พิมลดาเดินนำกอบัวตรงมาที่นนทวัฒน์หรือนนนี่กราฟฟิกดีไซน์สาวสองแสนสวยประจำออฟฟิศขณะที่นนนี่กำลังจัดแจงตรวจความเรียบร้อยของชุดนางแบบก่อนที่จะเก็บเพื่อที่จะใช้ในการถ่ายแบบโฆษณาครั้งที่จะถึง
"นนนี่.. คนนี้น้องบัวเลขาคนใหม่บอส"
“สวัสดีค่ะพี่นนนี่”
กอบัวยกมือไหว้สาวสองร่างสูงที่สวยราวกับผู้หญิงแท้หรือมากกว่าเธอก็ว่าได้
"ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะหนูบัว...คุณพิพัฒน์นี่ก็เลือกคนได้เหมาะกับบอสดีนะ"
นนนี่หันมาแตะบ่าเลขาสาวของเจ้านายเธอมองหน้ากอบัวด้วยสีหน้าเป็นมิตรก่อนจะหันไปสบตากับพิมลดาพูดถึงเรื่องที่พิพัฒน์เลือกเลขาได้เหมาะกับเจ้านายดีด้วยดูแปลกกันทั้งคู่เจ้านายก็เดาอารมณ์ไม่ค่อยถูกส่วนเลขาก็ดูเชยจนนึกว่าหลงยุค
"ยังไงเหรอคะ?พี่นนนี่"
กอบัวไม่ค่อยเข้าใจคำที่นนนี่สื่อเท่าไรนัก
"อ่อ..เปล่าหรอกนนนี่ก็พูดไปงั้น...นั่นลูกตาลกับนัตตี้เป็นพีอาแล้วก็ทำกราฟฟิกด้วย”
พิมลดารีบแก้ต่างให้นนนี่ก่อนจะเบนความสนใจแนะนำคนอื่นในห้องให้กับกอบัวได้รู้จัก
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะพี่ๆ”
“เช่นกันจ้า”
สาวสวยอย่างนัตตี้และลูกตาลหันมายิ้มอ่อนทักทายกอบัวก่อนจะหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อ
"งั้นเดี๋ยวพี่พาบัวไปแนะนำคนในแผนกอื่นก่อนนะ"
ปึก..
"อ.. เอ่อ.. "
ขณะที่เลขาสาวกำลังจะหมุนตัวเดินตามพิมลดากอบัวก็ดันสะดุดขาตัวเองดีที่นนนี่รับเอาไว้ได้ทันไม่เช่นนั้นคงได้หน้าคว่ำไปกับพื้นแน่สายตาของทุกคนตอนนี้จึงหันมามองกอบัวกันเป็นตาเดียว
"โอ่ยย..ไหวไหมจ๊ะ"
นนนี่พยุงกอบัวจนเธอเริ่มยืนเองได้
"ค่ะ...ขอบคุณค่ะพี่นนนี่"
ฟึ่บ.. แคว่กกก
แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะก้าวขาเธอก็ล้มลงอีกรอบมือเรียวทั้งสองดึงฉุดอยู่กับชุดบนหุ่นจนมันขาดวิ่นลงมาทำเอาทุกคนตกอกตกใจไปตามๆกันโดยเฉพาะนนนี่
"เอ่อ... บัวขอโทษค่ะพี่นนนี่"
กอบัวยืนขึ้นได้มองหน้านนนี่ที่ดูไม่สู้ดีนักเธอจึงรีบยกมือไหว้อีกฝ่ายประหงกๆแต่นั่นก็ไม่ทำให้นนนี่หายอารมณ์เสียเพราะชุดนี้ต้องใช้ในงานถ่ายแบบอาทิตย์หน้าแทนที่เธอจะได้ว่างและไปทำงานอื่นต่อกลับต้องมานั่งแก้ชุดอีก
"ชุดนางแบบช้านนนน.. "
"ขอโทษแทนน้องด้วยนะ.. ไปเร็วบัว"
