ตอนที่35

ครู่ต่อมา

"อืม.."

หลังจากที่เบนจามินขับรถออกมาได้ครู่หนึ่งตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าเบลล่าจะไม่มีสติไปแล้วเพราะเธอเริ่มถอดเสื้อผ้าตัวเองออกทีละชิ้น

"เดี๋ยวๆจะถอดเสื้อผ้าทำไม"

เบนจามินต้องจอดรถและห้ามหญิงสาวเอาไว้ก่อน

"ฉันร้อน...คุณช่วยฉันด้วย"

เบลล่าลุกขึ้นมานั่งคร่อมหันหน้ามาซบกับอกชายหนุ่มในขณะที่เปลือยเปล่าเหลือแต่ชั้นในเพราะเดรสราคาแพงถูกถอดออกไปแล้ว

"นี่มีสติหน่อยสิ..อื้ออ"

เบนจามินพยายามจับมือหญิงสาวเอาไว้และหลบหน้าจากใบหน้าของเธอที่กำลังซอกซอนหอมซ้ายหอมขวาเขาอยู่

พลั้กกกก

"โทษทีละกัน"

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมหยุดทั้งกลัวใจตัวเองว่าจะระงับอารมณ์ไม่ไหวเพราะเขาก็ใช่ว่าจะทนอาการยั่วยวนของหญิงสาวได้จึงใช้มือหนาฟาดไปที่สะบักของหญิงสาวจนเธอสลบไปและเขาจึงถอดเสื้อเชิ้ตเขาคลุมให้เธอและนีบขับรถกลับบ้านทันทีโดยที่หญิงสาวยังนั่งฟุบอยู่บนตักซบอกแกร่งของเขาอยู่

บ้านปาริดา

"จนได้นะดาวถ้าพี่ไปไม่ทันจะเป็นยังไง"

อลันพาปาริดากลับมาถึงบ้านได้พักใหญ่ก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หญิงสาวและคอยดูแลเธออยู่ไม่ห่าง

"อ้าวคุณเบน...ทำไม”

อลันได้รู้ว่าเบนจามินกลับมาแล้วจึงรีบออกมาดูเมื่อเห็นเบลล่าอยู่ในสภาพที่ไม่ค่อยดีนักจึงตกใจอยู่ไม่น้อย

"หมอพอจะมียาแก้ฟกช้ำไหมครับ"

เบนจามินต้องรีบหายาแก้ฟกช้ำมาทาให้หญิงสาวไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาคงปวดหนักเอาการแน่ในบริเวณที่เขาจัดการเธอ

"ใครเป็นอะไรเหรอครับ"

อลันทำหน้าสงสัย

"พอดีเธอถูกมอมยาจนไม่มีสติผมเลยต้องทำให้เธอสลบ"

เบนจามินตอบไปตามตรง

"โอเคครับเดี๋ยวผมจะเอายามาให้"

อลันถึงกับส่ายหัวอย่างสลดใจเขาเข้าใจในสิ่งที่เบนจามินพูดและรีบเดินออกไปหยิบยาในรถของเขาในใจคิดว่าเรื่องนี้เขาคงต้องเอาจริงกับคนทำเรื่องนี้เสียแล้วเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ปาริดาถูกกระทำครั้งนี้เบลล่ายังโดนไปด้วยอีก

ช่วงสายวันต่อมา

"อืม..โอ้ยย"

เบลล่ารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันต่อมาเธอรู้สึกปวดต้นคอจนแทบหันไม่ได้เลยทีเดียว

"ตื่นแล้วเหรอ"

ปาริดารีบพยุงเพื่อนเธอให้นั่งพิงหัวเตียงเมื่อเห็นคนบนเตียงขยับตัวตื่น

"ทำไมปวดต้นคอจังเมื่อคืนฉันไปทำอะไรมาเนี่ย"

เบลล่าถามปาริดาด้วยน้ำเสียงัวเงียจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง

"อยากรู้จริงๆเหรอ"

ปาริดามองหน้าเบลล่าอย่างมีเลศนัย

"อืม.."

เบลล่าพยักหน้าเบาๆทั้งหลี่ตาหลบแสงแดดที่ส่องผ่านม่านเข้ามา

"ห้ะ...ฉันเนี่ยนะจะข่มขืนนายนั่น"

หลังจากที่เบลล่าได้ฟังเรื่องราวจากปากปาริดาก็ถึงกับอึ้งหน้าชาแดงซ่านด้วยความอายประเด็นที่เธอถูกมอมยาไม่เท่าไรแต่ตอนที่เธอไม่มีสตินี่สิหนักเลย

"ใช่คุณเบนก็เลยจัดการแกแบบนี้"

ปาริดายิ้มอ่อน

"ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ"

เบลล่ากุมหัวตัวเองเบาๆ

"ฉันก็เกือบไปเหมือนกัน"

ปาริดาพูดเสียงอ่อนทั้งก้มหน้าลงเล็กน้อยเป็นเธอที่ไว้ใจชิชาเองจนทำให้เพื่อนเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

