เย็นของวัน
"แกจะเซอร์ไพรซ์พี่หมอจริงเหรอ"
เบลล่านอนคุยกับปาริดาอยู่บนเตียงเรื่องที่ปาริดาจะเซอร์ไพรซ์เล็กๆให้หมออลันในวันที่ไปทะเล
"อืม..ฉันอยากทำให้พี่หมอก่อนที่จะไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว"
"แกไม่ลองบอกความรู้สึกในใจไปล่ะ"
เบลล่ายังคงเข็ญเพื่อนของเธอบอกความในใจเพราะอยากเห็นเพื่อนเธอมีความสุข
"ไม่เอาหรอกกลัวจะไม่เหมือนเดิมอะ"
ปาริดาส่ายหัวเบาๆสิ่งที่เธอกลัวคือทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมหากอลันไม่ได้คิดกับเธอแบบที่เธอคิดกับเขา
"ฉันว่าพี่หมอก็ดูสนใจแกอยู่นะไม่อย่างนั้นจะตามดูแลแกทำไม"
เบลล่าพูดความคิดของเธอออกมาให้ปาริดาได้ฟังเผื่อเพื่อนเธอจะเปลี่ยนความคิด
"เค้าคงเห็นฉันเป็นแค่น้องสาวน่ะอีกอย่างเพราะพี่นิเคยขอให้เค้าดูแลฉันก็เท่านั้น"
ปาริดาไม่คิดเช่นนั้นเพราะอลันดูแลเธอมาตั้งแต่นิชานั้นวานให้เขานั้นช่วยมาดูแลเธอ
"แล้วถ้าแกไปจากที่นี่แล้วพี่หมอไม่เหมือนเดิมล่ะ...ถ้าเค้าไม่ได้ดูแลเอาใจใส่แกเหมือนเดิมแกจะรู้สึกยังไง"
เบลล่าลองพูดให้เพื่อนเธอคิดในหลายๆแง่หากวันนึงอลันเจอผู้หญิงที่ถูกใจแล้วไม่สามารถสนิทกับเพื่อนเธอได้เหมือนเดิมปาริดาจะเป็นอย่างไร
"ก็ใช้ชีวิตปกติไปสิฉันก็ดูแลตัวเองได้นี่นา"
ปาริดาแอบใจหายกับคำพูดของเบลล่าเช่นกันแต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเธอก็พร้อมจะทำใจยอมรับ
"เอาเถอะแล้วแต่แกเลยเค้นยังไงก็จะไม่ยอมพูดอยู่แล้วนี่ปากแข็งให้ตลอดแล้วกัน"
เบลล่าเหนื่อยใจที่จะเค้นปาริดาแล้ว
"ว่าแต่ฉันนะ.. ชิ"
ปาริดาเหลือบสายตามองเพื่อนเธอทั้งแอบอมยิ้มเล็กน้อยที่เพื่อนเธอคิดจะว่าแต่เธอแต่ตัวเองก็ปากแข็งไม่แพ้กัน
" อะไร"
เบลล่าขมวดคิ้วมองปาริดาอย่างไม่เข้าใจ
"ป๊าวว"
ปาริดาปฏิเสธเสียงสูงทั้งหยิบตุ๊กตารูปปลาดาวสีฟ้าที่เย็บไว้มาเย็บต่อให้เสร็จ
"ตุ๊กตานี้น่ารักดีนะ"
เบลล่าเห็นเพื่อนเธอตั้งใจทำตุ๊กตานี้มากทั้งเธอก็เห็นว่ามันน่ารักดีนี่คงเป็นของแทนใจที่ปาริดาจะให้อลันก่อนไป
"อืมฉันตั้งใจทำมันมากเลยล่ะ"
ปาริดามองตุ๊กตาที่กำลังเย็บในมือด้วยรอยยิ้มอ่อน
"แกชอบพี่หมอตั้งแต่เมื่อไร"
เบลล่าเท้าคางจ้องปาริดาอย่างเอาจริงเอาจัง
"ไม่รู้สิมารู้อีกทีก็ชอบไปแล้ว"
ปาริดาส่ายหัวเล็กน้อยเธอเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน
"ขอถามอีกรอบจะไม่บอกพี่หมอจริงๆเหรอว่าแกรักเค้า"
เบลล่าถามปาริดาอีกครั้งเสียงชัด
"ก็บอกแล้วไงว่ากลัวมันจะไม่เหมือนเดิม"
ปาริดาเองก็ยังยืนยันคำเดิม
"เฮ้อ..ไม่เซ้าซี้แล้วก็ได้"
เบลล่าถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหลือใจไม่ว่าเธอจะเค้นกี่ครั้งก็ยังได้คำตอบเช่นเดิมจนต้องทำอะไรบางอย่างเสียแล้ว
วันต่อมา
บ้านอลัน
"ผมไปก่อนนะครับคุณแม่"
อลันเก็บกระเป๋าเตรียมตัวจะไปที่เกาะส่วนตัวสามวันก่อนที่ปาริดาจะบินไปอังกฤษ
"จะเดินทางปลอดภัยนะลูก"
เอมอรกลับมาจากบวชได้สามสี่วันแล้วกลับมาเห็นลูกชายเธอสดใสขึ้นก็พลอยสบายใจยิ่งขึ้นไปอีก
"ครับ"
อลันกอดคนเป็นแม่ก่อนจะเดินออกไป
"หนูดาวบอกแม่เรื่องเราทั้งหมดแล้วนะ"
เอมอรไม่ลืมที่จะบอกเรื่องที่เธอพึ่งรับรู้ให้ลูกชายเธอได้รู้
"เอ่อ.."
