ตอนที่17

วันต่อมา

"นั่นของอะไรมาส่งคะคุณบรูคเต็มเลย"

ในช่วงสายนิชาเห็นบรูคกลับมาที่เพนท์เฮ้าส์ทั้งยังมีคนขนของมากองเต็มพื้นไปหมดเธอจึงต้องเดินออกจากห้องมาดูด้วยความสงสัย

"ของคุณนิน่ะครับพวกชุดคลุมท้องผลิตภัณฑ์ออแกนิคแล้วก็อาหารเสริมของคนท้องน่ะครับ"

บรูคยกยิ้มเล็กน้อยทั้งสั่งคนจัดแจงวางของให้เป็นที่เป็นทางให้เรียบร้อย

"ฉันไม่ได้สั่งนะคะ"

นิชาเลิกคิ้วและส่ายหัวเบาๆเธอไม่มีทางใช้เงินฟุ่มเฟือยแบบนี้แน่นอน

"คุณเอสเป็นคนจัดการให้น่ะครับนี่คุณเอสเลือกทุกอย่างด้วยตัวเองเลยนะครับ"

บรูคพูดไปอมยิ้มไป

"เหรอคะเค้ารู้เรื่องของพวกนี้ด้วยเหรอคะ"

นิชาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองกับเรื่องที่ได้ยินจากปากของบรูค

"นั่นสิครับผมก็พึ่งรู้เหมือนกันว่าเจ้านายผมรู้เรื่องของพวกนี้ด้วย...นี่เดี๋ยวจะมีชุดเครื่องนอนสำหรับคนท้องด้วยนะครับ"

บรูคเองก็ทึ่งเหมือนกันที่เจ้านายเขาทำให้นิชาได้ขนาดนี้

"ยังไม่หมดอีกเหรอคะ"

นิชาเห็นว่าของที่พื้นเยอะแล้วและดูท่าคนที่ขนมาก็ยังขนมาเรื่อยๆเธออยากจะรู้ว่ามันเมื่อไรจะหมด

"ครับ...คุณเอสใส่ใจคุณนิอย่างที่ไม่เคยใส่ใจใครมาก่อนเลยนะครับ"

บรูคแอบหยอดความดีของเจ้านายให้หญิงสาวได้ฟังเผื่อความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะดีขึ้นมาบ้างไม่ใช่คุยกันสองคำเถียงกันสามคำอย่างที่ผ่านมา

"เอ่อ..ค่ะ"

นิชายิ้มแหยๆคงไม่ใช่บรูคคนเดียวที่แปลกใจเธอเองก็แปลกใจเช่นกันไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้ให้เธอทำไมทั้งที่ก็ยังไม่ได้คุยกันดีด้วยซ้ำ

20.00 น.

"นี่คุณ..ซื้อของมาให้ฉันตั้งเยอะแยะทำไมไม่ถามฉันก่อน"

นิชานั่งคุยกับชายหนุ่มตรงหน้าที่ทานอาหารฝีมือของเธออย่างหิวโหยเพราะกว่าจะกลับก็ปาไปสองทุ่มแล้ว

"ต่อไปนี้ฉันจะดูแลเธอกับลูกเอง"

เอริคเงยหน้ามามองหญิงสาวครู่หนึ่งแล้วก้มหน้าสนใจอาหารตรงหน้าต่อ นิชาหน้าเจื่อนเล็กน้อยเขาพูดเรื่องลูกกับเธอทั้งที่เธอไม่อยากให้เขาพูดเรื่องนี้เลย

ชั่วโมงต่อมา

"อย่าหนีความจริงอีกเลยขอเหตุผลให้ฉันได้ฟังหน่อยเถอะว่าทำไมถึงปฏิเสธความรับผิดชอบฉันนัก"

หลังจากที่เอริคอาบน้ำเสร็จเขาก็เดินออกมาคุยกับหญิงสาวที่ยืนเหม่ออยู่ที่ระเบียง นิชาก้มหน้าลงเล็กน้อยตอนนี้เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องที่คิดอยู่ในใจกับเขาดีหรือไม่

"พูดมาเถอะเผื่อเราจะได้ช่วยกันหาทางออกให้ได้ทางที่ดีที่สุด"

