อังกฤษ
เพนท์เฮ้าส์
"เฮ้อ...ถึงซะที"
เบลล่าทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มในเพนท์เฮ้าส์หรูที่นิชาเตรียมไว้ให้เธออยู่กับปาริดาหลังจากที่เดินทางมาครึ่งค่อนวัน
"พักกันตามสบายนะครับเดี๋ยวผมมาขอตัวสักครู่"
บรูคให้สองสาวพักกันตามสบายเพราะเขามีธุระที่จะคุยกับเบนจามิน
"ไปไหนเหรอคะคุณบรูค"
เบลล่าถามบรูคอย่างสงสัยเพราะเห็นว่าพึ่งจะมาถึง
"อ่อไปชั้นบนน่ะครับไปหาเบน"
บรูคไม่ได้ไปไหนไกลเพียงแค่ออกไปเพนท์เฮ้าส์อีกชั้นที่เบนจามินอยู่
"เอ่อ...ฉันไปด้วยค่ะพอดีอยากไปทักทายแกไปด้วยไหมดาว"
เบลล่ารู้ว่าเบนจามินอยู่ที่นี่ก็เกิดกะปรี้กะเปร่าขึ้นมาทันทีจึงขอตามบรูคไปหาชายหนุ่มด้วย
"แกไปเถอะฉันขอจัดของก่อน"
ปาริดาไม่อยากไปรบกวนเวลาของเพื่อนเธอกับเบนจามินจึงให้เบลล่าไปกับบรูคคนเดียวก็พอเพราะเดี๋ยวช่วงเย็นก็คงต้องเจอกันอยู่แล้ว
ห้องเบนจามิน
"หื้ม...เลิกอุ้มไอได้แล้วไอโตแล้วนะ"
บีน่าเด็กสาววัยสิบห้าน้องสาวแท้ๆของบรูคและเบนจามินถูกคนเป็นพี่ชาบอุ้มฟัดหอมซ้ายหอมขวาก็เกิดรำคาญอย่างมากเพราะเธอโตจนเป็นสาวแล้วพี่ชายเธอก็ยังไม่เลิกกระทำกับเธอเป็นเด็กๆเสียที
"ไม่เลิก...ไอยังเห็นยูตัวเท่าลูกหมาอยู่เลย"
ฟอดดดดด
เบนจามินยังคงกอดหอมน้องสาวตัวแสบไม่ยอมปล่อยแม้นตอนนี้น้องเขาจะตัวแทบจะเท่าเขาแล้วก็ตามแต่เขายังเห็นเธอเหมือนเด็กห้าขวบอยู่อย่างไงอย่างงั้น
แกร๊กกก
"บรูค...มาก็ดีเลยช่วยไอด้วยเบนเอาแต่หอมไอแถมยังอุ้มไม่ยอมปล่อยอีก"
บีน่าได้ยินเสียงคนเปิดประตูเมื่อเห็นว่าเป็นบรูคก็รีบบ่นกับบรูคอู้อี้อย่างไม่สบอารมณ์
"เธอ"
เบนจามินเห็นเบลล่ายืนหน้าเสียอยู่จึงรีบปล่อยตัวน้องสาวของเขาและทักทายเบลล่า
เบลล่าใจตกไปอยู่ตาตุ่มเมื่อเห็นภาพบาดใจเธออุตส่าห์เฝ้าคิดถึงเขาอยากเจอเขาแต่พอถึงวันนี้กลับต้องมาเห็นภาพแบบนี้ทำให้เธอบอกตัวเองว่าควรจะวิ่งหนีไปก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาในตอนนี้
"อ้าวคุณเบลไปไหนล่ะครับเบนอยู่นี่ไง"
บรูคไม่เข้าใจเบลล่าเอาเสียเลยเมื่อครู่อยากจะเจอน้องชายเขาแต่ตอนนี้กลับวิ่งหนีเสียอย่างนั้น
"เดี๋ยวไอมา"
เบนจามินเอ่ยกับบรูคเสียงเรียบและรีบเดินตามเบลล่าออกไปทันที
"จะรีบไปไหน"
เบนจามินรั้งแขนหญิงสาวเอาไว้
"อย่ามายุ่ง"
เบลล่าสะบัดแขนทั้งทำหน้าหงิกงอใส่เบนจามินอย่างไม่พอใจ
"เป็นอะไรประจำเดือนมาผิดปกติหรือไง"
เบนจามินขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่เข้าใจอารมณ์ของเบลล่าในตอนนี้เอาเสียเลย
"ไอ้บ้า"
เบลล่าตะคอกใส่เบนจามินเสียงฝาดและรีบวิ่งเข้าห้องไปทันที
"อ้าว.."
