ตอนที่4

เช้าวันต่อมา

"ฮึก..ฮือๆๆๆ...ทำไมๆๆ..ฮือๆๆๆ"

นิชานั่งกอดเข่าร้องให้อยู่ในห้องพักน้อยๆของเธอหญิงสาวสะอื้นให้ตัวโยนกับความเจ็บปวดที่ได้รับเมื่อคืนที่ผ่านมาสายตาพร่ามัวเพราะเต็มไปด้วยน้ำตานั่งมองเช็คธนาคารที่กำใส่มือมาอย่างทรมานใจ

นิชาหนีออกมาจากโรงแรมในช่วงรุ่งสางเธอหยิบเชิ้ตของชายหนุ่มสวมออกมาอย่างเร่งรีบเช็คเงินสดที่เขาเขียนไว้ให้เธอชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ว่าจะเอามาดีหรือไม่แต่แล้วก็ต้องหยิบใส่กระเป๋ามาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจหากเธอเสียตัวแล้วก็ต้องได้อะไรกลับคืนมาบ้าง บทเรียนการไว้ใจคนผิดครั้งนี้มันจะทำให้เธอจำไปจนวันตายเลยทีเดียว

โรงแรมหรู

"อืม.."

เอริคตื่นมาด้วยอาการมึนหัวในช่วงสายพลันสายตามองข้างๆตัวก็ไม่เห็นหญิงสาวคนเมื่อคืนเสียแล้วเห็นเพียงแค่ชุดซาตินสีชมพูของเธอที่ขาดหลุดรุ่ยโดยฝีมือของเขากระจัดกระจายอยู่เท่านั้น

แถมบนเตียงนอนสีขาวนุ่มก็ยังมีแต่รอยหยดเลือดเต็มไปหมดชายหนุ่มกุมขมับพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อคืนว่ามันเกิดอะไรขึ้นมาเพราะเขารู้สึกว่าเมื่อคืนนี้เขาไม่มีสติเอาเสียเลยทั้งยังไม่ป้องกันและรุนแรงกับหญิงสาวที่บริสุทธิ์ไปอีกด้วย

เท่ากับว่าสิ่งที่เธอบอกกับเขาว่าเธอถูกหลอกมามันคือเรื่องจริงดีที่เมื่อคืนเขาเขียนเช็คให้เธอก่อนจะหลับไปเป็นเงินหนึ่งล้านบาทหวังว่านี่จะเป็นเงินที่ปลอบขวัญเธอได้ไม่มากก็น้อย

RrrrrrrRrrrrrr

"โทรมากวนฉันตอนนี้มีอะไรบรูค"

เอริครับสายคนสนิทอย่างสงสัยเพราะรู้ว่าที่อังกฤษตอนนี้น่าจะพึ่งจะยังไม่รุ่งสางและเป็นเวลานอนของคนที่โน่นอีกด้วย

"อะไรนะ...ฉันจะรีบบินกลับเดี๋ยวนี้"

เอริคหัวใจแทบตกไปอยู่ตาตุ่มเมื่อได้รับข่าวว่าพ่อกับแม่ของตนประสบอุบัติเหตุเขาใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำแต่งตัวเชคเอาท์และออกจากโรงแรมไปที่สนามบินทันทีแพลนที่จะไปเที่ยวที่ต่างๆเป็นอันยกเลิกไปหมด

2วันต่อมา

อังกฤษ

โรงพยาบาลxxx

"ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะจะเป็นก็เพราะพวกแกมาตีหน้าเศร้ายืนล้อมเตียงอยู่นี่แหละ"

ปีเตอร์มองลูกชายทั้งสี่คนที่นั่งรายล้อมรอบเตียงด้วยสีหน้ากังวลกันทุกคนรวมถึงคนเป็นภรรยาที่นั่งกุมมือเขาอยู่ตลอดก็มีสีหน้าไม่ต่างจากลูกๆเอาเสียเลย

"พวกผมเป็นห่วงแด้ดนี่ครับ"

