LOGINShare
บทที่ 9 การตัดสินใจ
Last Updated:
2025-02-10 09:46:39ฮั่วตู้หยิบหน้าไม้บนโต๊ะขึ้นมา ค่อยๆ ยกมือขึ้น เล่อจื่อจ้อง มองใบหน้าของเขาอย่างเหม่อลอย
"ใบหน้าของเจ้าช่างงดงาม แต่ทว่า..." เขางอนิ้วรอบเอวของเล่อจื่อ บีบเบาๆ เลิกคิ้ว
"เรามาดูการแสดงกันก่อน"
เล่อจื่อละสายตา มองไปยังกลางเวที ทันใดนั้น ลูกศรก็พุ่งเฉียดหูซ้ายของนางไป ลูกศรเงินเย็นเยียบพุ่งตรงไปที่ต้นขาของชายคนนั้น เลือดสีแดงสาดกระเซ็น ชายคนนั้นอ้าปาก แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา—
เพราะเขาถูกตัดลิ้นไปแล้ว
เวทีอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา กลิ่นคาวเลือดจึงลอยมาทันที
"เบี้ยว..." ฮั่วตู้เหลือบมองเวที ส่ายหน้าอย่างเสียดาย
เล่อจื่อปิดปาก สะกดอาการคลื่นไส้ หลังจากเหตุการณ์นองเลือดเมื่อเดือนก่อน นางคิดว่านางจะสามารถปรับตัวได้ แต่ก็ยังคงรู้สึกคลื่นไส้กับกลิ่นเลือด
นางหันหน้าหนี ไม่อยากมองอีกต่อไป
"รู้สึกไม่สบายหรือ" ฮั่วตู้ลูบหลังของนาง ยัดหน้าไม้ใส่มือนาง สัมผัสได้ถึงความชื้น เขาหัวเราะเบาๆ
"หากเจ้าไม่อยากให้เขาต้องทรมาน ก็ปลิดชีพเขาเสีย"
พูดจบ เขาก็เลื่อนฝ่ามือไปที่ต้นคอของเล่อจื่อ ลูบเบาๆ เพื่อเป็นการให้กำลังใจ
ทั้งสองใกล้ชิดกันมาก เล่อจื่ออดไม่ได้ที่จะตัวสั่น มือที่ถือหน้าไม้ก็สั่นเทา... โชคดีที่มีมือเย็นๆ จับมือนางไว้ทัน ยกมือพร้อมกับหน้าไม้ขึ้น
"อย่ากลัว สนุกดี"
เล่อจื่อมองไปตามทิศทางของหน้าไม้ เห็นมือของฮั่วตู้ขยับ ลูกศรที่เล็งไปที่หัวใจของชายคนนั้นเบี่ยงเบนไปทางซ้าย
ฮั่วตู้จงใจ เขาไม่ได้ต้องการให้คนๆ นั้นตายอย่างสงบเลย!
ชายคนนั้นกำลังจะตาย ไม่มีทางรอดชีวิต ไม่ว่าจะยิงธนูไปกี่ดอก เขาก็ต้องตาย ดังนั้น ก่อนที่ลูกศรเงินจะถูกยิงออกไป เล่อจื่อ จึงรีบเบี่ยงมือไปทางขวา!
"ปลิด..." ลูกศรเงินพุ่งทะลุหัวใจ ปลิดชีพเขาในทันที
การเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้รวดเร็วเกินไป ดวงตาคมกริบของฮั่วตู้มีแววตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็ยกยิ้มมุมปาก
ประมาทไป
พระชายาของเขานี่ช่างน่าทึ่งจริงๆ
ทันทีที่ฮั่วตู้เอามือออก มือของเล่อจื่อที่ถือหน้าไม้ก็อ่อนแรง หน้าไม้ร่วงลงพื้น ส่งเสียงดังสนั่น เล่อจื่อตัวสั่น ยกมือขึ้นกุมหัวใจ หายใจหอบด้วยความหวาดกลัว
หัวใจราวกับจะกระโดดออกมา ศีรษะก็วิ้งว้าง...
นางฆ่าคนจริงๆ
"เจ้ากลัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ"
น้ำเสียงของฮั่วตู้เย็นชา แต่กลับตั้งตารอปฏิกิริยาต่อไปของนาง จะเป็นความโกรธแค้น ตื่นตระหนก? หรืออัดอั้น ไม่กล้าพูด?
ต้องแปลกประหลาดแน่ ๆ
ครู่หนึ่ง ลมหายใจของเล่อจื่อก็ค่อยๆ เป็นปกติ จากนั้น นางก็หันหน้าไปทางฮั่วตู้ วางมือลงบนไหล่ของเขา พวงแก้มสีขาวซีดโน้มเข้าไปใกล้เขา
"ฝ่าบาท คนผู้นี้เป็นคนชั่วร้าย ทำเรื่องเลวทรามใช่หรือไม่เพคะ"
เมื่อได้ยินดังนั้น แววตาของเขาก็มีร่องรอยของความตกตะลึง
นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาจินตนาการไว้
แต่เพียงชั่วครู่ ดวงตาของฮั่วตู้ก็กลับมาสงบนิ่ง เขาหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้า
"เขาเป็นคนดี เป็นคนดีที่มีความประพฤติดี"
เล่อจื่ออยู่ใกล้เขามาก จึงไม่พลาดที่จะสังเกตแววตาของเขา เพียงชั่วครู่ก็เพียงพอแล้ว นางเดาถูก
คนๆ นั้น ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน
เป็นเวลานาน ที่ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร
ฮั่วตู้ดูออกว่านางไม่เชื่อคำพูดของเขา
ผู้หญิงฉลาด ช่างไม่สนุกเอาเสียเลย!
น่าเบื่อ!
