ตอนที่16

"บังเอิญงั้นสิ..."

เอริคเดินตามหญิงสาวเข้ามาในลิฟท์ทั้งยังกระแนะกระแหนเธอไม่เลิก

นิชายืนเฉยเธอคิดเอาไว้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้อง​ถูกชายหนุ่มหาเรื่องเธอจึงเลือกที่จะไม่โต้ตอบเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเหนื่อยเดี๋ยวก็คงจะหยุดเอง

"บังเอิญว่าเธอไปที่บ้านแล้วบ้านที่เธอเช่าก็อยู่ติดกับคลินิคหมออลัน"

จนแล้วจนเล่าขนาดเดินเข้าห้องกันมาแล้วเอริคก็ยังไม่หยุดพล่ามเพราะเขายิ่งเห็นนิชาเฉยใส่เขาเท่าไรความโมโหมันก็เพิ่มทวีคูณมากขึ้นเท่านั้น

"ถ้าเราเจอหน้ากันทีไรเป็นต้องให้ได้บาดหมางใจกันทุกครั้งไปฉันว่าเราน่าจะแยกๆกันดีกว่านะคะ"

นิชาหันมาตอบกลับเอริคด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและสี​หน้าที่อ่อนใจ

"ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปจากฉันง่ายๆ"

เอริคจ้องหน้านิชาเขม็ง

หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินตรงหมายจะเปิดประตูหนีไปในห้องตัวเอง

"มานี่"

"เจ็บนะ"

มีหรือเอริคจะรอช้าเขาลากร่างบางไปในห้องของเขาเพื่อที่จะคุยกันให้รู้เรื่อง

"ต่อไปนี้เธอห้ามออกไปไหนถ้าฉันไม่อนุญาต"

เอริคชี้หน้านิชาอย่างเอาเรื่อง

"คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตฉันฉันจะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของฉัน"

นิชายังคงเอ่ยเสียงเรียบเช่นเดิมนั่นหมายถึงเธอจะไม่โวยวายแต่ก็ต่อต้านคำสั่งของเขาอยู่ดี

เพล้ง ตุ้บ​ ตั้บ

"เป็นบ้าอะไรของคุณ"

จู่ๆหญิงสาว​ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะของตกแต่งในห้องไม่ว่าจะเป็นโคมไฟหรือแจกันราคาแพงถูกเอริคกวาดลงพื้นจนหมดด้วยท่าทีที่ดุร้าย

"ฉันไม่ชอบคนขัดใจบอกเธอกี่ครั้งแล้ว"

เอริคตวาดเสียงฝาดตอนนี้เขาหน้าแดงกำมือแน่นหายใจแรงด้วยความโกรธที่หญิงสาวไม่ได้ดั่งใจของเขาเอาเสียเลย

"นิสัยเสียแบบนี้ยังอยากจะเป็นพ่อคน"

นิชาเอ่ยเสียงสั่นน้ำตาหยดเล็กของเธอคลอเอ่อล้นขอบตาเพราะกลัวคนตรงหน้าอย่างมากแต่เธอจะไม่ยอมคนเอาแต่ใจอย่างเขาแน่นอน

"ทำไม...ฉันทำไมจะเป็นพ่อคนไม่ได้"

เอริคโกรธคำพูดของนิชาอย่างมากเขาหยิบเศษแจกันที่แตกกำไว้ในมือแล้วบีบมันจนบาดมือและมีเลือดหยดลงพื้นไหลเป็นทาง

"นี่คุณบ้าไปแล้วหรือไงห้ะ...แบมือออกเดี๋ยวนี้นะ"

นิชาไม่คิดว่าเอริคจะบ้าได้ขนาดนี้เธอรีบเดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่กำลังโกรธจนตัวสั่นและรีบแกะมือที่กำเศษแจกันแน่นให้แบมือออก

"ห่วงฉันด้วยหรือไง"

