บทที่ 20 วางแผน

ยามราตรี ภายในห้องอบอุ่น

ฮั่วซู่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เสด็จแม่เคยบอกเขาว่า งานแต่งงานใกล้เข้ามาแล้ว ห้ามหมกมุ่นในกามารมณ์ แต่ทุกครั้งที่เข้ามาในห้องนี้ เขาก็มักจะควบคุมตัวเองไม่ได้

ความนุ่มนวลในอ้อมแขนส่งกลิ่นหอม ทำให้เขาอดใจไม่ได้.

"ก๊อกๆ"

เสียงเคาะประตูขัดจังหวะ เขาหงุดหงิด ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

"มีอะไร"

ประตูเปิดออก กลิ่นหอมจากภายในห้องลอยออกมา องครักษ์เงาขมวดคิ้ว พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

"ฝ่าบาท หลี่เหยารายงานว่า พระชายาทำสำเร็จแล้ว ตอนนี้ฝ่าบาทโดนพิษ"

ฮั่วซู่ตกตะลึง จากนั้นก็หัวเราะออกมา

"ฮ่าๆๆ! สวรรค์ช่วยข้า!"

หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่สีหน้าก็พลันเคร่งขรึม

ฮั่วตู้นิสัยแปลกประหลาด เรื่องราวราบรื่นเช่นนี้ เล่อจื่อคงต้องใช้ความพยายามอย่างมาก เกรงว่า...ฮั่วตู้จะได้นางไปแล้ว

ความโกรธลุกโชน ฮั่วซู่กำหมัดแน่น

เขารอไม่ไหวแล้ว!

ในเมื่อฮั่วตู้โดนพิษแล้ว เหตุใดต้องรอจนกว่าพิษจะกำเริบ เขาจะทนไม่ได้ หากในช่วงไม่กี่วันนี้ เล่อจื่อต้องนอนบนเตียงของฮั่วตู้ กับเขา...กับเขา...

เขาไม่ยอม!

"ให้หลี่เหยาบอกจื่อจื่อว่า ไม่ว่าจะใช้วิธีใด ต้องพาฮั่วตู้ไปที่สวนหลังบ้าน คืนพรุ่งนี้ ยามไฮ่" ฮั่วซู่สั่งด้วยน้ำเสียงทุ้ม

"ขอรับ!"

…

ส่วนเสิ่นชิงเหยียน เขาก็ยังจะแต่งงานด้วย ในฐานะบุตรสาวของเสนาบดี ต้องดึงมาเป็นพวก ส่วนจื่อจื่อ เขาจะใช้ความรักทั้งหมด ปลอบประโลมความเจ็บปวดในใจนาง ทำให้นางลืมเรื่องราวของแคว้นต้าหลี่

ส่วนตัวปลอมในอ้อมแขนนี้ ก็เก็บไว้ ถึงแม้เด็กสาวคนนี้จะไม่มีบุคลิก แต่ก็เชื่อฟัง ไม่เหมือนจื่อจื่อที่ชอบงอแง ก็แค่...เก็บไว้แบบนี้ต่อไป

ตราบใดที่ฮั่วตู้ตาย เขาก็จะไร้อุปสรรค

...

จวนอ๋อง

เล่อจื่อตกอยู่ในฝันร้าย นางรู้ตัวว่าอยู่ในความฝัน แต่กลับตื่นขึ้นมาไม่ได้

ในฝัน เสด็จพ่อ เสด็จแม่ และพี่ชาย ล้วนขมวดคิ้ว ไม่ยิ้มแย้มเหมือนเคย เสด็จพ่อถอนหายใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง

"จื่อจื่อ พี่สาวของเจ้ากำลังลำบาก เหตุใดเจ้ายังไม่ช่วยนางอีก"

ภาพเปลี่ยนไป องค์ชายปรากฏตัวข้างๆ นาง เขาจับข้อมือนางแน่น ดวงตาแดงก่ำ ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"น้องหญิง เจอพระชายาและหยูเอ๋อร์หรือยัง พวกเขา...สบายดีหรือไม่"

เล่อจื่อน้ำตาคลอ ละอายใจ พูดไม่ออก

นางช่างไร้ประโยชน์...

