สองอาทิตย์ต่อมา
ตอนนี้อาการของเปรมดีขึ้นมากเขากลับมาพักฟื้นที่บ้านของข้ามภพได้เป็นอาทิตย์แล้ววันๆก็ง่วนอยู่แต่กับหลานสาวตัวกลมที่เรียกหาคนเป็นปู่ไม่เว้นว่างซึ่งนั่นก็เหมือนยาดีที่ทำให้เปรมรู้สึกกระชุ่มกระชวยเป็นพิเศษบางวันก็มีมาลัยและชำนาญมาคอยอยู่พูดคุยให้บรรยากาศดูครื้นเครงชีวิตของเปรมจึงกลับมามีชีวิตชีวากว่าแต่ก่อนหลายเท่ามีความสุขมากๆอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันที่ข้ามภพและกอบัวจะจัดงานแต่งงานกันแล้วแต่คนในครอบครัวก็ไม่ได้เตรียมอะไรมากนักเพราะงานไม่ได้ใหญ่โตเชิญเพียงแค่คนสนิทกับคนในบริษัทของข้ามภพมาเท่านั้น
“วันแต่งเจ้าสาวของผมต้องสวยมากแน่ๆ”
ข้ามภพเข้ามาสวมกอดภรรยาตัวเล็กที่ยืนมองชุดแต่งงานสีขาวอยู่พักใหญ่ในช่วงเวลาก่อนนอน
กอบัวหันมายิ้มให้กับชายหนุ่มทั้งชะเง้อไปที่เตียงมองหาเจ้าก้อนว่าหลับหรือยังหลังจากที่สามีของเธออุ้มเดินกล่อมพักใหญ่
“ยัยหนูล่ะคะ”
“ผมอุ้มไปห้องคุณพ่อแล้วยัยหนูก็นอนที่นั่น”
“กวนคุณพ่อเปล่าๆนะคะ”
“ไม่หรอกคุณพ่อให้ยัยหนูนอนที่นั่นเอง..เพราะว่า..คุณพ่ออยากได้หลานเพิ่มแล้ว”
ข้ามภพว่าจบก็อุ้มร่างบางในชุดนอนไปวางที่เตียงหน้าระรื่นเขาค่อยๆถอดแว่นของกอบัววางไว้ข้างๆก่อนจะก้มพรมจูบหน้าผากมนด้วยความนุ่มนวลทะนุถนอมและแล้วไฟในห้องก็ได้ดับลงกิจกรรมทำลูกอันแสนหวานก็ได้เริ่มขึ้น
วันต่อมา
บริษัทxxx
วันนี้บรรยากาศของคนในบริษัทข้ามภพค่อนข้างที่จะครึกครื้นกันเป็นพิเศษเพราะต่างคนต่างก็คุยกันเรื่องที่จะเตรียมตัวไปงานแต่งกันในวันอาทิตย์ที่จะถึง
แต่มีพิมลดาที่เห็นจะห่อเหี่ยวเป็นพิเศษเพราะหลังจากที่หญิงสาวกลับจากดอยเขาก็จะมีรามินมามองช่อดอกกุหลาบสีขาวให้ทุกวันเพื่อง้อขอคืนดีแต่วันนี้กลับไม่มีเสียอย่างนั้นรอจนแล้วจนเล่าจนเข้าเวลาเย็นก็ไม่มีวี่แววว่ารามินจะมา
“เห้อ..คนเรานี่ก็นะเวลาเค้ามาก็ทำทีไม่สนใจเวลาเค้ามามาก็นั่งหน้าบูดเป็นตูดลิง”
เป็นนนนี่ที่เห็นอาการเหงาหงอยของพิมลดาตั้งแต่เมื่อเช้าเธอเดาออกเลยว่าฝ่ายบุคคลคนสวยของออฟฟิศเป็นแบบนี้เพราะใคร
“อะไร”
พิมลดาทำทีไม่รู้เรื่องกับคำที่นนนี่พูด
“โอ้ย..พี่พิม..ใครๆเค้าก็รู้ว่าคุณรามินมาที่นี่จีบพี่ทุกวันแต่พี่ดันไม่สนแต่พอเค้าหายไปก็นั่งหงอยอยู่แบบนี้ทำไมไม่ตอบรับความรักเค้าไปล่ะคะในเมื่อสนใจเค้าอยู่แล้ว”
“ทำเป็นรู้ดี”
พิมลดาถลึงตามองนนนี่ตาเขม็ง
RRRR
“ค่ะ...ค่ะแล้วฉันจะรีบไปหานะคะ”
พิมลดารับสายจากรามินได้เธอก็รีบเก็บกระเป๋าทันที
