"มันจะมากไปแล้วนะคะ"
เพี๊ยะ
หญิงสาวสุดจะทนกับคำดูถูกของเขาจึงฟาดมือเรียวเรียกสติให้สามีเธอหยุดคำพูดแบบนี้เสียที
"ตบอีกสิ...ตบให้ฉันหายโง่ไง"
เอริคแสยะยิ้มทั้งน้ำตา
"ไม่ตบให้เจ็บมือนิหรอกค่ะถ้าดูถูกนิขนาดนี้ก็เลิกกันไปเถอะค่ะ"
นิชากัดฟันกรอดเธอลุกขึ้นแล้วเดินหนีชายหนุ่มทั้งปาดน้ำตาลวกๆเธอพอกับการที่อยู่ด้วยกันแล้วชอบเกิดปัญหาแล้วหากชายหนุ่มไม่เชื่อใจเธอคงจะอยู่ด้วยกันยากดังนั้นเธอขอจากไปจะดีกว่า
พลั้กๆๆๆ
"โถ่..โว้ยยยย.."
เอริคโมโหจนเลือดขึ้นหน้าเขาต่อยกำแพงอย่างหนักจนมือเต็มไปด้วยเลือดเมื่อเห็นเมียรักเดินหันหลังออกไป
"อึก..ฮึก..ฮือๆๆๆ..."
นิชาเดินปาดน้ำตาออกมาจากเพนท์เฮ้าส์เธอไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาแต่อย่างเดียวตอนนี้ก็เดินไปเรื่อยๆอย่างคนที่ไม่มีที่หมาย
19.00 น.
"อึก..ฮึก...ทำไมวะ..ทำไม"
เอริคยังคงดื่มไม่หยุดตอนนี้มือของเขาก็มีแต่เลือดเกรอะกรังโดยที่ยังไม่ได้ทำแผลนั่งเหม่อลอยเหมือนคนไม่มีสติ
"คุณเอส..ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะครับ"
บรูคเข้ามาดูความเรียบร้อยในช่วงหัวค่ำเห็นสภาพเจ้านายตนก็เข่าแทบทรุดเขาคิดเอาไว้แล้วว่ามันต้องเกิดเรื่องแบบนี้แน่นอนหากเจ้านายเขามีสติสักนิดก็คงจะติดได้
"พาฉันกลับอังกฤษ"
เอริคสั่งบรูคเสียงแข็ง
"ตอนนี้เลยเหรอครับ"
บรูคถึงกับชะงักเพราะตอนนี้รู้ดีว่าเจ้านายของเขาและนิชายังไม่เข้าใจกันแน่นอนมองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอนิชาอีกด้วย
"เออ"
เอริคจ้องหน้าบรูคด้วยสายตาที่แน่วแน่เขาจะกลับอังกฤษและไม่สนใจคนที่ทรยศเขาอีกต่อไป
สวนสาธารณะ
"ขออย่าได้เจอกันอีกเลยจะได้จบปัญหาซะที"
นิชานั่งที่นี่ตั้งแต่ช่วงบ่ายเธอกุมมือบางของเธอทั้งพูดออกมาเบาๆด้วยสีหน้าน้อยใจ
อังกฤษ
"ทำไมเอาแต่เมาแบบนี้ล่ะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบรูคเล่ามาเดี๋ยวนี้เลย"
เอเลนเห็นสภาพลูกชายเธอที่เมาแทบจะเดินไม่ไหวแต่มือก็ยังถือขวดน้ำเมากระดกเป็นระยะอยู่ได้เธอจึงต้องถามบรูคให้รู้เรื่องว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
"คือ...."
