ตอนที่15

"คุณเอสจะกลับเย็นนี้เหรอครับ"

"อืม..อ่อเดี๋ยวฉันจะออกไปหาซื้อพวกของบำรุงครรภ์ก่อนกลับสักเดี๋ยวนายก็ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยแล้วกันนะ"

"ครับ...เอ่อแล้วเรื่องคุณคัพเค้กนายจะให้ปล่อยเธอเลยไหมครับ"

ยังมีอีกเรื่องที่บรูคต้องการคำตอบเพราะนี่มันก็หลายวันแล้วที่เอริคสั่งให้คนจัดการสั่งสอนคัพเค้ก

"อืม...บอกเธอด้วยว่าถ้าปริปากเรื่องที่ถูกจับมาขังโรงแรมพ่อเธอไม่เหลือดีแน่"

เอริคสั่งเสียงแข็ง

"ครับ"

บรูครับคำสั่งได้ก็รีบต่อสายไปที่คนของเขาที่จัดการเรื่องคัพเค้กอยู่ทันที

ห้างสรรพสินค้า

"สั่งของเยอะแบบนี้เลยเหรอครับ"

"อืม...ฉันขอเลือกเงียบๆสักครู่"

"ครับ"

บรูคเดินตามเอริคด้วยสีหน้าที่แอบทึ่งเล็กน้อยที่ตั้งแต่เขาทำงานกับเอริคมากนี่พึ่งจะเป็นครั้งแรกที่เอริคใส่ใจเลือกซื้อของจุกจิกด้วยตัวเองทั้งยังดูศึกษามาอย่างละเอียดแล้วด้วยว่าต้องซื้อของบำรุงคนท้องอย่างไรแบบไหนชี้นิ้วสั่งของโดยไม่ลังเลเลยสักนิด

ภูเก็ต

วัดxx

"นิทำบุญไปให้คุณพ่อแล้วนะคะคุณพ่ออยู่ที่ไหนสบายดีไหมคะนิสบายดีนะคะไม่ต้องเป็นห่วงนินะคะพ่อ"

วันนี้นิชารู้สึกว่าร่างกายตัวเองสดชื่นดีแล้วจึงออกมาที่วัดเพื่อทำบุญให้คนเป็นพ่อเธอยืนมองนกที่พึ่งปล่อยไปด้วยแววตาแอบเศร้าลงเล็กน้อยเพราะคิดถึงคนเป็นพ่อสุดหัวใจ

ทาวน์เฮ้าส์

"พี่นิ"

"ทำอะไรอยู่ดาว"

นิชาแวะมาหาปาริดาในช่วงเย็นเพราะอยากกลับมาดูน้องสาวของเธอว่าเป็นอยู่อย่างไรบ้างในวันที่เธอต้องไปทำงานที่อื่นชั่วคราว

"ดาวทำงานบ้านเสร็จก็มาอ่านหนังสือต่อค่ะ"

ปาริดารีบพานิชามานั่งที่โซฟาเธอพึ่งจะเก็บเสื้อผ้ากวาดบ้านในช่วงเย็นเสร็จก็มานั่งอ่านหนังสือต่อไม่นานนิชาก็เดินเข้ามา

"นี่เงินเก็บติดตัวไว้นะ"

นิชารีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วยื่นเงินให้ปาริดาห้าพันเป็นค่ากินในช่วงนี้

"ไม่เอาจะพี่นิอันเก่าดาวยังใช้ไม่หมดเลย"

"เก็บไว้เถอะวันหน้ายังไงก็ต้องได้ใช้"

"ก็ได้จะ...พี่นิทานอะไรมาหรือยังจ้ะเดี๋ยวดาวทำกับข้าวให้"

ปาริดาจำต้องยอมรับเงินจากนิชาเอาไว้เพราะถ้าไม่รับก็คงถูกคะยั้นคะยอหรือไม่ก็แอบวางไว้ให้เธอเป็นแน่เหมือนครั้งก่อนที่เคยทำ

"พี่กำลังหิวพอดีเลย"

