"อย่างนั้นเลยที่รัก"
อคิณเห็นกิ่งแก้วขึ้นมานั่งคร่อมเขาบนหน้าตักค่อยๆทิ้งตัวลงเสียบแท่งร้อนกับช่องทางรักของเธอช้าๆเขาก็ถูกใจกับลีลาของเธออย่างมากมือหนาวางขวดไวน์และจับสะโพกมนคุมจังหวะขึ้นลงด้วยตัวเอง
กึกๆๆๆ
บทรักที่รุนแรงของทั้งสองทำเอาโซฟาที่พวกเขานั่งนั่งอยู่อยู่ไม่สุขเกิดเสียงกึกกักเมื่อทั้งคู่กำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะ
"อ้ะ..คิณคะ..อะ..อ๊ายยย.."
อคิณอุ้มร่างบางลุกขึ้นขระที่ส่วนประสานของทั้งสองยังติดกันแน่นชายหนุ่มกระแทกสะโพกแกร่งอัดร่องสวาทหนักหน่วงจนเกิดเสียงกระทบดังลั่นจนทำให้ร่างบางร้องระงมเสร็จสมไปอีกรอบ
"บนเตียงดีกว่านะ"
คนตัวโตวางหญิงสาวลงบนเตียงและพลิกเธอให้นอนคว่ำกิ่งแก้วเด้งตัวขึ้นยกสะโพกแอ่นให้ชายหนุ่มอัตโนมัติ
"อ้าสส..."
"อะ...อะ..อะ.. อ๊ายย...อื้ออ"
เมื่ออคิณจับสะโพกมนและเสียบแท่งร้อนพรวดเดียวจนมิดลำและอัดกระแทกรูสวาทที่เยิ้มแฉะอย่างเต็มแรงเขาหลับตาปี๋คำรามในลำคอด้วยท่าทีเสียวกระสัน ความรุนแรงที่เขาอัดกระแทกนี้ทำให้กิ่งแก้วทั้งเจ็บและจุกแต่มันก็ทำให้เธอเสียวไม่น้อยด้วยชอบความดิบเถื่อนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
"อ้ะๆ" "อ้าสสส.."
อคิณพลิกร่างบางให้นอนหงายเขายกขาทั้งสองของเธอขึ้นพาดบ่าและอัดรัวสะโพกไม่ยั้งจนหญิงสาวหัวสั่นหัวครอนร่ายลีลารักกันอีกหลายท่วงท่านานนมจนหมดเรี่ยวหมดแรงสลบเหมือดคาเตียงกันไปทั้งคู่
วันต่อมา
บริษัทXXX
“คุณมาร์คส่งเมลมาให้เรื่องที่จะมีนักธุรกิจชาวรัสเซียติดต่อขอดูคุณภาพมุกของเราค่ะ”
กิ่งแก้วที่อยู่ในชุดสีแดงแหวกหน้าแหวกหลังเดินนวยนาดเข้ามาบอกข่าวเรื่องคนมาติดต่อขอดูมุกที่ฟาร์มกับอคิณทุกๆวันที่ทำงานหญิงสาวจะแต่งตัวจัดเหตุเพราะเคยชินเพราะเป็นนางแบบมาก่อนที่จะผันตัวเป็นเลขาของแฟนหนุ่มอย่างอคิณ
“นัดวันมาหรือเปล่า”
“อีกสองวันค่ะเค้าจะไปที่ฟาร์มโดยตรงเลย”
“ดีแล้วคุณก็เตรียมตัวเลยยังไงคุณก็ต้องไปกับผมด้วย”
“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วล่ะค่ะแล้วเราจะไปที่นั่นกี่วันดีคะ”
“สามวัน”
“ค่ะ..เอ่ออีกเรื่องค่ะคุณกรขอเข้าพบหลายวันแล้วทำไมคุณไม่ให้น้องคุณเข้าพบล่ะคะ”
กิ่งแก้วค่อนข้างงสงสัยเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยว่าสองพี่น้องคู่นี้เป็นอะไรกัน
