ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง!
เสียงแชทดังขึ้นรัวๆกลางโต๊ะอาหาร ทำเอาเจ้าของโทรศัพท์ที่นั่งกินข้าวอยู่หัวร้อนขึ้นมา “จิ๊ จะทักมาทำอะไรนักหนาวะแม่ง” “มึงไม่ตอบล่ะ” เฟญ่าเอ่ยพูดพรางเขี้ยวข้าวเต็มปาก มองดูสีหน้าหงุดหงิดของเพื่อนสนิท “อ่ะ มึงตอบไห้แล้วกัน” มือหนาหยิบโทรศัพท์วางไว้ตรงหน้าเธอก่อนจะกลับไปตักข้าวกินเหมือนเดิมโดยไม่สนใจอะไร “เหี้ยไรไอวิล แชทก็แชทมึงมาไห้กูตอบ” “บ่นเยอะ ตอบๆไปเถอะน่า” “เหอะ” ปากบ่นพึมพำไม่หยุดแต่ก็หยิบมือถือตรงหน้าขึ้นมาปลดล็อกก่อนจะกดเข้าแชทอ่านดูข้อความที่ส่งเข้ามาจากรุ่นพี่แอลลี่ชื่อดังคณะปีสี่ “รุ่นพี่แอลลี่อ่ะ ทักมาถามว่าตอนนี้มาหาหน่อยได้มั้ย มึงจะไห้กูตอบยังไง” “ตอบไปว่ากูไม่เอาซํ้า แล้วบล็อกทิ้งเลย กูรำคาญ” “แม่ง เหี้ยว่ะ” “กูตกลงกับทุกคนก่อนที่กูจะเอา ว่ากูไม่เอาซํ้า เสร็จแล้วก็ทางใครทางมัน ไม่มีสิทธิมาโทรตามมายุ่งเรื่องส่วนตัวของกู” “วันนี้มึงผีเข้ารึไงวะ ปกติไม่เห็นจะมานั่งกินข้าว พักเที่ยงกินแต่ชะนี” “หึ” เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ ใบหน้าคมหล่อยกยิ้มขึ้นพรางยื่นหน้าเข้ามาไกล้เธอ “อะไร…” “พอดีว่าเมื่อเช้ามันทำไห้กูพอใจมากจนไม่อยากไปตีกะหรี่” กระซิบข้างใบหูเธอเสียงแผ่ว ใบหน้าคมหล่อไกล้กับเธอมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจเข้าออก ทำเอาร่างกายอีกคนร้อนวูบวาบใบหน้าผ่องใสแดงกํ่าขึ้นเป็นลูกมะเขือเทศสุก “อ..ไอบ้า!” ถ้อยคำพูดแก้เขินพรางดันแผงอกแกร่งไห้เขาออกห่างจากเธอ เนวิลยอมถอยห่างกลับมาตักข้าวกิน อดยิ้มไม่ได้กับความน่าเอ็นดูของยัยบ๊อง “แหม๋ พวกกูเป็นอากาศแหละ” “นั่นดิ เหมือนผัวเมียเลยอ่ะถ้าไม่รู้นี่” หวานกันจนไม่เห็นหัวเพื่อนสองคนที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงหน้า ทนดูตั้งแต่ตอบแชทไห้กัน เบะปากมองบนจนตาแทบค้างแต่สองคนตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีจะไห้หันมาไห้ความสนใจ “ผัวเมียบ้าไร กูไม่เอาคนเจ้าชู้อย่างไอวิลมาทำผัวหรอก” “สนใจลองเป็นเมียกูมั้ยล่ะ ไม่แน่กูอาจจะหยุดที่มึงก็ได้นะ” เป็นอีกครั้งที่เขายื่นหน้าเข้ามากระซิบข้างใบหูเธอ มือเล็กรีบดันแผงอกแน่นกำยำออกห่างจากตัวเธอ กลัวสองคนตรงหน้าจะแซวอีก “ออกไปไกลๆกูเลยนะ” “กูพูดจริงนะ” “ยัยเร พรุ่งนี้วันหยุดเราทำไรกันดี” จงใจเมินเฉยชายด้านข้าง ไม่ตอบคำพูดเขาพรางเปลี่ยนเรื่องหันไปคุยกับเพื่อนรักที่นั่งตรงข้าม “คืนนี้ไปผับกันมั้ย ไม่ได้ไปนานเลยว่ะ” “ไม่นานของมึงนี่สามวันป่ะไอเตอร์” “พูดมากน่า จะไปไม่ไป” “ไปดิ ขอชุดแซ่บๆนะยัยเฟ” “แน่นอนสิ ไปผับทั้งทีก็ต้องแซ่บอยู่แล้ว” สามคนคุยกันเสียงดังในขณะที่เนวิลนั่งฟังเงียบๆกับทุกคำสนทนา “ไอวิล มึงจะลากกูมาคอนโดมึงทำไมเนี่ย!” เอะอะโวยวายเสียงดังใส่ชายหนุ่ม หลังเลิกเรียนอยู่ๆเขาก็ลากเธอขึ้นรถแล้วยังลากเธอมาคอนโดเขาอีก “ก็เดี๋ยวไปผับด้วยกันไง เสื้อผ้ามึงก็อยู่ที่นี่ตั้งเยอะ แต่งตัวห้องกูเนี่ยแหละ” “หื้ย บอกดีๆก็ได้มั้ยไม่เห็นต้องลากมาเลย” “คนอย่างมึงบอกดีๆคงไม่ยอมมา” “ไอคนเอาแต่ใจ!” ตะโกนตามหลังชายร่างไหญ่ที่ถอดเสื้อเดินเข้าห้องนํ้าไป สองเท้าเล็กเดินหงุดหงิดเข้าไปยันห้องแต่งตัวที่มีเสื้อผ้าเธอเต็มไปหมด ทั้งยังเครื่องสำอางต่างๆที่เขาตั้งใจซื้อไว้ไห้เธอ เป็นปกติที่หญิงสาวจะมานอนที่นี่บ่อยๆเมื่อมาช่วยสอนการบ้านไห้ พอตกดึกเขาก็ไม่ยอมไห้เธอกลับ ลากไห้เธอนอนด้วยบ่อยครั้ง เวลาผ่านไปนานพอสมควรกว่าเฟญ่าจะแต่งตัวเสร็จ สองเท้าก้าวออกมาจากห้องแต่งตัว สายตาคมจ้องเขม็งมาทางเธอจากชายร่างสูงที่นั่งรอเธออยู่บนเตียงเป็นเวลานาน “ไปกันเถอะ” สองเท้าเล็กกำลังจะก้าวออกไปทางประตูแต่กูต้องหยุดชะงักเมื่อมือหนาเท้าประตูเอาไว้ไม่ไห้เธอเปิด “ชุดมึงยั่วจังวะ กลิ่นตัวก็หอมยั่วกูจะตายอยู่ละ” โน้มหน้าลงหอมซอกคอขาว กลิ่นอายธรรมชาติจากตัวเธอปรนเปรอกับกลิ่นนํ้าหอมอ่อนๆทำเขาแทบครั่ง “ท..ทำอะไรของมึง เดี๋ยวสองคนนั้นก็รอหรอก” “ปล่อยไห้พวกมันรอไปดิ” มือหนาสอดเข้าไต้กระโปรงรัดรูปสั้นซึ่งไร้กางเกงซับใน มีเพียงแพนตี้น้อยที่ปกปิดร่องสวาทเอาไว้ “อื้อ..ไอวิล..อ..อย่า”“อื้อ..ว.วิล!” มือหนาเกี่ยแพนตี้ตัวจิ๋วเอาไว้ด้านข้างก่อนจะสอดนิ้วมือเรียวเข้าร่องสวาทหญิงสาว “หึ แฉะหมดเลย” คำพูดหยอกล้อทำเอาหญิงสาวเขินหน้าแดง มือเล็กเท้าประตูตรงหน้าเอาไว้ด้วยความเสียวซ่านเพียงเพราะนิ้วมือของเขา แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ “อ..อื้อ..ม มันส..สกปรก” เมื่อสัมผัสได้ถึงลิ้นร้อนที่เข้ามายันร่องสวาท คนตัวเล็กรีบเอ่ยห้ามด้วยความเสียวซ่าน แต่เขาไม่สนใจเลียรอบร่องสวาทไปมาโดยไร้ซึ่งความรังเกียจ “อ๊า อื้อ” เลียรัวจนนํ้ารักเยิ้มออกมาเต็มร่องสวาท แต่ก็ไม่ยอมผละ ดูดกลืนกินทำความสะอาดไห้กับอีกคนจนหมด “หวานเหมือนเดิมเลยนะ” “อ..ไอบ้า!” มือเล็กรีบดันกระโปรงสั้นลง เปิดประตูก้าวเท้าออกไปโดยไม่กล้าหันมามองชายด้านหลัง “หึ มึงอยากยั่วเอง” ใบหน้าคมหล่อยกยิ้มขึ้นพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง ก่อนจะสาวเท้ายาวก้าวเดินตามคนตัวเล็กออกไป “ไอวิลกับไอเฟมาสายอีกแล้วหรอวะ” “เออนั่นดิ ทำตัวแปลกขึ้นทุกวันอ่ะไอสองตัวนั่น” “เหล้าที่สั่งได้แล้วครับ” ท่ามกลางแสงสี เสียงดนตรีดังสงั่น โต๊ะวีไอพีประจำกลุ่มของทั้งสี่ ยังคงขาดอีกสองคนที่ไม่ยอมโผล่มาเสียที สองคนที่มาถึงก่อนได้แต่บ่นพึมพำกับเพื
“หุ้วว เพลงมันส์โครตด้ายใจเลย” ร่อนเอวเต้นกันในฝูงคนมากมายจนไปชนเข้ากับชายรูปร่างหน้าตาพระประธานผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาด้านหลังเธอ ปึก! “ขอโทษครับ” “โอ้ย ครายว้าา” ดวงตากลมโตที่ตอนนี้พล่ามัวไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ พยายามหรี่ตามองชายที่เธอชนใส่ แม้ว่าจะไม่เห็นชัดแต่ก็รับรู้ได้ถึงความหน้าตาดีนั่นอยู่พอประมาณ “อ่าว พี่เฟญ่า!” เมื่อมองดูดีๆกลับเป็นเฟญ่าสาวสวยประจำชั้นในมหาวิทยาลัย