"จะพาไปไหน"
เบลล่าไม่เข้าใจว่าเบนจามินจะจูงเธอขึ้นมาเพื่ออะไรจะให้มาดูผู้หญิงของเขาอีกหรือไง
"นั่นไง"
เบนจามินพาหญิงสาวเข้ามาในห้องนอนของเขาและชี้ไปที่รูปหัวเตียงที่มีโถแก้วคุ้กกี้ของหญิงสาววางอยู่ใกล้ๆ
"รูปใคร"
เบลล่าเห็นคุ้กกี้ของเธอก็พลอยหายโกรธเขาไปเปราะหนึ่งแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขานั้นจะให้เธอดูรูปเพื่ออะไรในนั้นคนที่เธอเดาได้น่าจะเป็นเขาและบรูคตอนยังละอ่อนและมีเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักอีกคนที่เบนจามินอุ้มอยู่
"ฉันกับคนที่ฉันอุ้มเมื่อกลางวันไงเธอชื่อบีน่าเป็นน้องสาวแท้ๆของฉัน"
เบนจามินคลายความเข้าใจปิดของหญิงสาวให้กระจ่าง
"น..น้องสาว"
เบลล่าถึงกับไปไม่เป็นทั้งหมดเธอคิดเองเออเองทั้งหมด
"ที่ฉันไปรับเธอไม่ได้ก็เพราะต้องไปรับบีน่าที่แคนาดาหายน้อยใจยัง"
เบนจามินติดธุระเรื่องน้องสาวเขาจึงไปรับเธอไม่ได้แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่อยากเจอเธอ
"ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย"
เบลล่าแก้เก้อโดยการพูดประชดเขาด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้นกว่าเมื่อครู่และรีบหันหลังกลับออกจากห้องของเขาไปทันที
"ถ้าเธอไม่รู้ก็เอาแต่งอนฉันอยู่แบบนี้"
เบนจามินเดินตามหญิงสาวมาจนถึงบันได
"ใส่ใจฉันจนาดนั้นเลย"
เบลล่าหยุดฝีเท้าและถามชายหนุ่มโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปเพราะไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอกำลังยิ้ม
"อืม...ไม่ใส่ใจคงไม่ขอพักงานมาดูแล"
เบนจามินเอ่ยเสียงดังฟังชัด เบลล่าถึงกับตัวชาวาบคำพูดของเขามันทำให้เธอคิดไปไกลแล้วว่าเขาเห็นเธอสำคัญกับเขาทั้งเดินลงบันไดด้วยสีหน้าครุ่นคิดว่าเธอคิดถูกหรือคิดผิด
"นี่ฉันเป็นคนพูดหวานไม่เป็นหรอกนะแต่เธอก็น่าจะรู้นะว่าฉันหมายความว่าไง"
เบนจามินเอ่ยด้วยรอยยิ้มและเดินตามหลังหญิงสาวมาติดๆ
"ว.. ว้ายยย"
เบลล่าไม่ทันระวังเพราะมัวแต่เหม่อเมื่อลงใกล้ถึงชั้นล่างจึงก้าวพลาด
"นั่นไง...นี่เหรอไม่ต้องการคนดูแล"
เบนจามินคว้าตัวหญิงสาวเอาไว้ได้ทันและบ่นหยอกเธอเบาๆด้วยสีหน้าทะเล้น
"พูดไปแล้วสองคนนี้ก็น่ารักดีนะ"
นิชาแอบมองทั้งคู่ผ่านบานกระจกแอบเขินกับทั้งสองอยู่ไม่น้อย
"ค่ะ"
