บทที่ 29 มั่นคง"ข้ายินดีอย่างยิ่ง"

แสงเทียนในห้องนอนสว่างไสว ทำให้การเขียนหนังสือไม่ทำให้ปวดตา แต่ในเวลานี้ ใบหน้าของเล่อจื่ออยู่ใกล้กับซอกคอของฮั่วตู้ มุมตาของนางสามารถมองเห็นเงาของคนสองคนที่กอดกันอยู่บนพื้นได้อย่างชัดเจน...

ไส้เทียนแกว่งไหวเบา ๆ เงาบนพื้นก็แกว่งตาม แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือท่าทางของคนทั้งสอง  ใกล้ชิดและแยกจากกันไม่ได้

รอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเล่อจื่อจืดลงเล็กน้อย ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ ราวกับตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ

ฝ่ามือที่โอบรอบเอวของเขาคลายออก ฮั่วตู้โอบไหล่ของเล่อจื่อไว้รักษาระยะห่างจากนาง

"ตอนนี้เจ้าเขียนอย่างอื่นได้หรือยัง?"

เล่อจื่อจ้องมองดวงตาสีพีชคู่นั้นอย่างตั้งใจ พยายามหาอารมณ์ที่แตกต่างจากก้นบึ้งของดวงตา

ไม่มี ยังคงมีเพียงความเฉยเมยและเหินห่าง ไม่ต่างจากในอดีต

เล่อจื่อถอนหายใจออกมาแล้วยิ้ม

โชคดีที่ความคิดฟุ้งซ่านเมื่อครู่น่าจะเป็นเพียงภาพลวงตาของนาง บางครั้งเล่อจื่อก็ขัดแย้งในตัวเองมาก

ในแง่หนึ่ง นางหวังว่าฮั่วตู้จะชอบนาง เพื่อที่นางจะได้ไม่ต้องรู้สึกอึดอัดมากเกินไปในการทำสิ่งต่าง ๆ ในทางกลับกัน นางกลัวว่าฮั่วตู้จะชอบนางมากเกินไป ซึ่งทำให้นางกังวลมากกว่าที่เขาไม่ชอบนาง

แม้ว่าจะไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันนานนัก แต่เล่อจื่อก็สัมผัสได้ถึงรังสีอันตรายที่แผ่ออกมาจากฮั่วตู้ ยิ่งไปกว่านั้น เขาดูเหมือนจะสามารถอ่านใจคนได้ ความคิดของเขาละเอียดรอบคอบแต่เยือกเย็น

เล่อจื่อรู้ดีว่าการยั่วยุคนแบบนี้ ถ้าไม่ระวังก็เหมือนเล่นกับไฟ

ความจริงแล้ว ฮั่วตู้ดีกับนางมาก ทำให้นางซึ่งเป็นถึงองค์หญิงของประเทศที่พ่ายแพ้ ยังคงสามารถใช้ชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรีในแคว้นต้าฉี เขาถึงกับยอมให้นางแก้แค้น

เล่อจื่อคิดว่าระหว่างนางกับฮั่วตู้ พวกเขาสามารถเป็นพันธมิตรที่ต่างฝ่ายต่างใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกัน หรือสหายร่วมรบที่มีเป้าหมายเดียวกัน นอกเหนือจากนั้น ไม่สามารถมีความรู้สึกอื่นใดได้

แม้ว่าฮั่วตู้จะไม่ได้เข้าร่วมในสงครามที่แคว้นฉีทำลายแคว้นหลี่ แต่ตั้งแต่วันที่กองทัพฉีก้าวเข้าสู่เมืองหลวงของแคว้นหลี่ ก็มีกำแพงที่ไม่อาจลบเลือนกั้นกลางระหว่างตระกูลเล่อแห่งแคว้นหลี่และตระกูลฮั่วแห่งแคว้นต้าฉี

อย่างไรก็ตาม เรื่องหนึ่งก็คือเรื่องหนึ่ง ในแง่ของความยุติธรรม เล่อจื่อตกใจที่รู้ว่านางกับฮั่วตู้มีความคล้ายคลึงกันอย่างน่าอัศจรรย์ ดังนั้น นางจึงคิดที่จะช่วยฮั่วตู้รักษาบัลลังก์เป็นการตอบแทน

โดยมีเงื่อนไขว่าฮั่วตู้จะไม่ขัดขวางการแก้แค้นของนาง รวมถึงการฆ่าบิดาของเขา... ฮั่วชางหยุน

มันยากหรือไม่?