เขาผลักเอวของเล่อจื่อเบาๆ อย่างไม่อดทน ให้นางลุกขึ้น
"ละครจบแล้ว กลับกันเถอะ"
เล่อจื่อโค้งคำนับ ตอบรับเบาๆ แล้วเดินจากไปอย่างใจเย็น
เมื่อเดินออกจากหอคอย เล่อจื่อก็เห็นหลี่เหยาที่ยืนรออยู่หน้าประตู นางปิดประตูหอคอย เพื่อป้องกันกลิ่นเลือดภายใน หลังจากเดินออกไปอีกไม่กี่ก้าว เสียงฝีเท้าก็เบาลง
"คุณหนู!" หลี่เหยาขมวดคิ้ว "ให้บ่าวพยุงพระองค์กลับตำหนักเถอะเพคะ"
บนท้องฟ้ามีหิมะตกหนัก พื้นดินก็มีหิมะทับถมหนา
เล่อจื่อเดินช้ามาก นางไม่มีแรง เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ลมหนาวทำให้นางตัวสั่น นางพิงหลี่เหยา หัวใจว่างเปล่า
ฮั่วตู้ยืนพิงหน้าต่างหอคอย มองลงมาที่ภาพนี้ ดวงตาคมกริบมืดมัว
เด็กสาวคนนี้ยังคงหวาดกลัว
ไม่ว่าจะสงบเยือกเย็นต่อหน้าเขาเพียงใด สุดท้ายก็ยังคงหวาดกลัว
จุดประสงค์ที่เขาเชิญนางมาดูละครเรื่องนี้ ไม่ใช่เพื่อให้นางหวาดกลัวหรอกหรือ?
แต่เขากลับไม่มีความสุขอย่างที่คาดไว้
"ฝ่าบาท จะจัดการกับศพนี้เช่นไรพ่ะย่ะค่ะ"
ฮั่วตู้มองเนื้อเน่าๆ บนเวทีด้วยความรังเกียจ ใบหน้าไร้อารมณ์
"สับเป็นชิ้นๆ โยนทิ้งในป่า ให้หมาป่ากิน"
"พ่ะย่ะค่ะ!" ข้าราชบริพารคำนับรับคำสั่ง
"เดี๋ยว" จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนใจ "เผาเป็นเถ้าถ่าน เก็บไว้"
คนชั่วร้าย?
อ้อ สัตว์เดรัจฉานเช่นนี้ คู่ควรกับการถูกเรียกว่าคนหรือ?
ฮั่วตู้หันหน้าหนี เบนสายตาไปยังหิมะด้านนอก ร่างบางถูกต้นเหมยบดบัง มองไม่เห็นอีกต่อไป ดวงตาของเขามืดมัวลง ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ
"หลี่เหยา เตรียมน้ำร้อน ข้าจะอาบน้ำ"
หลี่เหยาพยักหน้า รีบออกจากห้องนอน เรียกคนมาต้มน้ำร้อน
ในขณะที่ร่างกายของนางแช่อยู่ในน้ำร้อน เล่อจื่อรู้สึกราวกับได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง นางพูดกับหลี่เหยาที่อยู่ข้างๆ
"วันนี้เจ้าก็เหนื่อย ไปพักผ่อนเถิด ไม่ต้องเรียกข้ามากินข้าวทั้งกลางวันและข้าวเย็น"
หลี่เหยาทำหน้าเศร้า อ้าปากพูด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร พยักหน้าแล้วเดินออกไป
เล่อจื่อหลับตา กลั้นหายใจ กดศีรษะลงไปในน้ำ เงยหน้าขึ้นมาหายใจก็ต่อเมื่อจำเป็น... นางอาบน้ำอยู่นาน นานมาก จนกระทั่งน้ำในอ่างเริ่มเย็น จึงอาบน้ำเสร็จ
นอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า เล่อจื่อใช้ผ้าห่มห่อตัวแน่น ไม่ว่าจะอาบนานแค่ไหน นางก็ยังคงรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดจางๆ บนร่างกาย...
หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ ความคิดของนางก็วุ่นวาย แต่แผนการที่ผุดขึ้นในใจก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
นางต้องคิด ต้องคิดให้ดี
ยิ่งคิด นางก็ยิ่งสับสน ในภวังค์ นางเห็นเสด็จพ่อ เสด็จแม่ พี่ชาย ที่ยังคงหัวเราะ พูดคุย อยู่รอบตัวนาง
หรือว่า การล่มสลายของแคว้นหลี่จะเป็นเพียงแค่ความฝัน?
นางลืมตาขึ้นทันที เห็นม่านเตียงที่แปลกตา ยกมือขึ้นสัมผัสแก้ม ใบหน้าเย็นเฉียบ ชื้นเล็กน้อย...
