ตอนที่7

"ใช่ค่ะนิทำได้หลายอย่างเลย"

"พอดีบอสใหญ่กำลังจะมาตรวจงานที่นี่อีกสองวันน่ะพี่อยากให้น้องนิไปทำอาหารในงานเลี้ยงต้อนรับบอสสักสิบกว่าอย่างได้ไหมคะ"

"อีกสองวันเหรอคะงั้นก็ได้ค่ะ"

"อาหารที่พี่อยากได้ตามนี้จะค่าใช้จ่ายเท่าไรวางบิลที่พี่ได้เลยนะคะ"

"ค่ะขอบคุณนะคะพี่มนที่เลือกใช้บริการร้านนิ"

"รสมือน้องนิถูกปากพี่กับคนในบริษัทนี่คะแล้วพี่จะใช้บริการคนอื่นได้ยังไงล่ะจ้ะสายแล้วพี่ไปก่อนนะ"

"ค่ะพี่มน"

หลังจาดนฤมลดิวงานเสร็จก็เดินกลับไปด้วยท่าทีสบายใจเพราะเสร็จสิ้นงานที่ต้องจัดการเสียที

"ว้า..แบบนี้พี่ก็อดทานฝีมือนิวันนึงเลยล่ะสิ"

อลันเอ่ยหยอกนิชาเล่นทั้งบุ้ยปากเล็กน้อย

"พี่หมอจะทานอะไรคะเดี๋ยวนิทำไว้ให้ค่ะ"

"พี่ล้อเล่นพี่ไม่กวนนิหรอก"

"นิทำให้ได้ค่ะ"

"งั้นก็เอาเหมือนเดิมก็ได้"

"โอเคค่ะ"

ท่าทางของอลันอยู่ในสายตาของปาริดาเธอเห็นว่าหมอหนุ่มชอบมาหยอกนิชาเหมือนคนที่กำลังจีบกันจึงมองด้วยท่าทีสงสัยพลางคิดอยู่ว่าพี่สาวเธอนั้นจะรู้ตัวหรือเปล่า

อังกฤษ

"ผมบอกแล้วไงครับมัมว่าไปคนเดียวได้"

เอริคยืนกุมขมับเมื่อคนเป็นแม่ไม่ยอมให้ตนขึ้นเครื่องบินเจ็ทที่จอดอยู่ง่ายๆนอกเสียจากจะพาบรูคไปด้วย

"ถ้าลูกไม่เอาบรูคไปด้วยลูกก็ไม่ต้องไป"

"แม่ครับอย่าเอาแต่ใจสิครับผมโตแล้วนะดูแลตัวเองได้"

เอเลนยังไม่ยอมฟังลูกเธอเช่นเดิม

"ก็ได้ๆ..ครับบรูคนายไปกับฉัน"

"ครับคุณเอส"

เมื่อเป็นแบบนี้ยังไงเขาก็ต้องยอมไม่อย่างนั้นคงไม่ได้ไปทำงานทำการกันพอดี

ญี่ปุ่น

"เฮ้อ..."

บรูคถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากแบกคนเป็นนายออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาเจียนหนักได้

"โอ้ยย...ยานี่มันไม่เห็นจะได้ผลเลย"

เอริคสบถเสียงอ่อนบนโซฟาในโรงแรมหรูวันนี้เขาไม่ได้เป็นอันทำงานทั้งวันเพราะไอ้อาการอาเจียนเล่นงาน

"พักก่อนไหมครับคุณเอสอย่าพึ่งบินเลยครับ"

บรูคเห็นทีว่าการบินไปไทยพรุ่งนี้จำต้องชะงักไว้ก่อนเพราะดูอาการเอริคไม่ดีขึ้นเอาเสียเลยแม้จะทานยาที่หมอจอแดนให้ก็เถอะจะดีก็ต่อเมื่อได้ทานอะไรเปรี้ยวๆเข้าไปเท่านั้น

"ไม่...ทุกคนที่นั่นน่าจะเตรียมตัวรอฉันแล้ว"

เอริคจะหยุดมือไม่ได้เพราะรู้ว่าบริษัทที่ไทยนั้นเตรียมตัวไว้ต้อนรับเขาแล้วทุกสาขา

“เฮ้อ”

บรูคยืนถอนหายใจอ่อนที่คนเป็นนายตนรั้นเอาการจริงๆคงต้องรอให้ล้มทั้งยืนคงจะหยุดมือได้

สองวันต่อมา

09.00​ น.

