ตอนที่สิบหก ขอไปส่งที่บ้าน

"อ้าว.. ไม่ได้ไปเดินเล่นกับพวกเราเหรอ"

พิมลดาส่ายหัวคราแรกเธอคิดว่ากอบัวอยู่กับนนนี่เสียอีก

"ลูกตาลเห็นตามบอสไปในโรงแรมเมื่อกี้นี้เองค่ะ"

ลูกตาลที่พึ่งทำธุระในห้องน้ำที่ล็อบบี้เสร็จออกมาก็เห็นกอบัวเดินตามประธานหนุ่มเข้าไปในโรงแรมแล้ว

"อ้าวเหรอ...คงมีงานต้องคุยมั้ง"

เป็นอีกครั้งที่พิมลดาและนนนี่สบสายตากันด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

“ทุกคนพี่แกะปูนึ่งไว้เยอะเลยมาทานกันสิ”

“กำลังหิวพอดีเลย”

นนนี่และอีกสองสาวรีบนั่งลงที่เก้าอี้ส่วนรามินรู้ได้ทันทีว่าตัวเองควรจะลุกออกไปจากโต๊ะเพราะวันนี้คงไม่ใช่ฤกษ์ดีเท่าไรที่จะขอปรับความเข้าใจกับพิมลดา

“อ้าวคุณรามินไม่อยู่ทานด้วยกันเหรอคะ”

ลูกตาลเอ่ยทักรามินไว้เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะเดินกลับไปที่โรงแรม

“ผม..ขอตัวพักผ่อนก่อนดีกว่าครับตามสบายเลย”

รามินส่ายหัวก่อนจะเดินดุมๆออกห่างจากโต๊ะไปแม้นวันนี้เขาจะชวดการคุยกับพิมลดาใช่ว่าวันหน้าจะไม่มีโอกาสยิ่งได้รู้ว่าเธอยังไม่มีใครใหม่เขาก็ยิ่งมีความพยายามจะขอเธอคืนดีมากขึ้น

กอบัวและข้ามภพอยู่ในห้องด้วยกันพักใหญ่จนทั้งสองผลัดกันทำแผลจนเรียบร้อย

"พรุ่งนี้ตอนกลับผมจะไปส่งคุณที่บ้านเอง"

"ไปทำอะไรคะ"

กอบัวเริ่มมีสีหน้าสงสัยเพราะไม่เข้าใจว่าประธานหนุ่มทำไมคิดจะไปส่งเธอ

"ก็อยากไปขอโทษคนที่บ้านคุณที่ปล่อยให้คุณเจ็บตัว"

ข้ามภพใช้ข้ออ้างนี้เพื่อที่จะไปดูการเป็นอยู่ของหญิงสาวว่าเธออยู่ในครอบครัวแบบไหนถึงได้เป็นคนที่นิสัยเป็นมิตรขนาดนี้

"ไม่มีใครถือสาหรอกค่ะคุณภพมันเป็นอุบัติเหตุ"

กอบัวรีบส่ายหัวเรื่องที่เธอเจ็บตัวมันเป็นอุบัติเหตุข้ามภพไม่จำเป็นต้องออกหน้ารับผิดชอบขนาดนี้

"สามีคุณไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับคุณเหรอ"

ข้ามภพเริ่มสงสัยในความพยายามปฏิเสธของหญิงสาว

"เปล่าค่ะบัวแค่เกรงใจ..อีกอย่างบัวก็..ไม่มีสามีหรอกค่ะบัวอยู่กับลูกพ่อแม่แล้วก็พี่สาว"

สิ้นเสียงของกอบัวริมฝีปากหนายกยิ้มมุมปากอัตโนมัติไม่รู้ทำไมรู้สึกโล่งใจแปลกๆเมื่อรู้ว่าหญิงสาวไม่มีสามี

"อืม..งั้นก็ตามนี้ผมจะไปส่งคุณห้ามปฏิเสธ"

"ก็ได้ค่ะ"

เช้าวันต่อมา

"บัว..ถึงสนามบินที่กรุงเทพเดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้จะได้ไม่ต้องโทรให้คนที่บ้านมารับ"

พิมลดารีบเดินดุ่มเข้ามาหากอบัวขณะที่กำลังจะเดินไปที่ล็อบบี้เพื่อคืนคีย์การ์ด

"คุณภพบอกว่าจะไปส่งบัวค่ะพี่พิม..."

"อ้าวเหรอ..อืม..งั้นก็ดีแล้ว"

คำตอบของกอบัวไม่ใช่เพียงแค่พิมลดาเท่านั้นที่ได้ยินแต่เป็นนนนี่ที่พึ่งเดินมาที่ล็อบบี้ด้วย

"นนนี่..พี่คิดว่าบอสใส่ใจกอบัวแปลกๆคิดเหมือนกันหรือเปล่า"

เมื่อนนนี่และพิมลดานั่งอยู่บนเครื่องด้วยกันพิมลดาจึงเริ่มพูดถึงเรื่องที่สงสัยอยู่ในใจกับนนนี่เพราะทนเก็บมันเอาไว้ไม่ไหว

"คิดค่ะแต่ไม่คิดว่าพี่พิมก็คิดเหมือนกัน...หรือว่าบอสจะชอบสาวเฉิ่มๆแบบกอบัว"

นนนี่เอี้ยวตัวกระซิบข้างหูหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

"ไม่รู้สิพี่ก็ยังดูไม่ออกอะ"

พิมลดาส่ายหัวเธอเองก็ดูไม่ออกไม่รู้ว่าที่ข้ามภพมีท่าทีใส่ใจกอบัวเป็นพิเศษเพราะกอบัวมาเจ็บตัวในระหว่างการทำงานหรือสนใจกอบัวจริงๆกันแน่

"แต่กอบัวมีครอบครัวแล้ว..บอสคงไม่คิดยุ่งในเชิงชู้สาวมั้งคะ"

นนนี่บุ้ยปากครุ่นคิดตอนนี้เธอกำลังสองจิตสองใจ

"บัวมีแค่ลูกไม่มีสามี"

"จริงเหรอคะ"

"อืม.."