หลังจากที่คุยกันเสร็จปาริดาก็ลงมือทำอาหารเย็นให้นิชาด้วยตัวเองเพราะวันนี้ถือเป็นโอกาสดีที่นิชาได้ทานข้าวพร้อมเธอหลังจากไปทำงานกับเอริคหลายวัน

ชั่วโมงต่อมา

"น้องดาว"

"อ้าวพี่หมอมาพอดีเลยค่ะพี่นิก็อยู่ด้วยมาทานข้าวเย็นด้วยกันสิคะวันนี้ดาวทำสุดฝีมือเลยนะคะ"

หมออลันเข้ามาหาปาริดาทุกวันก่อนจะกลับบ้านวันนี้ปาริดาเห็นว่านิชาอยู่ด้วยจึงชวนทานอาหารเย็นพร้อมกัน

"ได้เลยครับ"

"นั่งเลยค่ะ"

นิชายิ้มอ่อนให้อลันเธอเป็นคนขอร้องให้อลันคอยดูแลปาริดาแทนเธอในช่วงที่ว่างรู้สึกขอบคุณเขาอย่างมากที่ทำตามที่รับปากไว้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

"น้องนิมาที่นี่ได้คุณเอริคอนุญาตเหรอครับ"

"เค้าไปดูงานที่กรุงเทพค่ะหน้าที่นิตอนนี้ก็แค่ดูแลความเรียบร้อยที่เพนท์เฮ้าส์นิดหน่อยเท่านั้นแหละค่ะพี่หมอ"

"อาการเพลียเป็นยังไงบ้างครับ"

"ปกติแล้วล่ะค่ะ"

"ทานเยอะๆนะครับ"

"ใช่จะหลานดาวจะได้ตัวใหญ่ๆ"

"จะ"

ดูท่าวันนี้การทานอาหารเย็นของปาริดาดูจะคึกคักมากเป็นพิเศษเพราะนอกจากนิชาแล้วก็มีอลันที่วันนี้เธอมีโอกาสชวนเขาได้นั่งทานข้าวด้วยกันสักทีก่อนหน้านี้ที่เธออยู่คนเดียวกลัวว่าจะน่าเกลียดหากชวนเขานั่งทานกันแค่สองคน

20.00 น.

หลังจากที่นั่งทานอาหารกันเสร็จทั้งสามก็นั่งคุยสัพเพเหระกันเรื่อยเปื่อยจนได้เวลาที่นิชาจะต้องกลับเพราะเดี๋ยวจะดึกเกินไปอลันเลยอาสาจะขับรถไปส่งเพราะบ้านของเขาก็ต้องผ่านที่อยู่ของนิชาอยู่แล้ว

"ถ้าว่างพี่จะมาใหม่นะดาว"

"จะพี่นิ"

"ปิดบ้านล็อคประตูให้แน่นหนาด้วยนะอย่าอ่านหนังสือดึกนักล่ะเดี๋ยวสมองล้า"

"เข้าใจแล้วจ้าาาา"

"พี่ไปก่อนนะ"

นิชาขึ้นไปนั่งบนรถเบนซ์คันหรูได้ก็โบกไม้โบกมือลาปาริดาด้วยรอยยิ้ม

"นิจะบอกเรื่องคุณเอริคกับดาวเมื่อไร"

ในระหว่างทางที่อลันขับรถอยู่เขาก็หันมาถามนิชาด้วยความสงสัย

"เดี๋ยวนิหาโอกาสเหมาะๆคุยกับดาวเองค่ะ"

นิชายิ้มอ่อนเธอขอเวลาอีกสักนิดไม่อยากพูดอะไรตอนนี้

"แล้วตอนนี้อยู่ที่นั่นสบายดีไหม"

"ก็สบายดีค่ะ"

"ดีแล้วล่ะ"

อลันไม่ได้อยากก้าวก่ายว่าเรื่องของทั้งสองไปถึงไหนกันเขาแค่ได้ฟังว่านิชานั้นสบายดีเขาก็ดีใจ

เพนท์เฮ้าส์

"ไปไหนของเธอกันนะ"

เอริคยืนเท้าเอวใบหน้าเครียดเกร็งอย่างเห็นได้ชัดเพราะเมื่อกลับมาถึงหมายจะเจอหน้าคนที่อยากเจอแต่กลับพบแต่ความว่างเสียอย่างนั้น

"คุณเอสไม่ได้บอกคุณนิว่าจะกลับมาเหรอครับ"

"ไม่.."