“อ้าว..พี่พิมจะไปไหนเรายังไม่ได้ลองชุดที่จะไปงานแต่งกันเลย”
“เดี๋ยวพี่มา”
นนนี่จ้องมองตามหลังพิมลดาด้วยสีหน้าฉงนไม่รู้ว่าเธอมีธุระอะไรด่วนถึงจะต้องรีบขนาดนั้น
พิมลดาขับรถออกจากบริษัทตรงมาที่คอนโดของรามินทันทีหลังจากที่ชายหนุ่มโทรมาบอกว่าพึ่งกลับจากโรงพยาบาลหลังจากเกิดอุบัติเหตุ
“คุณไปโดนอะไรมาคะ”
เมื่อมาถึงตัวรามินได้สาวเจ้าก็เอ่ยถามคนที่ใส่เฝือกที่แขนด้วยท่าทีเป็นห่วงอย่างมาก
“ผมแค่ถูกมอเตอร์ไซด์เฉี่ยวเมื่อเช้าตอนที่ไปซื้อดอกไม้ให้คุณ..วันนี้เลยไม่ได้เอาไปให้ขอโทษด้วยนะครับ”
“คุณทานอะไรหรือยัง”
สาวเจ้าเข้ามานั่งข้างๆชายหนุ่มที่โซฟามองดูเนื้อตัวของเขาว่ามีรอยฟกช้ำตรงไหนอีกหรือไม่เธอจะได้ทำแผลหรือทายาให้เพิ่มแต่ก็ไม่เห็น
“แขนเจ็บทานอะไรลำบากก็เลยยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้า”
รามินเอ่ยเสียงอ่อนทำสีหน้าออดอ้อนให้ดูน่าสงสารเพิ่มขึ้นเพื่อให้พิมลดานั้นอยู่ดูแลเขาที่นี่
“ฉันจะทำอาหารให้ในครัวคุณมีของสดอยู่หรือเปล่าคะ”
“ครับ”
“คุณรอเดี๋ยวนะคะฉันจะไปจัดการให้”
พิมลดาเดินเข้าไปในครัวได้รามินก็นั่งอมยิ้มด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์อันที่จริงเขาไม่ได้เจ็บอะไรแม้แต่น้อยแต่ที่ทำแบบนี้ก็เพื่อลองใจหญิงสาวดูว่าเธอจะห่วงเขาขนาดไหน
รามินเห็นพิมลดาเข้าครัวไปครู่หนึ่งเขาก็รีบถอดเฝือกของปลอมออกและเข้าไปหาคนที่ง่วนอยู่กับการทอาหารในครัวเมื่อเห็นหญิงสาวยืนหั่นผักอยู่เขาจึงเข้าไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง
“ห่วงผมเหรอ”
“คุณ..”
พิมลดาเห็นแขนของรามินปกติเธอจึงหันมาจ้องมองหน้ารามินเขม็งเพราะพึ่งจะรู้ตัวว่าถูกเขาหลอกอีกจนได้
“ผมไม่ได้เป็นอะไรอยากรู้เฉยๆว่าคุณจะเป็นยังไงเมื่อรู้ว่าผมเจ็บ..แล้วผมก็รู้ว่าคุณห่วงผมแทบบ้า”
“แล้วคุณก็จะรู้ว่าจะโดนแบบนี้”
สาวเจ้าเงื้อมมือหมายจะฟาดไปที่แก้มสากแต่รามินก็จับข้อมือของเธอเอาไวได้ทัน
“ปล่อย”
“ไม่ปล่อย..จนกว่าคุณจะยอมรับว่ายังรักผมอยู่”
พิมลดาเริ่มผ่อนคลายความโมโหลงและก้มหน้าหลบสายตารามินด้วยไม่อยากพูดอะไรกับอีกฝ่าย
“จะปล่อยเวลาของความสุขล่วงเลยไปถึงเมื่อไรครับ..ให้โอกาสผมได้ดูแลคุณ..พิจารณาผมใหม่อีกครั้งนะครับ”
รามินดึงหัวทุยเข้ามาซบอกก่อนจะก้มลงพรมจูบกระหม่อมของพิมลดาเขาอยากได้โอกาสจากเธอจริงๆ
“จำเอาไว้เลยถ้าคุณนอกใจฉันอีกจะไม่ได้มีโอกาสแม้แต่จะเป็นคนรู้จักกับฉัน”
หญิงสาวเงียบไปพักใหญ่และแล้วคำตอบรับเสียงแข็งๆของเธอก็ทำเอาใจของรามินชุ่มชื้นเหมือนเกิดใหม่
“สัญญาครับ..”
