บทที่ 65นางเพียงต้องการเกาะเขาไว้ด้วยความเอาแต่ใจ โดยไม่คิดจะปล่อยมือ…

นางแค่อยากจะแนบชิดเขา ไม่อยากปล่อยมือ...

เมื่อร่างทั้งร่างถูกดึงเข้าสู่ความมืดมิด ร่างกายก็เหมือนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งถูกแช่ในน้ำแข็ง อีกส่วนหนึ่งตกลงไปในกองเพลิง แต่ความคิดของเล่อจื่อกลับแจ่มชัด...

ท่ามกลางความร้อนและความหนาว ร่างกายของนางถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย นางแนบชิดอกของเขา ฟังเสียงหัวใจของเขา

สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเข้าสู่ร่างกาย รวมตัวกันที่หัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ค่อยๆ สงบลง

คนโง่...

แม้จะมีพลังภายในสูงส่งเพียงใด ก็ไม่ควรใช้อย่างไม่ระมัดระวัง

เล่อจื่ออยากจะห้ามเขา จึงพยายามจะเอ่ยปาก แต่กลับพบว่า นางส่งเสียงไม่ออก หากนางจำไม่ผิด ไข้ลมพิษร้าย ทำให้เกิดอาการพูดไม่ได้

เช่นนั้น นางจะพูดไม่ได้อีกแล้วหรือ

ทันใดนั้น ริมฝีปากอุ่นๆ ก็ทาบทับลงมา แนบริมฝีปากของนางอย่างแผ่วเบา ราวกับปลอบโยน และลูบไล้ไปพร้อมๆ กัน ท่ามกลางความเจ็บปวดและชาหนึบ นางรู้สึกถึงริมฝีปากของเขาที่กำลังจูบ

ความเจ็บปวดค่อยๆ บรรเทาลง เล่อจื่อรู้สึกเพียงว่า ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าบางๆ ติดผิวหนัง เหนียวเหนอะหนะ นางรู้สึกว่า มือของฮั่วตู้ที่โอบรอบตัวนางค่อยๆ คลายออก จากนั้นก็มีเสียงเบาๆ ดังขึ้นข้างหู เป็นเสียงที่เขาลงจากเตียง

เล่อจื่อคิดว่า เขาจะเรียกหลี่เหยามาเช็ดตัวให้นาง แต่เขากลับเรียกแค่น้ำ เปลือกตาที่หนักอึ้งในที่สุดก็ลืมขึ้นได้ สายตาทั้งหมดจับจ้องไปที่ร่างสูงสง่า

นางมองดูเขาเดินเข้ามาใกล้ ถือผ้าขนหนูอุ่นๆ ไว้ในมือ

ฮั่วตู้นั่งลงข้างเตียง จ้องมองดวงตาที่อ่อนล้าของนาง ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก

"ยังเจ็บอยู่หรือไม่" เขาถาม

เล่อจื่ออยากจะพูดโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่ออ้าปาก ก็ยังส่งเสียงไม่ออก จึงได้แต่ส่ายหน้า ท่าทางนั้นทำให้ฮั่วตู้รู้สึกหายใจไม่ออก เขาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่มุมตาของนางด้วยปลายนิ้ว

"อย่ากลัว"

รอยขมวดคิ้วที่เกิดจากความหวาดกลัวค่อยๆ คลายลง นี่เป็นครั้งแรกที่เล่อจื่อได้ยินเขาปลอบนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ความโกรธที่สะสมมาตลอดทั้งวันที่ถูกเขาฆ่า หายไปในพริบตา

นางช่างไร้ประโยชน์จริงๆ

นางมองเขา พยักหน้าเล็กน้อย

"ดีมาก" ฮั่วตู้ยิ้ม ลูบศีรษะของนาง พูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยน

"ข้าเช็ดตัวให้เจ้า?"

