ตอนที่11

"ก็ค่อยยังชั่วแล้วล่ะค่ะ"

"อ่อ.."

"น้องดาวบอกน้องนิด้วยนะคะเดี๋ยวเย็นๆพี่จะเข้าไปเยี่ยม"

"ได้ค่ะพี่มน"

"เธอมีสามีดูแลอยู่แล้วนี่คุณจะไปทำอะไร"

เอริคยังไม่ยอมจบบทสนทนาง่ายๆเขายังหันมาร่วมแจมกับสองสาว

"พี่นิไม่มีสามีนะคะ/น้องนิไม่มีสามีนะคะ"

"อะไรนะ..."

จากคำตอบที่ตรงกันทั้งปาริดาและนฤมลทำเอาเอริคใจเต้นแรงอีกครั้ง

"ใช่ค่ะบอสได้ยินไม่ผิดค่ะ"

"นิชาท้องได้กี่เดือน"

เอริคโพล่งคำถามให้แน่ใจอีกครั้งว่าสิ่งที่เขาคิดวนในหัวมาสามวันเขาคิดไม่ผิด

"เห็นพี่นิบอกว่าสองเดือนกว่าๆแล้วนะคะ"

"สองเดือนกว่าอย่างนั้นเหรอ...แล้วคนที่ชื่ออลันไม่ใช่สามีนิชาเหรอ"

"อ๋อ...เข้าใจผิดแล้วค่ะพี่หมอเป็นคนที่ให้พี่นิเช่าทาวน์เฮ้าส์แล้วก็เปิดคลินิคติดกันน่ะค่ะเลยสนิทกัน"

"อ่อ...เข้าใจแล้ว"

เมื่อได้คำตอบที่พอใจเอริคก็หายจากอาการกระวนกระวายเหมือนสามวันที่ผ่านมาทันทีและค่อนข้างแน่ใจว่าเด็กในท้องนิชาคือลูกของเขาและเขาก็ต้องแก้เผ็ดเธอให้ได้ที่หลอกให้เขาวุ่นวายใจตั้งสองสามวัน

"หมออลันยังโสดใช่ไหมน้องดาว"

หลังจากที่เอริคเดินออกไปแล้วนฤมลก็หันมาสนใจเรื่องของอลันต่อ

"น่าจะโสดนะคะพี่มนสนใจเหรอคะ"

ปาริดาจ้องมองนฤมลด้วยสยตามีเลศนัย

"น้องดาวก็พูดอะไรก็ไม่รู้"

นฤมลบิดไปบิดมากับคำถามของสาวน้อยตรงหน้า

"ฮั่นแน่"

ปาริดาเอ่ยแซวนฤมลแกมหยอกดูแค่นี้ก็ไม่ต้องรอให้นฤมลตอบแล้วเพราะอาการอีกฝ่ายมันฟ้องว่าแอบปิ๊งหมออลันอยู่

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"คุณเอสจะไปไหนครับ"

บรูครีบวิ่งเข้ามาดักหน้าเอริคเมื่อเห็นเขาพึ่งจะเดินเข้ามาในห้องทำงานแต่กลับหยิบกุญแจรถออกไปเสียอย่างนั้น

"ฉันจะไปธุระสักเดี๋ยวนายไม่ต้องตาม"

"เอ่อ...ครับ"

เอริคเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉยทำเอาบรูคต้องขมวดคิ้วส่ายหัวกับมีลับลมคมในของเ​จ้านายของเขา

"ของครบรึเปล่าดาว...คุณ...มาทำอะไร"

นิชากำลังทำความสะอาดภายในห้องครัวอย่างขะมักเขม้นได้ยอนเสียงคนเดินเข้ามาก็รีบส่งเสียงทักคิดว่าเป็นปาริดาโดยที่ยังไม่ทันได้มอง

เมื่อเห็นว่าเป็นชายหนุ่มร่างสูงคนเมื่อเช้าที่เธอแทบแทรกแผ่นดินหนีอยู่ตรงหน้าก็ตัวเกร็งชาวาบราวกับถูกตรึงเอาไว้

