LOGINShare
บทที่ 34 ตัดสินใจ
Last Updated:
2025-02-23 19:04:38ยามเที่ยงวัน ท้องฟ้ามืดครึ้มราวกับจะขาดใจ
เล่อจื่อรีบร้อนเดินออกมาจากโถงใหญ่ อันซวนยืนอยู่หน้าประตู กราบทูลด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
“ถวายบังคมพระชายา บ่าวจับตัวหลี่เหยาได้ ห่างจากจวนหยางไปหนึ่งลี้ ตรัสว่าเป็นสาวใช้ของพระชายา จะจัดการอย่างไรก็สุดแล้วแต่พิจารณาเพคะ”
“ตกลง เจ้าถอยไปก่อน”
อันซวนพยักหน้ารับ ก่อนจะพาองครักษ์ออกไป
ลมแรงพัดโชย ความหนาวเหน็บพัดผ่านเข้ามาในโถงใหญ่ กระทบแผ่นหลังหลี่เหยาที่คุกเข่าอยู่ เล่อจื่อมองแผ่นหลังเล็ก ของนาง กดกลั้นความปวดร้าวในอก ก้าวเข้าไปในโถงใหญ่นั่งลงบนเก้าอี้
ครู่หนึ่ง นายบ่าวต่างเงียบงัน
บรรยากาศอึดอัดเช่นนี้ หลี่เหยาจึงทนไม่ไหว นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำ
“คุณหนู ข้า...”
เพียงสามคำ เสียงก็สำลัก
“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าเจ้าทำผิดสิ่งใด”
น้ำเสียงเย็นชาของเล่อจื่อ ทำให้หลี่เหยาใจหาย นางร้องไห้โฮ
“บ่าวผิดไปแล้ว บ่าวไม่ควรตัดสินใจเอง... แต่คุณหนู โปรดเชื่อใจบ่าวเถิด บ่าวสามารถเอาชีวิตหยางเหิงได้”
หลี่เหยารู้ดีว่าคุณหนูโกรธ คิดว่านางทำเรื่องวุ่นวาย แต่นางทำได้จริง ๆ นางทำได้
เล่อจื่อขมวดคิ้ว
เด็กสาวผู้นี้ ยังไม่เข้าใจอีกหรือ
เล่อจื่อโกรธจนแทบหายใจไม่ออก นางยกมือขึ้นปัดถ้วยชาบนโต๊ะด้วยความโมโห น้ำชาร้อน ๆ กระเด็นใส่แขนเสื้อ ส่วนใหญ่หกราดลงบนหลังมือ
ถ้วยชาแตกละเอียด หลังมือนางแดงก่ำ
เล่อจื่อไม่สนใจความเจ็บปวด นางเอ่ยว่า “แน่นอน เจ้าทำได้ หลี่เหยา ข้าไม่เคยสงสัยในความสามารถของเจ้า”
หลี่เหยาเบิกตากว้าง
เช่นนั้น เหตุใด...จึงไม่ยอมให้นางไปเล่า?
“แล้วอย่างไร? เจ้าอยากตายไปพร้อมกับคนสารเลวนั่นหรือ?” เล่อจื่อกำมือแน่น เมื่อนึกถึงแผนการของหลี่เหยา นางก็รู้สึกเจ็บปวด
“ข้าเห็นความสามารถของเจ้า และหวังว่าเจ้าจะช่วยข้า แต่ข้าไม่เคยคิดจะให้เจ้าใช้ชีวิตของเจ้ามาช่วยปูทางให้ข้า”
“เจ้าเป็นคน ไม่ใช่เครื่องมือ”
เล่อจื่อพิงพนักเก้าอี้ด้วยความอ่อนล้า นางอดถามตัวเองไม่ได้ว่า นางทำสิ่งใดผิดพลาดไปหรือไม่?
ในตอนแรก เลือกใช้หลี่เหยา จิงซิน และหลินเยว่ เพราะสนใจในข้อดีของพวกนาง ที่สามารถช่วยเหลือนางได้ แต่สถานการณ์เช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่สิ่งที่นางอยากเห็น
ความจงรักภักดีที่นางต้องการ ไม่ใช่เช่นนี้ นางไม่ต้องการให้ผู้บริสุทธิ์ต้องใช้เลือดเนื้อมาสร้างเส้นทางแห่งการแก้แค้นให้นาง
ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะมีชีวิตอยู่ และมีคุณค่าในตัวเอง
เมื่อนึกถึงเรื่องวันนี้ หากปราศจากฮั่วตู้ หลี่เหยาคงสูญสิ้นไปจากโลกนี้ราวกับมดตัวหนึ่ง...
เล่อจื่อเอามือทาบอกถอนหายใจ “หลี่เหยา เจ้าไปเถิด ข้าจะเตรียมเงินทองให้เจ้า ไม่ต้องกังวลเรื่องฮั่วซู่ ต่อไปนี้ เจ้าก็คือเจ้า จะไม่มีใครบงการเจ้าอีก”
หลี่เหยาตกตะลึงตั้งแต่เล่อจื่อเอ่ยปาก จนกระทั่งได้สติ นางโผเข้ากอดขาเล่อจื่อ ร้องไห้โฮ
“หลี่เหยาผิดไปแล้ว ข้ารู้ว่าข้าผิด คุณหนูอย่าไล่ข้าไป บ่าวสัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก บ่าวจะรักชีวิตตัวเอง...”
หลี่เหยาคุ้นชินกับการถูกบงการ ทำงานให้ผู้อื่น จนลืมไปว่าตนเองก็เป็นคน คนที่มีเลือดเนื้อ มีความรู้สึกเจ็บปวด
คำพูดของเล่อจื่อเมื่อครู่ เหมือนค้อนทุบลงกลางใจ ทำให้นางนึกขึ้นได้...
คุณหนูที่ดีเช่นนี้ นางจะจากไปได้อย่างไร?