พิมลดารีบขอโทษนนนี่แทนกอบัวก่อนจะดึงหญิงสาวให้วิ่งออกไปนอกห้องเพราะรู้ดีว่าเวลานนนี่โกรธจะโวยวายไม่จบไม่สิ้น
"แม่.. เล.. ขาาา"
นนนี่ยืนกัดฟันกรอดโมโหจนหน้าดำหน้าแดงนัตตี้และลูกตาลต่างก็นั่งขำกับวีรกรรมของเลขาคนใหม่ที่มาวันแรกก็สร้างปัญหาให้นนนี่ได้ส่วนพวกเธอชินแล้วกับอาการโกรธของนนนี่เพราะรู้ว่าไม่นานเดี๋ยวเธอก็หายดี
"เมื่อกี้บัวไม่ได้ตั้งใจค่ะพี่พิม"
กอบัวหน้าเสียที่สร้างปัญหาจนได้
"ช่างเถอะเดี๋ยวนนนี่ก็แก้ไขได้เอง..ว่าแต่เราก็ซุ่มซ่ามเหมือนกันนะ"
"ก็นิดหน่อยค่ะ"
หญิงสาวก้มหน้าเล็กน้อยเธอยอมรับว่าเธอเป็นคนซุ่มซ่ามแต่ก็จะพยายามปรับปรุง
“อย่าไปซุ่มซ่ามต่อหน้าบอสล่ะรายนั้นเวลาดุยิ่งกว่านนนี่หลายเท่า”
พิมลดาเขยิบตัวเข้ามากระซิบให้กอบัวได้รู้ตัวว่าหากเธอทำวีรกรรมซุ่มซ่ามทำให้ประธานหนุ่มเกิดปัญหาจะเป็นเรื่องเอาได้
“ร..เหรอคะ”
ยิ่งรู้เช่นนี้กอบัวยิ่งใจห่อเหี่ยวด้วยยิ่งเธอระวังความซุ่มซ่ามตัวเองมากเท่าไรมักจะควบคุมไม่ได้มากเท่านั้น
ตกดึกหลังจากลูกหลับกอบัวก็ต้องมานั่งพิจารณาตัวเองถึงเรื่องความซุ่มซ่ามที่แก้เท่าไรก็แก้ไม่หายจนต้องหาวิธีในอินเตอร์เน็ต
“ทำสมาธิบ่อยๆงั้นเหรอ”
หญิงสาวเลื่อนหน้าจอมือถือจนได้เจอวิธีแก้อาการซุ่มซ่ามขั้นตอนดูไม่มีอะไรยากแต่เธอก็ไม่รู้ว่าการทำสมาธิบ่อยๆทำให้เธอหายจากอาการซุ่มซ่ามได้มากแค่ไหน
ก๊อกๆๆ
“นอนหรือยังบัว”
“เข้ามาได้เลยพี่แก้ว”
“ยัยหนูหลับแล้วเหรอ”
“ค่ะ”
“นั่นเสื้อใครพี่แก้ว”
กอบัวเห็นกอแก้วถือเสื้อสูทเข้ามาตั้งแต่แรกปกติไม่เคยเห็นพี่เธอจะสวมใส่สูทจึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย
“พี่จะถามเราเหมือนกัน...เสื้อนี่มันอยู่ในกล่องเสื้อผ้าที่ห้องเก็บของเมื่อเย็นพี่รื้อหาของแล้วเจอ..ของเราหรือเปล่าเพราะพี่ถามพ่อแล้วไม่ใช่ของพ่อ”
กอบัวพึ่งจะเห็นสูทสีดำเต็มๆตาก็เมื่อพี่สาวเธอจับยกคลี่ให้เธอดูสาวเจ้าจึงนั่งตัวเกร็งหน้าชาเพราะจำได้ทันทีที่เห็นชัดว่าเสื้อตัวนี้เธอได้มันมาตอนไหน
“เอ่อ...คงเป็นของเพื่อนที่ทำงานเก่าที่บัวยืมมาแล้วไม่มีโอกาสได้คืนน่ะค่ะ”
หญิงสาวรีบคว้าเสื้อในมือของพี่สาวพับเก็บลงในตู้ด้วยไม่อยากเห็นมันสักเท่าไรนักก่อนจะกลับมานั่งคุยกับคนเป็นพี่ต่อ
“ไปทำงานเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีค่ะ...แต่ช่วงอาทิตย์หน้าบัวต้องไปถ่ายโฆษณากับเจ้านายที่ต่างจังหวัดยังกังวลว่ายัยหนูจะงอแง”
“ต้องออกต่างจังหวัดด้วยเหรอ”
“บัวไม่กล้าปฏิเสธกลัวว่าเค้าจะเห็นว่าบัวไม่มีประสิทธิภาพในการทำงาน”
“อืม..ไม่ต้องห่วงหรอกพ่อกับแม่ยังไงก็เอายัยหนูอยู่อยู่แล้วเราไปทำงานให้สบายใจเถอะ...ทำงานให้เต็มที่ให้สมกับที่เค้าไว้ใจเราให้ทำงาน”
“ค่ะพี่แก้ว”
กอแก้วไม่อยากให้กอบัวนั้นคิดอะไรมากหากกังวลว่ายัยหนูจะงอแงเธอขอให้น้องสาวเลิกห่วงเรื่องนั้นได้เลยด้วยคิดว่าหากมีพ่อกับแม่เธออยู่ยังไงก็ต้องหาวิธีกล่อมหลานให้ไม่งอแงเอง
“ม..ไม่..เฮ่ออ”เป็นอีกคืนที่ข้ามภพสะดุ้งตืนกลางดึกจากฝันร้ายด้วยอุบัติเหตุเมื่อประมาณสองปีก่อนที่ทำร้ายเขาจนปางตายแถมความจำก็ยังกลับมาไม่ครบเขาจึงฝันถึงเหตุการณ์วันนั้นเรื่อยๆนับวันๆมันยิ่งชัดขึ้นแล้วก็ทำให้เขาปวดหัวมากเมื่อต้องนึกถึงภาพเหล่านั้น“เฮ่อ..”ร่างสูงในชุดนอนลุกขึ้นมากินยาแก้ปวดก่อนจะฟุบลงนั่งที่ปลายเตียงแม้แอร์ในห้องนอนจะเย็นแค่ไหนในเวลานี้ข้ามภพก็ยังมีเหงื่อไหลซิกออกมาอยู่ดีข้ามภพพยายามนึกภาพตามความฝันเพื่อประติดประต่อกับความจำของตัวเองแต่ทำอย่างไรก็นึกไม่ออกวันต่อมาวันนี้ข้ามภพเข้ามาทำงานในบริษัทด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำการแต่งตัวของเขาค่อยดูเป็นผู้เป็นคนกว่าตอนที่กอบัวเจอเมื่อวานเมื่อมาถึงก็รีบสั่งให้กอบัวไปชงกาแฟดำให้เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบรุ่งเช้าอีกวันเบื่อเหลือเกินกับอาการฝันร้ายของตัวเองที่ต้องทำให้ตื่นกลางดึกกว่าจะข่มตาให้หลับอีกทีก็ยาก“มีสติตลอดเวลา..หายใจเข้าพุทหายใจออกโธ”ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงพีชสีดำยาวจนถึงตาตุ่มเดินถือแก้วกาแฟดำที่พึ่งชงเสร็จออกจากห้องครัวด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวว่าตัวเองจะซุ่มซ่ามทำกาแฟหกเมื่อเดินมาถึงหน้
