ตอนที่สี่สิบเจ็ด ตอนจบ

สองอาทิตย์ต่อมา

ตอนนี้อาการของเปรมดีขึ้นมากเขากลับมาพักฟื้นที่บ้านของข้ามภพได้เป็นอาทิตย์แล้ววันๆก็ง่วนอยู่แต่กับหลานสาวตัวกลมที่เรียกหาคนเป็นปู่ไม่เว้นว่างซึ่งนั่นก็เหมือนยาดีที่ทำให้เปรมรู้สึกกระชุ่มกระชวยเป็นพิเศษบางวันก็มีมาลัยและชำนาญมาคอยอยู่พูดคุยให้บรรยากาศดูครื้นเครงชีวิตของเปรมจึงกลับมามีชีวิตชีวากว่าแต่ก่อนหลายเท่ามีความสุขมากๆอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันที่ข้ามภพและกอบัวจะจัดงานแต่งงานกันแล้วแต่คนในครอบครัวก็ไม่ได้เตรียมอะไรมากนักเพราะงานไม่ได้ใหญ่โตเชิญเพียงแค่คนสนิทกับคนในบริษัทของข้ามภพมาเท่านั้น

“วันแต่งเจ้าสาวของผมต้องสวยมากแน่ๆ”

ข้ามภพเข้ามาสวมกอดภรรยาตัวเล็กที่ยืนมองชุดแต่งงานสีขาวอยู่พักใหญ่ในช่วงเวลาก่อนนอน

กอบัวหันมายิ้มให้กับชายหนุ่มทั้งชะเง้อไปที่เตียงมองหาเจ้าก้อนว่าหลับหรือยังหลังจากที่สามีของเธออุ้มเดินกล่อมพักใหญ่

“ยัยหนูล่ะคะ”

“ผมอุ้มไปห้องคุณพ่อแล้วยัยหนูก็นอนที่นั่น”

“กวนคุณพ่อเปล่าๆนะคะ”

“ไม่หรอกคุณพ่อให้ยัยหนูนอนที่นั่นเอง..เพราะว่า..คุณพ่ออยากได้หลานเพิ่มแล้ว”

ข้ามภพว่าจบก็อุ้มร่างบางในชุดนอนไปวางที่เตียงหน้าระรื่นเขาค่อยๆถอดแว่นของกอบัววางไว้ข้างๆก่อนจะก้มพรมจูบหน้าผากมนด้วยความนุ่มนวลทะนุถนอมและแล้วไฟในห้องก็ได้ดับลงกิจกรรมทำลูกอันแสนหวานก็ได้เริ่มขึ้น

วันต่อมา

บริษัทxxx

วันนี้บรรยากาศของคนในบริษัทข้ามภพค่อนข้างที่จะครึกครื้นกันเป็นพิเศษเพราะต่างคนต่างก็คุยกันเรื่องที่จะเตรียมตัวไปงานแต่งกันในวันอาทิตย์ที่จะถึง

แต่มีพิมลดาที่เห็นจะห่อเหี่ยวเป็นพิเศษเพราะหลังจากที่หญิงสาวกลับจากดอยเขาก็จะมีรามินมามองช่อดอกกุหลาบสีขาวให้ทุกวันเพื่อง้อขอคืนดีแต่วันนี้กลับไม่มีเสียอย่างนั้นรอจนแล้วจนเล่าจนเข้าเวลาเย็นก็ไม่มีวี่แววว่ารามินจะมา

“เห้อ..คนเรานี่ก็นะเวลาเค้ามาก็ทำทีไม่สนใจเวลาเค้ามามาก็นั่งหน้าบูดเป็นตูดลิง”

เป็นนนนี่ที่เห็นอาการเหงาหงอยของพิมลดาตั้งแต่เมื่อเช้าเธอเดาออกเลยว่าฝ่ายบุคคลคนสวยของออฟฟิศเป็นแบบนี้เพราะใคร

“อะไร”

