บทที่ 22 เจ้าช่างร้ายกาจจริง ๆ

"ฝ่าบาทว่าข้าบ้าหรือเพคะ" เล่อจื่อหัวเราะ

"แบบนี้ ยิ่งเหมาะกับฝ่าบาทหรือไม่เพคะ"

ไม่ได้ยินคำตอบ เล่อจื่อขมวดคิ้ว กำลังจะหันไปมอง ก็รู้สึกหน้ามืด ใบหน้าของนางถูกกดลงบนหมอน หมดสติไป

ใบหน้าของฮั่วตู้ยังคงแดงก่ำ แต่ดวงตาเย็นเยียบ ปลายนิ้วมีหยดน้ำ เขารู้สึกถึงรสหวานในลำคอ จากนั้นก็กระอักเลือดออกมา

ครู่ใหญ่ สีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

"เจ้ามันอะไรกันแน่" ฮั่วตู้มองใบหน้าของเล่อจื่อ เห็นน้ำตาคลอหน่วยอยู่บนขนตายาว เขาใช้นิ้วปาดน้ำตา จากนั้นก็เลียนิ้ว

รสหวานปนขมในปาก ผสมกับน้ำตาของนาง

ขมขื่น

เขาจะไม่ปล่อยให้นางสมหวัง

เขาต้องทำให้นางหน้าแดงก่ำ ดวงตาพร่ามัว ออดอ้อนเขา ขอร้องเขา พูดในสิ่งที่เขาต้องการ

"หนาว..." เล่อจื่อเม้มริมฝีปาก ร่างกายสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว การเสียเลือดทำให้นางหนาวสั่น

"อันซวน" ฮั่วตู้เรียกด้วยน้ำเสียงทุ้ม

อันซวนที่รออยู่ข้างนอกห้องยา รีบเข้ามา "ฝ่าบาทมีรับสั่ง"

"เติมเตาผิงอีกสองเตา"

อันซวนตกตะลึง ติดตามฝ่าบาทมานาน ไม่เคยเห็นฝ่าบาทใช้เตาผิงในห้อง แต่ตอนนี้...

เขาไม่กล้าพูดอะไร เพียงแค่พยักหน้า

ไม่นาน เตาผิงก็ถูกนำมา ห้องยาอบอุ่นขึ้นอย่างรวดเร็ว

ฮั่วตู้ขมวดคิ้ว เขายังคงเกลียดความรู้สึกสบายๆ ที่อบอุ่นเช่นนี้ มองคนที่กำลังหลับใหล เห็นลมหายใจของนางค่อยๆ สงบลง ริมฝีปากเริ่มมีเลือดฝาด

เขาแปลกใจที่พบว่า หัวใจของเขาที่เครียดอยู่ ในที่สุดก็ได้วางลง

เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เล่อจื่อ หัวเราะเยาะตัวเอง

ฮั่วตู้ ฮั่วตู้ เจ้าช่าง...

เจ้ามันคนใจร้าย

ก้าวออกจากห้องยา ฮั่วตู้พูดกับอันซวน

"เรียกสาวใช้ของนาง มาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาง"

อันซวนพยักหน้า

มองแผ่นหลังของฮั่วตู้ อันซวนรู้สึกว่า ฝ่าบาทดูเหมือนจะเปลี่ยนไป แต่เปลี่ยนไปอย่างไร เขาพูดไม่ได้...

มุมด้านทิศเหนือของจวนอ๋อง มีห้องดอกไม้ เป็นห้องต้องห้าม นอกจากเขาแล้ว คนในจวนห้ามเข้าโดยไม่ได้รับอนุญาต

ฮั่วตู้ผลักประตู เดินเข้าไปอย่างช้าๆ

ภายในห้อง ไม่ได้มีดอกไม้หลากหลายชนิด มีเพียงดอกไม้ชนิดเดียว ถึงแม้จะมีหลายสี แดง ม่วง ขาว...