เสียงสะอื้นไห้ปะปนกับคำปลอบโยน ทำให้เล่อจื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางไม่ได้อยากไล่หลี่เหยาไปจริง ๆ เพียงแต่ต้องทำให้หลี่เหยารู้สึกถึงความผิดพลาด
นางไม่อาจจ้องมองหลี่เหยาตลอดไป ต้องปล่อยให้หลี่เหยาเข้าใจอย่างแท้จริง จึงจะแก้ปัญหาได้อย่างเด็ดขาด
“เจ้าเข้าใจจริง ๆ หรือ”
หลี่เหยาเงยหน้าขึ้น พยักหน้าอย่างหนักแน่น
“ตกลง” เล่อจื่อพยุงนางลุกขึ้น
“อย่าให้มีครั้งต่อไป เจ้าออกไปก่อนเถิด”
“แต่ หยางเหิงผู้นั้น อันตรายเกินไป...” หลี่เหยาหน้าเศร้าหมอง
“คุณหนูบอกแผนการแก่บ่าวเถิด ท่านคอยดูอยู่ห่าง ๆ ให้บ่าวลงมือเอง ดีหรือไม่”
เล่อจื่อส่ายหน้าปฏิเสธ
นางรู้ว่าหลี่เหยากังวล และรู้ว่า หากหลี่เหยาลงมือ ย่อมไม่พลาดเป้าหมาย แต่...ความอัปยศอดสูและความแค้นในใจพี่สาว ทำให้นางไม่อาจปล่อยให้ผู้อื่นลงมือแทนได้ นางต้องลงมือเอง
หลี่เหยาเห็นดังนั้น จึงจำใจถอยออกไป
เล่อจื่อถอนหายใจ มองเศษถ้วยชาแตกเกลื่อนพื้นด้วยความหงุดหงิด กำลังจะเรียกคนมาทำความสะอาด ก็เห็นฮั่วตู้เข็นรถเข็นเข้ามาในห้องอย่างสบายอารมณ์
เล่อจื่อขมวดคิ้ว
คนผู้นี้อยู่ที่นี่นานเท่าใดแล้ว?
“ขว้างถ้วยชาเล่นสนุกหรือ”
เล่อจื่อเห็นสายตาฮั่วตู้จับจ้องเศษถ้วยชาบนพื้น จึงรีบเอ่ย
“ขออภัยเพคะ หม่อมฉันจะเรียกคนมาทำความสะอาดเดี๋ยวนี้”
“กลับมา”
เท้าที่ก้าวออกไปต้องชะงัก เล่อจื่อเดินกลับไปหาฮั่วตู้ ก้มหน้ากล่าวขอโทษอีกครั้ง
“ขออภัยเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำข้าวของเสียหาย จะไม่มีครั้งต่อไปแล้วเพคะ”
ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ
อย่างไรเสีย นางก็ทำผิดก่อน เล่อจื่อไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้น มือซ้ายก็ถูกยกขึ้น ก่อนจะรู้สึกเย็นวาบบนหลังมือ...
เล่อจื่อเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ เห็นฮั่วตู้ถือขวดครีม นิ้วมือขาวซีดจุ่มครีมสีขาวนวล ทาลงบนหลังมือแดงก่ำของนางอย่างเบามือ...
นางตกตะลึง พูดไม่ออก
“สั่งสอนสาวใช้ ยังทำตัวเองบาดเจ็บได้” ฮั่วตู้ไม่เงยหน้าขึ้น กล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“เจ้าช่างไร้ประโยชน์เสียจริง”
“ข้า...ข้าแค่เผลอ...”
ช่างน่าอายเสียจริง เล่อจื่อหน้าแดงก่ำ
ฮั่วตู้ปิดฝาขวดครีม คว้ามือขวาเล่อจื่อ วางขวดครีมลงบนฝ่ามือ
“นี่?” เล่อจื่อหยิบขวดครีมขึ้นมาด้วยความงุนงง
ฮั่วตู้หัวเราะ ยกเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย “วันละสามครั้ง ทาเองสิ ทำไม? อยากให้ช่วยทาหรือ”
“ไม่ ไม่เพคะ” เล่อจื่อกำขวดครีมแน่น ส่ายหน้า
“ขอบพระทัยเพคะ...”
ทันใดนั้น อันซวนก็เข้ามา คำนับฮั่วตู้ด้วยความเคารพ
“พระองค์ ทุกอย่างพร้อมแล้วพะยะค่ะ”
“ไปกันเถิด”
เล่อจื่อไม่รู้ว่าฮั่วตู้จะทำสิ่งใด แต่เมื่อนึกถึงเรื่องสำคัญที่ต้องทำในวันนี้ นางจึงคิดจะขอตัว
“พระองค์ หม่อมฉัน...”
ยังไม่ทันกล่าวจบ ฮั่วตู้ก็เข็นรถเข็นออกไป
รถเข็นหยกขาวเปล่งประกายเย็นเยียบ น่าเกรงขาม
เล่อจื่อไม่กล้าขัดขืน จึงจำใจไป
ระหว่างทาง เล่อจื่อยิ่งสงสัยมากขึ้น ทิศทางนี้...มุ่งหน้าไปยังที่พักของสาวใช้...
เมื่อเข้าใกล้ เล่อจื่อเห็นหลี่เหยาแบกห่อผ้า เดินตามองครักษ์สองคนออกมาจากห้อง...
เล่อจื่อหายใจติดขัด รู้สึกสังหรณ์ใจ
ฮั่วตู้จะปล่อยหลี่เหยาไปเช่นไร มิใช่ว่าให้นางจัดการหรือ?
“พระองค์ พวกเขากำลังพาหลี่เหยาไปที่ใด” เล่อจื่อเอื้อมมือดึงแขนเสื้อฮั่วตู้ ถามด้วยความร้อนใจ
“ขว้างถ้วยชาแล้ว เจ้าสบายใจหรือยัง” ฮั่วตู้กลับถามโดยไม่ตอบ
“หม่อมฉันสบายใจแล้ว” เล่อจื่อพยักหน้า “สบายใจจริง ๆ!”
