ตอนที่7

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพัชอยู่ในสภาพแบบนี้” 

อิทธิกรพุ่งตัวเข้าไปหาพัชรินทร์ที่นอนอยู่บนเตียงเขามองส่วนบนของน้องสาวของเขาที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มมันมีแต่รอยแดงช้ำเต็มไปหมดอยากจะรู้นักว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องของเขากันแน่

“พี่กร..ฮือๆๆๆ..”  

พัชรินทร์รีบสวมกอดอิทธิกรเธอร้องให้ตัวสั่นดีใจที่เห็นอิทธิกรอยู่ที่นี่

ชั่วโมงต่อมา

บริษัทXX

“พี่ทำกับพัชแบบนั้นได้ยังไง” 

หลังจากที่จัดการธุระที่บ้านริมน้ำเสร็จอคิณก็ดิ่งตรงมาที่บริษัทเพื่อมาต่อว่าอคิณที่ทำกับพัชรินทร์เหยียบย่ำเธอให้เสียศักดิ์ศรี

“แสดงว่าแกไปเจอเธอมาอย่างนั้นสิ” 

อคิณตอบกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉยอย่างไม่สะทกสะท้านเขาพอจะดูออกว่าอิทธิกรโมโหเขาในตอนนี้เพราะน่าจะไปเจอกับพัชรินทร์มาแล้วแน่นอน

“ถ้าผมตัดสินใจตามหาพัชเร็วกว่านี้อีกสักนิดเธอก็คงจะไม่เป็นอะไรพี่มันโหดเหี้ยมเกินคนทำกับเธอแบบนั้นได้ยังไง” 

อิทธิกรเอ่ยเสียงสั่นทั้งดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ

“เธอต่างหากที่ทำแม่ฉันก่อนมันน้อยไปกับสิ่งที่เธอจะได้รับ” 

อคิณจ้องอิทธิกรเขม็ง

“ผมไม่คิดเลยว่าพี่จะไร้ความปราณีแม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างพัชรินทร์..พี่จำเอาไว้นะครับว่าพี่จะไม่มีโอกาสทำร้ายเธออีกพี่จะไม่มีวันเจอเธอจำเอาไว้”

“ดี..แกเอาแม่นั่นไปไว้ให้พ้นหน้าฉันก็แล้วกันถ้าฉันเจอพัชรินทร์อีกเมื่อไรล่ะก็ฉันก็ไม่รับประกันว่าเธอจะปลอดภัย” 

อคิณยกยิ้มด้วยสายตาที่ไม่รู้สึกผิดแม้แต่น้อย

“พี่มันบ้าไปแล้ว” 

อิทธิกรเอ่ยคำสุดท้ายด้วยน้ำตาและเดินออกจากห้องทำงานของพี่ชายเขาไปทันที

20.00น.

เชียงใหม่

อิทธิกรได้วานให้ทศพลพาพัชรินทร์หนีไปที่บ้านของพิมพรรณตอนนี้เขาว่าจ้างพิมพรรณให้ดูแลพัชรินทร์และคิดว่าที่บ้านของพิมพรรณนั้นน่าจะเป็นที่ๆปลอดภัยที่สุดสำหรับพัชรินทร์

“ทุกอย่างโอเคแล้วงั้นอาขอตัวกลับเลยนะหนูพัชนี่บัตรเครดิตของอาหนูพัชใช้ได้ตลอดเวลา” 

ทศพลพาสองสาวนั่งเครื่องมาที่เชียงใหม่แล้วต่อรถมาส่งทั้งสองที่บ้านของพิมพรรณกว่าจะถึงก็มืดพอดีก่อนกลับเขายื่นบัตรเครดิตของเขาเอาไว้ให้พัชรินทร์เพราะใช้บัตรของเขาจะปลอดภัยที่สุด

“ขอบคุณค่ะคุณอา” 

พัชรินทร์ยกมือไหว้ทศพลที่ช่าวยเหลือเธอ

“นี่เงินค่าจ้างของหนูพิมงวดแรกที่กรฝากเอาไว้ให้” 

ทศพลยื่นซองสีน้ำตาลที่อิทธิกรฝากมาให้กับพิมพรรณในนั้นมีเงินค่าจ้างสามเดือนแรกที่อิทธิกรจ่างพิมพรรณให้ดูแลพัชรินทร์และถือเป็นค่าเช่าบ้านนี้ไปในตัวด้วย

“ขอบคุณค่ะบอกคุณกรว่าไม่ต้องห่วงอะไรนะคะพิมจะดูแลคุณพัชอย่างดีเลยค่ะ” 

พิมพรรณรับปากว่าจะดูแลพัชรินทร์อย่างดีเพราะตอนนี้ก็ถือว่าลงเรือลำเดียวกันแล้ว

“งั้นอาไปล่ะ” 

ทศพลสบายใจแล้วที่เห็นสองสาวอยู่ในที่ปลอดภัยเขาจำเป็นต้องรีบกลับให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะไม่มีใครสงสัย

หลังจากที่ทศพลไปแล้วพิมพรรณก็พาพัชรินทร์เข้ามาในบ้านหลังที่ไม่เล็กไม่ใหญ่มากของเธอที่เมื่อก่อนเธออยู่กับแม่เพียงสองคนและย้ายไปอยู่ที่กรุงเทพเมื่อเธอเริ่มเข้าปีหนึ่งนานแล้วเหมือนกันที่เธอไม่ได้กลับมาที่นี่แต่ที่นี่ยังดูสภาพดีเพราะน้าชายของเธอเข้ามาทำความสะอาดที่นี่เป็นประจำ

