บทที่ 8 หยอกล้อ

"ไม่ขาดทุน" ฮั่วตู้ตอบอย่างตรงไปตรงมา

"เจ้าสวยกว่าเสิ่นชิงเหยียนมาก"

เล่อจื่อยิ้ม ตอบว่า "ฝ่าบาทก็ดูดีกว่าเพคะ"

เมื่อได้ยินดังนั้น ฮั่วตู้ก็หยุดเดิน เล่อจื่อจึงต้องหยุดตาม มองเขาด้วยความสงสัย

แสงจันทร์สว่างไสว ส่องกระทบใบหน้า ทำให้พวงแก้มของทั้งสองขาวผ่องดุจหยก

ฮั่วตู้เอนตัวไปทางเล่อจื่อ อาศัยแรงของนาง ยกไม้เท้าขึ้นเคาะขาขวาของตนเอง แค่นเสียง

"ดูดีไปก็เท่านั้น ก็แค่คนพิการ"

เล่อจื่อยิ้ม พยุงเขา ให้เขาพิงตนเอง "ก็แค่เดินช้ากว่าคนอื่นเท่านั้น"

แววตาของนางจริงใจ อ่อนโยน

จู่ๆ ฮั่วตู้ก็รู้สึกหงุดหงิดใจ

เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงผลักนางออกเบาๆ เมื่อเว้นระยะห่างจากนางแล้ว เขาก็เดินต่อไปข้างหน้าโดยใช้ไม้เท้า

เมื่อมาถึงตำหนักตะวันออก ฮั่วตู้ก็ตรงไปที่ห้องหนังสือ นั่งอยู่เป็นเวลานาน จนกระทั่งดึกดื่น เขาจึงกลับไปยังห้องนอน

คนบนเตียงหลับตาพริ้ม ฮั่วตู้นอนลงด้านนอก มองนางเงียบๆ เห็นขนตาของนางสั่นไหวเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่ายังไม่หลับ

ฮั่วตู้ไม่ได้พูดอะไรเพื่อจับผิดนาง

ในเมื่อชอบแสดงนัก พรุ่งนี้เขาจะเชิญนางไปดูละครดีๆ สักเรื่อง ดูซิว่านางจะทนดูได้หรือไม่

เขาจินตนาการถึงปฏิกิริยาที่นางอาจจะมี มุมปากก็ยกยิ้มโดยไม่รู้ตัว

…

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น

เมื่อเล่อจื่อตื่นขึ้น ฮั่วตู้ก็ไม่อยู่บนเตียงแล้ว นางรีบลุกขึ้น วันนี้เป็นวันขึ้นปีใหม่ นางต้องไปคารวะฮองเฮา นางไม่มีเวลาคิดว่าฮั่วตู้หายไปไหน รีบแต่งตัว แล้วรีบไปที่ตำหนักหย่งหนิง

"ขอคำนับฮองเฮาเพคะ"

"ไม่ต้องมากพิธี เชิญนั่ง"

หลังจากนั่งลง ฮองเฮาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน แนะนำทุกคนให้เล่อจื่อรู้จักทีละคน

ผู้ที่อยู่ในห้องโถงล้วนเป็นสนมและพระชายา รวมถึงเสิ่นชิงเหยียนที่นางเคยพบในงานเลี้ยงเมื่อวาน ซึ่งตอนนี้นั่งอยู่ข้างๆ ฮองเฮาอย่างสนิทสนม อีกฝั่งหนึ่งของฮองเฮามีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ มองนางด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

"นี่คือหลานสาวของข้า หลินอวี้เซียน" ฮองเฮายิ้ม

"ยังไม่เคยพบกับพระชายาเลย"

หลินอวี้เซียนมีรูปลักษณ์ที่แตกต่างจากเสิ่นชิงเหยียนที่ดูอ่อนโยน ดวงตาของนางดูแข็งกร้าว ค่อนข้างคล้ายฮองเฮา นางเม้มริมฝีปาก ลุกขึ้นยืน คำนับเล่อจื่ออย่างเสียไม่ได้

"ขอคำนับพระชายาเพคะ"

เล่อจื่อยิ้มน้อยๆ "ไม่ต้องมากพิธี"

บรรยากาศในตำหนักหย่งหนิงเต็มไปด้วยความชื่นมื่น เล่อจื่อหัวเราะ พูดคุยกับทุกคน ดื่มชาร้อน รับประทานขนม ในที่สุด ฮองเฮาก็เริ่มเหนื่อย ทุกคนจึงขอตัวกลับ

หลี่เหยาประคองเล่อจื่อเดินออกจากตำหนักหย่งหนิง เดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงใสดังมาจากด้านหลัง

"พระชายา โปรดรอด้วยเพคะ!"