พิมลดาทำทีไม่รู้เรื่องกับคำที่นนนี่พูด

“โอ้ย..พี่พิม..ใครๆเค้าก็รู้ว่าคุณรามินมาที่นี่จีบพี่ทุกวันแต่พี่ดันไม่สนแต่พอเค้าหายไปก็นั่งหงอยอยู่แบบนี้ทำไมไม่ตอบรับความรักเค้าไปล่ะคะในเมื่อสนใจเค้าอยู่แล้ว”

“ทำเป็นรู้ดี”

พิมลดาถลึงตามองนนนี่ตาเขม็ง

RRRR

“ค่ะ...ค่ะแล้วฉันจะรีบไปหานะคะ”

พิมลดารับสายจากรามินได้เธอก็รีบเก็บกระเป๋าทันที

“อ้าว..พี่พิมจะไปไหนเรายังไม่ได้ลองชุดที่จะไปงานแต่งกันเลย”

“เดี๋ยวพี่มา”

นนนี่จ้องมองตามหลังพิมลดาด้วยสีหน้าฉงนไม่รู้ว่าเธอมีธุระอะไรด่วนถึงจะต้องรีบขนาดนั้น

พิมลดาขับรถออกจากบริษัทตรงมาที่คอนโดของรามินทันทีหลังจากที่ชายหนุ่มโทรมาบอกว่าพึ่งกลับจากโรงพยาบาลหลังจากเกิดอุบัติเหตุ

“คุณไปโดนอะไรมาคะ”

เมื่อมาถึงตัวรามินได้สาวเจ้าก็เอ่ยถามคนที่ใส่เฝือกที่แขนด้วยท่าทีเป็นห่วงอย่างมาก

“ผมแค่ถูกมอเตอร์ไซด์เฉี่ยวเมื่อเช้าตอนที่ไปซื้อดอกไม้ให้คุณ..วันนี้เลยไม่ได้เอาไปให้ขอโทษด้วยนะครับ”

“คุณทานอะไรหรือยัง”

สาวเจ้าเข้ามานั่งข้างๆชายหนุ่มที่โซฟามองดูเนื้อตัวของเขาว่ามีรอยฟกช้ำตรงไหนอีกหรือไม่เธอจะได้ทำแผลหรือทายาให้เพิ่มแต่ก็ไม่เห็น

“แขนเจ็บทานอะไรลำบากก็เลยยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้า”

รามินเอ่ยเสียงอ่อนทำสีหน้าออดอ้อนให้ดูน่าสงสารเพิ่มขึ้นเพื่อให้พิมลดานั้นอยู่ดูแลเขาที่นี่

“ฉันจะทำอาหารให้ในครัวคุณมีของสดอยู่หรือเปล่าคะ”

“ครับ”

“คุณรอเดี๋ยวนะคะฉันจะไปจัดการให้”

พิมลดาเดินเข้าไปในครัวได้รามินก็นั่งอมยิ้มด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์อันที่จริงเขาไม่ได้เจ็บอะไรแม้แต่น้อยแต่ที่ทำแบบนี้ก็เพื่อลองใจหญิงสาวดูว่าเธอจะห่วงเขาขนาดไหน

รามินเห็นพิมลดาเข้าครัวไปครู่หนึ่งเขาก็รีบถอดเฝือกของปลอมออกและเข้าไปหาคนที่ง่วนอยู่กับการทอาหารในครัวเมื่อเห็นหญิงสาวยืนหั่นผักอยู่เขาจึงเข้าไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง

“ห่วงผมเหรอ”

“คุณ..”

พิมลดาเห็นแขนของรามินปกติเธอจึงหันมาจ้องมองหน้ารามินเขม็งเพราะพึ่งจะรู้ตัวว่าถูกเขาหลอกอีกจนได้

“ผมไม่ได้เป็นอะไรอยากรู้เฉยๆว่าคุณจะเป็นยังไงเมื่อรู้ว่าผมเจ็บ..แล้วผมก็รู้ว่าคุณห่วงผมแทบบ้า”

“แล้วคุณก็จะรู้ว่าจะโดนแบบนี้”

