ตอนที่1

นิชาลากกระเป๋าใบเดียวของเธอออกจากคฤหาสน์หลังโตที่เคยอยู่ตั้งแต่เกิดในวันที่หลังจากงานศพของพ่อเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอเหลือเพียงตัวคนเดียวจริงๆทรัพย์สมบัติที่มีเธอคืนให้เจ้าของเดิมไปจนหมดมีเพียงเงินก้อนติดตัวแค่หมื่นกว่าบาทเท่านั้น

เที่ยงวัน

"มีห้องว่างให้ฉันเช่าไหมคะ"

"มีค่ะห้องพัดลมสองพันห้าแอร์สามพันห้ามัดจำสองเดือนค่ะดูห้องเลยไหมคะ"

"ค่ะฉันขอดูห้องพัดลมค่ะ"

"ตามมาเลยค่ะ"

นิชาเลือกที่จะเดินมาหาห้องเช่าธรรมดาๆแถวย่านนอกตัวเมืองเพราะราคาจะถูกกว่าในเมืองเธอแค่เอาไว้ซุกหัวนอนในขณะที่หางานทำและตอนนี้เธอก็ได้ห้องที่ถูกใจแล้วในราคาที่เธอพอใจ

หลายวันต่อมา

"เฮ้อ...ทำไมยังไม่มีที่ไหนเรียกเราไปสัมภาษณ์เสียทีนะ"

นิชานั่งหน้าเศร้าอยู่บนเตียงเล็กๆของเธอในห้อง เธอสมัครงานเป็นผู้ช่วยเชฟไปหลายโรงแรมและหลายร้านอาหารแล้วก็ยังไม่มีใครเรียกเธอไปสัมภาษณ์เสียที

อันที่จริงเธอก็ทำใจไว้ส่วนหนึ่งว่าสาขาที่เธอเลือกเรียนและจบมาตามความชอบมันค่อนข้างหางานยากกว่าคนอื่นหากไม่เปิดร้านเองแต่เธอก็ไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้แต่ก็เข้าใจว่างานพวกนี้ส่วนมากจะรับแต่คนที่มีประสบการณ์การทำงานมาแล้วเท่านั้นเด็กจบใหม่อย่างเธอส่วนน้อยที่จะได้รับความสนใจ

หญิงสาวนั่งมองเงินมนกระเป๋าสตางค์ที่มันร่อยหรอลงทุกวันก็พาหัวใจของเธอห่อเหี่ยวลงไปด้วยหากเธอไม่ได้งานในเดือนนี้เดือนหน้าเธอคงไม่มีเงินจ่ายค่าห้องเป็นแน่

วันต่อมา

ห้างสรรพสินค้า

"ที่นี่ยังไม่รับพาร์ทไทม์นะคะ"

"อ๋อ..เข้าใจแล้วค่ะ"

นิชาเดินหางานตามห้างตั้งแต่ห้างเปิดจนตอนนี้ปาไปสองสามชั่วโมงแล้วเธอก็ยังไม่ได้งานสักร้านเดียว

"นี่แกนั่นมันนังคุณหนูตกอับนี่"

"อ๋อ..นางเรียนรุ่นเดียวกับฉันเองชอบแอบใสทำตัวไร้เดียงสาฉันไม่เคยชอบหน้า"

สองสาวคัพเค้กและมะนาวลูกคุณหนูไฮโซกำลังเดินเลือกซื้อของในชอปแบรนด์เนมในห้างหรูพลันสายตามะนาวก็ดันไปเห็นนิชาที่พึ่งเป็นข่าวดังว่าเธอหายไปและกลายเป็นคุณหนูตกอับเพราะพ่อฆ่าตัวตายหนีความผิด

"ที่ไม่ชอบเนี่ยเพราะแฟนเธอไปติดนางรึเปล่า"

"ทำเป็นรู้ดีนะยะ"