แอบปลื้มมานานไม่คิดว่าโชคชะตาจะนำพาไห้เขามาไกล้ชิดพี่เธอได้เพียงนี้ ชายรูปหล่อไม่รีรอ รีบคว้าโอกาสนี้เข้าไกล้เธอ “ผมขอไลน์หน่อยได้มั้ยครับ คนสวย” “อื้อ ปากหวานนะนายอ่ะ ฉ้านห้ายก้อด้าย” มือเล็กหยิบมือถือที่ชายตรงหน้ายื่นไห้เธอมาแอดไลน์ไห้ แม้จะเบลอๆแต่ก็พอจำไลน์ของตัวเองได้ ปึก! เสียงวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะด้วยสีหน้าอารมณ์หงุดหงิด จับตามองทนดูมาอยู่นานจนหมดความอดทน รีบลุกขึ้นเดินออกไปยันจุดเป้าหมาย ไม่แม้แต่จะหันมาไห้ความสนใจกับเด็กเอ็นที่เรียกมา “พี่เนวิลจะไปไหนน่ะคะ!” “อย่าไปสนไอวิลมันเลยน้องลิลลี่ มานั่งข้างพี่ดีกว่า ดูแล้วมันคงไม่กลับมาหรอก” “ก็ได้ค่ะ..” จำใจต้องไปนั่งกับเพื่อนของเขา
ติ้ง ติ้ง! “อื้อ…” เสียงอู้อี้หงุดหงิด พลิกตัวดึงผ้าห่มมาคลุมตัวนอนไม่สนใจเสียงแชทน่ารำคาญที่เด้งขึ้นจากมือถือหัวเตียง กับชายร่างไหญ่ที่สาวเท้าเดินออกมาจากห้องนํ้าโดยมีเพียงผ้าขนหนูผืนบางพันรอบเอว สายตากวาดมองหญิงสาวที่นอนคดอยู่บนเตียงก่อนจะเดินเข้ามาดูมือถือหัวเตียงที่มีเสียงแชทดังขึ้นเมื่อครู่ #แชท ธันวา (อรุณสวัสดิ์ครับพี่เฟ ผมธันวานะครับรุ่นน้องที่ขอไลน์พี่เมื่อคืน) (พี่กลับถึงบ้านปลอดภัยดีใช่มั้ยครับ) “เหอะ ไอเด็กนี่คิดจะจีบเฟงั้นสิ ฝันไปเถอะ” พึมพำเสียงเบาอยู่คนเดียวพรางปลดล็อกหน้าจอมือถืออีกคนเข้าไปบล็อกแชทธันวารุ่นน้องคณะปีสองที่ทักมา ก่อนจะลบแชททิ้งและวางมือถือไว้ที่เดิม หวังจะเข้าไกล้หญิงสาวผู้นี้คงต้องผ่านด่านเขาเสียก่อน “มึงออกไปไกลๆกูเลยนะ ไม่ต้องเดินตามกู!” “เฟ มึงโกรธอะไรกูวะ มึงเป็นคนข่มขืนกูอ่ะ เมื่อคืนมึงเมาแล้วจำไม่ได้รึไง” “ไอบ้าจะพูดเสียงดังทำไม เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมด!” มือเล็กรีบปิดปากหนาเอาไว้ไม่ให้แหกปากพูดเสียงดังท่ามกลางนักศึกษามากมายในมหาลัย “หื้ย เห็นหน้ามึงแล้วหงุดหงิดว่ะไอวิล” ใบหน้าบึ้งตึงสบัดตูดเดินออกไปจากชายตรงหน้าด้วยความห
“เอ่อ..คือ…” “พิณมีอะไรรึเปล่า” เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้านั่งมองหน้าเขาอยู่นาน อํ้าอึ้งดั่งกับว่าไม่กล้ากล่าวสิ่งที่อึดอัดอยู่ในใจเสียจนเนวิลต้องเอ่ยถามออกไป “พิณอยากขอบคุณน่ะค่ะที่ช่วยไว้วันนั้น ขอบคุณพี่วิลมากนะคะ ถ้าไม่ได้พี่วิลพิณคงแย่แน่ๆ..” “อืม ไม่เป็นไร” คำพูดเฉยชาต่างจากตอนที่ผ่านมา ช่วงเวลาที่เคยคบกันมา เขาลืมมันไปหมดแล้วหย่างนั้นเหรอ สายตาที่ยังคงมีเยื่อใย มองดูชายตรงหน้าที่นิ่งเฉยต่อเธอ “พี่วิลคะ” เอ่ยชื่อเรียกหาความสนใจจากเขาอีกครั้ง รวบรวมความกล้าเอ่ยถามข้อข้องใจออกไปภายไต้สีหน้ากังวล “พี่วิลกับพี่เฟญ่า…คบกันอยู่รึเปล่าคะ” “พี่กับเฟเป็นแค่เพื่อนกัน” โล่งอกโปรงใจออกไปเป็นอย่างมากเมื่อได้ยอนคำตอบเช่นนั้นจากชายคนรักเก่า สีหน้ากังวลเรืองหายไปประกบด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่มเข้ามาแทน ——— ซ่า ซ่า เสียงหยดนํ้าฝนที่หลั่งลงมาจากท้องฟ้ากระทันหัน ตรงกับเวลาเลิกเรียน นักศึกษาต่างพากันวิ่งขึ้นรถกลับบ้าน “เฟ ไอวิลยังไม่มาอีกหรอ” “อืม ยังไม่เห็นเลยอ่ะ” “กลับกับพวกกูมั้ย” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็คงมาแหละมั้ง” “งั้นพวกกูกลับก่อนนะเว้ย” “อืม ไปเถอะ” เพื่อน
