ตอนที่31

ทางด้านอลัน

"เบลรออยู่ตรงนี้ห้ามออกจากรถเด็ดขาด"

"ค่ะ..จะเข้าไปคนเดียวจริงๆเหรอคะ"

"อืมพี่จะมัวรอไม่ได้"

อลันขับรถมาถึงโกดังร้างก็รีบสั่งให้เบลล่าอยู่แต่ในรถเพราะเขาจะเป็นคนเข้าไปเองไม่รู้ว่าคนร้ายจะเยอะแค่ไหนแต่ยังไงเขาก็จะช่วยปาริดาออกมาให้ได้

ครู่ต่อมา

"..หา..ดาว...ทำไมเป็นแบบนี้"

เบลล่าถึงกับเอามืออุดปากกลบเสียงกรี้ดเพราะเธอเห็นสภาพปาริดาตอนอลันอุ้มวิ่งออกมาดูเพื่อนเธอหน้าเขียวช้ำปูดบวมจนน่ากลัวไม่รู้ว่าคนพวกนั้นทำอะไรเพื่อนเธอบ้างแต่ก็รู้สึกสงสารจับใจ

ชั่วโมงต่อมา

คลินิค

อลันพาปาริดามาที่คลินิคของเขาและให้ตรวจเอ็กซเรย์อาการของปาริดาอย่างละเอียดดีที่อวัยวะภายในไม่เป็นอะไรมีเพียงใบหน้าที่บอบช้ำจนบวมเท่านั้น

"ดีนะที่มันไม่ทำร้ายแกถึงตาย"

เบลล่านั่งหน้ามุ่ยข้างเตียงที่ปาริดานอนพัก

"มันแค่อยากสั่งสอนฉันเท่านั้น"

ปาริดาพูดเสียงอ่อน

"สั่งสอนเรื่องอะไร"

เบลล่าขมวดคิ้วสงสัยกับคำพูดของเพื่อน

"มันขู่ให้เลิกยุ่งกับพี่หมอ"

"ฉันว่าแล้ว"

เบลล่าเดาไว้ว่าฝีมือนี้เป็นชุติมาแน่นอน

"นี่ดาวเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่สินะ...พี่จะไปคุยกับชุให้รู้เรื่อง"

อลันรู้ว่าชุติมาเป็นคนร้ายกาจแต่ก็ไม่คิดว่าจะกล้าจับตัวคนไปทำร้ายแบบนี้เขาขะต้องยื่นคำขาดกับแม่เขาเสียแล้วว่ายังไงเขาก็จะต้องถอนหมั้นให้ได้และคนผิดจะได้รับการลงโทษ

"อย่าค่ะพี่หมอเดี๋ยวจะไปกันใหญ่"

เบลล่าห้ามหมอหนุ่มเอาไว้

"ทำไม"

"คนอย่างพี่ชุไม่มีวันยอมรับง่ายๆแน่ยิ่งถูกพี่หมอต่อว่าก็ยิ่งโกรธดาวไปกันใหญ่"

เบลล่าเห็นว่าให้ตำรวจจัดการไปก่อนดีแล้วเพราะโจรพวกนั้นก็ไม่ได้พูดว่าชุติมาเป็นคนสั่งหากไปกล่าวหาชุติมาตอนที่ยังไม่มีหลักฐานเธอกลัวว่าชุติมาจะเล่นแรงกว่านี้

"งั้นต่อไปนี้พี่จะอยู่กับดาวตลอด"

อลันเห็นว่าหากทำอะไรไม่ได้และปาริดายังไม่ปลอดภัยเพราะเขาเป็นต้นเหตุดังนั้นต่อไปนี้เขาจะดูแลปาริดาทั้งที่บ้านของเธอและไปรับไปส่งที่มหาลัยตลอดเองไม่ปล่อยปะละเลยอีกแล้ว

"หา/อะไรนะคะ"

ทั้งเบลล่าและปาริดาต่างก็ตกใจกับคำพูดของอลัน

วันต่อมา

"พี่หมอโทรบอกพี่นิเหรอคะ"

