ตอนที่14

"หมออลันมาแล้วครับ"

"เชิญดูเธอก่อนเลยครับ"

"เธอเป็นลมเพราะอะไรครับ"

"จู่ๆเธอก็วูบไป"

หลังจากที่นิชาสลบไปเอริคก็ให้บรูคตามหมออลันมาทันทีเขาจะให้หมอคนอื่นมาดูก็ได้แต่ที่เขาจงใจให้อลันมาที่นี่เพราะเขามีเรื่องที่ต้องคุยกับอลันให้รู้เรื่องเพราะเขาดูออกว่าอลันคิดยังไงกับนิชา

"อืม...ผมอยากขอให้น้องนิหยุดพักงานก่อนได้ไหมครับส่วนคุณถ้าทานอะไรไม่ได้ผมจะให้พวกวิตามินเอาไว้"

"โอเคครับ...หมอครับผมมีอะไรจะคุยด้วยเชิญทางนี้หน่อยครับ"

"ได้ครับ"

เอริคพาอลันออกมาคุยกันที่ห้องรับแขกวันนี้อลันจะได้รู้เสียทีว่าเขาเป็นอะไรกับนิชา

"คือ...นิชากำลังตั้งท้องลูกของผมครับ"

เอริคจ้องหน้าหมอหนุ่มด้วยแววตาที่จริงจัง

"อะไรนะครับ..ท...ทำไมน้องนิไม่บอกผมล่ะครับ"

อลันถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอกับเรื่องที่ได้รับรู้

"ฟังไม่ผิดหรอกครับที่นิชาไม่ได้บอกคุณเพราะเรากำลังมีปัญหากันอยู่ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงปรับความเข้าใจกันครับ"

"..ค..ครับ"

อลันเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้าตอบเพื่อเป็นการรับทราบ

"ผมแค่อยากบอกให้หมอรู้เอาไว้เพราะเห็นว่านิชาสนิทกับคุณจึงไม่อยากปิดบัง"

"ดีแล้วล่ะครับ..ยังไงก็ง้อเธอให้สำเร็จนะครับนิชาเป็นคนน่ารักค่อนข้างหัวอ่อนมีคุณมาดูแลเธอกับลูกก็ดีแล้วครับ.."

อลันบอกตัวเองลึกๆว่านี่คือเรื่องที่น่ายินดีเขาจะต้องยินดีกับนิชาที่จะมีครอบครัวที่สมบูรณ์จึงค่อยๆยิ้มออกมาและยินดีกับเอริคที่ได้หญิงสาวที่แสนดีไปครอบครอง

"ครับ"

"หมดธุระแล้วยังไงขอตัวก่อนนะครับเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะจัดวิตามินไว้ให้คุณก็ให้คุณบรูคไปรับที่คลินิคแล้วกันนะครับ"

อลันคงต้องขอทำใจเรื่องนี้สักพักหากเขาต้องมาที่นี่เพื่อเจอหน้าทั้งสองอีกแผลในใจคงหายยากแน่นอน

"ขอบคุณครับหมอ"

เอริคยืนล้วงกระเป๋าคลี่ริมฝีปากหนายกยิ้มอย่างพึงพอใจที่แผนนี้สำเร็จไปได้ด้วยดี

"อ้าว..พี่หมอ"

นิชารู้สึกตัวตื่นจึงเดินออกมาจากห้องเพราะรู้ว่าห้องที่นอนอยู่เป็นห้องของเอริคเมื่อออกมาแล้วเห็นอลันก็รีบยิ้มอ่อนทักทายทันที

"น้องนิลุกมาทำไมครับ"

อลันรีบไปประคองนิชามานั่งที่โซฟาภาพทั้งหมดอยู่ในสายตาเอริคแม้เขาจะไม่พอใจที่อลันถึงเนื้อถึงตัวนิชาแต่นี่ก็น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายเขาจึงปล่อยไปก่อน

"คุณเอริคตามพี่หมอมาเหรอคะ"

"ครับ...น้องนิพักผ่อนเยอะๆนะครับจะได้ไม่วูบอีก"

"ค่ะ"