บางทีอาจเป็นเพราะดวงตาของเขามีเสน่ห์เกินไป เล่อจื่อ จึงพยักหน้าอย่างเหม่อลอย

ฮั่วตู้มองท่าทางว่าง่ายของนาง ถึงกับตะลึงงันไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เอื้อมมือไปที่เอวของนาง ปลดสายคาดเอวเสื้อผ้า

ชายเสื้อคลายออก เผยให้เห็นเสื้อชั้นในสีชมพูอ่อน เล่อจื่อ จึงรู้สึกตัว แก้มแดงก่ำ นางยกมือที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาจับข้อมือของเขา รู้สึกเขินอาย

เมื่อเห็นดังนั้น ฮั่วตู้จึงยกมือขึ้น

เทียนที่กำลังลุกไหม้ดับลงในทันที ห้องตกอยู่ในความมืดมิด

"เป็นเช่นนี้แล้ว?" เขาถาม "ยังจะอายอีกหรือ"

มือที่จับข้อมือของเขาค่อยๆ คลายออก ฮั่วตู้โน้มตัวลง โอบรอบคอของนาง ใช้นิ้วเรียวยาวปลดเชือกเสื้อชั้นใน... ร่างของเล่อจื่อ แข็งค้าง แม้แต่ลมหายใจก็ติดขัด

"หายใจออก" ฮั่วตู้เอื้อมมือไปลูบแก้มของนาง หัวเราะเบาๆ

"เจ้าประหม่าอะไร พี่ชายจะไม่รังแกเจ้า"

รังแกมาน้อยหรือไง เล่อจื่อบ่นในใจ

แต่ร่างกายกลับผ่อนคลาย ปล่อยให้เขาถอดเสื้อผ้า เช็ดเหงื่อบนตัวนางด้วยผ้าขนหนูอุ่นๆ แล้วห่มผ้าให้นาง

เล่อจื่อได้ยินเสียงเขาลุกขึ้นจากเตียง เหมือนไปเปิดตู้เสื้อผ้า สักพักก็กลับมานอนบนเตียง เขาเปิดผ้าห่มออก ช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้า

จากนั้น นางก็รู้สึกถึงลมพัดผ่านแก้ม แสงสว่างกลับมาอีกครั้ง

นางเห็นฮั่วตู้จับชีพจรของนาง แล้วเงยหน้าขึ้นมองนาง ถามว่า

"พูดไม่ได้?"

ดวงตาของเล่อจื่อหรี่ลง พยักหน้าอย่างหดหู่

"มีข้าอยู่ที่นี่ ไม่เป็นไร" เขาปิดม่านเตียงลง นอนกอดนาง ฝ่ามือวางลงบนหลังของนาง ลูบเบาๆ ราวกับปลอบโยน

เล่อจื่อรู้สึกหัวใจสั่นไหว มือที่โอบเอวของเขาแน่นขึ้น นางกอดเขาแน่น แนบชิดร่างกายของเขา ซบใบหน้าลงบนลำคอของเขา...

"อือ" เสียงกระซิบในความเงียบและความมืด จากนั้นปลายหูของนางก็ถูกสัมผัสเบาๆ เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู

"ขี้อ้อน"

เล่อจื่อไม่ได้สนใจ นางซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างสบายใจ หาท่าที่สบายที่สุด แล้วหลับไป

หลายวันผ่านไปอย่างยาวนาน เล่อจื่อไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าใดแล้ว ต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคร้ายหลายครั้ง เมื่อตื่นขึ้นจากการหลับใหล กลางวันและกลางคืนก็ดูเหมือนจะไม่มีความหมายสำหรับนาง

มีเพียงความเจ็บปวดและความอ่อนล้า มีเพียงคนๆ เดียวอยู่เคียงข้างนาง...

เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าเป็นเวลาใดแล้ว ลืมตาขึ้น มีเพียงความมืดมิด นางคิดว่าคงยังไม่เช้า

แต่... ไม่ถูกต้อง!

แม้ฟ้าจะยังไม่สว่าง แต่ในห้องนอนก็มีเทียน นอกหน้าต่างก็มีแสงจันทร์และแสงดาว... ไม่ว่าอย่างไร ก็ไม่มีทางมืดสนิท นางพยายามหลับตาลง แล้วลืมตาขึ้น หลับตาแล้วลืมตาอีกครั้ง ทำซ้ำๆ หลายครั้ง แต่ก็ยังคงมืดมิด

หัวใจของเล่อจื่อเย็นเฉียบ...

เช่นนั้น ไม่เพียงแต่พูดไม่ได้ นางยังตาบอดอีกด้วย

แล้วตอนนี้นางต่างอะไรกับคนไร้ค่าเลยเล่า?