ปาริดารับโทรศัพท์นิชาด้วยสีหน้าเป็นกังวลอันที่จริงเธอไม่อยากให้นิชารับรู้เรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจแบบนี้เลย

(ก็ใช่น่ะสิพี่ปล่อยดาวไว้คนเดียวไม่ได้แล้วพี่จะให้คนไปดูแลดาวตอนนี้เลย)

"ไม่ต้องก็ได้ค่ะพี่นิ"

(ถ้าไม่อยากให้พี่เป็นห่วงก็เชื่อพี่)

"ก็ได้ค่ะ"

ปาริดาวางสายด้วยสีหน้าเป็นกังวลเป็นอีกครั้งจนได้ที่เธอหาเรื่องให้นิชาต้องเดือดร้อนใจ

บ้านอลัน

"จะไปไหนตาลัน"

เอมอรยืนมองลูกชายเธอกำลังเก็บกระเป๋าลงมาจากบันไดอย่างร้อนใจ

"ถ้าคุณแม่ไม่ยอมให้ผมถอนหมั้นกับชุผมก็จะไม่กลับมาที่นี่อีกเลย"

อลันยื่นคำขาดเขาต้องแข็งข้อกับแม่ของเขาบ้างเพราะเขาอ่อนมาตลอดจนแม่เขาไม่เห็นเขาโตที่จะตัดสินใจอะไรเองได้สักที

"นี่นังเด็กนั่นมันทำให้ลูกเสียคนแบบนี้เลยหรือไง"

เอมอรกัดฟันกรอดคิดว่าที่ลูกเธอเป็นแบบนี้เพราะหลงปาริดาถึงขั้นเก็บกระเป๋าไปอยู่ด้วยกัน

"ไม่เกี่ยวกับดาวครับคุณแม่แต่ผมคงทนแต่งงานกับคนนิสัยเสียที่ทำร้ายคนอื่นตามอำเภอใจแบบนี้ไม่ได้"

อลันพูดจบก็เดินออกๆปโดยๆม่สนใจที่จะหันกลับมามองแม่ของเขาแม้แต่หางตา

"ตาลัน..ตาลัน"

เอมอรนั่งฟุบลงกับโซฟาครั้งนี้ดูท่าเธอจะต้องอ่อนให้ลูกชายเธอบ้างเสียแล้วเพราะรู้สึกใจหายพอสมควรที่รู้ว่าลูกจะต้องห่างอกไป

บ้านปาริดา

"พี่หมอจะมานอนเฝ้าดาวจริงๆเหรอคะ"

ปาริดาไม่อยากจะเชื่อว่าอลันจะมานอนเฝ้าเธอจริงๆ

"ก็ใช่น่ะสิพี่ยืนยันกับคุณแม่ไปแล้วถ้าไม่ยกเลิกการหมั้นพี่จะไม่ยอมกลับบ้านอีกเลย"

อลันตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

"ดูท่ามันจะไปกันใหญ่แล้วนะคะเนี่ย"

ปาริดาเม้มปากถอนหายใจเธอดูท่าว่าเรื่องนี้มันคงลากยาวแน่นอนกว่าจะเคลียปัญหาได้

สองวันต่อมา

11.00 น.

ก๊อกๆๆ

"ค..คุณเป็นใครคะ?"

ปาริดาผงะเล็กน้อยเมื่อเปิดประตูมาเจอผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาเคาะประตูห้องนอนเธอคนตรงหน้ารูปร่างสูงจนแทบจะถึงขอบประตูเดาไม่ผิดน่าจะเกิน​ 180 เซนเป็นฝรั่งตาน้ำข้าวหล่อเหลาอย่างกะนายแบบเธอไม่รู้ว่าเขามาผิดบ้านหรือเปล่าและอีกอย่างคือเขาเข้ามายังไง

"ผมเบน​ เบนจามินน้องบรูคที่พี่สาวคุณส่งผมมา"

ชายหนุ่มบอกกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงทุ้มราบเรียบเป็นภาษาไทย

"อ๋อ..ยินดีที่ได้รู้จักนะคะดาวเตรียมห้องไว้ให้คุณแล้วค่ะ"

