“หุ้วว เพลงมันส์โครตด้ายใจเลย”
ร่อนเอวเต้นกันในฝูงคนมากมายจนไปชนเข้ากับชายรูปร่างหน้าตาพระประธานผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาด้านหลังเธอ ปึก! “ขอโทษครับ” “โอ้ย ครายว้าา” ดวงตากลมโตที่ตอนนี้พล่ามัวไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ พยายามหรี่ตามองชายที่เธอชนใส่ แม้ว่าจะไม่เห็นชัดแต่ก็รับรู้ได้ถึงความหน้าตาดีนั่นอยู่พอประมาณ “อ่าว พี่เฟญ่า!” เมื่อมองดูดีๆกลับเป็นเฟญ่าสาวสวยประจำชั้นในมหาวิทยาลัย แอบปลื้มมานานไม่คิดว่าโชคชะตาจะนำพาไห้เขามาไกล้ชิดพี่เธอได้เพียงนี้ ชายรูปหล่อไม่รีรอ รีบคว้าโอกาสนี้เข้าไกล้เธอ “ผมขอไลน์หน่อยได้มั้ยครับ คนสวย” “อื้อ ปากหวานนะนายอ่ะ ฉ้านห้ายก้อด้าย” มือเล็กหยิบมือถือที่ชายตรงหน้ายื่นไห้เธอมาแอดไลน์ไห้ แม้จะเบลอๆแต่ก็พอจำไลน์ของตัวเองได้ ปึก! เสียงวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะด้วยสีหน้าอารมณ์หงุดหงิด จับตามองทนดูมาอยู่นานจนหมดความอดทน รีบลุกขึ้นเดินออกไปยันจุดเป้าหมาย ไม่แม้แต่จะหันมาไห้ความสนใจกับเด็กเอ็นที่เรียกมา “พี่เนวิลจะไปไหนน่ะคะ!” “อย่าไปสนไอวิลมันเลยน้องลิลลี่ มานั่งข้างพี่ดีกว่า ดูแล้วมันคงไม่กลับมาหรอก” “ก็ได้ค่ะ..” จำใจต้องไปนั่งกับเพื่อนของเขาแทน อุตส่าห์วางแพลนไว้สำหรับคืนนี้ที่จะได้ร่วมคํ่าคืนกับชายที่สาวๆหลายคนหมายปองเสียที แต่กลับหลุดมือไปได้ แต่ถึงอย่างไร ไม่ได้เข้าถํ้าเสือตัวพ่อแต่ได้เพื่อนเขามาแทนก็ยังถือว่าดี “เฟ กลับบ้านกับกูมึงเมามากละ!” มือหนาเข้ามากระชากแขนบางจนร่างเล็กกระเด็นตามแรงเขาไป “เห้ย คุณ!” “ปล่อยไปเถอะค่ะ นั่นเพื่อนพวกพี่เอง ขืนน้องไปห้ามไอนั่นคงได้เจ็บตัวเปล่าๆ” เรมี่เอ่ยห้ามรุ่นน้องในมหาลัยที่กำลังจะตามออกไป หากปล่อยไปเช่นนั้นด้วยนิสัยอารมณ์ร้อนของเนวิล คงได้มีเรื่องชกต่อยเป็นอันแน่ “ครับ…” เมื่อถูกรุ่นพี่เอ่ยห้ามซะเพียงนี้ เขาก็เพียงทำได้แต่มองตามแผ่นหญิงสาวที่ค่อยๆหายลับไปกับเนวิลรุ่นพี่สุดฮ๊อดในมหาลัยท่ามกลางฝูงผู้คนมากมาย อุตส่าห์จะได้ไกล้ชิดกับหญิงที่แอบปลื้มมานานแล้วแท้ๆ แต่อย่างน้อยก็ได้ไลน์หญิงสาวมา ต่อไปคงจะมีโอกาสได้เข้าไกล้เธอได้มากขึ้น “โอ้ยย นายเปนคราย ปล่อยน้าฉ้านจาไปเต้น!” พยายามดันตัวเองไม่ไห้ขยับไปตามแรงดึงของชายตรงหน้าโดยมือข้างหนึ่งดันมือหนาที่ดึงมืออีกข้างเธอไป แต่แรงอันน้อยนิดของหญิงสาวตัวบางนั้นไม่มีกระทบกับเขาเลยแม้แต่น้อย “ปล่อยยย” “เฟ อย่าดื้อ!” มือล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกุญแจรถออกมา ก่อนที่จะเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับ ยัดคนตัวเล็กเข้าไป “อยู่นิ่งๆ ไม่งั้นมึงโดนดีแน่ไอเฟ” กล่าวเตือนยัยคนดื้อรั้นเสร็จ ปิดประตูรถก่อนจะเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ “อื้อ สุดหล่อขา~” มือบางลูบไล้ลวนลามอยู่บนขาชายร่างสูงไม่หยุด จนอีกคนต้องกัดกรามแน่นพยายามควบคุมอารมณ์ตนเอง “เฟ อยู่นิ่งๆดิ๊ กูขับรถอยู่!” “ม่ายอยู่!” “จิ๊ เมาแล้วเป็นแบบนี้ตลอดนะมึง” เอี๊ยด! เมื่อถึงจุดหมาย ชายร่างไหญ่รีบลงรถอ้อมมาเปิดประตูอีกทางพรางอุ้มอีกคนเดินขึ้นไปคอนโดชั้นสูงสุดของตึก ปัง! ขายาวถีบประตูห้องนอนเข้าไป โยนหญิงสาวในอ้อมแขนลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะรีบตามขึ้นไปคร่อมบนตัวเธอ “จาทำอาราย อุ๊ป_” กระกบจูบปากอวบอิ่ม สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากนุ่ม ดูดดื่มรถชาติความหวานอย่างดุเดือด สัมผัสเธอมันนุ่มนิ่มดีไปเสียหมดจนทำเขาครั่งสติสตังหลุดหาย ณเวลานี้สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือสัมผัสของหญิงสาวไต้ร่าง จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ “อื้ม..” มือหนาล้วงเข้าไปปลดบราหญิงสาวอย่างชำนาญ พรางกับจูบดูดดื่มไม่ยอมผละ ไม่นานทั้งคู่ก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่า มือหนาแยกขาเรียวออกจากกันก่อนจะซ้อนตัวเข้าระหว่างขาขาว จ่อแท่งเอ็นไหญ่ถูไถไปมากับกลีบกุหลาบสวยอมชมพูชวนหลงไหลดั่งของเด็กน้อย “อื้อ ส เสียว..” ปึก! “อ๊า!” กระแทกความเป็นชายเข้าใส่ตัวเธอมิดด้าม คนไต้ร่างได้สัมผัสถึงความเจ็บที่แว็บเข้ามาทำเอาฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มมาเมื่อครู่จางหายไปในพริบตา ครางร้องออกมาเสียงดังสงั่น “ซี๊ด…แน่นจังวะ สงสัยไม่ได้เอานาน อ่าส์” ปึก! ปัก! ปึก! กระแทกกระทั้นความเป็นชายใส่เธอไม่ยั้ง จากความเจ็บทรมานตอนแรกค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน ร่างเล็กขยับขึ้นลงตามจังหวะแรงกระแทกที่เขากระหน่ำแทงเข้ามา “อ๊า อื้อ อ๊ะ อ๊าส์ ว..วิล..อ๊า” “แม่ง ตอดแรงชิบ!” ปึก! ปึก! ปึก! ตรั่บ ตรั่บ ตรั่บ! เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นแข่งกับเสียงครวญครางของหญิงไต้ร่าง มือหนาขยํ้าบีบเคว้นสองเต้าตูมไหญ่ล้นมือที่ขยับไปมา พรางก้มลงไปดูดยอดทับทิมสีชมพูที่แข็งเป็นไตในขณะที่ส่วนล่างยังคงซอยเข้าออกไม่ยั้ง “อ๊าา อื้อ อ๊ะส์อ๊า” “ซี๊ดส์…แม่งเสียวจังวะ” ตับ ตับ ตับ! เงยหน้าขึ้นเสยผม ซอยเอวเข้าออกถี่รัวเพิ่มความเสียวซ่านจนคนไต้ร่างครางออกมาไม่เป็นภาษา แม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามีอะไรกับเธอ แต่รูรักของเธอยังคงคับแน่นเปลียบเสมือนครั้งแรกที่เขาเปิดซิงเธอไม่มีผิด“อ๊า น้องเนวิลขา อ๊ะ ร..