"เธอโกหกฉัน"

เอริคยืนประชิดนิชาที่สูงยังไม่ถึงอกของเขาทั้งเอ่ยเสียงแข็งเรื่องที่เธอนั้นโกหกเขา

"ก.. โกหก.. คุณเรื่องอะไร"

นิชาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักถอยหลังหนีคนตัวโตสองสามก้าวและหลบสายตาด้วยท่าทีเกรงกลัวเล็กน้อย

"เธอไม่มีสามีแล้วท้องกับใคร"

เอริคตรึงตัวหญิงสาวเอาไว้โดยการยกมือหนาจับไหล่เธอทั้งสองข้างเอาไว้และตั้งคำถามกับเธออีกรอบ

"จะท้องกับใครมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณออกไปนะ"

นิชารวบรวมสติรีบเอ่ยเสียงแข็งให้เขานั้นดูว่าเธอไม่ได้เกรงกลัวเขาแม้แต่น้อยแต่ตัวเธอนั้นมีอาการสั่นจนเอริครู้สึกได้

"พี่นิของครบแล้วค่ะ...อ้าวคุณ"

ปาริดาเดินหิ้วของเข้ามาหลังจากที่ซื้อวัตถุดิบในการทำอาหารเสร็จแล้วเมื่อเห็นชายหนุ่มเจ้านายของนฤมลอยู่ที่นี่ก็มีสีหน้าสงสัยว่าเขามาที่นี่ด้วยธุระอะไร

"ออกไปกับฉันดีๆถ้าไม่ไปน้องเธอรู้เรื่องเราแน่"

เอริคกระซิบข้างหูนิชาเบาๆเชื่อว่าเธอยังไงก็ต้องยอมไปกับเขาโดยดี

"เรากำลังจะออกไปข้างนอกกัน"

เมื่อเห็นหญิงสาวนิ่งงันเขาจึงรีบจูงมือเธอออกไป

"เอ่อ...เดี๋ยวพี่มานะดาว"

"จะพี่นิ"

ปาริดาพยักหน้ารับพี่สาวเธอเบาๆยังสงสัยอยู่ในใจว่าทำไมท่าทีของเอริคดูแปลกๆนิชาเองก็เช่นกัน

เพนท์เฮ้าส์

"มีอะไรจะคุยก็ว่ามาฉันจะได้กลับ"

เอริคพานิชามาที่เพนท์เฮ้าส์ของเขาและลากเธอมานั่งที่โซฟาพร้อมยืนเท้าเอวจ้องหน้าหญิงสาวด้วยสายตาและสีหน้าคาดโทษ

"เวลาพูดกรุณามองหน้าฉันด้วย"

นิชายังคงนั่งก้มหน้างุดในใจเธอเต้นเป็นกลองสั่นระรัวกลัวเหลือเกินว่าเขาจะจับได้

"บอกฉันมาว่าเธอท้องกับใครเพราะคืนนั้นฉันไม่ได้ป้องกัน"

เอริคนั่งลงข้างนิชาและจับตัวเธอหันหน้าให้ตรงกันเขาถามเธอเสียงแข็งอย่างอยากรู้คำตอบที่แน่ชัด นิชาที่ถูกเค้นตอนนี้กำมือแน่นหลบสายตาชายหนุ่มด้วยท่าทีกังวล

"ตอบ"

"ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องของฉันแล้วคุณจะมายุ่งทำไมด้วยเล่า"

"ต้องยุ่งสิจนกว่าฉันจะแน่ใจว่าเด็กในท้องเธอเป็นลูกใครกันแน่"

"ล..ลูกพี่หมอ"

นิชากลืนน้ำลายแทบไม่ลงกับคำที่เธอพูดออกไปเมื่อครู่

"แล้วเธอท้องได้กี่เดือน"

เอริคยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยและถามเธอต่อ

"พึ่งเดือนกว่าๆ"

"หึ่...ผู้หญิงหน้าซื่อๆนี่ก็โกหกเก่งเหมือนกันหมดเลยหรือไงนะ"