เมื่อได้ยินชื่อของเขาเธอจึงโล่งอกเพราะเขาคือคนที่นิชาส่งมาให้ดูแลเธอนั่นเองและรีบเดินออกมาจากห้องเดินนำหน้าชายหนุ่มร่างสูงไปที่ห้องของเขาที่ถัดจากห้องเธอไปหนึ่งห้อง

ครู่ต่อมา

"อืม...ต่อไปนี้ผมจะเป็นคนไปรับไปส่งคุณเอง"

เบนจามินมองไปรอบๆห้องก็พยักหน้าพอใจที่นี่บรรยากาศสงบใช้ได้และบอกกับปาริดาว่าเขาจะเป็นคนดูแลเธอทุกอย่าง

"เอ่อ"

ปาริดาเห็นว่าอลันก็ทำหน้าที่นี้แล้วแม้ตอนนี้อลันจะกลับบ้านไปเพราะคนเป็นแม่ยอมให้ถอนหมั้นแต่เขาก็ยังทำหน้าที่ดูแลเธออยู่

"มันเป็นคำสั่งของพี่คุณ"

เบนจามินดูท่าหญิงสาวจะลำบากใจจึงต้องเอ่ยคำสั่งของนิชาออกมา

"ค่ะ.."

เมื่อเป็นเช่นนั้นปาริดาจึงต้องรับคำแต่โดยดี

เบนจามินเป็นน้องชายของบรูคอายุ28ปีสูงหล่อน่าตาดีตาน้ำข้าวผมสีเทาจมูกโด่งเป็นสันคิ้วเข้มหนวดเคราปล่อยพองามเป็นคนเงียบๆอาจจะดูปากร้ายบ้างเพราะชอบพูดตรงๆผิดกับคนเป็นพี่ที่นิสัยนุ่มนวลสุขุมเขาเป็นมือปืนมือดีที่สุดในสังกัดของตระกูลคาเตอร์ไม่ค่อยออกสังคมชอบเก็บตัวที่ต้องมาที่นี่เพราะพี่ชายเป็นคนขอร้องแต่ในเมื่อเลือกที่จะมาแล้วก็ทำหน้าที่เต็มที่

เย็นของวัน

"ใครเหรอดาว"

อลันเดินเข้ามาในบ้านปาริดาเห็นชายหนุ่มต่างชาตินั่งอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่นกับปาริดาด้วยจึงต้องถามด้วยความสงสัย

"นี่คุณเบนพี่นิให้มาดูแลดาวค่ะ"

ปาริดาแนะนำเบนจามินให้อลันรูิจัก

"ครับ...ยินดีที่ได้รู้จักครับหมออลัน"

"เอ่อ..ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ"

สองหนุ่มจับมือทักทายกันอย่างเป็นมิตรอลันไม่คิดว่านิชาจะส่งคนมาเร็วเพียงนี้แต่ก็ทำให้เขาสบายใจได้อีกเปราะว่าตอนที่เขายุ่งกับงานจะมีคนดูแลปาริดา

23.00​ น.

RrrrrrRrrrrr

(ฮึก..ฮือๆๆๆ..)

"เป็นอะไรเบล..ใจเย็นๆ"

ปาริดาตื่นมาช่วงกลางดึกเพราะมีสายเข้าจากเบลล่า

(ฉันกำลังจะไปหาแกขออยู่ด้วยหน่อยได้ไหม)​

"แกใจเย็นๆ...โอเค...เดี๋ยวฉันให้คุณเบนไปรับแกจะรอตรงไหน"

หญิงสาวถึงกับหายง่วงเมื่อรู้ว่าเพื่อนเธอกำลังจะมาหาจึงต้องบอกให้เพื่อนเธอรอก่อนเดี๋ยวเธอจะให้เบนจามินไปรับ

(ปั๊มใกล้ๆบ้านฉันก็ได้)​

"โอเครออยู่ตรงนั้นนะ"

ปาริดาไม่รู้ว่าช่วงที่เธอเจ็บอยู่ไม่ได้ไปเรียนมันเกิดอะไรขึ้นกับเบลล่าถึงได้ร้องห่มร้องให้โทรมาหาเธอกลางดึกแบบนี้

ปั๊มน้ำมันxxx

"คนไหนกันนะไม่มีรูปด้วยสิ"

