“นายจะบ้าหรือไงฉันคุ้นกับเธอจริงๆ”
กวินรีบปฏิเสธเสียงดังว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจีบเลขาของเพื่อนที่เขาพูดเขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ
“ฉันกอบัวยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“กอบัว..คุณเป็นน้องสาวของกอแก้วหรือเปล่า”
ยิ่งได้ยินชื่อของหญิงสาวที่พึ่งแนะนำตัวกวินก็ยิ่งแน่ใจไปกว่าครึ่งว่าคนตรงหน้าท่าจะรู้จักกับคนที่เขาคุ้นเคยเพราะเขาเคยได้ยินชื่อนี้มาบ้างเมื่อตอนที่รู้จักกับกอแก้ว
“รู้จักพี่สาวของฉันด้วยเหรอคะ”
“ฉันขอคุยกับเลขานายสักเดี๋ยว”
เมื่อได้คำตอบจากกอบัวกวินรีบขอตัวกอบัวออกไปคุยกันข้างนอกด้วยท่าทีดีอกดีใจ
ช่วงหัวค่ำสองสาวกอแก้วและกอบัวช่วยกันนั่งแพ็คคุ้กกี้ที่กอแก้วอบเอาไว้จนเริ่มเย็นใส่ห่อเพื่อเอาไว้ไปส่งที่ร้านกาแฟในช่วงเช้าโดยมียัยหนูพารักง่วนอยู่กับการแทะคุ้กกี้ที่พื้นไม่ไกลนัก
“กี้..กี้..หร่อยย..”
เจ้าก้อนกลมนั่งแทะคุ้กกี้เคี้ยวหมุบหมับส่งเสียงชอบอกชอบใจเสียงดังจนทั้งป้าและแม่ต่างก็อมยิ้มไปตามๆกัน
“ยัยหนูการันตีขนาดนี้งานนี้คุ้กกี้ป้าคงขายดีแน่เลย”
“ดี..ดี”
ยัยหนูพารักพยักหน้าหงึกหงักพูดตามคนเป็นป้าก่อนจะก้มกัดขนมในมือเคี้ยวตุ้ยดูท่าก่อนนอนคงจะทานนมได้น้อยเพราะได้ขนมเข้าท้องไปจนอิ่มแล้ว
"บัวเจอคนรู้จักพี่แก้วด้วยนะคะ"
กอบัวไม่ลืมที่จะเล่าเรื่องที่เธอพึ่งรับรู้มาจากกวินเมื่อกลางวัน
"ใครเหรอ"
"พี่หมอวินค่ะเค้าบอกว่ารู้จักกับพี่แก้วก่อนที่จะไปเรียนเมืองนอก"
จากมือที่แพ็คคุกกี้ด้วยความรวดเร็วกลับหยุดชะงักลงเมื่อกอแก้วได้ยินชื่อของกวินชื่อที่เธอไม่อยากจะได้ยินมันสักเท่าไร
"ร..เหรอ..เค้าสบายดีใช่หรือเปล่า"
"ค่ะ...เค้าเป็นเพื่อนเจ้านายบัวเองโลกกลมนะคะ"
"อืม.."
