ตอนที่39

เย็นของวัน

"แกจะเซอร์ไพรซ์พี่หมอจริงเหรอ"

เบลล่านอนคุยกับปาริดาอยู่บนเตียงเรื่องที่ปาริดาจะเซอร์ไพรซ์เล็กๆให้หมออลันในวันที่ไปทะเล

"อืม..ฉันอยากทำให้พี่หมอก่อนที่จะไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว"

"แกไม่ลองบอกความรู้สึกในใจไปล่ะ"

เบลล่ายังคงเข็ญเพื่อนของเธอบอกความในใจเพราะอยากเห็นเพื่อนเธอมีความสุข

"ไม่เอาหรอกกลัวจะไม่เหมือนเดิมอะ"

ปาริดาส่ายหัวเบาๆสิ่งที่เธอกลัวคือทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมหากอลันไม่ได้คิดกับเธอแบบที่เธอคิดกับเขา

"ฉันว่าพี่หมอก็ดูสนใจแกอยู่นะไม่อย่างนั้นจะตามดูแลแกทำไม"

เบลล่าพูดความคิดของเธอออกมาให้ปาริดาได้ฟังเผื่อเพื่อนเธอจะเปลี่ยนความคิด

"เค้าคงเห็นฉันเป็นแค่น้องสาวน่ะอีกอย่างเพราะพี่นิเคยขอให้เค้าดูแลฉันก็เท่านั้น"

ปาริดาไม่คิดเช่นนั้นเพราะอลันดูแลเธอมาตั้งแต่นิชานั้นวานให้เขานั้นช่วยมาดูแลเธอ

"แล้วถ้าแกไปจากที่นี่แล้วพี่หมอไม่เหมือนเดิมล่ะ...ถ้าเค้าไม่ได้ดูแลเอาใจใส่แกเหมือนเดิมแกจะรู้สึกยังไง"

เบลล่าลองพูดให้เพื่อนเธอคิดในหลายๆแง่หากวันนึงอลันเจอผู้หญิงที่ถูกใจแล้วไม่สามารถสนิทกับเพื่อนเธอได้เหมือนเดิมปาริดาจะเป็นอย่างไร

"ก็ใช้ชีวิตปกติไปสิฉันก็ดูแลตัวเองได้นี่นา"

ปาริดาแอบใจหายกับคำพูดของเบลล่าเช่นกันแต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเธอก็พร้อมจะทำใจยอมรับ

"เอาเถอะแล้วแต่แกเลยเค้นยังไงก็จะไม่ยอมพูดอยู่แล้วนี่ปากแข็งให้ตลอดแล้วกัน"

เบลล่าเหนื่อยใจที่จะเค้นปาริดาแล้ว

"ว่าแต่ฉันนะ.. ชิ"

ปาริดาเหลือบสายตามองเพื่อนเธอทั้งแอบอมยิ้มเล็กน้อยที่เพื่อนเธอคิดจะว่าแต่เธอแต่ตัวเองก็ปากแข็งไม่แพ้กัน

" อะไร"

เบลล่าขมวดคิ้วมองปาริดาอย่างไม่เข้าใจ

"ป๊าวว"

ปาริดาปฏิเสธเสียงสูงทั้งหยิบตุ๊กตารูปปลาดาวสีฟ้าที่เย็บไว้มาเย็บต่อให้เสร็จ

"ตุ๊กตานี้น่ารักดีนะ"

เบลล่าเห็นเพื่อนเธอตั้งใจทำตุ๊กตานี้มากทั้งเธอก็เห็นว่ามันน่ารักดีนี่คงเป็นของแทนใจที่ปาริดาจะให้อลันก่อนไป

"อืมฉันตั้งใจทำมันมากเลยล่ะ"

ปาริดามองตุ๊กตาที่กำลังเย็บในมือด้วยรอยยิ้มอ่อน

"แกชอบพี่หมอตั้งแต่เมื่อไร"

เบลล่าเท้าคางจ้องปาริดาอย่างเอาจริงเอาจัง

"ไม่รู้สิมารู้อีกทีก็ชอบไปแล้ว"

