10 นาทีต่อมา
"อาหารมาแล้วค่ะ"
"คุณมนวางไว้ตรงนั้นก็ได้ครับเดี๋ยวผมจัดการเองครับ"
บรูครีบปรามให้นฤมลตั้งรถเข็นอาหารไว้ตรงหน้าประตูเพราะเดี๋ยวเขาจะจัดการยกมาเอง
"อ๋อ..ได้ค่ะอยากได้อะไรเพิ่มเติมเรียกมนได้เลยนะคะ"
"ครับ"
"บรูคแกเอาอาหารมาใกล้ๆฉันอีกหน่อยสิ"
เมื่อนฤมลออกไปแล้วเอริคก็มีสีหน้าแปลกใจตัวเองที่ ไม่รู้สึกเหม็นอาหารพวกนี้เลยสักนิดกลับรู้สึกหอมและอยากจะทานมันขึ้นมาทันที
"คุณเอสจะไม่เหม็นเหรอครับ"
บรูคมองไปยังเจ้านายตนด้วยสีหน้าแปลกใจ
"บอกให้เอามาก็เอามาสิ"
"ครับ"
"...อืม...รสชาติดีนะ"
เอริคม้วนสปาเก็ตตี้เข้าปากเขาก็พยักหน้าเบาๆรู้สึกชอบรสชาติแบบนี้มากเป็นพิเศษ
"คุณเอสทานได้"
"อืม..ฉันก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมฉันรู้สึกหอมอาหารพวกนี้"
"หอม?"
"นายก็ทานสิยังไม่ได้ทานอะไรมาไม่ใช่หรือไง"
"ครับๆ"
บรูคจำต้องทานอาหารไปดูอาการของเอริคไปด้วยดีที่เมื่อเจ้านายของเขาอิ่มแล้วไม่มีอาการคลื่นไส้ออกมาอีกจึงโล่งใจไปเปราะใหญ่
ชั่วโมงต่อมา
"บอสเรียกมนมาพบมีอะไรเหรอคะ"
นฤมลเข้ามาในห้องเอริคหน้าตาตื่นเมื่อได้รับสายจากเอริคให้เข้ามาพบที่นี่
"ผมอยากจ้างเชฟที่ร้านนี้มาเป็นคนทำอาหารส่วนตัวในระหว่างที่ผมพักที่นี่"
เอริคต้องการคนที่ทำอาหารในงานเลี้ยงวันนี้มาเป็นคนทำอาหารส่วนตัวเพราะคงจะหาคนทำอาหารที่เขาทานได้และไม่อาเจียนออกมาได้ยากเมื่อเจอแล้วก็ต้องรีบติดต่อทันที
"คะ?"
นฤมลเริ่มมีสีหน้าไม่มั่นใจกับคำสั่งของบอสใหญ่เพราะไม่แน่ใจเลยว่านิชาจะยอมทำหรือเปล่า
"อืม...ติดต่อให้ผมด้วยและผมต้องการคำตอบเย็นนี้"
"ด..ได้ค่ะแล้วมนจะรีบติดต่อให้นะคะ"
นฤมลรับปากด้วยสีหน้าเจื่อนๆเธอต้องจำยอมออกไปต่อสายหานิชาทันทีด้วยความคิดในใจว่ายังไงก็คงไม่สำเร็จเพราะไม่ได้บอกล่วงหน้าก่อน
"จะจ้างจริงๆเหรอครับ"
บรูคหันมาถามคนเป็นนายหลังจากที่นฤมลออกไปแล้วเพราะเขาไม่แน่ใจว่าเจ้านายเขาอยากเอาคนนอกมาอยู่ใกล้ตัวทำอาหารให้
"อยากให้วันๆฉันนั่งเคี้ยวแต่บ๊วยรึไง"
เอริครักความเป็นส่วนตัวก็จริงแต่เขาก็ไม่อยากนั่งทานแต่ของเปรี้ยวทั้งวันแบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ร่างกายของเขาคงผอมโซเนื้อติดกระดูกพอดีหากทานอะไรไม่ได้แบบนี้ไปเรื่อยๆ
"ครับ"
บรูคหน้าเจื่อนที่ถูกเจ้านายตนตอกหน้ากลับมาจนได้
ทางด้านนฤมล
(คะ...จ้างนิให้เป็นเชฟส่วนตัวเหรอคะ)
