ตอนที่26

"มันจะมากไปแล้วนะคะ"

เพี๊ยะ

หญิงสาวสุดจะทนกับคำดูถูกของเขาจึงฟาดมือเรียวเรียกสติให้สามีเธอหยุดคำพูดแบบนี้เสียที

"ตบอีกสิ...ตบให้ฉันหายโง่ไง"

เอริคแสยะยิ้มทั้งน้ำตา

"ไม่ตบให้เจ็บมือนิหรอกค่ะถ้าดูถูกนิขนาดนี้ก็เลิกกันไปเถอะค่ะ"

นิชากัดฟันกรอดเธอลุกขึ้นแล้วเดินหนีชายหนุ่มทั้งปาดน้ำตาลวกๆเธอพอกับการที่อยู่ด้วยกันแล้วชอบเกิดปัญหาแล้วหากชายหนุ่มไม่เชื่อใจเธอคงจะอยู่ด้วยกันยากดังนั้นเธอขอจากไปจะดีกว่า

พลั้กๆๆๆ

"โถ่..โว้ยยยย.."

เอริคโมโหจนเลือดขึ้นหน้าเขาต่อยกำแพงอย่างหนักจนมือเต็มไปด้วยเลือดเมื่อเห็นเมียรักเดินหันหลังออกไป

"อึก..ฮึก..ฮือๆๆๆ..."

นิชาเดินปาดน้ำตาออกมาจากเพนท์เฮ้าส์เธอไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาแต่อย่างเดียวตอนนี้ก็เดินไปเรื่อยๆอย่างคนที่ไม่มีที่หมาย

19.00 น.

"อึก..ฮึก...ทำไมวะ..ทำไม"

เอริคยังคงดื่มไม่หยุดตอนนี้มือของเขาก็มีแต่เลือดเกรอะกรังโดยที่ยังไม่ได้ทำแผลนั่งเหม่อลอยเหมือนคนไม่มีสติ

"คุณเอส..ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะครับ"

บรูคเข้ามาดูความเรียบร้อยในช่วงหัวค่ำเห็นสภาพเจ้านายตนก็เข่าแทบทรุดเขาคิดเอาไว้แล้วว่ามันต้องเกิดเรื่องแบบนี้แน่นอนหากเจ้านายเขามีสติสักนิดก็คงจะติดได้

"พาฉันกลับอังกฤษ"

เอริคสั่งบรูคเสียงแข็ง

"ตอนนี้เลยเหรอครับ"

บรูคถึงกับชะงักเพราะตอนนี้รู้ดีว่าเจ้านายของเขาและนิชายังไม่เข้าใจกันแน่นอนมองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอนิชาอีกด้วย

"เออ"

เอริคจ้องหน้าบรูคด้วยสายตาที่แน่วแน่เขาจะกลับอังกฤษและไม่สนใจคนที่ทรยศเขาอีกต่อไป

สวนสาธารณะ

"ขออย่าได้เจอกันอีกเลยจะได้จบปัญหาซะที"

นิชานั่งที่นี่ตั้งแต่ช่วงบ่ายเธอกุมมือบางของเธอทั้งพูดออกมาเบาๆด้วยสีหน้าน้อยใจ

อังกฤษ

"ทำไมเอาแต่เมาแบบนี้ล่ะเกิดเรื่อง​อะไรขึ้นบรูคเล่ามาเดี๋ยวนี้เลย"

เอเลนเห็นสภาพลูกชายเธอที่เมาแทบจะเดินไม่ไหวแต่มือก็ยังถือขวดน้ำเมากระดกเป็นระยะอยู่ได้เธอจึงต้องถามบรูคให้รู้เรื่องว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

"คือ...."

บรูคเล่าเรื่องราวที่อลิซน่าจะใส่ความนิชาให้เอเลนได้ฟัง

"ฉันล่ะปวดหัวลูกฉันมันโง่จริงๆหรืออะไรมันบังตาเนี่ย"

เอเลนขมวดคิ้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ"

บรูคเองก็พยายามเตือนเจ้านายของเขาแล้วแต่ดูท่าเจ่านายของเขาจะไม่ฟังอะไรเลยคงเพราะแผลในใจในเรื่องเก่ามันยังไม่หายแน่นอนจึงปักใจเชื่ออลิซไปแบบนั้น

"พรุ่งนี้ฉันจะบินไปไทย"

เอเลนเห็นทีจะปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้เธอจะต้องคุยกับนิชาก่อนไม่อย่างนั้นเกรงว่าจะเสียหลานและลูกสะใภ้ดีๆไปเสียก่อน