"งั้นคงต้องดูกันต่อไป"

ตอนนี้นนนี่เริ่มที่จะเอนเอียงมาทางความคิดที่ว่าประธานหนุ่มนั้นมีใจให้กับเลขาสาวเพราะพึ่งรับรู้มาสดๆร้อนๆว่ากอบัวนั้นมีลูกแต่ไม่มีสามีเรื่องราวจะใช่แบบที่เธอคิดหรือไม่คงต้องจับตาดูกันต่อไป

"เสียงรถจอดหน้าร้าน ลูกค้ามาหรือเปล่าคุณ"

ช่วงเกือบเที่ยงที่หน้าร้านมีรถหรูขับเข้ามาจอดมาลัยที่นั่งอยู่ในร้านจึงรีบให้สามีตนออกไปดูด้วยกลัวจะเป็นลูกค้าหากไม่เห็นว่ามีคนอยู่ในร้านก็อาจจะเลยไปร้านอื่นเสียอีก

"เดี๋ยวไปดูก่อน"

ชำนาญรีบจ้ำอ้าวออกไปดูหน้าร้านเมื่อเห็นว่ามีชายหนุ่มร่างสูงกำลังเดินอ้อมไปหลังรถเขาจึงเดินตามออกไปดู

"เดี๋ยวผมช่วย"

ข้ามภพเดินลงจากรถเพื่อที่จะช่วยหญิงสาวหิ้วกระเป๋า

"ว.. ว้ายย"

ร่างบางที่ยื่นมือจนสุดแขนเพื่อดึงกระเป๋าแต่ดึงเท่าไรก็ดึงไม่ออกตัวของเธอจึงไปฟุบอยู่กับกองกระเป๋าหลังรถ

“ให้ผมช่วยแต่แรกก็หมดเรื่อง”

ข้ามภพยืนส่ายหัวก่อนจะรีบดึงแขนของกอบัวให้เธอได้ลุกขึ้นแต่จู่ๆตัวของเขาก็ถูกใครบางคนดึงออกไปก่อน

"บัว.. แกทำอะไรลูกฉัน"

พลั้กกก

“โอ้ย..”

ข้ามภพร้องลั่นเมื่อถูกหมัดหนักๆของชายวัยกลางคนฟาดมาที่ใบหน้าโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

"พ่อคะ..นั่นเจ้านายบัวค่ะเค้ามาช่วยบัว"

กอบัวรีบเอ่ยบอกกับคนเป็นพ่อว่าที่เขาพึ่งชกไปนั้นเป็นใคร

"อ..อ้าวว.."

ชำนาญถึงกับยืนตัวเกร็งหน้าเสียไม่นึกว่าตัวเองจะเข้าใจผิดจนไปทำร้ายเจ้านายของลูกสาวแบบนั้น

และแล้วข้ามภพก็ต้องมานั่งทำแผลข้างในบ้านของกอบัวมาลัยรู้ว่าแผลที่มุมปากของข้ามภพเกิดจากฝีมือสามีตนก็บ่นอุกที่ชำนาญนั้นทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ถามไถ่ที่มาที่ไปให้ดีก่อน

"ดูซิเนี่ย...ทำอะไรไม่ถามไม่ไถ่ให้ดีซะก่อน"

"ผมต้องขอโทษด้วย...ก็คนมันห่วงลูกสาว"

ชำนาญเอ่ยขอโทษข้ามภพเสียงอ่อนเขารักลูกสาวมทั้งสองดั่งแก้วตาดวงใจเมื่อเห็นภาพว่าชายหนุ่มถึงเนื้อถึงตัวลูกตัวเองก็เกิดเข้าใจผิด

"ผมเข้าใจครับ...เรื่องที่บัวเจ็บผมขอโทษคุณพ่อคุณแม่ด้วยที่ดูแลกันไม่ดี"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะมันเป็นอุบัติเหตุบัวโทรมาบอกพวกเราล่วงหน้าแล้วล่ะค่ะ"

มาลัยรีบบอกให้ข้ามภพนั้นไม่ต้องคิดมากเพราะเธอรู้เรื่องจากกอบัวตั้งแต่วันที่ลูกสาวตัวเองเจ็บแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

แอะ..แอ้..

เสียงร้องดังของเด็กหญิงที่อยู่ชั้นสองดังมาจนถึงข้างล่างทำให้ทุกคนเงยหน้ามองไปยังต้นเสียงเป็นตาเดียว

"ยัยหนูน่าจะตื่นแล้วไปดูสิลูก"

"ค่ะ"

กอบัวรีบสาวเท้าขึ้นไปหาลูกสาวเธอด้วยความรวดเร็วเพราะความอยากฟัดใจจะขาดห่างกันแค่สองคืนแต่ความคิดถึงเหมือนห่างกันสองเดือนก็ว่าได้