เอริคเริ่มอารมณ์เย็นลงเมื่อเห็นนิชาใจอ่อนให้กับเขาจนได้ความร้อนระอุในใจตอนนี้จึงค่อยๆทุเลาลง

"แบมือออกก่อน"

นิชาค่อยๆแกะมือของเอริคออกหยิบเศษแจกันนั้นทิ้งและรีบหาผ้ามาพันมือของเขาเอาไว้ก่อนที่เลือดจะไหลลงมาเยอะกว่านี้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

นิชาทำแผลให้เอริคด้วยตัวเองดีที่แผลไม่ลึกมากแต่แค่บาดแผลเป็นทางยาวเท่านั้น

"ทำไมต้องทำร้ายตัวเองเป็นโรคจิตหรือไง"

หญิงสาวส่งสายตามองค้อนให้ชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งจ้องเธอไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องทำร้ายตัวเองเธอไม่ชอบเห็นภาพแบบนี้เลยสักนิด

"ฉันแค่ระบายอารมณ์"

เอริคเอ่ยเสียงอ่อนทั้งหันหน้าหนีหญิงสาว

"ปกติคุณระบายอารมณ์แบบนี้เหรอ"

"ไม่...ฉันระบายใส่คนที่ทำให้ฉันโมโห"

"เมื่อกี้คุณโมโหฉันแต่ทำร้ายตัวเองเนี่ยเหรอ"

"ฉันไม่อยากทำร้ายเธอกับลูก"

เอริคหันมาจ้องตาหญิงสาวบอกให้เธอได้รู้ว่าเขาคิดแบบนั้นจริงๆหากเป็นคนอื่นที่เขาโมโหไม่ใช่เขาแน่ที่จะเลือดตกยางออก

"ฉันว่าจิตคุณไม่ปกติมากกว่า"

"ว่าฉันเหรอ"

"เปล่า...ช่างมันเถอะ"

"ฉันชอบตอนที่เธอห่วงฉัน"

"คะ.."

นิชาเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจในคำพูดของอีกฝ่าย

"ฉันบอกว่าฉัน​ชอบตอนที่เธอห่วงฉันหูไม่ดีหรือไง"

เมื่อคนตัวโตเริ่มจะมีคำพูดหาเรื่องชวนทะเลาะอีกสาวเจ้าจึงรีบผุดลุกเพื่อที่จะไปเก็บกวาดของที่แตกอยู่ตามพื้น

"จะไปไหน"

เอริคเอ่ยถามตามหลังคนตัวเล็ก

"จะเก็บกวาดของที่แตกพวกนี้"

"เดี๋ยวฉันช่วย"

เอริครีบลุกจากเตียงถือถังขยะใบเล็กมาตรงกองแจกันที่แตก นิชาเดินออกไปหยิบไม้กวาดกับที่ตักขยะภาพตรงหน้าที่เห็นในห้องก็คือเอริคกำลังเก็บเศษแจกันลงถังขยะเธอเองต้องยืนมองอย่างระอาว่าถ้าหากความอารมณ์ร้อนและโมโหร้ายของเขามันควบคุมได้คงไม่ต้องมาเจ็บตัวและข้าวของเสียหายแบบนี้แน่นอน

"ฉันหิว"

เอริคบ่นเสียงอู้อี้ตั้งแต่ไปดูงานเขาก็ทานได้แต่ผลไม้นิดๆหน่อยๆเท่านั้น

"อยากทานอะไรคะ"

"อะไรก็ได้"

"รอเดี๋ยวค่ะเดี๋ยวฉันทำให้"

"อืม.."

