ตอนที่37

วันต่อมา

11.00 น.

บ้านอลัน

"ตอนนี้ได้เรื่ิองบ้างไหมครับ"

เบนจามินมาที่บ้านอลันเพราะรู้ว่าแม่ของชายหนุ่มหายไปตั้งแต่เมื่อคืน

"ยังไม่ได้เบาะแสอะไรเลยครับ"

อลันนั่งหน้าเสียอยู่กับตำรวจสองนายที่กำลังสอบปากคำเขาอยู่

มหาลัยxx

"จะไปไหนเหรอแก"

เบลล่าทักปาริดาที่กำลังค่อยๆเดินออกไปนอกห้องเรียนในขณะที่อาจารย์กำลังบรรยายอยู่

"จะไปเข้าห้องน้ำน่ะ"

ปาริดาเอ่ยจบก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

"อืม..รีบไปรีบมาล่ะ"

เบลล่าพยักหน้าเบาๆเพราะเห็นว่สเพื่อนเธอคงจะอยากเข้าห้องน้ำเอาเสียมากๆจึงต้องรีบร้อนขนาดนี้

ชั่วโมงต่อมา

"ทำไมเข้าห้องน้ำนานจังเลยล่ะ...โทรก็ไม่รับ"

เบลล่าเดินมาตามหาปาริดาที่ห้อวน้ำแต่ก็ไม่ยักจะเห็นนี่มันก็เป็นชั่วโมงแล้วที่เพื่ิอนเธอออกมาจึงยกมือถือโทรตามแต่ก็โทรไม่ติดตอนนี้เธอเริ่มใจไม่ดีเสียแล้ว

โกดังร้าง

"คุณป้า"

ปาริดามาที่นี่ได้ก็เพราะมีคนส่งข้อความให้เธอออกไปหาที่หลังรั้วมหาลัยเพียงคนเดียวโดยขู่ว่าหากไม่มาเพียงคนเดียวเอมอรจะถูกฆ่าตายเธอจึงต้องโกหกเบลล่าว่าเธอจะมาเข้าห้องน้ำ

"กองอยู่ด้วยกันนี่แหละฉันจะได้หมดมารสักที"

อิงฟ้าผลักปาริดาให้นั่งลงไปกองกับเอมอรและภัคคินีที่ตอนนี้สะบักสะบอมกันทั้งคู่จนปาริดาเห็นแล้วก็สงสาร

"ลันไม่มีวันเลือกแกจำไว้"

เอมอรตะคอกใส่อิงฟ้าอย่างรังเกียจ

"ปากดีนักนะ"

อิงฟ้าเงื้อมมือจะตบเอมอรแต่ถูกปาริดาเอาตัวมาขวางไว้เธอจึงชะงัก

"อย่านะ!"

ปาริดาเอาตัวบังทั้งสองโดยที่ไม่ห่วงตัวเอง

"ปกป้องกันไปเถอะ...ฉันไม่ทำอะไรก็ได้เดี๋ยวนอนอดตายอยู่ในนี้แหละ..ฉันไปก่อนนะ"

อิงฟ้ายิ้มมุมปากก่อนที่จะเดินออกไปและให้ลูกน้องบางส่วนเฝ้าอยู่ที่นี่

"ฮือๆๆ...ภัคไม่อยากตายทำไมต้องมานิดอยู่ที่นี่ด้วยนะ"

ภัคคินีเอาแต่ร้องให้เพราะเธอกลัวตาย

"ใจเย็นๆก่อนค่ะดาวว่าเรามีทางออก"

ปาริดาเม้มปากเบาๆเธอคิดว่ายังไงต้องมีทางออกและเธอก็จะพาทุกคนหนีไปให้ได้แต่ตอนนี้เธอขอตั้งสติแล้วหาวิธีก่อน

เย็นของวัน

บ้านปาริดา

"ดาวหายตัวไปตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้วค่ะบอกจะไปห้องน้ำแต่ก็หายไปเลย"

เบลล่าบอกกับเบนจามินและหมออลันอย่างร้อนใจ

"เอาไงดีครับ"

อลันตอนนี้ตื้อไปหมดทั้งแม่ทั้งปาริดาต่างก็หายตัวไปพร้อมๆกันจึงมองหน้าเบนจามินด้วยความกังวลอย่างที่สุด

"ขอเช็กสัญญาณสักครู่นะครับ"