รุ่งเช้าวันต่อมา ชีวิตนักศึกษาที่ต้องวนเวียนกลับมาในมหาลัยเป็นเหมือนดั่งทุกวัน แต่สิ่งต่างไปจากทุกวันในเช้านี้คือหญิงสาวใบหน้าสง่าเริ่มมามหาลัยเช้าเป็นปกติโดยที่ไม่มีชายเพื่อนสนิทเดินเข้ามาด้วย จนเพื่อนซี้ในกลุ่มขมวดคิ้วเอ่ยถาม “อ้าว วันนี้ไม่มากับไอวิลหรอ” “นั่นดิ ปกติเห็นตัวติดกันตลอด” “ไม่อ่ะ” ตอบเพื่อนสนิทออกไปลวกๆ เดินผ่านพวกเขาไปนั่งโต๊ะประจำกลุ่มพรางหยิบหนังสือในกระเป๋าผ้าใบสีนํ้าตาลเรียบขึ้นมาอ่านโดยไม่หันมาไห้ความสนใจกับรีน่ากับริกเตอร์ จนทำเอาทั้งคู่ยืนเอ๋อคิ้วขมวดมองหน้ากันกับความแปลกไปของเฟญ่าเพื่อนสนิท “อ้าว พี่เฟ ผมตามหาตั้งนานมาอยู่นี่เอง” สองตาสองคู่มองดูตามฝีเก้าของธันวาชายหนุ่มรุ่นน้องที่อยู่ๆเดินเข้ามาหาเฟญ่าด้วยกล่องนมในมือ “อ้าว ธันวา ตามหาพี่ทำไมอ่ะ” เงยหน้ามองชายหนุ่มธันวาที่เดินเข้ามาหาเธอก่อนจะหย่อยก้นนั่งลงฝั่งตรงข้าม ยื่นกล่องนมขนาดกลางไห้กับหญิงสาวพร้อมยิ้มกริ่มบนใบหน้าฟ้าประธานนั่น “ผมเอานมมาไห้พี่ครับ ขอบคุณที่ปลดบล็อกผม” “หื้อ พี่ปลดบล็อกเราเพื่อเป็นการขอบคุณที่เราไปส่งพี่ไม่ใช่หรอ” “ก็ใช่ครับ แต่ผมอยากขอบคุณกลับ” ใบหน้าสง่าเผยย
“วิล ปล่อยกู เดี๋ยวคนอื่นก็มองกันหมด” “มีตาก็ปล่อยไห้พวกมันมองไปสิ” ข้อมือเล็กถูกจับแน่นด้วยแรงผู้ชาย เนวิลเดินจูงมือเธอเข้าไปในห้องเรียนโดยไม่สนใจสายตานับพันที่มองมา “นั่งกับกู” เอ่ยเสียงเบาพอไห้หญิงสาวได้ยินพรางดึงมือเธอลงมานั่งตรงข้างกับตัวเอง “ไอ้วิล!” กัดฟันพูดเสียงเบา กวาดตามองชายตรงข้างตาเขม็งเมื่อเขายกมือขึ้นมาจับขาอ่อนขาวเนียนของเธอพรางลูบไล้ไปมา มือบางรีบปัดมือเขาออก แต่ทว่าแรงอันน้อยนิดของเธอไม่มีความสะทกสะท้านกับเธอเลยแม้แต่น้อย มิหนําซํ้ายังสอดมือเข้าไต้กระโปงนักศึกษา บีบคลํ้าเบาๆตรงหว่างขาของเธอ “มึงจะอยู่นิ่งๆหรือไห้กูจับมานั่งตัก” ใบหน้าคมหล่อยื่นเข้ามาไกล้ใบหูเฟญ่าพรางกระซิบเสียงกระเส่าพรางบีบเคร้นขาเนียนเล่นอย่างมันส์มือ “อื้อ!” “หึ…” ริมฝีปากหนาเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางอีกคน “แฮ่ม!” “คงไม่กลับแล้วมั้งบ้านน่ะ” หันมองตามนํ้าเสียงประชดประชันที่ดังขึ้นเบื้องหน้า รีบดันมือหนาออกจากขาเรียวทันที “เลิกเรียนไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย..” หันหน้าไปอีกฝั่งด้วยความเขินอาย นํ้าเสียงเบาบ่นพึมพัมกับตัวเอง แต่รีน่าเพื่อ