“ไม่มีอะไรหรอกผมแค่ไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระอะไรช่วงนี้น่ะ”
อคิณส่ายหัวและไม่ได้ตอบอะไรกิ่งแก้วไปเพราะเรื่องที่อิทธิกรอยากจะคุยกับเขามันก็คงจะไม่พ้นเรื่องพัชรินทร์
“ขาคุณพัชใกล้จะหายดีแล้วนะคะนี่ไม่เกินอาทิตย์ก็น่าจะเดินได้สะดวกแล้ว...ฉันจะปลดโซ่ให้คุณหวังว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันเดือดร้อนนะคะคุณพัช”
พิมพรรณปลดโซ่ให้หญิงสาวเพราะเธอไม่อยากมองเธอด้วยสายตาเวทนาเท่าไรและขอให้พัชรินทร์นั้นอย่าทำให้เธอเดือดร้อนโดยการหนีไปก็พอ
“ขอบคุณคุณมากเลยนะคะที่ยังพอเห็นใจฉันอยู่บ้าง”
พัชรินทร์รู้ว่าพิมพรรณคงจะลำบากใจไม่น้อยที่ทำแบบนี้แม้จะอยากหนีจากที่นี่เพียงใดแต่เมื่อรู้ว่าหนีไปแล้วทำให้พิมพรรณเดือดร้อนเธอก็จำใจต้องอยู่
“วันนี้ทานข้าวให้เยอะๆหน่อยนะคะจะได้มีแรง”
พิมพรรณมองร่างบางที่ซูบผอมหน้าซีดเซียวด้วยสายตาของความสงสาร
“ค่ะ”
เป็นเพราะพันธนาการที่ขาถูกปลดปล่อยก็ทำให้จิตใจของพัชรินทร์ดีขึ้นบ้างเธอจึงยอมทำตามคำที่พิมพรรณขอ
“คุณพัชชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะพรุ่งนี้ฉันจะซื้อมาให้ค่ะ”
“อืม..ฉันชอบต้มจืดตำลึงค่ะอาจจะหาซื้อยากหน่อยแต่มันเป็นเมนูที่ฉันชอบทานตั้งแต่เด็กๆค่ะ”
พัชรินทร์เอ่ยและย้อนนึกถึงสมัยเด็กๆเธอไม่ยอมทานอะไรเลยนอกจากต้มจืดไข่น้ำใส่ตำลึงเพราะเมนูนี้เป็นเมนูที่ดวงสมรชอบทำให้เธอทานเมื่อมีเวลาว่าง
“ฉันจะพยายามหามาให้นะคะ...”
พิมพรรณพยักหน้าเบาๆเมื่อรู้ว่าหญิงสาวชอบทานอะไรเธอคิดว่าในเมืองแบบนี้คงหายากสักนิดแต่ถ้าไม่มีขายจริงๆเธอก็พอจะทำเป็นอยู่เหมือนกัน
“ขอบคุณค่ะ”
เย็นของวัน
“ขอโทษนะคะมันเป็นหน้าที่ฉันกลับก่อนนะคะแล้วพรุ่งนี้จะรีบมาแต่เช้า”
ก่อนกลับพิมพรรณต้องล่ามโซ่พัชรินทร์ไว้เช่นเดิมด้วยหน้าที่และเพื่อที่เธอจะนอนหลับได้อย่างเต็มตา
“ค่ะ”
พัชรินทร์ยิ้มอ่อนเธอเข้าในพิมพรรณทุกอย่างแค่ช่วงกลางวันหญิงสาวปล่อยเธอให้เป็นอิสระก็ดีแค่ไหนแล้ว
22.00 น.
แกร๊กกก
“คุณพิมเหรอคะ...พี่คิณ”
พัชรินทร์สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปได้พักใหญ่เธอคิดว่าเป็นพิมพรรณที่เข้ามาในเวลานี้แต่กลับไม่ใช่เป็นอคิณที่เดินเข้ามาหาเธอเขาตาแดงก่ำน่าจะเกิดเพราะความเมาทั้งสายตาแข็งกร้าวที่มองเธอในตอนนี้นั้นทำให้พัชรินทร์กลัวเขาอยู่ไม่น้อย
“อื้อ...”