“นายจะบ้าหรือไงฉันคุ้นกับเธอจริงๆ”กวินรีบปฏิเสธเสียงดังว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจีบเลขาของเพื่อนที่เขาพูดเขารู้สึกเช่นนั้นจริงๆ“ฉันกอบัวยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”“กอบัว..คุณเป็นน้องสาวของกอแก้วหรือเปล่า”ยิ่งได้ยินชื่อของหญิงสาวที่พึ่งแนะนำตัวกวินก็ยิ่งแน่ใจไปกว่าครึ่งว่าคนตรงหน้าท่าจะรู้จักกับคนที่เขาคุ้นเคยเพราะเขาเคยได้ยินชื่อนี้มาบ้างเมื่อตอนที่รู้จักกับกอแก้ว“รู้จักพี่สาวของฉันด้วยเหรอคะ”“ฉันขอคุยกับเลขานายสักเดี๋ยว”เมื่อได้คำตอบจากกอบัวกวินรีบขอตัวกอบัวออกไปคุยกันข้างนอกด้วยท่าทีดีอกดีใจช่วงหัวค่ำสองสาวกอแก้วและกอบัวช่วยกันนั่งแพ็คคุ้กกี้ที่กอแก้วอบเอาไว้จนเริ่มเย็นใส่ห่อเพื่อเอาไว้ไปส่งที่ร้านกาแฟในช่วงเช้าโดยมียัยหนูพารักง่วนอยู่กับการแทะคุ้กกี้ที่พื้นไม่ไกลนัก“กี้..กี้..หร่อยย..”เจ้าก้อนกลมนั่งแทะคุ้กกี้เคี้ยวหมุบหมับส่งเสียงชอบอกชอบใจเสียงดังจนทั้งป้าและแม่ต่างก็อมยิ้มไปตามๆกัน“ยัยหนูการันตีขนาดนี้งานนี้คุ้กกี้ป้าคงขายดีแน่เลย”“ดี..ดี”ยัยหนูพารักพยักหน้าหงึกหงักพูดตามคนเป็นป้าก่อนจะก้มกัดขนมในมือเคี้ยวตุ้ยดูท่าก่อนนอนคงจะทานนมได้น้อยเพราะได้ขนมเข้าท้องไปจนอิ่มแล้ว"บัวเจอคน
“ล..แล้วบัวต้องทำยังไงคะ”“รีบไปทำให้บอสอารมณ์เย็นลงไง”“ค่ะ”กอบัวรีบสาวเท้ากลับไปที่ห้องประธานหนุ่มเธอหน้าเสียด้วยคิดว่าที่เจ้านายหนุ่มอาละวาดน่าจะเป็นเพราะจะเรียกใช้งานเธอแล้วไม่เห็นเธออยู่ในห้องแน่นอน“ยัยบัวน้อยของฉันตายแน่พี่พิม”นนนี่พ่นออกมาเสียงอ่อนเพราะพวกเธอเคยเจอสถานการณ์นี้กันมาแล้ว“ก็ต้องให้เธอเข้าไปปรามซะหน่อยไม่งั้นของพังหมดห้องแน่”พิมลดาหันมาพูดกับนนนี่ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก“พี่พิมไม่ห้ามเองล่ะคะ..”“แหม..เธอก็รู้กิตติศัพท์บอสเราดีนี่นา..ให้เลขาไปน่ะดีแล้ว...”หากเป็นงานอื่นพิมลดาคิดว่าเธอน่าจะช่วยกอบัวได้แต่งานนี้เธอขอละเอาไว้หนึ่งกรณีเพราะเคยเจ็บตัวกับการห้ามเจ้านายเธอมาแล้ว“นนนี่ว่าพี่พิมไปรอหน้าห้องเลยค่ะ..”นนนี่เห็นว่าไม่นานนักกอบัวคงได้กระเด็นออกมาจากห้องจึงให้พิมลดาไปเฝ้าหน้าห้องจะดีกว่าหากเลขาสาวเป็นอะไรไปจะได้ช่วยทัน"คุณภพ...ม.."ฟึ่บบ..กอบัวเปิดประตูเข้ามาในห้องได้ยังไม่ทันที่จะถามว่าเจ้านายต้องการอะไรก็ต้องรีบหลบแฟ้มเอกสารที่ข้ามภพขว้างปากระจุยกระจาย"คุณภพ.. บัวจัดทุกอย่างไว้เป็นระเบียบหมดแล้วทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ"เลขาสาวรีบรวบรวมเอกสารที่ปลิวว่อนรว