“มึงนี่ชอบพากูมาคอนโดมึงจังเลยเนาะ” เฟญ่านั่งหน้าบึ้งกอดอกมองชายร่างสูงอยู่ปลายเตียงท่ามกลางห้องนอนเรียบหรู “อย่าบ่นเยอะ ไปอาบนํ้าไป” “กูจะกลับคอนโดกู” “เฟ มึงอย่าดื้อ” หันหน้ามาจ้องหญิงสาวเพื่อนสนิทตาเขม็ง “ไปอาบนํ้าได้แล้ว เดี๋ยวไอสองตัวนั่นจะมาดื่มเหล้า” สายตาเรียบนิ่งจ้องมองใบหน้าสง่าที่นั่งบึ้งตึงเพ่งมองเขาอยู่ เอ่ยกล่าวในเชิงคำสั่งบ่งบอกว่าเธอต้องทำตาม “ชิ” กลอกตาหมั่นใส้ชายตรงหน้าที่ทำตัวดั่งบิดาตน ยอมดีดตัวขึ้นจากเตียงเดินดุ๊กดิ๊กเข้าไปในห้องนํ้าพร้อมผ้าขนหนูผืนบาง แกร๊ก! “เสร็จแล้ว มึงไปอาบสิ” ผ่านไปได้นานพอสมควร กว่าเสียงประตูห้องนํ้าที่ถูกเปิดออกจะดังขึ้นก่อนจะมีเสียงเจ้าตัวดังขึ้นตาม กล่าวบอกชายร่างไหญ่ที่นั่งไถมือถือเล่นอยู่บนโซฟา บนร่างหนามีเพียงผ้าขนหนูผืนบางพันรอบเอว เตรียมพร้อมที่จะเข้าไปอาบต่อจากเธอ “มึงยั่วกูหรอ” เงยหน้ามองตามนํ้าเสียงหวาน เผยไห้เห็นหญิงสาวที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนบางพันรอบตัว เห็นได้ถึงสัดส่วนเย้าอารมณ์ของเธอได้ชัดเจน “ยั่วอะไร กูแค่ลืมเอาเสื้อผ้าเข้าไปด้วย” “แต่มึงกำลังทำไห้กูมีอารมณ์” “แล้วมึงจะมองทำไม รีบไปอาบน
“ตากูหมุนบ้าง” เนวิลผู้ที่ไม่ได้ไห้ความสนใจกับอะไร จับขวดหมุนขึ้นอีกครั้งเป็นวงกลม เพ่งมองรอลุ้นในการหมุนขวดครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหน้าขึ้นมามองใบหน้าสง่าเมื่อหัวขวดชี้ไปทางเธอ “กูถาม!” ริกเตอร์รีบเอ่ยขึ้นเสียงดัง อยากจะกล่าวถามข้อข้องใจออกไปไห้มันหายสงสัย “มึงคิดยังไงกับไอวิล” ต่างพากันหันมองใบหน้าสง่าด้วยความคาดหวัง คำถามที่ทุกคนอยากรู้โดยเฉพาะเนวิล ดวงตากลมโตหันมองสบตากับชายตรงหน้า ความเงียบสงัดถือกำเนิดขึ้นในบรรยากาศน่าอึดอัด ก่อนที่หญิงสาวจะละสายตาออกจากใบหน้าคมหล่อ พรางหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมากระดกดื่มรัวๆสองแก้วเต็ม ตามกฏเกณฑ์ของเกมส์ “โห่ กูก็คิดว่าจะตอบ ไม่สนุกเอาซะเลย” ริกเตอร์กล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบสงั่น สายตาคมแหลมจ้องมองใบหน้าสง่าไม่ละ นึกคิดในใจถึงการกระทำของเฟญ่าเพื่อนสนิทจนเกิดคำถามขึ้นมาในหัว หรือเธอจะรู้สึกกับเขามากกว่าเพื่อน “พอๆ เลิกเล่นได้ละ กูคอแห้งจะตายห่า มาชนแก้วกันดีกว่า” อีกครั้งที่รีน่ากล่าวขึ้นเสียงดัง ยกแก้วเหล้าชูขึ้น จงใจทำล
“พี่เฟครับ!“ ในขณะที่ทุกคนกำลังสนทนากันระหว่างมองรูปถ่ายของคู่ฮอตในมหาลัย เสียงคุ้นๆของชายคนหนึ่งได้ดังขึ้น ดึงเอาความสนใจจากทั้งสี่ที่รีบหันไปมอง เมื่อเห็นภาพตรงหน้าคือชายหล่อเหลาอันคุ้นเคยนั้นยืนอยู่ตรงหน้าจากพื้นที่ไม่ไกลจากพวกเขาพร้อมช่อดอกไม้ใหญ่ในมือ เฟญ่ารีบฉีกยิ้มดีใจขึ้นมาพรางเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าดวยความเซอร์ไพรส์ “ธันวา!” “ยินดีด้วยนะครับ” ธันวาเองก็ยิ้มตามรอยยิ้มแสนหวานของอีกคนที่เขาตั้งใจมาหา ชายหนุ่มรุ่นน้องรีบก้าวเข้ามายืนตรงหน้ารุ่นพี่สาวเฟญ่าพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้กับเธอ “ขอบคุณนะ ว่าแต่เรากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “เพิ่งถึงก็มาที่นี่เลยครับ” “เหอะ งั้นก็กลับไปซะเถอะ!” นํ้าเสียงดุดันไม่พึงพอใจเอ่ยกล่าวขึ้นแทรกคำสนทนา ทั้งคู่รีบหันมองเนวิลที่ใบหน้าบึ้งตึงยืนอยู่ข้างเฟญ่า เพี๊ยะ “โอ้ย..” ฝ่ามือเล็กตีลงไปบนแขนใหญ่พรางจ้องหน้าเขาตาเขียว “พูดจาดีๆสิ!” เฟญ่ามองดุแฟนหนุ่ม นิสัยก้าวร้าวไม่เคยจะเปลี่ยน “นั่นน่ะสิคร