เบนจามินเดินตามหญิงสาวจนมาถึงหน้าห้องของเธอ
"อ้าวเบล"
ปั้งงง
ปาริดาที่พึ่งออกมาจากห้องตัวเองก็งงกับอาการเบลล่าอยู่เหมือนกันเพราะปิดประตูซะเสียงดังผิดปกติ
"เบลเป็นอะไรคะ"
ปาริดาหันไปถามเบนจามินด้วยสีหน้าแปลกใจ
"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับจู่ๆเธอก็วิ่งอารมณ์เสียออกมา"
เบนจามินส่ายหัวเบาๆ
"เอ่อเดี๋ยวดาวคุยกับเบลเองค่ะ"
ปาริดาเห็นทีจะต้องคุยกับเพื่อนเธอเสียหน่อยแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่ยังอยากเจอเบนจามินอยู่เลยแต่กลับอารมณ์เสียในเวลาไล่เลี่ยกันเสียอย่างนั้น
"ครับแล้วผมจะมาใหม่"
เบนจามินเดินออกไปอย่างไม่เข้าใจ
ก๊อกๆๆ
"เบลแกเป็นอะไร...เปิดประตูเถอะคุณเบนไม่อยู่แล้ว"
ปาริดาเคาะห้องเบลล่าเบาๆและบอกกับเพื่อนเธอให้มั่นใจว่าในนี้มีเพียงแค่เธอเท่านั้นเพราะรู้ว่าเบลล่าคงไม่พอใจอะไรเบนจามินเป็นแน่
แกร๊กกก
"ร้องให้ทำไม"
เมื่อประตูเปิดออกปาริดาก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นเพื่อนเธอน้ำตาพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย
"นายนั่นบอกว่าไม่ว่างไปรับเราแต่กลับกอดหอมอยู่กับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉันเลย"
เบลล่านั่งบ่นอยู่ปลายเตียงของเธอด้วยอาการสะอึกสะอื้น
"ที่เป็นอยู่เนี่ยหึงน้อยใจเค้าใช่ไหม"
ปาริดาแอบตกใจเล็กน้อยเพราะคิดว่าเบลล่าคงเข้าใจอะไรผิดเป็นแน่ทั้งถามเอาความจริงจากปากเพื่อนเธอในตอนนี้เสียเลยจะดูซิว่าจะปากแข็งไม่ยอมรับว่าชอบเบนจามินอีกหรือเปล่า
"อืม..."
