ตอนที่4

"อย่างนั้นเลยที่รัก" 

อคิณเห็นกิ่งแก้วขึ้นมานั่งคร่อมเขาบนหน้าตักค่อยๆทิ้งตัวลงเสียบแท่งร้อนกับช่องทางรักของเธอช้าๆเขาก็ถูกใจกับลีลาของเธออย่างมากมือหนาวางขวดไวน์และจับสะโพกมนคุมจังหวะขึ้นลงด้วยตัวเอง

กึกๆๆๆ

บทรักที่รุนแรงของทั้งสองทำเอาโซฟาที่พวกเขานั่งนั่งอยู่อยู่ไม่สุขเกิดเสียงกึกกักเมื่อทั้งคู่กำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะ

"อ้ะ..คิณคะ..อะ..อ๊ายยย.."

อคิณอุ้มร่างบางลุกขึ้นขระที่ส่วนประสานของทั้งสองยังติดกันแน่นชายหนุ่มกระแทกสะโพกแกร่งอัดร่องสวาทหนักหน่วงจนเกิดเสียงกระทบดังลั่นจนทำให้ร่างบางร้องระงมเสร็จสมไปอีกรอบ

"บนเตียงดีกว่านะ" 

คนตัวโตวางหญิงสาวลงบนเตียงและพลิกเธอให้นอนคว่ำกิ่งแก้วเด้งตัวขึ้นยกสะโพกแอ่นให้ชายหนุ่มอัตโนมัติ

"อ้าสส..."

"อะ...อะ..อะ.. อ๊ายย...อื้ออ" 

เมื่ออคิณจับสะโพกมนและเสียบแท่งร้อนพรวดเดียวจนมิดลำและอัดกระแทกรูสวาทที่เยิ้มแฉะอย่างเต็มแรงเขาหลับตาปี๋คำรามในลำคอด้วยท่าทีเสียวกระสัน ความรุนแรงที่เขาอัดกระแทกนี้ทำให้กิ่งแก้วทั้งเจ็บและจุกแต่มัน​ก็ทำให้เธอเสียวไม่น้อยด้วยชอบความดิบเถื่อนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

"อ้ะๆ" "อ้าสสส.."

อคิณพลิกร่างบางให้นอนหงายเขายกขาทั้งสองของเธอขึ้นพาดบ่าและอัดรัวสะโพกไม่ยั้งจนหญิงสาวหัวสั่นหัวครอนร่ายลีลารักกันอีกหลายท่วงท่านานนมจนหมดเรี่ยวหมดแรงสลบเหมือดคาเตียงกันไปทั้งคู่

วันต่อมา

บริษัทXXX

“คุณมาร์คส่งเมลมาให้เรื่องที่จะมีนักธุรกิจชาวรัสเซียติดต่อขอดูคุณภาพมุกของเราค่ะ” 

กิ่งแก้วที่อยู่ในชุดสีแดงแหวกหน้าแหวกหลังเดินนวยนาดเข้ามาบอกข่าวเรื่องคนมาติดต่อขอดูมุกที่ฟาร์มกับอคิณทุกๆวันที่ทำงานหญิงสาวจะแต่งตัวจัดเหตุเพราะเคยชินเพราะเป็นนางแบบมาก่อนที่จะผันตัวเป็นเลขาของแฟนหนุ่มอย่างอคิณ

“นัดวันมาหรือเปล่า” 

“อีกสองวันค่ะเค้าจะไปที่ฟาร์มโดยตรงเลย”

“ดีแล้วคุณก็เตรียมตัวเลยยังไงคุณก็ต้องไปกับผมด้วย”

“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วล่ะค่ะแล้วเราจะไปที่นั่นกี่วันดีคะ” 

“สามวัน”

“ค่ะ..เอ่ออีกเรื่องค่ะคุณกรขอเข้าพบหลายวันแล้วทำไมคุณไม่ให้น้องคุณเข้าพบล่ะคะ” 

กิ่งแก้วค่อนข้างงสงสัยเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยว่าสองพี่น้องคู่นี้เป็นอะไรกัน

“ไม่มีอะไรหรอกผมแค่ไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระอะไรช่วงนี้น่ะ” 

อคิณส่ายหัวและไม่ได้ตอบอะไรกิ่งแก้วไปเพราะเรื่องที่อิทธิกรอยากจะคุยกับเขามันก็คงจะไม่พ้นเรื่องพัชรินทร์

“ขาคุณพัชใกล้จะหายดีแล้วนะคะนี่ไม่เกินอาทิตย์ก็น่าจะเดินได้สะดวกแล้ว...ฉันจะปลดโซ่ให้คุณหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันเดือดร้อนนะคะคุณพัช”

พิมพรรณปลดโซ่ให้หญิงสาวเพราะเธอไม่อยากมองเธอด้วยสายตาเวทนาเท่าไรและขอให้พัชรินทร์นั้นอย่าทำให้เธอเดือดร้อนโดยการหนีไปก็พอ

“ขอบคุณคุณมากเลยนะคะที่ยังพอเห็นใจฉันอยู่บ้าง” 

พัชรินทร์รู้ว่าพิมพรรณคงจะลำบากใจไม่น้อยที่ทำแบบนี้แม้จะอยากหนีจากที่นี่เพียงใดแต่เมื่อรู้ว่าหนีไปแล้วทำให้พิมพรรณเดือดร้อนเธอก็จำใจต้องอยู่

“วันนี้ทานข้าวให้เยอะๆหน่อยนะคะจะได้มีแรง” 

