ตอนที่18

"เธอยังไม่ตอบเลยว่าชอบหรือเปล่า"

"ชอบค่ะสวยดี"

"รอตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันมา"

"ค่ะ"

นิชามองตามหลังเอริคอย่างสงสัยว่าเขาจะเดินไปทำอะไร

"นี่....รับไปสิ"

เอริคยื่นแก้วนมให้นิชาพรางยกมือบีบจมูกเอาไว้

"นมเหรอคะ"

"ฉันทำอาหารไม่เป็นสั่งมาก็เหม็นนี่ฉันต้องอดทนชงนมให้เธอเลยนะ"

เมื่อนิชารับแก้วนมไปเขาก็เดินออกห่างหญิงสาวเล็กน้อยอันที่จริงโต๊ะดินเนอร์นี้ควรจะมีอาหารวางเต็มโต๊ะหากเขาไม่คลื่นไส้เพราะกลิ่นมัน

"ยังไงก็ขอบคุณนะคะ"

นิชาแอบหัวเราะเบาๆพึ่งรู้สึกว่าชายหนุ่มมีมุมน่ารักก็วันนี้

"เมื่อไรฉันจะหายอาการแบบนี้สักทีนะฉันว่าที่จอแดนบอกฉันว่าอาการฉันเหมือนคนแพ้ท้องแทนเมียก็คงจริงฉันต้องมีอาการแบบนี้จนกว่าเธอจะคลอดลูกใช่ไหม"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ...แต่ที่พี่หมอเคยบอกฉันในผู้หญิงที่มีอาการแพ้ท้องประมาณสี่เดือนก็จะหายค่ะถ้าคุณแพ้ท้องแทนฉันจริงอีกประมาณสักเดือนก็น่าจะเบาลงมั้งคะ"

"ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น"

เอริคเห็นว่านิชาดื่มนมจนหมดแล้วเขาจึงค่อยๆเข้าๆปใกล้ๆเธอและนั่งลงกับพื้นกอดเอวหญิงสาวไว้หลวมๆ

"เอ่อ"

"ฉันขอกอดลูกหน่อย...นี่ลูกเราก็โตขึ้นเยอะเลยนะ"

"รู้ได้ไงคะ"

นิชาบุ้ยปากเล็กน้อย

"ก็หน้าท้องเธอมันกลมออกมาตั้งเยอะตอนนั้นมันแบนจะตาย"

คำพูดแผ่วเบาของเอริคทำให้หญิงสาวนึกถึงเรื่องวันนั้นและเกิดอาการหน้าเจื่อนเล็กน้อยและพยายามไล่ความคิดเก่าๆออกไปให้เร็วที่สุด

"ฉันอยากรู้แล้วว่าลูกเราจะเป็นผู้หญิงหรือเป็นผู้ชาย"

"ทำไมคะคุณมีปัญหากับเพศลูกเหรอ"

"เปล่าหรอกแค่อยากรู้เฉยๆจะได้เตรียมซื้อของทำห้องกับวางแผนอนาคตเอาไว้เลย"

"รีบเกินไปหรือเปล่าคะ"

นิชาไม่ยักรู้ว่าเอริคจะใส่ใจวางแผนอนาคตลูกขึ้นไปถึงขั้นนี้

"นิชา"

"คะ"

เอริคล้วงมือหยิบกล่องแหวนในกระเป๋าออกมาเปิดและสวมแหวนเพชรเม็ดโตเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอโดยไม่ให้เธอตั้งตัว

"เธอคือของฉันห้ามถอดมันออกเด็ดขาด"

เอริคเงยหน้ามองนิชาด้วยแววตาที่เป็นประกาย

"ฉันต้องทำอาหารใส่แหวนมันจะลำบากนะคะ"

นิชาเห็นว่าแหวนแบบนี้มันจะทำให้เธอใช้ชีวิตยากไปเสียหน่อยหากจะไม่ถอดมันเลย

"ไม่รู้แหละยังไงก็ห้ามถอด...เธอสวมให้ฉันหน่อยสิ"

เอริคหยิบแหวนอีกวงขึ้นมายัดใส่มือนิชาให้เธอนั้นสวมให้เขา

"อย่างนี้ก็ได้เหรอคะ"

