บทที่ 5 แมวตัวแรก

"หม่อมฉัน..."

เล่อจื่อหลุบสายตาลง ตอบไม่ถูก ในอดีตนางเป็นคนชอบหัวเราะร่าเริง ชอบพูดคุยหยอกล้อ แต่บัดนี้นางต้องครุ่นคิดคำตอบในใจถึงเจ็ดส่วน กว่าจะเอ่ยออกมาได้แต่ละประโยค

ฮั่วตู้หยิบช้อนเงิน ตักน้ำซุปใส่ถ้วยแล้วยื่นให้นาง

"หากเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืน ข้าขออภัย แต่ต่อไปข้าจะไม่ทำเช่นนั้นอีก"

เล่อจื่อเงยหน้าขึ้นทันที มองเข้าไปในดวงตาพราวระยับดุจดอกท้อของเขา เห็นแววตาจริงใจ มีความรู้สึกผิดปนอยู่ในแววตา และสีหน้าก็ดูสำนึกผิด

จนกระทั่งเวลาผ่านไปเนิ่นนาน เมื่อเล่อจื่อเอนกายพิงไหล่เขา ชมจันทร์อยู่ด้วยกัน เมื่อหวนนึกถึงภาพเหตุการณ์นี้ นางก็อดหัวเราะไม่ได้

คนผู้นี้รักษาคำพูดจริงๆ

สิ่งที่นางไม่รู้ก็คือ สิ่งที่ฮั่วตู้กำลังคิดในขณะนั้นคือ...

ไม่ว่านางจะเข้ามาหาเขาด้วยจุดประสงค์ใด การที่นางวางตัวสงบเช่นนี้ก็ถือว่าไม่เลว

นางคู่ควรกับการตายอย่างรวดเร็ว

เล่อจื่อรับถ้วยน้ำซุปมา ยิ้มน้อยๆ กะพริบตา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน "หม่อมฉันกับฝ่าบาทเป็นสามีภรรยากัน หม่อมฉันไม่โทษฝ่าบาท และจะไม่หวาดกลัวฝ่าบาทเพคะ"

ฮั่วตู้ยกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มของเขาดูกว้างขึ้น

สมกับเป็นหญิงงามความงามไร้ที่เปรียบ ดวงตาคู่สวยมีเสน่ห์ราวกับสุนัขจิ้งจอกช่างพูดได้ คงไม่มีบุรุษใดในโลกหลุดรอดจากกลลวงเช่นนี้ได้กระมัง?

แต่เขาก็รู้แจ้งเห็นจริงอยู่ในใจแล้ว

ยิ่งสิ่งใดงดงาม ยิ่งไม่อาจแตะต้อง

ส่วนเรื่องความปรารถนา แน่นอนว่าเขามี

มนุษย์มีกิเลสห้า ประกอบด้วย ทรัพย์สิน เกียรติยศ อาหาร การนอน และกาม ทรัพย์สินและเกียรติยศ เขาไม่สนใจมานานแล้ว ส่วนอาหารและการนอนหลับ เขาก็ควบคุมได้อย่างดีเยี่ยม

เหลือเพียงเรื่องกิเลสตัณหานี้เท่านั้น...

อ่า…

เรื่องใดเล่าจะยากไปกว่านี้

…

ตลอดมื้ออาหารกลางวัน ทั้งสองต่างไม่มีสมาธิอยู่กับการกินนัก หลังจากวางตะเกียบเงินลง เล่อจื่อยังคงครุ่นคิดว่าคำตอบของนางจะทำให้ฮั่วตู้พอใจหรือไม่

"อิ่มแล้วหรือ"

เล่อจื่อเงยหน้าขึ้น มองสบตากับดวงตาพราวระยับดุจดอกท้อของฮั่วตู้ พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม

ฮั่วตู้เหลือบมองอาหารประเภทปลาบนโต๊ะเลี้ยง แล้วเลิกคิ้ว

"เช่นนั้นก็อย่าแย่งอาหารกับฮั่วเสี่ยวหลี่ เข้าใจหรือไม่"

เล่อจื่อประหลาดใจ "ฮั่ว...เสี่ยวหลี่?"