อลันหน้าเจื่อนเล็กน้อยเพราะกลัวว่าคนเป็นแม่จะโกรธ
"แม่ไม่ได้โกรธอะไร...ต่อไปนี้ชีวิตนี้เป็นของลูกลูกอยากเลือกใครแม่ไม่ห้าม...อายุเราป่านนี้แล้วทำตามที่หัวใจตัวเองสั่งนะ"
เอมอรเห็นหน้าอลันดูกังวลเธอจึงบอกให้เขานั้นคลายกังวลได้เพราะเธอไม่ได้โกรธอะไรทั้งบอกเป็นนัยๆว่าให้เขาทำตามใจตัวเองได้ทุกอย่างเพราะเธอดูออกว่าอลันคิดอย่างไรกับปาริดา
"ครับคุณแม่"
อลันยิ้มและกอดคนเป็นแม่อีกครั้งที่เข้าใจเขา
สองวันต่อมา
เกาะxxx
เป็นวันที่สามแล้วที่ทั้งสี่คนพักผ่อนอยู่ที่เกาะก่อนที่ปาริดาเบลล่าและเจคจะบินไปอังกฤษพรุ่งนี้
"พี่หมอคะมาทางนี้หน่อยค่ะ"
ปาริดาจูงมืออลันออกจากบ้านพักในช่วงเย็น
"มีอะไรเหรอ"
อลันมองร่างบางที่อยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวแปลกใจเล็กน้อยไม่รู้ว่าปาริดาจะพาเขาไปที่ไหนเพราะใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว
"ปิดตาก่อนนะคะ"
ปาริดาใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวปิดตาชายหนุ่มเอาไว้
"จะแกล้งอะไรพี่หรือเปล่า"
อลันยิ้มอ่อนยืนนิ่งให้คนตัวเล็กผูกผ้าปิดตาแต่โดยดี
"ดาวไม่กล้าแกล้งพี่หมอหรอกค่ะ"
ปาริดาจูงมือชายหนุ่มเดินออกมาที่ชายหาดที่เธอจัดเตรียมเซอร์ไพรซ์เขาเอาไว้
"พี่ตื่นเต้นนะเนี่ย"
อลันจับมือปาริดาไว้แน่น
"โห.."
เมื่อผ้าปิดตาถูกเปิดออกโดยปาริดาอลันก็ตะลึงกับภาพตรงหน้าที่เห็นเค้กก้อนใหญ่ที่ปั้นเป็นรูปของเขาซุ้มไฟรอบๆและโต๊ะดินเนอร์แม้มันจะดูไม่ได้มีอะไรมากมายแต่เขาก็ประทับใจมากๆ
"สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่หมอ/สุขสันต์วันเกิดครับ"
เบลล่าและเจคต่างก็อวยพรวันเกิดให้อลันและเชิญชายหนุ่มร่วมโต๊ะดินเนอร์กัน
"ขอบคุณนะครับเค้กสวยมากเลยถ้าเดาไม่ผิดฝีมือดาวใช่ไหม"
อลันมองก้อนเค้กและหันไปยิ้มให้ปาริดา
"แหม...ไม่คิดว่าจะเป็นฝีมือเบลบ้างเหรอคะ"
เบลล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงทะเล้นเล็กน้อย
"ถ้าเป็นเบลทำพี่ว่าเค้กไม่น่าสมดุลขนาดนี้นะครับ"
อลันมองแวบแรกก็รู้ว่าเป็นฝีมือปาริดาเพราะเจคคงไม่ทำเค้กเป็นแน่และเบลล่าหากทำก็คงจะออกมาไม่เนี้ยบแบบนี้แน่นอน
"พี่หมอก็...นี่ของขวัญค่ะ"
เบลล่าบุ้ยปากเล็กน้อยและยื่นกล่องของขวัญให้ชายหนุ่ม
"นี่ของผมครับ"
เจคเองก็ไม่ลืมที่จะมีของเล็กๆน้อยๆให้อลันในวันเกิด
"ขอบคุณนะครับ...แล้วของดาวไม่มีเหรอ"
อลันขอบคุณทั้งสองและหันไปถามหาของขวัญจากปาริดาที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
"มีสิคะนี่ไงดาวเย็บเองกับมือเลยนะคะพี่หมอ"
ปาริดายกตุ๊กตารูปปลาดาวสีฟ้าที่เธอเย็บเองกับมือให้อลัน
"จริงเหรอเนี่ย"
อลันชอบตุ๊กตาที่ปาริดาให้เขามากเพราะมันคงจะเป็นตัวแทนของปาริดาได้เป็นอย่างดีในวันที่เธอไม่อยู่
"เอาไว้บ่นกับหมอนี่แทนบ่นกับดาวนะคะ"
ปาริดาพูดพรางอมยิ้ม
"ขอบคุณนะ"
อลันส่งยิ้มหวานให้ปาริดาทั้งลูบหัวเธอด้วยท่าทีอบอุ่น
"ค่ะ..."