บรูคเล่าเรื่องราวที่อลิซน่าจะใส่ความนิชาให้เอเลนได้ฟัง
"ฉันล่ะปวดหัวลูกฉันมันโง่จริงๆหรืออะไรมันบังตาเนี่ย"
เอเลนขมวดคิ้วถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ"
บรูคเองก็พยายามเตือนเจ้านายของเขาแล้วแต่ดูท่าเจ่านายของเขาจะไม่ฟังอะไรเลยคงเพราะแผลในใจในเรื่องเก่ามันยังไม่หายแน่นอนจึงปักใจเชื่ออลิซไปแบบนั้น
"พรุ่งนี้ฉันจะบินไปไทย"
เอเลนเห็นทีจะปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้เธอจะต้องคุยกับนิชาก่อนไม่อย่างนั้นเกรงว่าจะเสียหลานและลูกสะใภ้ดีๆไปเสียก่อน
"ครับคุณท่านเดี๋ยวผมให้คนเตรียมเครื่องบินไว้ให้ครับ"
"แล้วไม่ต้องบอกตาเอสล่ะ"
"ครับคุณท่าน"
"เหมือนจะฉลาดแต่ก็ไม่เลยลูกฉัน..เฮ้อนิสัยแบบนี้ได้แดดดี๊มาเต็มๆ"
เอเลนส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ
"พูดถึงผมหรือเปล่าคุณ"
ปีเตอร์ที่เดินผ่านมาตรงที่เอเลนคุยกับบรูคพอดีเขาจึงทำหน้าสงสัย
"มั้งคะ"
เอเลนค้อนใส่ปีเตอร์เบาๆและเดินขึ้นชั้นบนของคฤหาสน์ไป
"อ้าว"
ปีเตอร์ขมวดคิ้วเป็นปมไม่รู้ว่าใครไปทำให้ภรรยาเขาโมโหแล้วพาลลงที่เขาอีก
สองวันต่อมา
ทาวน์เฮ้าส์
"หนูนิอยู่หรือเปล่าจ้ะ"
"คุณเอเลน...พี่นิอยู่ในห้องค่ะ"
ปาริดาเห็นเอเลนยิ้มหน้าบานอยู่ที่หน้าประตูบ้านเธอจึงรีบให้เอเลนเข้ามาด้านใน
"แล้วนี่จะยกไปไหนจ้ะ"
เอเลนเห็นปาริดายกถาดข้าวต้มหลังจากที่เธอเข้ามาแล้วจึงถามขึ้น
"ข้าวต้มนี่เอาไปให้พี่นิค่ะ"
"หนูนิไม่สบายเหรอ"
เอเลนเริ่มหน้าเสีย
"ค่ะ"
ปาริดาพยักหน้าเบาๆหลังจากที่นิชากลับมาวันนั้นก็ได้เล่าเรื่องให้เธอฟังและเอาแต่ร้องให้ทานอะไรก็ไม่ค่อยจะลงจนอ่อนเพลีย
"ตายจริง"
เอเลนยกมือทาบอกไม่รู้ว่าลูกชายเธอจะรู้ตัวเมื่อไรว่าได้ทำอะไรลงไป
ก๊อกๆๆ
"หนูนิ"
"มัม"
นิชาปาดน้ำตาลวกๆเมื่อเห็นเอเลนเดินเข้ามา
"ไม่ต้องตกใจหรอกจะมัมมาคนเดียวพี่เค้าไม่รู้ว่ามัมมาที่นี่"
เอเลนบอกให้นิชาได้สบายใจทั้งมองหญิงสาวด้วยสายตาสงสาร
"เค้าคงไม่สนใจนิใช่ไหมคะ"
นิชาแทบจะน้ำตารื้นอีกรอบ
"ผัวโง่ๆแบบนั้นหนูนิอย่าไปสนใจเลย"
เอเลนพูดด้วยน้ำเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ
"อุ้ย.."
