ตอนที่24

สามชั่วโมงต่อมา

เอริคพานิชาพร้อมพ่อกับแม่เขาขับเรือยอร์ชลำหรูราคาแพงมาที่เกาะส่วนตัวของแม่เขาซึ่งเกาะนี้ค่อนข้างเป็นส่วนตัวกว่าเกาะที่เขาเคยพาเธอไปมากและธรรมชาติวิวทิวทัศน์ก็สวยงามจนสะกดคนที่มาทุกคนให้หลงไหลได้เป็นอย่างดี

"ที่นี่สวยมากเลยค่ะ"

นิชาลงเรือได้เธอเดินมองซ้ายมองขวาตลอดทางจนมาถึงบ้านเล็กสีขาวหลังหนึ่งเป็นบ้านที่ออกแบบเป็นทรงโบราณของไทยเพราะน่าจะให้คนไทยออกแบบและสร้างมันขึ้นมาเธอยอมรับว่าที่นี่สวยแม้กระทั่งการเรียงของโขดหินและเม็ดทรายทั้งสีน้ำทะเลยังใสเป็นสีฟ้าจนเธออยากจะลงไปสัมผัสบ้านตรงหน้าเธอนี้ก็น่ามองจนไม่อยากละสายตาเลยเช่นกัน

"ที่นี่คือที่ของนิกับลูก"

"หา.."

คำพูดของเอริคทำเอานิชาตกใจพอสมควร

"มัมยกให้เองต้อนรับสะใภ้ใหญ่ของตระกูลจะ"

เอเลนเดินมาจับไหล่นิชาเบาๆ

"ขอบคุณนะคะที่เมตตานิ"

หญิงสาวรีบยกมือไหว้เอเลนอย่างคนไทยเธอรู้สึกขอบคุณแม่สามีของเธอจริงๆที่เอ็นดูเธอได้ขนาดนี้

"ไปในบ้านกันเถอะหนูนิ"

"ค่ะ"

"ข้างในหนูนิอยากได้อะไรอยากตกแต่งอะไรเพิ่มก็บอกให้พี่เค้าจัดการเลยแล้วกันนะจ๊ะ"

"แบบนี้ก็สวยดีอยู่แล้วค่ะนิไม่ได้ต้องการอะไรเพิ่มค่ะ"

นิชาเดินชมบ้านพร้อมกับเอเลนเธอไม่เห็นว่ามันต้องมีอะไรเพิ่มเติมไปจากนี้เพราะที่นี่ลงตัวดีอยู่แล้ว

เย็นของวัน

เอเลนพานิชามานั่งที่ริมชายหาดดูสองพ่อลูกเอริคกับปีเตอร์แข่งเจ็ทสกีกันตั้งแต่บ่ายจนเย็นแล้วก็ยังไม่มีใครยอมใคร

"สองพ่อลูกคู่นี้เค้าชอบแข่งกันแบบนี้แหละจะ"

เอเลนหันมาเอ่ยแซวสองพ่อลูกกับนิชา

"แล้วใครชนะคะ"

นิชาเอ่ยด้วยความสงสัย

"ไม่เคยรู้ผลสักครั้งเดียวเพราะไม่มีใครยอมใครเลย"

"เหรอคะ.."

นิชาอมยิ้มทั้งส่ายหัวเล็กน้อยเมื่อรู้เรื่องจากปากแม่สามีของเธอ

"จริงสิมัมยังไม่รู้จักพ่อกับแม่ของหนูนิเลยนะจ๊ะวันหลังพามัมไปรู้จักด้วยสิไหนๆเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

เอเลนเห็นทีจะต้องเข้าหาพ่อแม่หญิงสาวบ้างแล้วเพราะไม่รู้ว่าเอริคเอาลูกสาวเค้ามาอยู่ด้วยนานเท่าไรแล้ว

"คุณพ่อกับคุณแม่นิเสียไปแล้วล่ะค่ะ"

นิชายิ้มเจื่อนทั้งก้มหน้าลงเล็กน้อย

"อะไรนะ.."

