บทที่ 59 อธิษฐาน"ข้าจะระมัดระวัง"

ฮั่วตู้ยอมรับว่าข้อเสนอของตาแก่หยินนั้นเย้ายวนใจมากจริงๆ

เล่อจื่อภายใต้แสงแดด อบอุ่นและสดใส เขาตกตะลึงครู่หนึ่ง ถึงกับเริ่มพิจารณาข้อเสนอนี้อย่างจริงจัง

แต่เพียงชั่วครู่เท่านั้น

คนสองคนที่เอาชีวิตรอดด้วยความเกลียดชัง จะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับจินตนาการได้อย่างไร

ฮั่วตู้หัวเราะ ไม่ตอบคำถามของหยินฉางซั่ว

ความเงียบและสีหน้าของเขาก็เป็นคำตอบสำหรับหยินฉางซั่วแล้ว

เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปข้างๆ เล่อจื่อ มองตามสายตาของนางไปยังภาพวาดดอกบัวหิมะในตำราแพทย์ เงาของเขาทาบทับ ดอกบัวหิมะที่สดใสบนหน้ากระดาษพลันมืดมัวลง...

สายลมพัดพากลิ่นหอมของดอกมิ้นท์ เล่อจื่อจึงปิดตำราแพทย์ลง ลุกขึ้นยืน มองฮั่วตู้ เพราะคำพูดของลุงหยิน ทำให้นางพิจารณาใบหน้าของเขาอย่างละเอียดโดยไม่รู้ตัว นางวาดภาพน้องสาวฝาแฝดของเขาในใจ

เล่อจื่อไม่มีวันลืมรอยเลือดบนร่างของพี่ชาย ทุกครั้งที่นึกถึง นางก็เจ็บปวด... พี่น้องเชื่อมต่อกันด้วยสายเลือด สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของกันและกันจริงๆ หรือ

เช่นนั้น สายสัมพันธ์ระหว่างฝาแฝดก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นไปอีก?

"ไปกันเถอะ"

เสียงของฮั่วตู้ดึงสติของนางกลับมา นางพยักหน้า เดินไปยังห้องด้านในกับเขา

"ลุงหยิน พวกเราขอตัวก่อนเพคะ" เล่อจื่อกล่าวลาลุงหยินพร้อมกับรอยยิ้ม

หยินฉางซั่วส่งพวกเขาที่หน้าประตู มองดูพวกเขาจากไป เขาถอนหายใจอย่างเงียบๆ จนกระทั่งรถม้าลับสายตา

เขาหวังว่าเด็กสองคนนี้จะอยู่ห่างไกลจากปัญหา มีชีวิตที่มีความสุข แต่เขาก็มองออกว่าพวกเขามีเรื่องราวมากมาย ไม่อาจจากไปได้ง่ายๆ

เขามองดูท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ถูกเมฆหนาปกคลุม ความกังวลในใจก็ยิ่งหนักอึ้ง

ระหว่างทางกลับ อารมณ์ของคนทั้งสองกลับกัน

เล่อจื่อก้มมองถุงยาข้างๆ ครั้งนี้ฮั่วตู้หยิบมามากมาย คงจะใช้ได้นาน บางที ก่อนที่สมุนไพรจะหมด พี่สาวของนางก็คงจะหายดี

ใจของนางว้าวุ่น หมดเรี่ยวแรง ได้แต่ปล่อยให้ร่างกายไหวไปตามรถม้า

สายตาที่เหม่อลอยเหลือบไปเห็นขาขวาของฮั่วตู้ ภาพของดอกบัวหิมะก็ปรากฏขึ้นในหัว ดอกไม้นั้นหายากมากจริงๆ หรือ

ฮั่วตู้จ้องมองนางอย่างเงียบๆ ไม่ยากเลยที่จะดูออกจากสีหน้าหม่นหมองของนางว่าตาแก่หยินต้องพูดอะไรกับนางบ้าง แต่เขาก็รู้ดีว่าตาแก่หยินรู้จักกาลเทศะ คงไม่เล่าทุกอย่างให้ฟัง

