ตอนที่13

เพนท์เฮ้าส์

"หมดธุระแล้วผมกลับก่อนนะครับ"

บรูคช่วยนิชายกของมาไว้ที่ครัวเสร็จก็ขอตัวกลับทันที

"คุณบรูคไม่ได้พักที่นี่เหรอคะ"

นิชาแทบเอ่ยตามหลังชายหนุ่มไม่ทันเธอคิดว่าบรูคจะพักที่นี่เสียอีก

"ที่นี่แหละครับแต่อยู่ชั้นล่างครับ"

"อ้าวเหรอคะ...ฉันก็คิดว่าคุณพักด้วยกันซะอีก"

"ขอตัวก่อนนะครับ"

บรูคเห็นหน้านิชาเจื่อนลงก็อมยิ้มให้เธอเล็กน้อยและเดินจากไปปล่อยให้หญิงสาวกังวลใจอยู่คนเดียว

"อยู่กับฉันสองคนแล้วกลัวเหรอ"

เอริคยืนกอดอกพิงขอบประตูห้องครัวมองหน้าหญิงสาวที่เป็นกังวลทั้งส่งน้ำเสียงยียวนกวนประสาทเธอที่เห็นเธอมีท่าทีไม่ค่อยสบอารมณ์เมื่อรู้ว่าต้องพักที่นี่กับเขาสองคน

นิชาถอนหายใจเบาๆกับคนที่ชอบกวนประสาทก่อนจะหันไปสนใจกับของที่วางอยู่บนเคาเตอร์ครัว

"เธอจะทำอะไรให้ฉัน"

เอริคเดินเข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ๆหญิงสาว

"ต้มยำกุ้งแซลมอนทอดเกลือกับผักทอดค่ะ...คุณได้กลิ่นสมุนไพรที่อยู่ในเครื่องต้มยำเผื่ออาการคลื่นไส้คุณจะได้ดีขึ้น"

"อืมก็ดีฉันก็อยากทานอาหารไทยอยู่พอดี..อุบ.."

เอริคว่าจบก็ต้องยกมือมาปิดจมูกเมื่อได้กลิ่นคาวของเนื้อหมูเนื้อปลาสดที่นิชากำลังรื้อออกมา

"คุณเอริค...แล้วจะมาใกล้ทำไมล่ะคะ"

"แหวะๆ..อึก.."

"ไหวไหมเนี่ย.."

นิชาต้องนั่งลูบหลังให้เอริคพักใหญ่แอบบ่นในใจว่าหากเขารู้ว่าตัวเองได้กลิ่นพวกนี้ไม่ได้ก็ยังจะหาเรื่องมาป้วนเปี้ยนใกล้ๆเธออีก

"เฮ้อ..."

"นั่งอยู่ข้างนอกนี่แหละค่ะเดี๋ยวฉันทำอาหารเสร็จแล้วจะยกออกมาให้ไม่ต้องกลัวจะใส่อะไรอันตรายให้คุณทานหรอกน่า"

นิชาสั่งให้คนที่กำลังนอนแผ่หลาบนโซฟาหรูอยู่ตรงจุดนี้ห้ามไปยุ่มย่ามกับเธอในครัว

สองชั่วโมงต่อมา

"ฝีมือเธอนี่มันอร่อยสุดๆไปเลย"

เอริคดูเจริญอาหารเป็นพิเศษเมื่อทานอาหารฝีมือนิชา

"อร่อยก็ทานเข้าไปเยอะๆค่ะ"

นิชายิ้มอ่อนที่ดูท่าไม่รู้ว่าชายหนุ่มตายอดตายอยากมาจากไหนจนข้าวหมดไปเป็นครึ่งหม้อแล้วยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะอิ่ม

20.00 น.

