ตอนที่12

"คุณเป็นอะไรกันแน่"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ฉันไม่อยากนั่งเคี้ยวแต่ไอ้บ๊วยบ้าๆนี่กับผลไม้รสเปรี้ยวเต็มทนแล้วถ้านานกว่านี้ฉันทำงานไม่ได้แน่"

"ถ้าฉันทำอาหารให้คุณ...คุณจะไม่เซ้าซี้กวนใจฉันใช่ไหม"

นิชาถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ถ้าเธอตกลงฉันก็จะพยายาม"

เอริคจำต้องยอมถอยก่อนหากเธอได้มาอยู่ใกล้เขาเดี๋ยวเขาก็มีโอกาสพูดคุยกีบเธอเรื่องลูกเอง

"ได้..แต่คุณต้องให้คนไปรับอาหารที่ร้านฉันเองนะ"

"ไม่..เธอต้องอยู่ที่นี่"

"ทำไมต้องอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ"

"ก็ฉันหิวไม่เป็นเวลาแล้วฉันก็ต้องการอาหารปรุงสุกสดใหม่ก่อนทานเธอจะให้ฉันทานอาหารแช่แข็งงั้นเหรอ...ไม่รู้เมื่อครู่ถือว่าเธอตกลงแล้ว"

"ฉันเปลี่ยนใจแล้วไม่รับปาก"

นิชาพยายามแกะมือเอริคออกจากการกอบกุมหน้าท้องของเธอแต่ก็ยากเย็นเสียเหลือเกินเธอไม่น่าหลงกลคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาเลย

"งั้นฉันก็จะคอยเซ้าซี้เธอไม่เลิก"

ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทางลอยหน้าลอยตาอย่างคนเอาแต่ใจ

"คนอย่างคุณควรจะไปหาหมอรักษาอาการทางประสาทบ้างนะคะ"

นิชาหันมาบุ้ยปากใส่คนที่ชอยเอาชนะคนโดยเฉพาะเอาชนะเธอ

"ฉันเชคประจำประสาทฉันก็ปกติดีแถมฉลาดมากด้วย"

"ฉลาดแกมโกงล่ะสิไม่ว่า"

"ท้องอยู่อย่าฉุนเฉียวบ่อยนักนะเดี๋ยวลูกจะเครียดตามไปด้วย"

"หึ่.."

และแล้วนิชาก็ต้องยอมทำตามชายหนุ่มจอมประสาทคนนี้แต่โดยดีหากไม่ยอมชีวิตเธอก็จะถูกก่อกวนไม่ได้มีอันเป็นสุขแน่นอน

ทาวน์เฮ้าส์

"แบบนี้เราก็ต้องหยุดขายไปก่อนเหรอจ๊ะพี่นิ"

ปาริดาเข้ามาช่วยนิชาเก็บของในห้องหากพี่สาวเธอไปทำงานให้เอริคก็คงไม่ได้ขายของหลายวัน

"อืม..พี่ต้องไปเป็นแม่ครัวส่วนตัวสักพัก"

"เดี๋ยวดาวรับออเดอร์ทำให้ก็ได้จะดาวจำสูตรได้"

ปาริดาไม่อยากให้เสียรายได้สูญเปล่าเพราะเธอก็จำสูตรที่นิชาสอนทั้งหมดได้แล้วยิ่งตอนนี้ลูกค้าพวกเธอเยอะขึ้นทุกวันจนไม่อยากหยุดขายเลยจริงๆ

"พี่ไม่ได้หวงไม่ให้ดาวทำนะแต่ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วเอาเวลาไปอ่านหนังสือก่อนดีกว่าพี่ไม่ขาดรายได้หรอกทางบอสใหญ่คนนั้นเค้าให้พี่สองเท่าเท่ากับรายได้ที่เราได้เลยนะ"

นิชาเธออยากให้ปาริดาตั้งใจอ่านหนังสือสอบมากกว่าเพราะช่วงนี้ก็ใกล้จะปิดเทอมแล้ว

"เค้าก็ใจดีเหมือนกันนะคะเนี่ย"

"อยู่บ้านคนเดียวก็ล็อกบ้านประตูหน้าต่างให้ดีนะดาว"

"จะพี่นิ"

วันต่อมา

17.00 น.