แรงกว่านี้อีกค่ะ อื้อ กระแทกพี่มาเลยค่ะ อ๊าส์ เสียว” “หึ ร่าน” ถ้อยคำพูดอันหยาบคายกล่าวออกมา พร้อมมือหนาฟาดลงไปที่แก้มก้นอวบพรางกระแทกกระทั้นความเป็นชายเข้าใส่ตัวเอลลี่รุ่นพี่คณะปีสี่อย่างหนักหน่วง เพี๊ยะ! พั่บ พั่บ พั่บ! เสียงเนื้อกระทบกันดังก้อนในห้องนํ้าหญิง เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาทำประจำในมหาลัย แม้แต่เอลลี่รุ่นพี่สาวฮ๊อดที่กำลังโค้งบั้นท้ายหันหลังให้กับเขาคนนี้ก็เสนอตัวเข้ามาหาเขาเอง “อ๊า พ..พี่จะเสร็จค่ะ อ๊า น..น้องเนวิล” ปึก ปึก ปึก! “อ่าส์” เร่งจังหวะรัวเร็วจนรุ่นพี่สาวหายใจแทบไม่ทัน คำรามเสียงดังพัวพันกับเสียงครวญครางหญิงไต้ร่าง นานอีกหลายนาทีก่อนที่จะพ่นนํ้าขุ่นออกมาเต็มเครื่องป้องกัน ดึงท่อนเอ็นใหญ่ออกจากร่องสวาทพรางถอดมันออกและทิ้งลงไปในถังขยะ “หวังว่าพี่จำที่เราคุยกันได้นะครับ หลังจากนี้พี่ไม่มีสิทธิ์โทรมากวนหรือเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวผม” เนวิลเอ่ยขึ้นนํ้าเสียงเรียบภายไต้ใบหน้านิ่งเฉยดั่งกับเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น สิ้นสุดคำพูดแทงใจ สองเท้ายาวก้าวเดินออกไปอย่างไม่สนใจไยดี “ถึงจะปากร้ายไปหน่อยก็เถอะ แต่ถ้าพี่อยากได้พี่ก็ต
ปัก! ปึก! ปัก! ผัวะ! เสียงแรงชกตีกันดังสงั่นอยู่หลังโรงเรียน พรางกับเด็กสาวคนหนึ่งในชุดนักศึกษาคณะปีหนึ่งยืนสะอึกสะอื้นร้องไห้มองดูอยู่ไม่ห่างจากเหตุการณ์ยิ่งนัก “มึงจำเอาไว้ ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับพิณอีก!” “เหอะ อีนี่อ่ะ มันหลอกเงินกูไปเท่าไหร่แล้วแค่นี้มันยังน้อยไป” ปัก! มือหนาต่อยเข้าไปยันใบหน้าของอีกคนเต็มแรงด้วยความโกรธที่เดือดดาน เกิดการชกตีกันขึ้นอีกครั้ง โดยสวนกันไปมาไม่มีใครยอมใคร “ไอ้วิล หยุดนะ!!” นํ้าเสียงหวานตะคอกขึ้นดังจากเฟญ่าที่รีบวิ่งเข้ามาด้วยความรีบรน แต่คำพูดเธอไม่สามารถหยุดการกระทำอันรุนแรงตรงหน้าได้ คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้าไปดึงแขนใหญ่หักห้ามเพื่อนสนิทเพื่อให้หยุดการกระทำ “มึงไม่ต้องมายุ่ง!” เนวิลเปร่งเสียงตะคอกใส่เธอดังสนั่น มือไหญ่สลัดแขนแรงจนคนตัวบางกระเด็นออกมาล้มลงบนพื้น “โอ้ย!” “เฟ!” รีน่าที่วิ่งเข้ามาพอดีเกิดความตกใจ รีบเข้าไปดูเพื่อนรักที่ตอนนี้ล้มลงกับพื้น ด้วยความเป็นห่วง “ไอ้วิล มึงบ้าป่าววะ พอได้แล้ว!!” ริกเตอร์รีบเข้าไปกระชากตัวเนวิลออกมา ตะคอกเสียงดังเรียกสติให้หยุด เสียสติจนพรั่งทำร้ายเพื่อนตัวเองเพียงเพราะแฟนเก่า “อย่าใ