ปาริดาจำต้องก้มหน้าหลบสายตาชายหนุ่มอีกครั้งเพราะเขาชอบทำให้เธอเขินอยู่เรื่อย
"มันมีเสียงด้วยนะคะพี่หมอกดฟังเลยค่ะ"
ปาริดาเกือบลืมไปว่าเธอแอบใส่กล่องเสียงเอาไว้ในตุ๊กตาด้วย
"อ๋อ..ครับ"
อลันพลิกตุ๊กตามองที่ด้านหลังคลำๆดูเห็นว่ามีกล่องอยู่จริงๆ
"นี่แกฉันขอไปเดินเล่นชมวิวยามดึกก่อนนะคุณเจคไปกับเบลหน่อยค่ะ"
เบลล่าชวนเจคออกไปเดินเล่นก่อนที่อลันจะกดเปิดกล่องที่อัดเสียงเอาไว้ฟัง
"ครับ"
เจคเดินตามเบลล่าไปแต่โดยดีเพราะเห็นเบลล่าขยิบตาให้คงต้องมีเรื่องอะไรเป็นแน่
"ลองเปิดฟังสิคะดาวอัดเสียงเอาไว้ให้พี่หมอเลยนะคะ"
ปาริดาตั้งใจอัดเสียงไว้ให้หมออลันฟังยามเหงาอยากจะให้เขาลองเปิดฟังเผื่อเขาอยากได้อะไรเพิ่มเติมเธอจะได้จัดการอัดให้ใหม่
"อืม"
ติ๊ด
อลันพยักหน้ารับและเริ่มกดฟังเขาต้องเอาไว้ใกล้ๆหูเพราะตอนนี้เสียงคลื่นซัดสาดค่อนข้างแรง
"ตุ๊กตานี้น่ารักดีนะ"
"อืมฉันตั้งใจทำมันมากเลยล่ะ"
"แกชอบพี่หมอตั้งแต่เมื่อไร"
อลันฟังอย่างตั้งใจเพราะเหมือนทันจะไม่ใช่เสียงปาริดาอย่างเดียวเหมือนจะเป็นเสียงเบลล่าด้วย
"ไม่รู้สิมารู้อีกทีก็ชอบไปแล้ว"
"ขอถามอีกรอบจะไม่บอกพี่หมอจริงๆเหรอว่าแกรักเค้า"
"ก็บอกแล้วไงว่ากลัวมันจะไม่เหมือนเดิม"
"เฮ้อ..ไม่เซ้าซี้แล้วก็ได้"
ปาริดาถึงกับนั่งตัวชาเมื่อเงี่ยหูมาฟังใกล้ๆกับอลันเธอไม่รู้ว่าเสียงที่เธออัดไว้หายไปได้อย่างไรและกลายเป็นเสียงที่เธอคุยกับเบลล่าแทน
"หมายความว่ายังไงดาว"
อลันแทบพูดอะไรไม่ออกที่รู้ว่าปาริดาคิดยังไงกับตน
"เอ่อ...คือ...ยัยเบล...ด..ดาวขอตัวก่อนนะคะ"
ปาริดาหลับตาปี๋กัดฟันบ่นเพื่อนเธอเบาๆเพราะรู้ว่านี่คงจะเป็นฝีมือเบลล่าเป็นแน่ทั้งรีบลุกออกจากโต๊ะหมายจะกลับไปที่บ้านทันทีเพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะอธิบายอะไรกับอลัน
"เดี๋ยว...บอกพี่มา"
อลันลุกขึ้นมาดึงแขนปาริดาเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินจากไปยังไงเขาก็จะต้องคุยเคลียใจกับเธอวันนี้ให้รู้เรื่อง ปาริดายังคงเอาแต่ยืนก้มหน้าแถมหนีไปไหนไม่ได้เพราะมือของชายหนุ่มยังเกาะที่แขนเธอแน่นไม่ยอมปล่อย
"ดาวรักพี่อย่างนั้นเหรอ"
อลันเชยคางหญิงสาวทั้งจ้องหน้าเธอด้วยรอยยิ้ม
"คือ...เอ่อ.."