ปาริดาส่ายหัวเล็กน้อยเธอเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน

"ขอถามอีกรอบจะไม่บอกพี่หมอจริงๆเหรอว่าแกรักเค้า"

เบลล่าถามปาริดาอีกครั้งเสียงชัด

"ก็บอกแล้วไงว่ากลัวมันจะไม่เหมือนเดิม"

ปาริดาเองก็ยังยืนยันคำเดิม

"เฮ้อ..ไม่เซ้าซี้แล้วก็ได้"

เบลล่าถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเหลือใจไม่ว่าเธอจะเค้นกี่ครั้งก็ยังได้คำตอบเช่นเดิมจนต้องทำอะไรบางอย่างเสียแล้ว

วันต่อมา

บ้านอลัน

"ผมไปก่อนนะครับคุณแม่"

อลันเก็บกระเป๋าเตรียมตัวจะไปที่เกาะส่วนตัวสามวันก่อนที่ปาริดาจะบินไปอังกฤษ

"จะเดินทางปลอดภัยนะลูก"

เอมอรกลับมาจากบวชได้สามสี่วันแล้วกลับมาเห็นลูกชายเธอสดใสขึ้นก็พลอยสบายใจยิ่งขึ้นไปอีก

"ครับ"

อลันกอดคนเป็นแม่ก่อนจะเดินออกไป

"หนูดาวบอกแม่เรื่องเราทั้งหมดแล้วนะ"

เอมอรไม่ลืมที่จะบอกเรื่องที่เธอพึ่งรับรู้ให้ลูกชายเธอได้รู้

"เอ่อ.."

อลันหน้าเจื่อนเล็กน้อยเพราะกลัวว่าคนเป็นแม่จะโกรธ

"แม่ไม่ได้โกรธอะไร...ต่อไปนี้ชีวิตนี้เป็นของลูกลูกอยากเลือกใครแม่ไม่ห้าม...อายุเราป่านนี้แล้วทำตามที่หัวใจตัวเองสั่งนะ"

เอมอรเห็นหน้าอลันดูกังวลเธอจึงบอกให้เขานั้นคลายกังวลได้เพราะเธอไม่ได้โกรธอะไรทั้งบอกเป็นนัยๆว่าให้เขาทำตามใจตัวเองได้ทุกอย่างเพราะเธอดูออกว่าอลันคิดอย่างไรกับปาริดา

"ครับคุณแม่"

อลันยิ้มและกอดคนเป็นแม่อีกครั้งที่เข้าใจเขา

สองวันต่อมา

เกาะxxx

เป็นวันที่สามแล้วที่ทั้งสี่คนพักผ่อนอยู่ที่เกาะก่อนที่ปาริดาเบลล่าและเจคจะบินไปอังกฤษพรุ่งนี้

"พี่หมอคะมาทางนี้หน่อยค่ะ"

ปาริดาจูงมืออลันออกจากบ้านพักในช่วงเย็น

"มีอะไรเหรอ"

อลันมองร่างบางที่อยู่ในชุดเดรสสายเดี่ยวสีขาวแปลกใจเล็กน้อยไม่รู้ว่าปาริดาจะพาเขาไปที่ไหนเพราะใกล้เวลาอาหารเย็นแล้ว

"ปิดตาก่อนนะคะ"

ปาริดาใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวปิดตาชายหนุ่มเอาไว้

"จะแกล้งอะไรพี่หรือเปล่า"

อลันยิ้มอ่อนยืนนิ่งให้คนตัวเล็กผูกผ้าปิดตาแต่โดยดี

"ดาวไม่กล้าแกล้งพี่หมอหรอกค่ะ"

ปาริดาจูงมือชายหนุ่มเดินออกมาที่ชายหาดที่เธอจัดเตรียมเซอร์ไพรซ์เขาเอาไว้

"พี่ตื่นเต้นนะเนี่ย"

อลันจับมือปาริดาไว้แน่น

"โห.."