ฮั่วตู้นอนหลับไม่สนิท เสียงสะอื้นเบาๆ ของคนที่อยู่ข้างๆ ทำให้เขาตื่นขึ้น ลุกขึ้นมามองเล่อจื่อ

ขนตายาวของนางสั่นเทา ผมบนหน้าผากเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เหงื่อไหลลงมาตามแก้ม จนถึงลำคอขาว มือนางกำผ้าห่มแน่น พึมพำไม่หยุด...

ฮั่วตู้เข้าไปใกล้ จึงได้ยินเสียงแผ่วเบา

นางพูดว่า "ขอโทษ"...ขอโทษครั้งแล้วครั้งเล่า

ครู่ใหญ่ ในที่สุดเล่อจื่อก็หลุดพ้นจากฝันร้าย นางลืมตาขึ้น ลุกขึ้นนั่ง ดวงตาพร่ามัว หัวใจอึดอัด หายใจไม่ออก

"ฝันร้ายหรือ"

นางหันขวับ พบว่าฮั่วตู้กำลังพิงหมอนมองนางอยู่ ดวงตาเลื่อนลอย

เล่อจื่อก้มหน้าลง พูดเบาๆ "ขออภัยเพคะ ที่ปลุกฝ่าบาท"

ฮั่วตู้ไม่ได้สนใจนาง เพียงแค่ยกม่านเตียงหนา หยิบผ้าเช็ดหน้าสะอาดจากหัวเตียง ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อบนหน้าผากและลำคอของเล่อจื่ออย่างเบามือ

เล่อจื่อยังคงคิดถึงญาติพี่น้องในฝัน จึงไม่ได้สังเกตว่า ท่าทางของฮั่วตู้ อ่อนโยนผิดปกติ...

แสงสว่างจากภายนอกสลัวราง ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา

ถึงแม้จะนอนไม่หลับแล้ว แต่เล่อจื่อก็ยังคงนอนลง นางสงบสติอารมณ์ไม่ได้ ดวงตาพร่ามัว แต่ฮั่วตู้อยู่ข้างๆ นางจึงต้องกัดริมฝีปาก...

ร้องไห้ไม่ได้

ห้ามร้องไห้ต่อหน้าเขา ทำให้เขารำคาญ

ในเวลานี้ ฮั่วตู้ก็ยกมือขึ้น ปิดม่านเตียงลง เหลือเพียงช่องเล็กๆ ให้แสงสว่างลอดผ่านเข้ามา

เล่อจื่อสงสัย เงยหน้าขึ้นมองเขา แต่ภายในเตียงมืดเกินไป มองไม่ชัด

"อยากร้องก็ร้องเถอะ"

ได้ยินดังนั้น เล่อจื่อก็รู้สึกจมูกแสบ บางที เตียงมืดๆ อาจจะปกปิดความอับอายของนางได้ ในที่สุดนางก็ไม่กลั้นอีกต่อไป ปล่อยให้น้ำตาไหลริน

ตอนแรก นางเพียงแค่ร้องไห้เบาๆ ค่อยๆ นางก็ปล่อยเสียงสะอื้นออกมา

น้ำตาไหลอาบแก้ม นางยกมือขึ้นเช็ดอย่างลวกๆ

ฮั่วตู้เอนกาย มองนางร้องไห้ จู่ๆ เขาก็พบว่า เล่อจื่อที่ไม่ได้เสแสร้ง ควรจะเป็นแบบนี้

จะร้องไห้ เสียใจ หากแคว้นต้าหลี่ยังอยู่ นางก็คงยังเป็นองค์หญิงน้อยที่ถูกตามใจ

เขาถอนหายใจ เอื้อมมือไปดึงผ้าห่ม ห่มให้เล่อจื่อ จากนั้นก็ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนาง

หลังจากทำทั้งหมดนี้ ฮั่วตู้ก็รู้สึกประหลาดใจกับพฤติกรรมของตัวเอง เขาหัวเราะเยาะตัวเอง