คัพเค้กหันมาเบ้ปากใส่มะนาวอย่างไม่พอใจที่ดูเพื่อนเธอจะรู้ดีเสียเหลือเกิน

"คนอย่างเธอจะหมั่นไส้คนอื่นได้ก็มีแค่เรื่องแย่งผู้เท่านั้นแหละ"

"นี่พูดเพราะรู้ใจฉันหรือจะหลอกด่าฉันกันแน่ยะยัยมะนาว"

ที่คัพเค้กไม่ชอบหน้านิชาเพราะก่อนหน้านี้นิชาเหนือกว่าเธอทุกอย่างทั้งหน้าตาฐานะและเด่นในเรื่องเรียนอีกอย่างนิชาก็เรียบร้อยเสียจนคัพเค้กนั้นดูว่าเฟคและที่ไม่ชอบอย่างมากเลยก็คือผู้ชายที่เธอเลิกไปก็ดันไปตามจีบนิชาเธอจึงสะใจอย่างมากที่นิชาตกอับ

"อ้าวนิชา"

คัพเค้กเดินตรงดิ่งมาหานิชาที่กำลังนั่งจิบน้ำพักอยู่ที่เก้าอี้สาธารณะในห้าง

"สวัสดีเค้กไม่เจอกันนานเลยนะ"

นิชายิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเป็นมิตรเพราะตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ได้เจอกันเลย

"อืม..นี่เธอมาทำอะไรเหรอ"

"ฉันมาหางานทำน่ะ"

"งั้นเเหรอแล้วได้รึเปล่า"

"ยังไม่ได้เลยนี่ฉันก็หามาหลายวันแล้ว"

นิชาส่ายหัวด้วยสีหน้าหมดหวัง

"คงจะลำบากมากสินะอย่างว่าละนะเป็นคุณหนูพึ่งตกอับมันก็ไม่ค่อยชินแบบนี้แหละ"

นิชาหน้าเสียเล็กน้อยที่อีกฝ่ายเหมือนจะมาเย้ยหยันเธอมากกว่าทักทายตามประสาคนรู้จักมากกว่าแต่เธอก็รู้ตัวดีว่าเรื่องแบบนี้เธอจะต้องเจออยู่แล้ว

"เอาเป็นว่าฉันช่วยเธอหางานได้นะ"

คัพเค้กยกยิ้มมุมปากเมื่อคิดเรื่องอะไรสนุกๆในหัวได้

"จริงเหรอ"

นิชาเริ่มมีสีหน้ามีความหวัง

"อืม...จริงสิเอาเบอเธอมาเดี๋ยวฉันจะโทรบอกตอนฝากงานให้แล้ว"

คัพเค้กยื่นมือถือราคาแพงของเธอใส่มือนิชา

"ขอบใจมากเลยนะ"

นิชารีบกดเบอมือถือเมมเบอของเธอเอาไว้ให้คัพเค้กทันทีไม่เคยคิดว่าคนอย่างคัพเค้กจะยื่นมือมาช่วยเธอในครานี้เหมือนกัน

"อืม..ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะจะรีบติดต่อพี่ที่รับงานให้"

"อืม..."

นิชาเริ่มจะอารมณ์สดชื่อนขึ้นเพราะมีหวังว่าเธอจะได้งานทำแล้ว

"ลืมถามเรื่องงานไปเลยนี่นา"

ในระหว่างที่เดินกลับห้องพักนิชาก็พลันคิดได้ว่าเธอไม่ทันได้ถามคัพเค้กว่างานที่ฝากให้เป็นอะไรมัวแต่ดีใจแต่อีกใจก็คิดว่าคงเป็นงานที่โรงแรมของพ่อคัพเค้กเป็นแน่

"นี่แกจะหางานอะไรให้นางทำอะ"

มะนาวถามคัพเค้กอย่างสงสัยที่เห็นว่าเพื่อนเธอท่าทางไม่ชอบนิชาเอาเสียเลยอต่ทำไมไปเอ่ยปากว่าจะช่วยหางานให้ได้เสียอย่างนั้น

"ตามฉันมาเดี๋ยวก็รู้"