อคิณเปิดกล่องอะไรบางอย่างที่พึ่งล้วงมาจากกระเป๋าและเดินดุ่มๆผ่าความแสงไฟสลัวเข้ามาจับยัดใส่ปากของหญิงสาวจนเธอต้องกลืนเข้าไปโดยที่ต่อต้านอะไรไม่ได้
“อ..อะไรคะ..”
พัชรินทร์ถามเสียงสั่นด้วยความตื่นกลัวเพราะไม่รู้ว่าเมื่อครู่ที่เธอกลืนเข้าไปมันคืออะไร
“ไม่ถึงกับตายหรอก”
อคิณเอ่ยเสียงแข็งทั้งบีบไหล่ทั้งสองของหญิงสาวจนแน่นลมหายใจที่เข้าออกฟึดฟัดด้วยความโกรธเกลียดของเขาที่มีแต่กลิ่นแอลกอฮอลทำให้พัชรินทร์พอจะรู้ว่าเขาดื่มมาหนักพอสมควร พัชรินทร์ได้แต่นั่งนิ่งตัวเกร็งมองอคิณไม่ละสายตาท่าทางที่น่ากลัวของเขาตอนนี้ทำให้เธอเผลอเลยไม่ได้จริงๆไม่รู้ว่าเขาจงใจมาทำอะไรที่นี่กันแน่จะพูดอะไรก็ไม่พูดได้แต่นั่งจ้องเธอตาแข็งอยู่อย่างนั้น
“หึ่”
ไม่นานอคิณก็สบถในลำคออย่างพอใจเมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มสะลึมสะลือควบคุมร่างกายของตัวเองไม่ได้แล้วเขาจึงกระชากเธอมานอนราบกับเตียงนุ่ม พัชรินทร์ที่ควบคุมตัวเองไม่ได้น้ำตาเจ้ากรรมก็เริ่มรื้นขึ้นมาหยดลงที่นอนไม่ขาดสายเธอมองอคิณเปลื้องผ้าของเธอออกทีละชิ้นช้าๆด้วยความทรมานใจ
"ปล่อยย.. ฮือ.. อือ"
พัชรินทร์ส่งเสียงอ่อนเธอตาลอยตัวอ่อนปวกเปียกเพราะฤทธิ์ยากล่อมประสาทที่อคิณจับยัดใส่ปากของเธอเมื่อครู่ ทั้งยังทรมานใจกับสายตาของชายหนุ่มที่มองร่างกายของเธอด้วยความเหยียดหยาม
"อือ.. ออก.. ไป"
พัชรินทร์พยายามรวบรวมกำลังถดตัวหนีคนที่กำลังกระทำอนาจารกับร่างกายของเธอแต่ก็ยากลำบากเกินที่จะทำได้
"ยังจะมีแรงไล่ฉันยังงั้นเหรอ"อคิณปลดโซ่ที่ข้อเท้าหญิงสาวและค่อยๆถอดเสื้อผ้าของเขาออกช้าๆต่อหน้าร่างบางที่กำลังควบคุมตัวเองไม่ได้เพราะฤทธิ์ยาอยู่บนเตียงเขาจะให้เธอเห็นทุกเหตุการณ์อย่างเต็มสองตาว่าเขานั้นทำอะไรกับเธอบ้าง"อื้อ.."ในขณะที่คนตัวโตกำลังแทรกตัวมากึ่งกลางเรียวขาของเธอทั้งสองพัชรินทร์ทำได้แค่ส่งเสียงประท้วงในลำคอเท่านั้นแม้ในใจอยากจะหนีเขาไปแค่ไหนก็ตาม"หน้าอกเธอเต็มไม้เต็มมือดีนะ"อคิณค่อยๆโน้มตัวดูดคลึงหยอกล้อเต้างามที่ตั้งอูมชูชันอยู่ตรงหน้าเล่นทั้งเงยหน้าพูดคุยกับหญิงสาวให้เธอได้จำว่าเขาสัมผัสส่วนไหนของเธอแล้วบ้าง"อย่าพยายามเลยเธอจะต้องตกนรกทั้งเป็นอย่างที่ฉันบอกนั่นแหละ"อคิณจับแขนของหญิงสาวขึงกับเตียงเมื่อเห็นว่าเธอกำลังพยายามยกมือที่ไม่มีแรงมาดันเขาออก".. จำภาพนี้เอาไว้นะ อ.. อ้าสส"อคิณโน้มตัวนั่งขึ้นและเอ่ยกับหญิงสาวที่น้ำตารื้นด้วยรอยยิ้มมุมปากก่อนที่เขาจะยกขาทั้งสองข้างของเธอขึ้นและดันแท่งร้อนเข้าไปจนมิดลำในครั้งเดียวความคับแน่นของช่องทางรักหญิงสาวบีบตัวตนของเขาแทบปริแตกจึงทำให้อคิณคำรามออกมาเสียงหลง"อ.. อ๊ายย.."พัชรินทร์เบิกตาโพรงแม้เธอจะอยู่ในอาการสะลึมสะลือ