เสวี่ยถวนที่กำลังหลับใหลอย่างสงบอยู่บนตักของฮั่วตู้ ลืมตาขึ้นมองเล่อจื่อทันที ดวงตากลมโตของมันดูราวกับจะสงสัยอยู่บ้าง

ฮั่วตู้ยื่นมือไปลูบหัวมัน ปล่อยให้มันหลับต่อ จากนั้นจึงเงยหน้ามองเล่อจื่อ ราวกับเกรงว่าจะรบกวนฮั่วเสี่ยวหลี่อีก จึงพูดด้วยน้ำเสียงเบาลง

"ชื่อของมัน"

บัดนี้เล่อจื่อยิ่งงุนงง ก่อนหน้านี้ นางเคยพบเจอคนพิการอยู่บ้าง ไม่ว่าพวกเขาจะมองโลกในแง่ดีเพียงใดต่อหน้าผู้อื่น แต่หากเผลอพูดถึงความพิการของพวกเขา พวกเขาก็ยังคงรู้สึกด้อยค่าและพูดไม่ออก

นางเคยคิดว่าเรื่องขาพิการของฮั่วตู้คงเป็นข้อห้ามของเขา แต่เขากลับไม่ใส่ใจที่จะเอ่ยคำว่าพิการ แถมยังตั้งชื่อแมวของเขาเช่นนี้

ฮั่วเสี่ยวหลี่... ชื่อนี้ช่าง...

ไม่รู้ว่าเสวี่ยถวนตัวน้อยพิการอย่างไร?

"เพราะข้าขาพิการ แมวของข้าก็ต้องขาหักด้วย"

รอยยิ้มของเล่อจื่อแข็งค้างไปชั่วขณะ นางเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ยังไม่ทันได้ปรับสีหน้า

เมื่อสบตากัน นางก็เห็นแววตาของฮั่วตู้เป็นประกาย มีรอยยิ้มขี้เล่นปรากฏบนใบหน้า

เมื่อเห็นว่าทั้งสองวางตะเกียบเงินลงแล้ว นางกำนัลที่อยู่ด้านนอกจึงนำชาร้อนหลังอาหารเข้ามาเสิร์ฟอย่างรู้ใจ

เล่อจื่อรีบยกถ้วยชาขึ้นมา กลิ่นหอมคุ้นเคยลอยแตะจมูก นางจิบเบาๆ รสชาติกลมกล่อม ติดขมเล็กน้อยแต่กลับหวานละมุนในตอนท้าย ไหลผ่านลำคอ

ต้องขอบคุณน้ำชาถ้วยนี้ ที่ช่วยให้นางมีเวลาสะกดความสั่นสะท้านในใจ

"พระชายา บ่าวไม่ทราบว่าพระองค์ทรงโปรดเสวยชาชนิดใด จึงเตรียมชาชนิดนี้ถวายตามที่ฝ่าบาททรงโปรดเพคะ" นางกำนัลโค้งคำนับ

 "หากพระองค์ไม่คุ้นเคย บ่าวจะรีบเปลี่ยนให้ใหม่เพคะ"

"ชานี้ดีแล้ว เจ้าออกไปก่อนเถิด"

นางกำนัลถอนหายใจด้วยความโล่งอก คำนับอีกครั้ง ก่อนจะถอยกลับไปที่ประตู

เล่อจื่อวางถ้วยชาลง มองฮั่วตู้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

"ฝ่าบาททรงล้อเล่นแล้ว"

ตอบรับคำพูดของเขา

หลังจากตกใจในตอนแรก เล่อจื่อก็นึกถึงความห่วงใยที่เขาแสดงออกต่อฮั่วเสี่ยวหลี่ โดยไม่เสแสร้งเลยแม้แต่น้อย ที่สำคัญ ฮั่วเสี่ยวหลี่ก็รักใคร่เขาเช่นกัน

สัญชาตญาณของสัตว์นั้นจริงใจที่สุด หากฮั่วตู้ทำร้ายมันจริง มันคงไม่มีทางนอนบนตักเขาได้อย่างสบายใจเช่นนี้

ฮั่วตู้ไม่ได้พูดอะไร เพียงยกถ้วยชาขึ้นดื่มจนหมด จากนั้นก็ค่อยๆ หมุนรถเข็นออกจากห้องอาหาร เมื่อรถเข็นมาถึงประตู เขาก็แค่นเสียง

"หากไม่ชอบก็อย่าฝืน"

เล่อจื่อเข้าใจในทันที เมื่อคิดดูแล้ว เขารู้ว่านางขมวดคิ้วตอนที่ใช้อบเชยกลางคืนสำหรับอาหารเช้า และตอนนี้การกระทำของนางคงดูเสแสร้งในสายตาเขา

ไม่สิ น่าจะมากกว่านั้น นางรู้ดีแก่ใจว่า แม้ฮ่องเต้แห่งแคว้นฉีจะเป็นผู้พระราชทานสมรส แต่ฮั่วตู้คงไม่รู้ว่านางเป็นคนที่ฮั่วซู่ส่งมาอยู่ข้างกาย ดังนั้น ทุกการกระทำของนางคงถูกจัดว่าเป็นการแสดงที่สินะ?

ไม่รู้ว่าความกล้ามาจากไหน นางรีบลุกขึ้นยืน

"ฝ่าบาทเพคะ!"