เอเลนหน้าเสียที่ถามคำถามทำร้ายความรู้สึกนิชาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"คือ.."

นิชาเล่าเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับครอบครัวเธอให้เอเลนได้ฟังเธอไม่อยากปิดบังพ่อแม่ของเอริคหากทั้งสองรับไม่ได้เธอก็พร้อมเดินจากไป

"โถ..มัมขอโทษนะที่ถามเรื่องนี้ขึ้นมาแต่ไม่เป็นไรตอนนี้หนูนิมีมัมกับแด้ดแล้วคิดซะว่าเป็นพ่อกับแม่จริงๆของหนูนิเลยแล้วกันนะจ๊ะ"

เอเลนลูบหัวนิชาเบาๆ

"คือ...นิไม่มีอะไรมัมไม่รังเกียจนิเหรอคะ"

นิชาเงยหน้าถามเอเลนด้วยแววตาที่ค่อนข้างกังวล

"คนเราเกิดมาเป็นคนเหมือนกันจะรังเกียจกันไปทำไมจ้ะ...ถ้าหากหนูนิไม่ดีตาเอสคงไม่รักหลงขนาดนี้หรอกอย่าดูถูกตัวเองจำคำมัมเอาไว้น้ะจ้ะหนูนิ"

"ค่ะมัม"

นิชายิ้มออกที่แม่สามีเธอไม่รังเกียจเธอและยังเป็นคนที่ไม่ดูถูกคนอรกด้วย

ชั่วโมงต่อมา

"เหนื่อยไหมคะแดดเผาตัวแดงหมดเลย"

นิชาช่วยเอริคเช็ดเนื้อเช็ดตัวหลังจากที่เลิกเล่นเจตสกีแล้ว

"สนุกดีนานๆได้แข่งกับแด้ดที"

"ตกลงใครชนะคะ"

นิชาอยากจะรู้นักว่าครั้งนี้เอริคจะยอมคนเป็นพ่อหรือเปล่าเพราะครั้งนี้เธอรู้สึกว่าผลมันออกมาเสมอกัน

"พี่ไง"

เอริคตอบด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

"ให้มันน้อยๆหน่อยฉันชนะแกต่างหาก"

ปีเตอร์เดินเข้ามาข่มคนเป็นลูกชาย

"ตอนไหนครับแด้ดผมต่างหากเข้าเส้นชัยก่อนแด้ด"

เอริคเถียงพ่อของเขากลับทันควัน

"เห็นไหมล่ะหนูนิ"

"เข้าใจแล้วค่ะ"

เอเลนหันมายิ้มกรุ้มกริ่มกับนิชา

"เข้าใจอะไรเหรอนิ"

เอริคหันมาขมวดคิ้วให้กับนิชาเพราะเห็นว่าแม่เขากับภรรยาแอบมีลับลมคมในกัน

"ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะค่ะ"

นิชาดึงมือเอริคเข้าไปในห้องเพื่อที่จะให้เขาอาบน้ำล้างตัว

"นิต้องอาบให้พี่นะ"

เอริคคุยกับนิชาเสียงสองออดอ้อนให้เธออาบน้ำให้

"ก็อาบเองสิคะใช้นิอยู่เรื่อยเลย"

นิชาส่ายหัวเบาๆและค่อยๆปิดประตูห้อง

"นี่ผมพึ่งเห็นตาเอสออดอ้อนคนอื่นเป็นนอกจากคุณนี่แหละ"

ปีเตอร์ยืนยิ้มอ่อนเท้าเอวมองลูกชายเขาพึ่งจะเห็นภาพที่ไม่เคยเห็นก็วันนี้

"นั่นสิคะ..หนูนิเปลี่ยนตาเอสให้อ่อนโยนขึ้นมากเลยนะคะ"