เอริคดูออกว่านิชาคงมีอะไรบางอย่างที่คาใจอยู่หากเธอไม่พูดออกมาเขาจะรู้ได้อย่างไรว่ามันเป็นเพราะอะไรกันแน่เธอถึงได้ปฏิเสธเขานัก

"คือ...ฉันไม่ปฏิเสธก็ได้ว่าสิ่งที่คุณคิดมันถูก..แต่ที่ฉันปฏิเสธเพราะฉันไม่รู้ว่าคุณต้องการมีลูกหรือเปล่าเพราะถ้าคุณไม่ต้องการคุณอาจจะให้ฉันไปเอาออกหรืออีกอย่างถ้าคุณต้องการคุณก็อาจจะพรากลูกไปจากฉันเพราะเราไม่ได้รักกัน...แล้วก็... ฉัน..ยิ่งเห็นหน้าคุณฉันก็ยิ่งนึกถึงเรื่องวันนั้นมันเป็นเรื่องที่เจ็บปวดมากสำหรับฉัน"

"ยอมพูดมาจนได้นะ"

เอริคได้ฟังเช่นนั้นก็รวบอุ้มร่างบางเข้ามาในห้องนอนและมานั่งคุยกันที่เตียง

"ฉันต้องการลูกแล้วฉันก็ต้องการเธอด้วยฉันขอโทษที่เป็นความทรงจำเลวร้ายของเธอแต่ต่อจากนี้เราจะเริ่มต้นกันใหม่โอเคไหม"

เอริคลงมานั่งคุกเข่าที่พื้นต่อหน้านิชาที่นั่งห้อยขาอยู่ขอบเตียง

"เริ่มต้นใหม่"

นิชาขมวดคิ้วแอบตกใจกับคำพูดของเขาอยู่เหมือนกัน

"ขอโอกาสให้ฉันได้พิสูจน์ว่าฉันเป็นพ่อและสามีที่ดีของเธอได้ถ้าเธอยังไม่มีใครในใจรับฉันไว้พิจารณาหน่อยได้ไหม"

"ค..คุณจีบฉันเหรอ"

"จะว่าอย่างนั้นก็ได้ที่ฉันพูดตรงๆเลยว่าถูกใจเธอตั้งแต่เจอครั้งนั้นแล้ว"

เอริคพยักหน้ายอมรับว่าเขาถูกใจเธอตั้งแต่แรกเห็นจริงๆและไม่อายที่จะพูดมันออกมา

"คือ...ฉันจะลองให้โอกาสคุณก็ได้..."

นิชาเงียบไปครู่ใหญ่คิดแล้วคิดอีกจึงตอบตกลงที่จะให้โอกาสเขาได้ทำหน้าที่พ่อของลูก

"เฮ้อ...มีวันนี้ซะทีนะ"

เอริคดีใจจนเผลอรัดนิชาแน่น

"นี่คุณจะกอดแน่นทำไมฉันอึดอัด"

"ก็ฉันดีใจนี่"

และแล้ววันนี้ก็เป็นวันที่ได้ดั่งใจเอริคเสียทีต่อจากนี้ก็เหลือแค่พิสูจน์ตัวเองและเอาใจใส่แม่ของลูกเขาให้มากขึ้น

วันต่อมา

ทาวน์เฮ้าส์

"นี่เรื่องจริงเหรอจ๊ะแสดงว่าหลานดาวมีพ่อแล้วสิ"

ปาริดาดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้รู้ว่านิชานั้นเป็นอะไรกับเอริค

"นี่ไม่ตกใจเลยเหรอดาว"

นิชาขมวดคิ้วมองหน้าปาริดาอย่างสงสัยที่ดูเหมือนว่าน้องสาวเธอนั้นจะไม่ตกใจกับจ่าวที่พึ่งจะได้รู้เอาเสียเลย

"ก็ตกใจนะจ๊ะแต่ดีใจมากกว่าแล้วนี่พี่นิจะอยู่กับคุณเอริคตลอดเลยไหม"

"พี่ก็ไม่แน่ใจแต่ทาวน์เฮ้าส์หลังนี้ดาวอยู่ได้ตลอดเลยนะเพราะคุณเอริคซื้อให้แล้ว"

"มีพี่เขยใจดีแบบนี้ดีจังเลยนะคะ"

ปาริดาตาลุกวาวดีใจกับพี่สาวของเธอที่มีสามีดีเช่นนี้

"ถ้าขาดเหลืออะไรโทรบอกพี่ได้ตลอดเลยนะดาว"

"จะพี่นิ"

วันนี้นิชามาหาปาริดาก็เพื่อที่จะบอกความจริงเรื่องนี้เพราะเธอได้ตกลงกับเอริคแล้วว่าจะให้โอกาสเขา

17.00 น.