บริษัทxxx

"เรียบร้อยนะคะน้องนิ"

นฤมลเดินมาตรวจดูเรื่องความเรียบร้อยในห้องประชุมใหญ่ที่เปลี่ยนมาเป็นห้องจัดเลี้ยงต้อนรับบอสใหญ่ที่กำลังจะมาวันนี้

"ค่ะพี่มน"

ปาริดาและนิชาขนอาหารมาตั้งแต่ช่วงเช้าตอนนี้ก็จัดเตรียมใส่ภาชนะที่ทางบริษัทเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้วก็ได้เวลากลับของเธอแล้ว

"ไว้ใจคนไม่ผิดจริงๆเลยอาหารน่าทานทั้งนั้นเลยนะคะ"

นฤมลแอบเปิดฝาครอบอาหารที่จัดเตรียมเป็นบุฟเฟ่ห์ดูเธอก็หูตาลุกวาวเพราะอาหารที่เธอสั่งให้นิชาเตรียมมาน่าทานทั้งนั้นเธออยากจะให้การประชุมในช่วงเช้านี้เสร็จเร็วจะแย่แล้ว

"ขอบคุณค่ะ"

"อีกเดี๋ยวบอสใหญ่ก็น่าจะเข้ามาแล้วเดี๋ยวพี่ขอตัวไปเตรียมต้อนรับท่านก่อนนะคะ"

นฤมลยกแขนซ้ายขึ้นมาดูนาฬิกาที่ข้อมือเวลานี้เธอต้องรีบออกไปเตรียมตัวบอสใหญ่ที่กำลังจะเข้ามาแล้ว

"งั้นนิกับดาวขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"โอเคเรื่องบิลค่าใช้จ่ายเดี๋ยวเสร็จงานแล้วพี่จะโอนให้นะคะ"

"ค่ะพี่มน"

นิชาและปาริดารีบเดินออกมาขับมอเตอร์ไซต์ของพวกเธอกลับเมื่อเสร็จงาน

"หืม.."

เอริคที่นั่งอยู่ในรถตู้คันหรูเมื่อรถเลี้ยวเข้าบริษัทสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่สองสาวที่กำลังนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซต์แต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้าดีก็คลาดกันเสียก่อนเพราะรถของเขาจะเข้าและรถมอเตอร์ไซต์ของคนที่เขามองอยู่กำลังจะออกเลยไม่รู้ว่าหญิงสาวที่อยู่บนมอเตอร์ไซต์จะเป็นคนเดียวกับที่เขาคิดหรือไม่เพราะเธอช่างเหมือนคนที่เขาจำได้ไม่ลืมมาก

"เป็นอะไรครับคุณเอส"

บรูคเห็นว่าเอริคมีสีหน้าผิดปกติจึงต้องถามขึ้นเพราะกลัวว่าเจ้านายตนจะอาเจียนขึ้นมาอีก

"เอ่อ...เปล่า"

"ครับ"

เมื่อเห็นเจ้านายไม่เป็นอะไรบรูคก็ค่อยสบายใจเพราะตอนนี้ต้องเตรียมพบปะพนักงานที่กำลังรอต้อนรับอยู่หากเจ้านายของเขาอาการไม่ดีคงได้ตกใจกันทั้งบริษัทแน่

"ยินดีต้อนรับครับบอส"

"ขอบคุณครับ.."

สินทรผู้จัดการสาขาและพนักงานทุกคนรอต้อนรับเอริคที่ก้าวลงมาจากรถตู้คันหรูเมื่อเอริคก้าวลงจากรถมาได้พนักงานทุกคนก็ต่างมองเขาเป็นตาเดียวเพราะปกติแล้วจะเป็นปีเตอร์ที่มาแต่วันนี้เป็นเอริคลูกชายคนโตของตระกูลคาเตอร์ที่หาตัวเจอได้ยากได้มายืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

