"มีอะไรจะสอนฉันอีกไหม"
เบลล่าอมยิ้มภูมิใจที่ฝีมือตัวเองก็ไม่เลว
"อืม...เจอกันครั้งหน้าค่อยสอนแล้วกันตอนนี้ฝึกแค่นี้ให้เก่งก่อน"
เบนจามินทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยเห็นว่าสอนเธอแค่นี้ก่อนจะดีกว่าเพราะเดี๋ยวยังไงก็ต้องเจอกันอีก
"ก็ได้...แล้ว...คุณจะกลับพร้อมพี่นิเลยไหม"
เบลล่าพยักหน้ารับและแอบถามเรื่องเวลากลับของชายหนุ่ม
"อืม...ทำไมเหรอ"
เบนจามินตอบน้ำเสียงเรียบ
"เปล่าก็แค่ถามดูเฉยๆ"
เบลล่าปฏิเสธเสียงสูงและเดินหน้าหงอยออกไปจากห้องเขาทันที ตอนนี้เบนจามินอมยิ้มมุมปากเพราะรู้ว่ามีคนตรงนี้ไม่อยากให้เขาไป
สองวันต่อมา
"พี่ไปก่อนนะ"
วันนี้ถึงเวลาแล้วที่นิชาจะต้องกลับเพราะห่างลูกของเธอมาหลายวันแล้ว
"เดินทางปลอดภัยนะคะพี่นิ/บ๊ายบายค่ะพี่นิ"
ปาริดาและเบลล่าโบกมือลานิชาในขณะที่เธอกำลังจะขี้นเครื่องบินเจ็ทที่เอริคให้คนมารับกลับพร้อมเบนจามิน
"จ้า"
นิชาหันมายิ้มให้หญิงสาวทั้งสองก่อนจะเดินขึ้นไป
"เดินทางปลอดภัยนะคุณ"
ในขณะที่เบนจามินกำลังเดินขึ้นเครื่องเบลล่าก็เอ่ยลาเขาด้วยสีหน้าหดหู่เล็กน้อยและยื่นอะไรบางอย่างให้กับเขา
"อืม..อะไร"
เบนจามินหันมายิ้มอ่อนให้เบลล่ารับถุงกระดาษที่เบลล่ายื่นให้ทั้งถามว่ามันคืออะไร
"ขนมฉันทำเองเอาไปไว้ทานเผื่อหิว"
เบลล่าตอบด้วยรอยยิ้ม
"ขอบใจ"
เบนจามินพยักหน้ารับและเดินขึ้นเครื่องไปด้วยรอยยิ้มอ่อน
"นี่แกทำขนมเป็นด้วยเหรอ"
หลังจากที่ส่งนิชาและเบนจามินเสร็จแล้วปาริดาก็อดที่จะถามเรื่องที่เพื่อนเธอทำขนมให้เบนจามินไม่ได้เพราะปกติแล้วเบลล่าทำอาหารไม่เป็นเลยก็ว่าได้
"ก็พึ่งหัดทำน่ะ"
เบลล่ามีสายตาล่อกแล่กเล็กน้อยกลัวว่าเพื่อนเธอจะเอ่ยแซวอะไรอีก
"แล้วแน่ใจเหรอว่าจะทานได้"
ปาริดายักคิ้วกวนเพื่อนเธอเล่น
"นั่นสิฉันก็ไม่ได้ลองชิมพอดีรีบ"
เบลล่าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคุ้กกี้ที่เธอทำจะทานได้ไหมเพราะเธอก็ไม่ได้ชิมเหมือนกัน
"อืม...เพื่อนฉันนี่หัดทำขนมให้คุณเบนโดยเฉพาะนี่มันยังไงนะ"
ปาริดายังไม่เลิกหยอกเบลล่าเล่น
"จะพูดอะไรพูดมาเลย"
เบลล่าบุ้ยปากเล็กน้อย
"แกตกหลุมรักคุณเบนแล้วใช่ม้า"
ปาริดาคิดว่าตัวเองเดาไม่ผิด
"จะบ้าเหรอก็แค่ทำขนมให้เพราะเห็นว่าเคยอยู่ด้วยกันแค่นั้นเองไม่ได้คิดอะไรเลยไม่คุยด้วยแล้ว"
