บทที่ 15 เปิดเผยใจ

เล่อจื่อตกใจ "หม่อมฉัน...หม่อมฉันถอดเองก็ได้เพคะ"

"อย่าคิดมาก ข้าแค่ไม่ชอบติดค้างใคร"

เขาไม่ได้ลุกขึ้น แต่ถอดรองเท้าและถุงเท้าของเล่อจื่ออย่างตั้งใจ ยกขาของนางขึ้นวางบนเตียง จากนั้นก็เข็นรถเข็นออกไป

"ฝ่าบาท!" เล่อจื่อเรียกเขา

"มีอะไร"

"ตอนนี้หม่อมฉันจริงใจต่อฝ่าบาทแล้ว ไม่ว่าฝ่าบาทจะเชื่อหรือไม่ หม่อมฉันก็ถือว่าฝ่าบาทเป็นสหาย" เว้นวรรคไปครู่หนึ่ง เล่อจื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดอย่างระมัดระวัง

"เหมือนเมื่อคืนนี้ หม่อมฉันลองพิษด้วยตัวเอง ฝ่าบาทอย่าทำแบบนี้อีกได้หรือไม่เพคะ มีวิธีทดสอบพิษตั้งมากมาย..."

น้ำเสียงของหญิงสาวน้อยแฝงความน้อยใจ ราวกับตกใจกับเหตุการณ์เมื่อคืนนี้

ฮั่วตู้ยิ้ม แต่ไม่ได้พูดอะไร

สิ่งที่เขาทำไม่ได้ เขาก็จะไม่ทำ

"นอนลง พักผ่อนเสีย"

เห็นเขาไม่ตอบ เล่อจื่อก็ไม่ถามอะไรอีก ถอนหายใจ นอนลง

"ห่มผ้าด้วย"

เล่อจื่อชะงักไปครู่หนึ่ง คงเป็นเพราะกังวลจนลืมห่มผ้า รีบดึงผ้าห่มมาห่มตัว หลับตาลง

ฮั่วตู้หยิบยานอนหลับใส่ในเตาเผาเครื่องหอมข้างเตียง จากนั้นก็ออกจากห้องนอน

…

จวนเสนาบดีประดับประดาด้วยโคมไฟหลากสีสัน ดูครึกครื้น สาวใช้ในจวนต่างวุ่นวาย ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแจ่มใส

บุตรสาวคนเดียวของเสนาบดีแต่งงาน และยังเป็นองค์ชายสามผู้มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในแคว้นต้าฉี

ช่างเป็นเรื่องน่ายินดี!

"ชิงเหยียน ชิงเหยียน"

หลินอวี้เซียนเดินเข้ามาในห้องนอนของเสิ่นชิงเหยียนอย่างร่าเริง แต่เมื่อเห็นสีหน้ากังวลของนาง ก็จับแขนนางเขย่า ถามว่า

"เป็นอะไรไป คิดอะไรอยู่ ถึงได้เหม่อลอยเช่นนี้"

สตรีสูงศักดิ์ในแคว้นต้าฉีมีไม่มาก ทั้งสองมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน จึงสนิทสนมกัน บัดนี้ งานแต่งงานของเสิ่นชิงเหยียนใกล้เข้ามา หลินอวี้เซียนกลับดีใจยิ่งกว่าเจ้าสาวเสียอีก

เสิ่นชิงเหยียนได้สติ ยิ้ม "ข้าไม่ได้คิดอะไร"

นี่เป็นบุรุษในดวงใจที่ได้แต่งงานด้วย ตามหลักแล้ว ไม่ควรมีสีหน้ากังวลเช่นนี้ สตรีมีจิตใจละเอียดอ่อน หลินอวี้เซียนมองปราดเดียวก็รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่

"เจ้ากังวลเรื่องเล่อจื่อนั่นหรือ" หลินอวี้เซียนเบะปาก มีโทสะเล็กน้อย

"ดูสิ นางมีเสน่ห์เพียงใด ดูราวกับนางปีศาจ!"