เพนท์เฮ้าส์

"นี่ห้องเธอ.."

"ค่ะ"

เอริคกับบรูคขับรถไปรับนิชาที่ทาวน์เฮ้าท์เพื่อมาอยู่ที่เพนส์เฮ้าส์ของเขาในช่วงเย็นหลังจากที่พาหญิงสาวเอาของมาเก็บเรียบร้อยแล้วเขาก็พาเธอออกมาหาซื้อของสดที่ซุปเปอร์ใกล้ๆเพื่อนำมาทำอาหารเย็น

ซุปเปอร์มาเก็ต

"เดินกับฉันมันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยหรือไงทำหน้าตึงอยู่ได้"

เอริครู้สึกหงุดหงิดใจที่นิชาเอาแต่ทำหน้าตึงใส่เขาในขณะที่เดินเลือกซื้อของตลอดเวลาเขาถามอะไรก็ไม่ค่อยอยากจะตอบจึงต้องเอ่ยคำประชดขึ้น

"คุณจะให้ฉันเดินยิ้มตลอดเวลาเลยหรือไงคะ"

นิชาหันมามองค้อนใส่ชายหนุ่มเบาๆ

"ก็ดีนะ.."

"ทำไมชอบกวนประสาทอยู่เรื่อย"

"อึก..อุบ.."

เมื่อนิชาเปิดตู้เนื้อสดแม้จะถูกฟรีซไว้แต่กลิ่นนั้นก็ลอยมาเตะจมูกเอริคทำเอาเขาต้องรีบถอยห่างออกจากตรงนั้นโดยทันที

"เป็นอะไรคะ"

"ฉันเหม็นคาว"

"งั้นคุณไปนั่งรอตรงนั้นก่อนค่ะฉันซื้อของเอง"

นิชารีบชี้ให้ชายหนุ่มไปนั่งพักส่วนของสดเธอจะเลือกซื้อเองเพราะหากชายหนุ่มจะมาอาเจียนตรงนี้เธอสงสารแม่บ้านที่นี่ต้องมาเช็ดมาล้างอีก

"ไหวไหมครับคุณเอส"

บรูคพาคนเป็นนายมานั่งพักแล้วถามด้วยสีหน้ากังวล

"อืม..นายไปช่วยเธอเลือกของเถอะ"

เอริคปัดมือไล่บรูคเบาๆเขานั่งรอตรงนี้ได้ให้บรูคนั้นไปช่วยนิชาจะดีกว่า

"ครับ"

"เจ้านายคุณนี่เป็นแบบนี้บ่อยเหรอคะ"

นิชาเดินหยิบของไปด้วยคุยกับบรูคไปด้วยว่าอาการของเอริคเป็นแบบนี้บ่อยหรือไม่

"ครับเป็นตั้งแต่ก่อนจะบินตรวจงานแล้วล่ะครับ"

บรูคพยักหน้าเป็นคำตอบและเข็นรถตามหญิงสาวไปเรื่อยๆในขณะที่เธอเดินเลือกของ

"ป่วยทานอะไรไม่ได้แบบนี้ยังจะห่วงงานอีกเหรอคะ"

"งานมันถูกแพลนไว้แล้วครับถ้าช้าสักงานมันก็จะช้าตามไปกันหมดครับ"

"เป็นคนรวยนี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะคะมีเวลาใช้เงินที่หาบ้างไหมเนี่ย"

นิชาเห็นว่ายังไงสุขภาพตัวเองก็สำคัญที่สุดหากเป็นเธอจะรอให้ร่างกายพร้อมก่อนจะทำงานเพราะงานจะออกมาอย่างมีประสิทธิภาพเต็มที่

"ครับ"

บรูคอมยิ้มอ่อนอยากจะให้เจ้านายเขามาได้ยินคำแบบนี้จากปากนิชาเหลือเกินเพราะหากเขาจะพูดเองอาจจะมีโอกาสถูกตวาดกลับมาเป็นแน่