ยังไม่ทันที่ปาริดาจะเอ่ยอะไรอลันก็ดึงร่างบางมากอดไว้แน่น
"พี่ดีใจนะที่ดาวใจตรงกับพี่"
ชายหนุ่มดีใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนยกภูเขาออกจากอกที่ปาริดาก็คิดเหมือนกันกับตน
"คะ?"
ปาริดาตกใจเล็กน้อยกับคำพูดของอลัน
"คนที่พี่อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดก็คือดาวพี่มันโง่เองที่พึ่งรู้ใจตัวเองไม่นานมานี้แถมยังไม่กล้าบอกดาวก่อนอีกรู้ไหมพี่รู้สึกใจหายแค่ไหนเมื่อรู้ว่าดาวจะไปอยู่อังกฤษ"
อลันจับบ่าของหญิงสาวและจ้องมองหน้าเธอทั้งพรั่งพรูความรู้สึกตนออกมาเขาเองก็พึ่งรู้หัวใจตัวเองเมื่อวันที่เธอจะไปจากเขาแล้วนี่เองว่าเขานั้นต้องการอะไร ปาริดาเอาแต่จ้องหน้าอลันอย่างแปลกใจปนดีใจไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของอลัน
"อะไร"
อลันเห็นว่าปาริดาเอาแต่จ้องหน้าเขาไม่พูดอะไรไม่รู้ว่าเธออยู่ในอารมณ์ไหน
"ดาวมีความสุขจังเลยค่ะ"
ปาริดาสวมกอดอลันอีกครั้ง
"พี่ขอกอดแบบนี้นานๆนะ"
อลันกอดหญิงสาวไว้แน่นและจูบกระหม่อมเธอเบาๆหากเขารู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้คงมีความสุขกับหญิงสาวไปนานแล้ว
"หวานที่สุดเลย.."
เบลล่าที่แอบมองอลันกับปาริดาอยู่ห่างๆก็แอบเขินทั้งคู่ที่เมื่อเข้าใจกันได้ก็ดูท่าจะหวานไม่เบาเหมือนกัน
"แผนสูงนะครับ"
เจคเอ่ยเสียงเรียบ
"เอ้า..ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่ลงเอยกันสักทีเห็นไหมแค่เผยความในใจแค่แปปเดียวมีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้นมากมายเลย"
เบลล่ายังภูมิใจกับฝีมือตัวเองที่ช่วยให้อลันกับปาริดาลงเอยกันได้
"คุณเบลล่ะครับไม่มีความในใจจะเผยให้ใครฟังบ้างเหรอ"
เจคแสร้งพูดลอยๆ
"ไม่มีนี่คะคุณเจค"
เบลล่าส่ายหัวหงึกหงัก
"อ่อ...คุณเบนโทรมาทำไมนะ"
เจคเห็นเบนจามินติดต่อมาจึงรับสายทันที เบลล่าเห็นว่าเบนจามินติดต่อมาจึงจ้องเจคอย่างใจจดใจจ่อเพราะอยากรู้ว่าเบนจามินจะติดต่อมาเรื่องอะไร
"ครับคุณเบน...ได้ครับ...ครับ"
เมื่อคุยจบเจคจึงวางสายทันที
"มีอะไรเหรอคะ"
เบลล่าอยากจะรู้ใจจะขาดว่าเบนจามินโทรมาเรื่องอะไร
"คุณเบนแค่บอกว่าพรุ่งนี้มารับไม่ได้ครับติดธุระให้คุณบรูคมาแทน"
เจคบอกหญิงสาวไปตามตรง
"ง่วงแล้วขอไปนอนก่อนนะคะ"
เบลล่าได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับหน้าเจื่อนไม่มีอารมณ์จะทำอะไรจึงเดินดุ่มๆกลับไปในบ้านพักทันที
"อ้าว...คุณเบลจะนอนเวลานี้เนี่ยนะ"
เจคเกาหัวแกรกๆนี่ทันพึ่งจะหัวค่ำไม่รู้ว่าหญิงสาวทำไมอยากจะนอนเร็วเหลือเกิน
วันต่อมา
"ถ้าพี่ว่างจะรีบบินไปหานะครับ"
อลันยืนส่งปาริดาก่อนที่จะขึ้นเครื่องไปด้วยรอยยิ้มในใจตอนนี้อยากจะตามเธอไปใจจะขาดแต่เขาเองก็มีหน้าที่ต้องทำส่วนปาริดาก็ต้องมีหน้าที่เรียนให้จบ