“ยังไงลอตแรกที่เราจะส่งไปจะเป็นเดือนหน้านะครับ”“ครับสะดวกเมื่อไรก็ติดต่อไปที่ผมได้ทันทีเลย”โนอาห์และอคิณนั่งคุยกันไปดื่มไปทั้งสองแม้จะเจอกันวันแรกก็นับว่าคุยกันถูกคอมากเลยทีเดียว“ไม่เข้าไปร่วมวงหน่อยเหรอครับ”มารุตเห็นกิ่งแก้วนั่งมองสองหนุ่มนานแล้วจึงเอ่ยปากให้เธอเข้าไปหาสองคนนั้นเพราะคิดว่าน่าจะทำให้การสนทนาสนุกขึ้น“ให้ผู้ชายเค้าคุยกันเถอะค่ะ”กิ่งแก้วอมยิ้มพร้อมส่ายหัวเล็กน้อยเธอไม่ได้อยากเข้าไปขัดจังหวะการพูดคุยของทั้งสองแค่ได้นั่งมองห่างๆก็พอแล้วสองวันต่อมากรุงเทพมหานครบ้านทศพลอิทธิกรร้อนใจจนต้องมาปรึกษาทศพลเพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาพยายามขอเข้าพบพี่ชายของเขาแต่ก็ถูกปฏิเสธทุกครั้ง“คุณอาครับผมทนต่อไปไม่ได้แล้วครับผมจะออกตามหาพัชเอง”อิทธิกรนั่งหัวเสียอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของทศพล“ถ้าเราจะเอาแบบนั้นอาก็จะช่วย”ทศพลเห็นทีจะรอให้อคิณใจอ่อนคงไมได้หากอิทธิกรคิดจะช่วยพัชรินทร์เขาก็จะช่วยอีกแรง“อาพอจะรู้ไหมครับว่าที่ของคุณพ่อที่ซื้อเก็บเอาไว้มีที่ไหนบ้างผมว่าพี่คิณต้องซ่อนพัชไว้ที่บ้านหลังไหนสักแห่งของคุณพ่อแน่นอน”“อาก็พอจะรู้อยู่ไม่กี่หลังแต่เท่าที่อาจำได้คร่าวๆก็มีอยู่สามสี
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพัชอยู่ในสภาพแบบนี้” อิทธิกรพุ่งตัวเข้าไปหาพัชรินทร์ที่นอนอยู่บนเตียงเขามองส่วนบนของน้องสาวของเขาที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มมันมีแต่รอยแดงช้ำเต็มไปหมดอยากจะรู้นักว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้องของเขากันแน่“พี่กร..ฮือๆๆๆ..” พัชรินทร์รีบสวมกอดอิทธิกรเธอร้องให้ตัวสั่นดีใจที่เห็นอิทธิกรอยู่ที่นี่ชั่วโมงต่อมาบริษัทXX “พี่ทำกับพัชแบบนั้นได้ยังไง” หลังจากที่จัดการธุระที่บ้านริมน้ำเสร็จอคิณก็ดิ่งตรงมาที่บริษัทเพื่อมาต่อว่าอคิณที่ทำกับพัชรินทร์เหยียบย่ำเธอให้เสียศักดิ์ศรี“แสดงว่าแกไปเจอเธอมาอย่างนั้นสิ” อคิณตอบกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบเฉยอย่างไม่สะทกสะท้านเขาพอจะดูออกว่าอิทธิกรโมโหเขาในตอนนี้เพราะน่าจะไปเจอกับพัชรินทร์มาแล้วแน่นอน“ถ้าผมตัดสินใจตามหาพัชเร็วกว่านี้อีกสักนิดเธอก็คงจะไม่เป็นอะไรพี่มันโหดเหี้ยมเกินคนทำกับเธอแบบนั้นได้ยังไง” อิทธิกรเอ่ยเสียงสั่นทั้งดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ“เธอต่างหากที่ทำแม่ฉันก่อนมันน้อยไปกับสิ่งที่เธอจะได้รับ” อคิณจ้องอิทธิกรเขม็ง“ผมไม่คิดเลยว่าพี่จะไร้ความปราณีแม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างพัชรินทร์..พี่จำเอาไว้นะครับว่าพี่จะไม่มีโอกาสท
"พิมกับเพื่อนกลับมาพร้อมเพื่อนกะทันหันน่ะจะนี่พัชเพื่อนหนู..." พิมพรรณรีบแนะนำพัชรินทร์ให้ตาของเธอได้รู้จัก"สวัสดีค่ะ" พัชรินทร์รีบยกมือไหว้ชายชราตรงหน้า"หวัดดีลูกหวัดดี" เริงฤทธิ์รับไหว้พัชรินทร์และตบบ่าเธอเบาๆด้วยความเอ็นดู"ตาแล้วนี่กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอจ้ะ" "กำลังคัดสตรอเบอรี่พวกนี้แปรรูปน่ะสิ""นี่งานล้นมือจนต้องทำเองเลยเหรอจ้ะ" เมื่อก่อนเธอจะเห็นตาของเธอนั่งทำบัญชีมากกว่าไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้ตาของเธอต้องมานั่งทำงานหลังขดหลังแข็งทั้งที่อายุปูนนี้แล้วด้วย"เปล่าหรอก..ตาไม่มีเงินจ้างคนเยอะอย่างเมื่อก่อนแล้ว" เริงฤทธิ์เอ่ยเสียงอ่อนแต่ก็ยังฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้หลานของเขาต้องเป็นกังวล"ตอนนี้มันขนาดนี้เลยเหรอจ้ะ" พิมพรรณพอจะรู้จากน้าของเธอมาบ้างว่าที่ไร่ผลผลิตมันขายไม่ได้ราคาแต่ก็ไม่คิดว่าจะวิกฤตจนไม่มีเงินที่จะจ้างคนงาน"ก็ค่าหยุกค่ายามันก็แพงไหนจะผลผลิตที่ได้ก็ขายไม่ได้ราคาก็ต้องถูๆไถๆไปนั่นแหละพิมเอ้ย""แล้วน้าภูล่ะ" "ลงแรงกับคนงานอยู่ท้ายไร่นู่นถางหญ้ากัน""อ๋อ..จะ""สตอเบอรี่พวกนี้คุณภาพดีนะคะทำไมขายไม่ได้ราคาล่ะคะ" พัชรินทร์หยิบดูสตอเบอรี่ในลังที่กำลังจะแปรรุปเธอ
โรงพยาบาลทั้งสองมาโรงพยาบาลโดยมีทรงรบขับรถพามาพิมพรรณไม่เต็มใจให้ชายหนุ่มช่วยเท่าไรนักแต่ก็ต้องจำใจเพราะเธอต้องคอยดูอาการของพัชรินทร์ในระหว่างทางที่จะไปโรงพยาบาล"พัชเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ" เมื่อเห็นหมอหนุ่มเดินออกมาจากห้องตรวจหลังจากที่เข้าไปพักใหญ่พิมพรรณก็รีบเข้าไปถามอาการของพัชรินทร์กับหมอหนุ่มทันที"อาการอ่อนเพลียของคนท้องน่ะครับไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงรอรับยาบำรุงแล้วก็กลับได้แล้วล่ะครับ" หมอหนุ่มตอบกลับด้วยรอยยิ้มเพราะอาการของพัชรินทร์เป็นเพียงอาการวิงเวียนของคนท้องอ่อนๆเท่านั้น"ท้อง!!" คำตอบของหมอหนุ่มทำเอาพิมพรรณถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอกันเลยทีเดียว"ตกใจอะไรขนาดนั้น" ทรงรบมองหน้าหญิงสาวที่ยืนข้างๆเขาอย่างไม่เข้าใจเพื่อนท้องก็ต้องดีใจแต่นี่หญิงสาวกลับทำท่าตกใจเหมือนทำอะไรผิดพลาดครั้งใหญ่เสียอย่างนั้น"ยุ่ง" พิมพรรณหันไปขมวดคิ้วใส่ชายหนุ่มอย่างไม่พอใจและเดินเข้าไปในห้องเพื่อไปหาพัชรินทร์อย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง"อ้าว.." ทรงรบเห็นเช่นนั้นจึงสงสัยเข้าไปใหญ่ยังไงเขาก็ต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมหญิงสาวจึงมีท่าทางแบบนั้น"คุณพัช" พิมพรรณเข้าไปสวมกอดพัชรินทร์ที่นั่งร้องให้เหม่อลอยอ
“แฟนคุณพัชเค้ายุ่งๆน่ะตายิ่งรู้ว่ามีลูกก็ต้องขยันทำงานอยู่แล้ว”พิมพรรณรีบแก้ตัวอย่างรวดเร็วเพราะเรื่องที่เธอพูดออกไปคราแรกเพื่อไม่ให้ตาของเขาสงสัยเท่านั้นว่าพัชรินทร์ท้องกับใคร“ไอ้งานก็ส่วนงานแต่ก็ต้องแบ่งเวลามาดูแลเมียบ้างคนสมัยนี้เป็นยังไงไปกันหมดถ้าห่วงงานห่วงเงินมากกว่าอะไรก็จะมีครอบครัวไปทำไม”เริงฤทธิ์เท้าเอวว่าพรางส่ายหัว“เดี๋ยวเค้าก็กลับมาเองจะตา”เมื่อสองตาหลานพูดเรื่องสามีในใจของพัชรินทร์ก็ไม่อยากจะโกหกตาของพิมพรรณแต่หากจะเล่าความจริงเธอก็ทำไม่ได้กรุงเทพมหานครบ้านอคิณ“พี่จะเอาเงินส่วนของพัชไปไม่ได้นะครับ”อิทธิกรหัวเสียหนักเมื่อรู้ว่าที่พี่ชายของเขาเรียกมาที่บ้านก็เพราะต้องการให้เขาอนุมัติเงินในส่วนของพัชรินทร์ให้กับพี่ชายของเขาซึ่งมันเป็นเรื่องที่เขาทำไม่ได้และไม่อยากทำด้วยเพราะส่วนแบ่งนี้คุณแม่ของเขาแบ่งให้อย่างลงตัวแล้ว“แต่เธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วฉันมีสิทธิ์ที่จะใช้”อคิณมีสมบัติมากมายจนเขาก็ใช้ไม่หมดแต่เขาอยากให้ส่วนของพัชรินทร์เป็นของเขาเพราะคิดว่าหญิงสาวไม่สมควรที่จะได้สมบัติของแม่ของเขาไปสักชิ้นเดียว“พี่ไม่มีสิทธิ์เอาไปใช้เพราะพัชไม่ได้เซ็นให้ใคร”อิทธิกรไม่ค