เล่อจื่อคิดมากมาย นางไม่รู้ว่าตัวเองต้องการทำอะไร ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร หัวใจอึดอัดมานาน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร นางเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม พูดสิ่งที่คิดโดยไม่ทันคิด

"ข้ากอดท่านได้หรือไม่"

ภายในรถม้าเงียบสงัด แม้แต่เสียงหายใจก็เหมือนจะหายไป

ดวงตาคมดุจเหล็กของฮั่วตู้ลึกล้ำขึ้น หัวใจของเขาราวกับหยุดเต้น เขามองดวงตาแดงๆ ของนาง ลืมตอบคำถามของนางไปชั่วขณะ

ความเงียบนี้ยาวนานเกินไป เล่อจื่อจึงหันหน้าหนีอย่างประหม่า เอื้อมมือไปเปิดม่านรถม้า ปล่อยให้ลมหนาวข้างนอกพัดผ่านใบหน้า

ขอเพียงแค่พัดพาความรู้สึกวุ่นวายในใจออกไป

"เข้ามา"

มือที่จับม่านรถม้าหยุดชะงัก เล่อจื่อมองตามเสียง มองดูดวงตาที่ลึกล้ำของเขา นางมองอารมณ์ของเขาไม่ออก จึงคิดว่าคำพูดของเขาเป็นการอนุญาต

นางขยับไปข้างๆ เขากอดคอเขาแน่น

รถม้าบังเอิญผ่านเส้นทางที่เต็มไปด้วยก้อนกรวด ตัวรถสั่นเล็กน้อย ฮั่วตู้จึงยกแขนขึ้น โอบเอวของนางไว้ เพื่อให้นางกอดเขาได้อย่างมั่นคง

สัมผัสได้ถึงแรงที่เอว เล่อจื่อก็ร้องไห้ออกมา นางไม่รู้ว่าเหตุใดจึงร้องไห้ แต่ความรู้สึกปวดร้าวในใจทำให้นางหยุดไม่ได้ นางซบหน้าลงบนไหล่ของเขา ถูน้ำตาบนลำคอของเขา

นางร้องไห้อยู่นาน ราวกับต้องการระบายความอัดอั้นในใจออกมา

แต่จะเรียกว่าความอัดอั้นได้อย่างไร

ค่อยๆ เล่อจื่อก็หยุดร้องไห้ เงยหน้าขึ้นอย่างเขินอาย นางผละออกจากอ้อมแขนของเขา ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตาบนลำคอของเขา

น้ำตาของนางทำให้หน้าอกของเขาเปียก

"ขอโทษเพคะ..." เสียงของนางแหบแห้งและแผ่วเบา

ฮั่วตู้มองดูหางตาแดงๆ ของนาง ยกมือขึ้นลูบหัวของนาง ถามว่า

"เหตุใดเจ้าจึงร้องไห้"

เล่อจื่อก้มหน้าลง หลบสายตา โกหกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"หม่อมฉันเป็นห่วงอาการของพี่สาว..."

ฮั่วตู้มีสีหน้าเรียบเฉย ครางรับเบาๆ

ไม่เปิดโปงคำโกหกของนาง

เขาวางมือบนหัวของนาง ให้นางซบไหล่ของเขาเหมือนเดิม พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"นอนพักสักหน่อย"

ไม่รู้ว่าร้องไห้จนเหนื่อยหรือไม่ หลังจากที่เล่อจื่อหลับตาลง ไม่นานนักนางก็หลับไปจริงๆ...

ลมหายใจแผ่วเบาของนางสัมผัสลำคอของเขา ฮั่วตู้มองดูใบหน้าของนาง จากนั้นก็ยกมือขึ้น ใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาที่ยังคงค้างอยู่ที่หางตาของนางเบาๆ

ส่วนน้ำตาบนขนตา เขาโน้มตัวลงจูบเบาๆ

รสชาติของน้ำตาสัมผัสปลายลิ้น ที่แท้น้ำตาของนางนั้นขม

รสขมค่อยๆ แผ่ซ่านไปถึงหัวใจ เขาซ่อนรสชาตินั้นไว้ที่ก้นบึ้งหัวใจ

เมื่อคนทั้งสองกลับมาถึงจวนอ๋อง ก็พลบค่ำแล้ว

ทันทีที่ก้าวเข้าไปในจวน อันซวนก็เข้ามารายงานด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"ฝ่าบาท มีราชโองการจากในวัง ให้พระชายาเดินทางไปยังอารามฝูซีพร้อมกับครอบครัวของพระสนม เพื่อสวดมนต์ขอพร"

ฮั่วตู้มีสีหน้าเย็นชา

เขาเกือบลืมธรรมเนียมของแคว้นต้าฉีนี้ไปแล้ว...