ปาริดาเองก็ดีใจเช่นกันที่เบลล่าได้แยู่ใกล้คนที่ชอบ
"เราล่ะกับพี่หมอเป็นยังไงบ้าง"
นิชาหันมาถามปาริดาที่กำลังยืนอมยิ้มอยู่
"พี่นิรู้เหรอคะ"
ปาริดามองหน้าพี่สาวเธอด้วยท่าทีตกใจปนเอียงอายไม่คิดว่านิชาจะรู้
"พี่หมอบอกพี่แล้วล่ะยังทาบทามขอหมั้นเอาไว้ก่อนด้วยนะ"
ปาริดาได้ยินแบบนั้นก็แอบเขินเล็กน้อย
"แต่พี่ให้พี่หมอรอจนกว่าดาวจะเรียนจบ"
นิชาเห็นว่าความรักของทั้งคู่เพิ่งจะเริ่มต้นหากอลันรอน้องเธอได้ก็จะถือว่ารักน้องเธอจริง
"ดาวก็คิดไว้แบบนั้นเหมือนกันค่ะ"
ปาริดาเองก็เห็นด้วยกับความคิดของนิชาหากเขารอเธอได้โดยไม่มีคนอื่นเธอก็จะยินดีที่จะหมั้นและแต่งกับเขาด้วย
"พี่ดีใจนะที่พี่หมอเป็นคนได้ใจน้องพี่ไปครอง"
นิชาเอ่ยด้วยรอยยิ้มปลื้มใจ
"ต้องรอดูค่ะพี่นิเวลามันจะพิสูจน์ว่าพี่หมอจะรอดาวไหวหรือเปล่า"
ปาริดาก้มหน้างุดพูดเรื่องแบบนี้เธอก็แอบเคอะเขินอยู่มากเหมือนกัน
ครู่ต่อมา
"นี่คุณคุ้กกี้ที่ฉันให้ทำไมคุณทานไม่หมดสักที"
ตอนนี้เบนจามินและเบลล่ายังนั่งคุยดันอยู่ด้านนอกระเบียงเบลล่าอดจะถามถึงเรื่องคุกกี้เธอไม่ได้ว่าทำไมมันยังไม่หมดเสียที
"เธอไม่รู้เหรอว่าฝีมือเธอมันแย่แค่ไหน"
เบนจามินพูดหน้าตาเฉย
"นี่จะหวานเป็นบ้างหรือเปล่าเนี่ย"
เบลล่าจมวดคิ้วเป็นปมไม่คิดว่าชายหนุ่มจะตรงได้ขนาดนี้
"ฉันเก็บคุ้กกี้เธอเอาไว้ดูต่างหน้าดีกว่า"
เบนจามินหันมายิ้มให้หญิงสาว
"โถ่เอ้ย"
เบลล่าเหมือนรู้สึกว่าเธอโดนตบหัวแล้วลูบหลังอย่างไงอย่างงั้น
"วันหลังเธอก็หัดทำให้ฉันใหม่สิแล้วฉันจะทานมันจนหมดทุกครั้งเลย"
เบนจามินเชยคางหญิงสาวขึ้นมาจ้องตาเขา
"จริงนะ"
เบลล่าเอ่ยน้ำเสียงอ่อนเธอคิดว่าเขาจะไม่อยากทานอะไรที่เป็นฝีมือเธอแล้วเสียอีก
"อืม..แต่ขออร่อยๆนะไม่ต้องหวานมากเนื้อห้ามหยาบจนเกินไปด้วย"
เบนจามินกอดอกและเอ่ยข้อจำกัดของคุ้กกี้ออกมา
"เรื่องเยอะจริงๆเลย"
เบลล่าบุ้ยปากใส่ชายหนุ่มเบาๆ
"ยังไงเธอก็ต้องรับความเยอะของฉันให้ได้เพราะฉันยังรับความขี้งอนเอาแต่ใจของเธอได้เลยเราสองคนต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน"
เบนจามินกุมมือเบลล่าเอาไว้หลวมๆและหันหน้ามาบอกกับเธอ สาวเจ้าถึงกับก้มหน้างุดคำพูดของเขาอาจจะดูตรงๆไม่หวานอะไรแต่ก็ทำให้เธอเขินได้เหมือนกันตัวตนของเขาที่เป็นแบบนี้สินะที่ทำให้เธอใจสั่นอยู่บ่อยๆ
"เป็นอะไรเงียบทำไม..."