ฟอดดดด
เมื่อได้คนรักของตัวเองคืนมาก็ขอประเดิมด้วยการหอมฟอดใหญ่
“แล้วก็อย่าเล่นแบบนี้อีกไม่งั้นได้เจ็บตัวจริงแน่”
“โอเคค้าบบ..”
ตอนนี้รามินเปลี่ยนจากเสือเป็นลูกแมวให้กับพิมลดาหากเธอต้องการสิ่งไหนหรือไม่อยากให้เขาทำอะไรเขาจะเชื่อฟังเธอทุกอย่างเพียงแค่เธอไม่จากเขาไปไหนก็พอใจแล้ว
และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันงานแต่งงานของข้ามภพและกอบัวงานจัดขึ้นที่หลังบ้านริมน้ำของข้ามภพแขกเหรื่อที่มาก็มีแต่คนสนิทกันทั้งนั้นบรรยากาศวันนี้จึงดูอบอุ่นเป็นพิเศษ
พิธีรีตรองไม่ได้มีอะไรมากเพียงแค่ทำบุญเช้าคู่บ่าวสาวจดทะเบียนสมรสให้แขกทุกคนร่วมผูกแขนยินดีกับทั้งคู่และเลี้ยงอาหารฉลองสมรสกันเท่านั้น
“อ๊าย..แอ้..”
ระหว่างที่พ่อและแม่ของยัยหนูพารักกำลังอยู่ในช่วงพิธีผูกแขนเจ้าก้อนกลมที่อยู่ในชุดไทยสีชมพูก็ส่งเสียงดังอารมณ์ดีเล่นอยู่กับปู่และตาเรียกรอยยิ้มจากคนในงานได้เป็นอย่างดี
“เจ้าบ่าวมองแขกบ้างค่ะมองแต่เจ้าสาวจนเจ้าสาวเนื้อจะกร่อนหมดแล้วค่า..”
พิมลดาที่ยืนคอยถือน้ำสังข์ส่งให้แขกก็หันมาเปรยบอกกับคนเป็นเจ้านายว่าให้มองแขกเหรื่อที่มาร่วมยินดีบ้างเพราะตั้งแต่เช้าที่เจ้าบ่าวเห็นเจ้าสาวก็เอาแต่มองไม่ละสายตากันเลยทีเดียว
“เจ้าสาวผมสวยน่ารักขนาดนี้จะไม่มองได้ยังไงล่ะครับ”
ข้ามภพจ้องมองภรรยาในชุดไทยสีทองไม่วางตาแม้นใบหน้าของหญิงสาวจะมีแว่นหนาๆคอยบดบังดวงตากลมโตอันสวยงามของเธอแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสวยน่ารักของเธอลดน้อยลงไปเลย
เสียงพูดของเจ้าบ่าวดังพอที่จะทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นได้ยินต่างก็อมยิ้มไปตามๆเช่นเดียวกับเจ้าสาวที่เขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง
ทางด้านกวินก็ตามติดกอแก้วแจเพราะวันนี้ผู้หญิงที่เขารักนั้นดูสวยมากเป็นพิเศษแขกผู้ชายหนุ่มๆฝ่ายของเปรมที่มาร่วมงานก็มองเธอกันตาเป็นมันเพราะกอแก้วสะสวยไม่แพ้เจ้าสาวกวินจึงต้องตามติดหญิงสาวเพื่อกันแมวที่จะมาขโมยปลาย่างของเขา
“ผู้หญิงที่ตาวินตามติดแจพี่สาวหนูบัวใช่หรือเปล่าครับ”
