ตอนที่5

"อ้าวพี่หมอนี่ค่ะข้าวกล้องผัดอกไก่กับก๋วยเตี๋ยวหมี่ข้าวกล้องอย่างละสองกล่องค่ะ"

นิชาเห็นหมออลันเดินออกมาจากคลินิคเธอก็รีบยื่นอาหารที่เขาสั่งไว้ทันที

หมออลันหมอหนุ่มวัยสามสิบหกสูงขาวหน้าตี๋เป็นอีกคนที่เป็นลูกค้าประจำเธอเช่นกันเพราะเปิดคลินิคติดกับที่เธออยู่มาก่อนหน้านี้แล้วแถมยังเป็นเจ้าของทาวน์เฮ้าส์ที่เธอเช่าอีกด้วย

"ขอบคุณครับวันนี้ขายของหมดเร็วจังเลยนะครับ"

อลันเห็นแผงกล่องก๋วยเตี๋ยวลุยสวนเหลือน้อยแล้วไม่คิดว่าวันนี้จะหมดไวนี่ยังไม่แปดโมงเช้าเลยด้วยซ้ำ

"วันนี้นิทำของน้อยน่ะค่ะเพราะเมื่อคืนมีออเดอร์อาหารคลีนเยอะ"

วันนี้นิชามีเวลาเตรียมวัตถุดิบลุยสวนน้อยเพราะออเดอร์อาหารคลีนเมื่อคืนค่อนข้างเยอะ

"ขยันแบบนี้นี่เอาเงินไปเก็บไว้ไหนหมดครับเนี่ยพักบ้างนะครับระวังจะป่วยเอานะ"

อลันเอ่ยหยอกนิชาเฉกเช่นทุกวันเพราะเขานั้นแอบมีใจให้หญิงสาวน่าตาน่ารักน่าชังคนนี้ตั้งแต่แรกเห็นไม่อย่างนั้นคงไม่เสนอให้เช่าทาวน์เฮ้าส์ของเขาในราคาถูกๆหรอกแต่สาวเจ้าดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าเขาคิดกับเธอเช่นไร

"ป่วยก็จะกลัวอะไรล่ะคะคลินิคอยู่ติดกันขนาดนี้"

นิชาอมยิ้มอ่อนพรางกวาดตามองไปทางคลินิค

"นั่นสินะ...ถ้าแม่ค้าคนขยันป่วยมาทั้งทีพี่จะเลี้ยงไข้นานๆเลย"

"ได้ด้วยเหรอคะ"

"ล้อเล่นครับงั้นพี่ขอตัวก่อนนะ"

"ค่ะ"

อลันเดินกลับเข้าคลินิคไปด้วยรอยยิ้มทุกวันเพราะเขาจะเจอหน้านิชาทุกเช้ารอยยิ้มของนิชาเปรียบเหมือนกำลังใจในการทำงานของเขาอย่างดีเลยทีเดียว

เย็นของวัน

"ครบหรือยังนะ"

นิชาขับรถมอเตอร์ไซต์มือสองของเธอมาหาซื้อวัตถุดิบในตลาดเมื่อซื้อของได้พอสมควรแล้วจึงมานั่งเชคอยู่ตรงเก้าอี้สาธารณะที่ตลาดว่าของที่เลือกซื้อมานั้นครบหรือไม่เพราะจะได้ไม่ต้องมาอีกรอบ

"ช่วยด้วยค่า.. ช่วยหนูด้วย"

"ว้าย.."

"พี่คะช่วยหนูด้วย"

นิชาใจแทบตกไปอยู่ตาตุ่มเมื่อจู่ๆก็มีเด็กสาวใส่ชุดนักเรีบนม.ปลายวิ่งมาหลบที่หลังเธอแถมยังมีชายฉกรรจ์ที่ดูไม่น่าไว้ใจสองคนวิ่งตามมาด้วย

"พวกนายเป็นใครทำร้ายผู้หญิงทำไม"

นิชาเห็นว่าเด็กสาวน่าจะถูกไล่ทำร้ายเธอจึงออกตัวปกป้องเด็กสาวคนนั้นทันทีเพราะไม่ชอบการทำร้ายคนไม่มีทางสู้เป็นที่สุด

"ก็แม่มันติดเงินหมื่นนึงไม่ยอมจ่ายก็ต้องทวงสิวะ"

ชายร่างสูงชุดดำตรงหน้านิชาตะคอกใส่ทั้งสองสาวจนสะดุ้งเฮือก

"แม่หนูเสียแล้วจะเอาเงินที่ไหนให้พวกพี่ล่ะจ้ะ"

เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือที่เธอถูกตามอยู่แบบนี้ก็เพราะว่าไม่มีเงินใช้หนี้นั่นเอง

"ไม่มีแกก็มากับฉันไปทำงานใช้หนี้ที่คลับ"

"ไม่ไปหนูไม่อยากขายตัว..พี่สาวช่วยหนูด้วย..ฮื่อๆๆๆ.."