"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามันอุบัติเหตุหรือมีคนจงใจกันแน่"ข้ามภพนั่งกุมขมับอยู่ปลายเตียงพักใหญ่การเจ็บตัวครั้งนี้ทำให้เขาเริ่มจำอะไรได้ว่าตอนที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อนมันอาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุที่เขาขับรถเร็วจนเกิดเรื่องขึ้นเป็นเพราะรู้สึกว่ามีคนตามประกบไม่ห่างต่างหากร่างบางเดินเข้ามาในห้องทำงานในช่วงเย็นเธอแอบเกร็งเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้านายตนนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน"บัวกลับแล้วนะคะคุณภพสวัสดีค่ะ"หญิงสาวเก็บกระเป๋าเรียบร้อยแล้วจึงเอ่ยลาพร้อมยกมือไหว้คนเป็นเจ้านายขณะที่เขาไม่คิดแม้นแต่จะชายตามองเธอ“มีอะไร”กอบัวยืนนิ่งคิดอยู่ครู่ใหญ่จนข้ามภพต้องเอ่ยทักเพราะไม่เห็นเธอนั้นออกไปเสียที"บัวแค่จะบอกว่าคุณภพคุยเรื่องอึดอัดใจกับบัวได้นะคะคิดซะว่าบัวเป็นต้นไม้ใบหญ้าคุณภพระบายกับบัวได้ตามสบายเลย...จะได้ลดอาการหงุดหงิดลงได้บ้างรับรองบัวไม่เล่าต่อแน่นอนค่ะ"สาวเจ้าคิดอยู่นานว่าจะพูดกับเจ้านายเช่นนี้ดีหรือไม่แต่ก็จึงตัดสินใจพูดออกมาได้ด้วยคิดว่าหากเจ้านายเธอได้ระบายอะไรออกมาบ้างคงจะทำให้เขาไม่โมโหง่ายแถมเธอยังจะทำงานด้วยความสบายใจด้วยข้ามภพเอาแต่จ้องหน้าหญิงสาวด้วยแววตาที่เรียบเฉยไม่รู้ว่าหญิงสาว
“อ..อ้าว..เอ่อ..คิดซะว่าเป็นงานแล้วกันนะนนนี่”พิมลดาเริ่มหน้าเสียเพราะรู้ดีว่าทีน่ามีคดีอยู่กับนนนี่เพราะแฟนคนล่าสุดของนนนี่นั้นถูกทีน่าแย่งไป“คิดอยู่ไงคะถึงได้มายืนอดกลั้นอยู่ตรงนี้ไง”“เอาน่าเธออยู่แค่วันนี้กับพรุ่งนี้เอง”เห็นทีพิมลดาจะต้องจับตาดูนนนี่ไม่ห่างเพราะจำได้ว่านนนี่เกลียดทีน่าจนตามไปมีเรื่องถึงคอนโดทีน่ามาแล้ว“ผมช่วยถือนะครับ”รามินนายแบบหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษในชุดฮาวายปลดกระดุมโชว์แผงกล้ามสวมกางเกงขาสั้นสีดำเดินเข้ามาประชิดตัวพิมลดาก่อนจะเอ่ยปากช่วยเธอถือขาตั้งกล้องที่หญิงสาวกำลังเดินหิ้วพะลุงพะลัง“คุณ..