"อย่าเครียดนะครับเดี๋ยวผลมันจะตกไปถึงลูกน้องนิมีอะไรก็ค่อยๆคุยกับคุณเอริคนะครับพี่ขอตัวก่อน"

"เอ่อ...ค่ะ"

หลังจากอลันออกจากห้องไปแล้วนิชาก็รู้ได้ทันทีว่าเอริคต้องพูดอะไรกับหมอหนุ่มแน่นอนเขาถึงได้พูดกับเธอแบบนั้น

"คุณบอกอะไรพี่หมอ"

นิชาหันมามองค้อนชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างทำท่าทางสบายใจไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่

"เรื่องของเราไง"

"อะไรนะ...แล้วพี่หมอจะมองฉันยังไง.."

นิชาไม่อยากจะเชื่อว่าชายหนุ่มจะเล่าเรื่องความอัปยศในชีวิตเธอให้อลันฟัง

"ฉันไม่ได้บอกหรอกน่าว่าเธอถูกเพื่อนหลอกมาขายตัวให้ฉัน...บอกแค่ลูกในท้องเธอเป็นของฉันและเรามีปัญหาที่รอปรับความเข้าใจเท่านั้น"

"ฉันชักจะหมดความอดทนกับคุณแล้วนะ"

"ก็ต้องอดทนตกมาเป็นเมียคนอย่างฉันก็ต้องอดทน"

เอริคเขยิบตัวมานั่งข้างๆหญิงสาวและกอดเธอเอาไว้หลวมๆ

"ฉันไม่ใช่เมียคุณถ้าคุณที่คุณมีอะไรด้วยแค่ครั้งเดียวเรียกว่าเมียป่านี้คุณก็มีเป็นร้อยแล้วมั้งคะ"

แม้เสียงของนิชาจะออกมาอย่างแผ่วเบาเพราะเธอยังเพลียอยู่แต่ก็มั่นใจว่าชายหนุ่มได้ยินเธอพูดทุกคำแน่นอน

"อย่าปากดีกับฉัน"

เอริคกระซิบข้างหูนิชาเบาๆทำให้เธอต้องเอี้ยวหน้าหลบเล็กน้อย

"ฉันจะพูดอะไรก็เรื่องของฉันปากฉันและฉันไม่ได้อยากเป็นเมียคุณแม้แต่อยู่ใกล้ก็ไม่อยากอยู่ไม่อยากมองหน้าไม่อยากพูดด้วยคุณมันน่ารังเกียจน่ารำคาญ"

"จบรึยัง"

เอริคยิ้มเย้ยหญิงสาวทำให้เหมือนกับคำพูดของเธอทำอะไรเขาไม่ได้แต่ในใจก็แอบน้อยใจอยู่เหมือนกัน

"ม.. อื้มมม.. "

ทั้งทำโทษคนที่ปากดีโดยการบดจูบหนักๆไปที่ริมฝีปากบางครู่ใหญ่เมื่อนิชาหลุดจากพันธนาการได้ก็ฟาดมือเรียวไปที่แก้มสากของชายหนุ่มแม้แรงเธอจะน้อยแต่ก็ทำให้ใบหน้าของเขามีรอยได้เหมือนกัน

เพี๊ยะ

"ปล่อย.."

นิชาพยายามแกะมือหนาของชายหนุ่มออกเพราะไม่ให้เขามาแตะต้องตัวเธอและทำอะไรตามอำเภอใจอีก

"เป็นเมียฉันมันไม่ดีตรงไหนเธออยากได้อะไรฉันให้เธอได้ทุกอย่าง...มีแต่คนอย่างจะประเคนตัวเองเป็นเมียฉันทั้งนั้น"

"คุณก็ไปหาคนอื่นมาเป็นเมียสิ"

นิชายืนยันว่าเธอไม่ได้อยากเป็นภรรยาของเขาแม้แต่น้อยคนอะไรยิ่งอยู่ด้วยยิ่งจิตตก

"เถียงคำไม่ตกฟากลูกออกมาคงหัวไวน่าดูนะ"

"เคยสะทกสะท้านกับคำที่ฉันพูดบ้างไหม"

"ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว...ฉันชอบไม่มีใครทำให้ฉันพูดมากได้เท่าเธอแล้ว"

เอริคยังคงส่งคำพูดยียวนใส่หญิงสาวอยู่ไม่ขาดยิ่งเขาน้อยใจเธอมากเท่าไรคำพูดและการกระทำกวนประสาทแบบนี้มันก็จะมากขึ้นไปเท่านั้น นิชาทั้งเหนื่อยเพลียที่จะขัดขืนและอยู่นิ่งๆนั่งเงียบๆเธอก็อยากรู้นักว่าเขาจะหาคำพูดอะไรมากวนประสาทเธออีกเมื่อเธอไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาแล้ว

"หึ่.."

ความเงียบของทั้งสองผ่านไปพักใหญ่จนหัวหญิงสาวไหลลงมาซบที่อกแกร่งของเขานั่นคงจะเพราะความเพลียเอริคจึงอุ้มร่างบางเข้าไปนอนในห้องของเขาและแทรกตัวนอนกอดเธออย่างสบายใจ

เช้าวันต่อมา

"ฉันต้องบินไปดูงานที่กรุงเทพเสร็จแล้วจะรีบกลับเธอก็พักผ่อนเยอะๆล่ะ"

เอริคบอกกับหญิงสาวที่เอาแต่นอนหันหลังให้บนเตียงในช่วงเช้า

"แล้วฉันจะโทรมาเป็นระยะๆรับสายฉันด้วยไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันใจร้าย"

เอริคชะโงกหน้ามาหาร่างบางกระซิบข้างหูเธอเบาๆด้วยน้ำเสียงที่แข็งเล็กน้อย

นิชายกผ้าห่มปิดหน้าเผยให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้อยากทำตามที่เขาบอกแม้แต่น้อย เอริคมองจ้องอย่างอ่อนใจกับท่าทีของนิชาและเดินออกไปเพราะเขาต้องรีบไปทำงานให้เสร็จเพื่อที่จะได้กลับมาอยู่กับแม่สาวจอมพยศอย่างเธอ

วันต่อมา

กรุงเทพมหานคร

โรงแรมxx

"เลื่อนประชุมมาเป็นเก้าโมงเช้าเหรอครับ"

บรูคถึงกับขมวดคิ้วในขณะที่ยืนต่อหน้าคนเป็นนาย

"อืม.."

เอริคพยักหน้าเบาๆ

"ครับๆเดี๋ยวผมจะแจ้งผู้จัดการที่สาขาให้"

บรูคพยักหน้ารับเบาๆถ้าอ่านใจนายตัวเองไม่ผิดก็คงเป็นเพราะอยากจะรีบกลับไปหานิชาแน่นอน

11.00​ น.

บริษัทxxx

"นี่รายงานการประชุมครับบอส"

หลังจากประชุมกันร่วมสองชั่วโมงที่สาขาในกรุงเทพตอนนี้บรูคกับเอริคและผู้จัดการสาขาก็มานั่งคุยกันต่อเป็นการส่วนตัว

"ขอบคุณครับคุณอำนาจ"

เอริครับเอกสารจากอำนาจและเปิดดูครู่หนึ่งจึงพยักหน้าเป็นการบอกกับอีกฝ่ายว่าทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีอะไรผิดพลาด

"ผมจะขอรายงานความเคลื่อนไหวของที่นี่ทุกเดือนนะครับ"

"ครับ...แล้วบอสจะดูงานที่นี่กี่วันครับ"

อำนาจถามด้วยสีหน้าสงสัยเพราะเอริคไม่ได้แจ้งกับเขาเรื่องวันตรวจงานที่แน่นอน

"เย็นนี้ผมก็จะกลับแล้วที่นี่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง"

"ครับผม"

อำจาจพยักหน้ารับเบาๆแอบแปลกใจที่เอริคนั้นอยู่ที่นี่น้อยวันเสียเหลือเกิน บรูคแทบสำลักน้ำที่กำลังดื่มเมื่อได้ยินคำตอบของเอริคบริษัทอื่นปกติอยู่อย่างน้อยสามวันนี่เข้ามายังไม่สองวันดีก็จะกลับเสีย