“บ้านหลังนี้เป็นบ้านแม่ของฉันเองคุณพัชพอจะอยู่ได้นะคะ”  

“ฉันอยู่ที่ไหนก็ได้ค่ะที่ปลอดภัย” 

“นี่ห้องคุณพัชค่ะส่วนฉันจะนอนอยู่ห้องข้างๆมีอะไรโทรเรียกฉันได้ตลอดเลยนะคะ...คืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่นะคะที่นี่ปลอดภัยสำหรับคุณ” 

พิมพรรณเอ่ยก่อนที่จะขอตัวเข้าห้องตัวเองไป

“ค่ะ” 

คำว่าที่นี่ปลอดภัยทำให้พัชรินทร์สบายใจอยู่ไม่น้อยเธอหวังว่าความสงบของที่นี่จะช่วยเยียวยาจิตใจของเธอได้ไม่มากก็น้อย

วันต่อมา

“เมื่อคืนหลับสบายดีไหมคะ” 

พิมพรรณออกมาจากห้องเห็นพัชรินทร์ยืนชมวิวอยูที่ระเบียงบ้านจึงเข้ามาทักด้วยรอยยิ้ม

“ค่ะ..ที่นี่อากาศดีแถมธรรมชาติก็ยังสวยงามมากๆเลยนะคะ” 

พัชรินทร์ยิ้มอ่อนทั้งมองธรรมชาติยามเช้าที่นี่อย่างชื่นชม

“ค่ะ..ตอนเด็กๆที่ฉันอยู่กับแม่ที่นี่ก็ชอบตื่นมาดูพระอาทิตย์ขึ้นพร้อมกันเสมอเลยค่ะ” 

พิมพรรณตื่นมาในเช้าๆแบบนี้เธออดจะคิดถึงสมมัยก่อนไม่ได้

“ตอนนั้นคุณคงจะมีความสุขมากเลยนะคะ” 

พัชรินทร์สัมผันได้ถึงความสุขจากรอยยิ้มของพิมพรรณเหมือนเธอที่เวลาพูดถึงเวลาที่อยู่กับดวงสมรเธอก็จะอดอมยิ้มไม่ได้เช่นกัน

“ค่ะมีความสุขมากๆ...คุณพัชเห็นไร่ที่อยู่บนเนินโน่นไหมคะ” 

พิมพรรณชี้ไปที่ไร่บนเนินเขาที่ไม่ไกลจากบ้านของเธอนัก

“ค่ะ”

“ไร่ตาฉันเองค่ะวันนี้ฉันจะพาคุณไปแนะนำกับคนที่นี่ในฐานะเพื่อนของฉันนะคะ”

“เอ่อ..คือ” 

ไม่ใช่ว่าตอนนี้พัชรินทร์ไม่อยากไปแต่พอก้มดูเนื้อตัวเธอแล้วรอยเขียวช้ำยังคงมีเต็มไปหมดทั้งเสื้อผ้าก็ยังไม่มีเปลี่ยนอีกด้วย

“อ๋อ...ฉันมีเสื้อผ้าเตรียมไว้ให้คุณแล้วค่ะ” 

เรื่องนั้นพิมพรรณรู้ดีเลยจัดหาเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวให้พัชรินทร์เรียบร้อยแล้ว

ช่วงสายของวัน

ไร่เริงฤทธิ์

ไร่เริงฤทธิ์เป็นไร่ของตาพิมพรรณชื่อเริงฤทธิ์นี่ก็เป็นชื่อของตาเธอไร่นี้ตากับยายของเธอบุกเบิกสร้างกันมาด้วยสองมือสองไม้ของพวกท่านแม้ไร่นี้จะไม่ใหญ่มากแต่มันก็สามารถทำกันเป็นครอบครัวเลี้ยงกันเองได้และตอนนี้ก็มีเหล่าคนแถวนี้ที่มารับจ้างในไร่อีกหลายสิบชีวิตด้วย

ในระแวกนี้ไร่เริงฤทธิ์ดูจะเป็นไร่ที่เล็กที่สุดแถวนี้ก็มีไร่แบบนี้อยู่หลายไร่แต่ส่วนมากจะถูกไร่ภิภพกว้านซื้อไปจนหมดไร่ที่ใหญ่ที่สุดแถวนี้ก็เห็นจะเป็นไร่ของภิภพนั่นเองยิ่งพิมพรรณไม่ได้กลับมาที่นี่หลายปีไม่รู้ว่าไร่ภิภพขยายอาณาเขตกว้างใหญ่ขนาดไหนแต่เธอจะไม่ยอมให้ไร่ของเธอเป็นส่วนหนึ่งของไร่นั้นเด็ดขาด

"ตาจ๋า"   

พิมพรรณพาพัชรินทร์ขับมอเตอร์ไซต์คันเก่าของเธอขึ้นมาที่ไร่เมื่อมาถึงหน้าบ้านไม้สักหลังใหญ่เธอก็ขับรถไปจอดในโรงรถข้างๆบ้านแต่ไม่เห็นรถสักคันเห็นแต่ตาของเอนั่งคัดองุ่นอยู่กับคนงานในไร่

"ไอ้ตัวแสบตากลับมาแล้วทำไมกลับมาไม่บอกไม่กล่าวเลยล่ะ"   

เริงฤทธิ์เห็นหลานสาวของเขาก็รีบลุกเข้ามากอดด้วยความดีใจปกติได้แต่โทรคุยกันวันนี้ได้เจอตัวเสียที