เกริกพ่อของกวินหันมาถามเปรมเมื่อสังเกตตั้งแต่มาถึงงานแล้วว่าลูกของเขาเอาแต่ตามติดใครบางคนไม่ห่าง
“ครับนั่นหนูแก้วพี่สาวหนูบัว...ท่าทางตาวินคงจะอยากมีครอบครัวแล้วล่ะครับ”
“สมพรปากนะครับคุณเปรมผมอยากมีหลานอุ้มอย่างคุณจะแย่แล้ว”
เกริกได้ยินเช่นนั้นก็หน้าระรื่นเพราะตอนนี้อิจฉาเปรมเหลือเกินที่มีหลานน่ารักน่าชังมาให้อุ้มแล้วส่วนเขาลูกชายยังไม่มีวี่แววว่าจะพาใครมาให้รู้จักเลยแต่คิดว่าคงจะเร็วๆนี้
หกเดือนต่อมา
ณ บ้านหลังเล็กสีขาวริมทะเลบ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณยายข้ามภพชายหนุ่มอาศัยจังหวะหยุดยาวนี้พาครอบครัวมาพักผ่อนกันที่นี่
“หลายอย่างเปลี่ยนไปเร็วมากเลยนะคุณว่าหรือเปล่า”
ข้ามภพมองไปยังลูกน้อยที่กำลังวิ่งเล่นกับปู่และตายายที่ริมชายหาดไกลๆไม่กี่เดือนลูกสาวของเขาก็วิ่งได้คล่องแถมพูดได้หลายคำแล้วพ่อของเขาก็ดูมีความสุขมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเขาเองก็เช่นกัน
“ค่ะ”
กอบัวหันมายิ้มให้คนที่เธอนั่งอยู่บนตักของเขาเวลาหกเดือนทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปเร็วมากพี่สาวของเธอตอนนี้ก็ยอมใจอ่อนให้กับกวินและหมั้นกันแล้วส่วนของที่ทำงานพิมลดาก็ลาออกไปเป็นแม่บ้านดูแลสามีหลังจากแต่งงานกับรามินทุกคนต่างเติบโตไปในทางของตัวเอง
เธอก็เช่นกันไม่กี่เดือนก่อนหน้าเธอยังเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องออกทำงานเพราะบ้านมีแต่หนี้สินจนตอนนี้ได้แต่งงานกับเจ้านายหนุ่มที่ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเขาจะเป็นคนในคืนนั้นที่โคจรมาเจอกันอีกครั้ง
“แบบนี้เค้าถึงบอกให้ทำทุกวันให้มีความสุข” ฟอดดดด
ข้ามภพกดจมูกโด่งหอมแก้มนวลของภรรยาตัวเล็กฟอดใหญ่ก่อนจะเดินจูงมือเธอไปที่ริมชายหาดเพื่อไปหาทุกคนที่เดินเล่นกันอยู่ที่นั่น..
อะไรจะสุขไปกว่าการที่ได้มีครอบครัวที่เข้าใจกันคอยซัพพอร์ตความรู้สึกกันไม่ว่าจะยามทุกข์หรือยามสุข..สุขกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว...
..................จบแล้วค่า..............
