ตอนที่แปด อาการปวดหัว

“ม..ไม่..เฮ่ออ”

เป็นอีกคืนที่ข้ามภพสะดุ้งตืนกลางดึกจากฝันร้ายด้วยอุบัติเหตุเมื่อประมาณสองปีก่อนที่ทำร้ายเขาจนปางตายแถมความจำก็ยังกลับมาไม่ครบเขาจึงฝันถึงเหตุการณ์วันนั้นเรื่อยๆนับวันๆมันยิ่งชัดขึ้นแล้วก็ทำให้เขาปวดหัวมากเมื่อต้องนึกถึงภาพเหล่านั้น

“เฮ่อ..”

ร่างสูงในชุดนอนลุกขึ้นมากินยาแก้ปวดก่อนจะฟุบลงนั่งที่ปลายเตียงแม้แอร์ในห้องนอนจะเย็นแค่ไหนในเวลานี้ข้ามภพก็ยังมีเหงื่อไหลซิกออกมาอยู่ดีข้ามภพพยายามนึกภาพตามความฝันเพื่อประติดประต่อกับความจำของตัวเองแต่ทำอย่างไรก็นึกไม่ออก

วันต่อมา

วันนี้ข้ามภพเข้ามาทำงานในบริษัทด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีดำการแต่งตัวของเขาค่อยดูเป็นผู้เป็นคนกว่าตอนที่กอบัวเจอเมื่อวาน

เมื่อมาถึงก็รีบสั่งให้กอบัวไปชงกาแฟดำให้เพราะเมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็เกือบรุ่งเช้าอีกวันเบื่อเหลือเกินกับอาการฝันร้ายของตัวเองที่ต้องทำให้ตื่นกลางดึกกว่าจะข่มตาให้หลับอีกทีก็ยาก

“มีสติตลอดเวลา..หายใจเข้าพุทหายใจออกโธ”

ร่างบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงพีชสีดำยาวจนถึงตาตุ่มเดินถือแก้วกาแฟดำที่พึ่งชงเสร็จออกจากห้องครัวด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวว่าตัวเองจะซุ่มซ่ามทำกาแฟหก

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องท่านประธานได้หญิงสาวก็ยิ้มหน้าบานภูมิใจที่วันนี้ตัวเองไม่ได้ซุ่มซ่ามทำอะไรเสียหายอีกเธอค่อยๆเปิดประตูเข้ามาในห้องและเดินตรงดิ่งมาที่ข้ามภพขณะที่เขานั่งง่วนอยู่กับหน้าจอโน๊ตบุ๊คที่โต๊ะทำงาน

"กาแฟดำได้แล้วค่ะคุณภพ..ว้ายย"

ไม่ทันที่จะขาดคำสาวเจ้าก็เดินเหยียบชายกระโปรงตัวเองจนหกล้มหน้าคว่ำแก้วพร้อมกาแฟดำร้อนๆกระเด็นหล่นกองอยู่ที่หน้าท้องของข้ามภพ

"โอ้ยย..อะไรของคุณ... กอบัว!"

ชายหนุ่มร้องเสียงดังเมื่อถูกน้ำกาแฟร้อนๆลวกจนแสบร้อนหน้าท้องวูบวาบใบหน้าคมเริ่มหันมาทำหน้ายักษ์ใส่หญิงสาวที่กำลังลุกจากพื้น

"บัวขอโทษค่ะ.."

กอบังพยายามความนหาแว่นที่กระเด็นหล่นตอนล้มแต่ก็ไม่เจอเธอจึงเดินหลี่ตามองพอเห็นร่างเลือนรางของเจ้านายจึงรีบคว้าผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้ข้ามภพ

“โถ่..ซ..”

ชายหนุ่มกระชากผ้าเช็ดหน้าในมือกอบัวกะว่าจะต่อว่าเธอแต่เมื่อเห็นใบหน้าของเลขาตนเมื่อปราศจากแว่นหนาใกล้ๆจึงทำให้เขาพูดอะไรไม่ออกใบหน้าหวานที่ยืนทำตาปรือตอนนี้ทำให้ข้ามภพรู้สึกว่าเขาเคยเห็นใบหน้าเช่นนี้มาก่อนแต่นึกเท่าไรก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นเธอที่ไหนยังไม่ทันนึกได้เท่าไรความปวดหัวก็เข้ามาแทรกกะทันหัน

“โอ้ยย..”

“คุณภพเป็นอะไรคะ”

กอแก้วเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อได้ยินเสียงร้องของเจ้านายตนดังขึ้น

“ผมปวดหัว..โอ้ยย..”

“ปวดมากเลยเหรอคะ”

“โอ้ยย...”

