บทที่ 11 ความจริงใจ

สายลมหนาวแห่งราตรีพัดผ่านบานหน้าต่างที่เปิดกว้างเข้ามา เล่อจื่อรู้สึกถึงไอเย็นยะเยือกที่แผ่ซ่านไปทั่วกาย ใบหน้าซีดเผือดของนางอยู่ใกล้ชิดกับฮั่วตู้เพียงลมหายใจกั้น

แม้กระทั่งเสียงหัวใจของนางที่เต้นระรัว เขาก็ยังได้ยิน ริมฝีปากแดงระเรื่อของนางเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ เขาไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่าเป็นเพราะความกังวลใจ หรือเพราะถูกลมหนาวพัดผ่าน

ลมหนาวพัดปอยผมที่ร่วงหล่นลงมาปรกใบหน้าของเล่อจื่อจนยุ่งเหยิง ฮั่วตู้โน้มตัวลง เอื้อมมือไปสางปอยผมให้อยู่หลังใบหูของนางอย่างแผ่วเบา ก่อนเอ่ยว่า

"ในเมื่อองค์ชายสามเชิญเจ้าไป จะไปหรือไม่ไป ย่อมขึ้นอยู่กับเจ้า"

เล่อจื่อชะงักไปครู่หนึ่ง นี่เขากำลังโยนคำถามกลับมาให้นางอีกแล้วหรือ

ครู่ใหญ่ นางพยักหน้า สบตากับฮั่วตู้ "ฝ่าบาทจะรอหม่อมฉันกลับมาได้หรือไม่เพคะ หม่อมฉัน...มีเรื่องอยากจะบอกฝ่าบาท

ฮั่วตู้เพียงยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบคำถาม

เมื่อเป็นเช่นนั้น เล่อจื่อก็ถือว่าเขาตอบตกลง นางลุกขึ้นยืน ปิดหน้าต่างเพื่อกันลมหนาว "ลมหนาวเช่นนี้ เป็นอันตรายต่อร่างกาย ฝ่าบาทควรดูแลพระองค์เองด้วยเพคะ"

หลังจากเล่อจื่อจากไป ห้องหนังสือก็ค่อยๆ อบอุ่นขึ้นเพราะหน้าต่างถูกปิด เมื่อไม่มีลมหนาวพัดผ่าน ร่างกายก็ค่อยๆ อบอุ่นขึ้น แต่ความอบอุ่นเช่นนี้กลับทำให้ฮั่วตู้หงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาราวกับทรมานร่างกายตนเอง สัมผัสความรู้สึกของการมีชีวิตอยู่ท่ามกลางความเจ็บปวด

ยิ่งเจ็บปวด ความทรงจำก็ยิ่งฝังลึก

เจ็บปวดจนถึงไขกระดูก

เขาเท้าคาง ต้องการจะผลักหน้าต่างให้เปิดออก แต่ผลักไปได้ครึ่งทาง กลับเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ แววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ในที่สุดก็ล้มเลิกความตั้งใจ หันหลังเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ หยิบพู่กันขึ้นมาเขียนตัวอักษรลงบนกระดาษสา

'กิ่ง'

ฮั่วตู้จ้องมองตัวอักษรนั้นเนิ่นนาน ความสับสนที่หายไปนานกลับผุดขึ้นมาในใจอีกครั้ง

"ต้นไม้มากมายในโลกนี้ ต้นไม้ใหญ่แข็งแกร่ง ไม้พุ่มบอบบาง แต่เมื่อพายุฝนมาเยือน ล้วนไม่อาจหลีกหนีการทำลายล้าง ทว่า กิ่งไม้ที่หักง่ายที่สุด กลับยังคงดิ้นรนมาได้ไกลถึงเพียงนี้..."