“แม่งั้น แผลแค่นี้ทำไมแสบจังวะ” เฟญ่านั่งบ่นพึมพำอยู่บนโซฟานุ่มกลางห้องนั่งเล่นในคอนโดหรู สายตาจ้องมองแผลที่ประกบอยู่บนเท้าขาวเนียนพรางนํ้าตาคลอเอ่อ เธอเป็นคนกลัวการล้างแผลหรือสิ่งที่ทำให้มันแสบเป็นอย่างมาก แกร๊ก! เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำเอาหญิงสาวตกใจลุกขึ้นกระทันหันโดยไม่ทันระวัง ทำให้เท้าไปโดนขาโซฟาเข้าด้วยความแรง “โอ้ย!” “เฟ!” ชายร่างสูงรีบปิดประตู ก่อนที่จะรีบเข้ามาประคองเธอนั่งลงบนโซฟา มือหนาค่อยๆจับเท้าที่แดงเป็นแผลมีเลือดประกบอยู่รอบๆขึ้นมาดูอย่างอ่อนโยน “มึงมาทำไม” นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามชายร่างสูงที่นั่งยองๆดูแผลเธออยู่ไต้โซฟา ฟังดูก็รู้ว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่ “นั่งอยู่นี่ กูจะไปเอากล่องยามาทำแผลให้” คนถูกถามเลือกที่จะหลีกเลี่ยงไม่ตอบ “ไม่ต้อง กูทำเองได้” “อย่างมึงเนี่ยนะจะทำแผลเองได้ แค่เห็นแอลกอฮอล์ล้างแผลก็จะร้องละ” “…..” ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาต่อ เมื่อสิ่งที่เขาพูดตรงกับเธอทุกข้อ เป็นเพื่อนกันมาหลายต่อหลายปี มีหรือที่จะไม่รู้นิสัยกัน รวมทั้งของในคอนโดเธอ เขารู้ที่อยู่มันทุกซอกทุกมุม อีกทั้งยังเป็นเรื่องปกติที่เนวิลมีคีย์การ์ดห้องเธอและส
“อื้อ…กี่โมงแล้วเนี่ย” นํ้าเสียงงัวเงีย ดวงตากลมโตค่อยๆรี่ตามองรอบๆก็พบว่าเช้าแล้ว แต่ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกแปลกๆ สายตากวาดมองด้านข้างก็พบกับความว่างเปล่า มือเล็กรีบดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นจึงพบกับชายร่างใหญ่ที่หลับคาเต้านมเธออยู่ไต้ผ้าห่ม หญิงสาวรีบดันใบหน้าหล่อออกจากเต้าอวบพรางดึงเสื้อตัวเองลงทันที “อื้อ…” “หื้ย ไอ้บ้านี่ ให้นอนด้วยทีไรก็ฉวยโอกาสตลอด” นึกแล้วหงุดหงิดขึ้นมาแต่เช้า คนสวยรีบดีดตัวขึ้นนั่งพรางหันไปมองชายตรงข้างที่หลับสบาย ไม่รู้เรื่องรู้ราวเกี่ยวกับสิ่งที่ตนเองทำ “ไอ้วิล ตื่นได้แล้ว!” ฝ่ามือเล็กยื่นเข้าไปตบไหล่กว้างจนดังแปะๆ “อืม…” “อืมเหี้ยไร ตื่นๆๆ ต้องไปโรงเรียน!” มือเล็กเขย่าร่างท้วมไปมาเพื่อเรียกให้ตื่น แต่กลับไม่เป็นผล แถมเธอยังถูกเขาดึงลงไปนอนกอดไว้แน่นอีกต่างหาก “โอ้ย ไอ้วิล!” “อื้อ เงียบน่า คนจะนอน” “ตื่นได้แล้ว ต้องไปโรงเรียน” “อื้อ” พูดเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมลืมตา มิหนําซํ้ายังซุกใบหน้าคมเข้ามาคลอเคลียซอกคอขาวอีก “กลิ่นตัวมึงยั่วจังวะ” นํ้าเสียงกระเส่ากระซิบอยู่ตามซอกคอขาว ค่อยๆลืมตามองหญิงสาวผู้ยั่วอารมณ์แต่เช้า “อึ้ย ปล่อยกูนะกูจะ
ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง! เสียงแชทดังขึ้นรัวๆกลางโต๊ะอาหาร ทำเอาเจ้าของโทรศัพท์ที่นั่งกินข้าวอยู่หัวร้อนขึ้นมา “จิ๊ จะทักมาทำอะไรนักหนาวะแม่ง” “มึงไม่ตอบล่ะ” เฟญ่าเอ่ยพูดพรางเขี้ยวข้าวเต็มปาก มองดูสีหน้าหงุดหงิดของเพื่อนสนิท “อ่ะ มึงตอบไห้แล้วกัน” มือหนาหยิบโทรศัพท์วางไว้ตรงหน้าเธอก่อนจะกลับไปตักข้าวกินเหมือนเดิมโดยไม่สนใจอะไร “เหี้ยไรไอวิล แชทก็แชทมึงมาไห้กูตอบ” “บ่นเยอะ ตอบๆไปเถอะน่า” “เหอะ” ปากบ่นพึมพำไม่หยุดแต่ก็หยิบมือถือตรงหน้าขึ้นมาปลดล็อกก่อนจะกดเข้าแชทอ่านดูข้อความที่ส่งเข้ามาจากรุ่นพี่แอลลี่ชื่อดังคณะปีสี่ “รุ่นพี่แอลลี่อ่ะ ทักมาถามว่าตอนนี้มาหาหน่อยได้มั้ย มึงจะไห้กูตอบยังไง” “ตอบไปว่ากูไม่เอาซํ้า แล้วบล็อกทิ้งเลย กูรำคาญ” “แม่ง เหี้ยว่ะ” “กูตกลงกับทุกคนก่อนที่กูจะเอา ว่ากูไม่เอาซํ้า เสร็จแล้วก็ทางใครทางมัน ไม่มีสิทธิมาโทรตามมายุ่งเรื่องส่วนตัวของกู” “วันนี้มึงผีเข้ารึไงวะ ปกติไม่เห็นจะมานั่งกินข้าว พักเที่ยงกินแต่ชะนี” “หึ” เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ ใบหน้าคมหล่อยกยิ้มขึ้นพรางยื่นหน้าเข้ามาไกล้เธอ “อะไร…” “พอดีว่าเ
“อื้อ..ว.วิล!” มือหนาเกี่ยแพนตี้ตัวจิ๋วเอาไว้ด้านข้างก่อนจะสอดนิ้วมือเรียวเข้าร่องสวาทหญิงสาว “หึ แฉะหมดเลย” คำพูดหยอกล้อทำเอาหญิงสาวเขินหน้าแดง มือเล็กเท้าประตูตรงหน้าเอาไว้ด้วยความเสียวซ่านเพียงเพราะนิ้วมือของเขา แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ “อ..อื้อ..ม มันส..สกปรก” เมื่อสัมผัสได้ถึงลิ้นร้อนที่เข้ามายันร่องสวาท คนตัวเล็กรีบเอ่ยห้ามด้วยความเสียวซ่าน แต่เขาไม่สนใจเลียรอบร่องสวาทไปมาโดยไร้ซึ่งความรังเกียจ “อ๊า อื้อ” เลียรัวจนนํ้ารักเยิ้มออกมาเต็มร่องสวาท แต่ก็ไม่ยอมผละ ดูดกลืนกินทำความสะอาดไห้กับอีกคนจนหมด “หวานเหมือนเดิมเลยนะ” “อ..ไอบ้า!” มือเล็กรีบดันกระโปรงสั้นลง เปิดประตูก้าวเท้าออกไปโดยไม่กล้าหันมามองชายด้านหลัง “หึ มึงอยากยั่วเอง” ใบหน้าคมหล่อยกยิ้มขึ้นพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง ก่อนจะสาวเท้ายาวก้าวเดินตามคนตัวเล็กออกไป “ไอวิลกับไอเฟมาสายอีกแล้วหรอวะ” “เออนั่นดิ ทำตัวแปลกขึ้นทุกวันอ่ะไอสองตัวนั่น” “เหล้าที่สั่งได้แล้วครับ” ท่ามกลางแสงสี เสียงดนตรีดังสงั่น โต๊ะวีไอพีประจำกลุ่มของทั้งสี่ ยังคงขาดอีกสองคนที่ไม่ยอมโผล่มาเสียที สองคนที่มาถึงก่อนได้แต่บ่นพึมพำกับเพื
“หุ้วว เพลงมันส์โครตด้ายใจเลย” ร่อนเอวเต้นกันในฝูงคนมากมายจนไปชนเข้ากับชายรูปร่างหน้าตาพระประธานผู้หนึ่งที่เดินเข้ามาด้านหลังเธอ ปึก! “ขอโทษครับ” “โอ้ย ครายว้าา” ดวงตากลมโตที่ตอนนี้พล่ามัวไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ พยายามหรี่ตามองชายที่เธอชนใส่ แม้ว่าจะไม่เห็นชัดแต่ก็รับรู้ได้ถึงความหน้าตาดีนั่นอยู่พอประมาณ “อ่าว พี่เฟญ่า!” เมื่อมองดูดีๆกลับเป็นเฟญ่าสาวสวยประจำชั้นในมหาวิทยาลัย แอบปลื้มมานานไม่คิดว่าโชคชะตาจะนำพาไห้เขามาไกล้ชิดพี่เธอได้เพียงนี้ ชายรูปหล่อไม่รีรอ รีบคว้าโอกาสนี้เข้าไกล้เธอ “ผมขอไลน์หน่อยได้มั้ยครับ คนสวย” “อื้อ ปากหวานนะนายอ่ะ ฉ้านห้ายก้อด้าย” มือเล็กหยิบมือถือที่ชายตรงหน้ายื่นไห้เธอมาแอดไลน์ไห้ แม้จะเบลอๆแต่ก็พอจำไลน์ของตัวเองได้ ปึก! เสียงวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะด้วยสีหน้าอารมณ์หงุดหงิด จับตามองทนดูมาอยู่นานจนหมดความอดทน รีบลุกขึ้นเดินออกไปยันจุดเป้าหมาย ไม่แม้แต่จะหันมาไห้ความสนใจกับเด็กเอ็นที่เรียกมา “พี่เนวิลจะไปไหนน่ะคะ!” “อย่าไปสนไอวิลมันเลยน้องลิลลี่ มานั่งข้างพี่ดีกว่า ดูแล้วมันคงไม่กลับมาหรอก” “ก็ได้ค่ะ..” จำใจต้องไปนั่งกับเพื่อนของเขา
“อื้อ..ว.วิล!” มือหนาเกี่ยแพนตี้ตัวจิ๋วเอาไว้ด้านข้างก่อนจะสอดนิ้วมือเรียวเข้าร่องสวาทหญิงสาว “หึ แฉะหมดเลย” คำพูดหยอกล้อทำเอาหญิงสาวเขินหน้าแดง มือเล็กเท้าประตูตรงหน้าเอาไว้ด้วยความเสียวซ่านเพียงเพราะนิ้วมือของเขา แจ๊ะ แจ๊ะ แจ๊ะ “อ..อื้อ..ม มันส..สกปรก” เมื่อสัมผัสได้ถึงลิ้นร้อนที่เข้ามายันร่องสวาท คนตัวเล็กรีบเอ่ยห้ามด้วยความเสียวซ่าน แต่เขาไม่สนใจเลียรอบร่องสวาทไปมาโดยไร้ซึ่งความรังเกียจ “อ๊า อื้อ” เลียรัวจนนํ้ารักเยิ้มออกมาเต็มร่องสวาท แต่ก็ไม่ยอมผละ ดูดกลืนกินทำความสะอาดไห้กับอีกคนจนหมด “หวานเหมือนเดิมเลยนะ” “อ..ไอบ้า!” มือเล็กรีบดันกระโปรงสั้นลง เปิดประตูก้าวเท้าออกไปโดยไม่กล้าหันมามองชายด้านหลัง “หึ มึงอยากยั่วเอง” ใบหน้าคมหล่อยกยิ้มขึ้นพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง ก่อนจะสาวเท้ายาวก้าวเดินตามคนตัวเล็กออกไป “ไอวิลกับไอเฟมาสายอีกแล้วหรอวะ” “เออนั่นดิ ทำตัวแปลกขึ้นทุกวันอ่ะไอสองตัวนั่น” “เหล้าที่สั่งได้แล้วครับ” ท่ามกลางแสงสี เสียงดนตรีดังสงั่น โต๊ะวีไอพีประจำกลุ่มของทั้งสี่ ยังคงขาดอีกสองคนที่ไม่ยอมโผล่มาเสียที สองคนที่มาถึงก่อนได้แต่บ่นพึมพำกับเพื
ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง! เสียงแชทดังขึ้นรัวๆกลางโต๊ะอาหาร ทำเอาเจ้าของโทรศัพท์ที่นั่งกินข้าวอยู่หัวร้อนขึ้นมา “จิ๊ จะทักมาทำอะไรนักหนาวะแม่ง” “มึงไม่ตอบล่ะ” เฟญ่าเอ่ยพูดพรางเขี้ยวข้าวเต็มปาก มองดูสีหน้าหงุดหงิดของเพื่อนสนิท “อ่ะ มึงตอบไห้แล้วกัน” มือหนาหยิบโทรศัพท์วางไว้ตรงหน้าเธอก่อนจะกลับไปตักข้าวกินเหมือนเดิมโดยไม่สนใจอะไร “เหี้ยไรไอวิล แชทก็แชทมึงมาไห้กูตอบ” “บ่นเยอะ ตอบๆไปเถอะน่า” “เหอะ” ปากบ่นพึมพำไม่หยุดแต่ก็หยิบมือถือตรงหน้าขึ้นมาปลดล็อกก่อนจะกดเข้าแชทอ่านดูข้อความที่ส่งเข้ามาจากรุ่นพี่แอลลี่ชื่อดังคณะปีสี่ “รุ่นพี่แอลลี่อ่ะ ทักมาถามว่าตอนนี้มาหาหน่อยได้มั้ย มึงจะไห้กูตอบยังไง” “ตอบไปว่ากูไม่เอาซํ้า แล้วบล็อกทิ้งเลย กูรำคาญ” “แม่ง เหี้ยว่ะ” “กูตกลงกับทุกคนก่อนที่กูจะเอา ว่ากูไม่เอาซํ้า เสร็จแล้วก็ทางใครทางมัน ไม่มีสิทธิมาโทรตามมายุ่งเรื่องส่วนตัวของกู” “วันนี้มึงผีเข้ารึไงวะ ปกติไม่เห็นจะมานั่งกินข้าว พักเที่ยงกินแต่ชะนี” “หึ” เงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ ใบหน้าคมหล่อยกยิ้มขึ้นพรางยื่นหน้าเข้ามาไกล้เธอ “อะไร…” “พอดีว่าเ