ถึงแม้จะไม่พอใจ แต่หลินอวี้เซียนก็ต้องยอมรับว่า เล่อจื่อ มีรูปโฉมงดงามเหนือกว่าผู้ใด

ได้ยินดังนั้น เสิ่นชิงเหยียนก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

"อวี้เซียน อย่าพูดเช่นนั้น นาง...ก็น่าสงสาร"

"สงสารอะไรกัน! อย่าเห็นใจนางมากเกินไป ในโลกนี้ ผู้ชนะเป็นพระราชา ผู้แพ้เป็นโจร" หลินอวี้เซียนหน้าแดง กัดริมฝีปาก

"นางควรจะถูกขังไว้ เหมือนพี่สาวของนาง...ทั้งหมดเป็นความผิดของฝ่าบาท ที่จับคู่ผิด องค์รัชทายาทก็ไม่ได้ชอบนาง!"

เสิ่นชิงเหยียนถอนหายใจ นางไม่รู้หรือว่าหลินอวี้เซียนมีใจให้ฝ่าบาท การการสมรสขององค์รัชทายาท ราวกับมีดทิ่มแทงหัวใจนาง แต่หากไม่มีการการสมรส นางก็ไม่เคยเห็นความแตกต่างระหว่างองค์รัชทายาทกับอวี้เซียน...

เฮ้อ เด็กสาวคนนี้ช่างโง่งม

คิดดังนั้น ก็อดหัวเราะไม่ได้ คนนอกมองเห็นชัดเจน ช่างดีจริงๆ

แล้วฮั่วซู่รู้สึกอย่างไรกับนาง ถึงแม้จะเป็นการสมรส แต่เมื่อพบเล่อจื่อก่อนงานเลี้ยง สีหน้าของเขาก็หลอกลวงใครไม่ได้

เขายังไม่ลืมนาง

เสิ่นชิงเหยียนไม่รู้ว่าฮั่วซู่เคยมีการหมายปอง กับเล่อจื่อ ตอนที่เขาเป็นตัวประกันในแคว้นหลี่ ทั้งสองเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก นานกว่าสิบปี...แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไป เล่อจื่อกลายเป็นพระชายาไปแล้ว

เช่นนั้น...นางจะมีโอกาสเข้ามาแทนที่เล่อจื่อ กลายเป็นคนที่อยู่ในใจเขาหรือไม่

นางอยากจะลองดู

ตั้งแต่วันที่ฮั่วซู่กลับมาอย่างองอาจ เพียงแค่สบตาครั้งเดียว เขาก็อยู่ในใจนางและตั้งแต่ตอนนี้ เขามักจะนำสิ่งของแปลกใหม่มาให้นาง ยังไปขอเครื่องรางจากวัดมาให้นางอีก...

นี่หมายความว่า นางก็มีความพิเศษสำหรับเขาเช่นกันใช่หรือไม่

มุมปากค่อยๆ ยกขึ้น รอยยิ้มปรากฏ หัวใจของเสิ่นชิงเหยียนมีความมั่นใจขึ้นเล็กน้อย

...

หลังจากไม่ได้นอนทั้งคืน เล่อจื่อก็นอนหลับไป เมื่อตื่นขึ้น ก็ยังรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

ข้างนอกมืดแล้ว แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง ทำให้ห้องเป็นสีเหลืองสลัว

เล่อจื่อลุกขึ้น เดินไปที่โต๊ะ พบว่ามีขนมหวานน่ารับประทานวางอยู่บนโต๊ะ นางลูบท้อง รู้สึกประหลาดใจที่พบว่าตัวเองไม่ได้กินอะไรมานานแล้ว

รินน้ำชาร้อน กินพร้อมกับขนมอย่างช้าๆ

นางคิดขณะกิน หลี่เหยาช่างเป็นเด็กสาวที่เอาใจใส่

หลังจากกินจนอิ่ม เล่อจื่อก็นึกถึงพิษที่ตกค้างอยู่ในร่างกายของฮั่วตู้ จึงเดินออกจากห้องนอนเพื่อไปเยี่ยมเขา ไม่นึกเลยว่า ทันทีที่เปิดประตู สาวใช้ที่รออยู่ข้างนอกก็เข้ามาต้อนรับ

"ถวายบังคมพระชายา" สาวใช้โค้งคำนับ และกล่าว

"ฝ่าบาทมีรับสั่งว่า เมื่อพระชายาตื่น ให้บ่าวนำทางไปพบที่สระน้ำพุร้อนเพคะ"

สระน้ำพุร้อน?