เบนจามินขมวดคิ้วเล็กๆไม่รู้ว่าหญิงสาวเป็นอะไรไปอีก
"เปล่านี่...วันหลังจะทำคุกกี้ให้ใหม่แล้วกัน"
เบลล่าส่ายหัวเบาๆและเงยหน้ามายิ้มให้ชายหนุ่ม
สามปีต่อมา
ตอนนี้สองสาวได้เรียนจบมาหลายเดือนแล้วเบลล่าเองยังไม่ได้ทำงานตอนนี้ก็ยังคงใช้เวลาอยู่กับเบนจามินเป็นเสียส่วนใหญ่ส่วนปาริดาเองก็ยังไม่ได้ทำงานเช่นกันเพราะตอนนี้นิชาบอกกับเธอว่าให้ใช้เวลาหลังเรียนจบเที่ยวไปก่อนแต่เธอจะไปไหนสนุกได้เพราะตั้งแต่เรียนจบคนที่เคยไปมาหาสู่เธอบ่อยๆก็หายหน้าหายตาไปเลยแถมติดต่อยังไม่ค่อยได้อีกต่างหาก
"ดาว..ฉันกับพี่เบนไปเที่ยวกันก่อนนะ"
เบลล่าเดินเข้ามาบอกปาริดาในห้อง
"อืมไปเถอะ"
ปาริดาพยักหน้าตอบและอมยิ้มมองตามหลังเบลล่าเธออยากมีโมเม้นที่ได้เที่ยวกับแฟนตัวเองบ้างแต่ยังไม่มีโอกาสเสียที
"ไหนบอกจะมาหาวันนี้ไงทำไมติดต่อไม่ได้เลยนะ"
ปาริดามองมือถือในมือพักใหญ่ด้วยใจห่อเหี่ยวที่ติดต่ออลันไม่ได้เลย
RrrrrrRrrrrrrr
"คะพี่นิ...ไปรับของที่ไหนนะคะ...โอเคค่ะเดี๋ยวดาวจัดการให้ค่ะ"
จู่ๆนิชาก็โทรมาให้เธอไปรับของให้แถวร้านอาหารใกล้ๆเธอจึงรีบแต่งตัวออกไปทันทีมีอะไรทำก็ดีกว่าอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์นี่เฉยๆ
ชั่วโมงต่อมา
"อืม...ถูกร้านไหมเนี่ยไม่เห็นมีคนเลย"
ปาริดาเข้ามาในร้านอาหารที่นิชาบอกแต่ไม่ยักจะเห็นว่ามีคนอยู่สักคนแม้แต่พนักงานทั้งหน้าร้านก็ไม่ได้ติดป้ายปิดอีกต่างหาก
"ของมาส่งแล้วครับ"
เสียงของใครบางคนดังขึ้น
"พี่หมอ"
นิชาหันกลับมาตามเสียงที่คุ้นเคยเธอก็ยิ้มกว้างเพราะเห็นว่าเป็นหมออลันที่กำลังนั่งคุกเข่าต่อหน้าเธอพร้อมช่อดอกกุหลาบสีขาวช่อโต
"คุณผู้หญิงโปรดรับดอกไม้จากผมไปก่อนครับ"
อลันยื่นดอกไม้ให้หญิงสาว
"เล่นอะไรคะเนี่ย"
ปาริดารับช่อดอกไม้ใหญ่ด้วยสีหน้าเคอะเขิน
"นี่.."