"ตอนแรกบัวก็ว่าคุ้นหน้าพี่หมอที่ไหนที่แท้ก็ผู้ชายที่ถ่ายรูปคู่กับพี่แก้วตอนเรียนมหาลัย..จริงสิพี่แก้วกับพี่หมอเรียนคนละรุ่นแถมยังคนละคณะรู้จักกันได้ยังไงคะ"
กอบัวรู้มาจากกวินว่าชายหนุ่มนั้นรู้จักกับพี่สาวของเธอในช่วงที่เรียนมหาลัยและก็รู้มาอีกว่าเขานั้นอยู่คนละรุ่นแถมคนละคณะแต่ไม่รู้ว่ารู้จักกันตอนไหนครั้นจะถามเรื่องราวให้มากขึ้นในตอนนั้นเจ้านายของเธอก็เรียกให้เข้าไปทำงานเสียก่อนจึงเก็บความคาใจนี้มาถามกับพี่สาวของเธอ
"ก็..ผ่านเพื่อนอีกทีน่ะ...บัวไปซื้อถุงใส่คุ้กกี้ที่ร้านป้าแจ่มให้พี่ทีสิมันจะหมดแล้ว"
"ได้ค่ะ"
กอบัววิ่งออกจากห้องครัวไปได้กอแก้วก็นั่งหน้าเจื่อนพยายามปั้นอารมณ์ให้เป็นปกติเธอไม่อยากพูดถึงเรื่องเธอกับกวินอีกแม้แต่กับน้องสาวตัวเอง
สามวันต่อมา
ร้านอาหารหรูไม่ไกลจากบริษัทของข้ามภพมากนักชายหนุ่มเข้ามาที่นี่ในช่วงกลางวันหลังจากคนเป็นพ่อโทรหาบอกว่าอยากจะทานอาหารกลางวันด้วยกันสักมื้อ
"ทำไมอยากทานข้าวกับผม"
ข้ามภพเข้ามานั่งตรงข้ามกับเปรมเขาเอ่ยทักทายคนเป็นพ่อด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"พ่อแวะมาแถวนี้พอดีอยากทานข้าวกลางวันด้วยเราไม่เจอกันนานเลยสบายดีหรือเปล่า"
เปรมเปรยยิ้มอ่อนนานๆครั้งจะเจอลูกชายสักทีแต่ดูท่าแล้วลูกของเขาจะไม่ได้มีอาการคิดถึงเขาเท่าไรเลย
"ครับ..ก็ดี"
ทั้งสองคุยถามไถ่เรื่องความเป็นอยู่ครู่ใหญ่จนทานข้าวจนอิ่มเปรมจึงเริ่มหาเรื่องคุยต่อเพราะเขาไม่อยากให้ลูกชายกลับไปตอนนี้
"งานของเราล่ะเป็นยังไงบ้าง"
"ก็กำลังไปได้สวยครับ...แล้วคุณพ่อล่ะครับเห็นวินบอกว่าคุณพ่อเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยๆ"
สายตาของข้ามภพตอนนี้ดูจะอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงสุขภาพของพ่อตนเขามองออกตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านว่าพ่อของเขาซูบผอมโทรมลงมาก
"ก็โรคคนแก่นั่นแหละ..ไม่ได้เป็นอะไรมากนักหรอก"
"อย่างนั้นก็ดีครับ...ผมอิ่มแล้วขอตัวกลับก่อนนะครับมีงานต้องทำอีกเยอะ"
เปรมเอ่ยยื้อข้ามภพขณะที่เขากำลังจะลุกออกจากโต๊ะไป
"เดี๋ยว..พอดีพ่อนัดหนูนิดาลูกอาบรรจงเอาไว้เราอยู่รอน้องก่อนสิ"
"อืม..ถ้าผมเข้าใจไม่ผิดคงเป็นการดูตัว...และผมก็ไม่ชอบวิธีนี้"
ข้ามภพหย่อนก้นลงนั่งที่เดิมก่อนจะเริ่มมีอาการขุ่นเคืองคนเป็นพ่อเล็กน้อยคราแรกคิดว่าพ่อตนจะอยากเจอตนเท่านั้นแต่เมื่อมีเรื่องอื่นแอบแฝงมาด้วยเขาจึงรู้สึกไม่พอใจเอามาก