ขอบคุณผู้สนับสนุนที่อ่านกันมาจนจบนะคะ
ค่ำคืนในระแวกแถวหน้าวัดในชานเมืองกรุงเทพมหานครค่อนข้างเงียบสงัดเป็นผลดีต่อกอบัวคุณแม่ยังสาวที่ต้องการกล่อมพารักลูกน้อยวัยขวบกว่าได้นอนกอบัวเป็นหญิงสาวน่าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่าชังอายุ25ปีเธอสูง158หนัก45ผิวขาวอมชมพูใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโตขนตางอนยาวหวานคิ้วเรียวบางได้รูปจมูกเป็นสันเล็กแก้มพองๆมีลักยิ้มหญิงสาวสวมแว่นตลอดเวลาเพราะเป็นคนที่สายตาสั้นตั้งแต่เด็กเรือนผมของเธอดำตรงสลวยถึงกลางหลังหญิงสาวเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีมากๆคนหนึ่งจนคนในครอบครัวพากันเป็นห่วงในความดีของเธอบ้านของหญิงสาวเป็นทาวน์เฮ้าส์3ชั้นอยู่กัน5คนพ่อแม่พี่สาวเธอและลูกชั้นล่างของบ้านเปิดเป็นร้านสังฆภัณฑ์เป็นธุรกิจของครอบครัวชั้นสองเป็นห้องนอนของพ่อกับแม่และพี่สาวส่วนชั้นบนเป็นของเธอและเจ้าก้อนกลมเพียงแค่สองคนร่างบางวางเจ้าก้อนหลมในอ้อมอกลงกับเปลสีชมพูข้างเตียงอย่างเบามือหลังจากที่กล่อมให้ลูกน้อยนั้นนอนหลับได้พักใหญ่จนแน่ใจแล้วว่าเจ้าขนุนน้อยจะไม่แยกเขี้ยวใส่อีกเมื่อวางลงบนเปล"หลับได้ซะทีนะเจ้าขนุนน้อย"มือเรียวยกเท้าเอวเล็กน้อยหลังจากเงยหน้าขึ้นเพราะรู้สึกปวดตัวไม่น้อยด้วยต้องอุ้มลูกเป็นเวลานานกอบัวยืนมองแก้มย้วยๆของคนที่นอ
ในเช้าวันนี้ทุกคนต่างมานั่งหารือกันกันก่อนที่จะเริ่มเปิดร้านกอแก้วรีบเอาเงินเก็บทั้งหมดที่ตัวเองมีมากองตรงหน้าพ่อกับแม่รวมประมาณหนึ่งแสนกว่าบาทเธอเก็บมันตั้งแต่เริ่มทำงานจนถึงตอนนี้ตอนแรกคิดว่าจะเก็บไปเรื่อยๆจนดาวน์บ้านหลังใหม่อีกหลังแต่ตอนนี้คงต้องเอามาช่วยครอบครัวก่อน"นี่เงินเก็บแก้วค่ะพ่อกับแม่เอาไว้จ่ายค่าน้ำค่าไฟส่วนที่เหลือก็น่าจะส่งธนาคารได้บ้าง..แล้วเงินที่ต้องจ่ายหนี้ธนาคารแก้วจะรับผิดชอบเองค่ะ..แก้วจะคิดว่าจะทำขนมฝากร้านคนรู้จักขายหารายได้อีกทาง”"แม่ก็คิดว่าแม่จะให้พ่อเฝ้าร้านคนเดียวแล้วออกไปหางานแม่บ้านทำอีกแรง"กอบัวที่นั่งฟังทุกคนหารือช่วยกันหารายได้เสริมเธอเองก็เห็นว่าถึงเวลาแล้วที่เธอจะต้องออกไปทำการทำงานเสียทีหากจะให้แม่เธอไปเป็นแม่บ้านทำงานหนักเธอคงไม่สบายใจแน่"ไม่ต้องนะคะแม่..แม่ดูแลยัยหนูส่วนบัวจะไปทำงานประจำเองค่ะ"“แต่พี่ว่า...”"แต่แม่ว่า..."ทั้งมาลัยและกอแก้วต่างหันมามองกอบัวเป็นตาเดียวกันคิดค้านความคิดของกอบัวเพราะที่พวกเธอต้องการให้กอบัวอยู่แต่บ้านเลี้ยงลูกด้วยไม่อยากให้คนที่มองโลกในแง่ดีอย่างกอบัวต้องไปเจออะไรที่มันเลวร้ายอีก"บัวอยากออกไปทำงานค่ะยัยหนูก็