ปาริดาเห็นหมอหนุ่มเปิดกล่องแหวนต่อหน้าเธอก็น้ำตาคลอนี่คงเป็นแผนทำให้เธอคิดถึงเขามากๆสินะที่หายหน้าไป
"แต่งงานกับพี่นะครับ"
อลันเอ่ยกับหญิงสาวด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงละมุน
"แต่งเลยๆ"
เบลล่าเดินเข้ามาในร้านพร้อมเวลเจ้าสาวเธอสวมให้เพื่อนเธอและเชียร์เบาๆให้เพื่อนเธอตกลงโดยเร็วและกลับไปยืนข้างๆเบนจามิน
"ค่ะ"
ปาริดายื่นมือซ้ายให้หมอหนุ่ม
"ขอบคุณนะครับ"
อลันสวมแหวนเพชรเม็ดโตที่นิ้วนางของหญิงสาวและสวมกอดเธอด้วยความคิดถึง
"เบล"
ทางด้านเบนจามินก็ดึงมือซ้ายของเบลล่าจึ้นมาและสวมแหวนเพชรให้หญิงสาวโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว
"คะ"
เบลล่าถึงกับไปไม่เป็นไม่คิดว่าจะถูกเซอร์ไพรซ์ด้วย
"พี่เลือกวันแต่งไว้แล้ว"
เบนจามินเอ่ยกระซิบข้างหูเบลล่าเบาๆเขาไม่ได้ให้เธอตกลงอะไรแม้แต่น้อยเพราะเขาแพลนทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วเหลือแค่ให้เธอทำหน้าที่เป็นเจ้าสาวของเขาก็พอ
"หา...นี่ไม่มีการขอเลยเหรอคะไม่โรแมนติกเลย"
เบลล่าก็เป็นเหมือนผู้หญิงหลายคนที่อยากถูกคุกเข่าขอแต่งงานแต่เบนจามินไม่หวานกับเธอเอาเสียเลย
"55555"
บีน่าเดินเข้ามาพร้อมบรูคในร้านและหัวเราะเสียงดังกับว่าที่พี่สะใภ้เธอที่ยังไม่ค่อยชินกับนิสัยของพี่เธอ
"ยูแต่งเถอะจะได้มีลูกให้เบนฟัดเล่นซะทีไอเบื่อที่เบนชอบเห็นไอเป็นเด็กตัวเท่าลูกหมาแย่แล้ว"
บีน่าเข้าไปเกาะบ่าเบลล่าและกระซิบกับเบลล่าจนเธอเขินจนหน้าแดงไปหมด
"ยูนี่นะ"
เบนจามินยีหัวบีน่าเล่นเบาๆ
ปีต่อมา
"ท้องไหม"
ตอนนี้อลันกำลังนั่งลุ้นกุมมือแน่นในระหว่างที่คนเป็นภรรยาเข้าไปตรวจในห้องน้ำเพราะตอนนี้เบลล่าท้องโตใกล้คลอดแล้วแถมยังได้แฝดเสียด้วยเขาจะต้องตามให้ทัน
"นี่ค่ะ"
ปาริดายื่นแท่งตรวจครรภ์สามแท่งให้อลันได้ดูด้วยรอยยิ้ม
"เย่.. ไม่เสียแรงที่ทำการบ้านทุกวัน"
อลันถึงกับสวมกอดปาริดาอย่างดีใจที่เขาจะได้มีลูกเสียทีเพราะนี่อายุก็ใกล้จะสี่สิบอยู่แล้ว
"พี่หมอดาวอึดอัดค่ะ"
ปาริดาจำต้องสะกอดบอกสามีเธอว่าเธออึดอัดเพราะเขากอดเธอแน่นจนเกินไป
"โทษทีพี่ดีใจจนเกินไป"
อลันผละออกจากตัวหญิงสาวเล็กน้อยเปลี่ยนเป็นกอดเบาๆ
จากนี้ครอบครัวของเขาและเธอก็จะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์เสียทียิ่งคิดก็ยิ่งมีความสุข
จบแล้วค่า
ขอบคุณที่สนับสนุนไรท์มาจนจบเรื่องนะคะ