"เรียกฉันมามีอะไรคะ"

นิชาออกมาจากห้องเดินมาหาเอริคที่ลานชมวิวของเพนท์เฮ้าส์เธอเดินมายืนหน้าชายหนุ่มที่นอนชมวิวอย่างสบายใจทั้งถามว่ามีธุระอะไรจะคุยกับเธอถึงได้โทรให้ออกมาหาที่นี่

"นี่ค่าจ้าง"

เอริคลุกขึ้นนั่งดึงแขนหญิงสาวเบาๆให้ลงมานั่งข้างๆเขาและยื่นเช็คให้

ตัวเลขในเช็คมันเท่ากับวันที่เธอได้ในคืนนั้นนิชารับมาได้ก็นั่งนิ่งงันครุ่นคิดถึงเรื่องเก่าจนคิ้วขมวด

"เป็นอะไร"

"เปล่าค่ะ"

นิชาส่ายหัวเบาๆหลังจากหลุดจากภวังค์ความคิดได้จากเสียงเรียกของชายหนุ่มเมื่อครู่

"นี่ฉันให้เธอเท่ากับที่ฉันให้วันนั้นเลยนะ"

"หยุดพูดเรื่องนี้สักทีได้ไหมคะ...เอาเช็คคุณคืนไปแล้วจ่ายตามที่ตกลงไว้ตั้งแต่แรกนี่มันเยอะเกินไป"

นิชายื่นเช็คคืนให้กับเอริคเพราะเงินที่เขาให้เธอมามันมากเกินไปเธอเพียงแค่ทำหน้าที่แม่ครัวเท่านั้นทั้งค่าวัตถุดิบและอุปกรณ์การทำก็ไม่ใช่ของเธอดังนั้นเธอขอรับเงินเท่าที่ตกลงกันไว้คราแรกเท่านั้น

"จะหยิ่งทำไมนักหนา"

"ฉันเจ็บ"

เอริคยัดเช็คใส่มือหญิงสาวทั้งเผลอบีบมือเธอแรงโดยไม่ได้ตั้งใจเขาเพียงแค่อยากเอาใจเธอไม่รู้ว่าเธอจะปฏิเสธเขาทำไมนักหนา

"ฉันไม่ชอบคนขัดใจเท่าไรหรอกนะ"

"ฉันก็ไม่ชอบให้ใครมาบังคับเหมือนกัน"

เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าทางอารมณ์เสียใส่นิชาก็ไม่พอใจขึ้นมาอีกเช่นกันเพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิดจะไม่ยอมถูกคนเอาแต่ใจดุฟรีๆแน่

"กับฉันทำไมถึงเถียงคำไม่ตกฟากทีกับไอ้หมอนั่นพูดจาคะขายิ้มปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว"

เอริคพูดประชดเพราะรู้สึกน้อยใจที่หญิงสาวควรจะดีใจที่เขาจ่ายค่าตัวให้เธอมากมายแต่กลับเป็นไม่พอใจเสียอย่างนั้นเหมือนเขาทำความดีแล้วไม่มีความดีจึงไม่พอใจเป็นพิเศษ

"อีกแล้วนะคะ"

นิชาจ้องเอริคตาเขม็งที่เขาไปพาดพิงถึงคนอื่นอีกแล้ว

"อะไร"

"คุณหาเรื่องฉันอีกแล้ว...ฉันว่าฉันคงทำงานให้คุณไม่ได้หรอกค่ะ"

นิชาเดินหนีคนที่กำลังจะหาเรื่องเธอเพราะขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วยและคิดว่าเธอกับเขาคงคุยดีกันยากเพราะฉะนั้นเธอขอจบงานนี้เสียตอนนี้จะดีกว่า

"ต้องทำและเธอก็ต้องอยู่กับฉันเพราะลูกในท้องเธอเป็นลูกฉัน"

เอริครีบก้าวยาวๆมาขวางหน้าหญิงสาวเขาจะไม่ยอมให้เธอหนีหน้าไปง่ายๆแน่นอน

"ไม่ใช่"

นิชากำมือแน่นเธอขอยืนยันคำนี้คำเดียวเพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายรู้เด็ดขาดว่าเป็นพ่อของลูกเธอ

"คิดว่าคนอย่างฉันจะหาความจริงไม่ได้งั้นเหรอภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงฉันก็รู้หมดแล้วว่าหลังจากคืนนั้นเธอไปไหนทำอะไรบ้างและฉันก็รู้ว่าเธออยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดจะปิดบังฉันเรื่องลูกทำไมห้ะ"