เงยหน้ามองไปที่หน้าต่าง ข้างนอกมืดสนิท มีเสียงเคาะประตูเบาๆ
"คุณหนู"
เป็นเสียงของหลี่เหยา
เล่อจื่อยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า
"เข้ามา"
หลี่เหยาเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตูอย่างระมัดระวัง นางเดินไปที่หน้าตั่ง สีหน้าเคร่งขรึม โค้งคำนับ
"องค์ชายสามต้องการพบพระองค์เพคะ"
ใจของเล่อจื่อเต้นช้าลง ฮั่วซู่ช่างใจร้อนเสียจริง
"ในจวนอ๋องมีคนขององค์ชายสามเพคะ" หลี่เหยาพูดเบาๆ
"พระองค์สามารถออกไปทางประตูหลังด้านตะวันออกได้ ที่นั่นไม่มีทหารองครักษ์"
เล่อจื่อพยักหน้า "ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเถิด อย่าให้คนอื่นสงสัย"
หลี่เหยาขานรับ รีบออกจากห้องนอน
บนโต๊ะในห้องนอนมีเทียนเล่มแดงจุดอยู่ ไส้เทียนลุกไหม้อย่างแรง ส่งเสียงแตกเปรี๊ยะ
เล่อจื่อจ้องมองแสงเทียนอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจในใจ
นางเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินออกจากห้องนอน แต่ไม่ได้เดินไปทางประตูหลังด้านตะวันออก นางเรียกนางกำนัลคนหนึ่ง ถามว่าฮั่วตู้ ตอนนี้อยู่ที่ใด
นางจะไปหาฮั่วตู้
Related chapters
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 10 ความจริงใจ
"กราบทูลพระชายา ฝ่าบาทเข้าไปในห้องหนังสือหลังจากเสวยอาหารเย็นแล้วเพคะ"นางกำนัลมีกิริยานอบน้อม สุภาพ ไม่เพียงแต่ชี้ทางให้นาง แต่ยังถือโคมไฟนำทาง พานางไปที่ห้องหนังสืออย่างเอาใจใส่ และคอยเตือนนางด้วยเสียงเบาเป็นระยะๆ ให้ระวังเท้าเดินช้าๆ บนทางเดินเก้าโค้ง ในที่สุดเล่อจื่อก็ได้มีโอกาสพิจารณาจวนอ๋องแห่งนี้อย่างละเอียดบางทีเพื่อเป็นการต้อนรับงานแต่งงาน จวนจึงยังคงประดับประดาด้วยโคมไฟ มีโคมไฟสีแดงแขวนอยู่บนชายคาทางเดิน เพิ่มความรื่นเริงให้กับจวน เช่นเดียวกับตำหนักตะวันออก สถานที่แห่งนี้กว้างใหญ่ แต่กลับเงียบเหงา มีนางกำนัลและข้าราชบริพารไม่มากนักเหมือนกับความรู้สึกที่ฮั่วตู้มอบให้ เย็นชา เดียวดาย เมื่ออยู่กับเขา ดูเหมือนจะมีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นเขาไว้ แยกเขาออกจากทุกสิ่งในโลก...ตั้งแต่ถูกฮั่วซู่พากลับมาที่แคว้นฉี แผนการเดิมของนางคือ อยู่เคียงข้างฮั่วซู่อย่างอ่อนหวาน รอโอกาสช่วยเหลือพี่สาวที่ถูกกักบริเวณเล่อจื่อรู้ดีว่าตอนนี้นางไม่มีอะไรเลย นอกจากร่างกายนี้ ร่างกายที่ฮั่วซู่ไม่เคยได้ครอบครองฮั่วซู่มีความต้องการในตัวนาง มิใช่หรือ?แม้ในท้ายที่สุด นางจะช่วยพี่สาวไม่ได้ นางก็สามารถใช้ตั
Last Updated : 2025-02-10บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 11 ความจริงใจ
สายลมหนาวแห่งราตรีพัดผ่านบานหน้าต่างที่เปิดกว้างเข้ามา เล่อจื่อรู้สึกถึงไอเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านไปทั่วกาย ใบหน้าซีดเผือดของนางอยู่ใกล้ชิดกับฮั่วตู้เพียงลมหายใจกั้นแม้กระทั่งเสียงหัวใจของนางที่เต้นระรัว เขาก็ยังได้ยิน ริมฝีปากแดงระเรื่อของนางเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ เขาไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่าเป็นเพราะความกังวลใจ หรือเพราะถูกลมหนาวพัดผ่านลมหนาวพัดปอยผมที่ร่วงหล่นลงมาปรกใบหน้าของเล่อจื่อจนยุ่งเหยิง ฮั่วตู้โน้มตัวลง เอื้อมมือไปสางปอยผมให้อยู่หลังใบหูของนางอย่างแผ่วเบา ก่อนเอ่ยว่า"ในเมื่อองค์ชายสามเชิญเจ้าไป จะไปหรือไม่ไป ย่อมขึ้นอยู่กับเจ้า"เล่อจื่อชะงักไปครู่หนึ่ง นี่เขากำลังโยนคำถามกลับมาให้นางอีกแล้วหรือครู่ใหญ่ นางพยักหน้า สบตากับฮั่วตู้ "ฝ่าบาทจะรอหม่อมฉันกลับมาได้หรือไม่เพคะ หม่อมฉัน...มีเรื่องอยากจะบอกฝ่าบาทฮั่วตู้เพียงยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบคำถามเมื่อเป็นเช่นนั้น เล่อจื่อก็ถือว่าเขาตอบตกลง นางลุกขึ้นยืน ปิดหน้าต่างเพื่อกันลมหนาว "ลมหนาวเช่นนี้ เป็นอันตรายต่อร่างกาย ฝ่าบาทควรดูแลพระองค์เองด้วยเพคะ"หลังจากเล่อจื่อจากไป ห้องหนังสือก็ค่อยๆ อบอุ่นขึ้นเพราะหน้าต่างถูกปิด เมื่อไม่มีลมหนา
Last Updated : 2025-02-19บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 12 ความกล้าหาญ
ประตูหลังด้านทิศตะวันออกยังคงไร้ผู้เฝ้า เล่อจื่อกลับเข้าจวนอย่างเงียบเชียบนึกถึงเหตุการณ์ในห้องหนังสือ ปฏิกิริยาของฮั่วตู้ และประตูหลังด้านทิศตะวันออกที่ว่างเปล่า เล่อจื่อรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่ฮั่วตู้จะไม่รู้เรื่องสายลับในจวนอ๋อง...คิดดังนั้น นางก็รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย ก่อนหน้านี้นางไม่ได้ไปสารภาพกับเขาก่อน แล้วตอนนี้จะเป็นอย่างไรมุมปากของนางกระตุกเล็กน้อยนางดีใจมากเจ้าเข้าใจถูกแล้วแต่ต่อไป นางควรจะพูดอะไรกับฮั่วตู้ดีเมื่อครู่นางเพิ่งสารภาพรักกับเขาอย่างไม่ ไม่รู้ว่าเขาจะเชื่อมากน้อยแค่ไหน เล่อจื่อรู้ดีว่า นางไม่มีไพ่ตายอยู่ในมือมากนัก และฮั่วตู้ก็ไม่ใช่คนใจดี...ก่อนออกไป นางขอให้เขารอนางกลับมา เขาจะ...รอจริงหรือเล่อจื่อรู้สึกใจสั่น หันหลังเดินไปทางห้องอาหารต้องกล้าหาญยามค่ำคืน จวนเงียบสงัดแต่มีทหารยามเฝ้าเวรยามค่ำคืนอยู่ไม่น้อย เดินไปสิบก้าวก็จะเจอคนหนึ่ง ทหารยามเห็นเล่อจื่อก็ไม่แปลกใจ เพียงโค้งคำนับอย่างนอบน้อมในที่สุดนางก็เดินมาถึงห้องอาหาร สาวใช้ที่กำลังเฝ้าห้องอาหารเห็นนาง ก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แต่ก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว รีบเข้ามาต้อนรับ"บ่าวถวายบังคมพระชายา ยามค่ำคื
Last Updated : 2025-02-19บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 13 เขาบ้าหรือเปล่า?