ปาริดาถึงกับชะงักคำที่เอเลนพูดถ้าไม่รู้ว่าเป็นแม่ลูกกับเอริคเธอคงคิดว่าเอเลนโกรธเอริคมาแต่ชาติไหนแล้ว
"ถ้าอยากจะโง่ให้คนอื่นจูงจมูกก็ช่างเค้าประไร"
เอเลนมองนิชาทั้งลูบหัวเธอเบาๆ
"มัมหมายความว่ายังไงคะ"
นิชาขมวดคิ้วสงสัยเล็กน้อยว่าที่เอเลนพูดคืออะไร
"บรูคเล่าให้มัมฟังทุกอย่างแล้วว่าตาเอสโกรธเพราะอลิซเป็นคนปั่นหัวบวกกับแผลเก่าที่เคยถูกหักหลังถึงโกรธเป็นบ้าแบบนั้นไงล่ะ"
เอเลนเล่าด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไรนักหากลูกชายเธอยอมคิดไตร่ตรองให้ดีก่อนควาทบาดหมางในครอบครัวจะเกิดขึ้นไม่ได้เลย
"พี่เอสไม่ฟังนิเลยสักนิด"
นิชาก้มหน้างุด
"ปล่อยให้มันนั่งอมทุกข์จมขวดเหล้าอยู่แบบนั้นสักพักเดี๋ยวก็คิดได้เอง"
เอเลนเห็นทีจะต้องดัดนิสัยลูกตัวเองเสียหน่อย
"มัมไม่คิดแบบที่พี่เอสคิดเหรอคะ"
นิชามองหน้าเอเลนอย่างครุ่นคิด
"มัมใช้สติไตร่ตรองมัมไม่ตัดสินใจแค่เพียงลมปากหรือเรื่องเล่าจากคนอื่นหรอกจะ..นี่ไม่สบายเป็นยังไงบ้างล่ะลูก"
เอเลนส่ายหัวเบาๆหลังจากที่เธอได้สัมผัสพูดคุยกับนิชาก็ทำให้เธอเห็นว่าอะไรเป็นอะไรได้ง่ายขึ้นไม่ใช้ทิฐิตัดสินปัญหาแบบลูกชายเธอแน่นอนทั้งยังห่วงเรื่องอาการตอนนี้ของเธออีกด้วย
"แค่อ่อนเพลียนิดหน่อยค่ะมัม"
"ทานข้าวให้ตรงเวลาหน่อยนะหนูนิเรื่องตาเอสไม่ต้องกลุ้มใจเดี๋ยวมัมจะดัดนิสัยลูกชายมัมเองวันนึงก็ต้องมาร้องขอโทษหนูนิเองถึงวันนั้นหนูนิจะจัดการยังไงก็ตามสยายเลยนะมัมไม่ว่า"
เอเลนให้นิชาปราบลูกชายเธอให้เต็มที่หากคิดได้แล้วกลับมาที่เธอพูดแบบนี้ก็เพื่อกันไม่ให้นิชาตัดใจจากเอริคไปก่อน นิชาพยักหน้าหงึกหงักถึงเธอจะโกรธเอริคที่ไม่ฟังเธอแต่เธอก็อยากได้ยินคำขอโทษของเขาอยากเห็นวันที่เขาคิดได้และกลับมาอยู่ด้วยกันแต่ถึงวันนั้นเธอก็จะต้องดัดนิสัยเขาเสียบ้างตามคำที่เอเลนบอก
อาทิตย์ต่อมา
อังกฤษ
"อึกๆๆๆ.."