นิชาลากกระเป๋าใบเดียวของเธอออกจากคฤหาสน์หลังโตที่เคยอยู่ตั้งแต่เกิดในวันที่หลังจากงานศพของพ่อเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอเหลือเพียงตัวคนเดียวจริงๆทรัพย์สมบัติที่มีเธอคืนให้เจ้าของเดิมไปจนหมดมีเพียงเงินก้อนติดตัวแค่หมื่นกว่าบาทเท่านั้นเที่ยงวัน"มีห้องว่างให้ฉันเช่าไหมคะ""มีค่ะห้องพัดลมสองพันห้าแอร์สามพันห้ามัดจำสองเดือนค่ะดูห้องเลยไหมคะ""ค่ะฉันขอดูห้องพัดลมค่ะ""ตามมาเลยค่ะ"นิชาเลือกที่จะเดินมาหาห้องเช่าธรรมดาๆแถวย่านนอกตัวเมืองเพราะราคาจะถูกกว่าในเมืองเธอแค่เอาไว้ซุกหัวนอนในขณะที่หางานทำและตอนนี้เธอก็ได้ห้องที่ถูกใจแล้วในราคาที่เธอพอใจหลายวันต่อมา"เฮ้อ...ทำไมยังไม่มีที่ไหนเรียกเราไปสัมภาษณ์เสียทีนะ"นิชานั่งหน้าเศร้าอยู่บนเตียงเล็กๆของเธอในห้อง เธอสมัครงานเป็นผู้ช่วยเชฟไปหลายโรงแรมและหลายร้านอาหารแล้วก็ยังไม่มีใครเรียกเธอไปสัมภาษณ์เสียทีอันที่จริงเธอก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่งว่าสาขาที่เธอเลือกเรียนและจบมาตามความชอบมันค่อนข้างหางานยากกว่าคนอื่นหากไม่เปิดร้านเองแต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้แต่ก็เข้าใจว่างานพวกนี้ส่วนมากจะรับแต่คนที่มีประสบการณ์การทำงานมาแล้วเท่านั้นเด็กจบใหม่อย่าง
โรงแรมหรู"ครับมัม""อีกไม่นานหรอกครับมัมเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแค่นี้นะครับ"เอริคมาพักอยู่ในโรงแรมหรูเป็นส่วนตัวที่สุดเขารับสายคนเป็นแม่ทั้งพูดตัดบทอย่างเสียมารยาทเพราะคุยกับคนเป็นแม่ทีไรเป็นต้องบอกให้เขากลับไปหาครอบครัวบ้างทุกทีทั้งที่เขายังอยากท่องเที่ยวอย่างอิสระอยู่อังกฤษคฤหาสน์หรู"ตาเอส..ลูกคนนี้ยังไงกันนะ"เอเลนถึงกับหงุดหงิดกำมือถือในมือแน่นที่ลูกชายคนโตดูจะไม่อยากคุยกับเธอเสียเลย"ปล่อยลูกไปเถอะคุณตอนนี้ลูกโสดแล้วก็ให้เที่ยวให้สบายใจไปเถอะ"ปีเตอร์เห็นว่าภรรยาของเขาก็ห่วงลูกจนเกินไปเพราะเอริคเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ภรรยาเขาก็ต้องคอยตามสอดส่องดูแลเหมือนลูกอายุสิบสี่สิบห้าไปได้"เล่นไปไหนมาไหนคนเดียวไม่บอกสถาณที่แบบนี้ก็น่าห่วงอยู่นะคะคุณแม้ลูกเราจะเป็นผู้ใหญ่มากแล้วก็เถอะ"เรื่องที่ลูกโตแล้วเธอเข้าใจแต่เล่นไปไหนทาไหนคนเดียวโดนที่ไม่มีคนสนิทคุ้มกันไปด้วยหากใครรู้สถานะของเอริคเขาก็อาจจะเป็นอันตรายจากศรัตรูได้เรื่องนี้ที่เธอห่วง"เอาน่าผมเชื่อว่าตาเอสเอาตัวรอดได้อย่างดีเลยไม่ต้องห่วงพักผ่อนเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"ปีเตอร์ดึงคนเป็นภรรยามานอนกอดให้เธอเลิกคิดมากเขาเชื่อใจว่าลูกชาย