ลมหนาวพัดพากลิ่นหอมของดอกเหมยในป่าเหมยหายไป แต่กลิ่นหอมนี้ก็ไม่อาจกลบกลิ่นเหล้าบ๊วยจากร่างกายของนางได้"เอ่อ..." เล่อจื่อก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย ใบหน้ายิ่งแดงก่ำ กระซิบ"เพียงสามถ้วย ไม่ได้ดื่มมากเกินไปเพคะ"มือข้างหนึ่งถูกนางจับไว้ แต่ฮั่วตู้ก็ไม่ได้สะบัดออก เขาเอื้อมมืออีกข้าง วางฝ่ามือลงบนต้นคอของนาง ดึงนางเข้ามาใกล้ความเย็นที่ต้นคอทำให้เล่อจื่อตัวสั่น นางเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ ดวงตาของฮั่วตู้ใกล้แค่เอื้อม นางเห็นความหวาดกลัวของตัวเองสะท้อนอยู่ในดวงตาคมดุจน้ำหมึกของเขาเห็นดังนั้น ฮั่วตู้ก็เผยรอยยิ้ม แต่ในดวงตายังคงไร้อารมณ์ เขามองดวงตาของนาง เอ่ยถาม"ระหว่างองค์ชายสามกับข้า เจ้าเลือกข้า?"เขาถามตรงๆ แต่กลับทำให้เล่อจื่อรู้สึกโล่งใจ นางพยักหน้าหนักแน่น ตอบอย่างมั่นคง"ใช่เพคะ"ฮั่วตู้จ้องมองดวงตาของนางอย่างพิจารณา ราวกับต้องการแยกแยะว่าคำพูดของนางจริงใจเพียงใด ครู่ใหญ่ เขาก็เอามือออก เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เย้ยหยัน"ฮั่วซู่สัญญาอะไรกับเจ้า ให้เจ้าทำอะไรเพื่อเขา"เล่อจื่อหยิบถุงยาในแขนเสื้อออกมาวางบนโต๊ะหิน"เขาให้ตำแหน่งฮองเฮาเป็นรางวัล ให้หม่อมฉันรอโอกาสอยู่ข้างกายฝ่าบาท จนกว่าจ
Last Updated : 2025-02-19บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 14 ล้างพิษ
"ในเมื่อพระชายาจะเก็บศพให้ข้า ข้าก็วางใจได้แล้ว..." ฮั่วตู้พูดเย้าอย่างไม่ใส่ใจ แต่เสียงของเขาเริ่มแหบพร่าเพราะพิษในร่างกายเล่อจื่อไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าในจวนจะมีห้องปรุงยาที่แปลกตาเช่นนี้นางผลักเขาตามคำบอกจนมาถึงที่นี่ เมื่อได้เห็นการจัดวางภายใน นางถึงกับเบิกตากว้างนี่ต่างจากห้องปรุงยาทั่วไปโดยสิ้นเชิงไม่มีตู้ไม้เก็บสมุนไพรหลากหลายชนิด และไม่มีกลิ่นหอมของยา มีเพียงขวดเครื่องยาเซรามิกหลากสีเรียงรายบนชั้นไม้ ดูแล้วละลานตา"พระชายาลองพินิจดูให้ดี เดี๋ยวจะได้เก็บศพข้าอย่างมืออาชีพ" ฮั่วตู้พูดเย้าด้วยน้ำเสียงแหบแห้งจากพิษเล่อจื่อส่ายหน้า รีบผลักเขาไปยังโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางห้อง ขณะที่เขานั่งพิงพนักเก้าอี้ด้วยสีหน้าจริงจัง ด้านหน้ามีเพียงชามเซรามิกเปล่าตั้งอยู่"ขวดที่ห้า แถวที่สาม หยดสามหยด""ขวดที่เจ็ด แถวที่ห้า หยดสี่หยด""..."เล่อจื่อหยิบขวดยาตามที่เขาบอกอย่างเป็นระเบียบ แล้วค่อยๆ หยดยาลงในชามอย่างระมัดระวัง ทว่าพอใกล้ถึงขั้นตอนสุดท้าย นางกลับเริ่มตื่นตระหนก มือที่ถือขวดยาสั่นจนหยดได้ไม่ตรงเป้า..."อย่าตื่นเต้น" ฮั่วตู้เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างอ่อนแรง แม้จะหมดเรี่ยวแรง แต่รอยยิ้มบนใ
Last Updated : 2025-02-19บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 15 เปิดเผยใจ