ยังไม่ทันที่ข้ามภพจะขอตัวลุกออกจากโต๊ะอาหารอีกรอบนิดาสาวสวยไฮโซลูกสาวนักธุรกิจพันล้านลูกของบรรจงเพื่อนรักของเปรมก็เดินเข้ามาทักทายทั้งสองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"คุณลุง..พี่ภพสวัสดีค่ะ"
นิดาจ้องมองข้ามภพตาเป็นประกายเธอเคยเจอเขาตามงานสัมนาบ้างบางครั้งแต่ก็ยังไม่มีโอกาสได้ทักทายเมื่อถูกเชิญจากเปรมให้มาทำความรู้จักข้ามภพจริงจังเธอจึงไม่คิดที่จะปรฏิเสธด้วยพอใจในตัวชายหนุ่มอยู่ไม่น้อย
"สวัสดีครับ...ผมขอตัวก่อนนะครับมีงานอีกเยอะ"
ข้ามภพฝืนยิ้มอ่อนทักทายหญิงสาวเพื่อไม่เป็นการหักหน้าคนเป็นพ่อมากเกินไปหลังจากนั้นเขาจึงหันหลังเดินออกนอกร้านอาการไปโดยที่ไม่สนคำเรียกของใครอีก
"ภพ...เอ่อ..วันนี้พี่เค้ายุ่งหน่อยนะหนูนิดาอย่าถือสาพี่เค้าเลย"
“อ่อ..นิดาเข้าใจค่ะ”
เปรมมองตามหลังลูกชายด้วยแววตาอ่อนใจเขาอยากจะเห็นข้ามภพเป็นฝั่งเป็นฝาจึงคิดวิธีจับคู่คนที่เหมาะสมให้รู้ว่าข้ามภพคงไม่พอใจแต่จะทำอย่างไรได้เพราะเขารู้ตัวว่าตัวเองอยู่ได้อีกไม่กี่ปีจึงอยากที่จะหมดห่วง
ในบริษัทช่วงเกือบบ่ายวันนี้ทุกคนวิ่งวุ่นอยู่กับการเตรียมตัวเพื่อที่จะขนของไปถ่ายโฆษณาที่กระบี่
“พี่นนนี่...นายแบบกับนางแบบที่เรานัดเอาไว้ถึงกระบี่แล้วนะคะ”
“โอเค..จะได้หมดห่วงไปหนึ่งเรื่อง”
นนนี่ยืนเท้าเอวปาดเหงื่อพอจะโล่งใจได้เมื่อนัตตี้คอนเฟริมแล้วว่านางแบบนายแบบที่นัดเอาไว้ถึงที่หมายแล้ว
“พี่นนนี่ให้บัวช่วยอะไรหรือเปล่าคะ”
กอบัวเสร็จจากงานเอกสารที่เตรียมไว้ให้ข้ามภพเซ็นเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามาช่วยงานนนนี่เพราะไม่อยากทำตัวให้ว่าง
“ช่วยพี่เอาเสื้อผ้าใส่กล่อง..ห้ามทำอะไรเสียหายเด็ดขาดไม่อย่างนั้นจะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้”
นนนี่ชี้ไปที่ราวผ้าที่แขวนชุดจัดเซ็ทเอาไว้เรียบร้อยให้กอบัวรวบใส่กล่องก่อนจะกำชับกับเลขาสาวไม่ให้ทำอะไรเสียหายเพราะกลัวว่าตนจะต้องมานั่งแก้งานเช่นครั้งที่เจอหน้ากันอีก
“ค่ะ..บัวไม่ทำของเสียหายแน่นอนค่ะ”
“บัวละมือก่อน..”
กอบัววางเสื้อผ้าลงกล่องได้ก็ต้องรับหันมาหาพิมลดาที่เดินหน้าตาตื่นมาเรียกเธอ
“ทำไมคะ”
“รีบไปดูบอสเถอะอาละวาดเสียงดังไปทั่วห้องแล้ว”
นี่คือสาเหตุที่พิมลดารีบมาตามกอบัวกลับไปดูข้ามภพเพราะตั้งแต่กลับมาจากข้างนอกประธานหนุ่มก็เอาแต่อาละวาดเสียงดังในห้องไม่หยุด