“ฮึก..ฮือ..” เสียงสะอึกสะอื้นดังอยู่ในท่ามกลางความเงียบ หลังกิจกรรมจบสิ้น บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัด แทนที่จะทั้งคู่จะปรับตัวเข้ากันได้ ชายร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องนํ้า ก่อนฝีเท้าจะหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าร้องไห้ นํ้าเสียงอ่อนโยนกล่าวขึ้นพร้อมปลอบประโลมแฟนสาว “เฟ..ทีนี้จะฟังกูได้รึยัง” เขาถามเสียงอ่อน พรางมองคนตรงหน้าที่นั่งสะอึกสะอื้นไม่เงยมองเขา “ฮึก..กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น กูเชื่อในสิ่งที่กูเห็น” เนวิลกัดกรามแน่นกับความดื้อด้านของหญิงสาว ความเชื่อใจมันไม่มีให้กันเลยรึไง แค่ฟังเหตุผลเธอถึงทำไม่ได้ “งั้นก็แล้วแต่มึงเถอะ ถ้ามึงไม่ฟังก็ไม่ต้องฟัง” นํ้าเสียงหงุดหงิดกล่าวออกมา ก่อนฝีเท้าจะก้าวออกไปนอกห้องด้วยความหัวเสีย เฟญ่ารีบเงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังใหญ่ “เดี๋ย—“ หญิงสาวรีบงับปากไม่ให้ส่งเสียงออกไป ในขณะนั้นนํ้าสีใสก็ไหลรินลงมาเรื่อยๆพร้อมหัวใจที่แตกสลาย “มึงทิ้งกูไว้อีกแล้วหรอ ฮึก..ไอคนหลอกลวงฮือ..ไหนบอกจะไม่ทำอีก ฮึก..สุดท้ายก็ทิ้งกูไว้เหมือนเดิม จะไปหาเ
ในเวลาเดียวกันที่เฟญ่าวิ่งแจ้นออกมาด้วยความเร็วจนไม่ทันได้มองคนที่เดินมาเบื้องหน้าจนชนเข้ากับอกแกร่ง.. ปึก! เฟญ่าตกใจรีบเงยมองก็พบกับชายแปลกหน้าหล่อดูดี กับสายตาแพรวพราวที่มองหน้าเธอด้วยความตกใจเล็กน้อย “เอ่อ..ขอโทษค่ะ..” “ไม่เป็นไรครับ” ทั้งคู่มองตากันในขณะที่ชายผู้นั้นโอบเฟญ่าเอาไว้ “อกแน่นจัง เข้าฟิตเนสแน่เลย..” ฝ่ามือเล็กลูบไล้ไปทั่วอกแกร่งของชายตรงหน้า เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินไกล้เข้ามา “สนใจเข้าด้วยกันมั้ยครับ..” อีกคนก็ไม่แผ่ว เมื่อเธอชวนเขาก็แค่เล่นตาม.. “น่าสนนะคะ..” เฟญ่ายิ้มร้าย ทั้งคู่มองหน้ากันในขณะที่ร่างกายแนบชิดไม่มีใครผละออกก่อน ก่อนที่จะมีมือหนาของใครบางคนมาดึงเรียวแขนเล็กออกมา ก่อนเสียงดุดันจะดังตามหลัง “เฟ ทำบ้าอะไรของมึง!!” เฟญ่าหันมองคนด้านข้างที่จับเรียวแขนเธอเอาไว้แน่นกับสายตาที่จ้องไปยันใบหน้าชายอีกคนด้วยความโกรธ “ก็แค่ทำความรู้จักเฉยๆ..” นํ้าเสียงประชดประชันดังขึ้น ทำเอาเนวิลไม่พอใจเป็นอย่
“ยัยเฟไปเข้าห้องนํ้าตั้งนานแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก” รีน่าหันมองรอบๆพรางเอ่ยพึมพำ เมื่อเป็นเวลานานที่เฟญ่าไปเข้าห้องนํ้าแต่ทว่ายังไม่กลับมาจนจะหมดเวลาพักเที่ยง “นั่นสิ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ยอมให้กูไปด้วย” เนวิลกล่าวตามหลังด้วยความเป็นห่วงแฟนสาว “เดินมานุ่นละ” “ไหนวะ” เนวิลรีบหันมองตามสายตาริกเตอร์ที่มองออกไปไม่ไกล