เล่อจื่อหันกลับไป เห็นหลินอวี้เซียนรีบเดินมาหานาง นางโค้งคำนับเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า

"ข้าพึ่งมาถึงแคว้นต้าฉี คงมีบางเรื่องที่ยังไม่รู้"

"เชิญพูด"

"เช่นนั้นข้าจะพูดตรงๆ" หลินอวี้เซียนกัดริมฝีปาก ใบหน้าแดงระเรื่อ

"หากไม่ใช่เพราะท่านอาจะให้ข้าแต่งงาน ตอนนี้คนที่แต่งงานกับองค์ชายรัชทายาทก็คงเป็นข้า!"

เล่อจื่อตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็มีรอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า

เข้าใจแล้ว

มิน่าล่ะ เด็กสาวคนนี้ถึงมองนางด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

"ถึงแม้ตอนนี้เจ้าจะเป็นพระชายา แต่ท่านพี่ไม่ชอบเจ้า! ไม่ช้าก็เร็ว เขาจะแต่งงานกับข้า"

เล่อจื่อมองใบหน้าเอาแต่ใจของหลินอวี้เซียน พยักหน้า

"อืม ข้ารู้แล้ว"

หลินอวี้เซียนมองแผ่นหลังที่เฉยเมยของเล่อจื่อ พูดไม่ออก  นางไม่โกรธ ไม่กังวลเลยหรือ? นี่หมายความว่า นางไม่ได้มีใจให้ท่านพี่?

ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดี!

เมื่อกลับถึงตำหนักตะวันออก ก็ยังไม่เห็นฮั่วตู้ แต่กลับพบอันซวนที่ใบหน้าซีดเซียว ดูอ่อนแอ

"ขอคำนับพระชายา" อันซวนโค้งคำนับ

"ฝ่าบาทเสด็จกลับจวนอ๋องแล้ว ให้ข้ารอรับพระชายา พาไปที่จวนอ๋องพ่ะย่ะค่ะ"

เล่อจื่อพยักหน้ารับคำ

อันซวนกล่าวขอบคุณอีกครั้ง "ขอบพระทัยพระชายาที่ประทานยาให้"

"เรื่องเล็กน้อย ท่านอันไม่ต้องมากพิธี"

จวนอ๋องไม่ได้อยู่ไกลจากวัง นั่งรถม้าไม่นานก็ถึง

"พระชายา ฝ่าบาทเชิญพระองค์ไปชมการแสดงด้วยกันพ่ะย่ะค่ะ"

เล่อจื่อพึ่งก้าวเข้าไปในจวน เมื่อได้ยินคำพูดนี้ก็ตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็พูดว่า

"เช่นนั้น รบกวนท่านอันนำทางด้วย"

อันซวนมองหลี่เหยาที่อยู่ข้างๆ นาง แต่ไม่ได้พูดอะไร เล่อจื่อรู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร จึงให้หลี่เหยากลับไป ให้นางไปจัดการที่ห้องนอน

ระหว่างทางที่เดินตามอันซวนไปยังลานด้านตะวันออก เล่อจื่อไม่มีอารมณ์ที่จะสนใจทิวทัศน์ของจวน เอาแต่คิดว่าฮั่วตู้ต้องการให้นางเห็นอะไร?

อันซวนหยุดอยู่หน้าหอคอยโดยไม่รู้ตัว

"ข้าขอส่งพระชายาเพียงเท่านี้ ฝ่าบาทมีรับสั่ง ให้พระองค์เข้าไปข้างในเพียงลำพังพ่ะย่ะค่ะ"

เล่อจื่อพยักหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้าวเข้าไปในหอคอย ทันทีที่เข้าไปในห้อง กลิ่นคุ้นเคยก็ลอยเข้าจมูก แม้จะจางมาก แต่ก็ทำให้นางขนลุกซู่ในทันที

กลิ่น...คาวเลือด

ภายในหอคอยค่อนข้างมืด เล่อจื่อสะกดความรู้สึกไม่สบายในท้อง เรียกเบาๆ

"ฝ่าบาทเพคะ?"

"ขึ้นมา"

เสียงของฮั่วตู้ดังมาจากชั้นสอง เล่อจื่อเดินขึ้นบันไดทีละก้าว มือที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวสั่นเล็กน้อย กลิ่นคาวเลือดที่ลอยเข้าจมูกก็ยิ่งแรงขึ้นเรื่อย ๆ...