“ล..แล้วบัวต้องทำยังไงคะ”“รีบไปทำให้บอสอารมณ์เย็นลงไง”“ค่ะ”กอบัวรีบสาวเท้ากลับไปที่ห้องประธานหนุ่มเธอหน้าเสียด้วยคิดว่าที่เจ้านายหนุ่มอาละวาดน่าจะเป็นเพราะจะเรียกใช้งานเธอแล้วไม่เห็นเธออยู่ในห้องแน่นอน“ยัยบัวน้อยของฉันตายแน่พี่พิม”นนนี่พ่นออกมาเสียงอ่อนเพราะพวกเธอเคยเจอสถานการณ์นี้กันมาแล้ว“ก็ต้องให้เธอเข้าไปปรามซะหน่อยไม่งั้นของพังหมดห้องแน่”พิมลดาหันมาพูดกับนนนี่ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก“พี่พิมไม่ห้ามเองล่ะคะ..”“แหม..เธอก็รู้กิตติศัพท์บอสเราดีนี่นา..ให้เลขาไปน่ะดีแล้ว...”หากเป็นงานอื่นพิมลดาคิดว่าเธอน่าจะช่วยกอบัวได้แต่งานนี้เธอขอละเอาไว้หนึ่งกรณีเพราะเคยเจ็บตัวกับการห้ามเจ้านายเธอมาแล้ว“นนนี่ว่าพี่พิมไปรอหน้าห้องเลยค่ะ..”นนนี่เห็นว่าไม่นานนักกอบัวคงได้กระเด็นออกมาจากห้องจึงให้พิมลดาไปเฝ้าหน้าห้องจะดีกว่าหากเลขาสาวเป็นอะไรไปจะได้ช่วยทัน"คุณภพ...ม.."ฟึ่บบ..กอบัวเปิดประตูเข้ามาในห้องได้ยังไม่ทันที่จะถามว่าเจ้านายต้องการอะไรก็ต้องรีบหลบแฟ้มเอกสารที่ข้ามภพขว้างปากระจุยกระจาย"คุณภพ.. บัวจัดทุกอย่างไว้เป็นระเบียบหมดแล้วทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ"เลขาสาวรีบรวบรวมเอกสารที่ปลิวว่อนรว
"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันอุบัติเหตุหรือมีคนจงใจกันแน่"ข้ามภพนั่งกุมขมับอยู่ปลายเตียงพักใหญ่การเจ็บตัวครั้งนี้ทำให้เขาเริ่มจำอะไรได้ว่าตอนที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อนมันอาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุที่เขาขับรถเร็วจนเกิดเรื่องขึ้นเป็นเพราะรู้สึกว่ามีคนตามประกบไม่ห่างต่างหากร่างบางเดินเข้ามาในห้องทำงานในช่วงเย็นเธอแอบเกร็งเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้านายตนนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน"บัวกลับแล้วนะคะคุณภพสวัสดีค่ะ"หญิงสาวเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยลาพร้อมยกมือไหว้คนเป็นเจ้านายขณะที่เขาไม่คิดแม้นแต่จะชายตามองเธอ“มีอะไร”กอบัวยืนนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่จนข้ามภพต้องเอ่ยทักเพราะไม่เห็นเธอนั้นออกไปเสียที"บัวแค่จะบอกว่าคุณภพคุยเรื่องอึดอัดใจกับบัวได้นะคะคิดซะว่าบัวเป็นต้นไม้ใบหญ้าคุณภพระบายกับบัวได้ตามสบายเลย...จะได้ลดอาการหงุดหงิดลงได้บ้างรับรองบัวไม่เล่าต่อแน่นอนค่ะ"สาวเจ้าคิดอยู่นานว่าจะพูดกับเจ้านายเช่นนี้ดีหรือไม่แต่ก็จึงตัดสินใจพูดออกมาได้ด้วยคิดว่าหากเจ้านายเธอได้ระบายอะไรออกมาบ้างคงจะทำให้เขาไม่โมโหง่ายแถมเธอยังจะทำงานด้วยความสบายใจด้วยข้ามภพเอาแต่จ้องหน้าหญิงสาวด้วยแววตาที่เรียบเฉยไม่รู้ว่าหญิงสาว