“อื้อ…กี่โมงแล้วเนี่ย” นํ้าเสียงงัวเงีย ดวงตากลมโตค่อยๆรี่ตามองรอบๆก็พบว่าเช้าแล้ว แต่ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกแปลกๆ สายตากวาดมองด้านข้างก็พบกับความว่างเปล่า มือเล็กรีบดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นจึงพบกับชายร่างใหญ่ที่หลับคาเต้านมเธออยู่ไต้ผ้าห่ม หญิงสาวรีบดันใบหน้าหล่อออกจากเต้าอวบพรางดึงเสื้อตัวเองลงทันที “อื้อ…” “หื้ย ไอ้บ้านี่ ให้นอนด้วยทีไรก็ฉวยโอกาสตลอด” นึกแล้วหงุดหงิดขึ้นมาแต่เช้า คนสวยรีบดีดตัวขึ้นนั่งพรางหันไปมองชายตรงข้างที่หลับสบาย ไม่รู้เรื่องรู้ราวเกี่ยวกับสิ่งที่ตนเองทำ “ไอ้วิล ตื่นได้แล้ว!” ฝ่ามือเล็กยื่นเข้าไปตบไหล่กว้างจนดังแปะๆ “อืม…” “อืมเหี้ยไร ตื่นๆๆ ต้องไปโรงเรียน!” มือเล็กเขย่าร่างท้วมไปมาเพื่อเรียกให้ตื่น แต่กลับไม่เป็นผล แถมเธอยังถูกเขาดึงลงไปนอนกอดไว้แน่นอีกต่างหาก “โอ้ย ไอ้วิล!” “อื้อ เงียบน่า คนจะนอน” “ตื่นได้แล้ว ต้องไปโรงเรียน” “อื้อ” พูดเท่าไหร่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมลืมตา มิหนําซํ้ายังซุกใบหน้าคมเข้ามาคลอเคลียซอกคอขาวอีก “กลิ่นตัวมึงยั่วจังวะ” นํ้าเสียงกระเส่ากระซิบอยู่ตามซอกคอขาว ค่อยๆลืมตามองหญิงสาวผู้ยั่วอารมณ์แต่เช้า “อึ้ย ปล่อยกูนะกูจะ
“แม่งั้น แผลแค่นี้ทำไมแสบจังวะ” เฟญ่านั่งบ่นพึมพำอยู่บนโซฟานุ่มกลางห้องนั่งเล่นในคอนโดหรู สายตาจ้องมองแผลที่ประกบอยู่บนเท้าขาวเนียนพรางนํ้าตาคลอเอ่อ เธอเป็นคนกลัวการล้างแผลหรือสิ่งที่ทำให้มันแสบเป็นอย่างมาก แกร๊ก! เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำเอาหญิงสาวตกใจลุกขึ้นกระทันหันโดยไม่ทันระวัง ทำให้เท้าไปโดนขาโซฟาเข้าด้วยความแรง “โอ้ย!” “เฟ!” ชายร่างสูงรีบปิดประตู ก่อนที่จะรีบเข้ามาประคองเธอนั่งลงบนโซฟา มือหนาค่อยๆจับเท้าที่แดงเป็นแผลมีเลือดประกบอยู่รอบๆขึ้นมาดูอย่างอ่อนโยน “มึงมาทำไม” นํ้าเสียงเรียบนิ่งเอ่ยถามชายร่างสูงที่นั่งยองๆดูแผลเธออยู่ไต้โซฟา ฟังดูก็รู้ว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่ “นั่งอยู่นี่ กูจะไปเอากล่องยามาทำแผลให้” คนถูกถามเลือกที่จะหลีกเลี่ยงไม่ตอบ “ไม่ต้อง กูทำเองได้” “อย่างมึงเนี่ยนะจะทำแผลเองได้ แค่เห็นแอลกอฮอล์ล้างแผลก็จะร้องละ” “…..” ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขาต่อ เมื่อสิ่งที่เขาพูดตรงกับเธอทุกข้อ เป็นเพื่อนกันมาหลายต่อหลายปี มีหรือที่จะไม่รู้นิสัยกัน รวมทั้งของในคอนโดเธอ เขารู้ที่อยู่มันทุกซอกทุกมุม อีกทั้งยังเป็นเรื่องปกติที่เนวิลมีคีย์การ์ดห้องเธอและส