เล่อจื่อขมวดคิ้ว มองอันซวนอย่างสงสัย

"กราบทูลพระชายา นี่เป็นธรรมเนียมของแคว้นต้าฉี ก่อนวันปีใหม่ พระสนมและพระชายาต้องไปสวดมนต์ขอพรที่อารามฝูซี เป็นเช่นนี้มาหลายปีแล้ว ไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดจะออก"

"ส่งคนไปทูลฮองเฮาว่าพระชายาไม่สบาย ครั้งนี้จะไม่ไป" ฮั่วตู้สั่ง

อันซวนพยักหน้า กำลังจะถอยออกไป

"เดี๋ยวก่อน!" เล่อจื่อรั้งเขาไว้

"อย่าบอกว่าไม่ไป"

เล่อจื่อครุ่นคิดครู่หนึ่ง ดึงแขนเสื้อของฮั่วตู้

"ฝ่าบาท หม่อมฉันต้องไปเพคะ"

ฮั่วตู้มองนางครู่หนึ่ง พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"เอาล่ะ ตามใจเจ้า"

อันซวนพยักหน้า ถอยออกไป

คนทั้งสองเดินกลับไปที่ห้องนอนเงียบๆ ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไร เล่อจื่อรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร การเดินทางไปกับฮองเฮาอันตรายมาก แต่ถ้านางไม่ไป ฮองเฮาก็ยิ่งสงสัยหรือไม่

เส้นทางที่นางเลือกนั้นเต็มไปด้วยอันตราย

บางเรื่อง นางหลีกเลี่ยงได้ครั้งเดียว แต่ไม่ใช่ทุกครั้ง

เดิมทีเล่อจื่ออยากจะปรึกษากับฮั่วตู้ แต่หลังจากที่เขากลับมาถึงห้องนอนและเก็บข้าวของเสร็จ เขาก็นอนลงบนเตียงโดยไม่ให้นางมีโอกาสพูด...

แสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่อยากคุยกับนาง

นางจึงได้แต่นอนลงข้างๆ เขา พูดเบาๆ ว่า

"หม่อมฉันจะระวังตัว"

แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ

ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้วจริงๆ

พวกเขาทั้งสองไม่มีอารมณ์กินอาหารเย็น ต่างแสร้งหลับตาลง แต่ความจริงแล้วไม่ได้หลับเลยตลอดทั้งคืน

          ...

เช้าวันรุ่งขึ้น

ตอนที่เล่อจื่อออกไป ฮั่วตู้ก็ยังคงนอนหันหลังให้นาง ไม่สนใจนาง นางถอนหายใจในใจ เดินไปที่ข้างเตียง ห่มผ้าห่มให้เขา แล้วหันหลังเดินออกจากห้อง

หลังจากที่นางปิดประตูห้องนอนเบาๆ ไม่ถึงครึ่งเค่อ คนบนเตียงก็เปิดผ้าห่มออกอย่างแรง หยิบไม้เท้าหยกขาว ลุกขึ้นยืน เดินไปทางห้องน้ำด้วยสีหน้าบึ้งตึง

เสียงไม้เท้ากระทบพื้นดังก้องในความเงียบ...