เอริคมั่นใจเต็มร้อยและบวกกับหลักฐานที่เขาพึ่งจะได้มาจากบรูคในครานี้ว่าเขาคิดไม่ผิดหากไม่ใช่ลูกเขาจริงหญิงสาวก็ไม่จำเป็นจะต้องโกหก

"ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อฉันจะกลับแล้ว"

"ยังกลับไม่ได้จนกว่าฉันจะได้รู้ความจริง"

นิชารีบผละหนีหมายจะลุกออกไปแต่ก็ถูกเอริครวบตัวมานั่งตักของเขาไว้ได้ก่อน

"ก็บอกไปแล้วไง"

นิชาหันหน้ามามองค้อนเอริคอย่างไม่พอใจ

"เธอโกหกหมออลันโสดเธออยู่คนเดียวและพึ่งจะมีดาวมาอยู่ด้วยแถมเธอก็ไม่ได้ท้องแค่เดือนกว่าๆแต่สองเดือนกว่าแล้วด้วย...เด็กในท้องลูกฉันใช่ไหม"

เอริคกระซิบข้างหูนิชาอย่างผู้ชนะเขาจะดูซิว่าเธอจะแถไปทางไหนได้อีก

"....นี่...คุณ...อย่ามามั่วไม่ใช่อย่างที่คุณคิดสักนิด"

นิชาเอ่ยเสียงหลงทั้งโมโหทั้งกลัวในคราวเดียวกัน

"ตัวสั่นเป็นลูกนกเลยนี่..กลัวอะไรเหรอ"

เอริคยังคงแกล้งหญิงสาวจอมโกหกไม่หยุดจนกว่าเธอจะยอมรับ

"ฉันไม่ชอบอยู่ใกล้คุณคนอย่างคุณมันน่ากลัวไปทุกอย่างนั่นแหละ"

"ไม่ชอบอยู่ใกล้ฉันแต่ชอบอยู่ใกล้ไอ้หมอหน้าอ่อนนั่นสิ"

"อย่ามาลามปามถึงพี่หมอนะ"

"ปกป้องมันเหลือเกินนะ"

เขาแอบไม่ชอบใจเล็กๆที่หญิงสาวนั้นดูจะยกยอหมออลันเสียเหลือเกินพูดกับหมอนั่นคะขาแต่กับเขาดูรังเกียจไปเสียทุกอย่าง

"อันธพาลปากเสียน่ารำคาญที่สุด.."

เพี๊ยะ

นิชาไม่ใช่คนที่มือไวแต่ครั้งนี้ด้วยอารมณ์ที่แปรปรวนของเธอจึงยกมือเรียวฟาดไปที่ริมฝีปากหนาอย่างง่ายดายและอาศัยตอนที่เขาเจ็บลุกหนีออกไป

"นี่เธอ...ตบฉันแล้วจะหนีอย่างนั้นเหรอ"

แต่มีหรือคนตัวเล็กอย่างเธอจะหนีเขาได้

"ปล่อย.."

เอริคลากหญิงสาวมาคุยกันในห้องนอนของเขาและล็อคประตูอย่างแน่นหนาเพื่อที่จะให้ง่ายต้อการควบคุมเธอ

"อย่าดิ้นถ้าไม่อยากให้ลูกในท้องเป็นอันตราย"

เขายังคงกอดเธอไม่ปล่อยและนั่งลงที่เตียงนุ่มโดยมีร่างบางดีดดิ้นอยู่บนตัก นิชาจำต้องชะงักกับคำพูดของเอริคเพราะสิ่งที่เธอห่วงที่สุดตอนนี้ก็คือลูกในท้อง

"ตอนนี้ฉันจะไม่ถามเธอเรื่องลูกก็ได้"

เอริคเห็นหญิงสาวเย็นลงเขาจึงค่อยๆพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงปกติ นิชาขมวดคิ้วหันกลับมามองหน้าเอริคอย่างสงสัยว่าเขาจะมาไม้ไหนกับเธออีก

"มาทำอาหารให้ฉันในระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่เพราะฉันทานอะไรไม่ได้นอกจากรสมือเธอ"