เลือดข้นกว่าน้ำ นางช่างเพ้อฝัน

ดังนั้นบางครั้งเล่อจื่อจึงหวังว่าฮั่วตู้จะทำอะไรตามใจตัวเอง เช่น ร่างกายของนาง หรือใช้ความสัมพันธ์ของนางกับฮั่วซู่เพื่อช่วยเขาแสวงหาผลประโยชน์...

ถ้าเป็นเช่นนั้น ในอนาคตเมื่อพวกเขาหันมาต่อต้านกัน นางจะได้ไม่ต้องรู้สึกละอายใจมากนัก

ฮั่วตู้มองดูเล่อจื่อที่กำลังเหม่อลอย แต่ไม่ได้พูดอะไรเพื่อเร่งเร้า

เขารู้ดีว่านางมีความคิดที่ซับซ้อน ถูกต้องแล้ว หากคนที่ถูกทรยศยังคงไร้เดียงสาเหมือนเดิม ก็คงเป็นคนโง่

เทียนไขลุกไหม้จนถึงไส้เทียน ส่งเสียงแตกเล็กน้อย

ดวงตาของเล่อจื่อขยับเล็กน้อย ความคิดของนางถูกดึงกลับมา นางหลุบตาลงและถอนหายใจเงียบ ๆ

ข้าคิดมากเกินไปจริง ๆ บางทีเขาอาจจะมองข้าเป็นแค่ของเล่น! ทำไมต้องกังวลใจด้วย

เมื่อเห็นเงาบนพื้นอีกครั้ง เล่อจื่อก็เงยหน้าขึ้น สีหน้ากลับมาเป็นปกติ พยักหน้า นางยังคงนั่งอยู่บนตักของฮั่วตู้ ค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้โต๊ะ เขียนหนังสือ...

ครู่หนึ่ง นางก็หยิบกระดาษขึ้นมายื่นให้ฮั่วตู้

ฮั่วตู้ยื่นมือออกไปรับอย่างสบาย ๆ มองดูเนื้อหาบนกระดาษอย่างไม่ใส่ใจ เป็นคำ

เงาไม้เต็มไปด้วยกิ่งก้านสาขา

เขาหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้ตั้งใจเลียนแบบลายมือของฮั่วซู่ คำเหล่านี้น่าจะเขียนด้วยวิธีปกติของนาง

ลายมือเรียบร้อยและเฉียบขาด ไม่เหมือนลายมือของหญิงสาวทั่วไปที่อ่อนช้อย

"นี่คือ?"

เล่อจื่อกระพริบตาแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ขอบคุณฝ่าบาทเพคะ"

เมื่อได้ยินดังนั้น ฮั่วตู้ก็เหลือบมองนาง บนใบหน้าขาวซีดปรากฏแววตาแห่งความรังเกียจ

ความหมายชัดเจนมาก

แค่คำพูดไร้สาระไม่กี่คำ เจ้าก็กล้าขอบคุณหรือ?

"น้ำใจเล็กน้อย"

ฮั่วตู้แค่นเสียงเบา ๆ เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้หูของนางแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

"ตอนเด็ก ๆ ข้าไม่ได้ตั้งใจเรียน พระชายาช่วยอธิบายให้ข้าฟังหน่อยได้หรือไม่ ว่าเงาไม้เต็มไปด้วยกิ่งก้านสาขาหมายความว่าอย่างไร?"

เขาหยุดครู่หนึ่ง จงใจรัดเอวของเล่อจื่อให้แน่นขึ้นเพื่อดึงนางเข้ามาใกล้ ริมฝีปากบาง ๆ ดูเหมือนจะแตะปลายหูของนางเบา ๆ ก่อนจะถามต่อไปว่า

"เงาไม้เต็มไปด้วยกิ่งก้านสาขา…. อย่างไร?"