หึ

ช่างน่าขัน

แต่แล้วอย่างไรเล่า

หลี่เหยาปลุกเล่อจื่อ ศีรษะของนางยังหนักอึ้ง

หลังจากร้องไห้อย่างหนัก นางก็หลับไป เล่อจื่อรู้ว่า หากไม่ใช่เรื่องด่วน หลี่เหยาคงไม่ปลุกนาง

นางใช้นิ้วกดเปลือกตา ลุกขึ้น ถามว่า "มีอะไร"

หลี่เหยามีสีหน้าเคร่งขรึม ตอบด้วยน้ำเสียงต่ำ

"เรียนคุณหนู บ่าวบอกเรื่องฝ่าบาทโดนพิษกับองค์ชายสามตามที่คุณหนูสั่ง องค์ชายสามให้คนส่งข้อความมา บอกว่าคืนนี้ คุณหนูต้องพาฝ่าบาทไปที่สวนหลังบ้านให้ได้เพคะ"

เว้นวรรคไปครู่หนึ่ง นางก็พูดต่อ "องค์ชายสามคงจะลงมือกับฝ่าบาทแล้วเพคะ"

ได้ยินดังนั้น เล่อจื่อก็ยกยิ้ม ฮั่วซู่เป็นคนใจร้อน เป็นไปตามคาด

"คุณหนู..." หลี่เหยาขมวดคิ้ว พูดอย่างสงสัย

"ท่านจะช่วยองค์ชายสามกำจัดฝ่าบาทจริงๆ หรือเพคะ"

หลี่เหยาไม่เข้าใจ คุณหนูเกลียดฮั่วซู่ เหตุใดจึงต้องช่วยเขา

"ฝ่าบาทไม่ได้โดนพิษ"

"หา?" หลี่เหยางุนงง

"คุณหนู..."

"นี่เป็นกับดักที่ข้าวางไว้ให้ฮั่วซู่" เล่อจื่อหัวเราะ

ไม่เพียงเท่านั้น กับดักนี้ไม่ได้มีไว้สำหรับฮั่วซู่เพียงคนเดียว

หลี่เหยาตกตะลึง นางถามว่า "คุณหนูต้องการให้บ่าวทำอะไรเพคะ"

"ไม่ต้อง เจ้าเพียงแค่บอกคนของฮั่วซู่ว่า ข้าจะทำตามแผนการของเขา"

มองแผ่นหลังของหลี่เหยาที่จากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเล่อจื่อค่อยๆ จางหายไป

กับดักนี้ เป็นการทดสอบหลี่เหยาด้วย หากก่อนหน้านี้ นางเสแสร้งทั้งหมด นางจะต้องบอกแผนการนี้กับฮั่วซู่...หากเป็นเช่นนั้น นางจะใช้มือของฮั่วซู่ กำจัดนาง

ในเมื่อวางแผนแล้ว นางก็เตรียมทางหนีทีไล่ไว้แล้ว

หลี่เหยา จงรักภักดีหรือทรยศ มีชีวิตอยู่หรือตาย ขึ้นอยู่กับการเลือกของเจ้า

ส่วนฮั่วตู้...

เล่อจื่อรู้สึกสับสน ความอ่อนโยนของเขาเมื่อเช้านี้ ดูเหมือนจะไม่ใช่การเสแสร้ง แต่นิสัยของเขาแปลกประหลาด เอาแน่เอานอนไม่ได้ ช่างเดาใจยาก

ฮั่วตู้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

แต่ถ้านางเอาใจเขาได้ล่ะ ถ้านางเข้าไปอยู่ในใจเขาได้ เส้นทางข้างหน้าคงจะง่ายขึ้นมาก

เช่นนั้น นางจะถักทอใยรัก ทำให้เขาปล่อยนางไปไม่ได้หรือไม่

มีเพียงวิธีนี้ นางจึงจะมีชีวิตอยู่รอด

แผนการในคืนนี้ การวางกับดักฮั่วซู่เป็นเรื่องจริง การทดสอบหลี่เหยาเป็นเรื่องจริง แต่เป้าหมายสูงสุดของนางคือ...

ฮั่วตู้

เล่อจื่อหลับตาลง

นางอยากรู้ว่า ตอนนี้ นางมีความสำคัญกับฮั่วตู้บ้างหรือไม่