ตอนที่9

"สวัสดีค่ะ..พี่มนนิขอตัวก่อนนะคะพอดีว่ามีธุระต้องรีบไปค่ะ"

เมื่อได้สตินิชาจึงรีบทักทายอีกฝ่ายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและรีบขอตัวออกจากตรงนี้ไปทันที

"อ่อ..ค่ะ"

เอริคมองตามหลังนิชาไม่ละสายตาดูท่าเธอคงไม่อยากเจอเขาอย่างที่เขาคิดในใจเป็นแน่ถึงได้มีท่าทีรีบร้อนออกไปแบบนั้นและยกยิ้มอ่อนให้กับความคิดภายในใจว่าไม่กี่ชั่วโมงนับจากนี้เธอต้องวิ่งโล่มาหาเขาเองแน่นอน

"บอสจะให้ฉันลองคุยกับเธอดูอีกทีไหมคะ"

นฤมลค่อยๆชะโงกหน้าถามบอสใหญ่ของเธอในขณะที่เขามองตามนิชาไม่วางสายตาจนน่าสงสัย ไม่ใช่แค่นฤมลที่สงสัยเท่านั้นบรูคเองก็เช่นกันเขาไม่เคยเห็นเอริคสนใจอะไรจนต้องมองตาไม่กระพริบแบบนี้มาก่อน

"บอกเธอว่าถ้าเธอไม่มาเป็นเชฟส่วนตัวของผมที่นี่จะไม่มีคนสั่งอาหารของเธอ"

เอริคล้วงกระเป๋าและมองไปที่หน้านฤมลเขม็งบ่งบอกให้เข้าใจว่าเขาไม่ได้พูดเล่น

"อะไรนะคะ.. แต่.. "

"ไม่มีแต่ครับถ้าเธอมีปัญหาให้มาคุยกับผมเองแล้วอาหารที่มาส่งวันนี้ผมขอรับไว้คนเดียวทั้งหมดของพวกคุณเดี๋ยวผมจะให้คนสั่งอาหารในภัตตาคารมาให้"

นฤมลไม่ทันได้เอ่ยจบเอริคก็โพล่งขึ้นมาขัดเธอเสียก่อน

"ค่ะๆ...แต่ช่วงนี้เธอไม่ค่อยสบายเห็นว่าจะไปหาหมออีกสองสามวันฉันจะคุยกับเธอให้นะคะ"

"ไม่สบายก็รับรู้ได้บอกไปเลยก็ดี"

"ก็ได้ค่ะ"

นฤมลจำต้องพยักหน้ารับไม่อยากจะคิดว่าเจ้านายใหญ่ของเธอก็ออกจะเผด็จการพอตัวอยู่เหมือนกัน

เอริคสั่งจบเขาก็เดินเข้าลิฟท์ไปด้วยอาการอารมณ์ดีเพราะรู้ตัวว่าตัวเองยังไงก็อยู่เหนือกว่าหญิงสาวที่เขาต้องการให้เธอมาเป็นแม่ครัวส่วนตัว

"บอสนะบอส...เห็นเงียบๆเขี้ยวเอาการเหมือนกัน​นนะเนี่ย"

นฤมลขมวดคิ้วพร้อมส่ายหน้าไม่รู้ว่าบอสใหญ่ของเธอนั้นจะต้องการนิชาให้ไปทำอาหารให้ขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร แม้นจะลำบากใจในการตอบรับคำสั่งแต่ยังไงเธอก็ต้องต่อสายไปรบกวนนิชาด้วยหน้าที่อยู่ดี

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

RrrrrrrrRrrrrrr

"คะพี่​มน"

(น้องนิทำอะไรอยู่คะ)

"นิกำลังเตรียมออกไปโรงพยาบาลค่ะ"

นิชากะว่าแต่งตัวเสร็จแล้วจะออกไปโรงพยาบาลเพราะรู้ว่าหากรักษาที่คลินิกหมออลันคงรักษาให้เธอฟรีแน่นอนนั่นเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการ

(พอดีพี่มีเรื่องคุยด้วยนิดหน่อยน่ะค่ะ.. พอดีว่าบอสพี่เค้า.......'=(($_=%)))

