราะมันก็จริงอย่างที่เขาพูด

ครู่ต่อมา

"เรียบร้อยแล้วกลับกันเถอะ"  

สองสาวอยู่ในขนส่งไม่นานเธอก็จัดการธุระเสร็จเมื่อจ่ายเงินค่าส่งได้พิมพรรณก็อยากจะกลับอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากอยู่ใกล้ชายหนุ่มที่ส่งของเคาเตอร์ข้างๆเธอนานเพราะมันทำให้อารมณ์ของเธอค่อนข้างขุ่นมัวเธอรู้ว่าธุรกิจออนไลน์ใครๆก็ทำได้แต่หากไร่ภิภพทำก็เท่ากับเธอมีคู่แข่งเพิ่มและเป็นคู่แข่งรายใหญ่กว่าเธอหลายเท่าเสียด้วย

"คุณพัช..คุณพัชเป็นอะไร" 

ไม่ทันได้เปิดประตูออกจากขนส่งพิมพรรณก็ต้องรีบประคองร่างพัชรินทร์เอาไว้เพราะจู่ๆเธอก็เป็นลมล้มพับไป