"ดาวจะรอนะคะพี่หมอ"
ปาริดาที่กำลังเดินขึ้นเครื่องก็หันมามองอลันตาละห้อย
"เดี๋ยวเบลดูแลให้เองค่ะไม่ต้องเป็นห่วงไม่มีผู้ชายคนไหนมาเกาะแกะแน่นอน"
เบลล่าหันมายิ้มให้หมออลันให้เขาสบายใจได้ว่าอยู่ที่โน่นเธอจะกันผู้ชายคนอื่นมี่จะมายุ่งกับปาริดาให้เอง
"ขอบคุณนะครับ"
อลันอมยิ้มเขาเชื่อใจปาริดาและคิดว่าปาริดาก็เชื่อใจเขาเช่นกัน
อังกฤษเพนท์เฮ้าส์"เฮ้อ...ถึงซะที"เบลล่าทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มในเพนท์เฮ้าส์หรูที่นิชาเตรียมไว้ให้เธออยู่กับปาริดาหลังจากที่เดินทางมาครึ่งค่อนวัน"พักกันตามสบายนะครับเดี๋ยวผมมาขอตัวสักครู่"บรูคให้สองสาวพักกันตามสบายเพราะเขามีธุระที่จะคุยกับเบนจามิน"ไปไหนเหรอคะคุณบรูค"เบลล่าถามบรูคอย่างสงสัยเพราะเห็นว่าพึ่งจะมาถึง"อ่อไปชั้นบนน่ะครับไปหาเบน"บรูคไม่ได้ไปไหนไกลเพียงแค่ออกไปเพนท์เฮ้าส์อีกชั้นที่เบนจามินอยู่"เอ่อ...ฉันไปด้วยค่ะพอดีอยากไปทักทายแกไปด้วยไหมดาว"เบลล่ารู้ว่าเบนจามินอยู่ที่นี่ก็เกิดกะปรี้กะเปร่าขึ้นมาทันทีจึงขอตามบรูคไปหาชายหนุ่มด้วย"แกไปเถอะฉันขอจัดของก่อน"ปาริดาไม่อยากไปรบกวนเวลาของเพื่อนเธอกับเบนจามินจึงให้เบลล่าไปกับบรูคคนเดียวก็พอเพราะเดี๋ยวช่วงเย็นก็คงต้องเจอกันอยู่แล้วห้องเบนจามิน"หื้ม...เลิกอุ้มไอได้แล้วไอโตแล้วนะ"บีน่าเด็กสาววัยสิบห้าน้องสาวแท้ๆของบรูคและเบนจามินถูกคนเป็นพี่ชาบอุ้มฟัดหอมซ้ายหอมขวาก็เกิดรำคาญอย่างมากเพราะเธอโตจนเป็นสาวแล้วพี่ชายเธอก็ยังไม่เลิกกระทำกับเธอเป็นเด็กๆเสียที"ไม่เลิก...ไอยังเห็นยูตัวเท่าลูกหมาอยู่เลย"ฟอดดดดดเบนจามินยังคงกอดหอมน้องส
"จะพาไปไหน"เบลล่าไม่เข้าใจว่าเบนจามินจะจูงเธอขึ้นมาเพื่ออะไรจะให้มาดูผู้หญิงของเขาอีกหรือไง"นั่นไง"เบนจามินพาหญิงสาวเข้ามาในห้องนอนของเขาและชี้ไปที่รูปหัวเตียงที่มีโถแก้วคุ้กกี้ของหญิงสาววางอยู่ใกล้ๆ"รูปใคร"เบลล่าเห็นคุ้กกี้ของเธอก็พลอยหายโกรธเขาไปเปราะหนึ่งแต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเขานั้นจะให้เธอดูรูปเพื่ออะไรในนั้นคนที่เธอเดาได้น่าจะเป็นเขาและบรูคตอนยังละอ่อนและมีเด็กผู้หญิงน่าตาน่ารักอีกคนที่เบนจามินอุ้มอยู่"ฉันกับคนที่ฉันอุ้มเมื่อกลางวันไงเธอชื่อบีน่าเป็นน้องสาวแท้ๆของฉัน"เบนจามินคลายความเข้าใจปิดของหญิงสาวให้กระจ่าง"น..น้องสาว"เบลล่าถึงกับไปไม่เป็นทั้งหมดเธอคิดเองเออเองทั้งหมด"ที่ฉันไปรับเธอไม่ได้ก็เพราะต้องไปรับบีน่าที่แคนาดาหายน้อยใจยัง"เบนจามินติดธุระเรื่องน้องสาวเขาจึงไปรับเธอไม่ได้แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่อยากเจอเธอ"ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย"เบลล่าแก้เก้อโดยการพูดประชดเขาด้วยสีหน้าที่ดูดีขึ้นกว่าเมื่อครู่และรีบหันหลังกลับออกจากห้องของเขาไปทันที"ถ้าเธอไม่รู้ก็เอาแต่งอนฉันอยู่แบบนี้"เบนจามินเดินตามหญิงสาวมาจนถึงบันได"ใส่ใจฉันจนาดนั้นเลย"เบลล่าหยุดฝีเท้าและถามชายหน