เล่อจื่อลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ก่อนจะยื่นปลายนิ้วออกไปแตะคนข้างกายด้วยความระมัดระวัง แต่เป็นที่น่าเสียดายที่สิ่งที่นางสัมผัสได้มีเพียงความอบอุ่นที่หลงเหลืออยู่บนหมอนปักลาย

นางรู้สึกถึงความหวาดหวั่นที่คืบคลานทั่วร่าง ก่อนจะกอดเข่าตัวเองอย่างเลื่อนลอย ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร...

ในวินาทีถัดมา ม่านเตียงถูกเปิดออก กลิ่นมิ้นต์อันคุ้นเคยที่ปนกับกลิ่นยารุนแรงก็ลอยเข้ามา

จากนั้นเสียงถ้วยกระเบื้องกระทบโต๊ะข้างเตียงก็ดังขึ้น

ที่แท้เขาออกไปเอายามาให้

ฮั่วตู้มองดูร่างเล็ก ๆ ที่กำลังกอดเข่าตัวงออยู่ ดวงตาเหมือนจิ้งจอกของนางที่เคยเปล่งประกายกลับมืดหม่น นางสูญเสียแสงสว่างในสายตาไปจนหมด เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาร่วงหล่นลงสู่หุบเหวตามไปด้วย

ที่แย่ไปกว่านั้น เขาเห็นร่างของนางเริ่มสั่นเทาอย่างรุนแรงอีกครั้ง รุนแรงยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา...

เขากอดนางไว้แน่น พร้อมทั้งถ่ายทอดพลังภายในทั้งหมดที่เหลืออยู่ในร่างกายของเขาให้แก่นาง

แม้ว่านางจะอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่เขากลับรู้สึกราวกับว่าตนกำลังโอบอุ้มใบไม้ไร้น้ำหนักที่พร้อมจะลื่นหลุดออกไปได้ทุกเมื่อ

ความกลัวและความหวาดหวั่นกัดกินหัวใจของฮั่วตู้ทีละน้อย จนเกิดรสขมในลำคอ

เขาเคยคิดว่าตนเองเป็นคนที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวบนโลกนี้ ไม่มีสิ่งใดที่ทำให้เขากลัว และไม่มีสิ่งใดที่คู่ควรกับความอาลัยของเขา

จนกระทั่งนางปรากฏตัวขึ้น

ในชีวิตที่มืดมนของเขา นางคือสีสันเพียงหนึ่งเดียว

เพราะนาง เขาเริ่มโลภมากขึ้น เมื่อได้เห็นความงดงาม เขาก็ไม่อยากกลับไปอยู่ในความมืดอีก หากสีสันนี้หายไป เขาก็จะปล่อยให้ทุกสิ่งบนโลกนี้กลับสู่ความมืดมิดเช่นกัน

ทุกคนที่ทำร้ายนางและทำให้นางร้องไห้ สมควรถูกฝังตามไปกับนาง

เหตุผลที่คนเหล่านั้นยังมีชีวิตอยู่จนถึงวันนี้ ก็เพราะเขาต้องการเก็บชีวิตพวกมันไว้เพื่อเล่นสนุกกับนาง

ความเจ็บปวดในร่างกายของนางทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เล่อจื่อกัดริมฝีปากแน่นด้วยความทรมาน นางรู้สึกว่าตนเองจะไม่รอด แต่ต่อให้รอดไปได้เล่า? ตอนนี้นางทั้งไร้เสียงและมองไม่เห็น กลายเป็นคนที่ไร้ค่าอย่างสมบูรณ์...

