ตอนที่6

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"คลื่นไส้​ อาเจียน​ ทานอะไรก็ออกหมดทั้งที่พักผ่อนเพียงพอทานอาหารตรงเวลาไม่ได้เครียดอาการคุณเอสนี่มันเหมือนคนแพ้ท้องเลยนะครับ"

จอแดนหมอหนุ่มประจำตระกูลวัยสามสิบห้านั่งขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังอาการที่เอริคเล่ามา

"นายจะบ้ารึไงจอแดนฉันเป็นผู้ชาย"

เอริคส่งสายตาฟาดไปที่หมอหนุ่มหนึ่งฉาดที่ดูเขาจะวินิจฉัยอาการแปลกพิกล

"ก็นั่นน่ะสิครับเป็นผู้ชายแต่อาหารเหมือนผู้หญิงท้องถ้าคุณเอสมีภรรยาผมก็จะคิดว่าคุณเอสแพ้ท้องแทนภรรยานะครับเนี่ย"

จอแดนพยักหน้าทั้งเลิกคิ้วมองคนตรงหน้าด้วยสายตามีเลศนัยตามนิสัยขี้เล่นของเขา

"ตกลงฉันเป็นอะไรกันแน่"

เอริคถามหมอหนุ่มด้วยอาการไม่สบอารมณ์และอยากจะรู้คำตอบเสียทีว่าเป็นอะไรต้องรักษานานเท่าไรถึงจะหาย

"เอาเป็นว่าผมจะให้ยาแก้อาเจียนกับยาแก้แพ้เอาไว้ก่อนไม่ดีขึ้นยังไงจะดูอาการให้ใหม่อีกทีนะครับ...อ่อคลื่นไส้อาเจียนแบบนี้มีของเปรี้ยวติดไว้ก็ดีเหมือนกันนะครับจะได้สดชื่นขึ้น"

จอแดนตรวจเชคอาการตามที่เล่ามาเขาก็ยังไม่แน่ใจว่าเอริคเป็นอะไรกันแน่อาการเหมือนคนแพ้ท้องแต่เป็นผู้ชายทั้งภรรยาก็ไม่ได้มีอีกด้วยจะว่าเครียดหรือพักผ่อนน้อยทานอาหารไม่ตรงเวลาเจ้าตัวคนป่วยก็ว่าไม่ใช่เขาจึงให้ยาแก้ตามอาการไปก่อนแล้วค่อยดูกันอีกทีว่าดีขึ้นหรือไม่

"นี่ครับคุณเอส"

"อืม...ก็สดชื่นดีนะ"

หลังจากที่จอแดนกลับไปบรูคก็รีบหาของเปรี้ยวในร้านสะดวกซื้อมาให้คนเป็นนายทันทีและหวังว่าจะทำให้ดีขึ้นเหมือนที่หมอหนุ่มบอกซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อเม็ดบ๊วยเข้าปากเอริคได้เขาก็รู้สึกสดชื่นขึ้นทันที

เย็นของวัน

"โครงการนี้เป็นโครงการใหญ่ที่ผมจะมอบหมายให้โนเอลดูแลโครงการนี้หากมีเรื่องอะไรที่ต้องแก้ปัญหาหรือต้องตัดสินใจให้เป็นดุลยพินิจของโนเอลได้เลยส่วนผมอาทิตย์หน้าจะต้องไปดูงานที่เอเชียทางนี้หวังว่างานจะเรียบร้อยนะครับ...อุบ"

"เอ่อ..นี่ครับ"

"อืม.."

กว่าเอริคจะประชุมเรียบร้อยก็ทำเอาคนในห้องประชุมตกใจกันอยู่หลายรอบกับอาการคลื่นไส้ของเขาโนเอลและบรูคเองก็ทำหน้าที่ได้ดีเมื่อคนเป็นนายคลื่นไส้เมื่อไรก็ส่งเม็ดบ๊วยระงับอาการคลื่นไส้ได้ทันกว่าจะจบการประชุมก็เล่นเอาบ๊วยหมดไปหลายเม็ดเช่นกัน

"เอาเป็นว่าจบการประชุมเท่านี้"

