บทที่ 9 การตัดสินใจ

ฮั่วตู้หยิบหน้าไม้บนโต๊ะขึ้นมา ค่อยๆ ยกมือขึ้น เล่อจื่อจ้อง มองใบหน้าของเขาอย่างเหม่อลอย

"ใบหน้าของเจ้าช่างงดงาม แต่ทว่า..." เขางอนิ้วรอบเอวของเล่อจื่อ บีบเบาๆ เลิกคิ้ว

"เรามาดูการแสดงกันก่อน"

เล่อจื่อละสายตา มองไปยังกลางเวที ทันใดนั้น ลูกศรก็พุ่งเฉียดหูซ้ายของนางไป ลูกศรเงินเย็นเยียบพุ่งตรงไปที่ต้นขาของชายคนนั้น เลือดสีแดงสาดกระเซ็น ชายคนนั้นอ้าปาก แต่ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมา—

เพราะเขาถูกตัดลิ้นไปแล้ว

เวทีอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา กลิ่นคาวเลือดจึงลอยมาทันที

"เบี้ยว..." ฮั่วตู้เหลือบมองเวที ส่ายหน้าอย่างเสียดาย

เล่อจื่อปิดปาก สะกดอาการคลื่นไส้ หลังจากเหตุการณ์นองเลือดเมื่อเดือนก่อน นางคิดว่านางจะสามารถปรับตัวได้ แต่ก็ยังคงรู้สึกคลื่นไส้กับกลิ่นเลือด

นางหันหน้าหนี ไม่อยากมองอีกต่อไป

"รู้สึกไม่สบายหรือ" ฮั่วตู้ลูบหลังของนาง ยัดหน้าไม้ใส่มือนาง สัมผัสได้ถึงความชื้น เขาหัวเราะเบาๆ

"หากเจ้าไม่อยากให้เขาต้องทรมาน ก็ปลิดชีพเขาเสีย"

พูดจบ เขาก็เลื่อนฝ่ามือไปที่ต้นคอของเล่อจื่อ ลูบเบาๆ เพื่อเป็นการให้กำลังใจ

ทั้งสองใกล้ชิดกันมาก เล่อจื่ออดไม่ได้ที่จะตัวสั่น มือที่ถือหน้าไม้ก็สั่นเทา... โชคดีที่มีมือเย็นๆ จับมือนางไว้ทัน ยกมือพร้อมกับหน้าไม้ขึ้น

"อย่ากลัว สนุกดี"

เล่อจื่อมองไปตามทิศทางของหน้าไม้ เห็นมือของฮั่วตู้ขยับ ลูกศรที่เล็งไปที่หัวใจของชายคนนั้นเบี่ยงเบนไปทางซ้าย

ฮั่วตู้จงใจ เขาไม่ได้ต้องการให้คนๆ นั้นตายอย่างสงบเลย!

ชายคนนั้นกำลังจะตาย ไม่มีทางรอดชีวิต ไม่ว่าจะยิงธนูไปกี่ดอก เขาก็ต้องตาย ดังนั้น ก่อนที่ลูกศรเงินจะถูกยิงออกไป เล่อจื่อ จึงรีบเบี่ยงมือไปทางขวา!

"ปลิด..." ลูกศรเงินพุ่งทะลุหัวใจ ปลิดชีพเขาในทันที

การเคลื่อนไหวทั้งหมดนี้รวดเร็วเกินไป ดวงตาคมกริบของฮั่วตู้มีแววตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นก็ยกยิ้มมุมปาก

ประมาทไป

พระชายาของเขานี่ช่างน่าทึ่งจริงๆ

ทันทีที่ฮั่วตู้เอามือออก มือของเล่อจื่อที่ถือหน้าไม้ก็อ่อนแรง หน้าไม้ร่วงลงพื้น ส่งเสียงดังสนั่น เล่อจื่อตัวสั่น ยกมือขึ้นกุมหัวใจ หายใจหอบด้วยความหวาดกลัว

หัวใจราวกับจะกระโดดออกมา ศีรษะก็วิ้งว้าง...

นางฆ่าคนจริงๆ

"เจ้ากลัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ"

น้ำเสียงของฮั่วตู้เย็นชา แต่กลับตั้งตารอปฏิกิริยาต่อไปของนาง จะเป็นความโกรธแค้น ตื่นตระหนก? หรืออัดอั้น ไม่กล้าพูด?

ต้องแปลกประหลาดแน่ ๆ

ครู่หนึ่ง ลมหายใจของเล่อจื่อก็ค่อยๆ เป็นปกติ จากนั้น นางก็หันหน้าไปทางฮั่วตู้ วางมือลงบนไหล่ของเขา พวงแก้มสีขาวซีดโน้มเข้าไปใกล้เขา

"ฝ่าบาท คนผู้นี้เป็นคนชั่วร้าย ทำเรื่องเลวทรามใช่หรือไม่เพคะ"

เมื่อได้ยินดังนั้น แววตาของเขาก็มีร่องรอยของความตกตะลึง

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาจินตนาการไว้

แต่เพียงชั่วครู่ ดวงตาของฮั่วตู้ก็กลับมาสงบนิ่ง เขาหัวเราะเบาๆ ส่ายหน้า

"เขาเป็นคนดี เป็นคนดีที่มีความประพฤติดี"

เล่อจื่ออยู่ใกล้เขามาก จึงไม่พลาดที่จะสังเกตแววตาของเขา เพียงชั่วครู่ก็เพียงพอแล้ว นางเดาถูก

คนๆ นั้น ไม่ใช่คนดีอย่างแน่นอน

เป็นเวลานาน ที่ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร

ฮั่วตู้ดูออกว่านางไม่เชื่อคำพูดของเขา

ผู้หญิงฉลาด ช่างไม่สนุกเอาเสียเลย!

น่าเบื่อ!

เขาผลักเอวของเล่อจื่อเบาๆ อย่างไม่อดทน ให้นางลุกขึ้น

"ละครจบแล้ว กลับกันเถอะ"

เล่อจื่อโค้งคำนับ ตอบรับเบาๆ แล้วเดินจากไปอย่างใจเย็น

เมื่อเดินออกจากหอคอย เล่อจื่อก็เห็นหลี่เหยาที่ยืนรออยู่หน้าประตู นางปิดประตูหอคอย เพื่อป้องกันกลิ่นเลือดภายใน หลังจากเดินออกไปอีกไม่กี่ก้าว เสียงฝีเท้าก็เบาลง

"คุณหนู!" หลี่เหยาขมวดคิ้ว "ให้บ่าวพยุงพระองค์กลับตำหนักเถอะเพคะ"

บนท้องฟ้ามีหิมะตกหนัก พื้นดินก็มีหิมะทับถมหนา

เล่อจื่อเดินช้ามาก นางไม่มีแรง เสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ลมหนาวทำให้นางตัวสั่น นางพิงหลี่เหยา หัวใจว่างเปล่า

ฮั่วตู้ยืนพิงหน้าต่างหอคอย มองลงมาที่ภาพนี้ ดวงตาคมกริบมืดมัว

เด็กสาวคนนี้ยังคงหวาดกลัว

ไม่ว่าจะสงบเยือกเย็นต่อหน้าเขาเพียงใด สุดท้ายก็ยังคงหวาดกลัว

จุดประสงค์ที่เขาเชิญนางมาดูละครเรื่องนี้ ไม่ใช่เพื่อให้นางหวาดกลัวหรอกหรือ?

แต่เขากลับไม่มีความสุขอย่างที่คาดไว้

"ฝ่าบาท จะจัดการกับศพนี้เช่นไรพ่ะย่ะค่ะ"

ฮั่วตู้มองเนื้อเน่าๆ บนเวทีด้วยความรังเกียจ ใบหน้าไร้อารมณ์

"สับเป็นชิ้นๆ โยนทิ้งในป่า ให้หมาป่ากิน"

"พ่ะย่ะค่ะ!" ข้าราชบริพารคำนับรับคำสั่ง

"เดี๋ยว" จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนใจ "เผาเป็นเถ้าถ่าน เก็บไว้"

คนชั่วร้าย?

