บทที่ 33 จิ้งจอกโกรธ ดวงตาส่องประกายหม่นมืด

ครั้นย่างก้าวเข้าสู่ประตูคุกเซี่ยเฟยไถ เล่อจื่อเงยหน้าทอดมองท้องฟ้าอันมืดมัว

แม้เป็นเวลากลางวัน แต่ท้องฟ้ากลับหม่นเทา บ่งบอกว่าฝนห่าใหญ่กำลังก่อตัว

หยางเหิงนั่งตัวตรงอยู่กลางโถงคุกเซี่ยเฟยไถ ใบหน้าบึ้งตึง ดวงตาขุ่นมัว ริมฝีปากแห้งผากซีดขาว เห็นได้ชัดว่าพลังชีวิตถูกทำลายไปมาก เขากวาดสายตามองเหล่าผู้คุมที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้า อย่างพินิจพิเคราะห์ว่ามีผู้ใดแอบเยาะเย้ยเขาอยู่หรือไม่

หากพบเห็นแม้เพียงน้อยนิด เขาจะฆ่าล้างโคตรให้หมดสิ้น!

หลังจากสูญเสียความเป็นชาย นิสัยของหยางเหิงก็ยิ่งโหดเหี้ยมขึ้น

ทหารยามคนหนึ่งเข้ามารายงานว่า พระชายาเสด็จมาถึงแล้ว

หยางเหิงมิได้ประหลาดใจ เขารู้ดีว่าฮั่วซู่มอบสิทธิ์ให้เล่อจื่อเข้าเยี่ยม หากนางมาในวันนี้ ก็คงเป็นโอกาสสุดท้ายของเดือนนี้

ช่างไร้ประโยชน์!

ระหว่างพักฟื้น หยางเหิงส่งสายลับฝีมือดีที่สุดออกไปสืบหาตัวผู้ที่ทำร้ายเขา แต่ก็ไร้วี่แวว ในฐานะรองแม่ทัพหน่วยปีกเทพ เขามีศัตรูมากมาย แต่เขาก็รู้ดีว่าคนเหล่านั้นมิกล้าทำอันใดเขา

ครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว คนที่แค้นเขาลึกที่สุดในช่วงนี้ คงหนีไม่พ้นสองพี่น้องที่เสียแคว้นไปกระมัง?

ทว่า เล่อจินถูกคุมขังอยู่ที่นี่ ส่วนเล่อจื่อก็หวาดกลัวจนตัวสั่นในงานเลี้ยงสมรสของอ๋องจิ้งเซียน

เป็นไปไม่ได้!

เว้นเสียแต่...

หยางเหิงคาดเดาว่า เล่อจื่อใช้มารยาหญิงหลอกล่อฮั่วตู้ ให้ยาพิษ ก่อนจะให้ฮั่วตู้ลงมือทำร้ายเขา

ท้ายที่สุดแล้ว องค์ชายขาพิการผู้นี้ เป็นบุคคลที่ทั้งฮองเฮาและอ๋องจิ้งเซียนต่างก็กำจัดได้ยาก

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาไม่อาจหยั่งถึงจิตใจของเขาได้ ฮั่วตู้เป็นดั่งปีศาจร้าย ซ่อนตัวในความมืด ไม่อาจมีผู้ใดล่วงรู้ มีเพียงความหวาดหวั่น

แต่หยางเหิงรู้ดีว่า วิธีการของฮั่วตู้โหดเหี้ยมไร้ปรานี มิเช่นนั้น เหล่าสายลับและองครักษ์เงาจะหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอยเช่นนี้ได้

บัดนี้ เล่อจื่อมาถึงพอดี เขาจะได้ลองสังเกตปฏิกิริยาของนาง

เหล่าผู้คุมที่คุกเข่าอยู่ ต่างสำนึกในบุญคุณของเล่อจื่อที่มาช่วยให้พวกเขาพ้นจากการคุกเข่า มิเช่นนั้น พวกเขาคงต้องคุกเข่าต่อไปอีกนานเท่าใดก็ไม่อาจรู้ได้ ทุกคนต่างคำนับเล่อจื่อด้วยความเคารพ ก่อนจะทยอยออกไป

ภายในโถงใหญ่พลันเงียบสงัด

แม้เซี่ยเฟยไถจะมีคำว่า ‘เซี่ย’ ซึ่งแปลว่าฤดูร้อน แต่กลับหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ

“ถวายบังคมพระชายา”

“ท่านแม่ทัพหยาง มิต้องมากพิธี” เล่อจื่อแสร้งเอ่ยด้วยความห่วงใย

“ข้าเห็นท่านดูไม่สบาย เหตุใดจึงไม่พักผ่อนบ้างเล่า”