ในช่วงเช้าของวันศุกร์ที่แสนสดใสวันนี้ก่อนออกจากบ้านไปสมัครงานกอบัวในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกระโปรงพีชสีชมพูคลุมเข่ารวบผมตึงแต่งหน้าอ่อนสวมแว่นหนาเตอะประจำตัวเข้ามากอดลูกสาวตัวกลมที่นั่งอยู่บนตักคนเป็นยายเพื่อขอกำลังใจก่อนจะไปสมัครงานในวันนี้"วันนี้แม่จะไปสัมภาษณ์ขนุนน้อยอวยพรให้แม่ได้งานด้วยนะคะ""งาน.. งาน.. แฮร่ๆ.."เจ้าก้อนกลมยิ้มปากบานให้คนเป็นแม่เป็นกำลังใจอย่างดีที่ทำให้กอบัวนั้นมีพลังมากขึ้นฟอดดก่อนออกจากบ้านกอดหอมลูกสาวฟอดใหญ่"แม่จะรีบไปรีบกลับนะคะ""ไปเถอะลูกเดี๋ยวจะสาย..โชคดีนะลูก/โชคดีลูก"มาลัยและชำนาญไม่ลืมที่จะอวยพรให้ลูกสาวคนเล็กโชคดีด้วยเชื่อมาตลอดว่าพรของพ่อกับแม่นั้นดีกับลูกเสมอ“ค่ะแม่”หลังจากออกจากบ้านไปได้กอบัวก็รีบเดินไปที่รถเก๋งคันสีเทาคนเก่าของบ้านแม้มันจะเป็นรถรุ่นเก่าหลายสิบปีแต่พ่อของเธอก็เช็ดถูมันอย่างดีจนดูใหม่เอี่ยมอยู่ตลอดเวลาหญิงสาวรีบขับรถไปสมัครงานก่อนเวลาเป็นชั่วโมงแม้นจะอยู่ใกล้กับบริษัทที่นัดสัมภาษณ์วันนี้ด้วยกลัวว่ารถจะติดและหากไปถึงก่อนเวลาที่ถูกนัดก็เป็นเรื่องที่ดีไม่นานนักกอบัวก็ขับรถมาถึงหน้าบริษัทXXXที่เป็นบริษัทเครื่องดื่มเพื่อสุขภ
"ม..ไม่ถามก่อนเหรอคะว่าฉันทำอะไรได้บ้าง"กอบัวได้ยินเช่นนั้นเธอก็ถึงกับนั่งตัวเกร็งหน้าของเธอแสดงออกถึงความฉงสนใจอย่างเห็นได้ชัดที่จู่ๆก็ได้งานโดยที่ไม่ได้ตอบคำถามอะไรมากมาย"ไม่ครับ..ยังไงก็ต้องมาเรียนรู้หน้างานอยู่ดี...วันจันทร์หน้าเตรียมตัวพบกับคุณข้ามภพได้เลยนะครับเค้าเป็นเจ้านายที่ไม่ค่อยพูดเท่าไรคุณทำงานด้วยอย่างสบายใจแน่นอนครับ"พิพัฒน์ส่ายหัวเรื่องงานรู้ว่าข้ามภพคงจะมาอธิบายกับเธอเองอยู่แล้วแต่เรื่องที่จะหาผู้หญิงอย่างกอบัวนี่สิยากกว่า"ค่ะ..ขอบคุณนะคะ"กอบัวลุกออกจากเก้าอี้ด้วยสีหน้าที่ยังมีความฉงนติดอยู่เล็กน้อยแต่ก็ยังมีรอยยิ้มดีใจเธอเดินออกไปจากห้องพร้อมกับพิมลดายังแอบคิดว่าตัวเองฝันจนหลุดจากภวังค์ได้เมื่อพิมลดาเอ่ยทักขึ้น“วันจันทร์เจอกันนะคะคุณกอบัว”“ค่ะ..บัวกลับก่อนนะคะสวัสดีค่ะ”สาวเจ้ายกมือไหว้พิมลดาก่อนจะเดินลงบันไดมาชั้นล่างเธอเลี้ยวซ้ายจะมาที่ลานจอดรถเห็นศาลเจ้าศาลใหญ่จึงรีบปรี่เข้ามายกมือไหว้“ท่านเจ้าที่ใจดีกับบัวมากเลยนะคะ...วันจันทร์บัวจะเอาหัวหมูกับพวงมาลัยมาถวายนะคะ”เมื่อเอ่ยปากสัญญากับเจ้าที่เสร็จกอบัวก็เดินหน้าบานขับรถกลับบ้านคิดว่าคนที่บ้านเธอคงดีใจไม่น้