พนักงานทุกคนต่างก็ยืนตัวเกร็งกันเป็นแถวด้วยรูปร่างบุคลิกที่น่าเกรงขรามเสียจนไม่ต้องเอ่ยคำใดออกมาก็พาทุกคนกลัวกันได้ไหนจะทรงผมที่ปล่อยยาวหนวดเคราที่เฟิ้มไม่ได้โกนนั่นอีกยิ่งสร้างความน่ากลัวเข้าไปกันใหญ่

ห้องประชุม

หลังจากที่ทักทายพนักงานทุกคนเรียบร้อยแล้วเอริคก็เริ่มประชุมงานกันทันทีเพราะเกรงว่าไอ้อาการบ้าๆของเขานั้นจะกำเริบขึ้นมาอีก

"ขอบคุณทุกคนมากเลยนะครับที่ร่วมมือกันจนโครงการที่นี่ถูกจองเต็มทุกโครงการ..อึก.."

ยังไม่ทันที่จะจบอาการที่เขากังวลก็เริ่มออกมาเสียแล้ว

"เอ่อ..บอสเป็นอะไรหรือเปล่าคะ"

นฤมลที่รับหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยรีบวิ่งเข้ามาดูอาการเอริคทันทีเมื่อเห็นว่าเขาเหมือนจะยืนไม่อยู่

"เปล่าผมโอเค"

เอริคยกมือเป็นสัญญาณให้นฤมลได้รู้ว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร

"นี่ครับคุณเอส"

บรูครีบยื่นซองบ๊วยให้เอริคทันทีตอนนี้เขาไม่รู้ว่าคนในห้องจะมองยังไงแล้วขอแค่เจ้านายเขาไม่อาเจียนในตอนนี้เป็นพอ

"อืม..”

เอริคหยิบบ๊วยที่บรูคส่งให้เข้าปากและยืนนิ่งครู่หนึ่งสูดหายใจเข้าและพูดต่อหากไม่ได้ของเปรี้ยวพวกนี้คงพูดไม่ทันจบกันเป็นแน่

“อีกไม่นานโครงการใหม่ที่ผมต้องการจะให้พวกคุณทำก็คือการใช้พื้นที่นี้ก่อสร้างเป็นโรงแรมที่เป็นส่วนตัวที่สุดผมให้เวลาออกแบบ6เดือนจะแบบไหนก็ได้ขอแค่เป็นส่วนตัวแล้วก็เข้ากับสถานที่ได้กี่แบบผมจะมาเลือกอีกทีเรื่องนี้คุณสินทรตัดสินใจแบ่งงานได้เลยนะครับ"

"ครับบอส"

"และเรื่องสุดท้ายทุกคนช่วยกันทำงานจนบริษัทเป็นที่หนึ่งในตอนนี้โบนัสจากสิบเดือนที่จะได้ผมเพิ่มให้อีกเท่าตัว"

"เย่.. / กรี้ดดดด../..วู่ววว..."

"ขอบคุณครับบอส/ขอบคุณค่ะบอส"

เมื่อจบข้อสุดท้ายที่เอริคพูดขึ้นทุกคนในห้องก็พากันเฮยกใหญ่ที่ได้ผลตอบแทนที่ชื่นใจกันถ้วนหน้า

"บอสไม่ไปฉลองด้วยกันเหรอครับเลขาผมเธอสั่งอาหารจากร้านที่ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าอร่อยเลยนะครับ"

หลังจากที่การประชุมจบแล้วพนักงานต่างก็กรูกันไปที่ห้องจัดเลี้ยงอีกห้องสินทรและนฤมลเห็นว่าเอริคและบรูคยังคงนั่งอยู่ในห้องนี้เขาจึงต้องรีบชวนให้บอสใหญ่ไปร่วมวงด้วย

"เอ่อ.."

บรูคเห็นท่าไม่ดีเท่าไรเพราะกลัวว่าเจ้านายตนจะทำเสียบรรยากาศไปอาเจียนพาเสียบรรยากาศการทานอาหารของคนอื่นหมด

"เดี๋ยวมนใส่จานมาให้บอสกับคุณบรูคนะคะ"

นฤมลพอจะดูออกว่าเอริคอาการไม่ค่อยจะดีเธอจึงอาสาจะเอาอาหารมาให้ที่ห้องทำงานจะดีกว่า

"ขอบคุณครับ"

เอริคพยักหน้ารับดีแล้วที่ทั้งสองไม่คะยั้นคะยอให้เขาไปในห้องนั้น