ปัก! ปึก! ปัก! ผัวะ! เสียงแรงชกตีกันดังสงั่นอยู่หลังโรงเรียน พรางกับเด็กสาวคนหนึ่งในชุดนักศึกษาคณะปีหนึ่งยืนสะอึกสะอื้นร้องไห้มองดูอยู่ไม่ห่างจากเหตุการณ์ยิ่งนัก “มึงจำเอาไว้ ต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับพิณอีก!” “เหอะ อีนี่อ่ะ มันหลอกเงินกูไปเท่าไหร่แล้วแค่นี้มันยังน้อยไป” ปัก! มือหนาต่อยเข้าไปยันใบหน้าของอีกคนเต็มแรงด้วยความโกรธที่เดือดดาน เกิดการชกตีกันขึ้นอีกครั้ง โดยสวนกันไปมาไม่มีใครยอมใคร “ไอ้วิล หยุดนะ!!” นํ้าเสียงหวานตะคอกขึ้นดังจากเฟญ่าที่รีบวิ่งเข้ามาด้วยความรีบรน แต่คำพูดเธอไม่สามารถหยุดการกระทำอันรุนแรงตรงหน้าได้ คนตัวเล็กรีบวิ่งเข้าไปดึงแขนใหญ่หักห้ามเพื่อนสนิทเพื่อให้หยุดการกระทำ “มึงไม่ต้องมายุ่ง!” เนวิลเปร่งเสียงตะคอกใส่เธอดังสนั่น มือไหญ่สลัดแขนแรงจนคนตัวบางกระเด็นออกมาล้มลงบนพื้น “โอ้ย!” “เฟ!” รีน่าที่วิ่งเข้ามาพอดีเกิดความตกใจ รีบเข้าไปดูเพื่อนรักที่ตอนนี้ล้มลงกับพื้น ด้วยความเป็นห่วง “ไอ้วิล มึงบ้าป่าววะ พอได้แล้ว!!” ริกเตอร์รีบเข้าไปกระชากตัวเนวิลออกมา ตะคอกเสียงดังเรียกสติให้หยุด เสียสติจนพรั่งทำร้ายเพื่อนตัวเองเพียงเพราะแฟนเก่า “อย่าใ
“อ๊า น้องเนวิลขา อ๊ะ ร..แรงกว่านี้อีกค่ะ อื้อ กระแทกพี่มาเลยค่ะ อ๊าส์ เสียว” “หึ ร่าน” ถ้อยคำพูดอันหยาบคายกล่าวออกมา พร้อมมือหนาฟาดลงไปที่แก้มก้นอวบพรางกระแทกกระทั้นความเป็นชายเข้าใส่ตัวเอลลี่รุ่นพี่คณะปีสี่อย่างหนักหน่วง เพี๊ยะ! พั่บ พั่บ พั่บ! เสียงเนื้อกระทบกันดังก้อนในห้องนํ้าหญิง เป็นเรื่องธรรมดาที่เขาทำประจำในมหาลัย แม้แต่เอลลี่รุ่นพี่สาวฮ๊อดที่กำลังโค้งบั้นท้ายหันหลังให้กับเขาคนนี้ก็เสนอตัวเข้ามาหาเขาเอง “อ๊า พ..พี่จะเสร็จค่ะ อ๊า น..น้องเนวิล” ปึก ปึก ปึก! “อ่าส์” เร่งจังหวะรัวเร็วจนรุ่นพี่สาวหายใจแทบไม่ทัน คำรามเสียงดังพัวพันกับเสียงครวญครางหญิงไต้ร่าง นานอีกหลายนาทีก่อนที่จะพ่นนํ้าขุ่นออกมาเต็มเครื่องป้องกัน ดึงท่อนเอ็นใหญ่ออกจากร่องสวาทพรางถอดมันออกและทิ้งลงไปในถังขยะ “หวังว่าพี่จำที่เราคุยกันได้นะครับ หลังจากนี้พี่ไม่มีสิทธิ์โทรมากวนหรือเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวผม” เนวิลเอ่ยขึ้นนํ้าเสียงเรียบภายไต้ใบหน้านิ่งเฉยดั่งกับเรื่องเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น สิ้นสุดคำพูดแทงใจ สองเท้ายาวก้าวเดินออกไปอย่างไม่สนใจไยดี “ถึงจะปากร้ายไปหน่อยก็เถอะ แต่ถ้าพี่อยากได้พี่ก็ต