"ฉันเจอพ่อนาย""ทำไม"ข้ามภพชะงักมือในการยกขวดไวน์ขึ้นดื่มเล็กน้อยเขาทำเป็นไม่ได้สนใจอะไรก่อนจะกระดกขวดไวน์ในมือดื่มต่อ"ท่านดูอาการไม่ดีเลย...นายกลับไปดูพ่อบ้างหรือเปล่า"กวินมาที่นี่ก็เพราะอยากจะบอกกับเพื่อนรักด้วยตัวเองเพราะรู้ว่าคงไม่ข้ามภพรู้เรื่องนี้แน่นอน"ฉันไม่อยากเข้าไปเหยียบที่บ้านเท่าไร""ฉันเข้าใจว่านายไม่ถูกกับแม่เลี้ยงนายเท่าไรแต่ไปหาพ่อนายที่บริษัทบ้างก็ได้นี่""ไปก็ไม่ได้ทำให้พ่อฉันดีขึ้น...แต่ก็จะลองหาเวลาก็แล้วกัน"“..เฮ้อ..”กวินยกขวดไวน์ที่พึ่งเปิดเสร็จขึ้นดื่มเขาไม่รู้ว่าข้ามภพนั้นจะมีทิฐิกับพ่อตัวเองไปถึงเมื่อไรทั้งที่บ้านตัวเองที่อยู่ตอนนี้กับบ้านของคนเป็นพ่อไม่ได้ไกลกันนักแต่ไม่ยักจะหาเวลาไปเขารู้ว่าข้ามภพนั้นไม่ค่อยชอบแม่เลี้ยงกับลูกติดเท่าไรแต่การที่เพื่อนเขาหาเวลาไปดูคนเป็นพ่อบ้างคงจะดีกวินเป็นหมอหนุ่มรูปหล่อเจ้าระเบียบเขาค่อนข้างนิสัยเหมือนกับข้ามภพเขาเป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังและยังเป็นหมอศัลยแพทย์กระดูกฝีมือดีชายหนุ่มมีใบหน้าเกลี้ยงเกลาคื้วเข้มตาตี่จมูกโด่งปากหนาเป็นกระจับผิวขาวตัดผมรองทรงสูงรูปร่างสูงใหญ่หุ่นบึกบึนเป็นที่ต้องตาพยาบาลในโรงพ
"นี่ห้องทำงานผม"ข้ามภพเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองก่อนจะหันมาบอกให้หญิงสาวได้ทราบเสียทีว่าเขานั้นเป็นใครแอบหงุดหงิดในใจเล็กน้อยที่หญิงสาวมาทำหน้าที่เลขาของเขากลับไม่รู้จักหน้าตาของเจ้านายตัวเองว่าเป็นอย่างไรทั้งที่ในบริษัทก็มีบอร์ดบริหารงานติดอยู่"อย่าล้อเล่นสิคะถามเป็นการเป็นงาน"กอบัววางเก้าอี้ลงยกมือเกาหัวแกรกๆแสยะยิ้มอ่อนที่ดูอีกฝ่ายท่าจะเล่นตลกใส่เธอข้ามภพเริ่มยกมือเท้าเอวกรอกตามองบนหนึ่งรอบก่อนจะชี้ให้หญิงสาวเดินกลับไปดูบอร์ดบริหารตรงหน้าลิฟท์ที่เดินออกมา"ไปดูบอร์ด"กอบัวชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นชายหนุ่มปิดประตูห้องไปแล้วจึงรีบสาวเท้าไปดูบอร์ดให้แน่ใจว่าตกลงชายหนุ่มพูดจริงหรือพูดเล่นกับเธอกันแน่และแล้วสาวเจ้าก็ได้ยกมือปิดปากเมื่อสิ่งที่ชายหนุ่มพูดมันคือเรื่องจริง"ท..ท่านประธาน"คิ้วเรียวบางขมวดผูกโบว์ด้วยใครจะไปคิดว่าประธานบริษัทที่นี่จะมาดเซอร์เข้ามาในออฟฟิศในสภาพที่เหมือนคนส่งของแบบนั้นร่างบางรีบสาวเท้ากลับไปหยิบเก้าอี้แล้วปรี่ตรงเข้าไปในห้องเจ้านายของเธอทันที"เอ่อคือเมื่อกี้..บัวขอโทษนะคะ.."มือเรียววางเก้าอี้ลงตรงหน้าคนตัวโตที่นั่งไขว่ห้างมองเธอด้วยสีหน้าแน่น