เล่อจื่อตกใจ "หม่อมฉัน...หม่อมฉันถอดเองก็ได้เพคะ""อย่าคิดมาก ข้าแค่ไม่ชอบติดค้างใคร"เขาไม่ได้ลุกขึ้น แต่ถอดรองเท้าและถุงเท้าของเล่อจื่ออย่างตั้งใจ ยกขาของนางขึ้นวางบนเตียง จากนั้นก็เข็นรถเข็นออกไป"ฝ่าบาท!" เล่อจื่อเรียกเขา"มีอะไร""ตอนนี้หม่อมฉันจริงใจต่อฝ่าบาทแล้ว ไม่ว่าฝ่าบาทจะเชื่อหรือไม่ หม่อมฉันก็ถือว่าฝ่าบาทเป็นสหาย" เว้นวรรคไปครู่หนึ่ง เล่อจื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดอย่างระมัดระวัง"เหมือนเมื่อคืนนี้ หม่อมฉันลองพิษด้วยตัวเอง ฝ่าบาทอย่าทำแบบนี้อีกได้หรือไม่เพคะ มีวิธีทดสอบพิษตั้งมากมาย..."น้ำเสียงของหญิงสาวน้อยแฝงความน้อยใจ ราวกับตกใจกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ฮั่วตู้ยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไรสิ่งที่เขาทำไม่ได้ เขาก็จะไม่ทำ"นอนลง พักผ่อนเสีย"เห็นเขาไม่ตอบ เล่อจื่อก็ไม่ถามอะไรอีก ถอนหายใจ นอนลง"ห่มผ้าด้วย"เล่อจื่อชะงักไปครู่หนึ่ง คงเป็นเพราะกังวลจนลืมห่มผ้า รีบดึงผ้าห่มมาห่มตัว หลับตาลงฮั่วตู้หยิบยานอนหลับใส่ในเตาเผาเครื่องหอมข้างเตียง จากนั้นก็ออกจากห้องนอน…จวนเสนาบดีประดับประดาด้วยโคมไฟหลากสีสัน ดูครึกครื้น สาวใช้ในจวนต่างวุ่นวาย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแจ่มใสบุตรสาวคนเดียวของเสน
Last Updated : 2025-02-19บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 16 เข้าหอ
น้ำในสระน้ำพุร้อนกระเพื่อมไหว เล่อจื่อเม้มริมฝีปาก เดินไปข้างๆ ฮั่วตู้ เอนหลังพิงผนังหินร้อน เว้นระยะห่างจากฮั่วตู้"ฝ่าบาทสบายดีหรือไม่เพคะ"ฮั่วตู้ลืมตา ยิ้ม "ต้องขอบคุณพระชายา"เล่อจื่อยิ้มเขิน ไม่รู้จะพูดอะไรมีอาหาร ผลไม้ และขนมมากมายวางอยู่ริมสระ เล่อจื่อ มองฮั่วตู้หยิบถ้วยขึ้นมา ยื่นให้นาง นางจงใจก้มตัวลง ยื่นมือไปรับภายในถ้วยเป็นของเหลวใส ไม่ต่างจากน้ำ แต่กลิ่นฉุนนั้นคุ้นเคยมากเป็นกลิ่นของเย่เซียงเซียงเล่อจื่ออ้าปากเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันเอ่ย ก็ได้ยินคนที่อยู่ข้างๆ พูดขึ้นอย่างช้าๆ"เย่เซียงเซียง หรือที่เรียกว่า มินต์""มินต์" เล่อจื่อพึมพำ "เป็นชื่อที่ดี"พูดพลาง ยกถ้วยขึ้นมาใกล้จมูก แต่กลิ่นฉุนนั้นทำให้นางต้องวางถ้วยลงฮั่วตู้รับถ้วยไป ดื่มหมด จากนั้นก็เย้ยหยัน "อย่าฝืนเลย เจ้ากับข้า ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน"ได้ยินดังนั้น เล่อจื่อก็ขมวดคิ้วเขาหมายความว่าอย่างไร หรือว่านางทำทั้งหมดนี้ เขากลับพูดเพียงว่า "ไม่ใช่คนประเภทเดียวกัน"เห็นได้ชัดว่า นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เล่อจื่อคาดหวังไว้นางกัดริมฝีปาก ค่อยๆ เดินไปหาฮั่วตู้ เงยหน้ามองเขาดวงตาของเขายังคงไร้อารมณ์ มีน้ำมินต์ติดอยู่ที่
Last Updated : 2025-02-19บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 17 เซียงชิว"แม้ว่ามันจะผิดศีลธรรมไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้แย่เสียทีเดียว..."