"พอเถอะครับคุณเอส"
เป็นอาทิตย์แล้วที่เอริคกลับมาที่อังกฤษแต่ก็ดื่มจนทำอะไรไม่ได้เสียการเสียการแถมไม่ดูแลตัวเองตอนนี้ตัวทั้งตัวกลิ่นเหมือนคนอาบแอลกอฮอลล์เข้าไปแล้วจนบรูคเองก็กลุ้มใจไม่น้อยที่เจ้านายเขาอาการหนักเอาการ
"บรูคออกไปก่อน"
เอเลนยืนเท้าเอวจ้องหน้าลูกชายเธอบนเตียงที่เอาแต่ดื่มวันนี้เธอจะขอหักดิบลูกเธอเสียหน่อยแล้วยิ่งปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปมันก็ยิ่งไม่ดีเท่าไร
"ครับคุณท่าน"
บรูคก้มหน้าเบาแล้วเดินออกไปจากห้องหวังในใจเล็กๆว่าแม่ของเจ้านายของเขาจะดึงเจ้านายเขาออกจากทิฐิได้เสียที
เพล้งๆๆๆๆ
"ทำอะไรครับมัม"
เอริคมองหน้าคนเป็นแม่อย่างไม่พอใจที่ดึงขวดน้ำเมาในมือของเขาปาลงพื้นจนแตก
"จะดื่มมันให้ตายไปเลยใช่ไหม...นี่ลูกชายฉันมันเป็นคนโง่ตั้งแต่เมื่อไรกัน"
เอเลนเท้าเอวบ่นลูกชายตัวดีของเธอด้วยน้ำเสียงที่มันเหลืออดเพราะไม่น่าเชื่อว่าลูกชายเธอจะยังคิดไม่ได้เพราะเธอให้เวลามาหลายวันแล้ววันนี้จึงต้องกระตุ้นกันหน่อย
"ครับ..ผมมันโง่ครับมัม...ผมมันโง่ที่ถูกหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า"
เอริคก้มหน้างุดที่เข้าใจาแม่ตัวเองมาซ้ำเติมเรื่องนิชา
"ใช่ลูกฉันมันโง่ถูกหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่คนที่หลอกไม่ใช่หนูนิแน่นอน"
"มัมจะพูดอะไรครับ"
เอริคเงยหน้าและขมวดคิ้ว
"เลิกดื่มแล้วคิดสิ.."เอเลนพูดจบก็เดินออกไปทิ้งให้เอริคนั่งไตร่ตรองคนเดียวคร้านจะบอกให้กระจ่างก็เหมือนว่าลูกเธอฉลาดน้อยเต็มทน"บรูคห้ามให้ตาเอสออกมาให้ทานได้แต่อาหารเท่านั้นเครื่องดื่มไม่ต้องนี่คือคำสั่ง"เอเลนเดินออกมาสั่งบรูคครั้งนี้เธอต้องดัดนิสัยจริงจังเสียแล้วต้องใช้วิธีขังกันเป็นเด็กๆในเมื่อคนเจ้าปัญหามันมีความคิดไม่เป็นผู้ใหญ่เลยกับเรื่องความรัก"ครับคุณท่าน"บรูคอมยิ้มเล็กน้อยเขาเห็นแสงสว่างของชีวิตเจ้านายเขาแล้ววันต่อมา"หมออลันหมั้นจริงๆเหรอ"เอเลนเดินเข้ามาถามบรูคที่ห้องโถงในคฤหาสน์"ครับเห็นว่าหมั้นกับคนที่บ้านเค้าเลือกให้"บรูคพยักหน้าเบาๆเขาก็พึ่งจะทราบข่าวจากปาริดาเมื่อครู่นี้เอง"อ๋อ...เข้าใจแล้วล่ะ...ฉันไปก่อนยังไงก็ฝากดูแลตาเอสดีๆล่ะอย่าให้ดื่มอีก"เอเลนเหลือบสายตาไปเห็นลูกชายเธอจึงแอบอมยิ้มและเดินออกไป"ครับคุณท่าน""หมออลันหมั้นกับใคร"หลังจากที่แม่ของเขาเดินออกไปปล้วเอริคก็เข้ามาถามกับบรูคให้กระจ่างทันที"ก็กับคู่หมั้นเค้าไงครับ"บรูคอมยิ้มเล็กน้อย"นิชาล่ะ.."เอริคขมวดคิ้วเป็นปม"คุณนิเธอไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะครับ"เอริคยังคงมีสีหน้าสงสัยในคำพูดของบรูคเช่นเดิม"ค