เบลล่ารีบอธิบายแล้วก็รีบหนีเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว
"แค่นี้ก็ต้องเดินหนีด้วย..อาการไม่ค่อยออกเลยนะ"
ปาริดาเอ่ยตามหลังเพื่อนเธอด้วยอาการอารมณ์ดี
ครู่ต่อมา
"ดาว"
อลันเดินเข้าบ้านปาริดามาพร้อมกับของพะลุงพะลังเต็มมือ
"อ้าวพี่หมอ"
ปาริดายิ้มต้อนรับหมอหนุ่มทั้งช่วยเขาถือของมาวางและมานั่งคุยกันที่โซฟา
"ขอโทษทีที่มาช้าไม่ทันส่งน้องนิพอดีพี่ติดคนไข้น่ะ"
อลันเสียดายที่มาไม่ทันส่งนิชาเพราะเขาติดทำแผลให้คนไข้ที่เข้ามาในคลีนิค
"ไม่เป็นไรค่ะพี่นิเข้าใจค่ะ"
ปาริดาบอกให้หมอหนุ่มได้รับรู้ว่านิชาเข้าใจดีว่าหมออลันนั้นยุ่งอยู่เหมือนกัน
"พี่ซื้ออาหารเย็นมาเยอะเลยเดี๋ยวไปใส่จานก่อนนะครับ"
อลันรีบยกของเข้าครัวเพื่อไปจัดใส่จานวันนี้เขาซื้อของมาเยอะเลย
"ดาวช่วยค่ะ"
ปาริดาเดินตามอลันเข้าครัวไปช่วยกันจัดจานอาหารและมาวางที่โต๊ะอาหารก่อนจะไปเรียกเบลล่าลงมาทานข้าวเย็น
โต๊ะอาหาร
"หอมจังเลยนี่ถ้าพี่หมอมาทานข้าวเย็นที่นี่ทุกวันก็ดีสิคะ..."
เบลล่าลงมาด้านล่างก็สูดกลิ่นอาหารฟอดใหญ่เมื่อเห็นอาหารเรียงรายเธอก็เกิดอารมณ์ดีเป็นพิเศษทั้งยังเอ่ยแกมหยอกอลันว่าถ้าหากเขามาที่นี่ทุกวันคงจะดี
"พี่มาทุกวันเลยก็ได้นะถ้าเบลอยากให้พี่มา"
อลันพยักหน้าเบาๆให้เบลล่าหากเธอชอบให้เขามาทุกวันเขาก็จะมา
"ดีค่ะงั้นพี่หมอมาทุกวันเลยนะคะ"
เบลล่าปรบมือดีใจทั้งแอบหันไปมองหน้าปาริดาเล็กน้อย
"โอเค"
อลันตกลงเพราะช่วงนี้แม่เขาก็ไม่อยู่บ้านเหมือนกันจึงมาทานข้าวเย็นที่นี่ได้ทุกวัน
"เบล...เกรงใจพี่หมอ"
ปาริดาขมวดคิ้วใส่เพื่อนเธอทั้งทำเสียงดุเบาๆ
"พี่ไม่มีปัญหาเลย"
อลันหันไปยิ้มให้ปาริดา
"แล้วคุณแม่พี่หมอล่ะคะไม่ต้องไปทานข้าวด้วยกันเหรอ"
ปาริดาหันมาถามอลันด้วยสีหน้าสงสัย
"คุณแม่พี่อยากให้มาอยู่แล้วอีกอย่างช่วงนี้ท่านไปบวชที่บ้านไม่มีใครอยู่"
เอมอรไปบวชไม่มีกำหนดกลับอาจจะเดือนหรือสองเดือนเขาก็ไม่แน่ใจแม่เขาเช่นกันช่วงนี้อลันเลยต้องอยู่บ้านคนเดียวมาที่นี่จึงไม่มีปัญหาอะไร
"งั้นพี่หมอมาทานข้าวที่นี่ทุกวันยิ่งดีเลยค่ะจะได้ไม่เหงาด้วย"
เบลล่าฉีกยิ้มกว้างและหันไปยักคิ้วให้ปาริดา
"อีกหน่อยก็ไม่เหงาแล้วเดี๋ยวก็มีคนมาคอยดูแลเราเพิ่มคุณเบนได้บอกหรือเปล่าว่าเป็นใคร"
ปาริดายังไม่รู้ว่าใครจะมาอยู่ที่นี่แทนเบนจามินเพราะนิชาเองก็ไม่ได้บอกอะไรกับเธอ