"อืม""ฉันไม่ดื่มหรอกค่ะ"สาวเจ้ารู้คำตอบได้ก็ส่ายหัวทันทีด้วยสีหน้ายิ้มเจื่อน"เด็กที่นี่บริการลูกค้าแบบนี้น่ะเหรอ"เอริคขมวดคิ้วเล็กน้อยทั้งกระดกไวน์ในแก้วคราเดียวจนหมดแล้ววางแก้วตรงหน้าหญิงสาว"เอ่อ..ฉันดื่มก็ได้ค่ะ"นิชาหยิบแก้วไวน์อีกใบมาหมายจะเทไวน์ลงแก้วเพื่อที่จะทำตามใจชายหนุ่มด้วยสีหน้ากล้ำกลืนที่ต้องมาดื่มแอลกอฮอลทั้งที่ไม่เคยดื่ม"ไม่ต้องฉันไม่บังคับเธอดีกว่า"เอริคเห็นสีหน้าหญิงสาวแล้วก็ต้องรีบยกมือดึงขวดไวน์กลับไปใส่ในถังก่อนที่หญิงสาวจะเทใส่ลงแก้วเพราะคิดไปคิดมาแล้วก็ไม่อยากบังคับเธอเท่าไรหากคออ่อนเมาแล้วเปลี่ยนเป็นคนละคนเขาคงหมดอารมณ์กับเธอพอดี"ขอบคุณนะคะ"นับว่าชายหนุ่มยังใจดีกับเธอบ้างหญิงสาวจึงพอยิ้มออกได้"นวดให้ฉันต่อ""ค่ะ"เมื่อได้ยินคำสั่งนิชาจึงรีบกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองทันทีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจกลับมาชวนเธอดื่มแบบเมื่อครู่หลังจากในห้องมีแต่ความเงียบมาพักใหญ่นิชาก็เปลี่ยนจากนวดหลังให้เขามาเป็นคอยนั่งรินไวน์ให้ชายหนุ่มแทนตอนนี้เอริครู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวร้อนวูบวาบแปลกๆ จะว่าเมาก็คงไม่ใช่เพราะไวน์เพียงแค่ขวดเดียวคงทำให้เขานั้นเมาไม่ได้ไม่นานนักหลังจาก
เช้าวันต่อมา"ฮึก..ฮือๆๆๆ...ทำไมๆๆ..ฮือๆๆๆ"นิชานั่งกอดเข่าร้องให้อยู่ในห้องพักน้อยๆของเธอหญิงสาวสะอื้นให้ตัวโยนกับความเจ็บปวดที่ได้รับเมื่อคืนที่ผ่านมาสายตาพร่ามัวเพราะเต็มไปด้วยน้ำตานั่งมองเช็คธนาคารที่กำใส่มือมาอย่างทรมานใจนิชาหนีออกมาจากโรงแรมในช่วงรุ่งสางเธอหยิบเชิ้ตของชายหนุ่มสวมออกมาอย่างเร่งรีบเช็คเงินสดที่เขาเขียนไว้ให้เธอชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ว่าจะเอามาดีหรือไม่แต่แล้วก็ต้องหยิบใส่กระเป๋ามาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจหากเธอเสียตัวแล้วก็ต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้าง บทเรียนการไว้ใจคนผิดครั้งนี้มันจะทำให้เธอจำไปจนวันตายเลยทีเดียวโรงแรมหรู"อืม.."เอริคตื่นมาด้วยอาการมึนหัวในช่วงสายพลันสายตามองข้างๆตัวก็ไม่เห็นหญิงสาวคนเมื่อคืนเสียแล้วเห็นเพียงแค่ชุดซาตินสีชมพูของเธอที่ขาดหลุดรุ่ยโดยฝีมือของเขากระจัดกระจายอยู่เท่านั้นแถมบนเตียงนอนสีขาวนุ่มก็ยังมีแต่รอยหยดเลือดเต็มไปหมดชายหนุ่มกุมขมับพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นมาเพราะเขารู้สึกว่าเมื่อคืนนี้เขาไม่มีสติเอาเสียเลยทั้งยังไม่ป้องกันและรุนแรงกับหญิงสาวที่บริสุทธิ์ไปอีกด้วยเท่ากับว่าสิ่งที่เธอบอกกับเขาว่าเธอถูกหลอกมามันคือเรื่องจ