"แกไปข่มขืนใครเหรอ"

เบลล่าถามปาริดาหน้าตาตื่น

"จะบ้าเหรอฉันโดนยานอนหลับนายนนนั่นจะพาฉันเข้าห้องดีที่พี่หมอช่วยทัน"

ปาริดาส่ายหัวทั้งรีบอธิบาย

"นี่ไงฉันบอกแกแล้วว่าคนอย่างพี่ชิชาไว้ใจไม่ได้"

เบลล่าบุ้ยปากอย่างไม่สบอารมณ์

"ช่างมันเถอะไหนๆเรื่องมันก็ผ่านมาแล้วตอนนี้พี่หมอก็ไปแจ้งความไว้แล้วด้วย"

ตอนนี้เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องที่น่ากลัวอีกแล้วเรื่องหลังจากนี้ก็ปล่อยให้ตำรวจจัดการ

"ฉันจะไม่ยอมความเลยคอยดู"

เบลล่าพูดด้วยอารมณ์โมโห

ช่วงบ่ายของวัน

ตั้งแต่สายจนบ่ายเบลล่าเอาแต่นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นจนเริ่มประติดประต่อได้ว่าเมื่อคืนนั้นทำอะไรลงไป

"โอ๊ย..ฉันทำแบบนั้นลงไปได้ยังไงกันนะ"

เบลล่านั่งกอดหทอนข้างอยู่ปลายเตียงทั้งทำหน้าห่อเหี่ยวไม่กล้ามองหน้าเบนจามินแล้ว

"ก็ทำลงไปแล้ว"

เบนจามินยืนกอดอกมองหญิงสาวที่หน้าประตูห้องของเธอ

"คุณ..ออกไปเลยนะ"

เบลล่าเอ่ยไล่ชายหนุ่มเสียงแข็งและก้มหน้าฟุบกับหมอนข้างในอ้อมกอดตอนนี้เธอไม่พร้อมที่จะมองหน้าเขา

"นี่ไม่คิดจะขอบคุณกันสักคำเลยหรือไง"

เบนจามินเอ่ยเสียงเรียบเฉยทั้งเดินมายืนต่อหน้าหญิงสาวที่เอาแต่ก้มหน้าอยู่

"เดี๋ยวค่อยขอบคุณ...แต่ตอนนี้ฉันอายคุณออกไปก่อน"

เบลล่ายกมือโบกให้ชายหนุ่มออกไปในขณะที่ยังก้มหน้าอยู่

"อายอะไร"

เบนจามินก้มลงมามองหน้าหญิงสาวที่เอ่ยไล่เขาเมื่อครู่

"ยังต้องให้พูดอีก"

เบลล่าไม่คิดว่าเขาจะเข้าใจอะไรยากแบบนี้

"ฉันไม่ถือหรอกนะเรื่องที่เธอจูบฉันแล้วพยายามจะทำอะไรฉันเมื่อคืน"

เบนจามินลุกขึ้นยืนกอดอกมองหญิงสาวและอมยิ้มมุมปากเล็กน้อยทั้งเอ่ยวาจากวนประสาทหญิงสาวเพื่อต้องการที่จะแกล้งเธอ

"หยุดพูดเลยนะ.. ว้ายย"

เบลล่าหงุดหงิดที่เขายังไม่ออกไปจากห้องเธอเสียทีจึงลุกยืนชี้หน้าเขาบนเตียงแต่ก็เหยียบพลาดเธอจึงร้องตกใจ

"นี่เดี๋ยวก็ล่วงลงไปหรอก"

เบนจามินกอดร่างบางเอาไว้ทันก่อนที่เธอจะล่วงลงไปทำให้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงคืบเบลล่ารีบหลบสายตาชายหนุ่มทันทีเพราะยิ่งมองเขาภาพเมื่อคืนที่เธอทำอะไรบ้างก็ลอยขึ้นมา

"เบล...ทำไมไม่ลงไปทานข้าว...เอ่อ"

ในขณะที่ทั้งสองยังกอดกันอยู่นั้นปาริดาก็เดินขึ้นมาตามเบลล่าเพราะเห็นว่ายังไม่ลงไปทานข้าวกลางวันเสียทีแต่ก็เกิดมาผิดจังหวะเสียหน่อย

"ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้"

เบลล่ารีบผลักเบนจามินออกและวิ่งลงไปที่ชั้นล่างอย่างรวดเร็ว

เบนจามินแอบยืนอมยิ้มให้กับเรื่องเมื่อครู่เล็กน้อยเขารู้สึกว่าการอยู่ที่นี่มันไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิดเสียแล้ว

ครู่ต่อมา

โต๊ะอาหาร

"นี่ยิ้มอะไร"

เบลล่าหลี่สายตาถามปาริดาเพราะเห็นปาริดาอมยิ้มไม่หุบเสียที

"ฉันว่าแกกับคุณเบนก็เหมาะกันดีนะ"

ปาริดาเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อน

"นี่ฉันไม่ได้ชอบอีตานั่นซะหน่อยอย่ามาพูดแบบนี้นะ"

เบลล่าหน้างอส่งเสียงกระซิบกระซาบให้ปาริดาได้รู้ว่าเธอไม่มีทางชอบเบนจามินเด็ดขาด

"คุณเบนหล่อกว่าดาราดังๆหลายคนอีกนะแกไม่สนบ้างหรือไง"

ปาริดากระซิบกลับ

"ไม่สน...ชมตานั่นหล่อนักแกก็ชอบเองเลยสิ"

เบลล่าเอ่ยเสียงเรียบทั้งลอยหน้าลอยตาไม่รู้ไม่ชี้

"ไม่หรอกฉันมีคนที่ช..เอ่อ..เปล่าๆ"

ปาริดาพูดไปยิ้มไปแต่ก็ต้องหน้าเสียเพราะเกือบเผลอความในใจออกมา

"ฮั่นแน่...มีคนที่ชอบอยู่แล้วใช่ม้า"

เบลล่าถึงกับวางช้อนวางส้อมมองเพื่อนเธออย่างสงสัย

"เปล่าหรอก...นี่ข้าวทานเข้าไปเลยไม่ต้องพูดมาก"

ปาริดาหน้าเจื่อนแสร้งไล่ให้เบลล่าทานข้าวกลบเกลื่อน

"ถ้าเดาไม่ผิดพี่หมอใช่ไหม"

เบลล่าทำน้ำเสียงกระซิบทั้งทำสีหน้าเจ้าเล่ห์

"นี่แก..หยุดเดามั่วเดี๋ยวนี้เลย"

ปาริดาเบิกตาโพรงไม่คิดว่าเพื่อนเธอจะเดาถูกแต่ก็ไม่ยอมเผยความในใจออกมาง่ายๆ

"ถึงเราจะรู้จักกันตอนเข้ามหาลัยแต่อย่าคิดนะว่าฉันดูแกไม่ออก"

เบลล่ายังคงไม่ยอมแพ้เธอคิดว่าเธอมองมานานยังไงเธอก็มองไม่ผิดแล้วยิ่งเพื่อนเธอทำดุกลบเกลื่อนแบบนี้อีกล่ะก็เธอมั่นใจได้ร้อยเปอร์เซ็นเลยว่าสิ่งที่เธอคิดมันใช่

"ทานข้าวไปเดี๋ยวนี้เลย"

ปาริดาหน้ามุ่ยเล็กน้อย

"รู้แล้วน่าไม่ต้องทำดุกลบเกลื่อนหรอก"

เบลล่ายิ้มหน้าบานที่วันนี้เธอได้ล้วงความลับของเพื่อนเธอได้แล้ว

วันต่อมา

บ้านหมออลัน

18.00​ น.

"นี่อิงฟ้าเป็นเพื่อนผมที่เรียนมาด้วยกันที่ผมเคยเล่าให้คุณแม่ฟังบ่อยๆไงครับ"

วันนี้อลันถือโอกาสพาอิงฟ้ามาทานข้าวที่บ้านเพราะอยากจะแนะนำเพื่อนสมัยเรียนให้คนเป็นแม่ได้รู้จักเสียที

"สวัสดีค่ะ"

อิงฟ้ายกมือไหว้เอมอรและยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร

"อ๋อ...สวัสดีจะได้เจอกันสักทีนะ...เชิญๆหนูภัครออยู่ด้านในแล้ว"

เอมอรรับไหว้หญิงสาวและเชิญทั้งคู่เข้าด้านในเพราะตอนนี้ภัคคินีรออยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว

"เธอ.."

ภัคคินีเห็นอิงฟ้าเดินเข้ามาก็ตกใจเล็กน้อย

"สวัสดีค่ะคุณภัค"

อิงฟ้าทักทายภัคคินีด้วยรอยยิ้มในขณะที่สายตาของเธอและภัคคินีกำลังเชือดเฉือนกันสุดฤทธิ์เพราะไม่ค่อยชอบหน้ากันเท่าไร

"หนูสองคนรู้จักกันเหรอ"

เอมอรเห็นว่าทั้งสองทักทายกันโดยที่ไม่ต้องแนะนำตัวจึงแปลกใจ

"ภัคเคยไปหาหมอฟ้าที่โรงพยาบาลน่ะค่ะ"

ภัคคินีบอกได้เพียงเท่านี้เพราะเธอไม่อยากจะพูดว่าอิงฟ้าเป็นเมียน้อยพ่อของเธอเพราะกลัวจะเสียชื่อวงศ์ตระกูล

"อ๋อ...อย่างนั้นเหรอดีแล้วล่ะ"

เอมอรยิ้มอ่อน อิงฟ้ามองภัคคินีตาแข็งและอมยิ้มมุมปากเล็กน้อยเธอคิดเอาไว้แล้วว่าอย่างไรภัคคินีก็ไม่หลุดปากเรื่องเธอแน่เธอจึงกล้ามาที่นี่