นิชาลากกระเป๋าใบเดียวของเธอออกจากคฤหาสน์หลังโตที่เคยอยู่ตั้งแต่เกิดในวันที่หลังจากงานศพของพ่อเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอเหลือเพียงตัวคนเดียวจริงๆทรัพย์สมบัติที่มีเธอคืนให้เจ้าของเดิมไปจนหมดมีเพียงเงินก้อนติดตัวแค่หมื่นกว่าบาทเท่านั้นเที่ยงวัน"มีห้องว่างให้ฉันเช่าไหมคะ""มีค่ะห้องพัดลมสองพันห้าแอร์สามพันห้ามัดจำสองเดือนค่ะดูห้องเลยไหมคะ""ค่ะฉันขอดูห้องพัดลมค่ะ""ตามมาเลยค่ะ"นิชาเลือกที่จะเดินมาหาห้องเช่าธรรมดาๆแถวย่านนอกตัวเมืองเพราะราคาจะถูกกว่าในเมืองเธอแค่เอาไว้ซุกหัวนอนในขณะที่หางานทำและตอนนี้เธอก็ได้ห้องที่ถูกใจแล้วในราคาที่เธอพอใจหลายวันต่อมา"เฮ้อ...ทำไมยังไม่มีที่ไหนเรียกเราไปสัมภาษณ์เสียทีนะ"นิชานั่งหน้าเศร้าอยู่บนเตียงเล็กๆของเธอในห้อง เธอสมัครงานเป็นผู้ช่วยเชฟไปหลายโรงแรมและหลายร้านอาหารแล้วก็ยังไม่มีใครเรียกเธอไปสัมภาษณ์เสียทีอันที่จริงเธอก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่งว่าสาขาที่เธอเลือกเรียนและจบมาตามความชอบมันค่อนข้างหางานยากกว่าคนอื่นหากไม่เปิดร้านเองแต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้แต่ก็เข้าใจว่างานพวกนี้ส่วนมากจะรับแต่คนที่มีประสบการณ์การทำงานมาแล้วเท่านั้นเด็กจบใหม่อย่าง
โรงแรมหรู"ครับมัม""อีกไม่นานหรอกครับมัมเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแค่นี้นะครับ"เอริคมาพักอยู่ในโรงแรมหรูเป็นส่วนตัวที่สุดเขารับสายคนเป็นแม่ทั้งพูดตัดบทอย่างเสียมารยาทเพราะคุยกับคนเป็นแม่ทีไรเป็นต้องบอกให้เขากลับไปหาครอบครัวบ้างทุกทีทั้งที่เขายังอยากท่องเที่ยวอย่างอิสระอยู่อังกฤษคฤหาสน์หรู"ตาเอส..ลูกคนนี้ยังไงกันนะ"เอเลนถึงกับหงุดหงิดกำมือถือในมือแน่นที่ลูกชายคนโตดูจะไม่อยากคุยกับเธอเสียเลย"ปล่อยลูกไปเถอะคุณตอนนี้ลูกโสดแล้วก็ให้เที่ยวให้สบายใจไปเถอะ"ปีเตอร์เห็นว่าภรรยาของเขาก็ห่วงลูกจนเกินไปเพราะเอริคเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ภรรยาเขาก็ต้องคอยตามสอดส่องดูแลเหมือนลูกอายุสิบสี่สิบห้าไปได้"เล่นไปไหนมาไหนคนเดียวไม่บอกสถาณที่แบบนี้ก็น่าห่วงอยู่นะคะคุณแม้ลูกเราจะเป็นผู้ใหญ่มากแล้วก็เถอะ"เรื่องที่ลูกโตแล้วเธอเข้าใจแต่เล่นไปไหนทาไหนคนเดียวโดนที่ไม่มีคนสนิทคุ้มกันไปด้วยหากใครรู้สถานะของเอริคเขาก็อาจจะเป็นอันตรายจากศรัตรูได้เรื่องนี้ที่เธอห่วง"เอาน่าผมเชื่อว่าตาเอสเอาตัวรอดได้อย่างดีเลยไม่ต้องห่วงพักผ่อนเถอะวันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว"ปีเตอร์ดึงคนเป็นภรรยามานอนกอดให้เธอเลิกคิดมากเขาเชื่อใจว่าลูกชาย