หยางเหิงจ้องมองใบหน้างามล้ำเลิศที่แฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ตรงหน้าอย่างเย็นชา เขายิ้มเยาะ

“รับเงินเดือนจากองค์ฮ่องเต้ ก็ต้องทำงานรับใช้ใต้เบื้องพระยุคลบาท ข้ามิกล้าพักผ่อนหรอก”

หยุดครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อ “พระชายากับข้ารู้จักกันมานาน บัดนี้ข้าถูกส่งตัวมาที่นี่ คงต้องดูแลท่านหญิงเล่อจินเป็นพิเศษเสียหน่อยแล้ว”

เล่อจื่อพลันรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั่วร่าง นางกำกริชในแขนเสื้อแน่น

          ช่างกล้าเอ่ยปากยั่วโทสะ!

แต่ในเซี่ยเฟยไถ หากนางลงมือ ณ บัดนี้ นางมิมีทางชนะ อีกทั้งเวลาเยี่ยมก็ใกล้หมดลง เล่อจื่อจำต้องยอมเอาใจเขาก่อน อย่างน้อยก็จนกว่าจะถึงยามเย็น มิเช่นนั้น หากเขาโกรธขึ้นมา ผู้ที่จะต้องรับเคราะห์ก็มีเพียงพี่หญิงเล่อจิน!

“เซี่ยเฟยไถมักหนาวเย็นตลอดทั้งปี เหมาะแก่การรักษาตัวของท่านแม่ทัพหยาง เหตุใดจึงไม่ลองขอให้ย้ายไปยังสถานที่อื่นเล่า” เล่อจื่อคิดจะล่อหลอกเขา จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ ข้าเพิ่งได้ของวิเศษมาชิ้นหนึ่ง ปะการังทองคำแห่งทะเลเหนือ สิ่งนี้มีสรรพคุณช่วยสงบประสาท บำรุงสมอง ข้าจะให้คนนำไปส่งที่จวนของท่านในภายหลัง ถือเป็นน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากข้า”

น้ำเสียงอ่อนหวานเอาใจของเล่อจื่อ ทำให้หยางเหิงรู้สึกพึงพอใจยิ่งนัก

ดูท่าจะคิดมากเกินไป นางก็แค่เด็กสาวที่แคว้นล่มสลาย ครอบครัวพังทลายเท่านั้น

“ข้าเป็นคนหยาบกระด้าง ไม่อาจใช้ของล้ำค่าเช่นนั้นได้” หยางเหิงแค่นเสียงพลางหันไปมองหลี่เหยา กวาดสายตาขึ้นลง

“ในสภาพเช่นนี้ ข้าอยากได้เพียงคนดูแลเอาใจใส่เท่านั้น”

นี่คือสิ่งที่หยางเหิงต้องการ

โยนหินถามทาง ใช้เล่อจินข่มขู่เป็นเรื่องโกหก ต้องการหลี่เหยาต่างหากคือเรื่องจริง

เขาไม่ได้ต้องการใช้เล่อจินเพื่อทดสอบเล่อจื่อ ประการแรก ฮั่วซู่บอกนางแล้วว่าห้ามแตะต้องเล่อจิน ประการที่สอง เล่อจินสำคัญกับเล่อจื่อมากเกินไป เขาไม่อยากผลักไสนางจนมุม ท้ายที่สุดแล้ว กระต่ายที่จนตรอกก็ยังกัดคนได้

สาวใช้คนสนิท เพียงพอแล้วที่จะใช้ทดสอบนาง

ยิ่งไปกว่านั้น หลี่เหยาดูบริสุทธิ์น่ารักไร้เดียงสา ช่างยั่วยวนใจนัก...

แม้ว่าความเป็นชายจะถูกตัดไปแล้ว แต่ความปรารถนาในใจก็ยากที่จะดับสูญ เมื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ ของหลี่เหยา หยางเหิงก็รู้สึกคันยุบยิบ ยิ่งไปกว่านั้น ขันทีก็มีกลเม็ดมากมาย เขาหลับตาจินตนาการ ร่างกายก็ร้อนรุ่มขึ้นมาโดยพลัน

สายตาของเขาดุดันราวกับงูพิษ ทำให้หลี่เหยารู้สึกอึดอัด นางหลุบตาลง ก้มหน้า กะพริบตา อย่างหวาดหวั่น

เล่อจื่อกำมือแน่น เพื่อระงับความรู้สึกคลื่นเหียนในท้อง นางแค่นเสียงในใจ ต่อให้ตอนไปก็ไร้ประโยชน์ มีชีวิตอยู่ไปก็รังแต่จะหม่นหมอง

ในเมื่อเขาอยากตายนัก ก็ช่วยให้นางไม่ต้องปลอมแปลงจดหมายล่อเขาเข้าสู่กับดัก...

