Novels by May

“พี่เฟครับ!“ ในขณะที่ทุกคนกำลังสนทนากันระหว่างมองรูปถ่ายของคู่ฮอตในมหาลัย เสียงคุ้นๆของชายคนหนึ่งได้ดังขึ้น ดึงเอาความสนใจจากทั้งสี่ที่รีบหันไปมอง เมื่อเห็นภาพตรงหน้าคือชายหล่อเหลาอันคุ้นเคยนั้นยืนอยู่ตรงหน้าจากพื้นที่ไม่ไกลจากพวกเขาพร้อมช่อดอกไม้ใหญ่ในมือ เฟญ่ารีบฉีกยิ้มดีใจขึ้นมาพรางเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าดวยความเซอร์ไพรส์ “ธันวา!” “ยินดีด้วยนะครับ” ธันวาเองก็ยิ้มตามรอยยิ้มแสนหวานของอีกคนที่เขาตั้งใจมาหา ชายหนุ่มรุ่นน้องรีบก้าวเข้ามายืนตรงหน้ารุ่นพี่สาวเฟญ่าพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้กับเธอ “ขอบคุณนะ ว่าแต่เรากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” “เพิ่งถึงก็มาที่นี่เลยครับ” “เหอะ งั้นก็กลับไปซะเถอะ!” นํ้าเสียงดุดันไม่พึงพอใจเอ่ยกล่าวขึ้นแทรกคำสนทนา ทั้งคู่รีบหันมองเนวิลที่ใบหน้าบึ้งตึงยืนอยู่ข้างเฟญ่า เพี๊ยะ “โอ้ย..” ฝ่ามือเล็กตีลงไปบนแขนใหญ่พรางจ้องหน้าเขาตาเขียว “พูดจาดีๆสิ!” เฟญ่ามองดุแฟนหนุ่ม นิสัยก้าวร้าวไม่เคยจะเปลี่ยน “นั่นน่ะสิคร

“ฮึก..ฮือ..” เสียงสะอึกสะอื้นดังอยู่ในท่ามกลางความเงียบ หลังกิจกรรมจบสิ้น บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัด แทนที่จะทั้งคู่จะปรับตัวเข้ากันได้ ชายร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องนํ้า ก่อนฝีเท้าจะหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าร้องไห้ นํ้าเสียงอ่อนโยนกล่าวขึ้นพร้อมปลอบประโลมแฟนสาว “เฟ..ทีนี้จะฟังกูได้รึยัง” เขาถามเสียงอ่อน พรางมองคนตรงหน้าที่นั่งสะอึกสะอื้นไม่เงยมองเขา “ฮึก..กูไม่ฟังอะไรทั้งนั้น กูเชื่อในสิ่งที่กูเห็น” เนวิลกัดกรามแน่นกับความดื้อด้านของหญิงสาว ความเชื่อใจมันไม่มีให้กันเลยรึไง แค่ฟังเหตุผลเธอถึงทำไม่ได้ “งั้นก็แล้วแต่มึงเถอะ ถ้ามึงไม่ฟังก็ไม่ต้องฟัง” นํ้าเสียงหงุดหงิดกล่าวออกมา ก่อนฝีเท้าจะก้าวออกไปนอกห้องด้วยความหัวเสีย เฟญ่ารีบเงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังใหญ่ “เดี๋ย—“ หญิงสาวรีบงับปากไม่ให้ส่งเสียงออกไป ในขณะนั้นนํ้าสีใสก็ไหลรินลงมาเรื่อยๆพร้อมหัวใจที่แตกสลาย “มึงทิ้งกูไว้อีกแล้วหรอ ฮึก..ไอคนหลอกลวงฮือ..ไหนบอกจะไม่ทำอีก ฮึก..สุดท้ายก็ทิ้งกูไว้เหมือนเดิม จะไปหาเ

ในเวลาเดียวกันที่เฟญ่าวิ่งแจ้นออกมาด้วยความเร็วจนไม่ทันได้มองคนที่เดินมาเบื้องหน้าจนชนเข้ากับอกแกร่ง.. ปึก! เฟญ่าตกใจรีบเงยมองก็พบกับชายแปลกหน้าหล่อดูดี กับสายตาแพรวพราวที่มองหน้าเธอด้วยความตกใจเล็กน้อย “เอ่อ..ขอโทษค่ะ..” “ไม่เป็นไรครับ” ทั้งคู่มองตากันในขณะที่ชายผู้นั้นโอบเฟญ่าเอาไว้ “อกแน่นจัง เข้าฟิตเนสแน่เลย..” ฝ่ามือเล็กลูบไล้ไปทั่วอกแกร่งของชายตรงหน้า เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินไกล้เข้ามา “สนใจเข้าด้วยกันมั้ยครับ..” อีกคนก็ไม่แผ่ว เมื่อเธอชวนเขาก็แค่เล่นตาม.. “น่าสนนะคะ..” เฟญ่ายิ้มร้าย ทั้งคู่มองหน้ากันในขณะที่ร่างกายแนบชิดไม่มีใครผละออกก่อน ก่อนที่จะมีมือหนาของใครบางคนมาดึงเรียวแขนเล็กออกมา ก่อนเสียงดุดันจะดังตามหลัง “เฟ ทำบ้าอะไรของมึง!!” เฟญ่าหันมองคนด้านข้างที่จับเรียวแขนเธอเอาไว้แน่นกับสายตาที่จ้องไปยันใบหน้าชายอีกคนด้วยความโกรธ “ก็แค่ทำความรู้จักเฉยๆ..” นํ้าเสียงประชดประชันดังขึ้น ทำเอาเนวิลไม่พอใจเป็นอย่