ในตรอกมืดแคบ มีเสียงเบาๆ ดังขึ้น"...นายท่าน ไม่มีอะไรผิดปกติ"เป็นเสียงของหลี่เหยา"หลี่เหยา เจ้าจำให้ดี" บุรุษที่แต่งกายเป็นบ่าวหัวเราะเยาะ"ใครคือนายของเจ้า เจ้าควรจงรักภักดีต่อใคร"หลี่เหยากัดริมฝีปาก พยักหน้า เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นบนหน้าผาก ใบหน้าซีดเผือด คิ้วขมวดเข้าหากัน ราวกับกำลังทนทุกข์ทรมานจากความเจ็บปวดบ่าวหนุ่มถ่มน้ำลาย หยิบขวดกระเบื้องสีฟ้าขาวจากแขนเสื้อ โยนให้นาง"องค์ชายสามไม่เลี้ยงคนไร้ประโยชน์ หากไม่มีข้อมูลที่เป็นประโยชน์อีก ยาแก้พิษเม็ดต่อไปก็จะไม่มี"พูดจบ บ่าวหนุ่มก็ยกเท้าจากไปหลี่เหยาใช้มือที่สั่นเทา ดื่มยาแก้พิษจากขวด ครู่ใหญ่ ใบหน้าซีดเซียวก็กลับมาเป็นปกติในตรอกกลางฤดูหนาว หนาวเหน็บราวกับห้องเก็บน้ำแข็ง หลี่เหยาทรุดตัวลงข้างกำแพง ราวกับไร้เรี่ยวแรง น้ำตาเอ่อคลอ หลับตาลงรสขมรุนแรงในปาก เทียบไม่ได้กับความขมขื่นในใจเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น สาวใช้สองคนยืนอยู่ในห้องโถงของจวนอ๋อง ทั้งสองไม่รู้จักกัน จึงไม่มีใครพูดอะไรเล่อจื่อสวมเสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีขาวราวหิมะ เดินเข้ามาในห้องโถง นั่งลงบนเก้าอี้จิงซินและหลินเยว่รีบโค้งคำนับ กล่าวพร้อมกัน "ถวายบังคมพระชายา""ไม่ต้อง
Last Updated : 2025-02-20
Latest chapter
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 65นางเพียงต้องการเกาะเขาไว้ด้วยความเอาแต่ใจ โดยไม่คิดจะปล่อยมือ…
นางแค่อยากจะแนบชิดเขา ไม่อยากปล่อยมือ...เมื่อร่างทั้งร่างถูกดึงเข้าสู่ความมืดมิด ร่างกายก็เหมือนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งถูกแช่ในน้ำแข็ง อีกส่วนหนึ่งตกลงไปในกองเพลิง แต่ความคิดของเล่อจื่อกลับแจ่มชัด...ท่ามกลางความร้อนและความหนาว ร่างกายของนางถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย นางแนบชิดอกของเขา ฟังเสียงหัวใจของเขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเข้าสู่ร่างกาย รวมตัวกันที่หัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ค่อยๆ สงบลงคนโง่...แม้จะมีพลังภายในสูงส่งเพียงใด ก็ไม่ควรใช้อย่างไม่ระมัดระวังเล่อจื่ออยากจะห้ามเขา จึงพยายามจะเอ่ยปาก แต่กลับพบว่า นางส่งเสียงไม่ออก หากนางจำไม่ผิด ไข้ลมพิษร้าย ทำให้เกิดอาการพูดไม่ได้เช่นนั้น นางจะพูดไม่ได้อีกแล้วหรือทันใดนั้น ริมฝีปากอุ่นๆ ก็ทาบทับลงมา แนบริมฝีปากของนางอย่างแผ่วเบา ราวกับปลอบโยน และลูบไล้ไปพร้อมๆ กัน ท่ามกลางความเจ็บปวดและชาหนึบ นางรู้สึกถึงริมฝีปากของเขาที่กำลังจูบความเจ็บปวดค่อยๆ บรรเทาลง เล่อจื่อรู้สึกเพียงว่า ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าบางๆ ติดผิวหนัง เหนียวเหนอะหนะ นางรู้สึกว่
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 64 ฝ่าบาทไม่ควรมา
ภายในห้องเงียบสงัด แม้แต่เสียงน้ำตาที่หยดลงบนหน้าตักก็ยังได้ยินอย่างชัดเจนเล่อจื่อยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วหันไปจุดเทียนสีแดงบนโต๊ะ นางสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ"ฝ่าบาทไม่ควรมา"ฮั่วตู้ไม่พูด สีหน้าก็ไม่เปลี่ยน แต่มือที่จับไม้เท้าหยกขาวกลับกำแน่น จากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะอย่างช้าๆ หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาจากกองกระดาษมากมาย..."เสิ่นหวยยังคงต้องใช้แผนการนี้ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อฝ่าบาทมาก" เล่อจื่อเห็นว่าเขาหยิบแผ่นไหนขึ้นมา จึงอธิบายแผนการของนางเบาๆ"และหากท่านต้องการดึงเสิ่นหวยมาเป็นพวก ต้องเริ่มจากเสิ่นชิงเหยียน ฝ่าบาทสามารถ..."กระดาษทั้งแผ่นถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในมือของฮั่วตู้ ร่วงหล่นลงพื้น มองไม่ออกว่าเขียนอะไรไว้ เล่อจื่อเบิกตากว้าง รู้สึกโกรธ คำพูดทั้งหมดที่อยากจะพูดถูกปิดกั้น"เหตุใดจึงไม่บอก" ฮั่วตู้นั่งลง หันหน้าเข้าหานาง ดวงตาคมจ้องมองนาง รออยู่ครู่หนึ่ง เห็นว่านางไม่พูด เขาก็เบนสายตาไปที่กระดาษที่เหลืออยู่บนโต๊ะ กวาดตามอง...หืม นี่อะไรกัน จดหมายลาตาย?และเมื่อครู่ น้ำเสียงของ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 63 ถอยไป
จิงซินที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจกับโทสะของฮั่วตู้ นางมองแผ่นหลังตรงของคุณหนู นึกถึงความร้อนผิดปกติจากแขนของคุณหนูตอนที่พยุงเมื่อครู่ ยิ่งรู้สึกกังวลใจนางอยากพยุงคุณหนูไปพักผ่อนที่ห้อง แต่ฝ่าบาทยืนขวางทางอยู่ ทั้งสองต่าง ไม่มีใครยอมหลีกทาง...เอาไงดี!นางเหลือบมองอันซวนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฝ่าบาท พบว่าเขาก็กำลังมองนางอยู่เช่นกัน นางอดตกใจไม่ได้ท่านอันซวน... จิงซินจำได้ว่าช่วงนี้นางยุ่งมาก จึงมักบังเอิญเจอท่านอันบ่อยๆ แม้ท่านอันจะไม่ค่อยพูด แต่ก็ช่วยนางไว้มากมาย นางจึงทำขนมไปขอบคุณเขาเป็นครั้งคราวนางคิดว่า นางกับอันซวนก็นับว่ามีความสัมพันธ์ฉันมิตรใช่หรือไม่?นางจึงลองส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากอันซวนอันซวนเข้าใจความหมายของนางในทันที ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่ในใจกลับปั่นป่วนตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ตั้งแต่ก่อนที่นางจะความจำเสื่อมจนถึงตอนนี้ นางลืมทุกอย่าง แม้ในยามยากลำบากที่สุด จิงซินก็ไม่เคยขอร้องใคร...นี่เป็นครั้งแรกอันซวนไม่อาจปฏิเสธที่จะช่วยนางได้เขาก้าวไปข้างหน้า กราบทูลฝ่าบาทผู้เอาแน่เอานอนไม่ได้ "ถอยไป..."