สาวเจ้าเงื้อมมือหมายจะฟาดไปที่แก้มสากแต่รามินก็จับข้อมือของเธอเอาไวได้ทัน

“ปล่อย”

“ไม่ปล่อย..จนกว่าคุณจะยอมรับว่ายังรักผมอยู่”

พิมลดาเริ่มผ่อนคลายความโมโหลงและก้มหน้าหลบสายตารามินด้วยไม่อยากพูดอะไรกับอีกฝ่าย

“จะปล่อยเวลาของความสุขล่วงเลยไปถึงเมื่อไรครับ..ให้โอกาสผมได้ดูแลคุณ..พิจารณาผมใหม่อีกครั้งนะครับ”

รามินดึงหัวทุยเข้ามาซบอกก่อนจะก้มลงพรมจูบกระหม่อมของพิมลดาเขาอยากได้โอกาสจากเธอจริงๆ

“จำเอาไว้เลยถ้าคุณนอกใจฉันอีกจะไม่ได้มีโอกาสแม้แต่จะเป็นคนรู้จักกับฉัน”

หญิงสาวเงียบไปพักใหญ่และแล้วคำตอบรับเสียงแข็งๆของเธอก็ทำเอาใจของรามินชุ่มชื้นเหมือนเกิดใหม่

“สัญญาครับ..”

ฟอดดดด

เมื่อได้คนรักของตัวเองคืนมาก็ขอประเดิมด้วยการหอมฟอดใหญ่

“แล้วก็อย่าเล่นแบบนี้อีกไม่งั้นได้เจ็บตัวจริงแน่”

“โอเคค้าบบ..”

ตอนนี้รามินเปลี่ยนจากเสือเป็นลูกแมวให้กับพิมลดาหากเธอต้องการสิ่งไหนหรือไม่อยากให้เขาทำอะไรเขาจะเชื่อฟังเธอทุกอย่างเพียงแค่เธอไม่จากเขาไปไหนก็พอใจแล้ว

และแล้ววันนี้ก็มาถึงวันงานแต่งงานของข้ามภพและกอบัวงานจัดขึ้นที่หลังบ้านริมน้ำของข้ามภพแขกเหรื่อที่มาก็มีแต่คนสนิทกันทั้งนั้นบรรยากาศวันนี้จึงดูอบอุ่นเป็นพิเศษ

พิธีรีตรองไม่ได้มีอะไรมากเพียงแค่ทำบุญเช้าคู่บ่าวสาวจดทะเบียนสมรสให้แขกทุกคนร่วมผูกแขนยินดีกับทั้งคู่และเลี้ยงอาหารฉลองสมรสกันเท่านั้น

“อ๊าย..แอ้..”

ระหว่างที่พ่อและแม่ของยัยหนูพารักกำลังอยู่ในช่วงพิธีผูกแขนเจ้าก้อนกลมที่อยู่ในชุดไทยสีชมพูก็ส่งเสียงดังอารมณ์ดีเล่นอยู่กับปู่และตาเรียกรอยยิ้มจากคนในงานได้เป็นอย่างดี

“เจ้าบ่าวมองแขกบ้างค่ะมองแต่เจ้าสาวจนเจ้าสาวเนื้อจะกร่อนหมดแล้วค่า..”

พิมลดาที่ยืนคอยถือน้ำสังข์ส่งให้แขกก็หันมาเปรยบอกกับคนเป็นเจ้านายว่าให้มองแขกเหรื่อที่มาร่วมยินดีบ้างเพราะตั้งแต่เช้าที่เจ้าบ่าวเห็นเจ้าสาวก็เอาแต่มองไม่ละสายตากันเลยทีเดียว

“เจ้าสาวผมสวยน่ารักขนาดนี้จะไม่มองได้ยังไงล่ะครับ”

ข้ามภพจ้องมองภรรยาในชุดไทยสีทองไม่วางตาแม้นใบหน้าของหญิงสาวจะมีแว่นหนาๆคอยบดบังดวงตากลมโตอันสวยงามของเธอแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสวยน่ารักของเธอลดน้อยลงไปเลย