“ข้าเข้าใจความหมายของท่านแม่ทัพหยางแล้ว” เล่อจื่อยื่นมือไปจับมือหลี่เหยาพลางเอ่ยว่า

“เช่นนั้น ท่านให้เวลาข้าสักหน่อย...”

นางไม่อาจตกลงทันที เพราะจะทำให้หยางเหิงสงสัย

ทันใดนั้น ผู้คุมคนหนึ่งก็รีบวิ่งเข้ามา คุกเข่ารายงานว่า

“ท่านแม่ทัพ อ๋องจิ้งเซียนเชิญท่านไปสนทนาที่จวนขอรับ”

เล่อจื่อถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ตกลง ข้ารอฟังข่าวดีจากพระชายา” น้ำเสียงหยางเหิงหนักแน่น

“ขออย่าให้ข้าต้องรอนานเกินไป”

หลี่เหยาเดินตามเล่อจื่อออกมาจากเซี่ยเฟยไถด้วยความรู้สึกสับสน

นางกับคุณหนูพบกันโดยบังเอิญ จากความเคลือบแคลงในตอนแรก จนกระทั่งร่วมเดินทางมาด้วยกัน... ในช่วงเวลาที่ผ่านมา คุณหนูดีต่อนางเพียงใด หลี่เหยาจำได้ขึ้นใจ คุณหนูช่วยนางล้างพิษ ดูแลร่างกาย แม้กระทั่งเสื้อผ้าอาหารก็ล้วนเป็นสิ่งที่ดีที่สุด... หลังจากท่านแม่สิ้นบุญ ก็ไม่มีผู้ใดปฏิบัติต่อนางเช่นนี้อีกเลย

แต่หลี่เหยาก็รู้ดีว่า คุณหนูมีเรื่องมากมายให้ต้องกังวล ยิ่งไปกว่านั้น นางรู้ซึ้งถึงความรู้สึกที่คุณหนูมีต่อพี่สาวของนาง หยางเหิงช่างน่ารังเกียจ ไร้ยางอาย กลับนำเรื่องนี้มาข่มขู่

หลี่เหยาครุ่นคิด นางไม่อาจทำให้คุณหนูต้องลำบากใจ...

“หลี่เหยา หลี่เหยา?”

หลังจากขึ้นรถม้า หลี่เหยายังคงนิ่งเงียบ เล่อจื่อรู้ดีว่า หญิงสาวผู้นี้ต้องคิดมากเป็นแน่

เล่อจื่อจับมือหลี่เหยา บีบเบา ๆ “อย่าคิดมาก อย่าใส่ใจคำพูดหยาบคายของหยางเหิงเมื่อครู่ เจ้าไม่ต้องกังวล มีข้าอยู่ทั้งคน!”

ความอบอุ่นหลั่งไหลเข้าสู่หัวใจ หลี่เหยาตาแดงก่ำ พูดไม่ออก กลัวว่าหากเอ่ยปาก น้ำตาจะไหลออกมา

          การได้รับความคุ้มครอง เป็นเช่นนี้เองหรือ

......

“หลี่เหยากลับมาแล้ว!”

ทันทีที่เข้าห้อง เสียงใสแจ๋วของหลินเยว่ก็ดังขึ้น หลี่เหยาถูกดึงตัวไปนั่งที่โต๊ะ แม้หลินเยว่และจิงซินจะไม่รู้เรื่องระหว่างหยางเหิงกับเล่อจื่ออย่างละเอียดเช่นหลี่เหยา แต่ก็พอจะทราบเรื่องราวคร่าว ๆ

เมื่อเห็นสีหน้าหลี่เหยาไม่สู้ดี จึงรีบถามว่า “มีปัญหาอะไรหรือไม่”

หลี่เหยาส่ายหน้า “ทุกอย่างเรียบร้อยดี”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว” จิงซินยื่นมือไปแตะถ้วยยาบนโต๊ะ

“ยาบำรุงยังอุ่นอยู่ รีบดื่มเสียสิ”

หลินเยว่พยักหน้ารับ “คุณหนูกลัวเจ้าจะลืม จึงให้พวกเราดูเจ้าดื่มทุกวัน! ถึงจะขมไปหน่อย แต่อีกสองวันก็หายขมแล้ว!”