“แต่ข้าคิดว่ายังไม่พอ”
เล่อจื่อฟังแล้วก็งุนงง นางรีบมองไปทางหลี่เหยา เห็นหลี่เหยาก้มหน้า ส่วนองครักษ์ที่เดินนำหน้าก็มีสีหน้าเคร่งขรึม...
นางตกใจ ฮั่วตู้ต้องการทำสิ่งใดกันแน่!?
“พระองค์สั่งให้พวกเขาหยุดเถิด” เล่อจื่อร้อนใจจนเสียงสั่น
“อย่าทำให้หลี่เหยาต้องลำบากใจเลย!” แต่ฮั่วตู้นิ่งเฉย ยังคงยิ้มจาง ๆ ไม่ตอบคำถาม
“ฮั่วตู้ ฝ่าบาท!”
เมื่อเห็นท่าทีเฉยเมย เล่อจื่อโพล่งเรียกชื่อเขาด้วยความโกรธ โดยไม่สนใจปฏิกิริยาของเขา นางรีบวิ่งไล่ตามหลี่เหยา...
“พวกเจ้าปล่อยนางไป!”
องครักษ์และหลี่เหยาหันกลับมามองด้วยความประหลาดใจ
“คุณหนู? เกิดเรื่องอันใดขึ้นเจ้าคะ” หลี่เหยาทำหน้างุนงง
“พวกเขากำลังพาเจ้าไปที่ใด” เล่อจื่อถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“เหตุใดเจ้าจึงแบกห่อผ้าด้วย”
“คุณหนูไม่รู้หรือเจ้าคะ หัวหน้าองครักษ์บอกว่า พระองค์จะย้ายที่พักของพวกบ่าวไปยังลานเรือนเหนือ จิงซินกับคนอื่น ๆ ไปถึงแล้ว...”
...เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร!
เล่อจื่อหน้าเหวอ หัวเราะแห้ง ๆ สองครั้ง ปล่อยให้หลี่เหยาเดินตามองครักษ์ไป
นางก้มหน้าหันหลังกลับ รู้สึกราวกับเท้าหนักอึ้ง
เมื่อครู่ นางเหมือนจะเรียกชื่อเขาเต็ม ๆ
ฮั่วตู้
เล่อจื่อเดินกลับไปหาฮั่วตู้ เงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาคมดุจพญาเหยี่ยว ที่แฝงไว้ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
Related chapters
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 35 ดำเนินการต่อ
วันนี้เล่อจื่อสวมชุดกระโปรงสีเหลืองอมชมพู นางยิ้มน้อย ๆ อย่างรู้สึกผิด แก้มแดงระเรื่อ ดวงตาสดใสฮั่วตู้หยิบไม้เท้าข้างกาย ลุกขึ้นยืน เล่อจื่อรีบเข้าไปประคอง พลางเปลี่ยนเรื่อง“เหตุใดพระองค์จึงให้พวกนางย้ายไปที่อื่นเพคะ”“เจ้าว่าอย่างไรเล่า”เล่อจื่อเม้มริมฝีปาก นางจะไปรู้ได้อย่างไร!“แค่ขว้างถ้วยชา ยังไม่พอ” ฮั่วตู้มองตรงไปข้างหน้า เอ่ยด้วยรอยยิ้ม“รื้อเรือนนี้เป็นอย่างไร”น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย ราวกับกำลังพูดเรื่องธรรมดาสามัญทว่า เล่อจื่อกลับไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้ คิ้วขมวดมุ่น ริมฝีปากแดงอิ่มเผยอเล็กน้อยด้วยความตกใจรื้อเรือน... ไม่จำเป็น!ฮั่วตู้ถามต่อ “เจ้าอยากลงมือเอง หรือดูคนอื่นรื้อ”นางเลือกไม่ทำได้หรือไม่?“แน่นอน ยังมีตัวเลือกที่สาม”เล่อจื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดว่าคนบ้าผู้นี้คงแค่พูดเล่น ทว่า ชั่วพริบตาต่อมา“หรือจะรื้อสาวใช้ของเจ้า”“…”ไม่มีทางเลือกใดป
Last Updated : 2025-02-23บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 36 คู่มือปฏิบัติ
ทันทีที่ย่างกรายเข้าสู่ตำหนักน้ำพุร้อน กลิ่นหอมของมวลดอกไม้ก็โชยมาแตะจมูกแต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หยางเหิงกลับรู้สึกหวาดกลัว ความเย็นยะเยียบแล่นเข้าสู่หัวใจ เขาหันกลับไปมอง เห็นองครักษ์เงาซ่อนตัวอยู่ใต้ชายคา จึงค่อยวางใจเสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย เขาสบถเบา ๆ ด่าตัวเองว่าขี้ขลาด“ท่านแม่ทัพหยางมาถึงแล้ว”เสียงใสกังวานดึงสติหยางเหิงกลับมา ไม่นานนัก ก็เห็นเล่อจื่อในชุดแดงเพลิง เดินออกมาจากมุมหนึ่ง โคมไฟส่องสว่างทั่วลานและทางเดิน ใบหน้างามของเล่อจื่อดูเปล่งปลั่งหยางเหิงชะงัก มองดวงตาเล่อจื่อที่แดงระเรื่อ หัวใจสั่นไหวช่างงดงามราวกับปีศาจแม้หยางเหิงจะชอบหญิงสาวอ่อนหวานน่ารัก แต่ชายใดเล่าจะต้านทานมารยาเช่นนี้ได้ หรือจะพูดอีกอย่างว่า ต่อให้ไม่ใช่บุรุษ ก็ยังต้องหลงใหล แม้เตือนตัวเองว่าอย่ามอง อย่าแตะต้องหญิงผู้นี้ แต่ใจเขาก็ยังคงหวั่นไหวเล่อจื่อยกยิ้ม เดินเข้ามาใกล้ เอ่ยถาม “ท่านแม่ทัพหยาง”หยางเหิงได้สติ ไอเบา ๆ เห็นว่ารอบกายเล่อจื่อไม่มีผู้ใด จึงถามว่า“พระชายา หลี่เหยาอยู่ที่ใด&rdqu
Last Updated : 2025-02-24บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 37 ความคับข้องใจ
บ่อน้ำพุร้อนในตำหนักหลังนี้ช่างมีรูปแบบแปลกตา บ่อกว้างขวางยิ่งนัก แต่กลับถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนด้วยม่านไหมเนื้อบางเบา มองลอดผ่านไปได้เลือนรางเล่อจื่อปลดอาภรณ์ที่เปียกชื้นออกจนหมด ก้าวลงสู่บ่อน้ำพุร้อน ก่อนจะแช่กายลงไปครึ่งตัว ชั่วครู่หนึ่งสติสัมปชัญญะของนางก็ค่อยๆ กลับคืนมานางนึกถึงคำถามของฮั่วตู้เมื่อครู่ น้ำเสียงนั้นราวกับต้องมนตร์ นางเกือบจะเผลอตอบออกไปโดยไม่รู้ตัวว่า"ทางลัด"แล้วฮั่วตู้ก็พานางมายังที่แห่งนี้เนื่องจากอ้อมกอดแน่นเมื่อครู่ อาภรณ์ของฮั่วตู้จึงเปียกชื้นไปด้วย เล่อจื่อเห็นว่าพระองค์เดินไม่สะดวก จึงคิดจะช่วยถอดอาภรณ์ให้ แต่เมื่อปลายนิ้วแตะต้องสายคาดเอว ก็ถูกมือของพระองค์รั้งไว้ฮั่วตู้ใช้มือที่วางอยู่บนบ่านาง ดันร่างนางเบาๆ เข้าไปในบ่อครึ่งหนึ่งที่อยู่ด้านใน...เล่อจื่อได้ยินเสียงจากอีกฟากของม่านไหม ดังช้าๆ และชัดเจน นางนึกขึ้นได้ว่า ดูเหมือนฮั่วตู้จะไม่เคยให้ผู้ใดถอดอาภรณ์ให้เหตุใดเล่า?ครู่หนึ่ง ผิวน้ำกระเพื่อมขึ้นเล็กน้อย แต่ไม่นานก็กลับสงบนิ่ง ทั้งสองฝ่ายต่างมิได้เอ่ยวาจาใดๆ ผ่านม่านไหมกั้นกลาง
Last Updated : 2025-02-24บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 38 แปลกประหลาด
ในเขตชานเมืองหลังฝนตก ดอกไม้ป่าและวัชพืชต่างก็มีหยดน้ำเกาะพราว เมฆดำสลายไป แสงตะวันยามเช้าค่อยๆ ส่องสว่าง ปลุกทุกสรรพสิ่งในโลกหลังจากเงียบอยู่นาน แขนของเล่อจื่อก็เริ่มปวดเมื่อย นางไม่มีแรงเหลืออยู่ในร่างกายแล้วจริงๆ หลังจากกอดฮั่วตู้มานาน พระองค์ก็ไม่ตอบสนองใดๆนางกำลังบอกพระองค์อย่างชัดเจนด้วยการกระทำว่า นางไม่ได้รังเกียจพระองค์!ด้วยสติปัญญาของฮั่วตู้ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เข้าใจความหมายของนางแต่พระองค์กลับไม่ตอบสนอง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพระองค์ไม่เชื่อนาง และอาจคิดว่านางกำลังแสดงละครเล่อจื่อค่อยๆ เลื่อนมืออย่างช้าๆ แต่เมื่อฝ่ามือของนางแตะลงบนเอวของฮั่วตู้ พระองค์ก็เอื้อมมือออกมากุมไว้อุณหภูมิฝ่ามือของฮั่วตู้เย็นอยู่เสมอ เล่อจื่อนึกถึงความรู้สึกทุกครั้งที่นางสัมผัสฝ่ามือของพระองค์ รู้สึกว่าวันนี้เย็นที่สุดพระองค์กุมมือนางไว้เช่นนี้ แล้วหันกลับมา จ้องมองนางด้วยดวงตาคม ราวกับกำลังมองหาบางสิ่งในดวงตาของนาง...เวลานี้ อันซวนก็มาถึงพร้อมกับรถม้า เขาจอดรถม้าไว้ไม่ไกลจากพวกเขา และไม่ได้เข้าไปรบกวนฮั่วตู้มองเล่อจื่อ หางตาแดงก
Last Updated : 2025-02-24บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 39 ละครสนุก
ตำหนักจิ้งเซียน“อะไรนะ!”หลินอวี้เซียนตบโต๊ะพลางลุกขึ้นยืนด้วยความตกตะลึงเสิ่นชิงเหยียนรีบคว้าข้อมือของนางไว้ด้วยความรวดเร็ว เกรงว่าหลินอวี้เซียนจะทำสิ่งใดที่รุนแรงเกินไปหลินอวี้เซียนขมวดคิ้ว นางได้ยินว่าชิงเหยียนป่วย จึงมาเยี่ยมเยียนในวันนี้ แต่กลับได้ยินเรื่องราวอันน่าเศร้าของสหายรักแม้ว่าก่อนหน้านี้จะมีข่าวลือว่าฮั่วซู่รับอนุเข้าตำหนัก แต่นางก็ไม่ได้ใส่ใจ คิดว่าเป็นเพียงข่าวลอยลมแต่ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง!“น่าโมโห! พวกเจ้าแต่งงานกันได้ไม่นาน เหตุใดฝ่าบาทถึงได้หลงใหลได้ปลื้มสตรีอื่นได้ง่ายเช่นนี้!” หลินอวี้เซียนกัดริมฝีปาก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วเอ่ยถาม“ท่านป้าว่าอย่างไรบ้าง? ท่านไม่สนใจบ้างหรือไร?”เสิ่นชิงเหยียนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษ ไร้ซึ่งเลือดฝาดหลังจากคืนนั้น เสิ่นชิงเหยียนคิดว่าฮั่วซู่มีใจให้นางจริง แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยอนุคนนั้นไป แถมยังเก็บนางไว้ในตำหนัก...ยิ่งนานวัน นางก็ยิ่งหดหู่ใจ แต่ฮั่
Last Updated : 2025-02-24บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 40 ลึกซึ้ง"ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้...มาจูบข้าสิ"