วันนี้เป็นวันที่เอริคจะเข้าบริษัทนี้วันสุดท้ายเพราะงานทุกอย่างตอนนี้ให้โนเอลเป็นคนรับผิดชอบต่อส่วนเขาก็จะเตรียมตัววางแผนการตรวจงานในเอเชียต่อไปว่ากำหนดไปที่ไหนกี่อาทิตย์บ้างและที่ไหนมีปัญหาอย่างไรจะได้ร่างแผนแก้ไขไว้คร่าวๆก่อนเพื่อที่ไปถึงจะได้ประชุมถึงข้อปรับปรุงแก้ไขได้ทันที

คฤหาสน์คาเตอร์

"แม่ว่าลูกอาการไม่ค่อยจะดีแบบนี้บินไปตรวจงานให้บรูคไปด้วยดีไหม"

เอเลนเดินมาดูลูกชายคนโตของเธอที่ต้องปลีกตัวมาจากโต๊ะอาหารเพราะเมื่อได้กลิ่นก็เป็นอาเจียนจนทานอะไรไม่ได้

"ผมว่าผมไปคนเดียวคล่องตัวกว่าครับ..หืม..มัมดื่มอะไรครับเหม็นมากเลย"

เอริครู้สึกไม่ชอบกลิ่นในแก้วที่คนเป็นแม่ถือมาแม้แต่น้อย

"ก็นมก่อนนอนที่มัมดื่มประจำไม่เห็นจะเหม็นตรงไหนหอมดีออก"

"อุ้บ..."

เอเลนยื่นให้เอริคดูใกล้ๆเธอก็ดื่มแบบนี้ทุกวันไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ลูกเธอดันมาเหม็นได้เมื่อแก้วเข้าใกล้หน้าชายหนุ่มเขาต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอาเจียนทันทีท้องไส้เขาตอนนี้มันไม่มีอะไรจะให้อาเจียนออกมาแล้วมันเป็นวินาทีที่ทรมานสำหรับเขาที่สุด

"ท่าจะไม่ดีแล้วนะคุณ...อาการตาเอสเหมือนตอนผมแพ้ท้องแทนคุณเลยนะ"

ปีเตอร์เดินมาหาเอเลนพรางมองชะเง้อไปที่เอริคส่ายหัวเบาๆให้กับอาการที่ไม่หายไปเสียทียิ่งเห็นอาการแบบนี้เขาก็ยิ่งคิดไม่ตกว่าลูกชายของเขาอาจจะไปทำใครท้องก็เป็นได้

"แพ้ท้องแทน...ตาเอสไม่มีเมียนะคะ"

เอเลนขมวดคิ้ว

"ก็นั่นสิที่น่าแปลก"

ปีเตอร์ส่งสายตาพร้อมพยักหน้าต่อหน้าเอเลนว่าเขาคิดแบบเดียวกับสิ่งที่เธอคิดในตอนนี้

"หรือว่า"

เอเลนเริ่มคิดแล้วว่าลูกชายเธออาจจะไปทำใครท้องก็เป็นได้

"ถามลูกเอาเอง"

ปีเตอร์คงให้คำตอบอะไรไม่ได้เขาให้เอเลนถามลูกชายเอาเองก็น่าจะได้คำตอบที่ดีที่สุด

"ตาเอสไปทำใครท้องรึเปล่าลูก"

"หืม...ผมโสดอยู่นะครับมัม"

หลังจากที่เอริคมานั่งพักที่โซฟาอยู่พักใหญ่จนดีขึ้นแต่ก็ต้องมาตกใจกับคำถามของคนเป็นแม่อีกรอบที่พูดทำนองเดียวกับจอแดนเมื่อกลางวันเลย

"มัมหมายถึงอาจจะพลาดไปทำใครท้องแบบนี้น่ะลูก"

"ไม่มีครับมัมคิดมากไปแล้ว"

เอริคคิดว่าน่าจะไม่ใช่อย่างที่แม่ของเขาคิดเพราะในหัวของเขาตอนนี้มีแต่เรื่องงานนึกไม่ออกว่าเขาจะไปทำใครท้องได้นอกเสียจากคืนนั้นที่เขาหน้ามืดจนลืมป้องกันแต่มันก็ไม่น่าจะใช่

"แน่ใจนะ"

"ครับ..ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ"