พื้นหอคอยปูด้วยไม้มะฮอกกานี แม้แต่บันไดก็เช่นกัน ฮั่วตู้ฟังเสียงฝีเท้าที่เหยียบลงบนบันไดดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งกว้างขึ้น

จนกระทั่งเห็นร่างสีแดงซีดปรากฏขึ้น

ที่แท้ วันนี้นางสวมชุดกระโปรงสีแดง

ก็ดี

ฮั่วตู้ใช้นิ้วชี้เคาะโต๊ะมะฮอกกานี พูดอย่างไม่ใส่ใจ

"มานั่ง"

หลังจากเล่อจื่อนั่งลงบนเก้าอี้ข้างโต๊ะมะฮอกกานี สายตาก็จับจ้องไปข้างหน้า

เป็นเวทีสูงครึ่งหนึ่ง เล็กกว่าเวทีทั่วไปมาก

ด้านบนมีเสาไม้มะฮอกกานีตั้งอยู่

แต่นางไม่เชื่อว่าฮั่วตู้จะเชิญนางมาดูการแสดง ในทางกลับกัน ความรู้สึกขนลุกกลับผุดขึ้นในใจ

หอคอยนี้ เวทีนี้ ช่างแปลกประหลาด...

"เจ้าชอบของหวานหรือไม่"

เล่อจื่อเอียงศีรษะ เห็นฮั่วตู้กำลังรินชาร้อนให้นาง ยังคงเป็นรสชาติเย็นๆ ที่คุ้นเคย นางขานรับอย่างใจลอย

ฮั่วตู้ยิ้ม ยื่นมือไปหยิบถ้วยใบเล็กที่อยู่ด้านข้าง เปิดฝาออก กลิ่นหอมหวานเข้มข้นก็ลอยออกมา

เป็นน้ำเชื่อมหนึ่งถ้วย

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบรสชาติหวาน แต่ก็ยังอดทน เทน้ำเชื่อมลงในชา คนด้วยช้อนเงินเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนไปไว้ในมือของเล่อจื่อ

"งานแต่งงานจัดขึ้นอย่างเร่งรีบ ข้าไม่ได้เตรียมของขวัญดีๆ ให้เจ้า" น้ำเสียงของฮั่วตู้เฉยเมย

"คิดไปคิดมา ข้าอยากจะเชิญเจ้ามาชมการแสดงดีๆ ด้วยกัน นี่เป็นงานอดิเรกที่กู้ผิงชอบ พระชายาจะให้เกียรติหรือไม่"

เขาพูดประโยคคำถาม แต่น้ำเสียงกลับเย็นชา

เล่อจื่อจะกล้าปฏิเสธได้อย่างไร นางพยักหน้า ตอบตกลง

ทันทีที่พูดจบ ก็มีข้าราชบริพารลากชายคนหนึ่งที่เนื้อตัวเปื้อนเลือด ผมเผ้ายุ่งเหยิง ขึ้นไปบนเวที มัดไว้กับเสาไม้มะฮอกกานี จากนั้น ข้าราชบริพารก็ยื่นหน้าไม้ขนาดเล็กที่ประณีตให้

ฮั่วตู้มองคนที่อยู่ข้างๆ ที่ดูตกใจเล็กน้อย พูดช้าๆ

"เจ้าก่อนหรือข้าก่อน"

เล่อจื่อเบิกตากว้าง พูดไม่ออก

ก่อน...ก่อนอะไร?

"ขออภัย ข้าลืมไปว่าเจ้าคงทำไม่ได้"

เขาหยุดครู่หนึ่ง พูดจาหว่านล้อม "เช่นนั้นก็มานี่"

ในเมื่อเขาพูดเช่นนั้น เล่อจื่อก็ต้องทำตาม

"นั่งลง"

เล่อจื่อยืนอยู่ตรงหน้าฮั่วตู้ ตาเบิกกว้าง ข้างๆ เขาไม่มีเก้าอี้ หรือว่าเขาต้องการให้นางนั่งบน...

เมื่อเห็นนางนิ่งอึ้ง ฮั่วตู้ก็แค่นเสียง

"แค่ขาพิการ นั่งก็ไม่เสียหาย"

พูดจบ เขาก็ไม่รีบร้อน แต่จ้องมองใบหน้าของเล่อจื่ออย่างใจเย็น มีแววตาหยอกล้อ เล่อจื่อจึงต้องกัดฟันทน ค่อยๆ นั่งลงบนตักเขาเบาๆ ไม่กล้าทิ้งน้ำหนักตัวลงไป...

เมื่อเห็นดังนั้น ฮั่วตู้ก็ยกมือขึ้นโอบรอบเอวบาง ดึงนางเข้ามาใกล้เขาเล็กน้อย

ความสับสน ตื่นตระหนก อับอาย ... อารมณ์ต่างๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของเล่อจื่อในคราวเดียว ทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาของฮั่วตู้ แม้แต่ฝ่ามือที่โอบรอบเอวบางของนาง ก็สามารถสัมผัสได้ถึงแรงสั่นสะท้านของร่างกายนาง

โอ้ เขานึกว่านางจะใจเย็นเสียอีก

แค่นี้เองหรือ?

ยังไม่ได้เริ่มเลย! ก็สั่นสะท้านเช่นนี้แล้ว?