คัพเค้กยังไม่คลายความสงสัยให้มะนาวได้รู้ทั้งพาเพื่อนเธอไปคุยกันต่อที่คลับหรูของคนรู้จัก

คลับหรู

"มีอะไรให้พี่รับใช้คะน้องเค้ก"

แซนดี้รีบมาต้อนรับคัพเค้กเมื่อรู้ว่าลูกสาวของนักธุรกิจใหญ่ที่ใช้บริการคลับเธออยู่บ่อยๆมาหา

แซนดี้สาวสวยวัยเกือบสี่สิบแต่หน้าตาผิวพรรณยังคงความสวยเทียบเด็กยี่สิบต้นๆเพราะดูแลตัวเองอยู่ตลอดเวลาเป็นเจ้าของคลับหรูที่รับลูกค้าแต่ระดับวีไอพีและที่นี่ก็มีธุรกิจสีเทาที่หาเด็กสาวเกรดพรีเมี่ยมให้แขกวีไอพีที่อยากได้ตามต้องการอีกด้วย

"เค้กอยากฝากเด็กกับที่นี่ค่ะ"

"ที่นี่รับแต่ของพรีเมี่ยมนะคะเด็กของน้องเค้กระดับพรีเมี่ยมหรือเปล่าเอ่ย"

แซนดี้ต้องพูดกับอีกฝ่ายตามตรงเพราะเธอจะรับเด็กมาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้เพราะว่าเดี๋ยวจะเสียชื่อมาตรฐานบริการของเธอจนหมด

"พรีเมี่ยมพอไหมคะพี่แซนดี้"

คัพเค้กยื่นมือถือที่มีรูปภาพของนิชาให้แซนดี้ได้ดู

"อุ๊ย..ตายนี่มัน"

แซนดี้ถึงกับยกมือปิดปากเมื่อเห็นว่าเด็กที่คัพเค้กว่าคือใคร

"ใช่ค่ะ...เห็นร้อนเงินน่ะค่ะเลยอยากช่วย"

คัพเค้กอมยิ้มกริ่ม

"แล้วน้องเค้าอยากทำงานนี้เหรอคะ"

แซนดี้พอจะรู้ข่าวคราวของบ้านนิชามาบ้างแต่ไม่คิดว่าหญิงสาวจะจนตรอกถึงขั้นมาทำงานแบบนี้

"วินาทีนี้งานอะไรนางก็รับหมดค่ะ"

"งั้นพรุ่งนี้ให้น้องมาเริ่มงานได้เลยค่ะพรุ่งนี้มีลูกค้าเวรี่เวรี่วีไอพีให้น้องเค้าได้ลองงานพอดีเลย"

หากว่าคัพเค้กยืนยันว่านิชาจะทำจริงเธอก็พร้อมที่จะให้ทดลองงานแรกกับลูกค้าที่กระเป๋าหนักที่นัดไว้วันพรุ่งนี้ เธอไม่รู้ว่าลูกค้าที่ติดต่อเธอมานั้นเป็นใครรู้เพียงว่าเขาเป็นลูกค้าต่างชาติเงินหนาพร้อมจ่ายขอแค่ได้รับบริการระดับพนีเมี่ยมของสดใหม่สะอาดเท่านั้นเป็นพอ

"ได้เลยค่ะพี่แซนดี้...อ่อ..เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้กดูแลเธอเองนะคะ"

คัพเค้กเห็นทีเธอจะต้องขอเป็​นพี่เลี้ยงดูแลนิชาเองเพราะจะเสียแผนที่เธอคิด​เอาไว้เสียก่อนหากจะให้นิชามาคุยกับแซนดี้เอง

"ได้เลยค่ะน้องเค้ก"

แซนดี้หรือจะปฏิเสธได้ในเมื่อคัพเค้กอยากจะดูแลเองเธอก็ไม่ห้ามเธอเองจะได้ไปดูแลส่วนอื่นส่วนเงินก็ได้เต็มๆ​ใครไม่เอาก็ฉลาดน้อยเต็มที