เบลล่าพยักหน้าเธอยอมรับกับปาริดาตรงๆ
"แกไม่ได้เป็นอะไรกับเค้าแกจะไปหึงเค้าทำไม"
ปาริดาอดที่จะย้ำไม่ได้ว่าเพื่อนเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเบนจามินหากเขามีผู้หญิงคนอื่นเพื่อนเธอก็ไม่มีสิทธิ์หึง
"ฮื่อๆๆๆ"
ยิ่งได้ฟังเบลล่าก็ยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม
"อ้าว..ใจเย็นๆ"
ปาริดาเห็นดังนั้นก็ต้องรีบปลอบใจเบลล่าไม่คิดว่าการแกล้งนิดเดียวจะทำให้เพื่อนเธอสะอื้นหนักแบบนี้
"ฉันไม่น่าอยากเจอนายนั่นเลย..หงุดหงิดฮื่อๆๆๆ"
สองมือของเบลล่าจิกเตียงนอนอย่างโมโห
"โอเคๆใจเย็นๆ"
ปาริดาต้องคอบปลอบให้เบลล่าเงียบโดยเร็วเพราะตอนนี้หน้าตาเพื่อนเธอเลอะเครื่องสำอางค์ที่เปียกคราบน้ำตาไหลออกมาหมดแล้ว
เย็นของวัน
วันนี้ช่วงเย็นนิชามาทานข้าวกับปาริดาและเบลล่ารวมถึงเจคบรูคและเบนจามินด้วย
"แรกๆก็อาจจะไม่คุ้นค่อยๆปรับกันไปแล้วกันนะ"
นิชาเอ่ยกับปาริดาและเบลล่าในขณะที่กำลังทานอาหารเย็นกันอยู่
"ค่ะพี่นิ"
ปาริดาเปรยยิ้มตอบคนเป็นพี่
"เบลเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมตาบวมๆ"
นิชาเห็นเบลล่าที่นั่งตรงข้ามเยื้องๆกับเธอตอนนี้ตาของเบลล่าบวมจนเห็นได้ชัดเธอจึงต้องถามเพราะความเป็นห่วง
"เอ่อ..แค่นอนน้อยน่ะค่ะ"
เบลล่าเอ่ยออกมาเบาๆ
"โอเคงั้นก็พักผ่อนให้เต็มที่แล้วกันนะถ้าอยากไปไหนก็บอกคุณเบนช่วงนี้เค้าจะมาดูแลพวกเราต่อส่วนเจคก็จะกลับไปทำงานกับคุณบรูคเหมือนเดิม"
นิชาถือโอกาสนี้บอกเบลล่ากับปาริดาเลยว่าต่อไปนี้เบนจามินจะรับหน้าที่ดูแลพวกเธอเหมือนเดิม
"ค่ะ"
ปาริดาเข้าใจดีแอบดีใจแทนเพื่อนเธอด้วยที่จะได้อยู่ใกล้ๆคนที่ชอบ
"เบลอยากให้คุณเจคดูแลพวกเราต่อดีกว่าค่ะ"
เบลล่าพูดในขณะที่ตายังจ้องจานอาหารตรงหน้าเพราะเธอตั้งใจจะหักหน้าเบนจามิน
"อย่าทำตัวเป็นเด็กดื้อหน่อยเลยเจคมีหน้าที่ที่ต้องทำ"
เบนจามินที่นั่งตรงข้ามกับเบลล่าเอ่ยเสียงแข็งทั้งมองหญิงสาวด้วยสายตาที่เดาอารมณ์ไม่ถูก
"งั้นก็ไม่ต้องมีคนดูแลไปเลย"
เบลล่าตอบกลับอย่างไม่ยอมเบนจามิน
"ไม่ได้หรอกจะงั้นพี่คงห่วงพวกเราตายเลย"
นิชาไม่อยากให้ใครต้องมาเถียงกันเรื่องนี้ยังไงเบนจามินก็ต้องดูแลน้องๆของเธอเพื่อความปลอดภัย
"ก็ได้ค่ะพี่นิ...เบลขอตัวไปเดินเล่นข้างนอกก่อนนะคะอิ่มแล้ว"
เบลล่ายอมเพราะคำสั่งของนิชาทั้งขอตัวออกไปเดินที่ลานนั่งเล่นด้านนอกระเบียงเพราะไม่อยากจะร่วมโต๊ะอาหารกับใครบางคนนานๆ เบนจามินที่เห็นเช่นนั้นจึงลุกตามเบลล่าไปทันที
"พี่ว่าสองคนนี้แปลกๆนะ"