“อ..อ้าว..เอ่อ..คิดซะว่าเป็นงานแล้วกันนะนนนี่”พิมลดาเริ่มหน้าเสียเพราะรู้ดีว่าทีน่ามีคดีอยู่กับนนนี่เพราะแฟนคนล่าสุดของนนนี่นั้นถูกทีน่าแย่งไป“คิดอยู่ไงคะถึงได้มายืนอดกลั้นอยู่ตรงนี้ไง”“เอาน่าเธออยู่แค่วันนี้กับพรุ่งนี้เอง”เห็นทีพิมลดาจะต้องจับตาดูนนนี่ไม่ห่างเพราะจำได้ว่านนนี่เกลียดทีน่าจนตามไปมีเรื่องถึงคอนโดทีน่ามาแล้ว“ผมช่วยถือนะครับ”รามินนายแบบหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษในชุดฮาวายปลดกระดุมโชว์แผงกล้ามสวมกางเกงขาสั้นสีดำเดินเข้ามาประชิดตัวพิมลดาก่อนจะเอ่ยปากช่วยเธอถือขาตั้งกล้องที่หญิงสาวกำลังเดินหิ้วพะลุงพะลัง“คุณ..มาได้ไง”พิมลดาหยุดฝีเท้าขมวดคิ้วจ้องมองรามินที่ยืนยิ้มร่าด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เพราะคนที่หญิงสาวไม่อยากเจอที่สุดคือนายแบบหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า“ไม่รู้หรือไงว่าผมเป็นนายแบบถ่ายโฆษณาในวันนี้..ผมช่วย”รามินดึงขาตั้งกล้องจากมือพิมลดาทั้งยกยิ้มมุมปากเดินหนีหญิงสาวเข้าไปที่กองถ่ายหน้าตาเฉย“งานรวมโจทย์หรือไงเนี่ย”พิมลดายืนหน้าบูดหน้าบึ้งก่อนจะเดินตามหลังรามินไปด้วยอาการหงุดหงิดรามินนายแบบหนุ่มลูกครึ่งอายุ30ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลผมสีน้ำตาลดำไถข้างวินเทจคิ
“หยุดค่ะ...อย่าตีกันค่ะ”กอบัวที่วิ่งเข้าไปห้ามทั้งสองที่ชุลมนตีกันไม่หยุดเธอก็ถูกลูกหลงจากทีน่าจนกระเด็นไปล้มใส่โขดหินฟึ่บบ..ปึก.“โอ้ยย..”ร่างบางนอนฟุบโอดโอยอยู่กับพื้นแว่นที่สวมใส่หล่นหายหาไม่เจอสายตาของเธอตอนนี้พร่ามัวอย่างมากแต่รู้ว่าหัวเธอน่าจะแตกเพราะมีหยดเลือดไหลออกมาจนถึงหางคิ้ว“อะไรกัน!!”ข้ามภพและพิมลดาต่างก็วิ่งกรูกันมาที่เกิดเหตุคนที่กำลังอารมณ์ดีเพราะงานไปได้สวยกลับเริ่มมีโทสะเมื่อพนักงานของตัวเองดันมาตีกับนางแบบเสียได้“อืม..”พิมลดารีบพยุงร่างของเลขาสาวลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดเธอเอาไว้ก่อนจะก้มหยิบแว่นตาที่หล่นให้กับกอบัวเธอคิดว่าวันนี้นนนี่จะควบคุมอารมณ์ได้เสียอีกแต่เปล่าเลยมีปัญหาอีกจนได้ข้ามภพเรียกนนนที่และทีน่าเข้ามาคุยกันในห้องเพื่อเคลียร์เรื่องให้จบทีน่าตอนนี้สภาพหน้ายับเยินไปด้วยรอยเล็บของนนนี่เธอเอาแต่นั่งออดอ้อนออเซาะทำหน้าตาน่าสงสารให้ข้ามภพนั้นเห็นใจ“คนของคุณภพทำทีน่าเจ็บทีน่าไม่ยอมนะคะดูสิหน้าทีน่าเมื่อไรจะหายก็ไม่รู้”“โทษทีลงไปเต็มแรงคิดว่าหน้าหนา”กิริยาท่าทีของทีน่าทำนนนี่แทบอยากจะไปขย้ำอีกรอบแต่ก็ทำได้เพียงแค่พูดจาถากถางออกไปด้วยน้ำเสีย
"บัวไม่เป็นไรค่ะแผลนิดเดียวตอนนี้ก็ยังมีฤทธิ์ยาชาอยู่เลยไม่เจ็บ""มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า""บัวจะมาถามว่าคุณภพล้างแผลหรือยังคะ..ถ้ายังเดี๋ยวบัวล้างให้ค่ะ"สาวเจ้าชูกล่องอุปกรณ์ทำแผลตรงหน้าประธานหนุ่ม"เข้ามาสิ"ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีอุปกรณ์ทำแผลมาด้วยจึงให้เธอเข้ามาด้านใน"ถ้าบัวไม่มาถามวันนี้คุณภพคงไม่ได้ล้างใช่ไหมคะ"กอบัวเข้ามานั่งข้างๆข้ามภพที่โซฟามือน้อยเปิดกล่องหยิบแอลกอฮอลเช็ดมือก่อนจะยื่นมือไปเปิดผ้าปิดแผลของชายหนุ่ม"ก็คงงั้น""จะลืมไม่ได้นะคะเดี๋ยวแผลติดเชื้อ"คำพูดของหญิงสาวทำให้คนตัวโตเม้มริมฝีปากเล็กน้อยพรางคิดถึงเรื่องในอดีตมีเพียงแม่ของเขาเท่านั้นแหละที่จะพูดคำนี้หลังจากแม่ของเขาเสียเจ็บตัวเมื่อไรมีเพียงคนขับรถเท่านั้นที่จะพาเขาไปหาหมอทำแผลส่วนพ่อของเขาไม่คิดแม้จะถามเขาสักคำว่าเขามีแผลเพราะอะไร"อืม..ถ้าพรุ่งนี้คุณไม่ไหวไม่ต้องทำงานก็ได้""บัวไหวค่ะ.. ไม่เอาเปรียบเพื่อนร่วมงานคนอื่นหรอก...คุณภพทานอะไรหรือยังคะ""ผมสั่งแล้วอีกเดี๋ยวพนักงานคงเอามาส่ง..คุณเป็นห่วงทุกคนแบบนี้หรือเปล่า"ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีห่วงใยเขาหลายครั้งแล้วไม่รู้ว่าเธอเป็นแบบนี้กับคนอื่นด้วยหรือเปล
หลังจากที่พิมลดาลงมาพร้อมรามินได้เธอก็นั่งจมอยู่ในอ้อมกอดของรามินเพราะขาสั่นไม่มีแรงเดินหน้าตาซีดเซียวไม่มีเลือดฝาดให้เห็นแม้แต่น้อย"คุณไหวหรือเปล่า..."ข้ามภพรีบเดินดุ่มมาดูพิมลดาเขาไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรว่าพิมลดานั้นจะถ่ายฉากนี้ผ่านเพราะดูท่าหญิงสาวจะกลัวน่าดู"ไหวค่ะ..แต่ฉันขอทำใจอีกสักสิบนาทีนะคะบอส"“ได้..”พิมลดาตอบเสียงอ่อนเธอจะพยายามทำให้ได้เพราะอยากให้งานมันจบโดยเร็ว“หายใจเข้าลึกๆนะคะพี่พิม”นนนี่สิ่งกรูมาพร้อมกับกอบัวตามข้ามภพมาติดๆเมื่อมาถึงนนนที่ก็รับพัดให้กับพิมลดาส่วนกอบัวก็รีบเปิดยาดมยื่นให้คนที่ดูท่าจะเป็นลมทันที"ยาดมค่ะพี่พิม..""เดี๋ยวผมถือให้ครับ"เป็นรามินที่รับยาดมจากมือกอบัวเขายื่นจ่อยาดมใกล้กับจมูกของพิมลดาก้มมองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วงเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นลมไป“ซับเหงื่อก่อนค่ะคุณรามิน”“ขอบคุณครับ”กอบัวยื่นทิชชู่ให้รามินเพื่อให้เขาซับเหงื่อส่วนเธอก็ก้มลงซับเหงื่อให้กับพิมลดาที่ดูจะหยดลงมาไม่ขาดสายข้ามภพยังคงยืนดูสถานการณ์ไม่ห่างด้วยคิดเหมือนคนอื่นที่กลัวว่าพิมลดาจะไม่ไหวตอนนี้จึงค่อนข้างตรึงเครียดพอสมควรเวลาผ่านไปไม่นานนักพิมลดาก็เริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นทุกค