เบลล่านั่งรอคนที่จะมารับเธอที่หน้าร้านสะดวกซื้อพักใหญ่มองซ้ายมองขวาตอนนี้ไม่ยักจะมีคนขับรถเข้ามาทั้งยังนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้ขอรูปจากปาริดามาด้วย

"พี่ใช่คนที่ดาวให้มารับหรือเปล่าคะ"

ไม่นานก็มีรถเก๋งสีดำเข้ามาจอดอยู่ไม่ไกลเธอและมีชายสองคนเดินลงมาเบลล่าจึงตัดสินใจเดินเข้าไปถามชายสองคนนั้น

"อ..อ๋อ..ครับตามพี่มาเลยครับ"

ชายสองคนมองตากันเล็กน้อยและพยักหน้าให้หญิงสาวเดินตามพวกเขากลับไปที่รถ

"คุณเบนเป็นน้องคุณบรูคก็ต้องเป็นต่างชาติน่ะสิแต่นี่ไม่ใช่นี่นา..โอ้ยยัยเบล"

เบลล่าเดินตามสองคนนั้นเกือบจะถึงรถแล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าสองคนนี้น่าจะไม่ใช่คนที่มารับเธอเพราะถ้าหากเบนจามินเป็นน้องชายของบรูคอย่างที่ปาริดาบอกคนที่มารับเธอก็ต้องเป็นต่างชาติไม่ใช่คนไทยด้วยกันเมื่อคิดได้ดังนั้นจึงหยุดชะงักและหันหลังกลับทันที

"จะไปไหนครับน้อง"

ชายสองคนเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเดินหนีจึงรีบคว้าตัวเธอเอาไว้

"จ..จะไปเข้าห้องน้ำค่ะ"

เบลล่าแสร้งว่าจะไปเข้าห้องน้ำเพราะตอนนี้เธอต้องการจะหนีจากสองคนนี้แบบเนียนๆ

"ไปกับพี่ดีกว่าเดี๋ยวพี่พาไป"

"ไม่นะปล่อยฉันนะ...ปล่อยยย"

เบลล่าเห็นจะใช้ไม้อ่อนไม่อยู่จึงรีบตะโกนโหวกเหวกโวยวายและสะบัดตัวหนี

พลั้ก

"เฮ้ยย.. อะไรวะ"

จู่ๆก็มีชายร่างสูงกระโดดถีบชายสองคนนั้นจนล่วงลงไปกองกับพื้น

"ไอ้ฝรั่งนี่วอนซะแล้ว"

พลั้ก.. ตุ้บ.. ตั้บ

ชายสองคนยังไม่ทันได้ลุกมาดีก็ถูกเบนจามินอัดเสียน่วมในเวลาไม่กี่วินาทีทำเอาเบลล่ายืนอ้าปากค้างตะลึงในความสามารถของคนที่เข้ามาช่วยเธอ

"เอ่อ.."

หลังจากที่ชายสองคนนั้นหนีไปแล้วเบลล่าจึงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคนร่างสูงอย่างสงสัยเธอคิดในใจว่าจะถามเขาดีหรือไม่ว่าเขาคือใคร

"ไปทำอีท่าไหนถึงถูกฉุดไปได้"

เบนจามินมองร่างบางด้วยสายตาเย็นชาทั้งน้ำเสียงที่ถามเธอเป็นภาษาไทยยังแข็งๆห้วนๆ

"เอ่อ..คุณคือ"

เบลล่าถอยห่างจากชายหนุ่มสองสามก้าวอย่างไม่แน่ใจ

"ฉันเบน"

เบนจามินเท้าเอวมองหน้าหญิงสาว

"ก็คิดว่าดาวส่งมารับ"

เมื่อรู้ดังนั้นเบลล่าจึงโล่งอกทั้งยืนเกาหัวแกรกๆเพราะเธอคิดผิดว่าคนพวกนั้นจะมารับเธอ

"ไอ้พวกนั้นมันดูเป็นคนต่างชาตินักเหรอ"

เบนจามินอดประชดไม่ได้ที่ดูหญิงสาวจะไม่รอบคอบเอาเสียเลย