นิชาแอบหันมามองหน้าปาริดาอย่างสงสัย
"ก็แปลกจริงนั่นแหละค่ะ"
ปาริดาอมยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ยังไงเหรอ"
ปาริดาจำต้องเล่าเรื่องราวทั้งหมดระหว่างเบนจามินและเบลล่าว่าตอนอยู่ไทยเกิดอะไรขึ้นบ้าง
"ออกมาข้างนอกก็ใส่เสื้อให้มันหนาๆหน่อยสิเดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก"
เบนจามินหยิบเสื้อโค้ทของหญิงสาวที่วางอยู่ใกล้ๆมาห่มไว้ให้เธอเพราะคืนนี้อากาศค่อนข้างเย็นมาก
"ยุ่ง"
เบลล่ายังคงยืนกอดอกทอดมองแสงไฟยามค่ำคืนของที่นี่
"ไม่ยุ่งไม่ได้ถ้าเธอไม่สบายก็ลำบากฉันอีก"
เบนจามินจับบ่าหญิงสาวพลิกกลับมามองหน้าของเขา
"ไม่ได้ขอให้ดูแลสักหน่อยดูแลตัวเองได้"
เบลล่าบุ้ยปากอย่างคนเอาแต่ใจ
"เมื่อกลางวันเป็นอะไร"
เบนจามินจ้องตาหญิงสาวทั้งถามเธอเสียงอ่อน เบลล่าไม่ตอบได้แต่ยืนปาดน้ำตาที่มันรื้นออกมาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ
"ถามว่าเป็นอะไร..แล้วทำไมน้ำตาไหลน้อยใจอะไรฉัน"
เบนจามินอมยิ้มเล็กน้อย
"ไม่ได้น้อยใจ...ทำไมฉันต้องน้อยใจคุณด้วย"
เบลล่าผลักอกชายหนุ่มเบาๆ
"คิดว่าฉันไม่รู้หรือไงว่าเธอคุยอะไรกัน...ที่นี่เป็นอาณาเขตของฉันใครทำอะไรฉันก็รู้หมด"
เบนจามินพูดไปยิ้มไปเขาหรือจะไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรเพราะเสียงจากกล้องวงจรเขาได้ยินทั้งหมด
"นี่คุณ"
เบลล่าถึงกับหน้าเสียไม่คิดว่าจะถูดจับตามองแม้นอยู่ในห้องนอน
"ร้องให้จนตาบวมแบบนี้หึงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ"
เบนจามินเอื้อมมือปาดน้ำตาให้เบลล่าเบาๆด้วยรอยยิ้ม
"ไม่คุยด้วยแล้ว"
เบลล่านั้นอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนจึงหมายจะหนีกลับห้อง
"มานี่สิ"
เบนจามินจูงมือหญิงสาวให้เดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของเขาด้านบนเพราะตรงระเบียงชั้นนี้กับชั้นชองเขามันเชื่อมถึงกัน
"จะพาไปไหน"เบลล่าไม่เข้าใจว่าเบนจามินจะจูงเธอขึ้นมาเพื่ออะไรจะให้มาดูผู้หญิงของเขาอีกหรือไง"นั่นไง"เบนจามินพาหญิงสาวเข้ามาในห้องนอนของเขาและชี้ไปที่รูปหัวเตียงที่มีโถแก้วคุ้กกี้ของหญิงสาววางอยู่ใกล้ๆ"รูปใคร"เบลล่าเห็นคุ้กกี้ของเธอก็พลอยหายโกรธเขาไปเปราะหนึ่งแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขานั้นจะให้เธอดูรูปเพื่ออะไรในนั้นคนที่เธอเดาได้น่าจะเป็นเขาและบรูคตอนยังละอ่อนและมีเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักอีกคนที่เบนจามินอุ้มอยู่"ฉันกับคนที่ฉันอุ้มเมื่อกลางวันไงเธอชื่อบีน่าเป็นน้องสาวแท้ๆของฉัน"เบนจามินคลายความเข้าใจปิดของหญิงสาวให้กระจ่าง"น..