แต่ทว่าตนกลับไม่เห็นเฟญ่าดั่งเพื่อนกล่าว “กูหมายถึงชะนี” พูดยังไม่ทันขาดคำ ฝีเท้านั่นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเนวิล ทั้งสามหันมองด้วยใบหน้าสะอิดสะเอียน ก่อนหญิงสาวผมยาวที่มองเนวิลด้วยรอยยิ้มจะกล่าวขึ้น “วิล” “เอลลี่..?” เนวิลขมวดคิ้วเข้มมองรุ่นพี่สาวดาวมหาลัยเก่าที่จบไปก่อนเขาหนึ่งปี อยู่ๆกลับมายืนอยู่ในโรงอาหารมหาลัย “ไม่เจอกันนานเลยนะ ยังคงหล่อเหมือนเดิมเลย ไม่รู้ว่าอย่างอื่น….” เอลลี่มองยั่วด้วยสายตาบ่งบอกชัดถึงความต้องการ เธอค่อยๆมองลงตํ่า… “แฮ่ม! อย่ามาทำตัวตํ่าแถมนี้ดีกว่าค่ะ คนตั้งเยอะแยะ” รีน่
เนวิลโอบไหล่เฟญ่าเดินออกไป ปล่อยให้สองคนยืนกัดกัน รีน่ามองตามแผ่นหลังคู่ที่เดินออกไปก็นึกหมั่นไส้ “ชิ…” “ไม่เป็นไรนะที่รัก เราไปกันสองคนก็ได้” ริกเตอร์ไม่รอช้า มือหนารีบยกขึ้นมาโอบไหล่รีน่า เผยยิ้มกวนเชิญชวนเธอด้วยนํ้าเสียงทะเล้น “ใครอยากไปกับมึง” รีน่าหันมองคนด้านข้างตาขวาง กล่าวถามเสียงแข็งไม่มีความเป็นผู้หญิง “ที่รักไง” อีกคนก็ยังคงไม่หยุด หวังจะหยอดเธอเข้าให้ได้ทุกนํ้าเมื่อมีโอกาส “อย่ามามั่ว!” หญิงสาวจ้องตาเขียวก่อนจะดีดตัวออกจากคนตัวใหญ่พรางเดินออกไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด —————— “อ่ะ สำหรับที่รัก” ภายในห้องเรียน ชั้นหลังสุดของห้อง มือหนายื่นลูกชอคโกแลตในมือให้กับแฟนสาวที่นั่งฟังอาจารย์ตรงหน้า เฟญ่าหันหน้ามามองตามเสียงก่อนจะไล่มองลงมาหาบนฝ่ามือหนาที่มีชอคโกแลต “อะไร” หญิงสาวคิ้วขมวดเอ่ยถามด้วยความงุนงง เมื่อเธอตั้งใจเรียนอยู่ดีๆกลับมายื่นชอคโกแลตให้ “ชอคโกแลตไง” “ให้ทำไม” “กินสิ” “เรีย
“ทำไมจะไม่กล้า” เฟญ่าต่อลอง สายตาจ้องใบหน้าหล่ออย่างเคร่งคัด แต่ทว่าเมื่อถูกอีกคนขู่กลับจำต้องหลบสายตา “ก็เอาสิ..กูจะเอามึงจนผลิตลูกให้กูเป็นสิบเลย..” ปากหยักได้รูปยกยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเต็มไปด้วยเลศนัยมองคนสวยบ่งบอกว่าเขาไม่เคยพูดเล่นกับเรื่องนี้ หากเธอทำจริงมีหวังไม่ได้เดินไปหลายเดือน “ไม่หนีก็ได้..ชิ..” เฟญ่าหันหน้าหนี พึมพำเสียงอ่อนพอให้เขาได้ยิน เนวิลเผยยิ้มพึงพอใจ “ดี หึ..” “ปากมากจังพวกมึง ชนแก้วเว้ยชนแก้ว” รีน่าที่กำลังเครียดเมื่ออดทนฟังต่อไม่ไหวก็รีบชูแก้วขึ้นอีกครั้ง เกร้ง! ทั้งสี่ชูแก้วขึ้นชนกันจนไวน์แดงในแก้วหกเข้ากัน เสียงเกร้งแกร้งดังขึ้นลั่น ก่อนปากจะแตะขอบแก้วกระดกดื่มพร้อมกัน “อื้อ….” “แค่กๆ..ครอก~” เวลาผ่านไปจนถึงกลางดึก เสียงกรนดังลั่นอยู่กลางชายหาด ในขณะที่ริกเตอร์นอนกองบนตัวรีน่า ทั้งคู่หลับไหลด้วยความเมาอย่างไม่รู้สึกตัว แต่ทว่าเนวิลกลับนั่งมองเฟญ่าที่นั่งสลึมสลือด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ “ปล่อยพวกมันไว้นี่แหละ”