"อ้าวพี่หมอนี่ค่ะข้าวกล้องผัดอกไก่กับก๋วยเตี๋ยวหมี่ข้าวกล้องอย่างละสองกล่องค่ะ"นิชาเห็นหมออลันเดินออกมาจากคลินิคเธอก็รีบยื่นอาหารที่เขาสั่งไว้ทันทีหมออลันหมอหนุ่มวัยสามสิบหกสูงขาวหน้าตี๋เป็นอีกคนที่เป็นลูกค้าประจำเธอเช่นกันเพราะเปิดคลินิคติดกับที่เธออยู่มาก่อนหน้านี้แล้วแถมยังเป็นเจ้าของทาวน์เฮ้าส์ที่เธอเช่าอีกด้วย"ขอบคุณครับวันนี้ขายของหมดเร็วจังเลยนะครับ"อลันเห็นแผงกล่องก๋วยเตี๋ยวลุยสวนเหลือน้อยแล้วไม่คิดว่าวันนี้จะหมดไวนี่ยังไม่แปดโมงเช้าเลยด้วยซ้ำ"วันนี้นิทำของน้อยน่ะค่ะเพราะเมื่อคืนมีออเดอร์อาหารคลีนเยอะ"วันนี้นิชามีเวลาเตรียมวัตถุดิบลุยสวนน้อยเพราะออเดอร์อาหารคลีนเมื่อคืนค่อนข้างเยอะ"ขยันแบบนี้นี่เอาเงินไปเก็บไว้ไหนหมดครับเนี่ยพักบ้างนะครับระวังจะป่วยเอานะ"อลันเอ่ยหยอกนิชาเฉกเช่นทุกวันเพราะเขานั้นแอบมีใจให้หญิงสาวน่าตาน่ารักน่าชังคนนี้ตั้งแต่แรกเห็นไม่อย่างนั้นคงไม่เสนอให้เช่าทาวน์เฮ้าส์ของเขาในราคาถูกๆหรอกแต่สาวเจ้าดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าเขาคิดกับเธอเช่นไร"ป่วยก็จะกลัวอะไรล่ะคะคลินิคอยู่ติดกันขนาดนี้"นิชาอมยิ้มอ่อนพรางกวาดตามองไปทางคลินิค"นั่นสินะ...ถ้าแม่ค้าคนขยันป่ว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา"คลื่นไส้ อาเจียน ทานอะไรก็ออกหมดทั้งที่พักผ่อนเพียงพอทานอาหารตรงเวลาไม่ได้เครียดอาการคุณเอสนี่มันเหมือนคนแพ้ท้องเลยนะครับ"จอแดนหมอหนุ่มประจำตระกูลวัยสามสิบห้านั่งขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังอาการที่เอริคเล่ามา"นายจะบ้ารึไงจอแดนฉันเป็นผู้ชาย"เอริคส่งสายตาฟาดไปที่หมอหนุ่มหนึ่งฉาดที่ดูเขาจะวินิจฉัยอาการแปลกพิกล"ก็นั่นน่ะสิครับเป็นผู้ชายแต่อาหารเหมือนผู้หญิงท้องถ้าคุณเอสมีภรรยาผมก็จะคิดว่าคุณเอสแพ้ท้องแทนภรรยานะครับเนี่ย"จอแดนพยักหน้าทั้งเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าด้วยสายตามีเลศนัยตามนิสัยขี้เล่นของเขา"ตกลงฉันเป็นอะไรกันแน่"เอริคถามหมอหนุ่มด้วยอาการไม่สบอารมณ์และอยากจะรู้คำตอบเสียทีว่าเป็นอะไรต้องรักษานานเท่าไรถึงจะหาย"เอาเป็นว่าผมจะให้ยาแก้อาเจียนกับยาแก้แพ้เอาไว้ก่อนไม่ดีขึ้นยังไงจะดูอาการให้ใหม่อีกทีนะครับ...อ่อคลื่นไส้อาเจียนแบบนี้มีของเปรี้ยวติดไว้ก็ดีเหมือนกันนะครับจะได้สดชื่นขึ้น"จอแดนตรวจเชคอาการตามที่เล่ามาเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าเอริคเป็นอะไรกันแน่อาการเหมือนคนแพ้ท้องแต่เป็นผู้ชายทั้งภรรยาก็ไม่ได้มีอีกด้วยจะว่าเครียดหรือพักผ่อนน้อยทานอาหารไม่ตรงเวลาเจ้าตัวคนป่วยก็ว่าไม่