ชายสองคนพยายามลากตัวเด็กสาวให้ไปกับพวกเขาให้ได้เพราะหากไม่มีเงินจ่ายก็ต้องทำงานใช้หนี้

"หมื่นนึงใช่ไหม"

นิชาได้ยินดังนั้นก็พลันนึกถึงตัวเองเธอจะไม่ปล่อยให้เด็กคนนี้เป็นเหยื่อของใครเด็ดจาดจึงตัดสินใจพูดสิ่งที่เธอต้องการออกมา

"อะไร"

ชายสองคนหยุดชะงักการกระทำแล้วหันมาหานิชาด้วยสีหน้าสงสัย

"น้องเค้าติดหนี้พวกนายหมื่นนึงใช่ไหม"

"เออ.."

"ถ้าใช้แล้วจะจบไหม"

"จบสิวะที่ตามเนี่ยก็อยากจะได้เงินคืนไง"

"ตามฉันมาเดี๋ยวฉันไปกดเงินให้"

"ข..ขอบคุณพี่สาวมากเลยนะจ๊ะ"

เด็กสาวไหว้นิชาจนแทบจะกราบที่เธอเหมือนนางฟ้ามาโปรดเธอในตอนนี้จริงๆ

"ทีหลังไม่มีคืนก็อย่ามายืมอีกล่ะ"

หลังจากที่นิชากดเงินมาให้คนพวกนั้นแล้วเด็กสาวก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

เงินหมื่นของนิชาตอนนี้ถึงแม้ว่ามันจะดูเยอะสำหรับเธอแต่เมื่อแลกกับชีวิตคนๆนึงที่จะไม่ถูกกระทำทารุณมันก็คุ้มมากๆที่เธอจะเสียมันไปเพราะเงินทองไม่ตายก็หาเอาใหม่ได้

"พวกนั้นทวงหนี้โหดแบบนี้เรายังไปยืมพวกนั้นอีกเหรอ"

"พวกหนูไม่มีทางเลือกหรอกจะพี่สาวตอนแรกที่แม่หนูยืมมาแค่สามพันเองแล้วแกก็ล้มป่วยพึ่งเสียเมื่อเดือนที่แล้วเลยไม่มีเงินส่งพวกมันจนดอกมันขึ้นมาเป็นหมื่นนี่แหละจะ"

"โถ่..คนพวกนี้ก็น่าเลือดจริงๆเลยทำไมต้องมีคนเลวๆอยู่มันทุกที่ไปด้วยนะ"

"เงินที่พี่สาวใช้หนี้มันไปหนูจะรีบหามาคืนให้นะจ๊ะ"

"จะเอาเงินที่ไหนมาคืนพี่เรายังเรียนอยู่ไม่ใช่หรือไงไม่ต้องหรอก"

"แล้วบ้านอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

สองสาวนั่งคุยกันพักใหญ่นิชาเลยจะอาสาไปส่งเด็กสาวที่พึ่งรู้จักที่บ้านเพราะกลัวว่าจะถูกตามมาทำร้ายอีก

"พี่ชื่อนิชาเรียกพี่นิก็ได้เราล่ะชื่ออะไร"

"หนูชื่อปลาดาวจะเรียกหนูว่าดาวเฉยๆก็ได้เหมือนที่แม่เรียก"

"โอเค"

ในระหว่างที่นิชาขับรถมอเตอร์ไซต์โดยมีเด็กสาวช่วยถือของที่เธอซื้อมาทั้งสองก็พูดคุยทำความรู้จักกันก่อนจะถึงบ้านเพราะเมื่อครู่คุยกันเป็นพักแต่ดันไม่ได้เอ่ยถามชื่อกันเสียอย่างนั้น

"ถึงบ้านหนูแล้วจะขอบคุณพี่นิมากเลยนะจ๊ะ"

"บ้านดาวเหรอ...ตอนนี้อยู่กับใคร"