"ค่ะบอสพี่อยากจ้างในระหว่างที่อยู่ที่นี่น่ะค่ะน้องนิ"
(ถ้านิต้องไปทำอาหารให้บอสพี่มนนิก็ไม่มีเวลาทำของขายน่ะสิคะ)
"บอสพี่จ่ายไม่อั้นนะคะ"
(ถ้ากะทันหันแบบนี้นิขอปฏิเสธดีกว่าค่ะเพราะวันนี้มีออเดอร์สั่งเข้ามาเยอะด้วย)
"งั้นเดี๋ยวพี่จะบอกบอสพี่ให้แล้วกันนะคะ"
นฤมลเดาไม่ผิดที่นิชานั้นปฏิเสธมาจริงๆและเธอเองก็เข้าใจนิชาพอสมควรที่ขายของอยู่ดีๆจนมีลูกค้าติดแต่จะต้องมาปิดร้านไปบริการคนๆเดียวหากจะกลับมาขายอีกก็ลูกค้าหายกันพอดี
5นาทีต่อมา
"เธอปฏิเสธค่ะบอส"
"ปฏิเสธงั้นเหรอ"
เอริคหมุนเก้าอี้กลับมามองหน้านฤมลอย่างไม่พอใจที่เขาเสนอเงินให้คนที่เขาต้องการจ้างตั้งมากมายกลับปฏิเสธเขา
"ค่ะเธอบอกว่ามีออเดอร์เข้ามาเยอะหากต้องมาเป็นเชฟให้บอสกะทันหันคงทำไม่ได้"
นฤมลก้มหน้างุดเธอไม่อยากมองความน่ากลัวของบอสใหญ่สักเท่าไร
"งานเยอะจนล้นมือขนาดนั้นเลยหรือไง"
สายตาเอริคตอนนี้หากเป็นคมมีดคงเฉือนเนื้อคนได้เป็นชิ้นๆแล้ว
"แค่ออเดอร์ในออฟฟิศเรานี่ก็ปาไปหลายสิบกล่องแล้วล่ะค่ะบอส"
"พนักงานที่นี่สั่งอาหารร้านเธอเหรอ"
"ค่ะก็ทุกวันที่มาทำงานแหละค่ะพนักงานที่นี่รวมถึงดิฉันเองก็สั่งกันทุกวันค่ะ"
"โอเค...ผมเข้าใจแล้วคุณไปทำงานเถอะ"
"ค่ะบอส"
นฤมลรีบออกไปทันทีหลังจากที่ได้รับอนุญาต
เอริคเองก็คิดอะไรดีๆออกหากอีกฝ่ายไม่ยอมรับข้อเสนอของเขาดีๆก็ต้องมีแผนบังคับกันบ้าง
เพนท์เฮ้าส์
"บ๊วยครับคุณเอส...แล้วนี่ก็ผลไม้รสเปรี้ยวที่ผมไปหาซื้อในซุปเปอร์มาครับ"
"อืม..ขอบใจ"
หลังจากกลับมาจากบริษัทเอริคก็สั่งให้บรูคไปหาของเปรี้ยวมาให้เขาทานเพราะรู้สึกเปรี้ยวปากอยากทานผลไม้อย่างอื่นบ้างนอกจากบ๊วยซอง
ไม่รู้ว่าตนเองจะเป็นอย่างนี้ไปถึงเมื่อไรยังไงเขาก็จะต้องทำให้คนที่เขาต้องการจ้างยอมเขาให้ได้ยิ่งนึกก็ยิ่งหมั่นไส้ที่กล้าปฏิเสธเงินของเขาตอนนี้อยากจะเห็นหน้าคนๆนั้นใจจะขาดอยากจะรู้ว่าถ้าคุยกับเขาโดยตรงจะกล้าปฏิเสธเงินเขาอีกไหม
วันต่อมา
บริษัทxxx
"ดาวไปโรงเรียนก่อนนะจ๊ะพี่นิ"
ปาริดาช่วยนิชาขนอาหารมาส่งเมื่อถึงหน้าบริษัทแล้วเธอก็รีบขอตัวนิชาไปโรงเรียนทันทีเพราะเดี๋ยวจะเดินเข้าโรงเรียนสาย
"จ้า...ตั้งใจเรียนล่ะ"
"น้องนิเข้ามาเลย...มาพี่ช่วยนับวันๆออเดอร์เยอะขึ้นทุกวันเลยนะเนี่ย"
นฤมลลงมารับของจากนิชาเธอดีใจแทนหญิงสาวที่นับวันๆออเดอร์ก็เยอะขึ้นเรื่อยๆจนวันนี้มีเกินสามสิบกล่องแน่นอน
"ต้องขอบคุณพี่มนเลยนะคะที่ช่วยโปรโมทให้นิค่ะ.."