มาได้ไง”พิมลดาหยุดฝีเท้าขมวดคิ้วจ้องมองรามินที่ยืนยิ้มร่าด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เพราะคนที่หญิงสาวไม่อยากเจอที่สุดคือนายแบบหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า“ไม่รู้หรือไงว่าผมเป็นนายแบบถ่ายโฆษณาในวันนี้..ผมช่วย”รามินดึงขาตั้งกล้องจากมือพิมลดาทั้งยกยิ้มมุมปากเดินหนีหญิงสาวเข้าไปที่กองถ่ายหน้าตาเฉย“งานรวมโจทย์หรือไงเนี่ย”พิมลดายืนหน้าบูดหน้าบึ้งก่อนจะเดินตามหลังรามินไปด้วยอาการหงุดหงิดรามินนายแบบหนุ่มลูกครึ่งอายุ30ใบหน้าหล่อเหลาดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลผมสีน้ำตาลดำไถข้างวินเทจคิ
“หยุดค่ะ...อย่าตีกันค่ะ”กอบัวที่วิ่งเข้าไปห้ามทั้งสองที่ชุลมนตีกันไม่หยุดเธอก็ถูกลูกหลงจากทีน่าจนกระเด็นไปล้มใส่โขดหินฟึ่บบ..ปึก.“โอ้ยย..”ร่างบางนอนฟุบโอดโอยอยู่กับพื้นแว่นที่สวมใส่หล่นหายหาไม่เจอสายตาของเธอตอนนี้พร่ามัวอย่างมากแต่รู้ว่าหัวเธอน่าจะแตกเพราะมีหยดเลือดไหลออกมาจนถึงหางคิ้ว“อะไรกัน!!”ข้ามภพและพิมลดาต่างก็วิ่งกรูกันมาที่เกิดเหตุคนที่กำลังอารมณ์ดีเพราะงานไปได้สวยกลับเริ่มมีโทสะเมื่อพนักงานของตัวเองดันมาตีกับนางแบบเสียได้“อืม..”พิมลดารีบพยุงร่างของเลขาสาวลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดเธอเอาไว้ก่อนจะก้มหยิบแว่นตาที่หล่นให้กับกอบัวเธอคิดว่าวันนี้นนนี่จะควบคุมอารมณ์ได้เสียอีกแต่เปล่าเลยมีปัญหาอีกจนได้ข้ามภพเรียกนนนที่และทีน่าเข้ามาคุยกันในห้องเพื่อเคลียร์เรื่องให้จบทีน่าตอนนี้สภาพหน้ายับเยินไปด้วยรอยเล็บของนนนี่เธอเอาแต่นั่งออดอ้อนออเซาะทำหน้าตาน่าสงสารให้ข้ามภพนั้นเห็นใจ“คนของคุณภพทำทีน่าเจ็บทีน่าไม่ยอมนะคะดูสิหน้าทีน่าเมื่อไรจะหายก็ไม่รู้”“โทษทีลงไปเต็มแรงคิดว่าหน้าหนา”กิริยาท่าทีของทีน่าทำนนนี่แทบอยากจะไปขย้ำอีกรอบแต่ก็ทำได้เพียงแค่พูดจาถากถางออกไปด้วยน้ำเสีย
"บัวไม่เป็นไรค่ะแผลนิดเดียวตอนนี้ก็ยังมีฤทธิ์ยาชาอยู่เลยไม่เจ็บ""มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า""บัวจะมาถามว่าคุณภพล้างแผลหรือยังคะ..