เอเลนก็ไม่คิดเหมือนกันว่านิชานั้นจะเปลี่ยนให้ลูกชายที่เงียบขรึมเก็บตัวเป็นคนที่กล้าอ้อนภรรยาต่อหน้าเธอกับสามีแบบนี้ทั้งยังโกนหนวดโกนเคราเกลี้ยงเกลาทั้งที่รักหนวดครึ้มนี้จะตาย

หลายวันต่อมา

"มัมต้องกลับก่อนแล้วนะจ๊ะมัมรอวันที่หนูนิตัดสินใจไปอยู่ที่โน่นนะลูก"

เอเลนและปีเตอร์อยู่ที่นี่หลายวันจนถึงเวลาเสียทีที่จะต้องกลับแล้ว

"นิขอเวลาอีกสักนิดนะคะมัมตอนนี้น้องสาวนิพึ่งจะเนียนจบม.ปลายนิอยากรอดูวันที่เธอเข้ามหาลัยก่อน"

สามีเธอเคยคุยกับเธอเรื่องนี้อยู่เหมือนกันจนเธอใจอ่อนแต่ที่ห่วงตอนนี้ก็เพราะอยากที่จะให้ปาริดาเข้ามหาลัยก่อนเท่านั้นเธอถึงจะหมดห่วงทางนี้

"แล้วมัมจะรอนะจ๊ะ"

"ค่ะมัมเดินทางปลอดภัยนะคะ"

นิชาโบกมือลาแม่สามีของเธอที่กำลังจะขึ้นเครื่องบินเจ็ทพร้อมปีเตอร์

"เดินทางปลอดภัยนะครับแด้ด"

"ยังไงแด้ดกับมัมก็จะรออุ้มหลานอยู่ที่โน่นนะ"

ปีเตอร์หันมายกยิ้มให้ลูกชายกับลูกสะใภ้ของเขาเล็กน้อย

"ค่ะ/ครับ"

20.00 น.

เพนท์เฮ้าส์

"ตกลงนิตัดสินใจได้แล้วใช่ไหมว่าจะไปอยู่อังกฤษกับพี่"

หลังจากที่ทานข้าวเย็นกันเสร็จสองสามีภรรยาก็มานั่งชมวิวกันตามเช่นเคย

"ค่ะ..แต่นิขอรอให้ดาวเข้ามหาลัยให้เรียบร้อยก่อนนะคะ"

นิชาพยักหน้าในขณะที่ซบอกแกร่งของสามีเธออยู่

"โอเค...อืม..พรุ่งนี้พี่บินไปญี่ปุ่นเป็นอาทิตย์เลยจะไปกับพี่ด้วยหรือเปล่า"

เอริคถามนิชาให้แน่ใจอีกรอบเพราะเคยถามแล้วแต่นิชานั้นปฏิเสธ

"ช่วงนี้นิไม่อยากเดินทางบ่อยน่ะค่ะ"

"แบบนี้พี่ก็ต้องทนคิดถึงนิเป็นอาทิตย์เลยล่ะสิ"

เอริคบุ้ยปากพร้อมกระชับกอดนิชาเบาๆ

"แค่อาทิตย์เดียวเองค่ะโทรคุยกันทุกวันก็ได้นี่คะ"

นิชาหยิกแก้มคนที่กำลังทำหน้างอนเล่นเบาๆ

"ก็ได้"

เอริคต้องเอ่ยเสียงอ่อนยอมเธอแต่โดยดี

วันต่อมา

"เดินทางปลอดภัยนะคะ"

"อืม"

ฟอดดดด

กว่าเอริคจะยอมขึ้นเครื่องไปได้ก็อิดออดกอดหอมเมียรักยากจะห่าง

"พี่ไปก่อนนะ"

เมื่อกอดหอมจนพอใจแล้วจึงเดินขึ้นเครื่องไปตาละห้อย

"ค่ะ"

นิชาโบกมือลาสามีเธอเบาๆและส่งยิ้มหวานให้กำลังใจคนที่กำลังจะไปทำงาน