กอบัวรีบเข้าไปพยุงโอบร่างใหญ่ที่กำลังจะหล่นเก้าอี้เอาไว้แน่น

“บัวบอสเป็นอะไร”

เสียงดังของข้ามภพทำให้พิมลดาที่นั่งทำงานอยู่ด้านนอกต้องรีบเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว

“คุณภพปวดหัวมากเลยค่ะทำยังไงดีคะ”

“เดี๋ยวพี่โทรเรียกหมอวินบัวดูบอสไว้ก่อนนะ”

“ค่ะ”

หลังจากพิมลดาโทรตามกวินไม่นานนักหมอหนุ่มก็มาถึงกวินเห็นอาการของข้ามภพแล้วเขาก็รีบแบกร่างใหญ่ของข้ามภพเข้ามานอนในห้องหลังตู้เอกสารก่อนจะรีบฉีดยาบรรเทาอาการปวดให้ข้ามภพจึงหายจากการร้องโอดโอยได้

หลังจากที่หมอกวินพาข้ามภพเข้าไปนอนในห้องได้สองสาวก็ปล่อยให้กวินดูอาการของข้ามภพตามลำพังและออกมานั่งคุยกันข้างนอกถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น

“แว่นจะบัว”

“ขอบคุณค่ะพี่พิม”

กอบัวรับแว่นที่พิมลดาควานหามาจากใต้โต๊ะทำงานได้ก็รีบใส่ทันทีตอนนี้โลกของเธอจึดูสดใสไม่น้อยเพราะเห็นอะไรชัดเจนกว่าเมื่อครู่มาก

“คุณภพเป็นแบบนี้บ่อยเหรอคะพี่พิม”

“นานๆจะเป็นน่ะ..บอสเกิดอุบัติเหตุเมื่อประมาณสองปีที่แล้วเค้าเจ็บหนักจนความจำเสื่อมตอนนี้ก็พอจำอะไรได้มากขึ้นแต่มีบางส่วนที่ยังจำไม่ได้แล้วก็มีอาการปวดหัวบ่อยๆ”

“อย่างนี้นี่เอง..บัวนึกว่ากาแฟแก้วที่บัวทำหกใส่คุณภพจะทำให้เค้าปวดหัวหนักซะอีก”

“อ่อ..รอยเปื้อนบนเสื้อบอสฝีมือเราใช่ไหม”

พิมลดาอมยิ้มอ่อนเธอก็คิดว่าลายที่อยู่บนเสื้อยืดสีขาวของเจ้านายจะเป็นการออกแบบของเจ้านายตัวเองเสียอีก

“ค่ะ...บัวกำชับกับตัวเองแล้วแท้ๆว่าอย่าซุ่มซ่ามแต่ก็ห้ามยากเหลือเกินคุณภพต้องดุบัวอีกแน่เลย”

กอบัวบ่นอู้อี้โมโหตัวเองที่พยายามจะทำสมาธิไม่ให้ซุ่มซ่ามแล้วแต่ก็พลาดจนได้

“เอาน่าบอสน่ะถึงจะโมโหร้ายแต่ก็ไม่ใช่คนใจร้ายเสมอไปเราขอโทษบอสด้วยความสำนึกผิดจริงๆเดี๋ยวเค้าก็ให้อภัย..พี่ไปทำงานก่อนนะอีกสักเดี๋ยวเราก็เข้าไปหาหมอกวินข้างในได้แล้วบอสน่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วล่ะ”

“ค่ะพี่พิม”

ร่างบางเดินไปเดินมาหน้าห้องพักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจเดินหน้าเจื่อนเข้ามาในห้องทำงานเช่นเดิมเธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าตู้เอกสารก่อนจะผลักผนังเข้าไปในห้องลับที่เธอก็พึ่งจะรู้วันนี้ว่ามันมี

“คุณภพเป็นยังไงบ้างคะ”

“อ่อ..ดีขึ้นแล้วครับ”

กวินหันมาตอบหญิงสาวที่เดินหน้าหงอยเข้ามาด้านในเข้าใจว่าเธอน่าจะตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่พอสมควร

“บัวขอโทษนะคะคุณภพ”

กอบัวรีบปรี่เข้าไปหาคนที่นั่งเหม่อมองออกไปนอกกระจกรีบขอโทษเจ้านายถึงเรื่องที่เธอทำเรื่องเอาไว้

“ถ้าคุณซุ่มซ่ามอีกครั้งเดียวผมว่าผมคงต้อง..พ..”

ข้ามภพหันมาตวัดสายตามองหญิงสาวด้วยความไม่พอใจเขาเริ่มต่อว่าเธอเสียงแข็งจนกวินต้องปรามเพื่อนตนเอาไว้ด้วยกลัวว่าอาการปวดหัวจะกำเริบขึ้นมาอีก

“เธอคงไม่ได้ตั้งใจนายอย่าคิดอะไรให้มันมากนักเลย..”

กอบัวหันไปก้มหัวให้กับกวินเล็กน้อยเป็นสัญญาณแห่งการขอบคุณก่อนจะจ้องหน้าหมอหนุ่มจริงจังคิ้วบางรวมผูกโบว์อีกครั้งเพราะแอบรู้สึกคุ้นหน้าหมอหนุ่มเป็นพิเศษ

“คุณหมอ..หน้าคุ้นๆนะคะ”

“เหมือนคุณจะใจตรงกับผมนะครับ..ผมว่าจะทักคุณเหมือนกันว่าคุณหน้าเหมือนคนที่ผมรู้จัก”

สิ้นเสียงหญิงสาวกวินก็แสยะยิ้มกว้างเขาเองก็อยากจะทักเธอด้วยคำนี้เช่นกันเพราะใบหน้าของเลขาสาวนั้นช่างละม้ายคล้ายคลึงกับใครบางคนที่เขาเคยรู้จัก

“ใช่เวลาจีบกันหรือเปล่า”

ข้ามภพโพร่งเสียงแข็งผ่ากลางวงสนทนาที่เห็นเพื่อนรักกับเลขาคุยกันกระหนุงกระหนิงทั้งที่ไม่ใช่เวลาที่ควร