เมื่อผ้าปิดตาถูกเปิดออกโดยปาริดาอลันก็ตะลึงกับภาพตรงหน้าที่เห็นเค้กก้อนใหญ่ที่ปั้นเป็นรูปของเขาซุ้มไฟรอบๆและโต๊ะดินเนอร์แม้มันจะดูไม่ได้มีอะไรมากมายแต่เขาก็ประทับใจมากๆ

"สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่หมอ/สุขสันต์วันเกิดครับ"

เบลล่าและเจคต่างก็อวยพรวันเกิดให้อลันและเชิญชายหนุ่มร่วมโต๊ะดินเนอร์กัน

"ขอบคุณนะครับเค้กสวยมากเลยถ้าเดาไม่ผิดฝีมือดาวใช่ไหม"

อลันมองก้อนเค้กและหันไปยิ้มให้ปาริดา

"แหม...ไม่คิดว่าจะเป็นฝีมือเบลบ้างเหรอคะ"

เบลล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงทะเล้นเล็กน้อย

"ถ้าเป็นเบลทำพี่ว่าเค้กไม่น่าสมดุลขนาดนี้นะครับ"

อลันมองแวบแรกก็รู้ว่าเป็นฝีมือปาริดาเพราะเจคคงไม่ทำเค้กเป็นแน่และเบลล่าหากทำก็คงจะออกมาไม่เนี้ยบแบบนี้แน่นอน

"พี่หมอก็...นี่ของขวัญค่ะ"

เบลล่าบุ้ยปากเล็กน้อยและยื่นกล่องของขวัญให้ชายหนุ่ม

"นี่ของผมครับ"

เจคเองก็ไม่ลืมที่จะมีของเล็กๆน้อยๆให้อลันในวันเกิด

"ขอบคุณนะครับ...แล้วของดาวไม่มีเหรอ"

อลันขอบคุณทั้งสองและหันไปถามหาของขวัญจากปาริดาที่นั่งอยู่ข้างๆเขา

"มีสิคะนี่ไงดาวเย็บเองกับมือเลยนะคะพี่หมอ"

ปาริดายกตุ๊กตารูปปลาดาวสีฟ้าที่เธอเย็บเองกับมือให้อลัน

"จริงเหรอเนี่ย"

อลันชอบตุ๊กตาที่ปาริดาให้เขามากเพราะมันคงจะเป็นตัวแทนของปาริดาได้เป็นอย่างดีในวันที่เธอไม่อยู่

"เอาไว้บ่นกับหมอนี่แทนบ่นกับดาวนะคะ"

ปาริดาพูดพรางอมยิ้ม

"ขอบคุณนะ"

อลันส่งยิ้มหวานให้ปาริดาทั้งลูบหัวเธอด้วยท่าทีอบอุ่น

"ค่ะ..."

ปาริดาจำต้องก้มหน้าหลบสายตาชายหนุ่มอีกครั้งเพราะเขาชอบทำให้เธอเขินอยู่เรื่อย

"มันมีเสียงด้วยนะคะพี่หมอกดฟังเลยค่ะ"

ปาริดาเกือบลืมไปว่าเธอแอบใส่กล่องเสียงเอาไว้ในตุ๊กตาด้วย

"อ๋อ..ครับ"

อลันพลิกตุ๊กตามองที่ด้านหลังคลำๆดูเห็นว่ามีกล่องอยู่จริงๆ

"นี่แกฉันขอไปเดินเล่นชมวิวยามดึกก่อนนะคุณเจคไปกับเบลหน่อยค่ะ"

เบลล่าชวนเจคออกไปเดินเล่นก่อนที่อลันจะกดเปิดกล่องที่อัดเสียงเอาไว้ฟัง

"ครับ"

เจคเดินตามเบลล่าไปแต่โดยดีเพราะเห็นเบลล่าขยิบตาให้คงต้องมีเรื่องอะไรเป็นแน่

"ลองเปิดฟังสิคะดาวอัดเสียงเอาไว้ให้พี่หมอเลยนะคะ"

ปาริดาตั้งใจอัดเสียงไว้ให้หมออลันฟังยามเหงาอยากจะให้เขาลองเปิดฟังเผื่อเขาอยากได้อะไรเพิ่มเติมเธอจะได้จัดการอัดให้ใหม่