นิโคลัสลูกคนที่สามของบ้านโพร่งขึ้นแม้รู้ว่าคนเป็นพ่อจะไม่เจ็บอะไรมากหลังจากพ่อแม่ของเขาพากันขับรถชนต้นไม้ในขณะที่ไปคุยงานแต่เขาก็ยังเป็นห่วงคิดอยู่ในใจลึกๆว่ามีคนสนิทที่เป็นบอดี้การ์ดทำไมไม่ให้ขับไปให้ทีกับตัวเขาหรือแม้แต่พี่น้องทั้งสองยังจี้ตลอดเวลาว่าไปไหนให้คนสนิทไปด้วย

"ห่วงฉันก็ดูแลงานที่ฉันมอบหมายให้ดีแค่นี้ฉันก็สบายใจแล้ว"

ปีเตอร์กระดูกขาขวาร้าวเล็กน้อยใส่เฝือกไม่กี่เดือนก็หายส่วนเอเลนภรรยาของเขาก็แทบไม่เป็นอะไรเลยหากลูกๆห่วงเขาจริงก็ขอให้ดูแลงานที่มอบหมายไว้ให้ดีเป็นพอแค่นี้เขาก็หายวันหายคืนแล้ว

"เรื่องงานพวกผมดูแลกันดีอยู่แล้วล่ะครับ"

มาคัสลูกคนที่สองของบ้านกอดอกมองหน้าคนเป็นพ่อทั้งขมวดคิ้วเล็กๆที่ดูพ่อตนจะอวดเก่งเหลือเกินลูกๆเป็นห่วงก็ให้หันไปห่วงงานหน้าตาเฉย

"ต่อไปนี้แด้ดกับมัมพักได้แล้วนะครับผมจะจัดการดูแลทุกอย่างเอง"

เอริคตัดสิยใจเอ่ยปากออกมาจากที่คิดมาดีแล้วต่อไปนี้เขาจะทำตัวให้สมกับเป็นลูกคนโตเขาคิดว่าน่าจะถึงเวลาแล้วที่พ่อกับแม่ของเขาจะได้พักเสียที

"ไหวหรือไง"

ปีเตอร์ยกยิ้มเล็กน้อยทั้งน้องชายทั้งสามของเขาและคนเป็นแม่มองมาที่เอริคอย่างตกใจเป็นสายตาเดียวกัน

"ไหวครับ"

เอริคพยักหน้าเขาไม่อยากได้ยินข่าวแบบนี้อีกไม่ชอบที่สุดเมื่อรู้ว่าพ่อแม่ตัวเองต้องเจ็บ

"ให้เอสทำเถอะครับแด้ดนานๆทีจะรับปากดูแลงานให้"

มาคัสยิ้มกริ่มดีใจที่พี่ชายตนจะหันมารับหน้าที่นี้เสียทีหลังจากที่ดูแลกิจการเล็กๆกับคาสิโนมานานอีกไม่นานก็จะเห็นพี่ชายตนบริหารกิจการทุกอย่างเต็มตัวแล้ว

"ถ้าไหวก็ลองดูฉันก็อยากพักเต็มทนแล้ว"

ปีเตอร์เลิกคิ้วเล็กน้อยพูดแกมอนุญาตเขาเองก็อยากจะดูศักยภาพลูกชายคนโตของเขาเช่นกันว่าจะบริหารงานเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับน้องๆได้หรือไม่

"ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องตะลอนๆจนมัมกับแด้ดเป็นห่วง"

เอเลนเห็นเอริครับปากทำงานให้แบบนี้ก็ดีเธอจะได้ไม่ต้องคอยห่วงกังวลเรื่องการเดินทางของลูกชายคนโตเธออีกต่อไป

3​ เดือนต่อมา

ภูเก็ต

นับจากวันนั้นที่นิชาได้ถูกหลอกให้ขายตัวเธอก็รีบเงยหน้าปาดน้ำตาเก็บตราบาปนี้ไว้ในใจแล้วเดินทางมาเริ่มต้นใหม่ที่ภูเก็ตไม่รู้ว่าอะไรได้ดลใจให้เธอมาที่นี่หลังจากที่เธอขึ้นเงินเรียบร้อยแล้วเธอก็มุ่งตรงมาหาที่พักที่ภูเก็ตเพื่อที่จะหาทำเลขายของตามที่เธอหวังไว้ในใจเธอรู้ว่าเธอสามารถทำได้เพราะตอนนี้เธอมีทุนเป็นนเงินก้อนพอแล้ว