“อะไรนะ?”เล่อจื่อเบิกตากว้างด้วยความไม่เชื่อ นางมองใบหน้าของฮั่วตู้ด้วยความเคลือบแคลงสงสัยหลินอวี้เซียน ฝ่าบาท ฝ่าบาทกลับไม่รู้จักนาง?เป็นไปได้อย่างไร? เล่อจื่อไม่เชื่อ แต่จากสีหน้าของฮั่วตู้แล้ว ไม่มีวี่แววของการโกหกเลยแม้แต่น้อย“หลินอวี้เซียน... นางเป็นญาติผู้น้องของฮั่วซู่ หลานสาวของฮองเฮา” เล่อจื่อขมวดคิ้ว ยังคงรู้สึกว่าเรื่องนี้ช่างไร้สาระสิ้นดี“และบิดาของนางยังเป็นไท่เว่ยแห่งราชวงศ์ต้าฉี ฝ่าบาทไม่รู้จักจริงๆ หรือ?”ฮั่วตู้ได้ยินดังนั้นก็แค่นเสียง พูดเยาะเย้ย“ที่แท้ก็เป็นบุตรสาวของหลินฉี...”ตระกูลหลินมีรากฐานที่มั่นคงในแคว้นต้าฉี บรรพบุรุษเคยมีตำแหน่งอัครเสนาบดีถึงสามคน แต่ในรุ่นของหลินฉี คนในตระกูลส่วนใหญ่ล้วนปานกลาง แม้แต่ตระกูลเสิ่นที่เพิ่งมีชื่อเสียงก็ยังเทียบไม่ติดหากมิใช่เพราะมีพี่สาวเป็นฮองเฮา คอยหาหนทางให้ตระกูลหลิน หลินฉี คนสารเลวนี่ คงรักษาตำแหน่งไท่เว่ยไว้ไม่ได้หลินฉีไม่เพียงแต่มีความสามารถ ยังมักมากในกามและชอบเล่นการพนัน จำนวนอนุในจวนไท่เว่ย
Last Updated : 2025-02-24บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 41 พระราชโองการ
ในห้องนอนมีเตาผิงกำลังลุกไหม้ หลังจากที่เล่อจื่อได้รับบาดเจ็บ ก็มีการวางเตาผิงไว้ทั่วทั้งตำหนักแต่ในเวลานี้ เล่อจื่อที่มักจะขี้หนาว กลับรู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องสูงเกินไป มือทั้งสองข้างที่ห้อยอยู่ข้างกาย วางตัวไม่ถูก นางมองฮั่วตู้ นิ่งเงียบไปชั่วขณะนางควรจะมีความสุขหรือไม่?แววตาของเขา ช่างชัดเจนและไม่ปิดบัง มิได้หมายความว่านางประสบความสำเร็จแล้วหรือ?เล่อจื่อไม่ค่อยเข้าใจเรื่องความรักระหว่างบุรุษและสตรี ในวันแต่งงาน บิดามอบนางให้กับฮั่วซู่ ในตอนนั้น ใจของนางไม่ได้หวั่นไหว เพียงแต่คิดว่า สามีภรรยาในโลกนี้ คงเป็นเช่นนี้เคารพซึ่งกันและกัน เรียบง่ายและยืนยาวแต่ระหว่างนางกับฮั่วตู้เล่า?เดิมที เล่อจื่อรู้ดีว่า ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาของพวกเขา เป็นเพียงแผนการของฮ่องเต้แคว้นฉี และการใช้ประโยชน์ของฮั่วตู้ ทุกย่างก้าวของนาง ล้วนระมัดระวัง ราวกับเหยียบอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆการทำให้ฮั่วตู้ชอบนาง ในตอนแรก ก็เพื่อรักษาชีวิตของนาง ต่อมา ก็เพื่อให้เส้นทางของเขาราบรื่นยิ่งขึ้น ตามที่เล่อจื่อคาดหวัง นางหวังว่า การที่ฮั่วตู้ชอบนางบ้าง ก็
Last Updated : 2025-02-25บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 42 ผลประโยชน์
ตำหนักฉางชิวฮ่องเต้แคว้นฉี ฮั่วชางหยุน มีสีหน้าเย็นชา ประทับทรงงาน ตั้งใจทอดพระเนตรฎีกา หลินว่านหนิงเห็นดังนั้นจากด้านนอกประตู ก็อดไม่ได้ที่จะนางส่งสายตาให้ขันทีข้างกายฮั่วชางหยุน แล้วจึงเดินเข้าไปในตำหนัก...กลิ่นหอมหวานอบอวล ฮั่วชางหยุนค่อยๆ เงยพระพักตร์ขึ้น สบตากับรอยยิ้มของหลินว่านหนิง“ฝ่าบาททรงงานหนักมาหลายวัน ไม่ทรงเสวย ไม่ทรงบรรทม หม่อมฉันเป็นห่วงยิ่งนัก” หลินว่านหนิงแสร้งทำเป็นโกรธ ยื่นถ้วยซุปเสวี่ยเยี่ยนตุ๋นพุทราทองคำให้ฮั่วชางหยุนฮั่วชางหยุนเห็นดังนั้นก็มีสีพระพักตร์ผ่อนคลาย ดวงตาคมกริบก็อ่อนโยนลง พระองค์ตรัสด้วยรอยยิ้ม ยื่นพระหัตถ์ออกไปรับถ้วยซุป“เป็นความผิดของข้า ทำให้ฮองเฮาต้องเป็นห่วง”แต่หลินว่านหนิงกลับนำเขาไปหนึ่งก้าว นางเข้าไปใกล้ หยิบช้อนซุปขึ้นมา ตักซุปน้ำใส่หอมกรุ่น ยื่นไปที่ริมฝีปากของฮั่วชางหยุน... ขณะที่ฮั่วชางหยุนกำลังจะอ้าปาก ก็มีร่างสีน้ำเงินเข้มก้มตัวเดินเข้ามา ยืนอยู่ด้านนอกตำหนักด้วยท่าทางหวาดกลัว ไม่กล้าเข้ามาด้านใน“ชุยเฟิง” ฮั่วชางหยุนเก็บรอยยิ้ม ตรัสด้วยน้ำเสียง
Last Updated : 2025-02-25
Latest chapter
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 65นางเพียงต้องการเกาะเขาไว้ด้วยความเอาแต่ใจ โดยไม่คิดจะปล่อยมือ…