"อะไรนะคะ...ทำไมเค้าทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้ล่ะคะ"

นิชาถึงกับฉุนหนักที่ดูท่าเอริคจะหาทางบีบเธอให้จนตรอก

(พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ)

"เดี๋ยวนิไปคุยกับเค้าเองค่ะ"

นิชาเห็นจะไม่ได้การเธอจะต้องกลั้นใจไปคุยกับคนที่ไม่อยากคุยด้วยเองเสียแล้วเพราะเมื่อไม่ได้ดั่งใจก็ทำระรานคนอื่นไปทั่วไม่เว้นแม้แต่พนักงานในบริษัทตัวเอง

บริษัทxxx

"ฉันมาขอพบคุณเอริคค่ะ"

เมื่อขึ้นลิฟท์มาถึงชั้นบนได้นิชาก็เดินดุ่มๆไปหาบรูคที่เฝ้าหน้าห้องอยู่ทันที

"เชิญเลยครับ"

บรูครู้อยู่แล้วว่านิชาจะมาเพราะนฤมลบอกเอาไว้หญิงสาวมาถึงเขาจึงเปิดประตูรอต้อนรับเธอไว้อยู่แล้วเมื่อหญิงสาวเข้าห้องไปได้เขาก็ออกไปจากที่นี่ตามคำสั่งของเอริคทันที บรูคแอบสงสัยในใจเล็กน้อยว่าระหว่างเจ้านายของเขากับนิชาต้องมีปัญหาอะไรกันมาก่อนหน้านี้แน่ไม่อย่างนั้นเมื่อเช้าคงไม่มองหน้ากันอย่างตกใจแบบนั้นแน่นอนและคิดว่าอีกไม่นานเขาก็คงได้รู้ความจริง

"ทำไมต้องทำนิสัยเสียขนาดนี้ด้วยคะ"

นิชาเข้ามาในห้องเอริคได้ก็พ่นคำพูดออกมาด้วยความโมโห

"เมื่อเช้าเธอจงใจหลบหน้าฉัน"

เอริคจ้องหน้ากระต่ายน้อยของเขาด้วยสายตาเรียบเฉยเขาคำนวณไว้ไม่ผิดว่ายังไงหญิงสาวก็ต้องมาหาเขาภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง

"ฉันไม่ได้อยากเห็นหน้าคุณนี่คะ"

นิชาขมวดคิ้วหน้าบึ้งตึงทั้งหันมองไปทางอื่นเธอไม่อยากมองสีหน้าและแววตาของคนเอาแต่ใจสักเท่าไรเพราะมันพาลทำให้เธอนึกถึงความโหดร้ายในคืนนั้น

"แต่เธอก็มาที่นี่"

เอริคยิ้มอ่อนอย่างผู้ชนะ

"เพราะความนิสัยเสียของคุณไงคะ...แย่งอาหารพนักงานตัดสิทธิ์การขายของของฉันใช้วิธีสกปรกเพื่อที่จะให้ฉันเป็นเชฟของคุณต้องเป็นคนยังไงถึงใช้อำนาจบังคับคนอื่นแบบนี้"

"ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนะ...ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้เธอก็คงจะไม่ยอมมาคุยตกลงกับฉัน"

"ทำไมต้องเป็นฉันคุณมีเงินมากขนาดนี้จ้างเชฟจากภัตตาคารดังๆมายังได้ทำไมต้องเป็นฉัน"

นิชาไม่เข้าใจชายหนุ่มเลยจริงๆที่ทำไมต้องบีบบังคับคนอื่นด้วย

"ก็ฉันทานอาหารของเธอได้อย่างเดียวไงล่ะไม่อย่างนั้นฉันจะเลือกให้นฤมลติดต่อเธอไปหรือไง"

เอริคลุกขึ้นจากเก้าอี้และเลื่อนเก้าอี้อีกตัวให้หญิงสาวได้นั่งทั้งเอียงหน้าและผายมือที่เก้าอี้เบาๆเป็นการเชื้อเชิญ

"คุณก็มีข้ออ้างตลอดสินะ...ได้...งั้นอาหารสี่สิบกล่องนี่ที่คุณแย่งมาจากพนักงานของคุณถ้าคุณทานหมดในวันนี้ฉันจะยอมทำงานกับคุณ"

นิชานั่งลงบนเก้าอี้ที่เอริคเลื่อนออกมาให้ทั้งท้าทายคนเอาแต่ใจด้วยความเหลืออดช่วงนี้เธอยิ่งอารมณ์แปรปรวนแปลกๆยิ่งมาเห็นสีหน้ายียวนของคนตรงหน้าเธอยิ่งรู้สึกไม่พอใจเป็นพิเศษ

"ท้าทายฉัน...อืม..ได้ฉันกำลังหิวพอดีเธอก็นั่งดูฉันก็ดีนะเดี๋ยวจะหาว่าฉันขี้โกง"

นิชานั่งดูเอริคยกกล่องอาหารขึ้นมาสี่ห้ากล่องแล้วเปิดไว้ด้วยสายตาไม่สบอารมณ์

"อืม...ฝีมือเธอนี่ดีทุกอย่างเลยนะเรียนจบทางด้านนี้มาเหรอ"

เอริคทานอาหารไปหาเรื่องคุยกับหญิงสาวไปพรางๆเพราะเขารู้สึกว่ายิ่งเห็นเธอไม่พอใจก็ยิ่งอยากจะแกล้งทั้งที่ชีวิตนี้น้อยคนนักที่จะถูกเขาแกล้งและผู้โชคดีนั่นก็คือเธอกระต่ายน้อยของเขานั่นเอง

นิชาไม่ตอบอะไรเพียงแค่นั่งดูเอริคเงียบๆสายตาของเธอมองเขาบ้างไม่มองบ้างใจอยากจะออกไปใจจะขาดแต่ก็อยากจะดูคนอวดเก่งเสียหน่อยว่าจะทานหมดอย่างที่รับคำท้าไว้หรือเปล่า

"ไม่ตอบฉันถือว่าใช่...เรียนจบทางด้านนี้แต่ทำไมเลือกทำงานแบบนั้นล่ะ"

"ฉันเคยบอกคุณไปแล้ว...ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นหยุดพูดเรื่องนี้กับฉันทานเข้าไปเถอะค่ะ"

นิชาตวัดสายตาใส่เอริคเพราะดูเหมือนเขาจะกวนประสาทเธอเรื่องที่เธอไม่อยากจะรื้อฟื้น

"เธอถูกเพื่อนเธอหลอก...แล้วก็"

"ทานเข้าไปค่ะ"

นิชาดึงกล่องอาหารและช้อนส้อมมาตักอาหารป้อนเอริคเองก่อนที่เขาจะเอ่ยคำที่เธอไม่อยากได้ยินออกมา

"อืม...ป้อนฉันแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน"

ดวงตาคมยังคงจับจ้องมองคนหน้าหวานท่กำลังป้อนอาหารใส่ปากของเขาไม่ขาดระยะ

"ดูเธอหน้าซีดๆนะเห็นคุณมนบอกว่าเธอไม่ค่อยสบาย"

"เรื่องของฉันค่ะ"

นิชาป้อนเอริคอยู่พักใหญ่ไม่ปล่อยให้เขาได้ว่างปากและตอนนี้ก็หมดไปสิบกว่ากล่องแล้วด้วย

"ถ้าคุณไม่ไหวก็อย่าฝืนนะคะ"

นิชาเห็นท่าเอริคแทบจะกลืนไม่ไหวเธอจึงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

"ฉันไหว...ขอน้ำให้ฉันหน่อย"

เอริคไม่ยอมรับง่ายๆว่าเขาไม่ไหวมีหรือคนอย่างเขาจะยอมแพ้เธอ

"คุณ..คุณ"

นิชารีบลุกกะทันหันหมายจะหยิบขวดน้ำที่อยู่มุมห้องแต่เธอก็หน้ามืดล้มพับไปเสียก่อนดีที่เอริครับไว้ได้ทัน