"อืม""ฉันไม่ดื่มหรอกค่ะ"สาวเจ้ารู้คำตอบได้ก็ส่ายหัวทันทีด้วยสีหน้ายิ้มเจื่อน"เด็กที่นี่บริการลูกค้าแบบนี้น่ะเหรอ"เอริคขมวดคิ้วเล็กน้อยทั้งกระดกไวน์ในแก้วคราเดียวจนหมดแล้ววางแก้วตรงหน้าหญิงสาว"เอ่อ..ฉันดื่มก็ได้ค่ะ"นิชาหยิบแก้วไวน์อีกใบมาหมายจะเทไวน์ลงแก้วเพื่อที่จะทำตามใจชายหนุ่มด้วยสีหน้ากล้ำกลืนที่ต้องมาดื่มแอลกอฮอลทั้งที่ไม่เคยดื่ม"ไม่ต้องฉันไม่บังคับเธอดีกว่า"เอริคเห็นสีหน้าหญิงสาวแล้วก็ต้องรีบยกมือดึงขวดไวน์กลับไปใส่ในถังก่อนที่หญิงสาวจะเทใส่ลงแก้วเพราะคิดไปคิดมาแล้วก็ไม่อยากบังคับเธอเท่าไรหากคออ่อนเมาแล้วเปลี่ยนเป็นคนละคนเขาคงหมดอารมณ์กับเธอพอดี"ขอบคุณนะคะ"นับว่าชายหนุ่มยังใจดีกับเธอบ้างหญิงสาวจึงพอยิ้มออกได้"นวดให้ฉันต่อ""ค่ะ"เมื่อได้ยินคำสั่งนิชาจึงรีบกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองทันทีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจกลับมาชวนเธอดื่มแบบเมื่อครู่หลังจากในห้องมีแต่ความเงียบมาพักใหญ่นิชาก็เปลี่ยนจากนวดหลังให้เขามาเป็นคอยนั่งรินไวน์ให้ชายหนุ่มแทนตอนนี้เอริครู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวร้อนวูบวาบแปลกๆ จะว่าเมาก็คงไม่ใช่เพราะไวน์เพียงแค่ขวดเดียวคงทำให้เขานั้นเมาไม่ได้ไม่นานนักหลังจาก
เช้าวันต่อมา"ฮึก..ฮือๆๆๆ...ทำไมๆๆ..ฮือๆๆๆ"นิชานั่งกอดเข่าร้องให้อยู่ในห้องพักน้อยๆของเธอหญิงสาวสะอื้นให้ตัวโยนกับความเจ็บปวดที่ได้รับเมื่อคืนที่ผ่านมาสายตาพร่ามัวเพราะเต็มไปด้วยน้ำตานั่งมองเช็คธนาคารที่กำใส่มือมาอย่างทรมานใจนิชาหนีออกมาจากโรงแรมในช่วงรุ่งสางเธอหยิบเชิ้ตของชายหนุ่มสวมออกมาอย่างเร่งรีบเช็คเงินสดที่เขาเขียนไว้ให้เธอชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ว่าจะเอามาดีหรือไม่แต่แล้วก็ต้องหยิบใส่กระเป๋ามาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจหากเธอเสียตัวแล้วก็ต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้าง บทเรียนการไว้ใจคนผิดครั้งนี้มันจะทำให้เธอจำไปจนวันตายเลยทีเดียวโรงแรมหรู"อืม.."เอริคตื่นมาด้วยอาการมึนหัวในช่วงสายพลันสายตามองข้างๆตัวก็ไม่เห็นหญิงสาวคนเมื่อคืนเสียแล้วเห็นเพียงแค่ชุดซาตินสีชมพูของเธอที่ขาดหลุดรุ่ยโดยฝีมือของเขากระจัดกระจายอยู่เท่านั้นแถมบนเตียงนอนสีขาวนุ่มก็ยังมีแต่รอยหยดเลือดเต็มไปหมดชายหนุ่มกุมขมับพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นมาเพราะเขารู้สึกว่าเมื่อคืนนี้เขาไม่มีสติเอาเสียเลยทั้งยังไม่ป้องกันและรุนแรงกับหญิงสาวที่บริสุทธิ์ไปอีกด้วยเท่ากับว่าสิ่งที่เธอบอกกับเขาว่าเธอถูกหลอกมามันคือเรื่องจ