บ่ายของวันน้ำตกxx"สดชื่นที่สุดเลยยยยย.."ปาริดากระโดดน้ำตกเล่นหลายรอบเป็นเด็กเธอรู้สึกชอบที่นี่มากเลยเล่นได้ไม่มีอาการเบื่อ"ดูท่าดาวจะสนุกมากเลยนะครับ"อลันนั่งดูปาริดากับนิชาด้วยรอยยิ้ม"นั่นสิคะ...แล้วพี่หมอทำไมไม่พาคู่หมั้นมาเที่ยวด้วยล่ะคะ"นิชาถือโอกาสถามอลันถึงเรื่องคู่หมั้นเขาเสียเลยเพราะไม่ค่อยเห็นอลันไปไหนมาไหนกับคนที่เป็นคู่หมั้นเท่าไร"น้องนิก็รู้ว่าพี่ไม่ได้อยากหมั้น"อลันหันมาทำหน้าเจื่อนใส่นิชา"นี่อย่าบอกนะคะว่ามาไกลถึงที่นี่เพราะอยากหลบหน้าคู่หมั้นตัวเอง"นิชาเลิกคิ้วถามอลัน"ก็..."อลันก้มหน้าเล็กน้อยและพยักหน้าเบาๆเขาไม่ได้อยากหมั้นเท่าไรนักแต่ก็ขัดคนเป็นแม่ยากเสียเหลือเกิน"นิคิดไว้แล้วเชียว""พี่ก็อยากมาเที่ยวด้วยนั่นแหละ""ทำไมไม่คุยกับคุณแม่พี่หมอไปตรงๆล่ะคะ"นิชาเห็นว่าในเมื่อโตๆกันแล้วทำไมไม่คุยกันให้เข้าใจ"นั่นเป็นเรื่องที่ยากที่สุดเลยยิ่งคุณแม่เห็นว่าพี่ไม่มีใครพี่ยิ่งปฏิเสธยาก""ถ้าวันนึงแต่งงานกันไปไม่อึดอัดแย่เหรอคะ""เดี๋ยวพี่ค่อยหาวิธีแก้อีกทีแล้วกันตอนนี้พี่ไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้เท่าไร""โอเคค่ะเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันพี่หมอจะได้พักผ่อนอย่างสบายใ
เกริ่นหมอหนุ่มไฮโซตระกูลผู้ดีเก่าที่ถูกคนเป็นแม่จับให้หมั้นกับคนที่ไม่ได้รัก..ด้วยความรักที่เลือกเองไม่ได้ทำให้เขาต้องลากหญิงสาวมาร่วมชะตากรรมด้วยโดยบอกกับทั้งแม่และคู่หมั้นของเขาว่าหญิงสาวนั้นเป็นภรรยาของเขาเริ่มเรื่องประเทศไทยบ้านปาริดา"ดูอาเทอร์สิคะน่ารักมากเลยดาวอยากอุ้มหลานใจจะขาดแล้วค่ะ"ปาริดานั่งเปิดรูปอาเทอร์เด็กชายลูกครึ่งวัยเก้าเดือนที่ตัวอ้วนจ้ำม่ำจนน่าฟัดกับหมออลันเธออยากจะให้มหาลัยปิดเทอมเร็วๆจังจะได้บินไปหาหลานชายของเธอเสียทีปาริดาหญิงสาววัยยี่สิบเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกนิชาเอามาเลี้ยงตอนนี้เธอมีความเป็นอยู่สุขสบายเพราะพี่เขยเธอเป็นมาเฟียด้วยเงินของเขาเธอจึงไม่ลำบากอะไรมากตอนนี้เธอเป็นนักศึกษาปีสองอยู่ที่เมืองไทยคนเดียวเพราะพี่สาวเธอไปอยู่ที่อังกฤษกับคนเป็นสามีหลังจากที่นิชาย้ายไปอยู่ที่อังกฤษกับเอริคได้ไม่นานเอริคก็จัดการซื้อบ้านใกล้ๆมหาลัยให้กับปาริดาเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเดินทางไกลตอนนี้ปาริดาก็เป็นเจ้าของบ้านหลังโตเพียงคนเดียวอยู่คนเดียวแต่มีอลันคอยแวะเวียนมาดูแลอยู่ไม่ห่างเพราะรับปากกับนิชาไว้ว่าจะช่วยดูแลปาริดา"จะบินไปหาเมื่อไรเหรอ"อลันหันไปมองปาริดาหญิงสาวผมยา
ลานจอดรถ"พี่หมอไปพูดกับคุณแม่พี่แบบนั้นได้ยังไงคะ"ปาริดาเห็นว่าอลันจะสร้างเรื่องขึ้นมาใหม่เสียแล้ว"จะได้เลิกจับคู่พี่ซะทีไง""แต่ดาวไม่อยากอยู่ในเกมนี้นะคะ""พี่ขอโทษแล้วกันนะดาวตอนนั้นพี่โมโหไม่ทันคิด"ตอนนี้อลันยอมรับว่าที่เขาพูดไปเพราะความที่ไม่ทันคิดและโมโหอย่างมากวันต่อมามหาลัย"วันนี้เรียนครึ่งวันเราไปไหนกันดีฉันยังไม่อยากกลับบ้าน"เบลล่าหันมาพูดกับปาริดาที่นั่งโต๊ะไม้หินอ่อนด้วยกันด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว"คุณหญิงแม่ไม่โทรตามเหรอจ๊ะคุณหนูเบล"ปาริดาเหล่สายตาพรางเอ่ยน้ำเสียงแอบหยอกเพื่อนเธอเสียงทะเล้น"อย่าพูดถึงสิ"เบลล่าเอี้ยวตัวกระแทกไหล่คนที่นั่งข้างๆเพราะเธอไม่ชอบให้เพื่อนเธอพูดถึงเรื่องแม่เลี้ยงจอมออกคำสั่งของเธอเท่าไร"นี่ท่าทางจะไม่ถูกกับแม่เลี้ยงจริงๆนะ"ปาริดาหันมายิ้มให้กับเบลล่าที่นั่งหน้างออยู่"ก็ตั้งแต่พ่อฉันเสียก็ถูกบังคับทำโน่นทำนี่ตลอดเลย"เบลล่าว่าเห็นธาตุแท้ตั้งแต่แม่เลี้ยงเธอเข้ามาอยู่ในบ้านแล้วว่าขี้ประจบและหวังปอกลอกแต่เธอก็ไม่ได้เอะใจอะไรแต่เมื่อพ่อของเธอเสียแม่เลี้ยงเธอก็ยิ่งออกลายมากขึ้นทุกวันๆ"งั้นไปหาอะไรทานกันเถอะวันนี้ฉันเลี้ยงเอง"ปาริดาตบบ่าเพื่อ
ทางด้านอลัน"เบลรออยู่ตรงนี้ห้ามออกจากรถเด็ดขาด""ค่ะ..จะเข้าไปคนเดียวจริงๆเหรอคะ""อืมพี่จะมัวรอไม่ได้"อลันขับรถมาถึงโกดังร้างก็รีบสั่งให้เบลล่าอยู่แต่ในรถเพราะเขาจะเป็นคนเข้าไปเองไม่รู้ว่าคนร้ายจะเยอะแค่ไหนแต่ยังไงเขาก็จะช่วยปาริดาออกมาให้ได้ครู่ต่อมา"..หา..ดาว...