นิชาสบถขำเล็กน้อยกับพฤติกรรมของคนตัวโตที่จะสร้างบรรยากาศโรแมนติกแต่พฤติกรรมของเขากลายเป็นที่น่าขบขันแก่เธอเสียได้

"สวมสิ"

เอริคยกมือข้างซ้ายของเขาวางบนมือของนิชาเบาๆ

"ค่ะ"

นิชาค่อยๆสวมแหวนฝังเพชรใส่นิ้วนางข้างซ้ายของเอริค

"ถือว่าเราแต่งงานกันแล้วนะสินสอดร้อยล้านเดี๋ยวฉันให้บรูคจัดการโอนเข้าบัญชีเธอพรุ่งนี้เลย"

เมื่อแหวนได้มาอยู่บนมือของเขาแล้วเอริคก็ลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้และรวบตัวหญิงสาวมานั่งที่ตักของเขา

"คะ?...นี่คุณตลกหรือเปล่าคะคุณเอริคฉันรับปากว่าจะรับคุณพิจารณายังไม่ได้ตกลงจะแต่งสักหน่อย"

นิชาหันขวับมองเอริคด้วยความตกใจ

"เอาน่าลูกก็มีด้วยกันแล้วแต่งๆเถอะนะ"

เอริคซบใบหน้าของเขาลงบนไหล่หญิงสาวทั้งยังทำน้ำเสียงอ่อนออดอ้อนให้หญิงสาวยอมเออออไปกับเขา

เดือนต่อมา

ตั้งแต่วันนั้นที่เอริคและนิชาคุยกันได้ด้วยดีเอริคก็ดูแลเอาใจใส่นิชาเปรียบเสมือนเป็นเจ้าหญิงในอ้อมอกขององครักค์เอริคหวงนิชาอย่างกับไข่ในหินทั้งตอนนี้เขายังรักเธอมากขึ้นทุกวันๆบินไปทำงานในเวลากระชั้นชิดเพราะคิดถึงคนเป็นภรรยาทั้งอาการแพ้ท้องแทนภรรยาของเขาก็ทุเลาลงเยอะจนตอนนี้สามารถทานอะไรได้หลายอย่างแล้วแต่อาหารที่อร่อยที่สุดสำหรับเขาก็มิวายเป็นอาการฝีมือของนิชานั่นเอง

เกาะxxx

22.00 น.

ณ​ เกาะส่วนตัวของตระกูลคาเตอร์เกาะนี้เป็นเกาะเล็กๆที่เอริคหาเวลาพาหญิงสาวมาเปลี่ยนบรรยากาศหลังจากการบินดูงานเสร็จสิ้นอันที่จริงเวลานี้เขาต้องอยู่อังกฤษด้วยซ้ำแต่เพราะยังไม่ได้หาโอกาสคุยกับนิชาเรื่องที่จะพาเธอไปด้วยจึงอยู่ที่นี่ไปก่อน

เวลานี้เป็นเวลาเกือบกลางดึกแล้วแต่เอริคยังนอนไม่หลับเขานอนตะแคงมองหน้าภรรยาตัวเล็กทั้งมือหนาลูบท้องเธออย่างเอ็นดูตอนนี้อยากจะให้ลูกน้อยของเขาคลอดออกมาใจจะขาดอยากเห็นบทบาทการเป็นแม่ของนิชาและอยากจะทำหน้าที่คุณพ่อช่วยภรรยาของเขาเลี้ยงลูกด้วยเมื่อถึงวันนั้นคงจะมีความสุขน่าดูเขาคิดไปก็พรางอมยิ้มไป

"คุณเอริคอย่ากวนฉันสิคะ"

นิชาสะลึมสะลือขึ้นมากลางดึกเพราะรู้สึกว่ามือของชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างๆเธอจะอยู่ไม่สุขก่อกวนลูบไล้เนินอกเธอเล่นอย่างสบายอารมณ์ตัวเองไม่สนว่าจะขัดจังหวะการนอนของเธอหรือเปล่า

"บอกให้พูดว่ายังไง"

เอริคกระซิบข้างหูหญิงสาวเสียงแหบพร่าที่ดูท่าเธอจะง่วงจนลืมว่าได้ตกลงกันใหม่แล้วว่าจะให้แทนตัวเองและเรียกเขาว่าอะไร