น้องสาว"เบลล่าถึงกับไปไม่เป็นทั้งหมดเธอคิดเองเออเองทั้งหมด"ที่ฉันไปรับเธอไม่ได้ก็เพราะต้องไปรับบีน่าที่แคนาดาหายน้อยใจยัง"เบนจามินติดธุระเรื่องน้องสาวเขาจึงไปรับเธอไม่ได้แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่อยากเจอเธอ"ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย"เบลล่าแก้เก้อโดยการพูดประชดเขาด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้นกว่าเมื่อครู่และรีบหันหลังกลับออกจากห้องของเขาไปทันที"ถ้าเธอไม่รู้ก็เอาแต่งอนฉันอยู่แบบนี้"เบนจามินเดินตามหญิงสาวมาจนถึงบันได"ใส่ใจฉันจนาดนั้นเลย"เบลล่าหยุดฝีเท้าและถามชายหน
นิชาลากกระเป๋าใบเดียวของเธอออกจากคฤหาสน์หลังโตที่เคยอยู่ตั้งแต่เกิดในวันที่หลังจากงานศพของพ่อเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอเหลือเพียงตัวคนเดียวจริงๆทรัพย์สมบัติที่มีเธอคืนให้เจ้าของเดิมไปจนหมดมีเพียงเงินก้อนติดตัวแค่หมื่นกว่าบาทเท่านั้นเที่ยงวัน"มีห้องว่างให้ฉันเช่าไหมคะ""มีค่ะห้องพัดลมสองพันห้าแอร์สามพันห้ามัดจำสองเดือนค่ะดูห้องเลยไหมคะ""ค่ะฉันขอดูห้องพัดลมค่ะ""ตามมาเลยค่ะ"นิชาเลือกที่จะเดินมาหาห้องเช่าธรรมดาๆแถวย่านนอกตัวเมืองเพราะราคาจะถูกกว่าในเมืองเธอแค่เอาไว้ซุกหัวนอนในขณะที่หางานทำและตอนนี้เธอก็ได้ห้องที่ถูกใจแล้วในราคาที่เธอพอใจหลายวันต่อมา"เฮ้อ...ทำไมยังไม่มีที่ไหนเรียกเราไปสัมภาษณ์เสียทีนะ"นิชานั่งหน้าเศร้าอยู่บนเตียงเล็กๆของเธอในห้อง เธอสมัครงานเป็นผู้ช่วยเชฟไปหลายโรงแรมและหลายร้านอาหารแล้วก็ยังไม่มีใครเรียกเธอไปสัมภาษณ์เสียทีอันที่จริงเธอก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่งว่าสาขาที่เธอเลือกเรียนและจบมาตามความชอบมันค่อนข้างหางานยากกว่าคนอื่นหากไม่เปิดร้านเองแต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้แต่ก็เข้าใจว่างานพวกนี้ส่วนมากจะรับแต่คนที่มีประสบการณ์การทำงานมาแล้วเท่านั้นเด็กจบใหม่อย่าง