“กระทงผมล่วงหมดแล้วเอาของคุณมาให้ผมเลย”“แบบนี้ก็ได้เหรอคุณก็ไปซื้อใหม่ที่หน้าวัดสิมีคนตั้งขายตั้งเยอะ”พิมพรรณชี้ให้ชายหนุ่มเดินออกไปซื้อที่หน้าวัดเพราะมันไม่ใช่ความผิดของเธอในเมื่อชายหนุ่มมายืนขวางทางเธอเอง“ไม่ถ้าคุณไม่ให้งั้นผมจะลอยกับคุณ”ทรงรบดึงกระทงของพิมพรรณออกจากมือของหญิงสาวหน้าตาเฉย“อย่าเถียงกันเลยค่ะเอาของฉันก็ได้”พัชรินทร์เห็นท่าจะไม่ค่อยดีจึงยื่นกระทงของตัวเองให้กับทรงรบเพื่อตัดปัญหา“ไม่ได้นะคะ”พิมพรรณรีบห้ามพัชรินทร์เอาไว้หากชายหนุ่มอยากจะลอยกระทงกับเธอนักเธอก็จะทำให้วันลอยกระทงปีนี้ทรงรบไม่มีวันลืมไปเลย“อยากลอยกับฉันใช่ไหม..ได้ตามมา”“อ้าวทำไมพ่อเลี้ยงมาด้วยล่ะ”ภูผาที่มารอสองสาวที่ทาน้ำของวัดอยู่ก่อนแล้วเห็นสองสาวมีทรงรบเดินมาด้วยจึงแปลกใจไม่น้อยเพราะเห็นหลานของเขาพูดอยู่ว่าไม่ค่อยชอบหน้าพ่อเลี้ยงของไร่ภิภพเท่าไรไหนตอนนี้มาพร้อมกัน“ฉันเดินชนกับพ่อเลี้ยงกระทงเค้าเลยพังฉันก็ต้องให้เค้ามาลอยกับฉันนี่แหละ”“งั้นก็รีบลอยกันเถอะ”ภูผาพยักหน้าเข้าใจและให้ทุกคนรีบลอยเพราะเดี๋ยวดึกกว่านี้จะต้องต่อคิวกันกับคนอื่นให้ยุ่งยาก“คุณพัชค่อยๆนะคะ”พิมพรรณให้ทรงรบถือกระทงเอาไว้ก
เป็นปีแล้วที่กิ่งแก้วลาออกจากงานเลขาไปเป็นนางแบบเหมือนเดิมอคิณเองก็ต้องเรียกมารุตมาช่วยงานอย่างเก่าดูเหมือนความสัมพันธ์ของอคิณและกิ่งแก้วจะไม่แน่นแฟ้นอย่างเมื่อก่อนเท่าไรเพราะทั้งคู่ไม่ค่อยได้เจอกันเหตุเพราะงานอคิณก็ค่อนข้างยุ่งกิ่งแก้วก็เดินทางบ่อยเดือนๆแทบจะไม่เห็นหน้ากันด้วยซ้ำ17.00 น."ตั้งแต่คุณไม่ได้เป็นเลขาผมเราก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันสักเท่าไรเลยนะ" วันนี้กิ่งแก้วพึ่งกลับจากปารีสเมื่ออคิณรู้จึงรีบไปรับเธอที่สนามบินมาที่บ้านด้วยความคิดถึง"ก็กิ่งต้องไปต่างประเทศบ่อยนี่คะ""แล้วฤกษ์แต่งเราล่ะผมไม่เห็นคุณจะพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย""ช่วงนี้ทั้งกิ่งทั้งคุณก็ยุ่งๆพักแพลนไปก่อนก็ได้ค่ะยังไงเราก็ยังรักดันดีอยู่นี่คะ" "คืนนี้คุณพึ่งกลับมาอยู่กับผมนะครับ" อคิณแปลกใจไม่น้อยที่กิ่งแก้วไม่ยักจะสนเรื่องแต่งงานแล้วแต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจจะถามแค่ตอนนี้เขาอยากรักเธอให้หายคิดถึงมากกว่าจึงค่อยๆสอดมือหนาเข้าไปขยำอกตูมของเธออย่างปรารถนา"กิ่งต้องกลับบ้านน่ะค่ะคุณพ่อท่านรู้แล้วว่ากิ่งกลับมาถ้าจะขอค้างกับคุณกิ่งกลัวว่าจะถูกท่านตำหนิ" กิ่งแก้วต้องรีบดึงมือชายหนุ่มออกเพราะเธอไม่สามารถอยู่กับอคิณนานได้"