นิชาต้องขอบคุณนฤมลที่เป็นคนช่วยโปรโมทความอร่อยของอาหารเธอให้จนได้ลูกค้ากลุ่มใหญ่จากที่นี่
"พี่เห็นบอกหน้าเพจว่าหยุดส่งน้องนิมีธุระเหรอคะ"
"นิค่อนข้างเพลียๆบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าจะหยุดไปหาหมอเสียหน่อยค่ะ"
"ดีแล้วล่ะ...ทำงานหามรุ่งหามค่ำตลอดเลยนี่เนอะไปหาหมอตรวจบ้างดีแล้ว"
"ค่ะ"
"อ้าวบอสมาพอดีเลย...สวัสดีค่ะบอสคุณบรูค"
นฤมลละสายตาจากนิชาหันไปสวัสดีเอริคที่เดินเข้ามาพร้อมกับบรูค
"ครับ"
"เธอ"
ทั้งนิชาและเอริคต่างก็ตกใจที่มาเจอหน้ากันที่นี่แต่คนที่ใจแทบตกไปอยู่ตาตุ่มเห็นจะเป็นนิชามากกว่าที่ได้เจอคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดในชีวิต
"นี่น้องนิที่บอสอยากได้เป็นเชฟส่วนตัวไงคะ"
นฤมลรีบแนะนำให้เอริคได้รู้จักนิชาว่าคนที่เจ้าตัวนั้นต้องการจ้างอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
"ครับ..."
เอริคจ้องมองนิชาไม่ละสายตาใบหน้าหวานนี้ยังคงน่ารักเหมือนตอนแรกเจอไม่เปลี่ยนแปลงแม้นจะไม่มีเครื่องสำอางค์แต่งแต้มอย่างวันนั้นก็ตามเขาออกจะดีใจลึกๆที่ได้เจอเธออีกแต่ไม่รู้ว่าเธอจะดีใจเมื่อได้เจอเขาหรือเปล่า ทั้งตอนนี้ยังคิดว่าโลกค่อนข้างกลมที่เหวี่ยงให้เขามาเจอกับเธอจนได้และเมื่อรู้ว่าอาหารที่เขาทานเมื่อวานเป็นฝีมือเธอก็ตอกย้ำความอยากเอาชนะในใจว่ายังไงเขาก็จะต้องทำให้เธอยอมเป็นคนทำอาหารให้เขาจนได้
"สวัสดีค่ะ..พี่มนนิขอตัวก่อนนะคะพอดีว่ามีธุระต้องรีบไปค่ะ"เมื่อได้สตินิชาจึงรีบทักทายอีกฝ่ายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและรีบขอตัวออกจากตรงนี้ไปทันที"อ่อ..ค่ะ"เอริคมองตามหลังนิชาไม่ละสายตาดูท่าเธอคงไม่อยากเจอเขาอย่างที่เขาคิดในใจเป็นแน่ถึงได้มีท่าทีรีบร้อนออกไปแบบนั้นและยกยิ้มอ่อนให้กับความคิดภายในใจว่าไม่กี่ชั่วโมงนับจากนี้เธอต้องวิ่งโล่มาหาเขาเองแน่นอน"บอสจะให้ฉันลองคุยกับเธอดูอีกทีไหมคะ"นฤมลค่อยๆชะโงกหน้าถามบอสใหญ่ของเธอในขณะที่เขามองตามนิชาไม่วางสายตาจนน่าสงสัย ไม่ใช่แค่นฤมลที่สงสัยเท่านั้นบรูคเองก็เช่นกันเขาไม่เคยเห็นเอริคสนใจอะไรจนต้องมองตาไม่กระพริบแบบนี้มาก่อน"บอกเธอว่าถ้าเธอไม่มาเป็นเชฟส่วนตัวของผมที่นี่จะไม่มีคนสั่งอาหารของเธอ"เอริคล้วงกระเป๋าและมองไปที่หน้านฤมลเขม็งบ่งบอกให้เข้าใจว่าเขาไม่ได้พูดเล่น"อะไรนะคะ.. แต่.. ""ไม่มีแต่ครับถ้าเธอมีปัญหาให้มาคุยกับผมเองแล้วอาหารที่มาส่งวันนี้ผมขอรับไว้คนเดียวทั้งหมดของพวกคุณเดี๋ยวผมจะให้คนสั่งอาหารในภัตตาคารมาให้"นฤมลไม่ทันได้เอ่ยจบเอริคก็โพล่งขึ้นมาขัดเธอเสียก่อน"ค่ะๆ...แต่ช่วงนี้เธอไม่ค่อยสบายเห็นว่าจะไปหาหมออีกสองสามวันฉันจะ
โรงพยาบาล"อืม..""อย่าพึ่งลุกครับนอนก่อนครับ"หมอหนุ่มต้องปรามหญิงสาวที่พึ่งฟื้นขึ้นมาแล้วพยายามลุกขึ้นจากเตียง"ค่ะ..""อาการเพลียของคุณนิชาไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรงครับเพียงแค่เป็นอาการของคุณแม่ที่ตั้งครรภ์ในระยะแรกๆครับเดี๋ยวหมอจะให้ยาบำรุงไปให้นะครับ.."นิชาถึงกับนิ่งอึ้งตัวชาวาบไม่คิดว่าเรื่องที่หมอหนุ่มพูดจะเป็นความจริงเพราะนั่นมันก็หมายความว่าเธอท้องกับเอริคเพราะคืนนั้นเขาไม่ได้ป้องกันและเธอก็มัวแต่เสียใจจนไม่ได้หาวิธีคุมกำเนิดฉุกเฉิน"ยินดีกับคุณพ่อคุณแม่ด้วยนะครับ"หมอหนุ่มส่งยิ้มให้กับเอริคและนิชาที่นั่งนิ่งด้วยกันทั้งครู่และรีบออกไปสั่งยาให้เภสัชจัดยาให้"เธอท้อง...กับใคร?"เอริคมองนิชาด้วยความสงสัยเพราะเขาก็ตะหงิดอยู่ในใจว่าเด็กในท้องเธออาจจะเป็นลูกของเขาก็ได้"ท...ท้อง..กับสามีฉันน่ะสิ"นิชาตอบอย่างอึกๆอักๆทั้งยังไม่มองหน้าเอริคเพราะกลัวเหลือเกินว่าเขาจะรู้หากเขาไม่ต้องการเด็กจะทำยังไงและหากเขาต้องการก็เท่ากับเขาจะต้องพรากลูกไปจากเธอเรื่องนี้เธอจะให้เขารู้ไม่ได้"สามี"เอริคขมวดคิ้วเป็นปมไม่ยักรู้ว่าเธอมีสามีแล้วในขณะที่เธอพึ่งผ่านครั้งแรกจากเขาเพียงสามเดือน"น้องนิ"อลันพุ่
"ก็ค่อยยังชั่วแล้วล่ะค่ะ""อ่อ..""น้องดาวบอกน้องนิด้วยนะคะเดี๋ยวเย็นๆพี่จะเข้าไปเยี่ยม""ได้ค่ะพี่มน""เธอมีสามีดูแลอยู่แล้วนี่คุณจะไปทำอะไร"เอริคยังไม่ยอมจบบทสนทนาง่ายๆเขายังหันมาร่วมแจมกับสองสาว"พี่นิไม่มีสามีนะคะ/น้องนิไม่มีสามีนะคะ""อะไรนะ..."จากคำตอบที่ตรงกันทั้งปาริดาและนฤมลทำเอาเอริคใจเต้นแรงอีกครั้ง"ใช่ค่ะบอสได้ยินไม่ผิดค่ะ""นิชาท้องได้กี่เดือน"เอริคโพล่งคำถามให้แน่ใจอีกครั้งว่าสิ่งที่เขาคิดวนในหัวมาสามวันเขาคิดไม่ผิด"เห็นพี่นิบอกว่าสองเดือนกว่าๆแล้วนะคะ""สองเดือนกว่าอย่างนั้นเหรอ...แล้วคนที่ชื่ออลันไม่ใช่สามีนิชาเหรอ""อ๋อ...เข้าใจผิดแล้วค่ะพี่หมอเป็นคนที่ให้พี่นิเช่าทาวน์เฮ้าส์แล้วก็เปิดคลินิคติดกันน่ะค่ะเลยสนิทกัน""อ่อ...เข้าใจแล้ว"เมื่อได้คำตอบที่พอใจเอริคก็หายจากอาการกระวนกระวายเหมือนสามวันที่ผ่านมาทันทีและค่อนข้างแน่ใจว่าเด็กในท้องนิชาคือลูกของเขาและเขาก็ต้องแก้เผ็ดเธอให้ได้ที่หลอกให้เขาวุ่นวายใจตั้งสองสามวัน"หมออลันยังโสดใช่ไหมน้องดาว"หลังจากที่เอริคเดินออกไปแล้วนฤมลก็หันมาสนใจเรื่องของอลันต่อ"น่าจะโสดนะคะพี่มนสนใจเหรอคะ"ปาริดาจ้องมองนฤมลด้วยสยตามีเลศนัย
"คุณเป็นอะไรกันแน่""ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ฉันไม่อยากนั่งเคี้ยวแต่ไอ้บ๊วยบ้าๆนี่กับผลไม้รสเปรี้ยวเต็มทนแล้วถ้านานกว่านี้ฉันทำงานไม่ได้แน่""ถ้าฉันทำอาหารให้คุณ...คุณจะไม่เซ้าซี้กวนใจฉันใช่ไหม"นิชาถอนหายใจเฮือกใหญ่"ถ้าเธอตกลงฉันก็จะพยายาม"เอริคจำต้องยอมถอยก่อนหากเธอได้มาอยู่ใกล้เขาเดี๋ยวเขาก็มีโอกาสพูดคุยกีบเธอเรื่องลูกเอง"ได้..แต่คุณต้องให้คนไปรับอาหารที่ร้านฉันเองนะ""ไม่..เธอต้องอยู่ที่นี่""ทำไมต้องอยู่ที่นี่ด้วยล่ะ""ก็ฉันหิวไม่เป็นเวลาแล้วฉันก็ต้องการอาหารปรุงสุกสดใหม่ก่อนทานเธอจะให้ฉันทานอาหารแช่แข็งงั้นเหรอ...ไม่รู้เมื่อครู่ถือว่าเธอตกลงแล้ว""ฉันเปลี่ยนใจแล้วไม่รับปาก"นิชาพยายามแกะมือเอริคออกจากการกอบกุมหน้าท้องของเธอแต่ก็ยากเย็นเสียเหลือเกินเธอไม่น่าหลงกลคนเจ้าเล่ห์อย่างเขาเลย"งั้นฉันก็จะคอยเซ้าซี้เธอไม่เลิก"ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทางลอยหน้าลอยตาอย่างคนเอาแต่ใจ"คนอย่างคุณควรจะไปหาหมอรักษาอาการทางประสาทบ้างนะคะ"นิชาหันมาบุ้ยปากใส่คนที่ชอยเอาชนะคนโดยเฉพาะเอาชนะเธอ"ฉันเชคประจำประสาทฉันก็ปกติดีแถมฉลาดมากด้วย""ฉลาดแกมโกงล่ะสิไม่ว่า""ท้องอยู่อย่าฉุนเฉียวบ่อยนักนะเดี๋ยวลูกจะ
เพนท์เฮ้าส์"หมดธุระแล้วผมกลับก่อนนะครับ"บรูคช่วยนิชายกของมาไว้ที่ครัวเสร็จก็ขอตัวกลับทันที"คุณบรูคไม่ได้พักที่นี่เหรอคะ"นิชาแทบเอ่ยตามหลังชายหนุ่มไม่ทันเธอคิดว่าบรูคจะพักที่นี่เสียอีก"ที่นี่แหละครับแต่อยู่ชั้นล่างครับ""อ้าวเหรอคะ...ฉันก็คิดว่าคุณพักด้วยกันซะอีก""ขอตัวก่อนนะครับ"บรูคเห็นหน้านิชาเจื่อนลงก็อมยิ้มให้เธอเล็กน้อยและเดินจากไปปล่อยให้หญิงสาวกังวลใจอยู่คนเดียว"อยู่กับฉันสองคนแล้วกลัวเหรอ"เอริคยืนกอดอกพิงขอบประตูห้องครัวมองหน้าหญิงสาวที่เป็นกังวลทั้งส่งน้ำเสียงยียวนกวนประสาทเธอที่เห็นเธอมีท่าทีไม่ค่อยสบอารมณ์เมื่อรู้ว่าต้องพักที่นี่กับเขาสองคนนิชาถอนหายใจเบาๆกับคนที่ชอบกวนประสาทก่อนจะหันไปสนใจกับของที่วางอยู่บนเคาเตอร์ครัว"เธอจะทำอะไรให้ฉัน"เอริคเดินเข้ามาป้วนเปี้ยนใกล้ๆหญิงสาว"ต้มยำกุ้งแซลมอนทอดเกลือกับผักทอดค่ะ...คุณได้กลิ่นสมุนไพรที่อยู่ในเครื่องต้มยำเผื่ออาการคลื่นไส้คุณจะได้ดีขึ้น""อืมก็ดีฉันก็อยากทานอาหารไทยอยู่พอดี..อุบ.."เอริคว่าจบก็ต้องยกมือมาปิดจมูกเมื่อได้กลิ่นคาวของเนื้อหมูเนื้อปลาสดที่นิชากำลังรื้อออกมา"คุณเอริค...แล้วจะมาใกล้ทำไมล่ะคะ""แหวะๆ..อึก
"หมออลันมาแล้วครับ""เชิญดูเธอก่อนเลยครับ""เธอเป็นลมเพราะอะไรครับ""จู่ๆเธอก็วูบไป"หลังจากที่นิชาสลบไปเอริคก็ให้บรูคตามหมออลันมาทันทีเขาจะให้หมอคนอื่นมาดูก็ได้แต่ที่เขาจงใจให้อลันมาที่นี่เพราะเขามีเรื่องที่ต้องคุยกับอลันให้รู้เรื่องเพราะเขาดูออกว่าอลันคิดยังไงกับนิชา"อืม...ผมอยากขอให้น้องนิหยุดพักงานก่อนได้ไหมครับส่วนคุณถ้าทานอะไรไม่ได้ผมจะให้พวกวิตามินเอาไว้""โอเคครับ...หมอครับผมมีอะไรจะคุยด้วยเชิญทางนี้หน่อยครับ""ได้ครับ"เอริคพาอลันออกมาคุยกันที่ห้องรับแขกวันนี้อลันจะได้รู้เสียทีว่าเขาเป็นอะไรกับนิชา"คือ...นิชากำลังตั้งท้องลูกของผมครับ"เอริคจ้องหน้าหมอหนุ่มด้วยแววตาที่จริงจัง"อะไรนะครับ..ท...ทำไมน้องนิไม่บอกผมล่ะครับ"อลันถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอกับเรื่องที่ได้รับรู้"ฟังไม่ผิดหรอกครับที่นิชาไม่ได้บอกคุณเพราะเรากำลังมีปัญหากันอยู่ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงปรับความเข้าใจกันครับ""..ค..ครับ"อลันเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงพยักหน้าตอบเพื่อเป็นการรับทราบ"ผมแค่อยากบอกให้หมอรู้เอาไว้เพราะเห็นว่านิชาสนิทกับคุณจึงไม่อยากปิดบัง""ดีแล้วล่ะครับ..ยังไงก็ง้อเธอให้สำเร็จนะครับนิชาเป็นคนน่ารักค่อ
"คุณเอสจะกลับเย็นนี้เหรอครับ""อืม..อ่อเดี๋ยวฉันจะออกไปหาซื้อพวกของบำรุงครรภ์ก่อนกลับสักเดี๋ยวนายก็ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยแล้วกันนะ""ครับ...เอ่อแล้วเรื่องคุณคัพเค้กนายจะให้ปล่อยเธอเลยไหมครับ"ยังมีอีกเรื่องที่บรูคต้องการคำตอบเพราะนี่มันก็หลายวันแล้วที่เอริคสั่งให้คนจัดการสั่งสอนคัพเค้ก"อืม...บอกเธอด้วยว่าถ้าปริปากเรื่องที่ถูกจับมาขังโรงแรมพ่อเธอไม่เหลือดีแน่"เอริคสั่งเสียงแข็ง"ครับ"บรูครับคำสั่งได้ก็รีบต่อสายไปที่คนของเขาที่จัดการเรื่องคัพเค้กอยู่ทันทีห้างสรรพสินค้า"สั่งของเยอะแบบนี้เลยเหรอครับ""อืม...ฉันขอเลือกเงียบๆสักครู่""ครับ"บรูคเดินตามเอริคด้วยสีหน้าที่แอบทึ่งเล็กน้อยที่ตั้งแต่เขาทำงานกับเอริคมากนี่พึ่งจะเป็นครั้งแรกที่เอริคใส่ใจเลือกซื้อของจุกจิกด้วยตัวเองทั้งยังดูศึกษามาอย่างละเอียดแล้วด้วยว่าต้องซื้อของบำรุงคนท้องอย่างไรแบบไหนชี้นิ้วสั่งของโดยไม่ลังเลเลยสักนิดภูเก็ตวัดxx"นิทำบุญไปให้คุณพ่อแล้วนะคะคุณพ่ออยู่ที่ไหนสบายดีไหมคะนิสบายดีนะคะไม่ต้องเป็นห่วงนินะคะพ่อ"วันนี้นิชารู้สึกว่าร่างกายตัวเองสดชื่นดีแล้วจึงออกมาที่วัดเพื่อทำบุญให้คนเป็นพ่อเธอยืนมองนกที่พึ่งปล่อยไปด
"บังเอิญงั้นสิ..."เอริคเดินตามหญิงสาวเข้ามาในลิฟท์ทั้งยังกระแนะกระแหนเธอไม่เลิกนิชายืนเฉยเธอคิดเอาไว้อยู่แล้วว่ายังไงก็ต้องถูกชายหนุ่มหาเรื่องเธอจึงเลือกที่จะไม่โต้ตอบเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเหนื่อยเดี๋ยวก็คงจะหยุดเอง"บังเอิญว่าเธอไปที่บ้านแล้วบ้านที่เธอเช่าก็อยู่ติดกับคลินิคหมออลัน"จนแล้วจนเล่าขนาดเดินเข้าห้องกันมาแล้วเอริคก็ยังไม่หยุดพล่ามเพราะเขายิ่งเห็นนิชาเฉยใส่เขาเท่าไรความโมโหมันก็เพิ่มทวีคูณมากขึ้นเท่านั้น"ถ้าเราเจอหน้ากันทีไรเป็นต้องให้ได้บาดหมางใจกันทุกครั้งไปฉันว่าเราน่าจะแยกๆกันดีกว่านะคะ"นิชาหันมาตอบกลับเอริคด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและสีหน้าที่อ่อนใจ"ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยเธอไปจากฉันง่ายๆ"เอริคจ้องหน้านิชาเขม็งหญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินตรงหมายจะเปิดประตูหนีไปในห้องตัวเอง"มานี่""เจ็บนะ"มีหรือเอริคจะรอช้าเขาลากร่างบางไปในห้องของเขาเพื่อที่จะคุยกันให้รู้เรื่อง"ต่อไปนี้เธอห้ามออกไปไหนถ้าฉันไม่อนุญาต"เอริคชี้หน้านิชาอย่างเอาเรื่อง"คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตฉันฉันจะไปไหนมาไหนมันก็เรื่องของฉัน"นิชายังคงเอ่ยเสียงเรียบเช่นเดิมนั่นหมายถึงเธอจะไม่โวยวายแต่ก็ต่อต้านคำสั่งของเขาอยู่