"ครับคุณท่านเดี๋ยวผมให้คนเตรียมเครื่องบินไว้ให้ครับ"

"แล้วไม่ต้องบอกตาเอสล่ะ"

"ครับคุณท่าน"

"เหมือนจะฉลาดแต่ก็ไม่เลยลูกฉัน..เฮ้อนิสัยแบบนี้ได้แดดดี๊มาเต็มๆ"

เอเลนส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

"พูดถึงผมหรือเปล่าคุณ"

ปีเตอร์ที่เดินผ่านมาตรงที่เอเลนคุยกับบรูคพอดีเขาจึงทำหน้าสงสัย

"มั้งคะ"

เอเลนค้อนใส่ปี​เตอร์เบาๆและเดินขึ้นชั้นบนของคฤหาสน์ไป

"อ้าว"

ปีเตอร์ขมวดคิ้วเป็นปมไม่รู้ว่าใครไปทำให้ภรรยาเขาโมโหแล้วพาลลงที่เขาอีก

สองวันต่อมา

ทาวน์เฮ้าส์

"หนูนิอยู่หรือเปล่าจ้ะ"

"คุณเอเลน...พี่นิอยู่ในห้องค่ะ"

ปาริดาเห็นเอเลนยิ้มหน้าบานอยู่ที่หน้าประตูบ้านเธอจึงรีบให้เอเลนเข้ามาด้านใน

"แล้วนี่จะยกไปไหนจ้ะ"

เอเลนเห็นปาริดายกถาดข้าวต้มหลังจากที่เธอเข้ามาแล้วจึงถามขึ้น

"ข้าวต้มนี่เอาไปให้พี่นิค่ะ"

"หนูนิไม่สบายเหรอ"

เอเลนเริ่มหน้าเสีย

"ค่ะ"

ปาริดาพยักหน้าเบาๆหลังจากที่นิชากลับมาวันนั้นก็ได้เล่าเรื่อง​ให้เธอฟังและเอาแต่ร้องให้ทานอะไรก็ไม่ค่อยจะลงจนอ่อนเพลีย

"ตายจริง"

เอเลนยกมือทาบอกไม่รู้ว่าลูกชายเธอจะรู้ตัวเมื่อไรว่าได้ทำอะไรลงไป

ก๊อกๆๆ

"หนูนิ"

"มัม"

นิชาปาดน้ำตาลวกๆเมื่อเห็นเอเลนเดินเข้ามา

"ไม่ต้องตกใจหรอกจะมัมมาคนเดียวพี่เค้าไม่รู้ว่ามัมมาที่นี่"

เอเลนบอกให้นิชาได้สบายใจทั้งมองหญิงสาวด้วยสายตาสงสาร

"เค้าคงไม่สนใจนิใช่ไหมคะ"

นิชาแทบจะน้ำตารื้นอีกรอบ

"ผัวโง่ๆแบบนั้นหนูนิอย่าไปสนใจเลย"

เอเลนพูดด้วยน้ำเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ

"อุ้ย.."

ปาริดาถึงกับชะงักคำที่เอเลนพูดถ้าไม่รู้ว่าเป็นแม่ลูกกับเอริคเธอคงคิดว่าเอเลนโกรธเอริคมาแต่ชาติไหนแล้ว

"ถ้าอยากจะโง่ให้คนอื่นจูงจมูกก็ช่างเค้าประไร"

เอเลนมองนิชาทั้งลูบหัวเธอเบาๆ

"มัมหมายความว่ายังไงคะ"

นิชาขมวดคิ้วสงสัยเล็กน้อยว่าที่เอเลนพูดคืออะไร

"บรูคเล่าให้มัมฟังทุกอย่างแล้วว่าตาเอสโกรธเพราะอลิซเป็นคนปั่นหัวบวกกับแผลเก่าที่เคยถูกหักหลังถึงโกรธเป็นบ้าแบบนั้นไงล่ะ"

เอเลนเล่าด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไรนักหากลูกชายเธอยอมคิดไตร่ตรองให้ดีก่อนควาทบาดหมางในครอบครัวจะเกิดขึ้นไม่ได้เลย

"พี่เอสไม่ฟังนิเลยสักนิด"

นิชาก้มหน้างุด

"ปล่อยให้มันนั่งอมทุกข์จมขวดเหล้าอยู่แบบนั้นสักพักเดี๋ยวก็คิดได้เอง"