พิมลดาเดินนำกอบัวตรงมาที่นนทวัฒน์หรือนนนี่กราฟฟิกดีไซน์สาวสองแสนสวยประจำออฟฟิศขณะที่นนนี่กำลังจัดแจงตรวจความเรียบร้อยของชุดนางแบบก่อนที่จะเก็บเพื่อที่จะใช้ในการถ่ายแบบโฆษณาครั้งที่จะถึง"นนนี่.. คนนี้น้องบัวเลขาคนใหม่บอส"“สวัสดีค่ะพี่นนนี่”กอบัวยกมือไหว้สาวสองร่างสูงที่สวยราวกับผู้หญิงแท้หรือมากกว่าเธอก็ว่าได้"ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะหนูบัว...คุณพิพัฒน์นี่ก็เลือกคนได้เหมาะกับบอสดีนะ"นนนี่หันมาแตะบ่าเลขาสาวของเจ้านายเธอมองหน้ากอบัวด้วยสีหน้าเป็นมิตรก่อนจะหันไปสบตากับพิมลดาพูดถึงเรื่องที่พิพัฒน์เลือกเลขาได้เหมาะกับเจ้านายดีด้วยดูแปลกกันทั้งคู่เจ้านายก็เดาอารมณ์ไม่ค่อยถูกส่วนเลขาก็ดูเชยจนนึกว่าหลงยุค"ยังไงเหรอคะ?พี่นนนี่"กอบัวไม่ค่อยเข้าใจคำที่นนนี่สื่อเท่าไรนัก"อ่อ..เปล่าหรอกนนนี่ก็พูดไปงั้น...นั่นลูกตาลกับนัตตี้เป็นพีอาแล้วก็ทำกราฟฟิกด้วย”พิมลดารีบแก้ต่างให้นนนี่ก่อนจะเบนความสนใจแนะนำคนอื่นในห้องให้กับกอบัวได้รู้จัก“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่ๆ”“เช่นกันจ้า”สาวสวยอย่างนัตตี้และลูกตาลหันมายิ้มอ่อนทักทายกอบัวก่อนจะหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ"งั้นเดี๋ยวพี่พาบัวไปแนะนำคนในแผนกอื่นก่อน
“ม..ไม่..เฮ่ออ”เป็นอีกคืนที่ข้ามภพสะดุ้งตืนกลางดึกจากฝันร้ายด้วยอุบัติเหตุเมื่อประมาณสองปีก่อนที่ทำร้ายเขาจนปางตายแถมความจำก็ยังกลับมาไม่ครบเขาจึงฝันถึงเหตุการณ์วันนั้นเรื่อยๆนับวันๆมันยิ่งชัดขึ้นแล้วก็ทำให้เขาปวดหัวมากเมื่อต้องนึกถึงภาพเหล่านั้น“เฮ่อ..”ร่างสูงในชุดนอนลุกขึ้นมากินยาแก้ปวดก่อนจะฟุบลงนั่งที่ปลายเตียงแม้แอร์ในห้องนอนจะเย็นแค่ไหนในเวลานี้ข้ามภพก็ยังมีเหงื่อไหลซิกออกมาอยู่ดีข้ามภพพยายามนึกภาพตามความฝันเพื่อประติดประต่อกับความจำของตัวเองแต่ทำอย่างไรก็นึกไม่ออกวันต่อมาวันนี้ข้ามภพเข้ามาทำงานในบริษัทด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำการแต่งตัวของเขาค่อยดูเป็นผู้เป็นคนกว่าตอนที่กอบัวเจอเมื่อวานเมื่อมาถึงก็รีบสั่งให้กอบัวไปชงกาแฟดำให้เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบรุ่งเช้าอีกวันเบื่อเหลือเกินกับอาการฝันร้ายของตัวเองที่ต้องทำให้ตื่นกลางดึกกว่าจะข่มตาให้หลับอีกทีก็ยาก“มีสติตลอดเวลา..หายใจเข้าพุทหายใจออกโธ”ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงพีชสีดำยาวจนถึงตาตุ่มเดินถือแก้วกาแฟดำที่พึ่งชงเสร็จออกจากห้องครัวด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวว่าตัวเองจะซุ่มซ่ามทำกาแฟหกเมื่อเดินมาถึงหน้