นิชาลงมือทำอาหารให้ชายหนุ่มชุดใหญ่เพราะอีกฝ่ายท่าจะหิวมาก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"เรียบร้อยค่ะ"

นิชาวางจานกุ้งอบวุ้นเส้นจานใหญ่พูนจานตรงหน้าเอริค

"อืม"

ชายหนุ่มจับส้อมม้วนเส้นวุ้นเส้นเข้าปากด้วยท่าทีสบายอารมณ์

"ในครัวของเต็มเลยคุณจะทานเลยไหมเดี๋ยวฉันเอามาให้"

นิชาเห็นว่าของในครัววันนี้ค่อนข้างเยอะหากชายหนุ่มทานของคาวแล้วเธอก็จะไปปอกผลไม้มาให้เพิ่มหากเขาต้องการ

"ฉันไม่ได้จะทานเองของบำรุงเธอไงทั้งนมทั้งผักผลไม้"

"ซื้อมาให้ฉัน"

นิชาเลิกคิ้วแปลกใจเล็กน้อยไม่คิดว่าเอริคจะห่วงเรื่องอาหารการกินของเธอด้วย

"อืม...บำรุงลูกไง"

เอริคพยักหน้าเบาๆในขณะที่อาหารยังเต็มปาก

"ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่มีน้ำใจ"

นิชายิ้มอ่อนนี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอคิดจะยิ้มให้เขา เอริคชะงักเล็กน้อยที่หญิงสาวอมยิ้มกับเรื่องที่เขาทำให้นับว่า​เป็นสัญญาณที่ดีพอสมควร

หลังจากที่เอริคทานอาหารเสร็จก็ออกมาเดินย่อยที่ลานระเบียงชมวิวพร้อมกับนิชา

"ถ้าอยากให้ฉันอยู่ที่นี่อย่างสบายใจช่วยอย่าหาเรื่องฉันบ่อยได้ไหมคะฉันไม่อยากเครียด"

นิชายืนมองวิวยามค่ำคืนเธอหันมาคุยกับเอริคเรื่องที่จะตัดปัญหาการมีปากเสียงกันเพราะเธอเบื่อเต็มทนกับเรื่องนี้

"ถ้าเธอทำตัวดีกับฉันก็ไม่ต้องมายืนเถียงกันบ่อยหรอก"

เอริคชำเลืองมองนิชาเบาๆ

"แล้วตกลงคุณอยู่ที่นี่กี่วันคะฉันขอตัวเลขที่แน่นอนด้วยค่ะ"

"ตอนแรกก็ว่าจะอยู่ครึ่งเดือนแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วไม่มีกำหนด"

"แล้วคุณไม่ต้องดูงานที่สาขาอื่นหรือประเทศอื่นเหรอคะ"

"ฉันบินไปบินกลับได้ไม่มีปัญหา"

เอริคจูงมือนิชามานั่งที่เก้าอี้เรื่องงานเขาบินไปกลับได้ไม่มีปัญหาขอแค่ได้ดูแลเธอกับลูกก็พอ

"ฉันคงทำงานให้คุณไม่ได้นานขนาดนั้นหรอกค่ะต้องกลับไปขายของไม่อย่างนั้นลูกค้าหายกันพอดี"

นิชาคงจะรับปากทำงานให้เขานานไม่ได้เพราะเธอยังมีงานที่เธอต้องทำเพื่อเลี้ยงตัวเองไหนจะปาริดาที่เธอรับมาดูแลอีก

"ก็หายไปสิฉันเลี้ยงเธอกับลูกได้อยู่แล้ว"

เอริคไม่เห็นว่าเธอจะต้องทำงานเลยในเมื่อเขาตั้งใจจะเลี้ยงเธอเองอยู่แล้ว

"ฉันไม่ต้องการให้ใครมาเลี้ยงสักหน่อย"

นิชาเดินหนีเพราะไม่อยากจะพูดเรื่องนี้กับเขาตอนนี้เท่าไร

"หึ่..."

เอริคสบถเสียงอ่อนเขาอุตส่าห์ตะล่อมจนเบี่ยงประเด็นมาเป็นเรื่องนี้แล้วหญิงสาวก็ยังไม่ยอมบอกกับเขาเรื่องลูกตรงๆอยู่ดี