เอริคให้คนสืบตั้งแต่รู้จากปากปาริดาและนฤมลว่าหญิงสาวไม่มีสามีภายในเวลาไม่เท่าไรเขาก็ได้รู้ทั้งหมดว่าหลังจากเธอไปจากเขาวันนั้นแล้วอะไรเกิดขึ้นกับเธอบ้างไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มั่นใจว่าเขาเป็นพ่อของเด็กในท้องหญิงสาวแบบนี้แน่นอน

"ก็เพราะฉันไม่อยากให้ลูกฉันมีพ่อที่เอาแต่ใจนิสัยเสียใช้เงินแก้ปัญหาแถมชอบบังคับคนอื่นอย่างคุณไง"

นิชาสบถมาอย่างคนเหลืออด

"ยอมรับแล้วสินะ"

เอริคยกยิ้มมุมปากและแล้วหญิงสาวก็หลุดปากมาจนได้ด้วยความโมโห

"ฉันยังไม่ได้พูด"

นิชาสะบัดหน้าหนีอีกฝ่ายเพราะโกรธที่ทำให้เธอควบคุมความคิดไม่อยู่จนได้

"คิดว่าฉันตีความหมายไม่ออกหรือไง"

"คนอย่างคุณนี่มันเชื่อใจอะไรไม่ได้จริงๆ"

นิชาจ้องหน้าเอริคเขม็งเธออุตส่าห์เชื่อใจเขาทำงานให้หวังว่าเขาจะไม่เซ้าซี้เรื่องลูกในท้องเธออีกแต่ก็มิวายหาเรื่องเธอจนได้

"ฉันรู้ว่าวันนั้นเธอถูกหลอกแล้วฉันก็จัดการกับเพื่อนเธอแล้วด้วย"

เอริคพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเพื่อให้นิชาได้รู้ว่าเขาพร้อมทำทุกอย่างเพื่อเธอและดูแลปกป้องเธอได้เธอจะได้ไว้ใจให้เขาได้ดูแลเธอกับลูก

"คุณทำอะไรเธอ"

นิชาตกใจกับคำพูดจากปากเอริคมากพอสมควร

"ทำให้มันเจออย่างที่เธอเจอไงล่ะ"

"เลว​"

"ฉันช่วยเธอแก้แค้นเลยนะไม่ชอบหรือไง"

เอริคไม่เข้าใจที่เขาพยายามแก้แค้นแทนเธอทำไมถึงถูกเธอต่อว่าอีกแทนที่จะขอบคุณเขาด้วยซ้ำ

"ฉันให้อภัยเพื่อนฉันนานแล้วเพราะมันคือความโง่ของฉันเองและฉันก็ไม่อยากให้ใครต้องมาตกอยู่ในสภาพเดียวกับฉัน...ไม่ต้องมาแก้แค้นแทนฉัน...ไม่ต้องมายุ่งกับฉันเลยยิ่งดี"

นิชาผลักชายหนุ่มสุดแรงที่มีและเดินหนีหมายจะเข้าห้องไปเก็บของกลับ

"ยอมอยู่กับฉันสิแล้วเพื่อนเธอจะไม่ถูกขาย"

เอริคยกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อคิดอะไรออกในเมื่อเอาใจแล้วพูดกันง่ายๆไม่ได้ก็ต้องบังคับเหมือนที่เคยทำ

"ทำไมเลวแบบนี้ห้ะ..."

ปึกๆ..พลั้กก

"นิชา"

สิ้นคำพูดเอริคนิชาต้องหยุดชะงักฝีเท้าเดินกลับมารัวทุบตีชายหนุ่มเหมือนเป็นกระสอบทรายด้วยความโมโหความโกรธบวกความเครียดจึงทำให้เธอเป็นลมล้มพับไปในอ้อมอกของเอริค

"คนอย่างเธอมันหัวอ่อนใจดีเกินไป.... กับฉันเท่านั้นล่ะมั้งที่เธอจะหัวแข็งด้วยยัยกระต่ายน้อยจอมพยศอย่าคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ"

เอริคนั่งเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มเขาก้มลงไปจูบหน้าผากมนและกระซิบข้างหูคนที่สลบอยู่เบาๆเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆยิ่งเธอพยศเขาก็ยิ่งอยากจะเอาชนะเธอและลูกเป็นสมบัติของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นยังหวังว่าต้องมีสักวันที่เธอจะอ่อนหวานกับเขาเหมือนที่เป็นกับคนอื่นบ้าง