นางแค่อยากจะแนบชิดเขา ไม่อยากปล่อยมือ...เมื่อร่างทั้งร่างถูกดึงเข้าสู่ความมืดมิด ร่างกายก็เหมือนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งถูกแช่ในน้ำแข็ง อีกส่วนหนึ่งตกลงไปในกองเพลิง แต่ความคิดของเล่อจื่อกลับแจ่มชัด...ท่ามกลางความร้อนและความหนาว ร่างกายของนางถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดที่คุ้นเคย นางแนบชิดอกของเขา ฟังเสียงหัวใจของเขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ไหลเข้าสู่ร่างกาย รวมตัวกันที่หัวใจที่เต้นผิดจังหวะ ค่อยๆ สงบลงคนโง่...แม้จะมีพลังภายในสูงส่งเพียงใด ก็ไม่ควรใช้อย่างไม่ระมัดระวังเล่อจื่ออยากจะห้ามเขา จึงพยายามจะเอ่ยปาก แต่กลับพบว่า นางส่งเสียงไม่ออก หากนางจำไม่ผิด ไข้ลมพิษร้าย ทำให้เกิดอาการพูดไม่ได้เช่นนั้น นางจะพูดไม่ได้อีกแล้วหรือทันใดนั้น ริมฝีปากอุ่นๆ ก็ทาบทับลงมา แนบริมฝีปากของนางอย่างแผ่วเบา ราวกับปลอบโยน และลูบไล้ไปพร้อมๆ กัน ท่ามกลางความเจ็บปวดและชาหนึบ นางรู้สึกถึงริมฝีปากของเขาที่กำลังจูบความเจ็บปวดค่อยๆ บรรเทาลง เล่อจื่อรู้สึกเพียงว่า ร่างกายเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าบางๆ ติดผิวหนัง เหนียวเหนอะหนะ นางรู้สึกว่
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 64 ฝ่าบาทไม่ควรมา
ภายในห้องเงียบสงัด แม้แต่เสียงน้ำตาที่หยดลงบนหน้าตักก็ยังได้ยินอย่างชัดเจนเล่อจื่อยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้า แล้วหันไปจุดเทียนสีแดงบนโต๊ะ นางสูดหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบ"ฝ่าบาทไม่ควรมา"ฮั่วตู้ไม่พูด สีหน้าก็ไม่เปลี่ยน แต่มือที่จับไม้เท้าหยกขาวกลับกำแน่น จากนั้นก็เดินไปที่โต๊ะอย่างช้าๆ หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาจากกองกระดาษมากมาย..."เสิ่นหวยยังคงต้องใช้แผนการนี้ ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อฝ่าบาทมาก" เล่อจื่อเห็นว่าเขาหยิบแผ่นไหนขึ้นมา จึงอธิบายแผนการของนางเบาๆ"และหากท่านต้องการดึงเสิ่นหวยมาเป็นพวก ต้องเริ่มจากเสิ่นชิงเหยียน ฝ่าบาทสามารถ..."กระดาษทั้งแผ่นถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยในมือของฮั่วตู้ ร่วงหล่นลงพื้น มองไม่ออกว่าเขียนอะไรไว้ เล่อจื่อเบิกตากว้าง รู้สึกโกรธ คำพูดทั้งหมดที่อยากจะพูดถูกปิดกั้น"เหตุใดจึงไม่บอก" ฮั่วตู้นั่งลง หันหน้าเข้าหานาง ดวงตาคมจ้องมองนาง รออยู่ครู่หนึ่ง เห็นว่านางไม่พูด เขาก็เบนสายตาไปที่กระดาษที่เหลืออยู่บนโต๊ะ กวาดตามอง...หืม นี่อะไรกัน จดหมายลาตาย?และเมื่อครู่ น้ำเสียงของ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 63 ถอยไป
จิงซินที่ยืนอยู่ข้างๆ ตกใจกับโทสะของฮั่วตู้ นางมองแผ่นหลังตรงของคุณหนู นึกถึงความร้อนผิดปกติจากแขนของคุณหนูตอนที่พยุงเมื่อครู่ ยิ่งรู้สึกกังวลใจนางอยากพยุงคุณหนูไปพักผ่อนที่ห้อง แต่ฝ่าบาทยืนขวางทางอยู่ ทั้งสองต่าง ไม่มีใครยอมหลีกทาง...เอาไงดี!นางเหลือบมองอันซวนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฝ่าบาท พบว่าเขาก็กำลังมองนางอยู่เช่นกัน นางอดตกใจไม่ได้ท่านอันซวน... จิงซินจำได้ว่าช่วงนี้นางยุ่งมาก จึงมักบังเอิญเจอท่านอันบ่อยๆ แม้ท่านอันจะไม่ค่อยพูด แต่ก็ช่วยนางไว้มากมาย นางจึงทำขนมไปขอบคุณเขาเป็นครั้งคราวนางคิดว่า นางกับอันซวนก็นับว่ามีความสัมพันธ์ฉันมิตรใช่หรือไม่?นางจึงลองส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากอันซวนอันซวนเข้าใจความหมายของนางในทันที ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่ในใจกลับปั่นป่วนตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ตั้งแต่ก่อนที่นางจะความจำเสื่อมจนถึงตอนนี้ นางลืมทุกอย่าง แม้ในยามยากลำบากที่สุด จิงซินก็ไม่เคยขอร้องใคร...นี่เป็นครั้งแรกอันซวนไม่อาจปฏิเสธที่จะช่วยนางได้เขาก้าวไปข้างหน้า กราบทูลฝ่าบาทผู้เอาแน่เอานอนไม่ได้ "ถอยไป..."