อ้อ สัตว์เดรัจฉานเช่นนี้ คู่ควรกับการถูกเรียกว่าคนหรือ?

ฮั่วตู้หันหน้าหนี เบนสายตาไปยังหิมะด้านนอก ร่างบางถูกต้นเหมยบดบัง มองไม่เห็นอีกต่อไป ดวงตาของเขามืดมัวลง ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

"หลี่เหยา เตรียมน้ำร้อน ข้าจะอาบน้ำ"

หลี่เหยาพยักหน้า รีบออกจากห้องนอน เรียกคนมาต้มน้ำร้อน

ในขณะที่ร่างกายของนางแช่อยู่ในน้ำร้อน เล่อจื่อรู้สึกราวกับได้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง นางพูดกับหลี่เหยาที่อยู่ข้างๆ

"วันนี้เจ้าก็เหนื่อย ไปพักผ่อนเถิด ไม่ต้องเรียกข้ามากินข้าวทั้งกลางวันและข้าวเย็น"

หลี่เหยาทำหน้าเศร้า อ้าปากพูด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร พยักหน้าแล้วเดินออกไป

เล่อจื่อหลับตา กลั้นหายใจ กดศีรษะลงไปในน้ำ เงยหน้าขึ้นมาหายใจก็ต่อเมื่อจำเป็น... นางอาบน้ำอยู่นาน นานมาก จนกระทั่งน้ำในอ่างเริ่มเย็น จึงอาบน้ำเสร็จ

นอนลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า เล่อจื่อใช้ผ้าห่มห่อตัวแน่น ไม่ว่าจะอาบนานแค่ไหน นางก็ยังคงรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดจางๆ บนร่างกาย...

หลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ ความคิดของนางก็วุ่นวาย แต่แผนการที่ผุดขึ้นในใจก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

นางต้องคิด ต้องคิดให้ดี

ยิ่งคิด นางก็ยิ่งสับสน ในภวังค์ นางเห็นเสด็จพ่อ เสด็จแม่ พี่ชาย ที่ยังคงหัวเราะ พูดคุย อยู่รอบตัวนาง

หรือว่า การล่มสลายของแคว้นหลี่จะเป็นเพียงแค่ความฝัน?

นางลืมตาขึ้นทันที เห็นม่านเตียงที่แปลกตา ยกมือขึ้นสัมผัสแก้ม ใบหน้าเย็นเฉียบ ชื้นเล็กน้อย...

เงยหน้ามองไปที่หน้าต่าง ข้างนอกมืดสนิท มีเสียงเคาะประตูเบาๆ

"คุณหนู"

เป็นเสียงของหลี่เหยา

เล่อจื่อยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า

"เข้ามา"

หลี่เหยาเข้ามาในห้อง แล้วปิดประตูอย่างระมัดระวัง นางเดินไปที่หน้าตั่ง สีหน้าเคร่งขรึม โค้งคำนับ

"องค์ชายสามต้องการพบพระองค์เพคะ"

ใจของเล่อจื่อเต้นช้าลง ฮั่วซู่ช่างใจร้อนเสียจริง

"ในจวนอ๋องมีคนขององค์ชายสามเพคะ" หลี่เหยาพูดเบาๆ

"พระองค์สามารถออกไปทางประตูหลังด้านตะวันออกได้ ที่นั่นไม่มีทหารองครักษ์"

เล่อจื่อพยักหน้า "ข้ารู้แล้ว เจ้าไปเถิด อย่าให้คนอื่นสงสัย"

หลี่เหยาขานรับ รีบออกจากห้องนอน

บนโต๊ะในห้องนอนมีเทียนเล่มแดงจุดอยู่ ไส้เทียนลุกไหม้อย่างแรง ส่งเสียงแตกเปรี๊ยะ

เล่อจื่อจ้องมองแสงเทียนอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจในใจ

นางเปลี่ยนเสื้อผ้า เดินออกจากห้องนอน แต่ไม่ได้เดินไปทางประตูหลังด้านตะวันออก นางเรียกนางกำนัลคนหนึ่ง ถามว่าฮั่วตู้ ตอนนี้อยู่ที่ใด

นางจะไปหาฮั่วตู้