“เมียผมก็ต้องกลับด้วยสิครับ” “แกจะกลับก็กลับคนเดียวสิ จะพาลูกสะใภ้ฉันไปไหน” “ก็แฟนผม ก็ต้องไปกับผมสิครับ” “ฉันยังไม่ได้คุยกับหนูเฟเลยนะ” “ม๊านั่งจิบชาไปเถอะครับ ผมจะไปทำลูก” เฟญ่าตาโตตกใจกับคำพูดแฟนหนุ่ม พูดอะไรไม่อายฟ้าอายดิน แต่ดูเหมือนคุณหญิงนีราจะเป็นใจเห็นด้วย “งั้นก็ไปเถอะจ่ะ ม๊าไม่กวนละ” เพียงแค่ได้ยินประโยคคำว่าทำลูก คุณหญิงนีราถึงกับนํ้าเสียงเปลี่ยนทันที “ไปกันครับที่รัก” เนวิลไม่รีรอ ยื่นมือเข้าไปดึงตัวคนร่างบางกลับไป “มึงจะพากูไปไหนอีก!” เมื่อถูกดึงออกมาถึงในรถ คนโดนดึงไปมาก็แสดงกริยาไม่ค่อยพึงพอใจนัก สายตามองทางข้างหน้าพรางกล่าวถามแฟนหนุ่มเสียงเรียบ “บอกไปแล้ว” “กูไม่ทำ!” “มึงต้องทำ!” “ไม่!” “งั้นกูจะข่มขืนมึงเอง” “กูจะหนีมึงจริงๆด้วย!” “หนีสิ ถ้าคิดว่าหนีพ้น” ถ้อยคำพูดกวนประสาทคนฟัง แต่ทว่าคนพูดไม่มีความสะทกสะท้าน หากเธอคิดว่าหนีแล้วจะพ้นเขาก็เชิญเธอลองหนีได้ตามสบาย
“จะพากูไปไหน” “ไปหาคนบางคน” “ใคร…” “เลิกถามแล้วมาเถอะน่า..” “แต่พี่อาทิตย์กับพี่อันนา..” เฟญ่าหันมองชายหญิงคู่รักบนโซฟา แขกยังไม่กลับ เจ้าของบ้านจะออกไปได้ยังไงกัน แต่ถึงอย่างนั้นมีเหรอเนวิลจะสน “ก็ปล่อยให้พวกเค้าอยู่กันไปสิ อยากเอากันในนี้ก็ได้นะครับ เข้าใจว่าเพิ่งแต่งงานกัน” เนวิลพูดแทรกขึ้นไม่สนว่ามันจะเป็นคำหยาบหรืออะไร คนตัวเล็กถึงกับตกใจกับคำพูดของเขา หญิงสาวรีบเม้มปากพรางหยิกแขนหนาเข้าให้เจ็บจนร้องโอดโอ้ยพร้อมเตือนสั่งสอนไอคนไม่มีมารยาท “หยาบคาย! ต้องขอโทษแทนไอ้นี่ด้วยนะคะ” เฟญ่ารีบหันหน้ามาหาชายหญิงคู่รักสองคนพรางเอ่ยขอโทษโดยที่เล็บยาวยังคงจิกเข้าอยู่บนแขนหนา “โอ้ย..ท..ที่รัก ปล่อยเถอะ เล็บแหลมสะขนาดนี้” “ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่เข้าใจ” อาทิตย์เอ่ยเข้าใจพร้อมยิ้มหวานให้กับเฟญ่า ทำเอาคนที่ยืนอยู่ด้านหลังร่างบางอยากจะพุ่งเข้ามาซัดหน้ามันสักหมัด แต่ทว่าเพิ่งจะโดนหยิกมาหยกๆคงยังไม่อยากโดนอีก “คุณวิลคงจะหึงแรง ฮ่าๆ” อันนาแทรกขึ้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก! ยามเที่ยงของวันต่อมา เสียงเคาะประตูดังก้อนขึ้นมาจากด้านนอก เป็นเวลาที่เฟญ่าตื่นมาพอดี หญิงสาวเดินงัวเงียออกไปเปิดประตูก็ต้องคิ้วขมวดก่อนจะเผยยิ้มออกมาเมื่อเห็นสองคนชายหญิงที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดียืนอยู่หน้าประตู “พี่อาทิตย์ พี่อันนา!” “ไฮ~” “อรุณสวัสดิ์ครับน้องเฟ” พี่ชายที่สนิทกันมานานกับเจ้าสาวตัวจริงของเขาที่ยืนอยู่บนเวทีในงานวิวาห์เมื่อวาน ใบหน้าจิ้มลิ้มสวยสง่าสมกับเป็นลูกครึ่งไทยออสเตรเลีย เฟญ่ารีบเอ่ยชวนคู่บ่าวสาวเข้ามาในบ้าน “เข้ามาข้างในก่อนเถอะค่ะ” ทั้งสองเดินควงแขนกันเข้าไปนั่งบนโซฟาภายในห้องรับแขก ก่อนที่เจ้าของห้องจะปิดประตูแล้วเดินตามมา “ต้องขอโทษด้วยนะคะที่เมื่อวานเฟรีบกลับไปสะก่อน” “ไม่เป็นไรเลยเฟ” “นั่นสิ ไม่เห็นต้องขอโทษเลย พี่เข้าใจ ว่าแต่เราเถอะ ดีกันรึยังล่ะ” อันนา หรือหญิงนามภรรยาของอาทิตย์ยิ้มแย้มเป็นมิตร พยักหน้าเข้าใจพรางเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง เมื่อแผนปั่นหัวเนวิลทั้งหมดนั้นมาจากความคิดเธอเอง เธอเข้าใจเป็นอย่างดีถึงความสัมพัน