เอเลนเห็นทีจะต้องดัดนิสัยลูกตัวเองเสียหน่อย

"มัมไม่คิดแบบที่พี่เอสคิดเหรอคะ"

นิชามองหน้าเอเลนอย่างครุ่นคิด

"มัมใช้สติไตร่ตรองมัมไม่ตัดสินใจแค่เพียงลมปากหรือเรื่องเล่าจากคนอื่นหรอกจะ..นี่ไม่สบายเป็นยังไงบ้างล่ะลูก"

เอเลนส่ายหัวเบาๆหลังจากที่เธอได้สัมผัสพูดคุยกับนิชาก็ทำให้เธอเห็นว่าอะไรเป็นอะไรได้ง่ายขึ้นไม่ใช้ทิฐิตัดสินปัญหาแบบลูกชายเธอแน่นอนทั้งยังห่วงเรื่องอาการตอนนี้ของเธออีกด้วย

"แค่อ่อนเพลียนิดหน่อยค่ะมัม"

"ทานข้าวให้ตรงเวลาหน่อยนะหนูนิเรื่องตาเอสไม่ต้องกลุ้มใจเดี๋ยวมัมจะดัดนิสัยลูกชายมัมเองวันนึงก็ต้องมาร้องขอโทษหนูนิเองถึงวันนั้นหนูนิจะจัดการยังไงก็ตามสยายเลยนะมัมไม่ว่า"

เอเลนให้นิชาปราบลูกชายเธอให้เต็มที่หากคิดได้แล้วกลับมาที่เธอพูดแบบนี้ก็เพื่อกันไม่ให้นิชาตัดใจจากเอริคไปก่อน นิชาพยักหน้าหงึกหงักถึงเธอจะโกรธเอริคที่ไม่ฟังเธอแต่เธอก็อยากได้ยินคำขอโทษของ​เขาอยากเห็นวันที่เขาคิดได้และกลับมาอยู่ด้วยกันแต่ถึง​วันนั้นเธอก็จะต้องดัดนิสัยเขาเสียบ้างตามคำที่เอเลนบอก

อาทิตย์ต่อมา

อังกฤษ

"อึกๆๆๆ.."

"พอเถอะครับคุณเอส"

เป็นอาทิตย์แล้วที่เอริคกลับมาที่อังกฤษแต่ก็ดื่มจนทำอะไรไม่ได้เสียการเสียการแถมไม่ดูแลตัวเองตอนนี้ตัวทั้งตัวกลิ่นเหมือนคนอาบแอลกอฮอลล์เข้าไปแล้วจนบรูคเองก็กลุ้มใจไม่น้อยที่เจ้านายเขาอาการหนักเอาการ

"บรูคออกไปก่อน"

เอเลนยืนเท้าเอวจ้องหน้าลูกชายเธอบนเตียงที่เอาแต่ดื่มวันนี้เธอจะขอหักดิบลูกเธอเสียหน่อยแล้วยิ่งปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปมันก็ยิ่งไม่ดีเท่าไร

"ครับคุณท่าน"

บรูคก้มหน้าเบาแล้วเดินออกไปจากห้องหวังในใจเล็กๆว่าแม่ของเจ้านายของเขาจะดึงเจ้านายเขาออกจากทิฐิได้เสียที

เพล้งๆๆๆๆ

"ทำอะไรครับมัม"

เอริคมองหน้าคนเป็นแม่อย่างไม่พอใจที่ดึงขวดน้ำเมาในมือของเขาปาลงพื้นจนแตก

"จะดื่มมันให้ตายไปเลยใช่ไหม...นี่ลูกชายฉันมันเป็นคนโง่ตั้งแต่เมื่อไรกัน"

เอเลนเท้าเอวบ่นลูกชายตัวดีของเธอด้วยน้ำเสียงที่มันเหลืออดเพราะไม่น่าเชื่อว่าลูกชายเธอจะยังคิดไม่ได้เพราะเธอให้เวลามาหลายวันแล้ววันนี้จึงต้องกระตุ้นกันหน่อย

"ครับ..ผมมันโง่ครับมัม...ผมมันโง่ที่ถูกหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า"

เอริคก้มหน้างุดที่เข้าใจาแม่ตัวเองมาซ้ำเติมเรื่องนิชา

"ใช่ลูกฉันมันโง่ถูกหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่คนที่หลอกไม่ใช่หนูนิแน่นอน"

"มัมจะพูดอะไรครับ"

เอริคเงยหน้าและขมวดคิ้ว