"ไม่นี่...ไม่เห็นบอกอะไรบอกแค่ว่าจะมาพรุ่งนี้"
เบลล่าส่ายหัวเบาๆเบนจามินไม่ได้บอกอะไรเธอเลยเพียงแค่บอกว่าจะไม่อยู่เท่านั้น
"งั้นเหรอ"
คราแรกที่เธอไม่ได้ถามนิชาเพราะคิดว่าเบลล่าจะรู้จากเบนจามินเสียอีก
ชั่วโมงต่อมา
หลังจากที่ทานข้าวกันเรียบร้อยแล้วปาริดาและอลันก็ออกมานั่งคุยกันที่ริมสระน้ำเช่นเดิมโดยเบลล่านั้นออกอุบายขอตัวไปพักในห้องเพราะอยากนอนอ่านหนังสือ
"พี่หมอยิ้มได้เยอะขึ้นนะคะช่วงนี้"
ปาริดามองหน้าอลันด้วยรอยยิ้มเธอเห็นเขายิ้มได้บ่อยขึ้นก็มีความสุขตามไปด้วย
"หมดเรื่องร้ายไปมีเรื่องดีๆตามมาเยอะเลยเนอะ"
อลันยิ้มได้ก็เพราะเรื่องที่เขากังวลใจมันหมดไปแล้วน่ะสิในที่สุดแม่ของเขาก็เข้าใจเขาซะที
"มีเวลาอีกแค่สองเดือนที่ดาวจะอยู่ที่นี่หลังจากนั้นพี่หมอก็ไม่มีที่ปรึกษาแล้วนะคะ"
ปาริดาแอบใจหายที่จะต้องไปจากที่นี่แต่ก็เพื่อความสบายใจของพี่สาวของเธอเธอจึงยอม
"ใครบอกล่ะถ้าพี่อยากคุยกับดาวพี่ก็จะบินไปหา"
อลันเอ่ยเสียงอ่อนด้วยรอยยิ้มมุมปาก
"ลงทุนขนาดนั้นเลยเหรอคะโทรหาก็ได้มั้งคะ"
ปาริดาทึ่งในความพยายามของเขาเสียจริง
"ไม่หรอกโทรคุยก็ไม่เหมือนได้เจอนี่นา"
อลันส่ายหัวเบาๆและยื่นมือไปลูบหัวหญิงสาวมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน
"เอาที่พี่หมอสะดวกเลยค่ะ"
ปาริดาก้มหน้าเล็กน้อย
"อนุญาตแล้วนะ"
อลันถือว่าแาริดาอนุญาตแล้วหากเขาอยากจะคุยกับเธอก็จะได้ไปหาได้ทุกเมื่อ
"เหมือนจะรักกันแล้วนะแต่ทำไมไม่มีใครยอมพูดอะไรเลยอะ"
เบลล่ายืนกอดอกมองทั้งสองจากด้านบนเธอขมวดคิ้วเล็กน้อยคิดว่าเมื่อไรทั้งสองจะยอมเผยความในใจออกมาเสียทีเพราะตอนนี้เธอว่าเธอดูออกว่าอลันนั้นก็น่าจะมีใจให้เพื่อนเธอเช่นกัน
สองเดือนต่อมา
โต๊ะอาหาร
"เป็นอะไรเดี๋ยวนี้หงอยๆ"
ปาริดาสังเกตเพื่อนเธอมาหลายวันแล้วว่าตั้งแต่ปิดเทอมมานี้เพื่อนเธอดูจะเหงาเป็นพิเศษ
"เปล่าแค่เบื่อๆน่ะ"
เบลล่าเบื่อๆอย่างบอกไม่ถูกตั้งแต่ที่เบนจามินกลับไปและมีเจคเข้ามาดูแลพวกเธอแทนมันดูเหมือนเธอก็ยังขาดอะไรไปอยู่ดียิ่งปิดเทอมไม่ได้ไปไหนยิ่งเหงาไปใหญ่
"ฉันมีเบอคุณเบนเอาไหม"
ปาริดานื่นมือถือให้เบลล่าเพราะรู้ว่าที่เพื่อนเธอเหงาอยู่แบบนี้เพราะคิดถึงใคร
"เอามาทำไมไม่เอาในเครื่องฉันก็มี...แต่ถึงมีก็เหมือนไม่มีติดต่อยากชะมัด"