โรงแรมหรู"ครับมัม""อีกไม่นานหรอกครับมัมเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแค่นี้นะครับ"เอริคมาพักอยู่ในโรงแรมหรูเป็นส่วนตัวที่สุดเขารับสายคนเป็นแม่ทั้งพูดตัดบทอย่างเสียมารยาทเพราะคุยกับคนเป็นแม่ทีไรเป็นต้องบอกให้เขากลับไปหาครอบครัวบ้างทุกทีทั้งที่เขายังอยากท่องเที่ยวอย่างอิสระอยู่อังกฤษคฤหาสน์หรู"ตาเอส..ลูกคนนี้ยังไงกันนะ"เอเลนถึงกับหงุดหงิดกำมือถือในมือแน่นที่ลูกชายคนโตดูจะไม่อยากคุยกับเธอเสียเลย"ปล่อยลูกไปเถอะคุณตอนนี้ลูกโสดแล้วก็ให้เที่ยวให้สบายใจไปเถอะ"ปีเตอร์เห็นว่าภรรยาของเขาก็ห่วงลูกจนเกินไปเพราะเอริคเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ภรรยาเขาก็ต้องคอยตามสอดส่องดูแลเหมือนลูกอายุสิบสี่สิบห้าไปได้"เล่นไปไหนมาไหนคนเดียวไม่บอกสถาณที่แบบนี้ก็น่าห่วงอยู่นะคะคุณแม้ลูกเราจะเป็นผู้ใหญ่มากแล้วก็เถอะ"เรื่องที่ลูกโตแล้วเธอเข้าใจแต่เล่นไปไหนทาไหนคนเดียวโดนที่ไม่มีคนสนิทคุ้มกันไปด้วยหากใครรู้สถานะของเอริคเขาก็อาจจะเป็นอันตรายจากศรัตรูได้เรื่องนี้ที่เธอห่วง"เอาน่าผมเชื่อว่าตาเอสเอาตัวรอดได้อย่างดีเลยไม่ต้องห่วงพักผ่อนเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"ปีเตอร์ดึงคนเป็นภรรยามานอนกอดให้เธอเลิกคิดมากเขาเชื่อใจว่าลูกชาย
"อืม""ฉันไม่ดื่มหรอกค่ะ"สาวเจ้ารู้คำตอบได้ก็ส่ายหัวทันทีด้วยสีหน้ายิ้มเจื่อน"เด็กที่นี่บริการลูกค้าแบบนี้น่ะเหรอ"เอริคขมวดคิ้วเล็กน้อยทั้งกระดกไวน์ในแก้วคราเดียวจนหมดแล้ววางแก้วตรงหน้าหญิงสาว"เอ่อ..ฉันดื่มก็ได้ค่ะ"นิชาหยิบแก้วไวน์อีกใบมาหมายจะเทไวน์ลงแก้วเพื่อที่จะทำตามใจชายหนุ่มด้วยสีหน้ากล้ำกลืนที่ต้องมาดื่มแอลกอฮอลทั้งที่ไม่เคยดื่ม"ไม่ต้องฉันไม่บังคับเธอดีกว่า"เอริคเห็นสีหน้าหญิงสาวแล้วก็ต้องรีบยกมือดึงขวดไวน์กลับไปใส่ในถังก่อนที่หญิงสาวจะเทใส่ลงแก้วเพราะคิดไปคิดมาแล้วก็ไม่อยากบังคับเธอเท่าไรหากคออ่อนเมาแล้วเปลี่ยนเป็นคนละคนเขาคงหมดอารมณ์กับเธอพอดี"ขอบคุณนะคะ"นับว่าชายหนุ่มยังใจดีกับเธอบ้างหญิงสาวจึงพอยิ้มออกได้"นวดให้ฉันต่อ""ค่ะ"เมื่อได้ยินคำสั่งนิชาจึงรีบกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองทันทีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจกลับมาชวนเธอดื่มแบบเมื่อครู่หลังจากในห้องมีแต่ความเงียบมาพักใหญ่นิชาก็เปลี่ยนจากนวดหลังให้เขามาเป็นคอยนั่งรินไวน์ให้ชายหนุ่มแทนตอนนี้เอริครู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวร้อนวูบวาบแปลกๆ จะว่าเมาก็คงไม่ใช่เพราะไวน์เพียงแค่ขวดเดียวคงทำให้เขานั้นเมาไม่ได้ไม่นานนักหลังจาก