"พี่เอสนิง่วงค่ะ"

เป็นแบบนี้อยู่แทบทุกคืนที่เธอนอนอยู่กับเขาเธอจะต้องตื่นมากลางดึกปรามคนมือปลาหมึกทุกทีไป

"พี่ยังไม่ง่วงนี่นาขอทักทายลูกหน่อยนะ"

เอริคกอดกระซิบนิชาอีกครั้งเขาอยู่ใกล้เธอทุกวันและอดทนเรื่องที่จะไม่รุ่มร่ามเธอมาหลายวันพอถึงวันนี้บรรยากาศแบบนี้เขาว่าเขาอดทนมันไม่ๆหวแล้วจริงๆ

"เอ่อ.."

นิชาเปิดเปลือกตากว้างหายง่วงไปในทันทีเมื่อได้ยินว่าเขาจะทำอะไรเธอ

"พี่แอบปรึกษาหมอมาแล้วเรื่องแบบนี้ทำได้"

เอริคบอกให้นิชาได้สบายใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรที่มันเป็นอันตรายต่อลูกแน่นอนแค่อดทนแค่นอนกอดเธอแบบทุกวันไม่ได้แล้วเท่านั้น

"เอ่อ..คือ"

นิชามีสีหน้าที่ลำบากใจพอสมควรหากเธอต้องเจ็บปวดอย่างคืนนั้นเธอไม่ชอบเลยสักนิด

"มันจะไม่เหมือนวันนั้นแน่นอน"

"อื้อ"

เอริครู้ว่านิชากลัวอะไรและเขาก็ไม่รีรอให้เธอได้อนุญาตชายหนุ่มบดจูบริมฝีปากบางเหมือนคนหิวโหยเพราะห่างเรื่องแบบนี้มานานจนนิชานั้นต้องร้องท้วง

"มันเต็มไม้เต็มมือขึ้นเยอะเลย"

ฟอดด

มือหนาค่อยๆลูบไล้ใต้ชุดนอนตัวบางของหญิงสาวจนถลกขึ้นบีบเค้นสองเต้างามอย่างสนุกมือนับวันนับวันส่วนนี้ของหญิงสาวมันช่างใหญ่เต็มไม้เต็มมือขึ้นทุกวัน

จมูกโด่งเป็นสันของคนตัวโตลูบไล้กดหอมฟอดใหญ่หญิงสาวอย่างหลงไหลเพราะไม่ว่าสูดดมไปทางไหนเนื้อตัวของเธอก็หอมไปหมดเสียทุกส่วน

"อื้อ"

เอริคค่อยๆบดเบียดตัวตนของเขาเข้าไปในช่องทางรักที่คับแคบของหญิงสาวอย่างช้าๆเพื่อให้เธอได้ปรับตัวได้ แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะปรับตัวได้ยากพอสมควรเพราะความเจ็บมันแล่นมาเล่นงานเธอจนต้องจิกแขนแกร่งชายหนุ่มระบายความเจ็บอย่างไม่รู้ตัว

"อดทนหน่อยนะพี่จะพยายามเบามือ"

เอริครับรู้ได้ด้วยแรงจิกของนิชาบนแขนแกร่งของเขาชายหนุ่มก้มลงจูบหน้าผากมนและสัญญากับเธอว่าเขาจะพยายามไม่รุนแรงกับเธอ

"อื้ม..."

"อ่าสส..อื้ม.."

บทรักของทั้งคู่ดำเนินไปอย่างช้าๆถึงจะไม่ได้ดั่งใจเอริคมากนักแต่เขาก็ต้องถนอมเมียรักและลูกของเขาเอาไว้ก่อน คราแรกนิชาไม่ได้รู้สึกยินดีกับบทรักที่เอริคมอบให้เลยสักนิดแต่เมื่อตัวตนของทั้งสองปรับตัวเข้าหากันได้และเอริคก็ใช้ความนุ่มนวลของเขาหลอกล่อให้หญิงสาวคล้อยตามไม่นานนักทั้งสองก็มีความสุขสมร่วมกันได้เป็นอย่างดี