ถ้ายังเดี๋ยวบัวล้างให้ค่ะ"สาวเจ้าชูกล่องอุปกรณ์ทำแผลตรงหน้าประธานหนุ่ม"เข้ามาสิ"ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีอุปกรณ์ทำแผลมาด้วยจึงให้เธอเข้ามาด้านใน"ถ้าบัวไม่มาถามวันนี้คุณภพคงไม่ได้ล้างใช่ไหมคะ"กอบัวเข้ามานั่งข้างๆข้ามภพที่โซฟามือน้อยเปิดกล่องหยิบแอลกอฮอลเช็ดมือก่อนจะยื่นมือไปเปิดผ้าปิดแผลของชายหนุ่ม"ก็คงงั้น""จะลืมไม่ได้นะคะเดี๋ยวแผลติดเชื้อ"คำพูดของหญิงสาวทำให้คนตัวโตเม้มริมฝีปากเล็กน้อยพรางคิดถึงเรื่องในอดีตมีเพียงแม่ของเขาเท่านั้นแหละที่จะพูดคำนี้หลังจากแม่ของเขาเสียเจ็บตัวเมื่อไรมีเพียงคนขับรถเท่านั้นที่จะพาเขาไปหาหมอทำแผลส่วนพ่อของเขาไม่คิดแม้จะถามเขาสักคำว่าเขามีแผลเพราะอะไร"อืม..ถ้าพรุ่งนี้คุณไม่ไหวไม่ต้องทำงานก็ได้""บัวไหวค่ะ.. ไม่เอาเปรียบเพื่อนร่วมงานคนอื่นหรอก...คุณภพทานอะไรหรือยังคะ""ผมสั่งแล้วอีกเดี๋ยวพนักงานคงเอามาส่ง..คุณเป็นห่วงทุกคนแบบนี้หรือเปล่า"ข้ามภพเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีห่วงใยเขาหลายครั้งแล้วไม่รู้ว่าเธอเป็นแบบนี้กับคนอื่นด้วยหรือเปล
หลังจากที่พิมลดาลงมาพร้อมรามินได้เธอก็นั่งจมอยู่ในอ้อมกอดของรามินเพราะขาสั่นไม่มีแรงเดินหน้าตาซีดเซียวไม่มีเลือดฝาดให้เห็นแม้แต่น้อย"คุณไหวหรือเปล่า..."ข้ามภพรีบเดินดุ่มมาดูพิมลดาเขาไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรว่าพิมลดานั้นจะถ่ายฉากนี้ผ่านเพราะดูท่าหญิงสาวจะกลัวน่าดู"ไหวค่ะ..แต่ฉันขอทำใจอีกสักสิบนาทีนะคะบอส"“ได้..”พิมลดาตอบเสียงอ่อนเธอจะพยายามทำให้ได้เพราะอยากให้งานมันจบโดยเร็ว“หายใจเข้าลึกๆนะคะพี่พิม”นนนี่สิ่งกรูมาพร้อมกับกอบัวตามข้ามภพมาติดๆเมื่อมาถึงนนนที่ก็รับพัดให้กับพิมลดาส่วนกอบัวก็รีบเปิดยาดมยื่นให้คนที่ดูท่าจะเป็นลมทันที"ยาดมค่ะพี่พิม..""เดี๋ยวผมถือให้ครับ"เป็นรามินที่รับยาดมจากมือกอบัวเขายื่นจ่อยาดมใกล้กับจมูกของพิมลดาก้มมองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วงเพราะกลัวว่าหญิงสาวจะเป็นลมไป“ซับเหงื่อก่อนค่ะคุณรามิน”“ขอบคุณครับ”กอบัวยื่นทิชชู่ให้รามินเพื่อให้เขาซับเหงื่อส่วนเธอก็ก้มลงซับเหงื่อให้กับพิมลดาที่ดูจะหยดลงมาไม่ขาดสายข้ามภพยังคงยืนดูสถานการณ์ไม่ห่างด้วยคิดเหมือนคนอื่นที่กลัวว่าพิมลดาจะไม่ไหวตอนนี้จึงค่อนข้างตรึงเครียดพอสมควรเวลาผ่านไปไม่นานนักพิมลดาก็เริ่มมีสีหน้าที่ดีขึ้นทุกค