เบนจามินจับสัญญาณเครื่องติดตามที่เขาแอบเอาใส่ไว้ในกระเป๋าปาริดาว่าอยู่ที่ไหน

"นี่มันโกดังเดิมนี่ครับ"

อลันเห็นว่ามันเป็นจุดเดิมที่เขาเคยตามไปช่วยปาริดาจึงจำได้ทันทีเขาไม่รู้หรอกว่าเป็นฝีมือของชุติมาหรืออิงฟ้ากันแน่เพราะเบนจามินยังไม่มีเวลาหาหลักฐานแต่วันนี้ก็จะได้รู้กัน

"งั้นเราไปกันเลย"

เบนจามินเห็นว่าอลันรู้จึงเตรียมตัวที่จะตามปาริดาออกไป

"ฉันไปด้วยค่ะ"

เบลล่าดึงแขนเบนจามินเอาไว้

"อยู่ที่นี่เดี๋ยวจะเป็นอันตราย"

เบนจามินจับมือหญิงสาวเบาๆให้เธอว่างใจว่าเขาจะช่วยปาริดากลับมาและอยากให้เธอรออยู่ที่ีนี่เพราะเขาไม่อยากห่วงหน้าพะวงหลัง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

โกดัง

"มาค่ะเดี๋ยวหนูแกะให้"

ปาริดาพยายามแกะเชือกของตัวเองจนหลุดและหาจังหวะที่คนยืนเฝ้าเผลอแกะเชือกให้เอมอรและภัคคินีจนสำเร็จ

"ทำอะไร"

เพี๊ยะ

"โอ้ยย.."

พลั้ก  ชายชุดดำเห็นว่าทั้งสามกำลังหนีโดยมีปาริดาเป็นคนช่วยจึงวิ่งเข้ามาตบหน้าเธิด้วยความโมโหจนเธอล้มลงไป

"รีบวิ่งออกไปค่ะ"

ปาริดาไม่ห่วงตัวเองดึงชายชุดดำเอาไว้และให้ทั้งสองรีบวิ่งหนีไป

"หยุดนะ"

ปั้ง

"อ๊ายยย..."

เอมอรและภัคคินีวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตมีร้องตกใจกับเสียงปืนบ้างแต่ก็ไม่หยุดวิ่ง

"ไม่..."

ปั้ง

เมื่อเห็นว่ามีอีกคนวิ่งเข้ามาหมายจะยิงไปที่เอมอรปาริดาจึงรีบลุกเอาตัวบังกระสุนเอาไว้จนถูกยิงที่เอวล้มลงไป

ปั้งๆๆๆ

"ดาว"

อลันที่พึ่งจะวิ่งเข้ามาเห็นปาริดาล้มไปต่อหน้าต่อตาจึงยิงไปที่ชายชุดดำทั้งสองจนบาดเจ็บและรีบไปอุ้มร่างของปาริดาเอาไว้ตอนนี้หัวใจเขาตกไปอยู่ตาตุ่มกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นอะไรไป

"คุณตำรวจเรียกรถพยาบาลด้วยครับ"

อลันเห็นตำรวจที่กำลังวิ่งตามมาจึงตะโกนให้เขาเรียกรถพยาบาลมาอย่างรวดเร็ว

สามวันต่อมา

โรงพยาบาลxxx

"นิว่าจะให้ดาวไปเรียนที่อังกฤษดีกว่าค่ะอยู่ที่นี่ก็อดห่วงไม่ได้"

นิชาบินมาที่ไทยอย่างเร่งด่วนเพราะเธอได้รับข่าวจากอลันเรื่องที่ปาริดาถูกยิงเธอตัดสินใจแล้วว่าควรจะพาปาริดาไปอยู่ที่อังกฤษจะดีกว่าเพราะอยู่ที่นี่เธอต้องพะวงไม่เลิกแน่

"เป็นความผิดพี่เองพี่ขอโทษ"

อลันก้มหน้างุดทั้งหันไปมองคนที่นอนบนเตียงอย่างรู้สึกผิดกี่ครั้งแล้วที่ปาริดาต้องมาเจอเรื่องอันตรายเพราะเขา

บ้านปาริดา

"คุณเป็นยังไงบ้างเดี๋ยวฉันทำแผลให้"

หลังจากที่กลับจากเยี่ยมปาริดาเบลล่าก็เข้ามาหาเบนจามินในห้องเพราะรู้สึกหดหู่จึงอยากหาเพื่อนคุยเมื่อเข้ามาเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะทำแผลเธอจึงเข้ามาช่วย

"ขอบใจ"

เบนจามินถอดเสื้อของเขาออกต่อหน้าเบลล่าเพื่อที่จะให้เธอทำแผลให้

"เอ่อ.."