ดอกป๊อปปี้

ตอนเด็ก เส้นเอ็นขาขวาของเขาขาด รักษาไม่หาย เจ็บปวดทรมาน หมอหลวงหมดหนทาง เพื่อไม่ให้เขาตาย ฮ่องเต้ต้าฉีจึงนำยาต้องห้ามในวัง ไป๋ลั่วเฟิน มาใช้

เมื่อใช้ยานี้ เขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกต่อไป แต่เมื่ออาการบาดเจ็บที่ขาค่อยๆ ดีขึ้น เขาก็ติดยา

ฮั่วตู้จึงได้รู้ว่า เหตุใดไป๋ลั่วเฟินจึงเป็นยาต้องห้าม

นอกจากบรรเทาอาการปวด ยานี้ยังทำให้ติดยา

หากย้อนเวลากลับไปได้ เขาขอตาย ดีกว่าต้องทนทุกข์ทรมานจากการเลิกยาอีกครั้ง ในช่วงเวลานั้น เขามีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น เหมือนผี เหมือนตกอยู่ในนรก...

ถึงแม้เขาจะลองกินยามาแล้วนับร้อย แต่ก็เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดจากการเลิกยา

ฮั่วตู้หลับตาลง ไม่อยากนึกถึงอดีต

เขาสร้างห้องดอกไม้นี้ขึ้นมา เพื่อเตือนตัวเอง

ความแค้น มิอาจลืม การติดยา มิอาจลืม

เขาเดินเข้าไปใกล้ดอกไม้ เอื้อมมือเด็ดดอกป๊อปปี้ จ้องมอง กลีบดอกสีแดงสด งดงาม และอันตราย

แต่ฮั่วตู้ไม่เคยกลัวอันตราย

ครู่หนึ่ง ฮั่วตู้ก็หัวเราะ คำตอบปรากฏขึ้นในใจ

ผ่านไปหลายปี ในที่สุด เขาก็พบเจอสิ่งที่ร้ายแรงกว่าดอกป๊อปปี้

เล่อจื่อ

หากไม่อยากทำลาย ก็ลองดู

ฮั่วตู้อยากรู้ เขาจะติดหรือไม่ หากติดจริงๆ ก็เลิกอีกครั้ง

ถ้าเลิกไม่ได้ล่ะ ความหยิ่งยโสในใจ ทำให้เขาดูถูกคำถามนี้

หัวเราะ

จะเลิกไม่ได้อย่างไร

ตลกสิ้นดี

เล่อจื่อลืมตาขึ้นอย่างงุนงง สบตากับดวงตาแดงก่ำสองคู่

"คุณหนูตื่นแล้ว!" หลินเยว่เช็ดน้ำตา

"ทำไมถึงได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ บ่าวตกใจแทบตาย"

หลี่เหยาเช็ดน้ำตาอย่างเงียบๆ

เล่อจื่อพยายามลุกขึ้นนั่ง สาวใช้ทั้งสองรีบพยุงให้นางพิงหมอน เล่อจื่อก้มลงมอง เห็นว่าตัวเองใส่เสื้อผ้าใหม่แล้ว...

นอกจากปวดที่ไหล่ ก็ไม่มีอาการปวดที่อื่น

เช่นนั้น ฮั่วตู้ไม่ได้เข้าหอ และไม่ได้ฆ่านาง...

นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือว่ายาปลุกกำหนัดนั้นจะเป็นของปลอม

ศีรษะของนางมึนงง ในเวลานี้ ก็มีเสียงดังมาจากหน้าประตู เล่อจื่อเงยหน้าขึ้น เห็นคนคุ้นเคยเข็นรถเข็นเข้ามาอย่างช้าๆ

"ออกไป" น้ำเสียงเรียบเฉย

นี่เป็นการพูดกับหลี่เหยาและหลินเยว่ สาวใช้ทั้งสองมองหน้ากัน ถอยออกไป ปิดประตูให้

เล่อจื่อตกตะลึง

เมื่อคืน นางตัดสินใจจะตาย จึงกล้าพูดจาเหล่านั้น นางไม่คิดว่าตัวเองจะรอด...

เห็นฮั่วตู้ในเวลานี้ แก้มของนางก็แดงก่ำ รีบก้มหน้าลง ไม่กล้ามองเขา