ทำไมเป็นแบบนี้"เบลล่าถึงกับเอามืออุดปากกลบเสียงกรี้ดเพราะเธอเห็นสภาพปาริดาตอนอลันอุ้มวิ่งออกมาดูเพื่อนเธอหน้าเขียวช้ำปูดบวมจนน่ากลัวไม่รู้ว่าคนพวกนั้นทำอะไรเพื่อนเธอบ้างแต่ก็รู้สึกสงสารจับใจชั่วโมงต่อมาคลินิคอลันพาปาริดามาที่คลินิคของเขาและให้ตรวจเอ็กซเรย์อาการของปาริดาอย่างละเอียดดีที่อวัยวะภายในไม่เป็นอะไรมีเพียงใบหน้าที่บอบช้ำจนบวมเท่านั้น"ดีนะที่มันไม่ทำร้ายแกถึงตาย"เบลล่านั่งหน้ามุ่ยข้างเตียงที่ปาริดานอนพัก"มันแค่อยากสั่งสอนฉันเท่านั้น"ปาริดาพูดเสียงอ่อน"สั่งสอนเรื่องอะไร"เบลล่าขมวดคิ้วสงสัยกับคำพูดของเพื่อน"มันขู่ให้เลิกยุ่งกับพี่หมอ""ฉันว่าแล้ว"เบลล่าเดาไว้ว่าฝีมือนี้เป็นชุติมาแน่นอน"นี่ดาวเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่สินะ...พี่จะไปคุยกับชุให้รู้เรื่อง"อลันรู้ว่าชุติมาเป็นคนร้ายกาจแต่ก็ไม่คิดว่าจะกล้าจับตัวค
"ฉันไม่ได้ฉุกคิดค่ะ"เบลล่าส่ายหัวเบาๆ"ยัยบื้อเอ้ย"เบนจามินจูงมือหญิงสาวมานั่งในรถสปอร์ตหรูของเขา"ห้ะ..นี่ว่าฉันเหรอคะ"เบลล่ามองค้อนเบนจามินขวับนี่ขนาดพึ่งเจอกันครั้งแรกยังกล้าว่าเธอแบบนี้เขาเป็นคนแบบไหนกันหญิงสาวคิดในใจ"หรือเมื่อกี้ภาษาไทยคือคำชมล่ะ"เบนจามินทิ้งก้นลงมานั่งที่เบาะคนขับและหันมาวาดแขนเอื้อมดึงเข็มขัดมาคาดให้เบลล่าทั้งค่อนขอดเธอในขณะที่หน้าของเขาห่างกับหญิงสาวไม่ถึงคืบ"หึ่..ชัดทุกคำเลย"เบลล่าหันหน้าหนีชายหนุ่มอย่างขุ่นเคือง"เป็นยังไงบ้างแกคราวหลังก็ดูดีๆก่อน"ปาริดามองดูรอยตามเนื้อตัวของเพื่อนเธอวาามีรอยฟกช้ำตรงไหนหรือไม่จะได้ทายาให้ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุแบบนี้กับเพื่อนเธอดีที่เบนจามินไปช่วยไว้ได้ทัน"โอเคแล้วล่ะดีที่คุณเบนนี่เค้าไปช่วยไว้ทัน"เบลล่าเองก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากเพียงแค่ยังตกใจอยู่มากกว่า"ยังไม่ได้รับฟังคำขอบคุณสักคำเลย"เบนจามินยืนกอดอกมองเบลล่าด้วยสายตาเย็นชาและยังมิวายทวงคำขอบคุณจากเธอ"ก็คุณมาว่าฉันก่อนตอนแรกก็อยากจะขอบคุณอยู่หรอก"เบลล่าบุ้ยปากเล็กน้อยพรางเชิดหน้าใส่ชายหนุ่มที่ปากไม่ค่อยดี"ถือซะว่าฉันช่วยหมาแมวที่มันพูดขอบคุณไม่เป็นก็แล้วกันขอตัวก่อ