เบลล่ากอดอกหน้ามุ่ย
"นี่แสดงว่าติดต่อตลอด"
ปาริดาเอ่ยเสียงแกมหยอกคนที่ไม่ยอมรับความจริงว่าชอบเบนจามิน
"เปล่าซะหน่อยก็แค่เคยจะลองโทรถามสารทุกข์สุขดิบเฉยๆ"
เบลล่าตอบปฏิเสธเพื่อนเธอทันควันแต่อันที่จริงช่วงนี้เธอก็นอยเอามากๆที่ติดต่อเบนจามินไม่ได้เลย
"คุณดาวครับอาหารสดที่สั่งมาส่งแล้วครับ"
เจคเดินมาบอกปาริดาว่ามีคนมาส่งอาหารที่สั่งไว้เรียบร้อยแล้ว
"ขอบคุณค่ะคุณเจค...อ่อคุณเจคคะได้ติดต่อคุณเบนบ้างหรือเปล่าคะ"
ปาริดาแอบถามเจคเสียงดัง
"คุณเบนทำงานติดต่อไม่ได้หรอกครับ"
เจคส่ายหัวเบาๆเขาก็ไม่ค่อยได้ติดต่อเบนจามินเหมือนกันนอกเสียจากเบนจามินจะติดต่อเขามาเองถึงจะได้คุยกัน
"อ่อ...ค่ะ"
"ทำไมต้องทำหน้าอยากรู้ขนาดนั้นด้วย"
ปาริดาหันมามองหน้าเพื่อนเธอพรางอมยิ้มที่เห็นเบลล่ามีสีหน้าอยากรู้อย่างเห็นได้ชัด
"เปล่านี่"
เบลล่าเหมือนจะมีความหวังไว้คราแรกว่าจะรู้ข่าวคราวอะไรของเบนจามินบ้างแต่ก็ไม่ได้ความเสียเลยจึงกลับมามีสีหน้าห่อเหี่ยวเช่นเดิม
เย็นของวัน"แกจะเซอร์ไพรซ์พี่หมอจริงเหรอ"เบลล่านอนคุยกับปาริดาอยู่บนเตียงเรื่องที่ปาริดาจะเซอร์ไพรซ์เล็กๆให้หมออลันในวันที่ไปทะเล"อืม..ฉันอยากทำให้พี่หมอก่อนที่จะไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว""แกไม่ลองบอกความรู้สึกในใจไปล่ะ"เบลล่ายังคงเข็ญเพื่อนของเธอบอกความในใจเพราะอยากเห็นเพื่อนเธอมีความสุข"ไม่เอาหรอกกลัวจะไม่เหมือนเดิมอะ"ปาริดาส่ายหัวเบาๆสิ่งที่เธอกลัวคือทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมหากอลันไม่ได้คิดกับเธอแบบที่เธอคิดกับเขา"ฉันว่าพี่หมอก็ดูสนใจแกอยู่นะไม่อย่างนั้นจะตามดูแลแกทำไม"เบลล่าพูดความคิดของเธอออกมาให้ปาริดาได้ฟังเผื่อเพื่อนเธอจะเปลี่ยนความคิด"เค้าคงเห็นฉันเป็นแค่น้องสาวน่ะอีกอย่างเพราะพี่นิเคยขอให้เค้าดูแลฉันก็เท่านั้น"ปาริดาไม่คิดเช่นนั้นเพราะอลันดูแลเธอมาตั้งแต่นิชานั้นวานให้เขานั้นช่วยมาดูแลเธอ"แล้วถ้าแกไปจากที่นี่แล้วพี่หมอไม่เหมือนเดิมล่ะ...ถ้าเค้าไม่ได้ดูแลเอาใจใส่แกเหมือนเดิมแกจะรู้สึกยังไง"เบลล่าลองพูดให้เพื่อนเธอคิดในหลายๆแง่หากวันนึงอลันเจอผู้หญิงที่ถูกใจแล้วไม่สามารถสนิทกับเพื่อนเธอได้เหมือนเดิมปาริดาจะเป็นอย่างไร"ก็ใช้ชีวิตปกติไปสิฉันก็ดูแลตัวเองได้นี่นา"ปาริดาแอบ