เบลล่าหน้าแดงเล็กน้อยเพราะไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายที่ถอดเสื้อโชว์กล้ามเนื้อในระยะประชิดขนาดนี้

เมื่อตั้งสติได้ก็ค่อยๆแกะผ้าพันแผลที่พันรอบเอวของเขาออกเบนจามินถูกมีดแทงแบบถากๆที่ข้างเอวในขณะที่สู้กับคนของอิงฟ้าอยู่ด้านนอกเพื่อให้อลันฝ่าคนพวกนั้นเข้ามาได้

"ต่อไปนี้ฉันจะไม่อยู่ที่นี่แล้วจะมีคนมาดูแลที่นี่แทนฉันเธอก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ"

เบนจามินบอกกับเบลล่าด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"จะไปไหนเหรอ"

เบลล่าชะงักมือเล็กน้อยรู้สึกใจหายแปลกๆเมื่อรู้ว่าเบนจามินจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว

"อยากรู้ไปทำไม"

เบนจามินเหล่สายตามองหญิงสาวด้วยสีหน้ากวนประสาท

"เปล่า..ก็แค่อยากรู้"

เบลล่าส่ายหัวเบาๆหากเขาไม่ตอบเธอก็ไม่อยากเค้นแม้จะอยากรู้สักเพียงใดก็เถอะและก้มลงมาทำแผลให้เขาต่อ

อาทิตย์ต่อมา

บ้านปาริดา

"หมดเรื่องซะทีนะดาว"

ตอนนี้แผลของปาริดาใกล้หายดีแล้วเมื่อไม่มีอาการแทรกซ้อนเธอจึงกลับบ้านได้ตอนนี้ก็นั่งคุยอยู่กับนิชาที่ห้องนั่งเล่น

"ดาวทำให้พี่นิเป็นห่วงอีกแล้ว"

ปาริดาก้มหน้างุด

"เทอมหน้าไปเรียนที่โน่นนะพี่จะได้ไม่ต้องห่วง"

นิชาลูบผมปาริดาเบาๆ

"ก็ได้ค่ะ"

ปาริดาไม่ขัดอะไรเพราะก็จริงอย่างที่นิชาพูดเธออยู่ที่นี่ก็ทำให้นิชาเป็นห่วงกังวลใจเปล่าๆ

"เบลไปด้วยค่ะดาวอยู่ที่ไหนเบลก็อยู่ที่นั่น"

เบลล่าเอ่ยน้ำเสียงอ้อนนิชา

"ได้สิจ้ะเดี๋ยวพี่จะให้คนเตรียมที่พักไว้ให้"

นิชาไม่ขัดอะไรเพราะรู้ว่าตอนนี้เบลล่าเองก็ไม่เหลือใครมีน้องสาวให้ดูแลเพิ่มอีกคนคงไม่หนักอะไร

"คุณป้า"

ปาริดาหันไปเห็นเอมอรถือกระเช้าผลไม้เข้ามาจึงเรียกด้วยความแปลกใจเพราะไม่คิดว่าเอมอรจะมาที่นี่

"ป้าเอากระเช้ามาเยี่ยมน่ะแล้วเป็นยังไงบ้างล่ะ"

เอมอรรู้สึกผิดกับคราก่อนที่เคยมองปาริดาในแง่ลบวันนี้เป็นโอกาสดีเธอจึงอยากมาขอโทษหญิงสาว

"ดีขึ้นมากแล้วค่ะขอบคุณนะคะ"

ปาริดาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

"ป้าขอโทษนะที่เคยพูดไม่ดีกับหนูถ้าไม่ได่หนูป่านนี้ป้าก็ไม่รู้ว่ารอดหรือเหลือครบสามสิบสองหรือเปล่า"

เอมอรเอ่ยอย่างไม่อาย นิชาและเบลล่ารู้หน้าที่ตัวเองดีจึงเดินออกไปเงียบๆปล่อยให้ทั้งสองได้คุยกันตามลำพัง

"ดาวไม่เคยโกรธคุณป้าเลยนะคะดาวเข้าใจค่ะ"

ปาริดาพูดไปตามความจริงเธอเข้าใจว่าเอมอรรักอลันมากจึงอยากจะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้อลัน

"ต่อไปนี้ป้าจะไม่กีดกันเราสองคนแล้วล่ะป้าจะรอวันที่หนูเรียกป้าว่าแม่นะ"

เอมอรลูบหัวปาริดาอย่างเอ็นดูเมื่อผ่านความเป็นความตายมาได้เธอก็รู้ว่าอะไรที่เป็นความสุขของลูกเธอควรจะยินดีไม่ใช่กีดกันแล้วเธอก็เชื่อว่าปาริดาจะเป็นสะใภ้ที่ดีของเธอ

"ขอบคุณนะคะคุณป้า"

ปาริดายกมือไหว้เอมอรและมีน้ำตาคลอเล็กน้อยขอบคุณที่เอมอรไม่กีดกันเธอแต่หากมีโอกาสเธอก็จะต้องบอกความจริงว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรกับอลัน

"ป้าไปก่อนนะเดี๋ยวจะต้องไปงานการกุศลคืนนี้อีกยังไงก็พักผ่อนเยอะๆนะจ๊ะจะได้หายเร็วๆ"

เอมอรหมดธุระแล้วเธอก็ไม่อยากกวนหญิงสาวเพราะอยากให้เธอพักผ่อนเยอะๆอีกอย่างเธอเองก็มีธุระต่ออีกด้วย

"ค่ะคุณป้า"

ปาริดาคลี่ยิ้มมุมปากหากวันนี้เธอกับอลันเป็นแฟนกันจริงๆเธอคงจะดีใจมากที่เอมอรอนุญาตให้เธอคบกับเขาได้แต่มันติดตรงที่ไม่ใช่นี่สิ

บ่ายของวัน

"มานี่"

เบนจามินเห็นเบลล่านอนอ่านหนังสืออยู่ที่เปลหลังบ้านเลยมีอะไรอยากจะชวนเธอเล่นจึงดึงมือเธอให้ตามเขามาในห้อง

"จะไปไหน"

เบลล่าขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ดูนี่นะ"

เบนจามินหยิบมีดสั้นของเขาขึ้นมาและปาไปที่เป้าที่ติดอยู่ที่ผนัง

"คุณทำได้ไง"

เบลล่าเบิกตากลมด้วยความตื่นเต้นไม่คิดว่าสกิลการปามีดของชายหนุ่มจะแม่นขนาดนี้ดูเหมือนเมื่อครู่เขาไม่ต้องใช้เวลาเล็งเลยด้วยซ้ำ

"ฉันสอนเธอเอาไหมเวลาคับขันจะได้เอาไว้ใช้"

เบนจามินหันไปอมยิ้มกับเบลล่า

"ดีสิฉันชอบ"

เบลล่าพยักหน้าเบาๆเธอเองก็อยากลองบ้าง

"ถือแบบนี้มองตรงไปที่เป้าหมายอย่าลังเลมั่นใจในตัวเองแล้วก็เหวี่ยงไปเลย"

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวสนใจเบนจามินจึงอ้อมไปยืนด้านหลังเธอและให้เธอยกมือขึ้นส่วนเขาก็ส่งมีดให้เธอและจับมือเธอสอนให้ตั้งท่าเล็ง

"อืม.."

เบลล่าหันไแมองหน้าเบนจามินที่เขาก้มลงมาจนแก้มของเขาสัมผัสกับแก้มของเธอตอนนี้เบลล่าใจเต้นแรงแปลกๆทั้งรู้ว่าตัวเองกำลังหน้าแดงจึงไม่มีสมาธิฟังที่เขาสอนเอาเสียเลย

"มีสมาธิหน่อย"

เบนจามินหันมามองหน้าหญิงสาวที่เอาแต่จ้องเขาทั้งขมวดคิ้วและมองไปนัยตาของเธอทั้งบอกให้หญิงสาวมีสมาธิ

"เอ่อ.. อืม"

เบลล่าหลุดจากภวังค์ได้ก็ก้มหน้าเล็กน้อยและเริ่มทำตามที่ชายหนุ่มสอน

ปั้กก

"นั่นแหละหัวไวเหมือนกันนี่นา"

เบนจามินพยักหน้าเบาๆไม่น่าเชื่อว่าหญิงสาวจะหัวไวขนาดนี้เพียงแค่ลองปาครั้งแรกก็ได้ในระดับที่ดีเกินคาด