เสียงพูดของเจ้าบ่าวดังพอที่จะทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นได้ยินต่างก็อมยิ้มไปตามๆเช่นเดียวกับเจ้าสาวที่เขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

ทางด้านกวินก็ตามติดกอแก้วแจเพราะวันนี้ผู้หญิงที่เขารักนั้นดูสวยมากเป็นพิเศษแขกผู้ชายหนุ่มๆฝ่ายของเปรมที่มาร่วมงานก็มองเธอกันตาเป็นมันเพราะกอแก้วสะสวยไม่แพ้เจ้าสาวกวินจึงต้องตามติดหญิงสาวเพื่อกันแมวที่จะมาขโมยปลาย่างของเขา

“ผู้หญิงที่ตาวินตามติดแจพี่สาวหนูบัวใช่หรือเปล่าครับ”

เกริกพ่อของกวินหันมาถามเปรมเมื่อสังเกตตั้งแต่มาถึงงานแล้วว่าลูกของเขาเอาแต่ตามติดใครบางคนไม่ห่าง

“ครับนั่นหนูแก้วพี่สาวหนูบัว...ท่าทางตาวินคงจะอยากมีครอบครัวแล้วล่ะครับ”

“สมพรปากนะครับคุณเปรมผมอยากมีหลานอุ้มอย่างคุณจะแย่แล้ว”

เกริกได้ยินเช่นนั้นก็หน้าระรื่นเพราะตอนนี้อิจฉาเปรมเหลือเกินที่มีหลานน่ารักน่าชังมาให้อุ้มแล้วส่วนเขาลูกชายยังไม่มีวี่แววว่าจะพาใครมาให้รู้จักเลยแต่คิดว่าคงจะเร็วๆนี้

หกเดือนต่อมา

ณ บ้านหลังเล็กสีขาวริมทะเลบ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณยายข้ามภพชายหนุ่มอาศัยจังหวะหยุดยาวนี้พาครอบครัวมาพักผ่อนกันที่นี่

“หลายอย่างเปลี่ยนไปเร็วมากเลยนะคุณว่าหรือเปล่า”

ข้ามภพมองไปยังลูกน้อยที่กำลังวิ่งเล่นกับปู่และตายายที่ริมชายหาดไกลๆไม่กี่เดือนลูกสาวของเขาก็วิ่งได้คล่องแถมพูดได้หลายคำแล้วพ่อของเขาก็ดูมีความสุขมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเขาเองก็เช่นกัน

“ค่ะ”

กอบัวหันมายิ้มให้คนที่เธอนั่งอยู่บนตักของเขาเวลาหกเดือนทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปเร็วมากพี่สาวของเธอตอนนี้ก็ยอมใจอ่อนให้กับกวินและหมั้นกันแล้วส่วนของที่ทำงานพิมลดาก็ลาออกไปเป็นแม่บ้านดูแลสามีหลังจากแต่งงานกับรามินทุกคนต่างเติบโตไปในทางของตัวเอง

เธอก็เช่นกันไม่กี่เดือนก่อนหน้าเธอยังเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องออกทำงานเพราะบ้านมีแต่หนี้สินจนตอนนี้ได้แต่งงานกับเจ้านายหนุ่มที่ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเขาจะเป็นคนในคืนนั้นที่โคจรมาเจอกันอีกครั้ง

“แบบนี้เค้าถึงบอกให้ทำทุกวันให้มีความสุข” ฟอดดดด

ข้ามภพกดจมูกโด่งหอมแก้มนวลของภรรยาตัวเล็กฟอดใหญ่ก่อนจะเดินจูงมือเธอไปที่ริมชายหาดเพื่อไปหาทุกคนที่เดินเล่นกันอยู่ที่นั่น..

อะไรจะสุขไปกว่าการที่ได้มีครอบครัวที่เข้าใจกันคอยซัพพอร์ตความรู้สึกกันไม่ว่าจะยามทุกข์หรือยามสุข..สุขกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว...

                              ..................จบแล้วค่า..............

               ขอบคุณผู้สนับสนุนที่อ่านกันมาจนจบนะคะ