"อ้าว..งั้นเดี๋ยวผมโทรตามเธอให้ครับ"

บรูคคิดว่าเจ้านายเขาจะบอกเธอก่อนกลับเสียอีกเขาจึงไม่ได้โทรแจ้งนิชาไว้ก่อนตอนนี้จึงทำได้แต่รีบเร่งโทรหานิชาเท่านั้นก่อนที่ระเบิดจะลงเขาไปด้วย

ตื๊ดดดดด....

"มือถือนิชานี่"

เอริคหยิบมือถือจากโซฟาขึ้นมาพร้อมทั้งขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิมเริ่มไม่ค่อยพอใจแล้วที่หญิงสาวไม่พกมือถือติดตัว

"เอ่อเธอน่าจะกลับไปที่ทาวน์เฮ้าส์หรือเปล่าครับ"

"งั้นออกไปที่นั่นกัน"

หลังจากตัดสินใจจะไปที่ทาวน์เฮ้าส์ที่นิชาเช่าอยู่ทั้งสองก็รีบไปที่ลานจอดรถและขับออกไปทันที

"นั่นคุณนินี่ครับ"

ยังไม่ทันได้พ้นหน้าตึกของเพนท์เฮ้าส์บรูคก็หยุดรถกะทันหันเพราะเห็นนิชาพึ่งลงมาจากรถพร้อมหมออลัน

"อืม.."

ภาพตรงหน้าทำให้เอริคกัดฟันกรอดรีบเปิดประตูลงจากรถและเดินดุ่มๆมายืนต่อหน้าอลันและนิชา

"คุณเอริคสวัสดีครับ"

อลันเห็นเอริคก็พยายามทักทายอีกฝ่ายให้เป็นปกติที่สุดเขารู้อยู่แก่ใจว่าเอริคคงไม่น่าจะพอใจนักที่เห็นว่าเขาไปไหนมาไหนกับนิชาจนกลับดึก

"ไปไหนกันมา"

เอริคถามนิชาเสียงแข็งและจ้องเธอเขม็ง

"คุณนิเธอไปที่ทาวน์เฮ้าส์ผมเห็นว่ามันดึกเลยอาสามาส่งครับ"

อลันเห็นนิชานิ่งไปเขาจึงตอบขึ้นแทน

"ขอบคุณนะครับที่ช่วยดูแลภรรยาผม"

เอริครีบโอบไหล่รางบางดึงมาแนบลำตัวและหันมายกยิ้มให้อลันเล็กน้อย

"ครับงั้นผมขอตัวก่อนนะครับ...พี่กลับแล้วนะนิ"

"ขอบคุณนะคะพี่หมอ"

นิชาก้มหัวเล็กน้อยเอ่ยขอบคุณอลันก่อนเขาจะขึ้นรถและขับออกไป

นิชาเห็นหมออลันไปแล้วเธอก็รีบหมุนตัวผละออกจากเอริคและรีบเดินหนีทันทีเธอคิดว่าเขาจะยังไม่กลับมาเสียอีกแล้วยังรู้อีกว่าคงถูกหาเรื่องกับการที่กลับมาพร้อมกับอลันแน่นอน

"ผัวไม่อยู่ริอาจไปกับผู้ชายมือถือก็ไม่พกติดตัวกลัวใครจะโทรกวนใจงั้นเหรอ"

เอริคเดินตามคนตัวเล็กไปติดๆ

"ฉันแค่ลืมมือถือค่ะแล้วก็ไม่ได้ตั้งใจไปเจอพี่หมอด้วยฉันแค่ไปหาดาวที่บ้านเท่านั้น"

นิชาอธิบายเรื่องจริงให้เอริคได้ฟังเขาจะเข้าใจหรือไม่ก็แล้วแต่เพราะเธอได้ถือว่าเธอได้พูดแล้ว