"อ้าวพี่หมอนี่ค่ะข้าวกล้องผัดอกไก่กับก๋วยเตี๋ยวหมี่ข้าวกล้องอย่างละสองกล่องค่ะ"นิชาเห็นหมออลันเดินออกมาจากคลินิคเธอก็รีบยื่นอาหารที่เขาสั่งไว้ทันทีหมออลันหมอหนุ่มวัยสามสิบหกสูงขาวหน้าตี๋เป็นอีกคนที่เป็นลูกค้าประจำเธอเช่นกันเพราะเปิดคลินิคติดกับที่เธออยู่มาก่อนหน้านี้แล้วแถมยังเป็นเจ้าของทาวน์เฮ้าส์ที่เธอเช่าอีกด้วย"ขอบคุณครับวันนี้ขายของหมดเร็วจังเลยนะครับ"อลันเห็นแผงกล่องก๋วยเตี๋ยวลุยสวนเหลือน้อยแล้วไม่คิดว่าวันนี้จะหมดไวนี่ยังไม่แปดโมงเช้าเลยด้วยซ้ำ"วันนี้นิทำของน้อยน่ะค่ะเพราะเมื่อคืนมีออเดอร์อาหารคลีนเยอะ"วันนี้นิชามีเวลาเตรียมวัตถุดิบลุยสวนน้อยเพราะออเดอร์อาหารคลีนเมื่อคืนค่อนข้างเยอะ"ขยันแบบนี้นี่เอาเงินไปเก็บไว้ไหนหมดครับเนี่ยพักบ้างนะครับระวังจะป่วยเอานะ"อลันเอ่ยหยอกนิชาเฉกเช่นทุกวันเพราะเขานั้นแอบมีใจให้หญิงสาวน่าตาน่ารักน่าชังคนนี้ตั้งแต่แรกเห็นไม่อย่างนั้นคงไม่เสนอให้เช่าทาวน์เฮ้าส์ของเขาในราคาถูกๆหรอกแต่สาวเจ้าดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าเขาคิดกับเธอเช่นไร"ป่วยก็จะกลัวอะไรล่ะคะคลินิคอยู่ติดกันขนาดนี้"นิชาอมยิ้มอ่อนพรางกวาดตามองไปทางคลินิค"นั่นสินะ...ถ้าแม่ค้าคนขยันป่ว
ครึ่งชั่วโมงต่อมา"คลื่นไส้ อาเจียน ทานอะไรก็ออกหมดทั้งที่พักผ่อนเพียงพอทานอาหารตรงเวลาไม่ได้เครียดอาการคุณเอสนี่มันเหมือนคนแพ้ท้องเลยนะครับ"จอแดนหมอหนุ่มประจำตระกูลวัยสามสิบห้านั่งขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังอาการที่เอริคเล่ามา"นายจะบ้ารึไงจอแดนฉันเป็นผู้ชาย"เอริคส่งสายตาฟาดไปที่หมอหนุ่มหนึ่งฉาดที่ดูเขาจะวินิจฉัยอาการแปลกพิกล"ก็นั่นน่ะสิครับเป็นผู้ชายแต่อาหารเหมือนผู้หญิงท้องถ้าคุณเอสมีภรรยาผมก็จะคิดว่าคุณเอสแพ้ท้องแทนภรรยานะครับเนี่ย"จอแดนพยักหน้าทั้งเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าด้วยสายตามีเลศนัยตามนิสัยขี้เล่นของเขา"ตกลงฉันเป็นอะไรกันแน่"เอริคถามหมอหนุ่มด้วยอาการไม่สบอารมณ์และอยากจะรู้คำตอบเสียทีว่าเป็นอะไรต้องรักษานานเท่าไรถึงจะหาย"เอาเป็นว่าผมจะให้ยาแก้อาเจียนกับยาแก้แพ้เอาไว้ก่อนไม่ดีขึ้นยังไงจะดูอาการให้ใหม่อีกทีนะครับ...อ่อคลื่นไส้อาเจียนแบบนี้มีของเปรี้ยวติดไว้ก็ดีเหมือนกันนะครับจะได้สดชื่นขึ้น"จอแดนตรวจเชคอาการตามที่เล่ามาเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าเอริคเป็นอะไรกันแน่อาการเหมือนคนแพ้ท้องแต่เป็นผู้ชายทั้งภรรยาก็ไม่ได้มีอีกด้วยจะว่าเครียดหรือพักผ่อนน้อยทานอาหารไม่ตรงเวลาเจ้าตัวคนป่วยก็ว่าไม่