สองวันต่อมาสองสาวนอนเล่นกันอยู่ในห้องนอนของปาริดาในวันหยุดเสาร์อาทิตย์"นี่แกข่าวแกหายไปแล้วแต่มีข่าวนี้มาแทน"เบลล่าเปิดดูข่าวในอินเตอร์เน็ตเห็นข่าวของชิชาที่มีรูปนัวเนียกับผู้ชายในผับและในโรงแรมไม่ซ้ำหน้าผู้ชายในรูปมีเป็นสิบคนได้ไม่รู้ว่านี่เป็นฝีมือของเบนจามินหรือเปล่าแต่เธอคิดว่าใช่"อะไรเหรอ...เฮ้ยยย..."ปาริดาอ่านข่าวก็ถึงกับอ้าปากค้าง"สยิวมากเลยอะแกฉันว่าคนดูแลแกนี่ก็ฝีมือใช้ได้เลยเนอะถึงว่าล่ะวันนี้ไม่เห็นรุ่นพี่เราที่คณะเลย"เบลล่าพยักหน้าเบาๆอย่างทึ่งในความสามารถของเบนจามินที่หารูปและคลิปพวกนี้มาได้หลังจากที่รู้ว่าชิชาเป็นคนปล่อยข่าวปาริดาได้ไม่นานแถมก่อนหน้านี้เธอก็ไม่เห็นชิชามาที่มหาลัยแล้วด้วย"เป็นฉันก็คงไม่กล้ามาแล้วล่ะ"ปาริดาหน้าเจื่อนเล็กน้อยเธออายแทนคนในข่าวตอนนี้จริงๆ"นั่นสิ"เบลล่าเองก็ไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้าหรือสงสารดีหากชิชาไม่มาทำคนอื่นก่อนก็คงไม่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้านหมออลัน17.00 น.วันนี้เอมอรนัดภัคคินีลูกสาวตระกูลผู้ดีเก่าสวยหวานเป็นกุลสตรีที่พึ่งกลับมาจากเรียนเมืองนอกอายุ22ปีหมายจะให้เป็นว่าที่สะใภ้คนใหม่หลังจากที่อลันขอถอนหมั้นกับชุติมาไปแม้จะรู้ว่
"พี่ชิชา"เบลล่าหน้าเสียเล็กน้อยที่จู่ๆชิชาที่หายหน้าหายตาจากมหาลัยเพราะข่าวฉาวมายืนขวางหน้าเธอทั้งสองแอบหวั่นใจเล็กน้อยว่าเธอจะรู้หรือเปล่าว่าข่าวของเธอที่ถูกปล่อยนั่นเกิดมาจากใคร"พี่ขอโทษที่ฉันทำเรื่องราวพวกนั้นแต่พี่ฉันทำไปเพราะพี่ชุเป็นคนสั่งพี่ปฏิเสธอะไรไม่ได้"ชิชาอาสาเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารปาริดาและเบลล่าเธอเอ่ยสารภาพขอโทษสองสาวด้วยสีหน้ารู้สึกผิด"อย่างงั้นเหรอคะ"ปาริดาได้ยินแบบนั้นก็ใจอ่อนยวบเพราะดูท่าเบนจามินจะเล่นงานผิดคน"พวกเธออย่าโกรธพี่กันเลยนะตอนนี้เรื่องพี่ก็ทำให้พี่อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว"ชิชาก้มหน้างุด"คืนนี้จะมีงานปาร์ตี้ที่โรงแรมxxxเลี้ยงส่งพี่ไปเรียนที่เมืองนอกพี่ชวนพวกเธอด้วยนะมีแต่คนกันเองทั้งนั้น"ชิชาเอ่ยชวนทั้งสองไปงานเลี้ยงก่อนที่เธอจะไปเรียนต่างประเทศเพราะพี่สาวเป็นคนส่งไป"เอ่อ.."เบลล่ารู้สึกไม่เชื่อใจชิชาร้อยเปอร์เซ็นเท่าไรว่าชิชาจะรู้สึกผิดจริงๆ"งั้นเราจะไปนะคะ"ปาริดาตอบโดยไม่ต้องคิดคนที่ทำผิดและมาขอโทษเธอก็พร้อมที่จะให้อภัย"ดีจะ...งั้นพี่ไม่กวนแล้วขอตัวก่อนนะ"ชิชาได้ยินดังนั้นก็รีบวางเงินค่าอาหารไว้ให้ทั้งสองสาวและเดินออกจากร้านไปด้วยท