เพนท์เฮ้าส์

"เล่นใหญ่เหมือนกันนะครับ"

บรูคมองห้องเจ้านายอย่างแอบทึ่งที่เจ้านายของเขามีมุมอ่อนโยนโดยการเลือกซื้อดอกไม้เองและสั่งให้คนจัดพื้นที่ในเพนท์เฮ้าส์เสมือนกับจะมีการถ่ายพรีเวดดิ้งอย่างไงอย่างงั้นถึงว่าทำไมวันนี้เจ้านายเขาถึงปล่อยให้นิชาไปหาปาริดาคนเดียวได้เพราะจะมีเซอร์ไพรซ์นี่เอง

"นายว่าเธอจะชอบไหม"

เอริคมองรอบๆแล้วเท้าเอวหันมาถามบรูคด้วยสีหน้าไม่มั่นใจเท่าไรเพราะเขาก็ไม่เคยเซอร์ไพรซ์ใครมาก่อนแม้ภรรยาเก่าที่ว่ารักนักหนาก็ไม่เคยทำแบบนี้ให้

"ผู้หญิงเห็นอะไรแบบนี้ก็ชอบทั้งนั้นแหละครับ"

บรูคอมยิ้มอ่อนนานทีจะเห็นเจ้านายตนมีมุมอ่อนโยนเช่นนี้ปกติเขาจะเจอแต่เสียงตวาดกับคำสั่งที่ค่อนข้างเผด็จการเท่านั้น

"อืม.."

"คุณเอสดูประหม่านะครับ..มั่นใจหน่อยสิครับ"

"อืม"

เอริคสูดหายใจเข้าเต็มปอดบอกกับตัวเองว่าอย่าประหม่าแต่ก็บังคับยากตัดสินใจเรื่องงานยังไม่ยากเท่านี้เลย

"ผมจะไปรับคุณนิแล้วนะครับ"

"นายรีบไปเถอะ"

เอริคปัดมือพร้อมพยักหน้าเบาๆ

"ครับ"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

บรูครับนิชามาส่งที่หน้าห้องเรียบร้อยแล้วเขาจึงเดินออกไปปล่อยให้เจ้านายของเขากับนิชาอยู่กันแค่สองคน

"คุณเอริค"

นิชาเดินผ่านหมู่มวลดอกไม้ที่ตัดวางช่อโตสวยเป็นทางเดินสองฟากข้างเมื่อเธอเดินตามทางมาก็มาหยุดอยู่ที่ลานชมวิวและเห็นเอริคเดินยื่นช่อดอกไม้ช่อโตมาให้เธอจึงยื่นมือรับเอาไว้ทั้งอมยิ้มเล็กๆ

"มานั่งนี่สิ"

เอริคจูงมือหญิงสาวมานั่งในซุ้มผ้าม่านสีขาว

"นี่มันอะไรคะ"

นิชาไม่รู้ว่าเขาจัดดอกไม้พวกนี้เนื่องด้วยเหตุอะไร

"ฉันสั่งคนมาทำเพื่อเธอเลยชอบหรือเปล่า"

"นี่คุณทำให้ฉันอย่างนั้นเหรอคะ"

"ใช่"

เอริคพยักหน้าเบาๆ

"ขอบคุณนะคะ"

นิชามองพุ่มดอกไม้รอบๆด้วยรอยยิ้มนับว่าเขารู้ใจผู้หญิงพอสมควรเหมือนกันซึ่งมันก็ทำให้เธอผ่อนคลายและอารมณ์ดีอย่างมากเมื่อได้เห็นอะไรสวยงามสบายตาแบบนี้