ลมหายใจเย็น ๆ พัดผ่านใบหู แก้มของเล่อจื่อเริ่มแดงก่ำ

เริ่มอีกแล้ว!

จงใจตีความผิด

เล่อจื่อรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่นางไม่อยากทำตามที่เขาต้องการทุกครั้ง นางวางมือบนไหล่ของฮั่วตู้ ลุกขึ้นยืน จับมือของเขาแล้ววางลงบนหัวใจของนาง พูดเบา ๆ ว่า

"เต็มไปด้วยความหมาย ตอนนี้ฝ่าบาทครอบครองทุกส่วนในใจของข้าแล้ว!"

ฮั่วตู้ยิ้มและฟังนางพูดจาไร้สาระ ความกังวลใจเมื่อครู่นี้หายไป นางสามารถกลับไปเป็นคนหน้าไหว้หลังหลอกได้อย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าตั้งแต่ต้นจนจบ ทุกครั้งที่นางจงใจเข้าใกล้และลองใจ ล้วนมีจุดประสงค์

ฮั่วตู้เพียงแค่ดึงมือกลับ จ้องมองดวงตาจิ้งจอกคู่นั้น ดวงตาของเขาล้ำลึก

สายตาของฮั่วตู้เดาได้ยาก เมื่อเล่อจื่อรู้สึกประหม่า บาดแผลที่ไหล่ของนางก็รู้สึกเจ็บแปลบ นางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

"เจ็บแผลหรือ?"

เล่อจื่อส่งเสียงในลำคอ

"เล็กน้อยเพคะ..."

"นั่งลงบนเตียง" ฮั่วตู้จนใจ ไปหยิบกล่องยาสำรองในห้องนอน ก่อนที่เขาจะเข็นรถเข็นไปถึงเตียง เล่อจื่อก็ถอดรองเท้าและถุงเท้าแล้วนั่งลงบนเตียง แกะกระดุมเสื้อสามเม็ดบนสุดออกอย่างรู้หน้าที่ แล้วดึงผ้าลงมาที่ไหล่ขวา...

เมื่อเห็นดังนั้น ลูกกระเดือกของฮั่วตู้ก็เคลื่อนขึ้นลงเบา ๆ

"เล่อจื่อ เจ้ารู้จักคำว่า 'ละอาย' หรือไม่?"

เล่อจื่อเบะปาก คิดในใจ "ข้าถูกส่งมาถึงที่แล้ว ท่านยังไม่อยากได้อีกหรือ?" ถึงกับเร่งเร้า ยาปลุกกำหนัดก็ไม่ได้ผล ข้าจะใส่หรือไม่ใส่เสื้อผ้าก็คงไม่ต่างกัน

แน่นอนว่านางไม่กล้าพูดออกมา

ฮั่วตู้เหลือบมองนาง เริ่มแกะผ้าพันแผลที่แผลของนางออก ทายาและพันแผลใหม่อีกครั้ง

หลังจากเสร็จสิ้น ฮั่วตู้ก็เก็บกล่องยาไว้ข้าง ๆ ทันใดนั้นเล่อจื่อก็นึกถึงบาดแผลที่ถูกพันไว้ที่ไหล่ของนางเมื่อตื่นนอนตอนเช้า นางคิดว่าฮั่วตู้ไม่ได้กลับมานอนที่ห้องเมื่อคืน

จิงซินน่าจะเป็นคนช่วยพันแผลให้ แต่ตอนนี้นางเพิ่งรู้ตัวว่าวิธีการพันแผลเหมือนกัน ตั้งแต่นางได้รับบาดเจ็บ ฮั่วตู้ก็ดูแลนางด้วยตัวเองมาโดยตลอด

"เมื่อคืนฝ่าบาทเป็นคนให้ยานี้ข้าหรือเพคะ?" เล่อจื่อถามอย่างลองเชิง

"ไม่ใช่ข้า" ฮั่วตู้ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ประชดประชัน

"หรือจะเป็นผี?"

เล่อจื่อหัวเราะออกมา น้ำเสียงร่าเริง "ข้าเข้าใจแล้ว ฝ่าบาทใส่ใจข้ามาก ตั้งแต่ข้าได้รับบาดเจ็บ ฝ่าบาทต้องเป็นห่วงมากแน่ ๆ เลย? ข้าเห็นว่าฝ่าบาทดูโทรมมาก"

ฮั่วตู้พูดไม่ออก เขาจับไหล่ของนางให้นางนอนลง ดึงผ้าห่มมาห่มให้

"โรคหลงตัวเองของพระชายารุนแรงขึ้นจริง ๆ"

หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบไม้เท้าหยกขาวข้าง ๆ เตรียมจะวางบนกล่องยาเพื่อลุกขึ้น แต่ก็ถูกมือเรียวเล็กคว้าแขนเสื้อไว้ เขาจึงหันไปมองนาง

"ฝ่าบาท เมื่อแผลที่ไหล่ของข้าหายดีแล้ว พวกเรา..." ดวงตาของเล่อจื่อมุ่งมั่นและมีรอยยิ้ม

"ร่วมหอกันเถอะเพคะ"

เกรงว่าเขาจะรู้สึกไม่เต็มใจ นางจึงเสริมว่า "ข้าเต็มใจมากเพคะ"

นางเห็นว่าฮั่วตู้สนใจนาง แต่ไม่รู้ว่ามากแค่ไหน แต่นางไม่อยากเห็นสถานการณ์เกินความคาดหมาย แม้ว่าฮั่วตู้จะไม่ตกหลุมรักนาง แต่ถ้าเกิดขึ้นล่ะ? ถ้าคนบ้าผู้นี้จริงจังกับนาง มันจะร้ายแรงเกินไป...

ว่ากันว่าบุรุษแห่งแคว้นต้าฉีชอบของใหม่และเกลียดของเก่า ปฏิบัติต่อสตรีเช่นเดียวกัน หลังจากได้มาครอบครองก็จะเบื่อหน่ายในไม่ช้า หลังจากที่พวกเขาร่วมหอ คงไม่นานก็จะกลายเป็นพันธมิตรที่บริสุทธิ์และรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยต่อกัน

เมื่อนางพูดจบ ดวงตาของฮั่วตู้ก็ลุกโชน แต่เขาไม่ได้ตอบ ครู่หนึ่งจึงถามว่า

"เล่อจื่อ เจ้าอายุเท่าใดแล้ว?"

เล่อจื่องุนงง ฮั่วตู้รู้จักอายุของนางอย่างชัดเจน แต่นางก็ยังตอบอย่างเชื่อฟัง "สิบหกเพคะ"

"สิบหก..." ฮั่วตู้หัวเราะ ส่ายหัวอย่างไม่เห็นด้วย จากนั้นก็หันไปจัดกล่องยาด้วยตัวเอง

แก้มของเล่อจื่อแดงก่ำ แล้วก็เริ่มซีดลง ดวงตาแดงเล็กน้อย นางหันหลังให้เขา กัดริมฝีปาก

น่าอายจัง ดูเหมือนจะถูกปฏิเสธอีกแล้ว

เอาเถอะ ฮั่วตู้น่าจะคิดว่านางเป็นคนที่น่าสนใจมากและไม่สนใจร่างกายของนางเลย ดูเหมือนจะไม่เป็นไร

ไม่นาน ฮั่วตู้ก็นอนลงบนเตียง ความอับอายเมื่อครู่นี้ยังไม่จางหาย เล่อจื่อจึงตัดสินใจหันหลังให้เขาและนอนหลับเช่นนี้ไปตลอดทั้งคืน

แต่ผ้าห่มบนตัวของนางก็ถูกยกขึ้น ข้อมือถูกจับไว้ ฮั่วตู้ดึงเบา ๆ กอดนางจากด้านหลัง จากนั้นนางก็ได้ยินเขาพูด เสียงของเขาแหบเล็กน้อย

"คิดดีแล้วหรือ?"