"น้องนิ"

อลันเห็นนิชากำลังเดินเลือกซื้อของในซุปเปอร์เขาจึงรีบเข้ามาทักทายหญิงสาวทันที

"อ้าวพี่หมอมาซื้อของเหรอคะ"

นิชายิ้มร่าเมื่อเห็นหมออลัน

"ครับ..ก็แม่ค้าที่ซื้ออาหารประจำปิดร้านไปเป็นเชฟส่วนตัวคนอื่นแล้วนี่ครับ"

อลันเอ่ยหยอกนิชาด้วยท่าทีสนิทสนม

"พูดซะนิรู้สึกผิดเลยนะคะ...นี่คุณบรูคค่ะคนดูแลคุณเอริค"

นิชารีบแนะนำบรูคให้รู้จักกับอลัน

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

"เช่นกันครับ"

สองหนุ่มทักทายจับมือกันเบาๆอย่างเป็นมิตร

"เสร็จหรือยังฉันจะไม่ไหวแล้วนะ"

แต่ดูท่าคนที่ไม่มีอารมณ์เป็นมิตรจะเป็นเอริคเสียมากกว่าเพราะรีบลุกฝืนใจเดินผ่านตู้แช่เนื้อเข้ามาเพราะไม่ชอบท่าทีของอลันที่ดูสนิทกับนิชาจนเกินหน้าเกินตา

"โอเคค่ะเสร็จแล้วค่ะ"

"คุณเอริคหน้าซีดๆนะครับ"

อลันรีบทักเอริคเพราะเห็นเขามีสีหน้าซีดจนน่าเป็นห่วง

"คุณเอริคเค้าป่วยน่ะค่ะพี่หมอได้กลิ่นอะไรก็เป็นจะอาเจียนไปหมดเลย"

"ให้ผมดูอาการให้ไหมครับ"

"นั่นสิคะคุณลองให้พี่หมอดูให้ไหมพี่หมอเก่งนะคะ"

"เอ่อ..ผมเคยตรวจกับหมอประจำตัวผมแล้วครับเค้าบอกว่าผมน่าจะแพ้ท้องแทนภรรยา"

เอริครู้สึกหมั่นไส้คำว่าพี่หมอและสีหน้าระรื่นของนิชาที่พูดกับอลันเสียเหลือเกินจนต้องเอ่ยคำที่ทำให้นิชาเสียอาการออกมา

"คุณเอริคมีภรรยาแล้วเหรอครับ"

อลันมองจ้องเอริคด้วยสายตาแปลกใจเขาคิดว่าคนตรงหน้าเป็นหนุ่มโสดเสียอีก

"นั่นสิครับผมก็ยังไม่มีแต่ไม่รู้ทำไมมีอาการแบบนี้ได้"

"เอ่อ...งั้นกลับกันเถอะค่ะพี่หมอนิขอตัวก่อนนะคะเดี๋ยวกลับไปทำอาหารเย็นไม่ทันค่ะ"

นิชาต้องรีบลากเอริคออกให้ห่างจากอลันเพราะกลัวว่าเอริคจะพูดอะไรไปมากดว่านี้

"ครับ"

"ว่างๆผมจะลองมาปรึกษาหมอดูนะครับ"

"ครับ"

"ไปได้แล้วคุณ"

เอริคยังมิวายแกล้งนิชาเล่นโดยการหันไปตะโกนคุยกับหมออลันอีกครั้ง

"ทำไมต้องรีบลากฉันออกมาด้วยจะปรึกษาเรื่องอาการสักหน่อย"

เอริคมองนิชาที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ที่เบาะข้างๆมนขณะที่นั่งรถกลับเพนท์เฮ้าส์

"อาการคุณเหมือนคนเป็นโรคประสาทมากกว่า"

นิชาหันมาบุ้ยปากใส่เอริคเบาๆ

"ว่าฉันอีกแล้วนะ"

เอริคขมวดคิ้วจ้องหน้านิชาเขม็ง