แบบนี้แล้ว นางจะแก้แค้นได้อย่างไร

นางช่างไร้ประโยชน์ จะอยู่ข้างกายฮั่วตู้ได้อย่างไร

เล่อจื่อเอื้อมมือออกไปคลำ แล้วจับมือที่คุ้นเคย มือของนางสั่นเทา นางกางฝ่ามือของฮั่วตู้ ใช้นิ้วเขียนตัวอักษรลงบนฝ่ามือของเขา

เมื่อเขียนตัวสุดท้ายเสร็จ นางก็รู้สึกราวกับว่า มือของนางเย็นเฉียบ ฝ่ามือเย็นๆ ของเขาถูกกำแน่น นิ้วมือของเขาเกาะกุมนิ้วของนางไว้ ไม่ยอมปล่อย

นางเขียนสามคำที่เขาต้องเข้าใจ

"ฆ่าข้า"

เล่อจื่อรู้ว่า ตราบใดที่เขาขยับนิ้ว นางก็จะไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป นางรู้ว่าเขาพยายามอย่างเต็มที่แล้ว เขาทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้แล้ว เป็นนางเองที่ไร้ประโยชน์ นางทนไม่ไหวแล้ว

นางเหนื่อยล้าเหลือเกิน

แต่ทว่า อ้อมกอดที่โอบรัดนางจากด้านหลังกลับไม่คลายลง ทันใดนั้น หยดน้ำเย็นๆ ก็หยดลงบนไหล่ที่ร้อนผ่าวของนาง ทำให้นางนิ่งอึ้ง

จากนั้น นางก็ได้ยินเสียงแหบพร่าของเขา

"ข้าสามารถทิ้งเจ้าไปได้"

นั่นคือ...

น้ำตาของเล่อจื่อไหลอาบแก้ม

หัวใจที่กำลังจะยอมแพ้ กลับถูกเขารั้งไว้ ไม่อาจสลัดหลุด

เหตุใดเขาจึงทำเช่นนี้ เพื่อให้นางจากไปอย่างสงบหรือ

เล่อจื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ หันตัวไปกอดเขา ด้วยความแน่วแน่และแข็งแกร่ง

นางยินดีที่จะลองอีกครั้ง อดทนต่อไป

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด เมื่อความเจ็บปวดครั้งสุดท้ายหายไป ร่างกายของเล่อจื่อก็อ่อนแอลง เปลือกตาปิดลง นางหลับไป เมื่อตื่นขึ้นอีกครั้ง ดวงตาก็สว่างไสว แสงเทียนส่องประกาย สำลีในลำคอเหมือนถูกดึงออก...

เล่อจื่อมองคนที่อยู่ข้างๆ เห็นเขากำลังมองนาง ใบหน้าเหนื่อยล้า ดวงตาลุ้มลึก

"ท่านพี่..." นางพยายามกระซิบ

ฮั่วตู้จับชีพจรของนาง เห็นว่าสีหน้าของนางดีขึ้นมากแล้ว จึงส่งเสียงในลำคอ เขาสัมผัสศีรษะของนาง

"นอนพักอีกหน่อยเถอะ"

จากนั้นก็หันหลังให้นาง ไม่อยากให้นางเห็นความเหนื่อยล้าของเขา

แต่เล่อจื่อเห็นเข้าแล้ว นางยื่นแขนโอบเอวของเขาไว้แน่น ซบใบหน้าลงบนหลังของเขา เหมือนเช่นเคย แต่ก็ไม่เหมือนเดิม

"ขี้อ้อน" ฮั่วตู้พูดเบาๆ น้ำเสียงเหนื่อยล้า เขาตบมือที่โอบเอวของเขา

"สกปรก ไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยกินข้าว จากนั้นค่อยกลับมานอน"

เล่อจื่อส่งเสียงอู้อี้ ส่ายหน้า แขนที่กอดเขาแน่นขึ้น ราวกับเด็กดื้อ ความอ่อนแอจากการฟื้นไข้แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ในเวลานี้ นางแค่อยากจะแนบชิดเขา ไม่อยากปล่อยมือ

"เล่อจื่อ ว่าง่ายหน่อย" ฮั่วตู้ดูเหมือนจะเหนื่อยจริงๆ เสียงของเขาแหบพร่า เบาลงเรื่อยๆ

เล่อจื่อจึงยอมปล่อยเขา ลุกขึ้นจากเตียง เชื่อฟังคำพูดของเขา เดินไปที่ห้องน้ำ

ขณะที่เดินผ่านดอกบัวหิมะกระดูก สายตาของนางก็หยุดอยู่ที่ดอกไม้นั้นครู่หนึ่ง

เดิมทีนางต้องการใช้ดอกไม้นี้เพื่อตัดความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา แต่กลับทำให้ทั้งสองพันผูกกันแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น...