เล่อจื่อสูดหายใจลึก ก้าวเท้าตามสาวใช้ไป

จนกระทั่งสาวใช้ปิดประตูลง เล่อจื่อจึงได้สติ ไอร้อนในสระน้ำพุร้อนทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัว นางเดินไปตามทาง ในที่สุดก็มาถึงขอบสระ

และเห็นฮั่วตู้ที่กำลังแช่น้ำพุร้อนอยู่ หลับตาพริ้ม

นางเข้าไปใกล้ เห็นว่าสีหน้าของฮั่วตู้ดีขึ้นมาก ไม่ซีดเซียวเหมือนเมื่อคืน คงเป็นเพราะอุณหภูมิของน้ำพุร้อนสูง ใบหน้าของเขาจึงแดงระเรื่อ

เล่อจื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดูเหมือนจะไม่เป็นไร

"ดูพอหรือยัง"

บรรยากาศเงียบสงบถูกทำลายลง เล่อจื่อถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

นางจ้องมองฮั่วตู้ เห็นเขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ

"ยืนอยู่ทำไม ลงมาสิ" ฮั่วตู้หลับตาลงอีกครั้ง ยิ้ม

"พระชายาไม่ได้บอกหรือว่า อยากจะจริงใจต่อกัน"

"ตอนนี้หม่อมฉันจริงใจต่อฝ่าบาทแล้ว..."

เป็นคำพูดที่นางพูดกับเขาเมื่อเช้านี้ เขากลับจงใจตีความเช่นนี้!

ริมฝีปากแดงระเรื่อถูกกัดจนเกือบเลือดออก สายธนูที่ตึงอยู่ในใจของเล่อจื่อขาดผึง

เจ้ายังจะอ้อมค้อมอะไรอีก นางถามตัวเองในใจ

เจ้าไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อนหน้านี้แล้วหรือ เรื่องนี้ควรจะเกิดขึ้นในคืนแต่งงาน แต่มาถึงตอนนี้ก็ไม่เลว

เพียงแต่...การอยู่ในห้องนอนกับสระน้ำพุร้อน มันแตกต่างกัน

เล่อจื่อกัดฟัน ไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก้มหน้าลง เริ่มแก้สายรัดเอว

"เอาล่ะ ออกไป..." ฮั่วตู้ลืมตาขึ้น แต่ยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นเสื้อผ้านางร่วงลงพื้น

เดิมทีเขาตั้งใจจะแกล้งนาง ดูนางทำอะไรไม่ถูก หน้าแดง แล้วไล่นางออกไป ดูท่าทางลนลานของนาง

แต่เรื่องกลับไม่เป็นไปตามที่เขาคาดไว้

เล่อจื่อก้มหน้าลง จึงไม่เห็นว่าฮั่วตู้ลืมตาขึ้น เสื้อคลุมหลุดออกจากร่าง นางเอื้อมปลายนิ้วไปที่ต้นคอ แก้เชือกผูกเสื้อตัวใน...

ร่างกายงดงามดุจแสงจันทร์ ปกคลุมด้วยม่านหมอก เลือนราง ยิ่งชวนฝัน

เสื้อตัวในหลวม ยังไม่หลุดออกจากร่าง ลูกกระเดือกของฮั่วตู้ขยับเล็กน้อย ปลายหูแดงก่ำโดยไม่รู้ตัว

เป็นครั้งแรกที่เขาหันหน้าหนีอย่างลุกลี้ลุกลน หลับตาลง ปรับลมหายใจ ปกปิดความตื่นตระหนกในดวงตา

เล่อจื่อก้าวลงสระน้ำพุร้อนอย่างรวดเร็ว ความรู้สึกเปลือยเปล่าทั่วร่างทำให้นางร้อนรน