"ใช่ค่ะนิทำได้หลายอย่างเลย""พอดีบอสใหญ่กำลังจะมาตรวจงานที่นี่อีกสองวันน่ะพี่อยากให้น้องนิไปทำอาหารในงานเลี้ยงต้อนรับบอสสักสิบกว่าอย่างได้ไหมคะ""อีกสองวันเหรอคะงั้นก็ได้ค่ะ""อาหารที่พี่อยากได้ตามนี้จะค่าใช้จ่ายเท่าไรวางบิลที่พี่ได้เลยนะคะ""ค่ะขอบคุณนะคะพี่มนที่เลือกใช้บริการร้านนิ""รสมือน้องนิถูกปากพี่กับคนในบริษัทนี่คะแล้วพี่จะใช้บริการคนอื่นได้ยังไงล่ะจ้ะสายแล้วพี่ไปก่อนนะ""ค่ะพี่มน"หลังจาดนฤมลดิวงานเสร็จก็เดินกลับไปด้วยท่าทีสบายใจเพราะเสร็จสิ้นงานที่ต้องจัดการเสียที"ว้า..แบบนี้พี่ก็อดทานฝีมือนิวันนึงเลยล่ะสิ"อลันเอ่ยหยอกนิชาเล่นทั้งบุ้ยปากเล็กน้อย"พี่หมอจะทานอะไรคะเดี๋ยวนิทำไว้ให้ค่ะ""พี่ล้อเล่นพี่ไม่กวนนิหรอก""นิทำให้ได้ค่ะ""งั้นก็เอาเหมือนเดิมก็ได้""โอเคค่ะ"ท่าทางของอลันอยู่ในสายตาของปาริดาเธอเห็นว่าหมอหนุ่มชอบมาหยอกนิชาเหมือนคนที่กำลังจีบกันจึงมองด้วยท่าทีสงสัยพลางคิดอยู่ว่าพี่สาวเธอนั้นจะรู้ตัวหรือเปล่าอังกฤษ"ผมบอกแล้วไงครับมัมว่าไปคนเดียวได้"เอริคยืนกุมขมับเมื่อคนเป็นแม่ไม่ยอมให้ตนขึ้นเครื่องบินเจ็ทที่จอดอยู่ง่ายๆนอกเสียจากจะพาบรูคไปด้วย"ถ้าลูกไม่เอาบรูคไปด้ว
10 นาทีต่อมา"อาหารมาแล้วค่ะ""คุณมนวางไว้ตรงนั้นก็ได้ครับเดี๋ยวผมจัดการเองครับ"บรูครีบปรามให้นฤมลตั้งรถเข็นอาหารไว้ตรงหน้าประตูเพราะเดี๋ยวเขาจะจัดการยกมาเอง"อ๋อ..ได้ค่ะอยากได้อะไรเพิ่มเติมเรียกมนได้เลยนะคะ""ครับ""บรูคแกเอาอาหารมาใกล้ๆฉันอีกหน่อยสิ"เมื่อนฤมลออกไปแล้วเอริคก็มีสีหน้าแปลกใจตัวเองที่ ไม่รู้สึกเหม็นอาหารพวกนี้เลยสักนิดกลับรู้สึกหอมและอยากจะทานมันขึ้นมาทันที"คุณเอสจะไม่เหม็นเหรอครับ"บรูคมองไปยังเจ้านายตนด้วยสีหน้าแปลกใจ"บอกให้เอามาก็เอามาสิ""ครับ""...อืม...รสชาติดีนะ"เอริคม้วนสปาเก็ตตี้เข้าปากเขาก็พยักหน้าเบาๆรู้สึกชอบรสชาติแบบนี้มากเป็นพิเศษ"คุณเอสทานได้""อืม..ฉันก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมฉันรู้สึกหอมอาหารพวกนี้""หอม?""นายก็ทานสิยังไม่ได้ทานอะไรมาไม่ใช่หรือไง""ครับๆ"บรูคจำต้องทานอาหารไปดูอาการของเอริคไปด้วยดีที่เมื่อเจ้านายของเขาอิ่มแล้วไม่มีอาการคลื่นไส้ออกมาอีกจึงโล่งใจไปเปราะใหญ่ชั่วโมงต่อมา"บอสเรียกมนมาพบมีอะไรเหรอคะ"นฤมลเข้ามาในห้องเอริคหน้าตาตื่นเมื่อได้รับสายจากเอริคให้เข้ามาพบที่นี่"ผมอยากจ้างเชฟที่ร้านนี้มาเป็นคนทำอาหารส่วนตัวในระหว่างที่ผมพัก