"อ้าว.. ไม่ได้ไปเดินเล่นกับพวกเราเหรอ"พิมลดาส่ายหัวคราแรกเธอคิดว่ากอบัวอยู่กับนนนี่เสียอีก"ลูกตาลเห็นตามบอสไปในโรงแรมเมื่อกี้นี้เองค่ะ"ลูกตาลที่พึ่งทำธุระในห้องน้ำที่ล็อบบี้เสร็จออกมาก็เห็นกอบัวเดินตามประธานหนุ่มเข้าไปในโรงแรมแล้ว"อ้าวเหรอ...คงมีงานต้องคุยมั้ง"เป็นอีกครั้งที่พิมลดาและนนนี่สบสายตากันด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา“ทุกคนพี่แกะปูนึ่งไว้เยอะเลยมาทานกันสิ”“กำลังหิวพอดีเลย”นนนี่และอีกสองสาวรีบนั่งลงที่เก้าอี้ส่วนรามินรู้ได้ทันทีว่าตัวเองควรจะลุกออกไปจากโต๊ะเพราะวันนี้คงไม่ใช่ฤกษ์ดีเท่าไรที่จะขอปรับความเข้าใจกับพิมลดา“อ้าวคุณรามินไม่อยู่ทานด้วยกันเหรอคะ”ลูกตาลเอ่ยทักรามินไว้เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินกลับไปที่โรงแรม“ผม..ขอตัวพักผ่อนก่อนดีกว่าครับตามสบายเลย”รามินส่ายหัวก่อนจะเดินดุมๆออกห่างจากโต๊ะไปแม้นวันนี้เขาจะชวดการคุยกับพิมลดาใช่ว่าวันหน้าจะไม่มีโอกาสยิ่งได้รู้ว่าเธอยังไม่มีใครใหม่เขาก็ยิ่งมีความพยายามจะขอเธอคืนดีมากขึ้นกอบัวและข้ามภพอยู่ในห้องด้วยกันพักใหญ่จนทั้งสองผลัดกันทำแผลจนเรียบร้อย"พรุ่งนี้ตอนกลับผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง""ไปทำอะไรคะ"กอบัวเริ่ม
"ตัวเล็กกี่ขวบแล้วล่ะครับ"ข้ามภพหันมาถามสองสามีภรรยาด้วยสีหน้าสงสัยเขารู้เพียงแค่หญิงสาวมีลูกแล้วแต่ไม่รู้ว่าอายุเท่าไร"ขวบกว่าแล้วล่ะค่ะ.."มาลัยเอ่ยตอบก่อนจะหันไปมองกอบัวที่กำลังอุ้มเจ้าก้อนกลมที่พึ่งตื่นนอนลงมาข้างล่างฟอดด.. ฟอดด"คิดถึงขนุนน้อยของแม่ที่สุดเลยค่ะ"กอบัวยังคงกอดรัดฟัดเหวี่ยงยัยหนูในชุดโลมาสีฟ้าไม่หยุดขณะที่มือป้อมของเด็กหญิงยังคงยกขยี้หูขยี้ตาไม่วางฟอดดดข้ามภพอยู่ดีๆก็ตัวชาวาบจ้องมองไปที่เด็กหญิงในอ้อมอกของกอบัวไม่วางตายิ่งเวลาที่ดวงตากลมโตของเจ้าก้อนกลมสบตามาที่เขาเพียงชั่วระยะเวลาวินาทีเดียวก็ทำให้เขาเริ่มมีภาพจำอะไรบางอย่างขึ้นมาในหัว“คุณภพเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”กอบัวเห็นข้ามภพนั่งนิ่งขมวดคิ้วจึงรีบเข้าไปนั่งใกล้ๆชายหนุ่มดูว่าเขานั้นเป็นอะไรด้วยกลัวว่าเจ้านายของเธอจะเกิดปวดหัวกะทันหันขึ้นมาอีก“เอ่อ..เปล่า”ข้ามภพเริ่มเปลี่ยนจุดสนใจมาเป็นคนที่อยู่ในอ้อมอกกอบัวเพราะไม่อยากเค้นตัวเองให้นึกถึงสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัว"ป้อ.."และแล้วสิ่งที่เปลี่ยนให้เขานั้นสนใจได้เป็นอย่างดีคือเสียงเรียกของเด็กหญิงที่ถ้าฟังไม่ผิดคือเธอกำลังเรียกเขาว่าพ่อไม่ใช่เพียงข้ามภพที่ตกใจเท่