หลี่เหยาเปิดฝาถ้วย กลิ่นยาคุ้นเคยโชยออกมา หลังจากนางล้างพิษแล้ว เล่อจื่อให้คนมาตรวจชีพจร หมอว่าร่างกายนางอ่อนแอ ควรดื่มยาบำรุง...

นางดื่มจนหมด ใครว่ายาขม นางกลับไม่รู้สึกขมเลย กลับสัมผัสได้ถึงรสหวานจากความขมขื่นของยา

“ข้าเหนื่อยหน่อย ขอพักผ่อนก่อน”

“ตกลง เจ้าไปนอนก่อนเถิด” หลินเยว่ยิ้ม

“ตื่นแล้ว พวกเรามาเลือกไข่มุกกับปิ่นปักผมกัน!”

หลังจากหลินเยว่กับจิงซินออกไป หลี่เหยาไม่ได้พักผ่อน นางจ้องมองถ้วยยาที่ว่างเปล่าอย่างเหม่อลอย  นางรู้ดีว่าคุณหนูกำลังจะลงมือจัดการหยางเหิง

แต่หยางเหิงเพิ่งเกิดเรื่องไม่นาน หากลงมือในตอนนี้ ย่อมอันตรายเกินไป นางไม่อยากให้คุณหนูต้องตกอยู่ในอันตราย นางทำตามความต้องการของหยางเหิง ยอมใช้ร่างกายเป็นเหยื่อล่อ จะสามารถขจัดภัยให้แก่คุณหนูได้หรือไม่?

ไม่นานนัก รอยยิ้มจาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหลี่เหยา

นางตัดสินใจแล้ว จะไม่เสียใจภายหลัง

เล่อจื่อกำลังจัดลำดับความคิดในห้อง นางต้องการวางแผนให้รัดกุมที่สุด นางคลี่กระดาษออกมา บันทึกสิ่งที่ต้องทำในแต่ละชั่วโมงอย่างชัดเจน...

ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังมาจากนอกประตู

นางเงยหน้าขึ้น เห็นฮั่วตู้กำลังอุ้มก้อนหิมะ ค่อย ๆ เข็นรถเข็นเข้ามาในห้อง

ในเวลานี้ เล่อจื่อไม่มีเวลาสนใจเขาจริง ๆ นางจึงพูดตรง ๆ ว่า

“วันนี้หม่อมฉันมีธุระ...”

ความหมายของคำพูดนี้ชัดเจนยิ่งนัก

ไปหาความสำราญที่อื่นเถิด!

ฮั่วตู้หัวเราะเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “พระชายาช่างมีธุระยุ่ง จนไม่ทันสังเกตเห็นว่าสาวใช้หายไปหรือ”

ใจเล่อจื่อสั่นสะท้าน เกิดลางสังหรณ์ไม่ดี

 หลี่เหยา... เจ้ากำลังจะทำเรื่องโง่เขลาหรือ!?

จวนหยาง!

ต้องหยุดนาง!

เล่อจื่อยกขาพุ่งตัวออกจากห้อง แต่เมื่อวิ่งไปถึงข้างกายฮั่วตู้ ก็ถูกเขาดึงข้อมือไว้...

“ปล่อยหม่อมฉัน!” นางร้อนใจจนแทบขาดใจ น้ำตาคลอหน่วย “ไม่ทันแล้ว หม่อมฉันต้องไปช่วยนาง...”

ฮั่วตู้ขมวดคิ้ว ไม่ยอมปล่อยมือ “เจ้าตกใจอะไรกัน มีคนจับนางไว้แล้ว”

เรื่องแค่นี้ ทำราวกับฟ้าจะถล่ม

น่าขัน

หัวใจที่ลอยอยู่กลับคืนสู่ที่เดิม เล่อจื่อถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าร้อนรนสงบลง นางถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“คนอยู่ที่ไหน”

“อยู่ที่โถงใหญ่” ฮั่วตู้ปล่อยมือ จ้องมองสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงของนางอย่างใจเย็น

เล่อจื่อหน้าบึ้งตึง นางย่อกายคำนับฮั่วตู้ “ขอบพระทัยพระองค์ ท่านทำให้พระองค์ต้องลำบากใจแล้ว”

กล่าวจบ นางก็ออกจากห้องนอน มุ่งหน้าไปยังโถงใหญ่...

ฮั่วตู้ไม่ได้ห้ามปราม เพียงจ้องมองแผ่นหลังของนางเงียบ ๆ แม้กระทั่งแผ่นหลัง ก็ยังเผยให้เห็นถึงความโกรธเกรี้ยวของนาง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นนางโกรธ

ดวงตาคมดุจดั่งหมาป่า ทอประกายวาวโรจน์น่ากลัว

หึ น่าหวาดหวั่นเสียจริง