อังกฤษเพนท์เฮ้าส์"เฮ้อ...ถึงซะที"เบลล่าทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มในเพนท์เฮ้าส์หรูที่นิชาเตรียมไว้ให้เธออยู่กับปาริดาหลังจากที่เดินทางมาครึ่งค่อนวัน"พักกันตามสบายนะครับเดี๋ยวผมมาขอตัวสักครู่"บรูคให้สองสาวพักกันตามสบายเพราะเขามีธุระที่จะคุยกับเบนจามิน"ไปไหนเหรอคะคุณบรูค"เบลล่าถามบรูคอย่างสงสัยเพราะเห็นว่าพึ่งจะมาถึง"อ่อไปชั้นบนน่ะครับไปหาเบน"บรูคไม่ได้ไปไหนไกลเพียงแค่ออกไปเพนท์เฮ้าส์อีกชั้นที่เบนจามินอยู่"เอ่อ...ฉันไปด้วยค่ะพอดีอยากไปทักทายแกไปด้วยไหมดาว"เบลล่ารู้ว่าเบนจามินอยู่ที่นี่ก็เกิดกะปรี้กะเปร่าขึ้นมาทันทีจึงขอตามบรูคไปหาชายหนุ่มด้วย"แกไปเถอะฉันขอจัดของก่อน"ปาริดาไม่อยากไปรบกวนเวลาของเพื่อนเธอกับเบนจามินจึงให้เบลล่าไปกับบรูคคนเดียวก็พอเพราะเดี๋ยวช่วงเย็นก็คงต้องเจอกันอยู่แล้วห้องเบนจามิน"หื้ม...เลิกอุ้มไอได้แล้วไอโตแล้วนะ"บีน่าเด็กสาววัยสิบห้าน้องสาวแท้ๆของบรูคและเบนจามินถูกคนเป็นพี่ชาบอุ้มฟัดหอมซ้ายหอมขวาก็เกิดรำคาญอย่างมากเพราะเธอโตจนเป็นสาวแล้วพี่ชายเธอก็ยังไม่เลิกกระทำกับเธอเป็นเด็กๆเสียที"ไม่เลิก...ไอยังเห็นยูตัวเท่าลูกหมาอยู่เลย"ฟอดดดดดเบนจามินยังคงกอดหอมน้องส
"จะพาไปไหน"เบลล่าไม่เข้าใจว่าเบนจามินจะจูงเธอขึ้นมาเพื่ออะไรจะให้มาดูผู้หญิงของเขาอีกหรือไง"นั่นไง"เบนจามินพาหญิงสาวเข้ามาในห้องนอนของเขาและชี้ไปที่รูปหัวเตียงที่มีโถแก้วคุ้กกี้ของหญิงสาววางอยู่ใกล้ๆ"รูปใคร"เบลล่าเห็นคุ้กกี้ของเธอก็พลอยหายโกรธเขาไปเปราะหนึ่งแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขานั้นจะให้เธอดูรูปเพื่ออะไรในนั้นคนที่เธอเดาได้น่าจะเป็นเขาและบรูคตอนยังละอ่อนและมีเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักอีกคนที่เบนจามินอุ้มอยู่"ฉันกับคนที่ฉันอุ้มเมื่อกลางวันไงเธอชื่อบีน่าเป็นน้องสาวแท้ๆของฉัน"เบนจามินคลายความเข้าใจปิดของหญิงสาวให้กระจ่าง"น..น้องสาว"เบลล่าถึงกับไปไม่เป็นทั้งหมดเธอคิดเองเออเองทั้งหมด"ที่ฉันไปรับเธอไม่ได้ก็เพราะต้องไปรับบีน่าที่แคนาดาหายน้อยใจยัง"เบนจามินติดธุระเรื่องน้องสาวเขาจึงไปรับเธอไม่ได้แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่อยากเจอเธอ"ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย"เบลล่าแก้เก้อโดยการพูดประชดเขาด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้นกว่าเมื่อครู่และรีบหันหลังกลับออกจากห้องของเขาไปทันที"ถ้าเธอไม่รู้ก็เอาแต่งอนฉันอยู่แบบนี้"เบนจามินเดินตามหญิงสาวมาจนถึงบันได"ใส่ใจฉันจนาดนั้นเลย"เบลล่าหยุดฝีเท้าและถามชายหน
นิชาลากกระเป๋าใบเดียวของเธอออกจากคฤหาสน์หลังโตที่เคยอยู่ตั้งแต่เกิดในวันที่หลังจากงานศพของพ่อเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอเหลือเพียงตัวคนเดียวจริงๆทรัพย์สมบัติที่มีเธอคืนให้เจ้าของเดิมไปจนหมดมีเพียงเงินก้อนติดตัวแค่หมื่นกว่าบาทเท่านั้นเที่ยงวัน"มีห้องว่างให้ฉันเช่าไหมคะ""มีค่ะห้องพัดลมสองพันห้าแอร์สามพันห้ามัดจำสองเดือนค่ะดูห้องเลยไหมคะ""ค่ะฉันขอดูห้องพัดลมค่ะ""ตามมาเลยค่ะ"นิชาเลือกที่จะเดินมาหาห้องเช่าธรรมดาๆแถวย่านนอกตัวเมืองเพราะราคาจะถูกกว่าในเมืองเธอแค่เอาไว้ซุกหัวนอนในขณะที่หางานทำและตอนนี้เธอก็ได้ห้องที่ถูกใจแล้วในราคาที่เธอพอใจหลายวันต่อมา"เฮ้อ...ทำไมยังไม่มีที่ไหนเรียกเราไปสัมภาษณ์เสียทีนะ"นิชานั่งหน้าเศร้าอยู่บนเตียงเล็กๆของเธอในห้อง เธอสมัครงานเป็นผู้ช่วยเชฟไปหลายโรงแรมและหลายร้านอาหารแล้วก็ยังไม่มีใครเรียกเธอไปสัมภาษณ์เสียทีอันที่จริงเธอก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่งว่าสาขาที่เธอเลือกเรียนและจบมาตามความชอบมันค่อนข้างหางานยากกว่าคนอื่นหากไม่เปิดร้านเองแต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้แต่ก็เข้าใจว่างานพวกนี้ส่วนมากจะรับแต่คนที่มีประสบการณ์การทำงานมาแล้วเท่านั้นเด็กจบใหม่อย่าง
โรงแรมหรู"ครับมัม""อีกไม่นานหรอกครับมัมเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแค่นี้นะครับ"เอริคมาพักอยู่ในโรงแรมหรูเป็นส่วนตัวที่สุดเขารับสายคนเป็นแม่ทั้งพูดตัดบทอย่างเสียมารยาทเพราะคุยกับคนเป็นแม่ทีไรเป็นต้องบอกให้เขากลับไปหาครอบครัวบ้างทุกทีทั้งที่เขายังอยากท่องเที่ยวอย่างอิสระอยู่อังกฤษคฤหาสน์หรู"ตาเอส..ลูกคนนี้ยังไงกันนะ"เอเลนถึงกับหงุดหงิดกำมือถือในมือแน่นที่ลูกชายคนโตดูจะไม่อยากคุยกับเธอเสียเลย"ปล่อยลูกไปเถอะคุณตอนนี้ลูกโสดแล้วก็ให้เที่ยวให้สบายใจไปเถอะ"ปีเตอร์เห็นว่าภรรยาของเขาก็ห่วงลูกจนเกินไปเพราะเอริคเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ภรรยาเขาก็ต้องคอยตามสอดส่องดูแลเหมือนลูกอายุสิบสี่สิบห้าไปได้"เล่นไปไหนมาไหนคนเดียวไม่บอกสถาณที่แบบนี้ก็น่าห่วงอยู่นะคะคุณแม้ลูกเราจะเป็นผู้ใหญ่มากแล้วก็เถอะ"เรื่องที่ลูกโตแล้วเธอเข้าใจแต่เล่นไปไหนทาไหนคนเดียวโดนที่ไม่มีคนสนิทคุ้มกันไปด้วยหากใครรู้สถานะของเอริคเขาก็อาจจะเป็นอันตรายจากศรัตรูได้เรื่องนี้ที่เธอห่วง"เอาน่าผมเชื่อว่าตาเอสเอาตัวรอดได้อย่างดีเลยไม่ต้องห่วงพักผ่อนเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"ปีเตอร์ดึงคนเป็นภรรยามานอนกอดให้เธอเลิกคิดมากเขาเชื่อใจว่าลูกชาย
"อืม""ฉันไม่ดื่มหรอกค่ะ"สาวเจ้ารู้คำตอบได้ก็ส่ายหัวทันทีด้วยสีหน้ายิ้มเจื่อน"เด็กที่นี่บริการลูกค้าแบบนี้น่ะเหรอ"เอริคขมวดคิ้วเล็กน้อยทั้งกระดกไวน์ในแก้วคราเดียวจนหมดแล้ววางแก้วตรงหน้าหญิงสาว"เอ่อ..ฉันดื่มก็ได้ค่ะ"นิชาหยิบแก้วไวน์อีกใบมาหมายจะเทไวน์ลงแก้วเพื่อที่จะทำตามใจชายหนุ่มด้วยสีหน้ากล้ำกลืนที่ต้องมาดื่มแอลกอฮอลทั้งที่ไม่เคยดื่ม"ไม่ต้องฉันไม่บังคับเธอดีกว่า"เอริคเห็นสีหน้าหญิงสาวแล้วก็ต้องรีบยกมือดึงขวดไวน์กลับไปใส่ในถังก่อนที่หญิงสาวจะเทใส่ลงแก้วเพราะคิดไปคิดมาแล้วก็ไม่อยากบังคับเธอเท่าไรหากคออ่อนเมาแล้วเปลี่ยนเป็นคนละคนเขาคงหมดอารมณ์กับเธอพอดี"ขอบคุณนะคะ"นับว่าชายหนุ่มยังใจดีกับเธอบ้างหญิงสาวจึงพอยิ้มออกได้"นวดให้ฉันต่อ""ค่ะ"เมื่อได้ยินคำสั่งนิชาจึงรีบกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองทันทีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจกลับมาชวนเธอดื่มแบบเมื่อครู่หลังจากในห้องมีแต่ความเงียบมาพักใหญ่นิชาก็เปลี่ยนจากนวดหลังให้เขามาเป็นคอยนั่งรินไวน์ให้ชายหนุ่มแทนตอนนี้เอริครู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวร้อนวูบวาบแปลกๆ จะว่าเมาก็คงไม่ใช่เพราะไวน์เพียงแค่ขวดเดียวคงทำให้เขานั้นเมาไม่ได้ไม่นานนักหลังจาก
เช้าวันต่อมา"ฮึก..ฮือๆๆๆ...ทำไมๆๆ..ฮือๆๆๆ"นิชานั่งกอดเข่าร้องให้อยู่ในห้องพักน้อยๆของเธอหญิงสาวสะอื้นให้ตัวโยนกับความเจ็บปวดที่ได้รับเมื่อคืนที่ผ่านมาสายตาพร่ามัวเพราะเต็มไปด้วยน้ำตานั่งมองเช็คธนาคารที่กำใส่มือมาอย่างทรมานใจนิชาหนีออกมาจากโรงแรมในช่วงรุ่งสางเธอหยิบเชิ้ตของชายหนุ่มสวมออกมาอย่างเร่งรีบเช็คเงินสดที่เขาเขียนไว้ให้เธอชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ว่าจะเอามาดีหรือไม่แต่แล้วก็ต้องหยิบใส่กระเป๋ามาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจหากเธอเสียตัวแล้วก็ต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้าง บทเรียนการไว้ใจคนผิดครั้งนี้มันจะทำให้เธอจำไปจนวันตายเลยทีเดียวโรงแรมหรู"อืม.."เอริคตื่นมาด้วยอาการมึนหัวในช่วงสายพลันสายตามองข้างๆตัวก็ไม่เห็นหญิงสาวคนเมื่อคืนเสียแล้วเห็นเพียงแค่ชุดซาตินสีชมพูของเธอที่ขาดหลุดรุ่ยโดยฝีมือของเขากระจัดกระจายอยู่เท่านั้นแถมบนเตียงนอนสีขาวนุ่มก็ยังมีแต่รอยหยดเลือดเต็มไปหมดชายหนุ่มกุมขมับพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นมาเพราะเขารู้สึกว่าเมื่อคืนนี้เขาไม่มีสติเอาเสียเลยทั้งยังไม่ป้องกันและรุนแรงกับหญิงสาวที่บริสุทธิ์ไปอีกด้วยเท่ากับว่าสิ่งที่เธอบอกกับเขาว่าเธอถูกหลอกมามันคือเรื่องจ
"อ้าวพี่หมอนี่ค่ะข้าวกล้องผัดอกไก่กับก๋วยเตี๋ยวหมี่ข้าวกล้องอย่างละสองกล่องค่ะ"นิชาเห็นหมออลันเดินออกมาจากคลินิคเธอก็รีบยื่นอาหารที่เขาสั่งไว้ทันทีหมออลันหมอหนุ่มวัยสามสิบหกสูงขาวหน้าตี๋เป็นอีกคนที่เป็นลูกค้าประจำเธอเช่นกันเพราะเปิดคลินิคติดกับที่เธออยู่มาก่อนหน้านี้แล้วแถมยังเป็นเจ้าของทาวน์เฮ้าส์ที่เธอเช่าอีกด้วย"ขอบคุณครับวันนี้ขายของหมดเร็วจังเลยนะครับ"อลันเห็นแผงกล่องก๋วยเตี๋ยวลุยสวนเหลือน้อยแล้วไม่คิดว่าวันนี้จะหมดไวนี่ยังไม่แปดโมงเช้าเลยด้วยซ้ำ"วันนี้นิทำของน้อยน่ะค่ะเพราะเมื่อคืนมีออเดอร์อาหารคลีนเยอะ"วันนี้นิชามีเวลาเตรียมวัตถุดิบลุยสวนน้อยเพราะออเดอร์อาหารคลีนเมื่อคืนค่อนข้างเยอะ"ขยันแบบนี้นี่เอาเงินไปเก็บไว้ไหนหมดครับเนี่ยพักบ้างนะครับระวังจะป่วยเอานะ"อลันเอ่ยหยอกนิชาเฉกเช่นทุกวันเพราะเขานั้นแอบมีใจให้หญิงสาวน่าตาน่ารักน่าชังคนนี้ตั้งแต่แรกเห็นไม่อย่างนั้นคงไม่เสนอให้เช่าทาวน์เฮ้าส์ของเขาในราคาถูกๆหรอกแต่สาวเจ้าดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าเขาคิดกับเธอเช่นไร"ป่วยก็จะกลัวอะไรล่ะคะคลินิคอยู่ติดกันขนาดนี้"นิชาอมยิ้มอ่อนพรางกวาดตามองไปทางคลินิค"นั่นสินะ...ถ้าแม่ค้าคนขยันป่ว