"อืม"

ติ๊ด

อลันพยักหน้ารับและเริ่มกดฟังเขาต้องเอาไว้ใกล้ๆหูเพราะตอนนี้เสียงคลื่นซัดสาดค่อนข้างแรง

"ตุ๊กตานี้น่ารักดีนะ"

"อืมฉันตั้งใจทำมันมากเลยล่ะ"

"แกชอบพี่หมอตั้งแต่เมื่อไร"

อลันฟังอย่างตั้งใจเพราะเหมือนทันจะไม่ใช่เสียงปาริดาอย่างเดียวเหมือนจะเป็นเสียงเบลล่าด้วย

"ไม่รู้สิมารู้อีกทีก็ชอบไปแล้ว"

"ขอถามอีกรอบจะไม่บอกพี่หมอจริงๆเหรอว่าแกรักเค้า"

"ก็บอกแล้วไงว่ากลัวมันจะไม่เหมือนเดิม"

"เฮ้อ..ไม่เซ้าซี้แล้วก็ได้"

ปาริดาถึงกับนั่งตัวชาเมื่อเงี่ยหูมาฟังใกล้ๆกับอลันเธอไม่รู้ว่าเสียงที่เธออัดไว้หายไปได้อย่างไรและกลายเป็นเสียงที่เธอคุยกับเบลล่าแทน

"หมายความว่ายังไงดาว"

อลันแทบพูดอะไรไม่ออกที่รู้ว่าปาริดาคิดยังไงกับตน

"เอ่อ...คือ...ยัยเบล...ด..ดาวขอตัวก่อนนะคะ"

ปาริดาหลับตาปี๋กัดฟันบ่นเพื่อนเธอเบาๆเพราะรู้ว่านี่คงจะเป็นฝีมือเบลล่าเป็นแน่ทั้งรีบลุกออกจากโต๊ะหมายจะกลับไปที่บ้านทันทีเพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะอธิบายอะไรกับอลัน

"เดี๋ยว...บอกพี่มา"

อลันลุกขึ้นมาดึงแขนปาริดาเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินจากไปยังไงเขาก็จะต้องคุยเคลียใจกับเธอวันนี้ให้รู้เรื่อง ปาริดายังคงเอาแต่ยืนก้มหน้าแถมหนีไปไหนไม่ได้เพราะมือของชายหนุ่มยังเกาะที่แขนเธอแน่นไม่ยอมปล่อย

"ดาวรักพี่อย่างนั้นเหรอ"

อลันเชยคางหญิงสาวทั้งจ้องหน้าเธอด้วยรอยยิ้ม

"คือ...เอ่อ.."

ยังไม่ทันที่ปาริดาจะเอ่ยอะไรอลันก็ดึงร่างบางมากอดไว้แน่น

"พี่ดีใจนะที่ดาวใจตรงกับพี่"

ชายหนุ่มดีใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนยกภูเขาออกจากอกที่ปาริดาก็คิดเหมือนกันกับตน

"คะ?"

ปาริดาตกใจเล็กน้อยกับคำพูดของอลัน

"คนที่พี่อยู่ด้วยแล้วสบายใจที่สุดก็คือดาวพี่มันโง่เองที่พึ่งรู้ใจตัวเองไม่นานมานี้แถมยังไม่กล้าบอกดาวก่อนอีกรู้ไหมพี่รู้สึกใจหายแค่ไหนเมื่อรู้ว่าดาวจะไปอยู่อังกฤษ"

อลันจับบ่าของหญิงสาวและจ้องมองหน้าเธอทั้งพรั่งพรูความรู้สึกตนออกมาเขาเองก็พึ่งรู้หัวใจตัวเองเมื่อวันที่เธอจะไปจากเขาแล้วนี่เองว่าเขานั้นต้องการอะไร ปาริดาเอาแต่จ้องหน้าอลันอย่างแปลกใจปนดีใจไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของอลัน

"อะไร"

อลันเห็นว่าปาริดาเอาแต่จ้องหน้าเขาไม่พูดอะไรไม่รู้ว่าเธออยู่ในอารมณ์ไหน

"ดาวมีความสุขจังเลยค่ะ"

ปาริดาสวมกอดอลันอีกครั้ง

"พี่ขอกอดแบบนี้นานๆนะ"

อลันกอดหญิงสาวไว้แน่นและจูบกระหม่อมเธอเบาๆหากเขารู้ใจตัวเองเร็วกว่านี้คงมีความสุขกับหญิงสาวไปนานแล้ว

"หวานที่สุดเลย.."