นิชาเช่าทาวน์เฮ้าส์ติดกับคลีนิคอายุรกรรมเธอเปิดขายอาหารคลีนเพื่อสุขภาพเพราะเห็นว่าแถวนี้มีออฟฟิศและคนวัยทำงานค่อนข้างเยอะและแถวนี้ก็ยังไม่ค่อยมีใครขายของแบบเธอด้วย

และนั่นเธอก็คิดถูกหญิงสาวเปิดร้านไม่ถึงเดือนของก็ขายหมดเร็วทุกวันจนไม่พอขายจนเปลี่ยนจากทำวางขายหน้าร้านมาให้ลูกค้าสั่งซื้อมาในเพจออเดอร์ไว้ในช่วงเย็นแทนเธอจะได้รู้จำนวนว่าลูกค้าต้องการอะไรและเธอจะได้จัดทำสิ่งที่ลูกค้าต้องการได้ถึงจะรับออเดอร์อาหารคลีนแต่เธอก็ยังขยันทำลุยสวนวางหน้าร้านทุกๆเช้าเพิ่มอีกด้วยเผื่อมีลูกค้าจรอยากจะทานเธอก็จะได้รายได้กับลูกค้าเพิ่มอีกด้วย

"น้องนิพี่เอาลุยสวนเพิ่มสองกล่องด้วยจะ"

นฤมลสาวโสดวัยสามสิบห้าทำงานอยู่ที่บริษัทอสังหาใกล้ๆแถวนี้เป็นลูกค้าประจำของร้านนิชามาตั้งแต่เปิดวันแรกจนมาถึงวันนี้ก็ร่วมสองเดือยกว่าแล้วออเดอร์ที่เธอสั่งก็ดูเหมือนจะเยอะขึ้นทุกวันจนนิชาสงสัยว่าผู้หญิงตัวเล็กๆจะทานได้เยอะขนาดนี้เชียวหรือ

"ได้ค่ะพี่มนทำไมวันนี้สั่งเยอะจังล่ะคะ"

"ก็เพื่อนพี่มาลองชิมอาหารคลีนฝีมือน้องนิก็ติดใจสั่งกันคนละกล่องสองกล่องพี่หิ้วได้เท่านี้พี่ก็รับมาได้เท่านี้แหละจะ"

ของนฤมลเองมีไม่กี่กล่องแต่ที่สั่งเยอะเพราะเพื่อนฝากสั่งและเธอก็ต้องหิ้วเข้าออฟฟิศทุกเช้า

"เอาแบบนี้ดีกว่าค่ะพี่มนเดี๋ยวครั้งต่อไปนิเอาไปส่งให้เองค่ะจะได้ไม่ต้องหิ้ว"

นิชาเสนอไอเดียออกหากออเดอร์เยอะเธอก็ขอไปส่งเองเพื่อเป็นอีกบริการที่น่าจะทำให้จำนวนออเดอร์เธอเพิ่มขึ้นก็ได้

"ดีเลย...มีคนอยากจะสั่งอาหารของนิเต็มเลยเดี๋ยวพี่จดเมนูส่งมาทางไลน์ให้ละกันนะ"

นฤมลได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกเพราะเธอจะได้ไม่ต้องมาหิ้วแบบนี้ทุกวันอีกแล้ว

"ได้เลยค่ะขอบคุณนะคะพี่มน"

"จ้า..ของอร่อยได้สุขภาพแถมราคาก็ถูกใครก็อยากจะซื้อทั้งนั้นแหละพี่ไปก่อนนะยังไงเดี๋ยวพี่จะรีบส่งเมนูให้นะจ๊ะน้องนิ"

"ขอบคุณอีกครั้งค่ะพี่มน"

"จ้า.."

นิชายิ้มร่าที่เห็นของที่เธอทำขายดีเพิ่มขึ้นทุกวันๆ