อารามฝูซีอยู่ไกลจากเมืองหลวง และตั้งอยู่บนพื้นที่สูง ดังนั้นยิ่งใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง อุณหภูมิโดยรอบก็ยิ่งลดต่ำ ลง

เมื่อขบวนเสด็จของเหล่าสตรีในวังมาถึง ท้องฟ้าก็มืดแล้ว เจ้าอาวาสจัดที่พักให้พวกนางแต่เช้า เพื่อให้เชื้อพระวงศ์และขุนนางได้พักผ่อนก่อน จนกระทั่งถึงวันพรุ่งนี้จึงจะเริ่มพิธีสวดมนต์ขอพรอย่างเป็นทางการ

ถึงเวลาอาหารเย็น ทุกคนก็มารวมตัวกัน กินอาหารเจในอาราม เดินทางมาทั้งวัน ทุกคนต่างเหนื่อยล้า จึงแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อนหลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ

หลี่เหยาเดินถือโคมไฟนำหน้าเล่อจื่อ ส่องสว่างทางเดินบนพื้น แต่หลังจากเดินไปได้สักพัก ก็เห็นมีคนยืนรออยู่ไม่ไกล

เป็นเสิ่นชิงเหยียนกับสาวใช้ของนาง

เล่อจื่อขมวดคิ้วอย่างสงสัย ไม่รู้ว่านางมาทำอะไร

หลี่เหยาที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจ รีบปกป้องเล่อจื่อด้วยความระมัดระวัง ท้ายที่สุด เสิ่นชิงเหยียนก็เป็นคนของฮั่วซู่ ต้องระวังไว้ก่อน หลี่เหยากลัวว่านางจะทำร้ายคุณหนูของนาง

เสิ่นชิงเหยียนเห็นดังนั้นก็ยิ้ม นางก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว พูดเบาๆ ว่า

"ไม่ต้องกังวล ข้าแค่อยากคุยกับเจ้าสองสามคำ ได้หรือไม่"

เล่อจื่อมองดูใบหน้าของเสิ่นชิงเหยียน เพิ่งจะพบนางในงานเลี้ยงในวังครั้งที่แล้วเอง หญิงสาวที่สดใสในชุดสีเหลืองทองอร่ามในวันนั้น กลับกลายเป็น เช่นนี้ได้อย่างไร

ความเหนื่อยล้าระหว่างคิ้วนั้นเด่นชัด ใบหน้าซีดเซียวราวกับคนป่วย

เสิ่นชิงเหยียนเห็นเล่อจื่อเงียบอยู่นาน ก็คิดว่านางไม่อยากคุยกับนาง ในเมื่อเป็นเช่นนั้น นางก็ไม่ฝืน นางพยักหน้าเล็กน้อย

"ขออภัย"

"เดี๋ยวก่อน" เล่อจื่อรีบรั้งนางไว้ ลมกลางคืนหนาวเหน็บ นางกระชับเสื้อคลุมตัวยาว

"ข้างนอกหนาว เข้าไปคุยข้างในกันเถอะ"

คนทั้งสองเดินเคียงข้างกันอย่างเงียบๆ จนกระทั่งเข้าไปในห้องของเล่อจื่อ หลี่เหยากับลู่หยิงยืนรออยู่หน้าห้องอย่างรู้ใจ คอยดูต้นทางให้คุณหนูของตน

"เชิญนั่ง" เล่อจื่อพูดเบาๆ

เมื่อครู่เสิ่นชิงเหยียนไม่เกรงใจ เล่อจื่อก็ไม่เกรงใจเช่นกัน

หลังจากที่เสิ่นชิงเหยียนนั่งลง เล่อจื่อก็ถามขึ้น

"มีเรื่องสำคัญอะไรหรือ"

เสิ่นชิงเหยียนปิดปาก ไอสองสามครั้ง แล้วเงยหน้าขึ้นพยักหน้า นางอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็หยุดลง ครู่หนึ่งนางก็ลุกขึ้นยืน ยกมือขึ้นแก้เชือกเสื้อคลุมตัวยาวสีแดงเข้ม

นางปล่อยให้เสื้อคลุมตัวยาวร่วงลงพื้น พื้นเย็นๆ แข็งๆ ราวกับมีเลือดเปรอะเปื้อน... จากนั้นนางก็ดึงปกเสื้อสีแดงอ่อนออก ม้วนแขนเสื้อขึ้น...

รอยแดงบนคอและแขนของนางปรากฏชัดเจนต่อหน้าต่อตาเล่อจื่อ นางเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง ปิดปาก มองเสิ่นชิงเหยียนอย่างไม่อยากจะเชื่อ