เบลล่าที่แอบมองอลันกับปาริดาอยู่ห่างๆก็แอบเขินทั้งคู่ที่เมื่อเข้าใจกันได้ก็ดูท่าจะหวานไม่เบาเหมือนกัน

"แผนสูงนะครับ"

เจคเอ่ยเสียงเรียบ

"เอ้า..ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่ลงเอยกันสักทีเห็นไหมแค่เผยความในใจแค่แปปเดียวมีแต่สิ่งดีๆเกิดขึ้นมากมายเลย"

เบลล่ายังภูมิใจกับฝีมือตัวเองที่ช่วยให้อลันกับปาริดาลงเอยกันได้

"คุณเบลล่ะครับไม่มีความในใจจะเผยให้ใครฟังบ้างเหรอ"

เจคแสร้งพูดลอยๆ

"ไม่มีนี่คะคุณเจค"

เบลล่าส่ายหัวหงึกหงัก

"อ่อ...คุณเบนโทรมาทำไมนะ"

เจคเห็นเบนจามินติดต่อมาจึงรับสายทันที เบลล่าเห็นว่าเบนจามินติดต่อมาจึงจ้องเจคอย่างใจจดใจจ่อเพราะอยากรู้ว่าเบนจามินจะติดต่อมาเรื่องอะไร

"ครับคุณเบน...ได้ครับ...ครับ"

เมื่อคุยจบเจคจึงวางสายทันที

"มีอะไรเหรอคะ"

เบลล่าอยากจะรู้ใจจะขาดว่าเบนจามินโทรมาเรื่องอะไร

"คุณเบนแค่บอกว่าพรุ่งนี้มารับไม่ได้ครับติดธุระให้คุณบรูคมาแทน"

เจคบอกหญิงสาวไปตามตรง

"ง่วงแล้วขอไปนอนก่อนนะคะ"

เบลล่าได้ยินเช่นนั้นก็ถึงกับหน้าเจื่อนไม่มีอารมณ์จะทำอะไรจึงเดินดุ่มๆกลับไปในบ้านพักทันที

"อ้าว...คุณเบลจะนอนเวลานี้เนี่ยนะ"

เจคเกาหัวแกรกๆนี่ทันพึ่งจะหัวค่ำไม่รู้ว่าหญิงสาวทำไมอยากจะนอนเร็วเหลือเกิน

วันต่อมา

"ถ้าพี่ว่างจะรีบบินไปหานะครับ"

อลันยืนส่งปาริดาก่อนที่จะขึ้นเครื่องไปด้วยรอยยิ้มในใจตอนนี้อยากจะตามเธอไปใจจะขาดแต่เขาเองก็มีหน้าที่ต้องทำส่วนปาริดาก็ต้องมีหน้าที่เรียนให้จบ

"ดาวจะรอนะคะพี่หมอ"

ปาริดาที่กำลังเดินขึ้นเครื่องก็หันมามองอลันตาละห้อย

"เดี๋ยวเบลดูแลให้เองค่ะไม่ต้องเป็นห่วงไม่มีผู้ชายคนไหนมาเกาะแกะแน่นอน"

เบลล่าหันมายิ้มให้หมออลันให้เขาสบายใจได้ว่าอยู่ที่โน่นเธอจะกันผู้ชายคนอื่นมี่จะมายุ่งกับปาริดาให้เอง

"ขอบคุณนะครับ"

อลันอมยิ้มเขาเชื่อใจปาริดาและคิดว่าปาริดาก็เชื่อใจเขาเช่นกัน