พิมพรรณมองร่างบางที่ซูบผอมหน้าซีดเซียวด้วยสายตาของความสงสาร

“ค่ะ”

เป็นเพราะพันธนาการที่ขาถูกปลดปล่อยก็ทำให้จิตใจของพัชรินทร์ดีขึ้นบ้างเธอจึงยอมทำตามคำที่พิมพรรณขอ

“คุณพัชชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะพรุ่งนี้ฉันจะซื้อมาให้ค่ะ” 

“อืม..ฉันชอบต้มจืดตำลึงค่ะอาจจะหาซื้อยากหน่อยแต่มันเป็นเมนูที่ฉันชอบทานตั้งแต่เด็กๆค่ะ” 

พัชรินทร์เอ่ยและย้อนนึกถึงสมัยเด็กๆเธอไม่ยอมทานอะไรเลยนอกจากต้มจืดไข่น้ำใส่ตำลึงเพราะเมนูนี้เป็นเมนูที่ดวงสมรชอบทำให้เธอทานเมื่อมีเวลาว่าง

“ฉันจะพยายามหามาให้นะคะ...”   

พิมพรรณพยักหน้าเบาๆเมื่อรู้ว่าหญิงสาวชอบทานอะไรเธอคิดว่าในเมืองแบบนี้คงหายากสักนิดแต่ถ้าไม่มีขายจริงๆเธอก็พอจะทำเป็นอยู่เหมือนกัน

“ขอบคุณค่ะ” 

เย็นของวัน

“ขอโทษนะคะมันเป็นหน้าที่ฉันกลับก่อนนะคะแล้วพรุ่งนี้จะรีบมาแต่เช้า” 

ก่อนกลับพิมพรรณต้องล่ามโซ่พัชรินทร์ไว้เช่นเดิมด้วยหน้าที่และเพื่อที่เธอจะนอนหลับได้อย่างเต็มตา

“ค่ะ” 

พัชรินทร์ยิ้มอ่อนเธอเข้าในพิมพรรณทุกอย่างแค่ช่วงกลางวันหญิงสาวปล่อยเธอให้เป็นอิสระก็ดีแค่ไหนแล้ว

22.00 น.

แกร๊กกก

“คุณพิมเหรอคะ...พี่คิณ” 

พัชรินทร์สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปได้พักใหญ่เธอคิดว่าเป็นพิมพรรณที่เข้ามาในเวลานี้แต่กลับไม่ใช่เป็นอคิณที่เดินเข้ามาหาเธอเขาตาแดงก่ำน่าจะเกิดเพราะความเมาทั้งสายตาแข็งกร้าวที่มองเธอในตอนนี้นั้นทำให้พัชรินทร์กลัวเขาอยู่ไม่น้อย

“อื้อ...” 

อคิณเปิดกล่องอะไรบางอย่างที่พึ่งล้วงมาจากกระเป๋าและเดินดุ่มๆผ่าความแสงไฟสลัวเข้ามาจับยัดใส่ปากของหญิงสาวจนเธอต้องกลืนเข้าไปโดยที่ต่อต้านอะไรไม่ได้

“อ..อะไรคะ..” 

พัชรินทร์ถามเสียงสั่นด้วยความตื่นกลัวเพราะไม่รู้ว่าเมื่อครู่ที่เธอกลืนเข้าไปมันคืออะไร

“ไม่ถึงกับตายหรอก” 

อคิณเอ่ยเสียงแข็งทั้งบีบไหล่ทั้งสองของหญิงสาวจนแน่นลมหายใจที่เข้าออกฟึดฟัดด้วยความโกรธเกลียดของเขาที่มีแต่กลิ่นแอลกอฮอลทำให้พัชรินทร์พอจะรู้ว่าเขาดื่มมาหนักพอสมควร พัชรินทร์ได้แต่นั่งนิ่งตัวเกร็งมองอคิณไม่ละสายตาท่าทางที่น่ากลัวของเขาตอนนี้ทำให้เธอเผลอเลยไม่ได้จริงๆไม่รู้ว่าเขาจงใจมาทำอะไรที่นี่กันแน่จะพูดอะไรก็ไม่พูดได้แต่นั่งจ้องเธอตาแข็งอยู่อย่างนั้น

“หึ่” 

ไม่นานอคิณก็สบถในลำคออย่างพอใจเมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มสะลึมสะลือควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้แล้วเขาจึงกระชากเธอมานอนราบกับเตียงนุ่ม พัชรินทร์ที่ควบคุมตัวเองไม่ได้น้ำตาเจ้ากรรมก็เริ่มรื้นขึ้นมาหยดลงที่นอนไม่ขาดสายเธอมองอคิณเปลื้องผ้าของเธอออกทีละชิ้นช้าๆด้วยความทรมานใจ

"ปล่อยย.. ฮือ.. อือ" 

พัชรินทร์ส่งเสียงอ่อนเธอตาลอยตัวอ่อนปวกเปียกเพราะฤทธิ์ยากล่อมประสาทที่อคิณจับยัดใส่ปากของเธอเมื่อครู่ ทั้งยังทรมานใจกับสายตาของชายหนุ่มที่มองร่างกายของเธอด้วยความเหยียดหยาม

"อือ.. ออก.. ไป" 

พัชรินทร์พยายามรวบรวมกำลังถดตัวหนีคนที่กำลังกระทำอนาจารกับร่างกายของเธอแต่ก็ยากลำบากเกินที่จะทำได้