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 62 เจอแล้ว
ลมหายใจอุ่นๆ รินรด เล่อจื่อก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน จุมพิตของเขาร่วงลงบนหน้าผากของนาง...แผ่วเบา ทิ้งไว้เพียงความอบอุ่นแม้ในห้องจะมีเตาผิง แต่ยามค่ำคืนอากาศก็ยังคงหนาวเย็น ฮั่วตู้โอบกอดเล่อจื่อเบาๆ นอนลงเคียงข้างกัน แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมกายทั้งสอง ผ้าห่มในวัดค่อนข้างหยาบ ไม่นุ่มนวลเหมือนในจวน เล่อจื่อพลิกตัว ขมวดคิ้วเล็กน้อยผ้าห่มหยาบเสียดสีกับลำคอ ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวเมื่อเห็นดังนั้น ฮั่วตู้จึงดึงผ้าห่มออกจากตัวนาง จ้องมองลำคอขาวเนียน เพียงชั่วครู่ ผิวขาวผ่องก็แดงระเรื่อ เขาไม่ลังเลที่จะถอดเสื้อคลุมสีแดงเข้มออก คลุมลำคอที่โผล่พ้นผ้าห่มของนาง ก่อนจะห่มผ้าให้เรียบร้อยเสื้อผ้าของเขาคลุมกายนาง กลิ่นหอมคุ้นเคยอบอวลอยู่ปลายจมูก ทำให้นางรู้สึกเคลิบเคลิ้ม... แต่นางไม่อยากคิดถึงสาเหตุที่ทำให้นางรู้สึกเช่นนั้นเล่อจื่อหลับตาลงเบาๆ แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางครุ่นคิดถึงเรื่องของเสิ่นชิงเหยียน นางร่ายแผนการทั้งหมดในใจออกมา แล้วเปรียบเทียบอย่างรอบคอบ"...แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ หากเสิ่นชิงเหยียนเปลี่ยนใจกลางคัน พวกเราจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ..."
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 61 เอาแต่ใจ
ม่านเตียงทิ้งตัวลง ปิดบังร่างสองร่างที่แนบชิด เล่อจื่อผละออกจากอ้อมกอดของฮั่วตู้ หายใจหอบปร่า ดวงตาเหลือบไปเห็นปลายขาของทั้งสองที่แนบชิดกัน ผ่านเนื้อผ้าบางเบานางสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายเย็นเยียบของเขา ก่อนจะยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากอย่างเผลอไผล ความอบอุ่นจากจุมพิตยังคงติดตรึงอยู่"ยังคงรำลึกถึงรสจุมพิตอยู่รึ" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเย้าหยอกเล่อจื่อหันไปมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ เขาก็กำลังจ้องมองนางเช่นกัน แถมยังเลียนแบบนาง ยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอีกด้วยช่าง.. เจ้าเล่ห์นัก!"วันนี้ชดใช้หนี้หมดแล้วหรือยังเพคะ" นางเม้มริมฝีปาก แก้มแดงระเรื่อ เอื้อมมือไปคว้าชายแขนเสื้อของเขา ดึงเบาๆ"ฝ่าบาท กลับมาเถิดเพคะ!"ฮั่วตู้จ้องมองนาง ความขัดเขินของนางทำให้เขาพึงพอใจยิ่งนัก รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าคมคายเขาจับมือนางไว้ ดึงเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "ไล่ข้าไปรึ"เล่อจื่อวางมือบนอกเขา พยายามผลักออก แต่เมื่อรู้ว่าไร้ผล นางจึงยอมแพ้"หม่อมฉันไหนเลยจะกล้าไล่ฝ่าบาทเพคะ" นางพูดอย่างงอนๆเขามักจะเอ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 60 ทวงหนี้
เสิ่นชิงเหยียนกลับไร้อารมณ์ นางจัดปกเสื้อผ้าให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย แล้วนั่งลง จากนั้นก็ยิ้มให้เล่อจื่อที่กำลังตกตะลึง"เจ้าเห็นชัดเจนแล้วหรือ นี่คือคนที่เจ้าคอยช่วยเหลือ"เล่อจื่อรู้สึกตัว ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ฮั่ว... ฮั่วซู่ทำหรือ"รอยแดงเข้มเหล่านั้นน่าตกใจ ดูไม่เหมือนถูกตี...แต่ทำไมถึงดูคุ้นๆความทรงจำผุดขึ้นในหัว เล่อจื่อนึกถึงหนังสือที่แม่นมนำมาให้นางดูก่อนวันแต่งงาน... ในนั้นวาดภาพมากมาย ล้วนบิดเบี้ยวและน่าเกลียด ทำให้นางหวาดกลัวในคืนแต่งงานร่องรอยบนร่างกายของผู้หญิงในหนังสือเล่มนั้นคล้ายกับรอยแดงบนตัวของเสิ่นชิงเหยียนมากดังนั้น ไม่ใช่ถูกตี แต่ถูกทารุณตอนร่วมรัก..."ในเมื่อเจ้ากับข้าต่างก็แต่งงานแล้ว ย่อมต้องเข้าใจเรื่องบางเรื่อง" เสิ่นชิงเหยียนแสยะยิ้มอย่างดูถูกตัวเอง จากนั้นก็มองเล่อจื่อ"ข้าตาบอด แต่เจ้า..."ในแววตาของเสิ่นชิงเหยียนเต็มไปด้วยความสงสัย นางไม่เข้าใจความแค้นจากการทำลายล้างแค้วนและการฆ่าล้างตระกูล ในสายตาขององค์หญิงแห่งแคว้นหลี่คนนี้ นางเทียบไม่ได้กับผู้ชายคนหนึ่งหรือแต่...นางม