นิชามองไปยังบ้านเล็กๆที่เป็นเหมือนเพิงพักคนงานที่มีอยู่หลังเดียวโดดๆท่ามกลางป่าเปลี่ยวที่อยู่สุดซอยบ้านนี้ดูไม่ปลอดภัยกับการที่มีผู้หญิงอยู่เลยแม้แต่นิดเดียว

"หนูอยู่คนเดียวจะ"

"ตายแล้ว...ไม่อันตรายหรือไง"

ปาริดาส่ายหัว

"ไปอยู่กับพี่ไหม"

"อะไรนะจ๊ะ"

นิชาเห็นทีจะปล่อยให้ปาริดาอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้แล้วเด็กสาวอยู่ตัวคนเดียวในที่เปลี่ยวแบบนี้อันตรายมากเธอจึงตัดสินใจเสียนาทีนี้ว่ายังไงก็จะเอาปาริดาไปอยู่ด้วยเพราะเธอเคยสัมผัสมาแล้วว่าการอยู่ตัวคนเดียวมันว้าเหว่เช่นไรแถมปาริดาก็ยังอยู่แค่ม.ปลายยังไงก็ต้องมีผู้ปกครองและเธอก็จะเป็นผู้ปกครองให้ปาริดาเอง

"ขอบคุณพี่นิมากเลยนะจ๊ะที่ให้คนไม่มีที่พึ่งอย่างดาวมาอยู่ด้วยดาวจะช่วยเหลืองานพี่นิให้ดีทุกอย่างเลยจะ"

"พี่ไม่ได้หวังเอาดาวมาช่วยพี่แต่พี่รู้ว่าคนที่ไม่เหลือใครมันเป็นยังไง"

"แต่ยังไงดาวก็จะช่วยพี่นิอยู่ดีจะ"

"ถ้าอยากจะช่วยก็แล้วแต่เราเลย"

หลังจากที่คุยกันเรียบร้อยแล้วนิชาก็ช่วยปาริดาเก็บของที่มีเพียงน้อยนิดและย้ายมาอยู่ที่ทาวน์เฮ้าส์ของเธอทันที

อังกฤษ

บริษัทxxx

"อุ้บ..แหวะ..ๆๆ"

"คุณเอสไหวหรือเปล่าครับ...โนเอลตามหมอจอแดนมา"

"อืม"

สองสามวันมาแล้วมี่เอริคมีอาการคลื่นไส้อาเจียนทานอะไรไม่ได้เข้าไปก็ออกมาหมดจนวันนี้บรูคต้องให้โนเอลตามหมอจอแดนมาดูอาการเจ้านายตนเสียหน่อยเพราะป่วยจนแทบจะทำงานไม่ได้อยู่แล้ว

"โอย...เป็นบ้าอะไรเนี่ย"

เอริคนอนเป็นผักพาดอยู่ที่โซฟาหรูในห้องทำงานของเขามือหนาเสยผมอย่างหัวเสียรำคาญอาการของตนอย่างมากที่มันเป็นอุปสรรคต่อการทำงานของเขาเหลือเกิน

"คุณเอสพักผ่อนน้อยหรือเปล่าครับ"

บรูคถามคนเป็นนายด้วยท่าทีเป็นห่วง

"ช่วงนี้ฉันเข้านอนเร็วแทบทุกคืน"

เอริคกุมขมับส่ายหัว

"อาหารล่ะครับทานตรงเวลาหรือเปล่า"

"ก็ตรงเวลานะก็เอาเข้าไปมันก็ออกมาหมดพวกนายก็เห็นยังจะมาถามฉันอีก"

เอริคสบถมาอย่างหัวเสียเขากำลังมึนหัวอยู่แต่ถูกลูกน้องคอยแต่ซักถามไม่หยุดหย่อน

"เอ่อ...เย็นนี้มีประชุมให้เลื่อนไปก่อนไหมครับ"

"ไม่ต้องจะได้เสร็จๆไป"

"แน่ใจเหรอครับ"

บรูคไม่แน่ใจเลยว่าเจ้านายตนนั้นจะประชุมได้ในวันนี้ด้วยดูสภาพแล้วแม้แต่จะยืนก็ยังน่าจะไม่ไหว

"อืม"

เอริคต้องทำงานตามแผนที่วางไว้ไม่อย่างนั้นมันก็จะล่าช้าเป็นทอดๆไปจบการประชุมครั้งนี้เขาก็ต้องเดินทางไปตรวจงานตามบริษัทต่างๆของตระกูลที่ลงทุนไว้อีก