ครู่ใหญ่ เขาก็จับกระดาษขยำเป็นก้อน โยนลงตะกร้าอย่างไม่ใส่ใจ

มีโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งซ่อนตัวอยู่ไม่ไกลจากจวนอ๋อง รถม้าหยุดลงอย่างช้าๆ หน้าโรงเตี๊ยม

ทันทีที่เล่อจื่อลงจากรถม้า ก็มีคนเดินเข้ามาหา บุรุษผู้นี้ นางรู้จัก และคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ฉินหยู ข้ารับใช้คนสนิทที่ติดตามฮั่วซู่ไปยังแคว้นหลี่ตั้งแต่ยังเด็ก

"องค์หญิง...บ่าวจะพาท่านขึ้นไปข้างบน"

เล่อจื่อพยักหน้า นิ่งไปครู่หนึ่งจึงเอ่ย "ฉินหยู เรียกข้าผิดแล้ว"

ฉินหยู อ่อนโยนสะอาดสะอ้าน รูปร่างไม่สูง อายุราวต้นยี่สิบ แต่ดูราวกับเด็กหนุ่มอายุสิบห้าสิบหก เมื่อได้ฟังคำพูดของเล่อจื่อ จึงรู้ตัวว่าลืมเปลี่ยนคำเรียก รีบกล่าวแก้ตัว

"บ่าวปากพล่อย ขอบพระทัยพระชายาที่เตือนสติ"

นานแล้วที่ฉินหยูไม่ได้มองสีหน้าของนาง แต่เขาก็มองไม่เห็นอารมณ์ความรู้สึกของนาง ได้แต่ถอนหายใจ องค์หญิงน้อยผู้เฉลียวฉลาด คงไม่มีวันกลับมาแล้ว

คิดดังนั้น ดวงตาของฉินหยูก็แดงก่ำ

ฮั่วซู่รออยู่บนชั้นสองของโรงเตี๊ยมด้วยความกระวนกระวาย จนกระทั่งเห็นร่างที่คุ้นเคยงดงามปรากฏขึ้น เขาก็ดีใจจนเนื้อเต้น รีบสาวเท้าเข้าไปหา

"จื่อจื่อ!"

เห็นเล่อจื่อใบหน้าซีดเซียว จึงรีบสั่งฉินหยู

"เติมเตาผิงอีกเตา!"

ภายในห้องพักมีเตาผิงตั้งอยู่สองเตา บนโต๊ะมีธูปจุดอยู่เป็นไม้จันทน์หอมที่เล่อจื่อชอบ

"ไม่ต้องยุ่งยากขนาดนั้น" เล่อจื่อเผยรอยยิ้ม แววตาอ่อนโยน

"พี่ฮั่วซู่ พวกเราพูดกันเร็วๆ เถอะ อย่าให้ฮั่วตู้สงสัย"

ฮั่วซู่มีสีหน้าเย็นชาลงเล็กน้อย พยักหน้าเห็นด้วย ฉินหยูเดินออกจากห้องพักอย่างรู้หน้าที่ ปิดประตูลง

ภายในห้องเหลือเพียงเขาและนางสองคน มองใบหน้างดงามที่คุ้นเคย ฮั่วซู่มีสีหน้าเจ็บปวด เขาเข้าไปใกล้เล่อจื่อ จับมือนางไว้ เอ่ยถาม

"เจ้าสบายดีหรือไม่"

เล่อจื่อฝืนความรังเกียจในใจ เอ่ยเสียงแผ่ว "หม่อมฉันสบายดีเพคะ"

ได้ยินดังนั้น ฮั่วซู่หัวเราะเสียงดัง เขาดีใจ เพราะ...

"ฮั่วตู้ยังไม่ได้แตะต้องเจ้าใช่หรือไม่"

ใจของเล่อจื่อกระตุกวูบ

นอกจากจวนอ๋องแล้ว ดูเหมือนว่าตำหนักตะวันออกก็มีสายลับของเขาอยู่ด้วย

ไม่ทันได้คิดมาก นางเอ่ยปากเสียงเบา น้ำเสียงแฝงความขัดเขิน

"เพคะ..."