“ยัยเฟไปเข้าห้องนํ้าตั้งนานแล้วนะ ทำไมยังไม่มาอีก” รีน่าหันมองรอบๆพรางเอ่ยพึมพำ เมื่อเป็นเวลานานที่เฟญ่าไปเข้าห้องนํ้าแต่ทว่ายังไม่กลับมาจนจะหมดเวลาพักเที่ยง “นั่นสิ เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ยอมให้กูไปด้วย” เนวิลกล่าวตามหลังด้วยความเป็นห่วงแฟนสาว “เดินมานุ่นละ” “ไหนวะ” เนวิลรีบหันมองตามสายตาริกเตอร์ที่มองออกไปไม่ไกล แต่ทว่าตนกลับไม่เห็นเฟญ่าดั่งเพื่อนกล่าว “กูหมายถึงชะนี” พูดยังไม่ทันขาดคำ ฝีเท้านั่นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเนวิล ทั้งสามหันมองด้วยใบหน้าสะอิดสะเอียน ก่อนหญิงสาวผมยาวที่มองเนวิลด้วยรอยยิ้มจะกล่าวขึ้น “วิล” “เอลลี่..?” เนวิลขมวดคิ้วเข้มมองรุ่นพี่สาวดาวมหาลัยเก่าที่จบไปก่อนเขาหนึ่งปี อยู่ๆกลับมายืนอยู่ในโรงอาหารมหาลัย “ไม่เจอกันนานเลยนะ ยังคงหล่อเหมือนเดิมเลย ไม่รู้ว่าอย่างอื่น….” เอลลี่มองยั่วด้วยสายตาบ่งบอกชัดถึงความต้องการ เธอค่อยๆมองลงตํ่า… “แฮ่ม! อย่ามาทำตัวตํ่าแถมนี้ดีกว่าค่ะ คนตั้งเยอะแยะ” รีน่

เนวิลโอบไหล่เฟญ่าเดินออกไป ปล่อยให้สองคนยืนกัดกัน รีน่ามองตามแผ่นหลังคู่ที่เดินออกไปก็นึกหมั่นไส้ “ชิ…” “ไม่เป็นไรนะที่รัก เราไปกันสองคนก็ได้” ริกเตอร์ไม่รอช้า มือหนารีบยกขึ้นมาโอบไหล่รีน่า เผยยิ้มกวนเชิญชวนเธอด้วยนํ้าเสียงทะเล้น “ใครอยากไปกับมึง” รีน่าหันมองคนด้านข้างตาขวาง กล่าวถามเสียงแข็งไม่มีความเป็นผู้หญิง “ที่รักไง” อีกคนก็ยังคงไม่หยุด หวังจะหยอดเธอเข้าให้ได้ทุกนํ้าเมื่อมีโอกาส “อย่ามามั่ว!” หญิงสาวจ้องตาเขียวก่อนจะดีดตัวออกจากคนตัวใหญ่พรางเดินออกไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด —————— “อ่ะ สำหรับที่รัก” ภายในห้องเรียน ชั้นหลังสุดของห้อง มือหนายื่นลูกชอคโกแลตในมือให้กับแฟนสาวที่นั่งฟังอาจารย์ตรงหน้า เฟญ่าหันหน้ามามองตามเสียงก่อนจะไล่มองลงมาหาบนฝ่ามือหนาที่มีชอคโกแลต “อะไร” หญิงสาวคิ้วขมวดเอ่ยถามด้วยความงุนงง เมื่อเธอตั้งใจเรียนอยู่ดีๆกลับมายื่นชอคโกแลตให้ “ชอคโกแลตไง” “ให้ทำไม” “กินสิ” “เรีย

“ทำไมจะไม่กล้า” เฟญ่าต่อลอง สายตาจ้องใบหน้าหล่ออย่างเคร่งคัด แต่ทว่าเมื่อถูกอีกคนขู่กลับจำต้องหลบสายตา “ก็เอาสิ..กูจะเอามึงจนผลิตลูกให้กูเป็นสิบเลย..” ปากหยักได้รูปยกยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเต็มไปด้วยเลศนัยมองคนสวยบ่งบอกว่าเขาไม่เคยพูดเล่นกับเรื่องนี้ หากเธอทำจริงมีหวังไม่ได้เดินไปหลายเดือน “ไม่หนีก็ได้..ชิ..” เฟญ่าหันหน้าหนี พึมพำเสียงอ่อนพอให้เขาได้ยิน เนวิลเผยยิ้มพึงพอใจ “ดี หึ..” “ปากมากจังพวกมึง ชนแก้วเว้ยชนแก้ว” รีน่าที่กำลังเครียดเมื่ออดทนฟังต่อไม่ไหวก็รีบชูแก้วขึ้นอีกครั้ง เกร้ง! ทั้งสี่ชูแก้วขึ้นชนกันจนไวน์แดงในแก้วหกเข้ากัน เสียงเกร้งแกร้งดังขึ้นลั่น ก่อนปากจะแตะขอบแก้วกระดกดื่มพร้อมกัน “อื้อ….” “แค่กๆ..ครอก~” เวลาผ่านไปจนถึงกลางดึก เสียงกรนดังลั่นอยู่กลางชายหาด ในขณะที่ริกเตอร์นอนกองบนตัวรีน่า ทั้งคู่หลับไหลด้วยความเมาอย่างไม่รู้สึกตัว แต่ทว่าเนวิลกลับนั่งมองเฟญ่าที่นั่งสลึมสลือด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ “ปล่อยพวกมันไว้นี่แหละ”