เช้าวันต่อมา"ฮึก..ฮือๆๆๆ...ทำไมๆๆ..ฮือๆๆๆ"นิชานั่งกอดเข่าร้องให้อยู่ในห้องพักน้อยๆของเธอหญิงสาวสะอื้นให้ตัวโยนกับความเจ็บปวดที่ได้รับเมื่อคืนที่ผ่านมาสายตาพร่ามัวเพราะเต็มไปด้วยน้ำตานั่งมองเช็คธนาคารที่กำใส่มือมาอย่างทรมานใจนิชาหนีออกมาจากโรงแรมในช่วงรุ่งสางเธอหยิบเชิ้ตของชายหนุ่มสวมออกมาอย่างเร่งรีบเช็คเงินสดที่เขาเขียนไว้ให้เธอชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ว่าจะเอามาดีหรือไม่แต่แล้วก็ต้องหยิบใส่กระเป๋ามาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจหากเธอเสียตัวแล้วก็ต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้าง บทเรียนการไว้ใจคนผิดครั้งนี้มันจะทำให้เธอจำไปจนวันตายเลยทีเดียวโรงแรมหรู"อืม.."เอริคตื่นมาด้วยอาการมึนหัวในช่วงสายพลันสายตามองข้างๆตัวก็ไม่เห็นหญิงสาวคนเมื่อคืนเสียแล้วเห็นเพียงแค่ชุดซาตินสีชมพูของเธอที่ขาดหลุดรุ่ยโดยฝีมือของเขากระจัดกระจายอยู่เท่านั้นแถมบนเตียงนอนสีขาวนุ่มก็ยังมีแต่รอยหยดเลือดเต็มไปหมดชายหนุ่มกุมขมับพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นมาเพราะเขารู้สึกว่าเมื่อคืนนี้เขาไม่มีสติเอาเสียเลยทั้งยังไม่ป้องกันและรุนแรงกับหญิงสาวที่บริสุทธิ์ไปอีกด้วยเท่ากับว่าสิ่งที่เธอบอกกับเขาว่าเธอถูกหลอกมามันคือเรื่องจ
"อ้าวพี่หมอนี่ค่ะข้าวกล้องผัดอกไก่กับก๋วยเตี๋ยวหมี่ข้าวกล้องอย่างละสองกล่องค่ะ"นิชาเห็นหมออลันเดินออกมาจากคลินิคเธอก็รีบยื่นอาหารที่เขาสั่งไว้ทันทีหมออลันหมอหนุ่มวัยสามสิบหกสูงขาวหน้าตี๋เป็นอีกคนที่เป็นลูกค้าประจำเธอเช่นกันเพราะเปิดคลินิคติดกับที่เธออยู่มาก่อนหน้านี้แล้วแถมยังเป็นเจ้าของทาวน์เฮ้าส์ที่เธอเช่าอีกด้วย"ขอบคุณครับวันนี้ขายของหมดเร็วจังเลยนะครับ"อลันเห็นแผงกล่องก๋วยเตี๋ยวลุยสวนเหลือน้อยแล้วไม่คิดว่าวันนี้จะหมดไวนี่ยังไม่แปดโมงเช้าเลยด้วยซ้ำ"วันนี้นิทำของน้อยน่ะค่ะเพราะเมื่อคืนมีออเดอร์อาหารคลีนเยอะ"วันนี้นิชามีเวลาเตรียมวัตถุดิบลุยสวนน้อยเพราะออเดอร์อาหารคลีนเมื่อคืนค่อนข้างเยอะ"ขยันแบบนี้นี่เอาเงินไปเก็บไว้ไหนหมดครับเนี่ยพักบ้างนะครับระวังจะป่วยเอานะ"อลันเอ่ยหยอกนิชาเฉกเช่นทุกวันเพราะเขานั้นแอบมีใจให้หญิงสาวน่าตาน่ารักน่าชังคนนี้ตั้งแต่แรกเห็นไม่อย่างนั้นคงไม่เสนอให้เช่าทาวน์เฮ้าส์ของเขาในราคาถูกๆหรอกแต่สาวเจ้าดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าเขาคิดกับเธอเช่นไร"ป่วยก็จะกลัวอะไรล่ะคะคลินิคอยู่ติดกันขนาดนี้"นิชาอมยิ้มอ่อนพรางกวาดตามองไปทางคลินิค"นั่นสินะ...