ผิวพรรณดุจหิมะค่อยๆ แดงระเรื่อ ฟันขบเม้มริมฝีปากแดงเบาๆ ดูงดงามยั่วยวน เมื่อตกอยู่ในสายตาของฮั่วซู่ ยิ่งทำให้เขาตื่นเต้น

เขาแปลกใจ มีเสน่ห์เช่นนี้ ฮั่วตู้จะทนได้อย่างไร

"พี่ฮั่วซู่"

สติกลับคืนมา รอยยิ้มบนใบหน้าของฮั่วซู่ค่อยๆ จางหายไป ฮั่วตู้ไม่ได้แตะต้องนาง นั่นหมายความว่า นางยากที่จะเข้าใกล้เขาได้

เช่นนั้น แผนการของเขาจะสำเร็จเมื่อใด

ฮั่วตู้คืออุปสรรคเดียวในเส้นทางสู่ตำแหน่งรัชทายาทของเขา มีเพียงฮั่วตู้ตาย เขาจึงจะขึ้นครองราชย์ได้อย่างชอบธรรม แต่ฮั่วตู้กลับวางตัวราวกับไม่สนใจสิ่งใด ทว่า องครักษ์เงา มือสังหารที่เขาส่งไป แม้กระทั่งหญิงงามต่างแดนที่เสด็จแม่แสร้งส่งไปปรนเปรอ ล้วนหายสาบสูญไร้ร่องรอย แม้แต่ศพก็หาไม่พบ...

แต่เขากลับจับผิดฮั่วตู้ไม่ได้!

"จื่อจื่อ" ฮั่วซู่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงหยิบผงยาที่ห่อด้วยกระดาษซึ่งซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมา

"ยานี้ไม่มีสีไม่มีกลิ่น เจ้าสามารถผสมลงในอาหาร น้ำชา หรือเหล้า หาทางให้ฮั่วตู้กิน เพียงสิบวัน ต่อให้เป็นเซียนต้าหลัวก็ไม่อาจช่วยชีวิตเขาได้!"

ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งตื่นเต้น เว้นวรรคไปครู่หนึ่ง แต่แววตากลับมืดมนลงอีกครั้ง

"จื่อจื่อ...หากจำเป็น เจ้าต้องอดทนต่อความคับแค้นใจบ้าง ยอมตกเป็นของเขาก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล ข้าไม่ถือสา..."

อกของฮั่วซู่ยิ่งรู้สึกอึดอัด เขารู้ดีแก่ใจว่าตนเองได้เอ่ยคำโกหกออกไป

เขาแคร์ แคร์จนแทบบ้า! บุรุษใดบ้างจะทนเห็นหญิงที่ตนรักถูกผู้อื่นชิงไปได้!

เห็นความขัดแย้งในใจเขา เล่อจื่อยิ้มบาง รับถุงยาไว้ แต่ดวงตากลับพร่ามัว

"ตกลงเพคะ...หม่อมฉันจะเชื่อฟังพี่ฮั่วซู่"

เกรงว่าฮั่วตู้จะผิดสังเกต ฮั่วซู่จึงไม่รั้งนางไว้ ให้ฉินหยูไปส่งนางลงไปข้างล่าง

"องค์หญิง..."

ทันทีที่เล่อจื่อเหยียบม้าเหยียบ ก็ได้ยินเสียงฉินหยูเรียกนางเบาๆ นางขมวดคิ้วหันกลับไปมอง

ฉินหยูหน้าแดงก่ำ หยิบห่อขนมจากอกเสื้อยัดใส่มือเล่อจื่อ จากนั้นก็วิ่งหนีไปทันที

เล่อจื่อนั่งอยู่ในรถม้า แกะเชือกผูกห่อกระดาษออก ปรากฏว่าเป็นขนมเปี๊ยะดอกเหมยที่คุ้นเคย ตอนที่เขาหยิบออกมาก่อนหน้านี้ นางก็ได้กลิ่นหอมแล้ว

เป็นขนมที่นางชอบที่สุดมาโดยตลอด

จมูกของนางแสบร้อน จ้องมองขนมเปี๊ยะดอกเหมย จนกระทั่งรถม้าหยุดลง

สารถีบอกให้นางลงจากรถด้านนอก

เล่อจื่อมองขนมเปี๊ยะดอกเหมยเป็นครั้งสุดท้าย ทิ้งไว้ในรถม้าโดยไม่นำติดตัวไปด้วย

ฮั่วซู่กลับจวนด้วยความสิ้นหวัง

คำนวณเวลาดูแล้ว เวลานี้ จื่อจื่อคงกำลัง...อย่างที่เขาพูด ร่วมรักกับฮั่วตู้ในห้อง บรรเลงเพลงรักอยู่กระมัง

คิดดังนั้น เขาก็รู้สึกใจลอย เมื่อเข้าไปในห้องนอน ก็สะดุดธรณีประตู เซไปข้างหน้า มีมือบางนุ่มนวลประคองข้อมือเขาไว้