ความง่วงและความเพลียมาครอบงำเขาไม่อยากคิดเรื่องอะไรแล้วตอนนี้ก็อยากจะพักผ่อนเต็มทนจึงรีบเดินหนีคนเป็นแม่ขึ้นไปชั้นบนทันที

"นอนแล้วเหรอลูก"

เอเลนยิ่งแปลกใจเธอเห็นลูกชายเธอนอนเร็วแบบนี้มาพักใหญ่แล้วไม่รู้ว่าเพลียอะไรนักหนา

สามวันต่อมา

ภูเก็ต

"เหนื่อยไหม"

"ไม่เลยจะพี่นิดาวทำได้สบายมากเลย"

ตั้งแต่ปาริดามาอยู่กับนิชาเด็กสาวก็เป็นลูกมือช่วยนิชาทุกอย่างนอนดึกตื่นเช้าแค่ไหนก็ไม่เคยเกี่ยงวันนี้ยิ่งเป็นวันหยุดก็มาช่วยขายตลอดปาริดาไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิดรู้สึกเหมือนได้ชีวิตใหม่เลยด้วยซ้ำ

"อีกกี่เดือนถึงจะจบเหรอ"

"อีกสามเดือนก็จบม.6แล้วจะ"

"อืมดีแล้วแล้วมหาลัยล่ะดูไว้หรือยัง"

"ดาวว่าจะไม่เรียนต่อทำงานใช้หนี้พี่นิก่อนดีกว่า"

"ไม่ต้องเลยยังไงก็อย่าทิ้งการเรียน"

นิชาเห็นว่ายังไงปาริดาก็ต้องเรียนเพราะเชื่อว่าอนาคตเด็กสาวยังอีกไกลยังไงเธอก็อยากให้ปาริดามีความรู้ติดตัวที่เยอะกว่านี้

"ดาวไม่ได้ดูไว้หรอกจะ...คิดไว้ตั้งนานแล้วว่าไม่มีเงินเรียนต่อก็เลยไม่หาที่เรียนไว้"

ปาริดาก้มหน้างุดเธอรู้สถานะตัวเองดี

"เอาแบบนี้พี่ออกค่าเรียนให้ก่อนเรียนจบแล้วค่อยเอาเงินมาใช้พี่"

"ได้เหรอจ๊ะ"

"อืม.."

อันที่จริงนิชาไม่ได้หวังจะได้เงินคืนแต่นี้ก็เป็นข้อสัญญาไว้ปาริดาจะได้ไม่ทิ้งการเรียนง่ายๆ

"ขอบคุณพี่นิมากเลยนะจ๊ะ"

เมื่อได้รับโอกาสเช่นนี้จากหน้าเจื่อนก็กลายเป็นยิ้มออก

"ตั้งใจเรียนให้จบเร็วๆล่ะพี่อยากจะเปิดร้านอาหารวันนั้นเราจะได้มาช่วยพี่"

"ดาวจะทุ่มสุดตัวเลยจะ"

"ลูกมือคนใหม่ท่าจะขยันน่าดูเลยนะครับ"

อลันเห็นว่าสองสาวกำลังพูดคุยกันดูท่าสนุกสนานจึงอยากร่วมแจมด้วย

"ค่ะพี่หมอ"

"สี่กล่องนี้ของคุณหมอค่ะ"

"ขอบใจนะ"

อลันรับกล่องอาหารจากปาริดาและยิ้มให้เธอเล็กน้อยเอ็นดูเด็กสาวที่แสนจะขยันไม่งอมืองอเท้าเป็นลูกมือนิชาได้เป็นอย่างดี

"ค่ะ"

"น้องนิ"

"อ้าวพี่มนนิกำลังจะเอาอาหารไปส่งพอดีเลยค่ะ"

นิชาเห็นนฤมลเดินมาที่หน้าร้านหน้าตาตื่นนึกว่าจะมาทวงอาหารจึงรีบบอกว่าเธอกำลังจะเอาไปส่ง

"พี่ไม่ได้มาเรื่องนั้น...น้องนิทำอาหารได้หลายอย่างใช่ไหมคะ"

นฤมลไม่ได้มาเรื่องนั้นที่เธอมาก็เพราะอยากหาคนไปทำอาหารในวันเลี้ยงต้อนรับบอสใหญ่ที่กำลังจะมาตรวจงานที่นี่ต่างหาก