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 59 อธิษฐาน"ข้าจะระมัดระวัง"
ฮั่วตู้ยอมรับว่าข้อเสนอของตาแก่หยินนั้นเย้ายวนใจมากจริงๆเล่อจื่อภายใต้แสงแดด อบอุ่นและสดใส เขาตกตะลึงครู่หนึ่ง ถึงกับเริ่มพิจารณาข้อเสนอนี้อย่างจริงจังแต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นคนสองคนที่เอาชีวิตรอดด้วยความเกลียดชัง จะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับจินตนาการได้อย่างไรฮั่วตู้หัวเราะ ไม่ตอบคำถามของหยินฉางซั่วความเงียบและสีหน้าของเขาก็เป็นคำตอบสำหรับหยินฉางซั่วแล้วเขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปข้างๆ เล่อจื่อ มองตามสายตาของนางไปยังภาพวาดดอกบัวหิมะในตำราแพทย์ เงาของเขาทาบทับ ดอกบัวหิมะที่สดใสบนหน้ากระดาษพลันมืดมัวลง...สายลมพัดพากลิ่นหอมของดอกมิ้นท์ เล่อจื่อจึงปิดตำราแพทย์ลง ลุกขึ้นยืน มองฮั่วตู้ เพราะคำพูดของลุงหยิน ทำให้นางพิจารณาใบหน้าของเขาอย่างละเอียดโดยไม่รู้ตัว นางวาดภาพน้องสาวฝาแฝดของเขาในใจเล่อจื่อไม่มีวันลืมรอยเลือดบนร่างของพี่ชาย ทุกครั้งที่นึกถึง นางก็เจ็บปวด... พี่น้องเชื่อมต่อกันด้วยสายเลือด สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของกันและกันจริงๆ หรือเช่นนั้น สายสัมพันธ์ระหว่างฝาแฝดก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นไปอีก?"ไปกันเถอะ"
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 58 ฝาแฝด"เซียวเซียวกับเสี่ยวตู้เป็นฝาแฝดกัน แต่ตอนนี้..."
เสียงเล่อจื่อจึงเปิดม่านรถม้า มองออกไปข้างนอกหลังจากออกจากประตูเมือง เสียงข้างนอกก็ค่อยๆ จางหายไป ในเขตชานเมือง มีเพียงเสียงต้นไม้ใบหญ้าที่ถูกลมพัด ภายในรถม้าเงียบสงัด เล่อจื่อละสายตา หันไปมองฮั่วตู้ที่อยู่ข้างๆนางสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขายิ่งเย็นชาลงเรื่อยๆ แม้แต่มือที่นางจับก็เริ่มเย็นขึ้นถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไร เล่อจื่อก็สัมผัสได้ว่าเขาต่อต้านจุดหมายปลายทางนางวางมืออีกข้างลงบนหลังมือของเขาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นเขามองมา นางก็พูดเบาๆ ว่า"ที่ที่จะไปเอายา... หรือว่าอย่าไปเลยเพคะฝ่าบาท ให้ท่านอันซวนไปกับหม่อมฉันก็พอ"ในที่สุดดวงตาของฮั่วตู้ก็มีรอยยิ้ม เขาถอนหายใจในใจ ถอนหายใจกับความละเอียดอ่อนของนาง และถอนหายใจที่เขาไม่รู้ว่าจะปิดบังตัวเองต่อหน้านางอย่างไร นางถึงได้มองทะลุเขาได้ง่ายดายเช่นนี้เขาลูบหัวของนาง "อย่าคิดมาก"เล่อจื่อจึงหยุดพูด นางก้มหน้าลง ครุ่นคิดต่อไปฮั่วตู้มองรอยคล้ำใต้ตาของนาง จางๆ จางมาก มองไม่เห็นหากไม่สังเกต เขารู้มานานแล้วว่านางเป็นคนคิดมาก ถึงแม้ว่าเขาจะแอบใส่สมุนไพรบำรุงในอาหารของนาง แต่ปมในใจ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 57 หวานล้ำในหัวใจ
แสงแดดส่องกระทบดวงตาของฮั่วตู้ แม้แต่ดวงตาคมดุจเหล็กที่ไร้อารมณ์ก็ดูอบอุ่นเล่อจื่อตกตะลึง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของเขา หรือเพราะความอ่อนโยนที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา"เช่นนั้นหม่อมฉันจะไป ทานอาหารกับฝ่าบาท ดีหรือไม่เพคะ" เล่อจื่อเม้มริมฝีปาก รู้สึกผิดเล็กน้อยตั้งแต่พี่สาวออกมาจากเซี่ยเฟยไท่ นางก็ใส่ใจพี่สาวเป็นส่วนใหญ่ ส่วนที่เหลือก็เป็นเรื่องธุรกิจของร้านค้าและการตามหาพี่สะใภ้กับหยูเอ๋อร์นอกจากมื้อเย็นและเวลานอนแล้ว นางกับฮั่วตู้แทบไม่มีเวลาคุยกัน...ฮั่วตู้ครางรับเบาๆ เห็นด้วยกับข้อเสนอของนางเล่อจื่อเงยหน้าขึ้นมองแสงแดด ไม่ได้เข็นเขาไปที่ห้องอาหาร แต่เรียกหลี่เหยา ให้นางนำอาหารมาที่สวนพลาดแสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาวไม่ได้ระหว่างมื้ออาหาร คนทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรมากมาย แค่กินอย่างเงียบๆ หลี่เหยาถือซุปหวานๆ เห็นภาพที่สงบสุขและงดงามนี้จากระยะไกล นางก็หยุดอยู่กับที่ ไม่ต้องการเข้าไปรบกวนพวกเขาในเวลานี้ หลินเยว่เดินผ่านมาเห็นหลี่เหยา นางก็เดินไปหานาง มองดูภาพตรงกลางสวนด้วยกันใครเห็นภาพเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดมอ
