ตอนที่40

อังกฤษ

เพนท์เฮ้าส์

"เฮ้อ...ถึงซะที"

เบลล่าทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มในเพนท์เฮ้าส์หรูที่นิชาเตรียมไว้ให้เธออยู่กับปาริดาหลังจากที่เดินทางมาครึ่งค่อนวัน

"พักกันตามสบายนะครับเดี๋ยวผมมาขอตัวสักครู่"

บรูคให้สองสาวพักกันตามสบายเพราะเขามีธุระที่จะคุยกับเบนจามิน

"ไปไหนเหรอคะคุณบรูค"

เบลล่าถามบรูคอย่างสงสัยเพราะเห็นว่าพึ่งจะมาถึง

"อ่อไปชั้นบนน่ะครับไปหาเบน"

บรูคไม่ได้ไปไหนไกลเพียงแค่ออกไปเพนท์เฮ้าส์อีกชั้นที่เบนจามินอยู่

"เอ่อ...ฉันไปด้วยค่ะพอดีอยากไปทักทายแกไปด้วยไหมดาว"

เบลล่ารู้ว่าเบนจามินอยู่ที่นี่ก็เกิดกะปรี้กะเปร่าขึ้นมาทันทีจึงขอตามบรูคไปหาชายหนุ่มด้วย

"แกไปเถอะฉันขอจัดของก่อน"

ปาริดาไม่อยากไปรบกวนเวลาของเพื่อนเธอกับเบนจามินจึงให้เบลล่าไปกับบรูคคนเดียวก็พอเพราะเดี๋ยวช่วงเย็นก็คงต้องเจอกันอยู่แล้ว

ห้องเบนจามิน

"หื้ม...เลิกอุ้มไอได้แล้วไอโตแล้วนะ"

บีน่าเด็กสาววัยสิบห้าน้องสาวแท้ๆของบรูคและเบนจามินถูกคนเป็นพี่ชาบอุ้มฟัดหอมซ้ายหอมขวาก็เกิดรำคาญอย่างมากเพราะเธอโตจนเป็นสาวแล้วพี่ชายเธอก็ยังไม่เลิกกระทำกับเธอเป็นเด็กๆเสียที

"ไม่เลิก...ไอยังเห็นยูตัวเท่าลูกหมาอยู่เลย"

ฟอดดดดด

เบนจามินยังคงกอดหอมน้องสาวตัวแสบไม่ยอมปล่อยแม้นตอนนี้น้องเขาจะตัวแทบจะเท่าเขาแล้วก็ตามแต่เขายังเห็นเธอเหมือนเด็กห้าขวบอยู่อย่างไงอย่างงั้น

แกร๊กกก

"บรูค...มาก็ดีเลยช่วยไอด้วยเบนเอาแต่หอมไอแถมยังอุ้มไม่ยอมปล่อยอีก"

บีน่าได้ยินเสียงคนเปิดประตูเมื่อเห็นว่าเป็นบรูคก็รีบบ่นกับบรูคอู้อี้อย่างไม่สบอารมณ์

"เธอ"

เบนจามินเห็นเบลล่ายืนหน้าเสียอยู่จึงรีบปล่อยตัวน้องสาวของเขาและทักทายเบลล่า

เบลล่าใจตกไปอยู่ตาตุ่มเมื่อเห็นภาพบาดใจเธออุตส่าห์เฝ้าคิดถึงเขาอยากเจอเขาแต่พอถึงวันนี้กลับต้องมาเห็นภาพแบบนี้ทำให้เธอบอกตัวเองว่าควรจะวิ่งหนีไปก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาในตอนนี้

"อ้าวคุณเบลไปไหนล่ะครับเบนอยู่นี่ไง"

บรูคไม่เข้าใจเบลล่าเอาเสียเลยเมื่อครู่อยากจะเจอน้องชายเขาแต่ตอนนี้กลับวิ่งหนีเสียอย่างนั้น

"เดี๋ยวไอมา"

เบนจามินเอ่ยกับบรูคเสียงเรียบและรีบเดินตามเบลล่าออกไปทันที

"จะรีบไปไหน"

เบนจามินรั้งแขนหญิงสาวเอาไว้

"อย่ามายุ่ง"

เบลล่าสะบัดแขนทั้งทำหน้าหงิกงอใส่เบนจามินอย่างไม่พอใจ

"เป็นอะไรประจำเดือนมาผิดปกติหรือไง"

เบนจามินขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่เข้าใจอารมณ์ของเบลล่าในตอนนี้เอาเสียเลย

"ไอ้บ้า"

เบลล่าตะคอกใส่เบนจามินเสียงฝาดและรีบวิ่งเข้าห้องไปทันที

"อ้าว.."

เบนจามินเดินตามหญิงสาวจนมาถึงหน้าห้องของเธอ

"อ้าวเบล"

ปั้งงง

ปาริดาที่พึ่งออกมาจากห้องตัวเองก็งงกับอาการเบลล่าอยู่เหมือนกันเพราะปิดประตูซะเสียงดังผิดปกติ

"เบลเป็นอะไรคะ"

ปาริดาหันไปถามเบนจามินด้วยสีหน้าแปลกใจ

"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับจู่ๆเธอก็วิ่งอารมณ์เสียออกมา"

เบนจามินส่ายหัวเบาๆ

"เอ่อเดี๋ยวดาวคุยกับเบลเองค่ะ"

ปาริดาเห็นทีจะต้องคุยกับเพื่อนเธอเสียหน่อยแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่ยังอยากเจอเบนจามินอยู่เลยแต่กลับอารมณ์เสียในเวลาไล่เลี่ยกันเสียอย่างนั้น

"ครับแล้วผมจะมาใหม่"

เบนจามินเดินออกไปอย่างไม่เข้าใจ

ก๊อกๆๆ

"เบลแกเป็นอะไร...เปิดประตูเถอะคุณเบนไม่อยู่แล้ว"

ปาริดาเคาะห้องเบลล่าเบาๆและบอกกับเพื่อนเธอให้มั่นใจว่าในนี้มีเพียงแค่เธอเท่านั้นเพราะรู้ว่าเบลล่าคงไม่พอใจอะไรเบนจามินเป็นแน่

แกร๊กกก

"ร้องให้ทำไม"

เมื่อประตูเปิดออกปาริดาก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นเพื่อนเธอน้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย

"นายนั่นบอกว่าไม่ว่างไปรับเราแต่กลับกอดหอมอยู่กับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉันเลย"

เบลล่านั่งบ่นอยู่ปลายเตียงของเธอด้วยอาการสะอึกสะอื้น

"ที่เป็นอยู่เนี่ยหึงน้อยใจเค้าใช่ไหม"

ปาริดาแอบตกใจเล็กน้อยเพราะคิดว่าเบลล่าคงเข้าใจอะไรผิดเป็นแน่ทั้งถามเอาความจริงจากปากเพื่อนเธอในตอนนี้เสียเลยจะดูซิว่าจะปากแข็งไม่ยอมรับว่าชอบเบนจามินอีกหรือเปล่า

"อืม..."

เบลล่าพยักหน้าเธอยอมรับกับปาริดาตรงๆ

"แกไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าแกจะไปหึงเค้าทำไม"

ปาริดาอดที่จะย้ำไม่ได้ว่าเพื่อนเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเบนจามินหากเขามีผู้หญิงคนอื่นเพื่อนเธอก็ไม่มีสิทธิ์หึง

"ฮื่อๆๆๆ"

ยิ่งได้ฟังเบลล่าก็ยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม

"อ้าว..ใจเย็นๆ"

ปาริดาเห็นดังนั้นก็ต้องรีบปลอบใจเบลล่าไม่คิดว่าการแกล้งนิดเดียวจะทำให้เพื่อนเธอสะอื้นหนักแบบนี้

"ฉันไม่น่าอยากเจอนายนั่นเลย..หงุดหงิดฮื่อๆๆๆ"

สองมือของเบลล่าจิกเตียงนอนอย่างโมโห

"โอเคๆใจเย็นๆ"

ปาริดาต้องคอบปลอบให้เบลล่าเงียบโดยเร็วเพราะตอนนี้หน้าตาเพื่อนเธอเลอะเครื่องสำอางค์ที่เปียกคราบน้ำตาไหลออกมาหมดแล้ว

เย็นของวัน

วันนี้ช่วงเย็นนิชามาทานข้าวกับปาริดาและเบลล่ารวมถึงเจคบรูคและเบนจามินด้วย

"แรกๆก็อาจจะไม่คุ้นค่อยๆปรับกันไปแล้วกันนะ"

นิชาเอ่ยกับปาริดาและเบลล่าในขณะที่กำลังทานอาหารเย็นกันอยู่

"ค่ะพี่นิ"

ปาริดาเปรยยิ้มตอบคนเป็นพี่

"เบลเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมตาบวมๆ"

นิชาเห็นเบลล่าที่นั่งตรงข้ามเยื้องๆกับเธอตอนนี้ตาของเบลล่าบวมจนเห็นได้ชัดเธอจึงต้องถามเพราะความเป็นห่วง

"เอ่อ..แค่นอนน้อยน่ะค่ะ"

เบลล่าเอ่ยออกมาเบาๆ

"โอเคงั้นก็พักผ่อนให้เต็มที่แล้วกันนะถ้าอยากไปไหนก็บอกคุณเบนช่วงนี้เค้าจะมาดูแลพวกเราต่อส่วนเจคก็จะกลับไปทำงานกับคุณบรูคเหมือนเดิม"

นิชาถือโอกาสนี้บอกเบลล่ากับปาริดาเลยว่าต่อไปนี้เบนจามินจะรับหน้าที่ดูแลพวกเธอเหมือนเดิม

"ค่ะ"

ปาริดาเข้าใจดีแอบดีใจแทนเพื่อนเธอด้วยที่จะได้อยู่ใกล้ๆคนที่ชอบ

"เบลอยากให้คุณเจคดูแลพวกเราต่อดีกว่าค่ะ"

เบลล่าพูดในขณะที่ตายังจ้องจานอาหารตรงหน้าเพราะเธอตั้งใจจะหักหน้าเบนจามิน

"อย่าทำตัวเป็นเด็กดื้อหน่อยเลยเจคมีหน้าที่ที่ต้องทำ"

เบนจามินที่นั่งตรงข้ามกับเบลล่าเอ่ยเสียงแข็งทั้งมองหญิงสาวด้วยสายตาที่เดาอารมณ์ไม่ถูก

"งั้นก็ไม่ต้องมีคนดูแลไปเลย"

เบลล่าตอบกลับอย่างไม่ยอมเบนจามิน

"ไม่ได้หรอกจะงั้นพี่คงห่วงพวกเราตายเลย"

นิชาไม่อยากให้ใครต้องมาเถียงกันเรื่องนี้ยังไงเบนจามินก็ต้องดูแลน้องๆของเธอเพื่อความปลอดภัย

"ก็ได้ค่ะพี่นิ...เบลขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกก่อนนะคะอิ่มแล้ว"

เบลล่ายอมเพราะคำสั่งของนิชาทั้งขอตัวออกไปเดินที่ลานนั่งเล่นด้านนอกระเบียงเพราะไม่อยากจะร่วมโต๊ะอาหารกับใครบางคนนานๆ เบนจามินที่เห็นเช่นนั้นจึงลุกตามเบลล่าไปทันที

"พี่ว่าส​องคนนี้แปลกๆนะ"

นิชาแอบหันมามองหน้าปาริดาอย่างสงสัย

"ก็แปลกจริงนั่นแหละค่ะ"

ปาริดาอมยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ยังไงเหรอ"

ปาริดาจำต้องเล่าเรื่องราวทั้งหมดระหว่างเบนจามินและเบลล่าว่าตอนอยู่ไทยเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"ออกมาข้างนอกก็ใส่เสื้อให้มันหนาๆหน่อยสิเดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก"

เบนจามินหยิบเสื้อโค้ทของหญิงสาวที่วางอยู่ใกล้ๆมาห่มไว้ให้เธอเพราะคืนนี้อากาศค่อนข้างเย็นมาก

"ยุ่ง"

เบลล่ายังคงยืนกอดอกทอดมองแสงไฟยามค่ำคืนของที่นี่

"ไม่ยุ่งไม่ได้ถ้าเธอไม่สบายก็ลำบากฉันอีก"

เบนจามินจับบ่าหญิงสาวพลิกกลับมามองหน้าของเขา

"ไม่ได้ขอให้ดูแลสักหน่อยดูแลตัวเองได้"

เบลล่าบุ้ยปากอย่างคนเอาแต่ใจ

"เมื่อกลางวันเป็นอะไร"

เบนจามินจ้องตาหญิงสาวทั้งถามเธอเสียงอ่อน เบลล่าไม่ตอบได้แต่ยืนปาดน้ำตาที่มันรื้นออกมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

"ถามว่าเป็นอะไร..แล้วทำไมน้ำตาไหลน้อยใจอะไรฉัน"

เบนจามินอมยิ้มเล็กน้อย

"ไม่ได้น้อยใจ...ทำไมฉันต้องน้อยใจคุณด้วย"

เบลล่าผลักอกชายหนุ่มเบาๆ

"คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่าเธอคุยอะไรกัน...ที่นี่เป็นอาณาเขตของฉันใครทำอะไรฉันก็รู้หมด"

เบนจามินพูดไปยิ้มไปเขาหรือจะไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรเพราะเสียงจากกล้องวงจรเขาได้ยินทั้งหมด

"นี่คุณ"

เบลล่าถึงกับหน้าเสียไม่คิดว่าจะถูดจับตามองแม้นอยู่ในห้องนอน

"ร้องให้จนตาบวมแบบนี้หึงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"

เบนจามินเอื้อมมือปาดน้ำตาให้เบลล่าเบาๆด้วยรอยยิ้ม

"ไม่คุยด้วยแล้ว"

เบลล่านั้นอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนจึงหมายจะหนีกลับห้อง

"มานี่สิ"

เบนจามินจูงมือหญิงสาวให้เดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของเขาด้านบนเพราะตรงระเบียงชั้นนี้กับชั้นชองเขามันเชื่อมถึงกัน