ถ้าแม่ค้าคนขยันป่ว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา"คลื่นไส้ อาเจียน ทานอะไรก็ออกหมดทั้งที่พักผ่อนเพียงพอทานอาหารตรงเวลาไม่ได้เครียดอาการคุณเอสนี่มันเหมือนคนแพ้ท้องเลยนะครับ"จอแดนหมอหนุ่มประจำตระกูลวัยสามสิบห้านั่งขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังอาการที่เอริคเล่ามา"นายจะบ้ารึไงจอแดนฉันเป็นผู้ชาย"เอริคส่งสายตาฟาดไปที่หมอหนุ่มหนึ่งฉาดที่ดูเขาจะวินิจฉัยอาการแปลกพิกล"ก็นั่นน่ะสิครับเป็นผู้ชายแต่อาหารเหมือนผู้หญิงท้องถ้าคุณเอสมีภรรยาผมก็จะคิดว่าคุณเอสแพ้ท้องแทนภรรยานะครับเนี่ย"จอแดนพยักหน้าทั้งเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าด้วยสายตามีเลศนัยตามนิสัยขี้เล่นของเขา"ตกลงฉันเป็นอะไรกันแน่"เอริคถามหมอหนุ่มด้วยอาการไม่สบอารมณ์และอยากจะรู้คำตอบเสียทีว่าเป็นอะไรต้องรักษานานเท่าไรถึงจะหาย"เอาเป็นว่าผมจะให้ยาแก้อาเจียนกับยาแก้แพ้เอาไว้ก่อนไม่ดีขึ้นยังไงจะดูอาการให้ใหม่อีกทีนะครับ...อ่อคลื่นไส้อาเจียนแบบนี้มีของเปรี้ยวติดไว้ก็ดีเหมือนกันนะครับจะได้สดชื่นขึ้น"จอแดนตรวจเชคอาการตามที่เล่ามาเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าเอริคเป็นอะไรกันแน่อาการเหมือนคนแพ้ท้องแต่เป็นผู้ชายทั้งภรรยาก็ไม่ได้มีอีกด้วยจะว่าเครียดหรือพักผ่อนน้อยทานอาหารไม่ตรงเวลาเจ้าตัวคนป่วยก็ว่าไม่
"ใช่ค่ะนิทำได้หลายอย่างเลย""พอดีบอสใหญ่กำลังจะมาตรวจงานที่นี่อีกสองวันน่ะพี่อยากให้น้องนิไปทำอาหารในงานเลี้ยงต้อนรับบอสสักสิบกว่าอย่างได้ไหมคะ""อีกสองวันเหรอคะงั้นก็ได้ค่ะ""อาหารที่พี่อยากได้ตามนี้จะค่าใช้จ่ายเท่าไรวางบิลที่พี่ได้เลยนะคะ""ค่ะขอบคุณนะคะพี่มนที่เลือกใช้บริการร้านนิ""รสมือน้องนิถูกปากพี่กับคนในบริษัทนี่คะแล้วพี่จะใช้บริการคนอื่นได้ยังไงล่ะจ้ะสายแล้วพี่ไปก่อนนะ""ค่ะพี่มน"หลังจาดนฤมลดิวงานเสร็จก็เดินกลับไปด้วยท่าทีสบายใจเพราะเสร็จสิ้นงานที่ต้องจัดการเสียที"ว้า..แบบนี้พี่ก็อดทานฝีมือนิวันนึงเลยล่ะสิ"อลันเอ่ยหยอกนิชาเล่นทั้งบุ้ยปากเล็กน้อย"พี่หมอจะทานอะไรคะเดี๋ยวนิทำไว้ให้ค่ะ""พี่ล้อเล่นพี่ไม่กวนนิหรอก""นิทำให้ได้ค่ะ""งั้นก็เอาเหมือนเดิมก็ได้""โอเคค่ะ"ท่าทางของอลันอยู่ในสายตาของปาริดาเธอเห็นว่าหมอหนุ่มชอบมาหยอกนิชาเหมือนคนที่กำลังจีบกันจึงมองด้วยท่าทีสงสัยพลางคิดอยู่ว่าพี่สาวเธอนั้นจะรู้ตัวหรือเปล่าอังกฤษ"ผมบอกแล้วไงครับมัมว่าไปคนเดียวได้"เอริคยืนกุมขมับเมื่อคนเป็นแม่ไม่ยอมให้ตนขึ้นเครื่องบินเจ็ทที่จอดอยู่ง่ายๆนอกเสียจากจะพาบรูคไปด้วย"ถ้าลูกไม่เอาบรูคไปด้ว