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 62 เจอแล้ว
ลมหายใจอุ่นๆ รินรด เล่อจื่อก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน จุมพิตของเขาร่วงลงบนหน้าผากของนาง...แผ่วเบา ทิ้งไว้เพียงความอบอุ่นแม้ในห้องจะมีเตาผิง แต่ยามค่ำคืนอากาศก็ยังคงหนาวเย็น ฮั่วตู้โอบกอดเล่อจื่อเบาๆ นอนลงเคียงข้างกัน แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมกายทั้งสอง ผ้าห่มในวัดค่อนข้างหยาบ ไม่นุ่มนวลเหมือนในจวน เล่อจื่อพลิกตัว ขมวดคิ้วเล็กน้อยผ้าห่มหยาบเสียดสีกับลำคอ ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวเมื่อเห็นดังนั้น ฮั่วตู้จึงดึงผ้าห่มออกจากตัวนาง จ้องมองลำคอขาวเนียน เพียงชั่วครู่ ผิวขาวผ่องก็แดงระเรื่อ เขาไม่ลังเลที่จะถอดเสื้อคลุมสีแดงเข้มออก คลุมลำคอที่โผล่พ้นผ้าห่มของนาง ก่อนจะห่มผ้าให้เรียบร้อยเสื้อผ้าของเขาคลุมกายนาง กลิ่นหอมคุ้นเคยอบอวลอยู่ปลายจมูก ทำให้นางรู้สึกเคลิบเคลิ้ม... แต่นางไม่อยากคิดถึงสาเหตุที่ทำให้นางรู้สึกเช่นนั้นเล่อจื่อหลับตาลงเบาๆ แล้วลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางครุ่นคิดถึงเรื่องของเสิ่นชิงเหยียน นางร่ายแผนการทั้งหมดในใจออกมา แล้วเปรียบเทียบอย่างรอบคอบ"...แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ หากเสิ่นชิงเหยียนเปลี่ยนใจกลางคัน พวกเราจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ..."
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 61 เอาแต่ใจ
ม่านเตียงทิ้งตัวลง ปิดบังร่างสองร่างที่แนบชิด เล่อจื่อผละออกจากอ้อมกอดของฮั่วตู้ หายใจหอบปร่า ดวงตาเหลือบไปเห็นปลายขาของทั้งสองที่แนบชิดกัน ผ่านเนื้อผ้าบางเบานางสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายเย็นเยียบของเขา ก่อนจะยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากอย่างเผลอไผล ความอบอุ่นจากจุมพิตยังคงติดตรึงอยู่"ยังคงรำลึกถึงรสจุมพิตอยู่รึ" เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเย้าหยอกเล่อจื่อหันไปมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ เขาก็กำลังจ้องมองนางเช่นกัน แถมยังเลียนแบบนาง ยกนิ้วมือขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองอีกด้วยช่าง.. เจ้าเล่ห์นัก!"วันนี้ชดใช้หนี้หมดแล้วหรือยังเพคะ" นางเม้มริมฝีปาก แก้มแดงระเรื่อ เอื้อมมือไปคว้าชายแขนเสื้อของเขา ดึงเบาๆ"ฝ่าบาท กลับมาเถิดเพคะ!"ฮั่วตู้จ้องมองนาง ความขัดเขินของนางทำให้เขาพึงพอใจยิ่งนัก รอยยิ้มจางๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าคมคายเขาจับมือนางไว้ ดึงเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม "ไล่ข้าไปรึ"เล่อจื่อวางมือบนอกเขา พยายามผลักออก แต่เมื่อรู้ว่าไร้ผล นางจึงยอมแพ้"หม่อมฉันไหนเลยจะกล้าไล่ฝ่าบาทเพคะ" นางพูดอย่างงอนๆเขามักจะเอ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 60 ทวงหนี้
เสิ่นชิงเหยียนกลับไร้อารมณ์ นางจัดปกเสื้อผ้าให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย แล้วนั่งลง จากนั้นก็ยิ้มให้เล่อจื่อที่กำลังตกตะลึง"เจ้าเห็นชัดเจนแล้วหรือ นี่คือคนที่เจ้าคอยช่วยเหลือ"เล่อจื่อรู้สึกตัว ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ"ฮั่ว... ฮั่วซู่ทำหรือ"รอยแดงเข้มเหล่านั้นน่าตกใจ ดูไม่เหมือนถูกตี...แต่ทำไมถึงดูคุ้นๆความทรงจำผุดขึ้นในหัว เล่อจื่อนึกถึงหนังสือที่แม่นมนำมาให้นางดูก่อนวันแต่งงาน... ในนั้นวาดภาพมากมาย ล้วนบิดเบี้ยวและน่าเกลียด ทำให้นางหวาดกลัวในคืนแต่งงานร่องรอยบนร่างกายของผู้หญิงในหนังสือเล่มนั้นคล้ายกับรอยแดงบนตัวของเสิ่นชิงเหยียนมากดังนั้น ไม่ใช่ถูกตี แต่ถูกทารุณตอนร่วมรัก..."ในเมื่อเจ้ากับข้าต่างก็แต่งงานแล้ว ย่อมต้องเข้าใจเรื่องบางเรื่อง" เสิ่นชิงเหยียนแสยะยิ้มอย่างดูถูกตัวเอง จากนั้นก็มองเล่อจื่อ"ข้าตาบอด แต่เจ้า..."ในแววตาของเสิ่นชิงเหยียนเต็มไปด้วยความสงสัย นางไม่เข้าใจความแค้นจากการทำลายล้างแค้วนและการฆ่าล้างตระกูล ในสายตาขององค์หญิงแห่งแคว้นหลี่คนนี้ นางเทียบไม่ได้กับผู้ชายคนหนึ่งหรือแต่...นางม