ร่างที่นั่งอยู่บนรถเข็นหยกขาวไม่ได้หันกลับมามอง เพียงวางฝ่ามือขวาลงบนที่จับ นิ้วเรียวเคาะเป็นจังหวะ

"ไม่มีสิ่งใดที่ข้าไม่ชอบ เพียงแต่ตอนแรกไม่คุ้นลิ้น แต่เมื่อได้ลิ้มลองอีกครั้ง กลับมีรสชาติที่แตกต่าง ข้าคิดว่าชานี้ดีเลิศจริงๆ"

แม้รู้ว่าเขาคงไม่เชื่อ แต่เล่อจื่อก็ยังเอ่ยออกไป และคำพูดนี้ก็เป็นความจริง อบเชยกลางคืนนี้แตกต่างจากการกินโดยตรงจริงๆ การดื่มหลังอาหารช่วยให้รู้สึกสบายท้อง

นางชอบมันจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น แผนการอันเลือนรางในใจนางก็ดูเหมือนจะชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ... แล้วนางก็อยากจะบอกท่าทีของนางที่มีต่อฮั่วซู่ และจุดประสงค์ที่ฮั่วซู่ให้เข้าใกล้เขา

อย่างไรก็ตาม ยังไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่ดีที่สุด

"ตามข้ามา"

เล่อจื่อไม่รู้ว่าฮั่วตู้จะไปที่ใด เพียงตอบรับด้วยความนอบน้อม แล้วรีบตามเขาไป

จนกระทั่งก้าวเข้าไปในห้องนอน เล่อจื่อคิดว่าเขาต้องการพักผ่อนหลังอาหารกลางวัน แต่ฮั่วตู้กลับหมุนรถเข็นไปที่โต๊ะมะฮอกกานีกลางห้องโถง เล่อจื่อมองตามสายตาเขาไป

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใด ที่บนโต๊ะมะฮอกกานีเต็มไปด้วยสิ่งของมากมาย สิ่งเหล่านั้นล้วนใหม่เอี่ยมและหรูหรา ราวกับเป็นของขวัญวันแต่งงาน?

เล่อจื่อคาดเดาความหมายของเขา จึงเข็นเขาไปที่โต๊ะ

"เลือกสิ่งที่ชอบที่สุด"

ท่ามกลางเครื่องประดับทองคำและเงิน อัญมณี พลอยสีแดง และหนังสือภาพชื่อดังมากมาย กลับมีบางสิ่งที่ดูไม่เข้าพวก

มันคือขลุ่ยหยกขาว

เล่อจื่อหยิบขลุ่ยหยกขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แล้วก็ตกตะลึง

พี่สาวของนาง ผู้มีความสามารถและงดงาม เชี่ยวชาญการเล่นพิณและขลุ่ย ในอดีต ยามว่างนางชอบนั่งฟังพี่สาวเป่าขลุ่ยที่ศาลามู่เฟิง แล้วก็เผลอหลับไปอย่างเกียจคร้าน...

เมื่อเห็นนางเป็นเช่นนี้ ฮั่วตู้ก็เข้าใจ เขาเรียกนางกำนัลให้เข้ามาในห้องโถง แล้วสั่งให้พวกนางนำของขวัญที่เหลือทั้งหมดไปทิ้ง

เล่อจื่อได้สติ อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง "ทั้งหมด...ทิ้งไปหรือเพคะ?"

ฮั่วตู้ยกยิ้มมุมปาก หยิบขลุ่ยหยกจากมือนางไปอย่างเป็นธรรมชาติ เอ่ยอย่างใจเย็น

"แน่นอน นอกจากสิ่งที่ชอบที่สุดแล้ว สิ่งอื่นล้วนไร้ค่า"

กล่าวจบ เขาก็หมุนรถเข็นมุ่งหน้าไปยังเตียง

เล่อจื่อรู้สึกงุนงง สมบัติล้ำค่าเหล่านั้นจะไร้ค่าได้อย่างไร

นางไม่เข้าใจ

นางไม่เข้าใจคำพูดของฮั่วตู้ และยิ่งไม่เข้าใจตัวตนของฮั่วตู้

เมื่อนางหันกลับไป ฮั่วตู้ก็นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงแล้ว ในมือยังคงถือหนังสือเล่มเดิมที่เขาเปิดอ่านเมื่อคืน ส่วนฮั่วเสี่ยวหลี่ที่นอนหลับอยู่บนตักฮั่วตู้เป็นเวลานาน เมื่อตื่นขึ้นก็ลากขาที่พิการเดินไปมาอย่างตื่นเต้น

เล่อจื่อค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้เตียง จู่ๆ ก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร

"อยากนอนหรือไม่" ฮั่วตู้เงยหน้ามองนาง