เสียงของเหวินหนัวดังขึ้น "บ่าวถวายบังคมฝ่าบาท"

แสงเทียนในห้องนอนสลัวราง

เป็นคำสั่งพิเศษของฮั่วซู่

ใบหน้าตรงหน้ามีส่วนคล้ายเล่อจื่ออยู่หกเจ็ดส่วน ในแสงสลัวเช่นนี้ ก็เพียงพอที่จะทำให้เขาคิดว่าเป็นนางจริงๆ

ในอดีต เขาเข้าแคว้นหลี่ในฐานะตัวประกัน วางตัวอย่างมีมารยาท ปฏิบัติต่อผู้คนด้วยความอ่อนโยน แม้ในพิธีแต่งงานของเล่อจื่อ ฮ่องเต้หลี่จะพระราชทานสาวงามให้ แต่เขาก็ยังไม่กล้าล่วงเกินแม้แต่น้อย

ยิ่งไปกว่านั้น ฮ่องเต้หลี่และฮองเฮาหลี่รักใคร่กลมเกลียว ในวังหลังแคว้นหลี่ไม่มีสนมหรือนางบำเรอ มีเพียงฮองเฮาเท่านั้น

ดังนั้น บุรุษของราชวงศ์ต้าหลี่จึงไม่เหมือนกับราชวงศ์ต้าฉี หลังจากที่ชายหนุ่มแต่งงานแล้ว ก็สามารถมีอนุภรรยาและมีความสัมพันธ์กับสตรีได้...

บุตรที่เกิดก็ถือว่าเป็นบุตรที่ถูกต้องตามกฎหมาย

สีหน้าไม่มีความสุขของฮั่วซู่ไม่อาจรอดพ้นสายตาของฉีโหว นางรู้ดีว่าบุตรชายคิดเช่นไรกับเล่อจื่อ จึงพยายามทุกวิถีทางที่จะหาสาวใช้ที่มีรูปร่างหน้าตาคล้ายคลึงกันมาให้ เพื่อช่วยให้เขาคลายความหดหู่ใจ

เมื่อคืนนี้ เมื่อได้ลองลิ้มรส ฮั่วซู่ก็รู้ซึ้งถึงรสชาติ มองใบหน้าขาวเนียนของหญิงสาวตรงหน้า เขาก็อดใจไม่ไหว

เขาอุ้มหญิงสาวขึ้น โยนลงบนเตียงอย่างหยาบโลน

เอื้อมมือหยิบผ้าแพรสีขาวนวลที่หัวเตียงซึ่งเตรียมไว้ ปิดตาหญิงสาว ผูกปมไว้ด้านหลังศีรษะ

สิ่งที่ไม่เหมือนเล่อจื่อที่สุดก็คือดวงตา

ดวงตาแบบนั้น มีเล่ห์เหลี่ยม ยากที่จะหาคนที่มีดวงตาแบบเดียวกันได้ในโลก

เมื่อปิดตาลง ใบหน้านี้ก็มีความคล้ายคลึงกับเล่อจื่อแปดเก้าส่วน

ฮั่วซู่ฉีกเสื้อผ้าบางๆ บนร่างหญิงสาวออกอย่างลวกๆ เอื้อมมือจับไหล่บาง ก้มลงปลดปล่อยอารมณ์อย่างบ้าคลั่ง ม่านเตียงสั่นไหว เสียงครางเบาๆ ของหญิงสาวดังเล็ดลอดออกมา...

"อย่า อย่าส่งเสียง" ฮั่วซู่ยกมือขึ้นปิดปากนาง ปิดกั้นเสียงหอบหายใจจากลำคอ

หากนางส่งเสียง ก็จะยิ่งไม่เหมือนเล่อจื่อ

ในช่วงเวลาที่สับสน ฮั่วซู่พึมพำอย่างแผ่วเบา

"จื่อจื่อ..."

ร่างของหญิงสาวสั่นเทา แต่ฮั่วซู่ไม่ได้สนใจ

เขาไม่รู้จักชื่อของนาง แต่ก็ไม่สำคัญ

เขาตั้งชื่อใหม่ให้กับนางเมื่อคืนนี้แล้ว