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 59 อธิษฐาน"ข้าจะระมัดระวัง"
ฮั่วตู้ยอมรับว่าข้อเสนอของตาแก่หยินนั้นเย้ายวนใจมากจริงๆเล่อจื่อภายใต้แสงแดด อบอุ่นและสดใส เขาตกตะลึงครู่หนึ่ง ถึงกับเริ่มพิจารณาข้อเสนอนี้อย่างจริงจังแต่เพียงชั่วครู่เท่านั้นคนสองคนที่เอาชีวิตรอดด้วยความเกลียดชัง จะปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับจินตนาการได้อย่างไรฮั่วตู้หัวเราะ ไม่ตอบคำถามของหยินฉางซั่วความเงียบและสีหน้าของเขาก็เป็นคำตอบสำหรับหยินฉางซั่วแล้วเขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปข้างๆ เล่อจื่อ มองตามสายตาของนางไปยังภาพวาดดอกบัวหิมะในตำราแพทย์ เงาของเขาทาบทับ ดอกบัวหิมะที่สดใสบนหน้ากระดาษพลันมืดมัวลง...สายลมพัดพากลิ่นหอมของดอกมิ้นท์ เล่อจื่อจึงปิดตำราแพทย์ลง ลุกขึ้นยืน มองฮั่วตู้ เพราะคำพูดของลุงหยิน ทำให้นางพิจารณาใบหน้าของเขาอย่างละเอียดโดยไม่รู้ตัว นางวาดภาพน้องสาวฝาแฝดของเขาในใจเล่อจื่อไม่มีวันลืมรอยเลือดบนร่างของพี่ชาย ทุกครั้งที่นึกถึง นางก็เจ็บปวด... พี่น้องเชื่อมต่อกันด้วยสายเลือด สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของกันและกันจริงๆ หรือเช่นนั้น สายสัมพันธ์ระหว่างฝาแฝดก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นไปอีก?"ไปกันเถอะ"
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 58 ฝาแฝด"เซียวเซียวกับเสี่ยวตู้เป็นฝาแฝดกัน แต่ตอนนี้..."
เสียงเล่อจื่อจึงเปิดม่านรถม้า มองออกไปข้างนอกหลังจากออกจากประตูเมือง เสียงข้างนอกก็ค่อยๆ จางหายไป ในเขตชานเมือง มีเพียงเสียงต้นไม้ใบหญ้าที่ถูกลมพัด ภายในรถม้าเงียบสงัด เล่อจื่อละสายตา หันไปมองฮั่วตู้ที่อยู่ข้างๆนางสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขายิ่งเย็นชาลงเรื่อยๆ แม้แต่มือที่นางจับก็เริ่มเย็นขึ้นถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไร เล่อจื่อก็สัมผัสได้ว่าเขาต่อต้านจุดหมายปลายทางนางวางมืออีกข้างลงบนหลังมือของเขาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นเขามองมา นางก็พูดเบาๆ ว่า"ที่ที่จะไปเอายา... หรือว่าอย่าไปเลยเพคะฝ่าบาท ให้ท่านอันซวนไปกับหม่อมฉันก็พอ"ในที่สุดดวงตาของฮั่วตู้ก็มีรอยยิ้ม เขาถอนหายใจในใจ ถอนหายใจกับความละเอียดอ่อนของนาง และถอนหายใจที่เขาไม่รู้ว่าจะปิดบังตัวเองต่อหน้านางอย่างไร นางถึงได้มองทะลุเขาได้ง่ายดายเช่นนี้เขาลูบหัวของนาง "อย่าคิดมาก"เล่อจื่อจึงหยุดพูด นางก้มหน้าลง ครุ่นคิดต่อไปฮั่วตู้มองรอยคล้ำใต้ตาของนาง จางๆ จางมาก มองไม่เห็นหากไม่สังเกต เขารู้มานานแล้วว่านางเป็นคนคิดมาก ถึงแม้ว่าเขาจะแอบใส่สมุนไพรบำรุงในอาหารของนาง แต่ปมในใจ
บัลลังก์รัก บัลลังก์แค้น บทที่ 57 หวานล้ำในหัวใจ
แสงแดดส่องกระทบดวงตาของฮั่วตู้ แม้แต่ดวงตาคมดุจเหล็กที่ไร้อารมณ์ก็ดูอบอุ่นเล่อจื่อตกตะลึง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดของเขา หรือเพราะความอ่อนโยนที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา"เช่นนั้นหม่อมฉันจะไป ทานอาหารกับฝ่าบาท ดีหรือไม่เพคะ" เล่อจื่อเม้มริมฝีปาก รู้สึกผิดเล็กน้อยตั้งแต่พี่สาวออกมาจากเซี่ยเฟยไท่ นางก็ใส่ใจพี่สาวเป็นส่วนใหญ่ ส่วนที่เหลือก็เป็นเรื่องธุรกิจของร้านค้าและการตามหาพี่สะใภ้กับหยูเอ๋อร์นอกจากมื้อเย็นและเวลานอนแล้ว นางกับฮั่วตู้แทบไม่มีเวลาคุยกัน...ฮั่วตู้ครางรับเบาๆ เห็นด้วยกับข้อเสนอของนางเล่อจื่อเงยหน้าขึ้นมองแสงแดด ไม่ได้เข็นเขาไปที่ห้องอาหาร แต่เรียกหลี่เหยา ให้นางนำอาหารมาที่สวนพลาดแสงแดดอบอุ่นในฤดูหนาวไม่ได้ระหว่างมื้ออาหาร คนทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรมากมาย แค่กินอย่างเงียบๆ หลี่เหยาถือซุปหวานๆ เห็นภาพที่สงบสุขและงดงามนี้จากระยะไกล นางก็หยุดอยู่กับที่ ไม่ต้องการเข้าไปรบกวนพวกเขาในเวลานี้ หลินเยว่เดินผ่านมาเห็นหลี่เหยา นางก็เดินไปหานาง มองดูภาพตรงกลางสวนด้วยกันใครเห็นภาพเช่นนี้ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดมอ
