เขาคอยกีดกันเธอออกจากผู้ชายคนอื่น โดยที่อยู่ในสถานะ”เพื่อนสนิท” มิหนําซํ้าตัวเองยังทำตัวเจ้าชู้ไม่เลิก ทำร้ายความรู้สึกเธอกลับไปหาแฟนเก่ารุ่นน้องคณะปีหนึ่ง สุดท้ายในวันที่เขารู้ตัวว่ารักเธอ มันก็สายไปเสียแล้ว…
View More“พี่เฟครับ!“ ในขณะที่ทุกคนกำลังสนทนากันระหว่างมองรูปถ่ายของคู่ฮอตในมหาลัย เสียงคุ้นๆของชายคนหนึ่งได้ดังขึ้น ดึงเอาความสนใจจากทั้งสี่ที่รีบหันไปมอง เมื่อเห็นภาพตรงหน้าคือชายหล่อเหลาอันคุ้นเคยนั้นยืนอยู่ตรงหน้าจากพื้นที่ไม่ไกลจากพวกเขาพร้อมช่อดอกไม้ใหญ่ในมือ เฟญ่ารีบฉีกยิ้มดีใจขึ้นมาพรางเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าดวยความเซอร์ไพรส์ “ธันวา!” “ยินดีด้วยนะครับ” ธันวาเองก็ยิ้มตามรอยยิ้มแสนหวานของอีกคนที่เขาตั้งใจมาหา ชายหนุ่มรุ่นน้องรีบก้าวเข้ามายืนตรงหน้ารุ่นพี่สาวเฟญ่าพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้กับเธอ “ขอบคุณนะ ว่าแต่เรากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “เพิ่งถึงก็มาที่นี่เลยครับ” “เหอะ งั้นก็กลับไปซะเถอะ!” นํ้าเสียงดุดันไม่พึงพอใจเอ่ยกล่าวขึ้นแทรกคำสนทนา ทั้งคู่รีบหันมองเนวิลที่ใบหน้าบึ้งตึงยืนอยู่ข้างเฟญ่า เพี๊ยะ “โอ้ย..” ฝ่ามือเล็กตีลงไปบนแขนใหญ่พรางจ้องหน้าเขาตาเขียว “พูดจาดีๆสิ!” เฟญ่ามองดุแฟนหนุ่ม นิสัยก้าวร้าวไม่เคยจะเปลี่ยน “นั่นน่ะสิคร
“ฮึก..ฮือ..” เสียงสะอึกสะอื้นดังอยู่ในท่ามกลางความเงียบ หลังกิจกรรมจบสิ้น บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัด แทนที่จะทั้งคู่จะปรับตัวเข้ากันได้ ชายร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องนํ้า ก่อนฝีเท้าจะหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าร้องไห้ นํ้าเสียงอ่อนโยนกล่าวขึ้นพร้อมปลอบประโลมแฟนสาว “เฟ..ทีนี้จะฟังกูได้รึยัง” เขาถามเสียงอ่อน พรางมองคนตรงหน้าที่นั่งสะอึกสะอื้นไม่เงยมองเขา “ฮึก..กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น กูเชื่อในสิ่งที่กูเห็น” เนวิลกัดกรามแน่นกับความดื้อด้านของหญิงสาว ความเชื่อใจมันไม่มีให้กันเลยรึไง แค่ฟังเหตุผลเธอถึงทำไม่ได้ “งั้นก็แล้วแต่มึงเถอะ ถ้ามึงไม่ฟังก็ไม่ต้องฟัง” นํ้าเสียงหงุดหงิดกล่าวออกมา ก่อนฝีเท้าจะก้าวออกไปนอกห้องด้วยความหัวเสีย เฟญ่ารีบเงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังใหญ่ “เดี๋ย—“ หญิงสาวรีบงับปากไม่ให้ส่งเสียงออกไป ในขณะนั้นนํ้าสีใสก็ไหลรินลงมาเรื่อยๆพร้อมหัวใจที่แตกสลาย “มึงทิ้งกูไว้อีกแล้วหรอ ฮึก..ไอคนหลอกลวงฮือ..ไหนบอกจะไม่ทำอีก ฮึก..สุดท้ายก็ทิ้งกูไว้เหมือนเดิม จะไปหาเ
ในเวลาเดียวกันที่เฟญ่าวิ่งแจ้นออกมาด้วยความเร็วจนไม่ทันได้มองคนที่เดินมาเบื้องหน้าจนชนเข้ากับอกแกร่ง.. ปึก! เฟญ่าตกใจรีบเงยมองก็พบกับชายแปลกหน้าหล่อดูดี กับสายตาแพรวพราวที่มองหน้าเธอด้วยความตกใจเล็กน้อย “เอ่อ..ขอโทษค่ะ..” “ไม่เป็นไรครับ” ทั้งคู่มองตากันในขณะที่ชายผู้นั้นโอบเฟญ่าเอาไว้ “อกแน่นจัง เข้าฟิตเนสแน่เลย..” ฝ่ามือเล็กลูบไล้ไปทั่วอกแกร่งของชายตรงหน้า เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินไกล้เข้ามา “สนใจเข้าด้วยกันมั้ยครับ..” อีกคนก็ไม่แผ่ว เมื่อเธอชวนเขาก็แค่เล่นตาม.. “น่าสนนะคะ..” เฟญ่ายิ้มร้าย ทั้งคู่มองหน้ากันในขณะที่ร่างกายแนบชิดไม่มีใครผละออกก่อน ก่อนที่จะมีมือหนาของใครบางคนมาดึงเรียวแขนเล็กออกมา ก่อนเสียงดุดันจะดังตามหลัง “เฟ ทำบ้าอะไรของมึง!!” เฟญ่าหันมองคนด้านข้างที่จับเรียวแขนเธอเอาไว้แน่นกับสายตาที่จ้องไปยันใบหน้าชายอีกคนด้วยความโกรธ “ก็แค่ทำความรู้จักเฉยๆ..” นํ้าเสียงประชดประชันดังขึ้น ทำเอาเนวิลไม่พอใจเป็นอย่
“ยัยเฟไปเข้าห้องนํ้าตั้งนานแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก” รีน่าหันมองรอบๆพรางเอ่ยพึมพำ เมื่อเป็นเวลานานที่เฟญ่าไปเข้าห้องนํ้าแต่ทว่ายังไม่กลับมาจนจะหมดเวลาพักเที่ยง “นั่นสิ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ยอมให้กูไปด้วย” เนวิลกล่าวตามหลังด้วยความเป็นห่วงแฟนสาว “เดินมานุ่นละ” “ไหนวะ” เนวิลรีบหันมองตามสายตาริกเตอร์ที่มองออกไปไม่ไกล แต่ทว่าตนกลับไม่เห็นเฟญ่าดั่งเพื่อนกล่าว “กูหมายถึงชะนี” พูดยังไม่ทันขาดคำ ฝีเท้านั่นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเนวิล ทั้งสามหันมองด้วยใบหน้าสะอิดสะเอียน ก่อนหญิงสาวผมยาวที่มองเนวิลด้วยรอยยิ้มจะกล่าวขึ้น “วิล” “เอลลี่..?” เนวิลขมวดคิ้วเข้มมองรุ่นพี่สาวดาวมหาลัยเก่าที่จบไปก่อนเขาหนึ่งปี อยู่ๆกลับมายืนอยู่ในโรงอาหารมหาลัย “ไม่เจอกันนานเลยนะ ยังคงหล่อเหมือนเดิมเลย ไม่รู้ว่าอย่างอื่น….” เอลลี่มองยั่วด้วยสายตาบ่งบอกชัดถึงความต้องการ เธอค่อยๆมองลงตํ่า… “แฮ่ม! อย่ามาทำตัวตํ่าแถมนี้ดีกว่าค่ะ คนตั้งเยอะแยะ” รีน่
เนวิลโอบไหล่เฟญ่าเดินออกไป ปล่อยให้สองคนยืนกัดกัน รีน่ามองตามแผ่นหลังคู่ที่เดินออกไปก็นึกหมั่นไส้ “ชิ…” “ไม่เป็นไรนะที่รัก เราไปกันสองคนก็ได้” ริกเตอร์ไม่รอช้า มือหนารีบยกขึ้นมาโอบไหล่รีน่า เผยยิ้มกวนเชิญชวนเธอด้วยนํ้าเสียงทะเล้น “ใครอยากไปกับมึง” รีน่าหันมองคนด้านข้างตาขวาง กล่าวถามเสียงแข็งไม่มีความเป็นผู้หญิง “ที่รักไง” อีกคนก็ยังคงไม่หยุด หวังจะหยอดเธอเข้าให้ได้ทุกนํ้าเมื่อมีโอกาส “อย่ามามั่ว!” หญิงสาวจ้องตาเขียวก่อนจะดีดตัวออกจากคนตัวใหญ่พรางเดินออกไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด —————— “อ่ะ สำหรับที่รัก” ภายในห้องเรียน ชั้นหลังสุดของห้อง มือหนายื่นลูกชอคโกแลตในมือให้กับแฟนสาวที่นั่งฟังอาจารย์ตรงหน้า เฟญ่าหันหน้ามามองตามเสียงก่อนจะไล่มองลงมาหาบนฝ่ามือหนาที่มีชอคโกแลต “อะไร” หญิงสาวคิ้วขมวดเอ่ยถามด้วยความงุนงง เมื่อเธอตั้งใจเรียนอยู่ดีๆกลับมายื่นชอคโกแลตให้ “ชอคโกแลตไง” “ให้ทำไม” “กินสิ” “เรีย
“ทำไมจะไม่กล้า” เฟญ่าต่อลอง สายตาจ้องใบหน้าหล่ออย่างเคร่งคัด แต่ทว่าเมื่อถูกอีกคนขู่กลับจำต้องหลบสายตา “ก็เอาสิ..กูจะเอามึงจนผลิตลูกให้กูเป็นสิบเลย..” ปากหยักได้รูปยกยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเต็มไปด้วยเลศนัยมองคนสวยบ่งบอกว่าเขาไม่เคยพูดเล่นกับเรื่องนี้ หากเธอทำจริงมีหวังไม่ได้เดินไปหลายเดือน “ไม่หนีก็ได้..ชิ..” เฟญ่าหันหน้าหนี พึมพำเสียงอ่อนพอให้เขาได้ยิน เนวิลเผยยิ้มพึงพอใจ “ดี หึ..” “ปากมากจังพวกมึง ชนแก้วเว้ยชนแก้ว” รีน่าที่กำลังเครียดเมื่ออดทนฟังต่อไม่ไหวก็รีบชูแก้วขึ้นอีกครั้ง เกร้ง! ทั้งสี่ชูแก้วขึ้นชนกันจนไวน์แดงในแก้วหกเข้ากัน เสียงเกร้งแกร้งดังขึ้นลั่น ก่อนปากจะแตะขอบแก้วกระดกดื่มพร้อมกัน “อื้อ….” “แค่กๆ..ครอก~” เวลาผ่านไปจนถึงกลางดึก เสียงกรนดังลั่นอยู่กลางชายหาด ในขณะที่ริกเตอร์นอนกองบนตัวรีน่า ทั้งคู่หลับไหลด้วยความเมาอย่างไม่รู้สึกตัว แต่ทว่าเนวิลกลับนั่งมองเฟญ่าที่นั่งสลึมสลือด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ “ปล่อยพวกมันไว้นี่แหละ”
“เมียผมก็ต้องกลับด้วยสิครับ” “แกจะกลับก็กลับคนเดียวสิ จะพาลูกสะใภ้ฉันไปไหน” “ก็แฟนผม ก็ต้องไปกับผมสิครับ” “ฉันยังไม่ได้คุยกับหนูเฟเลยนะ” “ม๊านั่งจิบชาไปเถอะครับ ผมจะไปทำลูก” เฟญ่าตาโตตกใจกับคำพูดแฟนหนุ่ม พูดอะไรไม่อายฟ้าอายดิน แต่ดูเหมือนคุณหญิงนีราจะเป็นใจเห็นด้วย “งั้นก็ไปเถอะจ่ะ ม๊าไม่กวนละ” เพียงแค่ได้ยินประโยคคำว่าทำลูก คุณหญิงนีราถึงกับนํ้าเสียงเปลี่ยนทันที “ไปกันครับที่รัก” เนวิลไม่รีรอ ยื่นมือเข้าไปดึงตัวคนร่างบางกลับไป “มึงจะพากูไปไหนอีก!” เมื่อถูกดึงออกมาถึงในรถ คนโดนดึงไปมาก็แสดงกริยาไม่ค่อยพึงพอใจนัก สายตามองทางข้างหน้าพรางกล่าวถามแฟนหนุ่มเสียงเรียบ “บอกไปแล้ว” “กูไม่ทำ!” “มึงต้องทำ!” “ไม่!” “งั้นกูจะข่มขืนมึงเอง” “กูจะหนีมึงจริงๆด้วย!” “หนีสิ ถ้าคิดว่าหนีพ้น” ถ้อยคำพูดกวนประสาทคนฟัง แต่ทว่าคนพูดไม่มีความสะทกสะท้าน หากเธอคิดว่าหนีแล้วจะพ้นเขาก็เชิญเธอลองหนีได้ตามสบาย
“จะพากูไปไหน” “ไปหาคนบางคน” “ใคร…” “เลิกถามแล้วมาเถอะน่า..” “แต่พี่อาทิตย์กับพี่อันนา..” เฟญ่าหันมองชายหญิงคู่รักบนโซฟา แขกยังไม่กลับ เจ้าของบ้านจะออกไปได้ยังไงกัน แต่ถึงอย่างนั้นมีเหรอเนวิลจะสน “ก็ปล่อยให้พวกเค้าอยู่กันไปสิ อยากเอากันในนี้ก็ได้นะครับ เข้าใจว่าเพิ่งแต่งงานกัน” เนวิลพูดแทรกขึ้นไม่สนว่ามันจะเป็นคำหยาบหรืออะไร คนตัวเล็กถึงกับตกใจกับคำพูดของเขา หญิงสาวรีบเม้มปากพรางหยิกแขนหนาเข้าให้เจ็บจนร้องโอดโอ้ยพร้อมเตือนสั่งสอนไอคนไม่มีมารยาท “หยาบคาย! ต้องขอโทษแทนไอ้นี่ด้วยนะคะ” เฟญ่ารีบหันหน้ามาหาชายหญิงคู่รักสองคนพรางเอ่ยขอโทษโดยที่เล็บยาวยังคงจิกเข้าอยู่บนแขนหนา “โอ้ย..ท..ที่รัก ปล่อยเถอะ เล็บแหลมสะขนาดนี้” “ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เข้าใจ” อาทิตย์เอ่ยเข้าใจพร้อมยิ้มหวานให้กับเฟญ่า ทำเอาคนที่ยืนอยู่ด้านหลังร่างบางอยากจะพุ่งเข้ามาซัดหน้ามันสักหมัด แต่ทว่าเพิ่งจะโดนหยิกมาหยกๆคงยังไม่อยากโดนอีก “คุณวิลคงจะหึงแรง ฮ่าๆ” อันนาแทรกขึ้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก! ยามเที่ยงของวันต่อมา เสียงเคาะประตูดังก้อนขึ้นมาจากด้านนอก เป็นเวลาที่เฟญ่าตื่นมาพอดี หญิงสาวเดินงัวเงียออกไปเปิดประตูก็ต้องคิ้วขมวดก่อนจะเผยยิ้มออกมาเมื่อเห็นสองคนชายหญิงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดียืนอยู่หน้าประตู “พี่อาทิตย์ พี่อันนา!” “ไฮ~” “อรุณสวัสดิ์ครับน้องเฟ” พี่ชายที่สนิทกันมานานกับเจ้าสาวตัวจริงของเขาที่ยืนอยู่บนเวทีในงานวิวาห์เมื่อวาน ใบหน้าจิ้มลิ้มสวยสง่าสมกับเป็นลูกครึ่งไทยออสเตรเลีย เฟญ่ารีบเอ่ยชวนคู่บ่าวสาวเข้ามาในบ้าน “เข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ” ทั้งสองเดินควงแขนกันเข้าไปนั่งบนโซฟาภายในห้องรับแขก ก่อนที่เจ้าของห้องจะปิดประตูแล้วเดินตามมา “ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เมื่อวานเฟรีบกลับไปสะก่อน” “ไม่เป็นไรเลยเฟ” “นั่นสิ ไม่เห็นต้องขอโทษเลย พี่เข้าใจ ว่าแต่เราเถอะ ดีกันรึยังล่ะ” อันนา หรือหญิงนามภรรยาของอาทิตย์ยิ้มแย้มเป็นมิตร พยักหน้าเข้าใจพรางเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง เมื่อแผนปั่นหัวเนวิลทั้งหมดนั้นมาจากความคิดเธอเอง เธอเข้าใจเป็นอย่างดีถึงความสัมพัน
“อ๊า น้องเนวิลขา อ๊ะ ร..แรงกว่านี้อีกค่ะ อื้อ กระแทกพี่มาเลยค่ะ อ๊าส์ เสียว” “หึ ร่าน” ถ้อยคำพูดอันหยาบคายกล่าวออกมา พร้อมมือหนาฟาดลงไปที่แก้มก้นอวบพรางกระแทกกระทั้นความเป็นชายเข้าใส่ตัวเอลลี่รุ่นพี่คณะปีสี่อย่างหนักหน่วง เพี๊ยะ! พั่บ พั่บ พั่บ! เสียงเนื้อกระทบกันดังก้อนในห้องนํ้าหญิง เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาทำประจำในมหาลัย แม้แต่เอลลี่รุ่นพี่สาวฮ๊อดที่กำลังโค้งบั้นท้ายหันหลังให้กับเขาคนนี้ก็เสนอตัวเข้ามาหาเขาเอง “อ๊า พ..พี่จะเสร็จค่ะ อ๊า น..น้องเนวิล” ปึก ปึก ปึก! “อ่าส์” เร่งจังหวะรัวเร็วจนรุ่นพี่สาวหายใจแทบไม่ทัน คำรามเสียงดังพัวพันกับเสียงครวญครางหญิงไต้ร่าง นานอีกหลายนาทีก่อนที่จะพ่นนํ้าขุ่นออกมาเต็มเครื่องป้องกัน ดึงท่อนเอ็นใหญ่ออกจากร่องสวาทพรางถอดมันออกและทิ้งลงไปในถังขยะ “หวังว่าพี่จำที่เราคุยกันได้นะครับ หลังจากนี้พี่ไม่มีสิทธิ์โทรมากวนหรือเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวผม” เนวิลเอ่ยขึ้นนํ้าเสียงเรียบภายไต้ใบหน้านิ่งเฉยดั่งกับเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น สิ้นสุดคำพูดแทงใจ สองเท้ายาวก้าวเดินออกไปอย่างไม่สนใจไยดี “ถึงจะปากร้ายไปหน่อยก็เถอะ แต่ถ้าพี่อยากได้พี่ก็ต...
Comments